Brugklasser uithoren
Ben benieuwd hoe anderen dat doen, zijn er meer brugklassers die weinig vertellen? Ik verbijt me steeds maar weer, het liefst wil ik weten hoe alles gaat. (uiteraard ook niet helemaal voor niets, kwetsbaar kind etc) Zoon lijkt erg op mij, en ik vertelde thuis vroeger ook niets, maar het ging rap mis met mij op school. Geen idee of het beter was gegaan als ik meer gestimuleerd was geworden toch te vertellen, hoewel mijn ouders ongetwijfeld ook geprobeerd hebben iets uit me te krijgen.
Uiteraard is dit 'probleem' niet helemaal nieuw, speelt wel weer goed op nu nieuwe fase, middelbaar, is in gegaan. Misschien vind ik het zelf allemaal te spannend en moet ik het loslaten? Zou gewoon ontzettend graag meer willen weten maar weet ook niet of dat mijn zorgen wel weg zou nemen. Wil vooral meer kunnen betekenen voor zoon maar misschien kan dat wel helemaal niet.
Overigens lijkt het tot nu toe helemaal niet slecht te gaan hoor, maar super ook weer niet. (dat had ik ook niet verwacht) Vind mezelf ook wel superirritant dat ik zoveel wil weten en zie mezelf toch steeds vissen...
Subtiel
Geef je zoon vooral niet het gevoel dat je hem uithoort. Misschien kan je hem via een omweg aan het praten krijgen. Bijvoorbeeld door zelf terloops over jouw schooltijd te kletsen, een beetje herinneringen aan vroeger op te halen. Als je bijvoorbeeld vertelt dat je geschiedenis zo leuk vond omdat je een docent had die heel goed kon vertellen, of dat je wiskunde nooit begreep als de docent het uitlegde, maar wel als je vader het met je doornam, dat in de kantine de bovenbouwers een vaste tafel hadden waar je als brugger echt niet moest gaan zitten, dat je in het begin wel eens op de verkeerde verdieping naar je lokaal liep te zoeken en de bel allang was gegaan. Misschien komen zo de verhalen los.
skik
Afspraken
Wij hebben met onze zwijgzame zoon afspraken gemaakt:
Afspraak 1 is, dat ik als moeder het recht heb om me bezorgd te zijn. Dat is geen stalken, dat mag ik. Het is niet terecht als hij daar boos over wordt. Ik heb het recht om dingen te vragen.
Afspraak 2 is, dat hij die bezorgdheid wel irritant mag vinden en mag zeggen dat ik op moet houden, als ik te veel aandring. Hij heeft het recht om geen antwoord te geven.
Maar daar staat dan weer tegen over, dat hij wel antwoord moet geven op een aantal afgesproken, gerichte vragen van mij. Dat zijn controlevragen die voor mij duidelijk maken of ik me écht zorgen moet maken, of er iets moet gebeuren. Dat zijn vragen als: ben je boos geweest op school? is er iets naars gebeurd vandaag? wordt je gepest? Dat werkt hier goed.
Daarnaast hebben we afgesproken dat wij hem helpen bij hem maken van zijn huiswerk, maar dat hij daar dan wel inzicht in moet geven. En dat gaat ook heel goed.
En verder herken ik dat gevoel van 'ik wil meer voor hem betekenen' wel. Ik zou soms wel een tijdje als een vlieg door de school willen vliegen, om te zien hoe het echt met hem gaat. Dat is een kwestie van loslaten. Hij wordt groot, hij moet zelf zijn leven vormen in 'de buitenwereld'. Ik zeg dan maar tegen mezelf dat een begripvol, veilig thuis, met ouders die hem op kunnen vangen als hij valt, van onschatbare waarde is. Als ik daar voor kan zorgen, doe ik al ontzettend veel.
Vriendje?
Hoi Sannie,
ik weet niet of je zoon een vriendje of kennisje heeft in dezelfde brugklas die bijvoorbeeld bij jullie thuis zou kunnen komen mee-eten? Mijn ervaring is dat als ze met zijn tweeen aan tafel zitten en je een beetje het gesprek weet te sturen (b.v. met eigen ervaringen van vroeger), er opeens verrassend veel informatie kan komen over "stomme" leraren, niet-aangename klasgenoten, moeilijke lessen, rare regels, vervelende situaties en noem maar op. Allemaal informatie die ik van mijn eigen kind spontaan nooit te horen zou krijgen, want dan blijven haar antwoorden uiterst summier.
Karly
