Beloning voor goede cijfer

Het één sluit het ander niet uit

Het is misschien een negatieve keuze om de weg van de minste weerstand te kiezen maar ook een positieve keuze omdat het wel leidt naar het doel waar ze heen wil. En dat doel kiest ze zelf, wil ze zelf. Als ze een bepaalde hbo-opleiding ambieert en haar vo-tijd met een jaartje wil bekorten door naar de havo te gaan dan gaat ze haar gang maar. Maar tot nu toe wil ze zelf graag op het vwo blijven.

"Het verhaal op zich is niet genoeg om elke dag bij de les te blijven. Het doel is veel te ver weg." Het doel komt met de dag dichterbij, het schiet al lekker op.

Nou ja, de tijd zal het leren. Toen ze klein was, alles at, snel zindelijk was en goed luisterde dacht ik nog dat het resultaat was van mijn geweldige opvoedvaardigheden, maar bij de tweede bleek die vlieger niet op te gaan. Net als Kobalt zeg ik nooit nooit, dus misschien komt er bij dochter twee wel grof geld aan te pas om haar geen drop-out te laten worden. Hoewel ik het met kado's of geld belonen van inzet of resultaten nu geen goede strategie vind ben ik opportunistisch genoeg om mijn principes overboord te gooien.

skik

Dat is belangrijk

skik:"Hoewel ik het met kado\'s of geld belonen van inzet of resultaten nu geen goede strategie vind ben ik opportunistisch genoeg om mijn principes overboord te gooien. "
Zo is dat. Mee met de beweging. Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan.
Overigens is het hebben van een ambitie al intrinsieke motivatie (ik wil dit of dat worden). Mijn kinderen zaten absoluut niet met de gedachte aan een bestaan als koekenbakker. Nog steeds niet eigenlijk. Heel leuk ook, koekenbakken. Maar daar hoef je dan weer niet eindeloos voor op school te zitten. Zelfs een diploma is minder belangrijk dan de kwaliteit van je smaakpapillen. En daarmee zit het wel goed
Groet,
Miriam Lavell

Dat ene cijfer

"Ik geloof namelijk niet dat het helpt. Misschien voor heel even, dat ene cijfer, maar niet blijvend"
Maar dat is het punt juist. Je rolt van cijfer naar cijfer. Er is bij pubers helemaal geen concept van blijvend, of jaren, of zelfs maar maanden. Die ene alles vernietigende een is er zomaar, in een vlaag van onoplettendheid, verliefdheid, of een slechte dag. Dat was maar even. Dat is geen karaktertrek voor eeuwig. Dat dat op school wel langdurige gevolgen kan hebben, is juist daarom ook iets wat als oneerlijk aanvoelt en ook nog zo dat je er als scholier toch geen invloed op hebt.
De enorme berg van zaken in delen knippen, van cijfer naar cijfer, maakt het bestaan aanmerkelijk veel overzichtelijker.
Terug naar de beginvraag: ik vind zelfs dat cijfer een focus die te ver weg ligt van vandaag, deze vrijdag waarop voor sommigen nu al een beslissend moment valt: als je nú niks doet aan die woordjes, dat uittreksel of je wiskunde, dan heb volgende week geen tijd meer. Dan haal je een één. En die ene één is zomaar de opmaat tot zittenblijven of afstromen.
Er zit niets anders op dan elke week weer je kind helpen te voorkomen dat dat soort momenten verloren gaan.
"Ik vind de logica achter belonen met geld of kado\'s voor cijfers dezelfde als die van mensen die beweren dat je kind slaan echt effectief is om ze te disciplineren."
Ik zie het verband werkelijk niet. Belonen is effectiever dan straffen, zo is de theorie. Ze staan tegenover elkaar, niet naast elkaar.
Het is verdomd ingewikkeld om vandaag op deze vrijdag, je puber aan de gang te krijgen met dat werk waarvan misschien wel vandaag een cruciaal moment is. Echt weten doe je dat ook niet. Je hebt niet meer dan een slap verhaal met doembeelden, terwijl die puber juist zo positief en gelukkig is, want verliefd of goede zin in weekendpret.
Een beetje omkopen om toch nog even dat huiswerk te doen kan goed helpen. Zeker omdat die euro (of dat uurtje later thuiskomen) de pret ook nog eens kan verhogen.
Groet,
Miriam Lavell

Billie

Juist voor slimme kinderen (maar ik denk gewoon voor alle kinderen) is het belangrijk dat je niet de prestatie beloont. Dan beloon je iets waar je niet voor hoeft te werken. Ooit een heel interessant, bekend onderzoek gelezen (ben hier de naam van de vrouw ook wel eens tegengekomen) dat juist daardoor slimme kinderen niets meer uitvreten, ontwikkelen, etc.

Hier wordt de dyslectische zoon wel eens (lees: eens per half jaar) beloond omdat hij iederre dag leest, de andere zoon wordt beloond omdat hij iedere dag oefent met gitaarspelen (de oudste speelt piano en krijgt daar geen beloning voor). Allebei kunnen ze op net die vlakken een steuntje in de rug gebruiken.

Wees gerust: allebei krijg ze een gelijke beloning. Vaak vlak voor de zomer.

Skik

Mijn oudste (dochter) heeft een hoog ambitieniveau en een zeer strakke werkhouding. Ze is gedisciplineerder dan ik ooit geweest ben; ze nut alle 24 uren van de dag volledig uit. Weet exact hoe ze docenten moet bespelen, welke vragen ze moet stellen, welke vragen zíj gaan stellen. Ze bleef zitten op een stomme samenloop van omstandigheden.
Mijn jongste (zoon) heeft het IQ van een wetenschapper en de motivatie van een komkommer. Hij gaat naar school om zijn ouders boetes te besparen, maar dat is het dan ook wel. De enige reden voor hem om voldoendes te halen is het feit dat zittenblijven betekent dat hij nóg een jaar langer moet. Van hem hebben het inzetten van middelen geleerd

Tirza

Wij doen het niet

Hier krijgt kind een klein geldbedrag voor een rapport, of we gaan een keer met zijn allen uiteten op het eind van het jaar. Geen denken aan dat ik grote cadeaus ga kopen voor een hoog cijfer.
Kind ( 4 gym) hoeft van mij geen negens te halen, hij mag het helemaal zelf weten, ik help hem niet, hij is gewoon zelf verantwoordelijk. Dat gaat niet altijd goed, hij maakt ook wel eens 70 wiskunde-opgaven niet, maar dit wordt meestal wel ontdekt door de leraar. Vervolgens is zoon de pineut. Eigen probleem. Zelf oplossen als je bijna 15 bent.
Ik moet erbij zeggen dat zoon van zichzelf zeker niet heel ijverig is, maar dat hij wel baalt van onvoldoendes. Dat helpt natuurlijk ook.
Mijn ouders pakten het op deze manier aan, en de ouders van mijn man idem dito. Beiden nooit blijven zitten, dus het leek mij wel een goede strategie.

Succes, Judith

Wij belonen inzet.....kindafhankelijk.

..dat komt omdat onze dyslectici altijd keihard moeten werken voor een zeer wisselend resultaat. Oudste is super gemotiveerd, vast besloten het hoogste eruit te halen, want hij is intelligent, dat voelt hij zelf nu ook. Maar er zijn dagen dat niets lukt, de boeken door de kamer vliegen, ik kan ook helemaal niehiets.... en natuurlijk ook hij gewoon een puber is (gelukkig maar). Daarom weet hij dat wij zijn harde werken belonen en hem af en toe vreselijk verwennen. Die iPod Touch, ja die hebben wij ook gegeven, maar niet voor een cijfer, maar omdat hij zo idioot hard werkt/moet werken en het nog doet ook. Hij weet dat hij een streepje voor heeft, omdat hij zo hard werkt. Zijn huiswerk is zijn bijbaan, zeg maar... Ook als hij was afgestroomd of gaat afstromen, dan blijf ik inzet belonen.
Voor jongste moet ik het nog zien. Ook dyslectisch maar heel anders. Minder streberig, makkelijk klaar. Toch altijd betere resultaten. (Heel oneerlijk voor oudste, moeilijk geweest in het verleden.) Daar werken we weer anders. Als jij nu dit doet, dan doe ik dat voor jou. Net als Miriam vind ik dat de cijfers te ver weg zijn voor een kind/puber. En dan zijn ze bij onze jongens ook niet altijd in verhouding tot de ingezette tijd/moeite. Wel denk ik dat bij jongste de Tirza aanpak eerder om de hoek kan komen kijken ....
Kortom geheel kindafhankelijk.

Een euro voor een 10

Ik heb nog nooit iets voor de rapporten geven en denk ook niet dat ik dat snel zal doen, maar ik kan me wel voorstellen dat het op het vo nog wel eens stimulerend kan zijn.
Ik heb een huilend kind in de klas gehad, groep 7, omdat hij een 9 op zijn rapport had. Hij kreeg een euro voor elke 10. Vond het echt heel erg, want kind deed goed zijn best. Hij werd gewoon stressig van toetsen omdat hij misschien wel een 9 haalde. Bizar vond ik dat.

Hier

Hier krijgen ze voor een goed cijfer of voor buitengewone inzet (wat zich helaas niet altijd terugbetaald ziet in een goed cijfer) of een beter cijfer voor een erg moeilijk vak geld voor een soepje in de kantine (of voor iets anders). Ze zijn zelf te krenterig om het van het zakgeld te kopen dus dat is wel een feest als ze daar geld voor krijgen. Ik probeer er wel op toe te zien dat het een beetje eerlijk verdeeld is over de 3 maar dat is wel eens lastig.

Hier

Oudste zoon (groep 8) is vreselijk lui en gemakzuchtig, maar tegelijk ook altijd erg overtuigd van eigen kunnen. Om hem te prikkelen toch zijn best te doen vragen wij hem voor een toets altijd wat hij denkt te gaan halen (hij zegt dan bijna altijd: een 9 of 10). Als hij het voorspelde cijfer ook haalt belonen we hem door een aantal dagen zijn brood voor hem te smeren (voor de overblijf). Haalt hij meer dan een punt lager dan zijn eigen voorspelling dan moet hij een dag brood smeren voor zijn vader.
Werkt best goed! Bij zoon 2 is het helemaal niet nodig, die wil alleen maar tienen halen en doet dat dus ook. Sinds dit jaar (groep 5) moet hij ook zelf zijn brood smeren maar ook dat vindt hij prima. Makkelijk kind....

Nee alleen inzet

Bij het rapport en is niet cijferafhankelijk.
Vorig jaar voor het eerst een keer gebeurd dat oudste geen geld kreeg voor zijn rapport. Hij zei ook zelf dat hij het niet verdiend had, dat scheelt dan weer een discussie

Hier

Ik ben het eigenlijk wel eens met Miriam Lavell. Mijn 2 jongsten zitten op het VO. De één in 4 gymnasium. Zij is intrinsiek gemotiveerd, werkt hard en haalt hele hoge cijfers. Jongste dochter zit in de 2e havo/VWO. Zij is niet gemotiveerd, vindt school een noodzakelijk kwaad en niet interessant. Ze is erg creatief en dromerig, dus ook niet het type dat het hele uur 'bij de les blijft'. Ze doet haar best om voldoendes te halen en houdt zich vast aan de gedachte dat ze ontwerpster wil worden, dus dat ze dan in ieder geval de havo wil halen. Ik vind dat een prima insteek. Wij helpen haar door iedere dag haar huiswerk te controleren en haar te overhoren.
Groet,
Jujube

Oh, en over belonen

Jongste wilde heel graag vrijwilliger worden bij de ezelsociëteit. Dat mocht als ze over ging zonder in de bespreekzone te zitten. Dat is gelukt en nu werkt ze op zaterdag bij de ezelsociëteit. Dat geldt ook meteen als maatschappelijke stage, dus dan hoeft ze daar verder ook niets extra's meer voor te doen.

Dat zou ik ook wel willen (ot)

Jujube:"Jongste wilde heel graag vrijwilliger worden bij de ezelsociëteit. "
Jaloersmakend! Ik heb eens bijgestaan bij een ezeldag op een kinderboerderij in de stadswijk bij mijn ouders. Wat een gewéldige beesten zeg.
We hebben er aan het einde van de dag eentje letterlijk de veewagen in gedragen. Hij wilde niet. Gewoon niet. Verder geen kwaad woord, maar hij wilde niet.
Heerlijk!
Groet,
Miriam Lavell

Haha miriam ot

Hij wilde niet.... als meisje van zes deed ik ooit mee aan een ezeltocht in Spanje, de mijne wilde niet..
Wat een karakters!

Hier wel

een 10 is een tientje zei ik als grapje toen dochter naar VWO ging, ze heeft er toen 2 gehaald, nu gaat ze naar 3 VWO, het wordt beduidend moeilijker en dochter is altijd blut( heeft door veel sporten ook geen tijd om te werken) dus een 8 of hoger is 2 euro, heb ik nu gezegd.( dit in plaats van zakgeld verhoging maar dat zeg ik naturlijk niet hahha)
Zoon begint net en heeft 1 x een 10 gehaald. Die keek niet op van geld, heeft altijd genoeg, maar krijgt t net zo goed.

Miriam

Ja, ezels zijn zo'n beetje de leukste dieren die ik ken. Dochter kent de ezels daar nu ook bij naam en vertelt over al hun karaktereigenschappen. 't Zijn net mensen
Groet,
Jujube

Van cijfer naar cijfer rollen

"Ik vind de logica achter belonen met geld of kado\'s voor cijfers dezelfde als die van mensen die beweren dat je kind slaan echt effectief is om ze te disciplineren." "Ik zie het verband werkelijk niet."

Wat ik daarmee bedoel is dat beide zaken een kortetermijneffect hebben. Het helpt eventjes, voor dat ene geval, maar het heeft geen blijvend effect. Heel vermoeiend, moet je het steeds opnieuw doen.

"Je rolt van cijfer naar cijfer. De enorme berg van zaken in delen knippen, van cijfer naar cijfer, maakt het bestaan aanmerkelijk veel overzichtelijker." Ja, als je het zo ziet, in stukjes hakken en per onderdeel falen of slagen, dan kan belonen met geld of kado daar prima bij helpen. Voor dat ene cijfer dan. Volgende week kan je weer opnieuw beginnen.

skik

Precies

Inderdaad. En volgende week moet je opnieuw beginnen. Je kind moet dat ook namelijk. Nogmaals: pubers zijn helemaal niet bezig met nu voor later, of met een geheel, of een doorlopende leerlijn in 4, 5 of 6 jaar naar een diploma en het onderwijs er na.
Ze overzien hooguit de week en wie dan leeft, die dan zorgt.
Volwassenen hebben het daar ook moeilijk mee trouwens. Zie problemen met lijnen, sparen, afbetalen. Dat moet je ook allemaal in beetjes doen tot een einde dat over een jaar of 5 of nog verder weg ligt.
Wat nou 'lange termijn effect'?
Groet,
Miriam Lavell

De allerbekendste pubertruc (en volgens mij ook door volwassenen gebezigd): als je er geen aandacht aan besteed, gaat het vanzelf weg. Dus een slecht cijfer is helemaal geen prikkel om keihard aan het werk te gaan, het is veel te 'overwhelming' (vind ik altijd zo'n mooi woord) en dus negeer je het gewoon. In de hoop dat iets/iemand/de kosmos het regelt/oplost.

Tirza

Andere motivatie

Mijn kinderen hebben zeker een week van de zomervakantie (in regenachtig Frankrijk) besteed aan het uitwerken van hun pasverworven idee: ze gaan later gedrieën een boerderij (in Frankrijk) beginnen. Ze hebben 14 pagina's op schaal uitgetekend, alle verdiepingen van de te bouwen superwoning, en alle bijgebouwen, landerijen, tot en met wat er precies in de boomgaarden en de moestuin komt te staan. Inclusief uitvindersgarage voor oudste en egyptologiekamer voor middelste (bibliotheek op de 4e verdieping). Sterrenkijk-laboratorium op het dak.

Tot zover deze inleiding. Nu moet mijn verse brugklasser (middelste) voor het eerst Franse woordjes leren, wat hij met de computer aan het doen was, en wat hem bepaald niet meeviel. Ik stond toevallig de was te doen (zelfde ruimte), en probeerde hem opbouwend te stimuleren vooral nog even door te gaan (want hij kende ze echt nog niet).

Totdat er ineens een droge opmerking van jongste om de hoek van de deur klonk, die in de aanpalende kamer met de lego zat te spelen: "Zeg. Je gaat dat Frans toch wel goed leren he? Anders wordt dat helemaal niks met onze boerderij. Als jij geen Frans kent kun je het wel vergeten".

Middelste heeft de Franse woordjes daarna zo ongeveer helemaal uit zijn hoofd geleerd.

Margje

Great!

Jajaja! Zó werkt het!. Als kinderen weten wat ze willen dan zijn ze wel intrinsiek gemotiveerd. Een droom, ook een van ver weg, kan elke minuut van de dag bij je zijn.
De kwestie is dat je dat van buiten niet voor hen kunt verzinnen. Dan zit er niet veel anders op dan een soort van arbeidsethos bijbrengen in een eindeloze golf van herhaling (iedereen moet werken, dingen doen die die niet leuk vindt, etc.) en voor de rest het hier en nu blijven volgen. In stukjes en beetjes.
Je mag hopen dat je jongste bij de volgende woordjessessie weer zo overtuigend zal zijn en dat de droom blijft. Dan ook nog: je mag hopen dat de kinderen nu niet nog eens extra de indruk hebben dat ze 'toch niks aan geschiedenis hebben'.
Maar goed: overall doen die kinderen het het best die er in alles van overtuigd zijn dat hun levenswinst vooral op school behaald moet worden.
Daarom doen allochtone meisjes het zo goed. Daarom doen Chinezen het zo goed.
Groet,
Miriam Lavell (mijn zoon deed niks met Frans totdat hij een minikookboekje chocolademousse kreeg. Hij kon het binnen twee weken spellen.)

Hee margje! (volslagen ot)

nu je het over je vakantie in regenachtig frankrijk hebt....*ploink!* Hoe was het op Montrouant?! Daar was je toch??

Ingrid

Ja, ingridt! (o.t.)

Het was bij Jean-Mi dat ze dit allemaal bedacht hebben, hij was een grote inspiratiebron voor de jongens

Nee, echt, het was geweldig daar. Niet zulk goed weer, maar o, wat een heerlijke camping. Mijn man heeft de wijnglaasjes gekocht die hij verkoopt daar, en drinkt er dagelijks uit, en zucht dan weer even heel zachtjes. De beste plek van onze vakantie. We gaan zeker nog een keer terug!

Ik heb nog overwogen je te sms-en vanaf de camping (volgens mij heb ik je nummer nog), maar dat is er toch niet meer van gekomen blijkbaar.

)Dus als jij nog meer tips hebt: graag! Mijn ervaring is dat je niet altijd wat hebt aan tips van vrienden/bekenden, als die mensen een andere opvatting hebben van wat zij als prettig ervaren. Wel eens doodongelukkig op een 'aanrader' gezeten. Maar jouw en onze smaak komen blijkbaar behoorlijk overeen, dus da's mooi. Ik heb nog een paar mensen van wie ik weet dat ik het leuk zal vinden als zij het zeggen, en op die manier verzamel ik nu campings.)

Margje

Marhje! (nog steeds ot)

Wat fijn!

Iemand iets aanraden is net zo eng hoor! Stel je nou voor dat ik je met allerlei juichverhalen daarheen had gestuurd & je vond het vreselijk...dan heb ik dat toch ook maar mooi op mijn geweten...

Dus ik ben heeel blij dat je het zo leuk hebt gehad. Ik krijg bijna heimwee als ik je zo hoor praten....grappig hoor. Hebben jullie ook in de grote tent gegeten met je eigen borden en bestek? 'pig killed in an environmentally friendly way' of zoiets? En lekker wijn geslobberd uit de campingkoelkast? En een gegrild kippetje gehaald met een vergiet vol frieten? Heerlijk toch?

Wij hebben hier ook zeker 10 Montrouantglazen staan, en ik drink er bijna dagelijks uit (prettig maatje ook voor een beschaafd doordeweeks glaasje wijn)

Voor nog meer aanraders van mijn kant moeten jullie eerst met zijn allen op golfles trouwens, want onze laatste vakantiestekken waren vreselijk leuk, maar mede uitgezocht wegens erg dicht bij fijne familiegolflocaties...

Ingrid

Ah ja (o.t.)

Ik heb ook eens een jubelverhaal over een vakantie aan vriendin verteld, die prompt het jaar daarop naar die camping ging, en er geen bal aan vond. (Het was vooral ook zo'n leuke vakantie omdat we leuke mensen hadden ontmoet waarmee we 's avonds vuur gingen stoken tot diep in de nacht - tja, als die er het jaar daarop niet zijn is de charme een stuk minder).

Ik vind het nu nog erg, dat zij het daar zo NIET naar hun zin hadden. Ik begrijp dus je aanraad-bedenksels

En golfen doen we voorlopig nog niet, maar ik heb nog een stapeltje campings liggen dus het is niet heel erg

En ja, wij vinden die glaasjes ook erg leuk!
Kunnen die trouwens in de vaatwasser?
(Dat mag ik niet van mijn man).

Margje

Voor margjes man, (laatste ot)

Onze Montrouantglazen gaan al jaaaaaren in de vaatwasser, en zien er nog net zo prachtig uit als toen we ze kochten. Inclusief het gegraveerde logo.

Zo. Ook weer geregeld...hahaha!

Ingrid

Ingridt (ook laatste hoop ik)

Wat een geweldig nieuws dat die dingen in de vaatwasser kunnen. Nee, man ging ze wel zelf met de hand afwassen. En dus staat er eeuwig een rijtje van die glazen op het aanrecht. Prima als souvenir natuurlijk, maar toch vind ik het wel fijn dat ze in de vaatwasser kunnen

En ja! We hebben het varken genoten in de grote tent, dat was hartstikke leuk. Die kip hadden we gemist, toen waren we op stap, maar dat gaan we de volgende keer ook zeker doen. Ik vond het een zeer beminnelijke camping, en JM en E ook. Man vond het het toppunt van wat hij ooit had meegemaakt geloof ik. Dus zeer, zeer bedankt.

Margje

Lol margje....'het toppunt van wat ie ooit heeft meegemaakt'

Hmm. Qua camping dan hoop ik...hahaha!

Anyway...blij dat ik aan deze topervaring heb bijgedragen. En nu scheelt het ook nog eens afwas! hahaha!

Ingrid

(en nu moeten we echt maar eens ophouden, anders wordt ons subdraadje nog naar gezellug verplaatst. Sorry draadstarter voor de verstoring. Of was de discussie toch net afgelopen?)