Cito's leestrainer

Even los laten

Hallo Ayla,
Ik heb gelezen over de test van je dochter. Ik heb ergens anders gelezen dat school nu wel wil kijken naar het versnellen naar groep 4. Mijn advies is dat even tijd te geven. Laat de school het doortoetsen doen. Je hoeft je dochter niet zelf te toetsen.
Je dochter kan al redelijk lezen, dat is sowieso voldoende voor groep 4. Als ze ook nog wat kan rekenen, heeft ze voldoende bagage om door te stromen naar groep 4.
Als jij je dochter wil helpen, dan laat de schoolse zaken even los. Zoek kinderen die ook hb zijn om mee te spelen (als afwisseling), kijk samen naar interessante filmpjes, laat je dochter zich ook eens vervelen en zelf verzinnnen en opzoeken wat ze wil leren. Het leven is zo veel breder dan alleen de schooldingen.

Gewoon een spel

voor ayladochter zijn die cito's net spelletjes, ze vind ze geweldig om te doen. Ze doet ze naast nickelodeon of 123-spelletjes, Zij maakt verder geen verschil tussen de ene site of de andere. Ik was zelf gewoon nieuwsgierig.

Relax

"Ik vroeg mij echter af of deze qua niveau een beetje overeen komen met de werkelijke citovragen. "

Wat maakt dat nou uit als ze het alleen maar doet omdat ze het leuk vindt? Lees je eigen postings eens terug Ayla. Ik heb ze regelmatig gelezen en je zit er zo ontzettend bovenop. Als zij die cito's leuk vindt is het toch prima. Waarom dan toch de vraag of ze overeen komen met de echte citovragen?Wij hebben ook een kind dat bijzonder slim is. Natuurlijk heeft hij uitdaging nodig. Dat wordt hem ook geboden. Maar relax toch een beetje. Ik krijg soms echt een naar gevoel over hoe je met de hb van je dochter omgaat. Het lijkt wel een heel project te zijn.

Reactie

Dochter heeft op de pc onder haar favorieten een heleboel spelletjessites staan, dat varieert van nickelodeon, Barbie en spelletjesplein tot jeugdjournaal, klokhuis en deze site of woordkasteel. Gewoon omdat het heel divers is wat ze wil doen. Soms wil ze weken alleen barbie en nickelodeon doen, soms doet ze wekenlang oefensites. Dat mag ze van mij helemaal zelf weten. Ik heb echt niet samen met haar cito’s zitten oefenen. Waarom zou ik. Ik kan me niet voorstellen dat ze daar opeens een A score door zou halen. Ze was zelf op deze site terecht gekomen en had zelf de vragen gemaakt maar omdat je steeds de zelfde vragen krijgt in een andere volorde is na 1 keer de lol ervan af. Waarom wordt over mijn kind gezegd dat ze het niet mag doen terwijl ze het leuk vind terwijl tegen andere ouders wordt gezegd dat ze de kinderen woordkasteel, robbie konijn moeten laten doen. Ayladochter ziet het als spelen en niet als schoolwerk. Moet ik het dan verbieden en haar alleen op de Barbie en Nick jr sites laten want daar zit geen leerzaam thema aan. Ik vind dat jullie mij nu erg negatief beoordelen.
Ik denk dat dit het laatste is wat ik hier nog zal vragen want op deze manier hoeft het niet meer

Ayla

Het gaat er niet om of je dochter dat leuk vindt om te doen of niet, het gaat erom wat JIJ er vervolgens mee doet: jij wilt weten of dit het niveau is van groep 3 of niet, je dochter is daar niet in geinteresseerd. Jij wilt weten wat ze wel en niet kan, of ze een klas kan overslaan, misschien? En als bij haar de lol naar 1 keer er al van af is, waarom open jij dan hier zelfs een draadje over.
Je hebt de resultatetn van de test binnen. Je hebt dit, neem ik aan, doorgegeven aan school. Die is nu aan zet. School kan bijvoorbeeld gaan doortesten, dwz je dochter cito-toetsen laten maken op een hoger niveau om te kijken waar je dochter nu staat. Dan is het aan school om, in overleg met jullie, een handelingsplan op te stellen. Dat kan van alles zijn: extra stof, de stof compact aanbieden, sociaal-emotionele vraagstukken te lijf gaan, misschien een klas overslaan. Dan pas kun je wat doen.
Mag ik je nog een tip geven na alle draadjes die je de laatste tijd bent gestart over je dochter? Laat alles los, laat gaan, het is helemaal niet erg om een hb-kind te hebben, denk aan jezelf want als jij zo doorgaat, dan raak je overspannen van het denken. Heb er vertrouwen in dat je dochter mans genoeg is om zelf haar weg te vinden. Blijf je zo om haar heen cirkelen, dan word je, zoals DR. Phill het zegt, een helicoptermom die haar kind zelfs in de weg kan staan in haar ontwikkeling en ontplooiing. Maak je in ieder geval niet gek.

Ayla

Uit je eerste posting had ik ook opgemaakt dat je een pusherige moeder was die met haar dochter de cito's aan het oefenen was om toch vooral een vette A te scoren. Zo kwam het over op mij. Dat is het probleem van geschreven tekst, soms is het niet wat je bedoelt te zeggen. Je laatste posting maakt een boel duidelijk. En natuurlijk moet je het jee dochter niet verbieden als ze het leuk vind en natuurlijk wil je dan als ouder weten wat het niveau is, gewoon als een soort referentioe, niet om er iets mee te doen, maar dat kwam niet zo over bij mij.
En mag ik je toch nog nog wat meegeven: zit je niet erg bovenop je dochter: wil extra sporten regelen, zit samen met haar achter de computer toetsen te doen, je krijgt soms het verwijt dat je je kind teveel pusht en dat je haar groter dan 6 wilt laten zijn. Kun je naar niet meer ruimte geven, het lijkt (let wel LIJKT, wil niet zo zeggen dat je dat ook werkelijk doet) erop dat je je dochter wel erg op de huid zit en weinig vrijheid geeft om zelf dingen op te pakken.

Mhhmm

Mmhhmmm, ik reageer misschien nu wat hard. Jullie moeten ook begrijpen dat we bijna 2 jaar hebben moeten praten als brugman om nu zover te komen. We hebben bijna iedere 2 maanden op school gezeten om te praten, te horen gekregen dat ik dochter niet zo snel thuis moest houden en dat ze zich aanstelde. Dat ze depressief was, ongelukkig en zichzelf terugtrok van de klas. Als je dat over je kind hoort dan breekt je hart. Ik heb gewoon geen rust zolang het niet opgelost is. Misschien draaf ik daar wel in door maar ik zie nog steeds een kregelig lastig kind wat alles aangrijpt om thuis te kunnen blijven. School heeft nog niet toegestemd in doortoetsen, ze zouden het erover hebben werd me gezegd. Het is niet de eerste keer dat ik vraag om haar door te toetsen en de eerdere keren werd dat geweigerd want misschien slecht voor haar zelfvertrouwen. Ik heb nog steeds het gevoel dat we er nog niet zijn en daarom kan ik het ook nog niet loslaten. Ik hoop dat jullie dat begrijpen. Ik zal in ieder geval proberen minder hier te posten erover

Pieternel

Tegelijkertijd. Jij verwoordt het anders, maar we bedoelen zo'n beetje hetzelfd geloof ik. Hopelijk heeft Ayla er wat aan.

Nog 1 ding

Het sportvoorbeeld. Dochter had gisteren haar laatste dansles en de nieuwe groepsindeling voor komend jaar is bekend. Ze is de enige van de kinderen uit haar klas die op die dansles zitten die niet mee doormag naar de volgende groep. Ze is te dromerig, te veel bezig met andere dingen en zou daardoor bij de hogere groep te veel afsteken. Zeker met een show in aantocht. Dus ze moest als enige bij de kleintjes blijven. Dit was waar ik bang voor was. Ik zag het aankomen en ik zag ook dochters vraag aankomen, waarom mag ik niet door naar de volgende groep. Ik snap de dansjuf, goed voor haar zelfvertrouwen als ze de beste en de oudste is. Maar hoe moet ik uitleggen waarom de vriendinnetjes wel en zij niet. Ik had een paar weken terug al een idee gekregen dat dit zou gaan gebeuren en ben daarom al op zoek gegaan naar iets anders. Iets waar ze niet steeds de slechte zou zijn. Dat is met het paardrijden gelukt. Ze heeft alleen les, is dol op het dier en steekt niet af. Ze zegt nu ook over zichzelf dat ze dat kan. Ik push haar niet maar wil wel dat ze zich prettig voelt bij wat ze doet.

Ayla

Gewoon eerlijk uitleggen misschien. Onze jongste is ook geen hoogvlieger met turnen en al haar leeftijdsgenootjes mochten naar de selectie en zij niet. Gewoon gezegd dat haar vriendinnetjes het beter konden dan zij en dat dat helemaal niet erg is, zij is weer ergens anders beter in. Vooral ook meegeven dat het niet erg is om ergens niet goed in te zijn, als het maar leuk is, dat is het belangrijkste. Zo kan je een kind ook leren dat je niet overal de beste in hoeft te zijn. Door haar nu juist van jazz af te halen geef je in mijn beleving mee dat "als je iets niet goed kunt dan moet je er niet mee doorgaan maar kun je betert stoppen" Aan jou de schone taak om je dochter te leren dat ze best de slechtste ergens in mag zijn en dat ze daardoor echt niet "minder" is dan een ander die het beter kan.

Ayla

Blijf alsjeblieft wel posten over je zorgen over je dochter, misschien kunnen we je helpen het wat los te laten. Want ik heb echt het gevoel dat je dochter dat wel eens erg goed zou kunnen gebruiken. Ik denk overigens niet dat je alles om haar heen los moet laten, wb school denk ik dat je overbovenop moet blijven zitten. (gedoseerd) Als zij zich wat meer zorgen gaan maken om je dochter en jij wat minder, dan komt er meer evenwicht en duidelijkheid voor je dochter, iets dat een kind van 6 erg hard kan gebruiken. Ik denk dat je misschien soms vergeet dat zij 6 is, hb of niet. Een kind van 6 moet je ook sturen en begrenzen. Een kind van 6 weet nog helemaal niks van het leven, slim of niet. Een kind van 6 kun je dus ook heel goed duidelijk maken dat dansen iets is dat je (zeker op die leeftijd!) voor je plezier doet en dat het niet gaat om prestaties. Bovendien is het een wijze les, ze mag dan goed zijn in rekenen, in dansen zijn andere kinderen weer beter. Dat is geen slechte les voor je dochter, mi juist een hele goede!! Kijk, dat zij het niet zo leuk vindt is logisch, aan jouw als ouder dat te begeleiden. Maar als jij dat al sneu vindt voor haar, pikt zij dat haarfijn op.
Verder was het voor mij erg duidelijk, op een bepaald moment ben ik gestopt met het aanbieden van schools werk. Tuurlijk vonden mijn kinderen het leuk, en tuurlijk *mogen* ze ook best, (dochter doet niets anders als schooltje spelen nu, leuk!) maar ik zal het niet meer faciliteren en dat scheelt een hele hoop. Kinderen met een achterstand daar mag je mee werken. Daar zijn al die sites ed volgens mij ook voor gemaakt. Kinderen met een voorsprong help je er mi absoluut niet mee. Daar wordt het werken op school alleen maar nóg dodelijker saaier van. Jij als ouder kunt dit makkelijk sturen, je kind zal die sites niet zelf ontdekt hebben. Leer haar iid lekker Spaans, ofzo. Iets dat haar behoeften bevredigt maar waardoor ze niet nog meer achterstand krijgt wb schools leren, want ik zie dat wel een beetje zo. (achterstand dan wb motivatie, het zal al lastig genoeg worden bereid je maar voor)
Ohja, en ik zou zeker een clubje zoeken waar prestaties niet tellen, want ze zal genoeg eisen aan zichzelf stellen. Gewoon ergens waar ze lekker zichzelf mag zijn.

Puck

We hebben nog niet besloten of ze het blijft doen of niet. Ik heb gisteren nog met haar juf gebeld, uitgelegd dat we nu weten wat er met dochter is en dat dochter niet zal veranderen, ook niet over een jaar omdat ze gewoon zo is. Dat ze voorloopt op haar leeftijd en dat het haar niet zal helpen als ze als 6 jarige tussen de 4 en 5 jarige blijft zitten terwijl ze juist graag contact wil met de 7 en 8 jarige.
Ik heb dochter daarnaast ook proberen uit te leggen dat 1 show geen reden is om de lessen te blijven volgen. Dat die show pas over een jaar is en dat dat dus nog heel lang duurt. We laten het dus even rusten en kijken tegen september aan nog eens.

Ayla

Je bent geirriteerd omdat ik al eerder heb gezegd dat ik denk dat je bovenop je kind zit en al je draadjes ophangt aan problemen. Ik hoop nu dat je ziet dat ik dit niet heb gezegd om je te irriteren, meer mensen zien het zoals ik het zie. Ik denk dat hoe groter jij de problemen maakt, hoe groter de problemen worden voor je dochter.
Ik ga mijn mening niet herhalen, maar ik hoop écht dat je het eens laat bezinken. Lees je eigen postings eens naar en vraag jezelf dan eens eerlijk af of je niet teveel bovenop je kind zit en je teveel focust op 'problemen'.

Sportvorobeeld. Ik denk juist dat het heel geod is dat je kind ergens niet de beste in is. Dat is in jouw ogen misschien een harde les. Maar ik ben bv gewoon blij dat ons slimme zoontje ook eens de ervaring had dat 'het gat' bij zwemles niet meteen lukte. Dat leverde huilbuien en buikpijn op maar het was ook het moment om hem uit te leggen dat je soms moet oefenen, dat dingen niet altijd in één keer hoeven te lukken. Ook moet hij veel moeite doen om te leren schrijven (fijne motoriek). Dat lijkt me juist heel erg gezond.
Ik denk dat je op deze manier - onbewust waarschijnlijk - mee geeft aan je dochter dat als je iets doet dat je ergens ook goed in moet zijn. Met die instelling haak je natuurlijk snel af. Je voldoet niet aan de druk van je moeder. Dat staat er hard, maar ik denk dat je dochter haarfijn aanvoelt wat jij denkt en voelt.
Ik zie echt niet in wat er mis is met een meisje dat droomt tijdens de jazzdance en geen talent is. Leuk dat je dochter paardrijden leuk vindt, maar ik vind het een beetje bijzonder dat je denkt dat je kind gebaat is bij individuele les omdat ze zich zo beter gaat voelen over haar eigen prestaties.

Nog een keer

Ik sluit mij geheel bij Billie aan, zij legt het allemaal helder uit. Belangrijk is voor ogen te blijven houden dat je dochter 6 is en dat jij haar moet begeleiden wat grenzen, relativeren etc betreft.
Wat dansen betreft, laat je haar zelf ook de keuze maken? Misschien vindt zij het niet erg omdat ze het dansen zo leuk vindt. Kijk uit dat je niet teveel in negatieve dingen blijft hangen, hb'ers hebben namelijk de neiging om een soort perfectionisme te ontwikkelen wat kan uitmonden in faalangst. Dat een kind helemaal van slag kan zijn als ze iets niet kan of denkt te kunnen. Daarom alles relativeren voor haar: de een is goed hier in, de ander is goed daar in maar dat betekent niet dat de een beter is dan de ander. Je kunt gewoon niet goed zijn in alles. Dat zal jaren kosten voordat ze dat zelf in gaat zien, waarschijnlijk, maar daar moet je op blijven hameren.
Wat school betreft, er komen nog 6 jaar waar je moet blijven knokken. Kun je niet eens praten met school samen met degene die de toets heeft afgenomen (ik neem aan een psycholoog) en te overleggen wat de mogelijkheden zijn? Of misschien is het ook goed om je heen te kijken naar een school die wat meer ervaring heeft op dit gebied? Daar zal je dochter bij gebaat kunnen zijn. Zit school in ieder geval niet teveel op haar huid, daar houden namelijk scholen niet van en kan averechts werken (Daar heb je haar weer, wat heeft ze nu weer.) Billie heeft dat in ieder geval helder uitgelegd.
Overleg wat dochter wil met dansen, de uitslag kan verrassend zijn.
En wat al meer mensen gezegd hebben, de scouting. Daar is geen competitie, daar zitten genoeg andere slimme kinderen, ze leren allerlei vaardigheden, het is sociaal, ze doen ook dingen met het hoofd, kortom, het is zeer afwisselend. Onze hb'er zit er al een jaar of 6 op en ze vindt het nog steeds leuk.

Oh ayla,

'Ik heb dochter daarnaast ook proberen uit te leggen dat 1 show geen reden is om de lessen te blijven volgen. Dat die show pas over een jaar is en dat dat dus nog heel lang duurt.'

Meid toch.

In je andere sport-draadje heb je ons uitgebreid verteld dat je dochter eigenlijk een half jaar terug al van dansen afwilde, maar dat jij haar hebt overgehaald om er vooral op te blijven, vanwege die uitvoering-vsan-over-meer-dan-een-jaar.

Met als gevolg dit. Een sippe dochter, geen succeservaring, alleen achterblijven in de 'kleintjesgroep', moeilijke discussies. Alleen maar omdat jij aan haar getrokken hebt, en geduwd. En niet gewoon geluisterd naar je kind.

Please, luister naar wat iedereen je voorzichtig (of minder voorzichtig) probeert te vertellen....

Luister naar je kind. Geef haar de ruimte. Laat haar zelf ontdekken wat ze wil. Zit er niet zo vreselijk bovenop. Stuur haar niet zo in de richting van dingen die helemaal niet goed uitpakken...of het nou om dansles gaat, of over ballengooien op de speelmiddag.

Zoals Krin zei: Water geven! En verder voorlopig helemaal niks.

Echt, ik maak me een beetje zorgen over jullie....

Ingrid

Nog een keer voor ayla

Ayla,
De vorige postings zijn heel helder en ik denk dat ik er namens iederreen wel aan toe kan voegen dat we dit niet zeggen om jouw af te katten of dat we je het idee willen geven dat je een slechte moeder bent. Zeker niet, je wilt tenslotte (net als wij allemaal) het beste voor je kind. Maar jij kijkt van binnenuit en wij kijken er van de buitenkant tegenaan en proberen je een spiegel voor te houden. Ik hoop van harte dat je erin durft te kijken en jezelf durft te zien.

Billie

Billie, als je kinderen het werk op school zo dodelijk saai vinden, dan lijkt het me zaak om eens op school te gaan praten. Het is gewoon niet gezond voor een kind om 5 uur per dag elke dag saai werk te zitten doen. En het is ook niet nodig. Er is materiaal genoeg en er zijn mogelijkheden genoeg om school ook voor slimme kinderen een stuk op te krikken, tot tenminste neutraal.

Ingrid

Volgens mij is er een groot verschil tussen dansles en school. Ayla heeft met dansles niet geluisterd, maar met school geeft Ayladochter al veel langer signalen af dat ze school niet leuk vindt, dat het te makkelijk is, dat het anders moet. Ayla probeert nu eindelijk om school anders te krijgen, zeggen jullie dat het weer niet goed is, dat ze het kind gewoon in deze rotomstandigheden moet laten.

Nee gerry, dat zeg ik helemaal niet.

Ayla mag (moet!) zorgen dat haar dochter op school en thuis goed aan haar trekken komt, en lekker in haar vel kan zitten.

Het gaat mij om de manier waarop. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Ayla's dochter veel te veel meekrijgt van alle commotie en zorgen. En dat Ayla veel meer bezig is met duwen, trekken dan op een rustige manier te proberen het vaarwater voor haar kind wat te verbreden en te verdiepen. Ik denk alleen maar 'ruimte'!!! Ik krijg het echt spaans benauwd als ik alle postings van de laatste weken op een hoop schuif. Begrijpelijk hoor, misschien, al die paniek als het niet goed gaat met je kind. Maar dit werkt volgens mij alleen maar averechts.

Het dansles verhaal was maar een voorbeeldje. Heeft idd niks met school te maken, maar is naar mijn idee wel heel representatief voor hoe Ayla de dingen aanpakt. Ook met schoolse zaken...want zeg nou zelf, waarom zou jij je als ouder druk maken over het niveau van de groep 3 CITO-toetsen die je thuis oefent met je hoogbegaafde kind? Ayla heeft net gehoord dat haar dochter een IQ van boven de 140 heeft of zo!! Thuis checken of ze wel een A scoort lijkt me op dit moment nou niet echt de hoogste prioriteit hebben...Als je voor de zomervakantie duidelijkheid wilt hebben of ze al dan niet een klas over moet slaan moet je met school in conclaaf. En als school niet OK is, moet je misschien overwegen een andere te zoeken. Maar laat die CITO's nou thuis maar fijn los.

Ingrid

Gerry

Ik denk inderdaad dat je in contact met school moet blijven. Blijf vechten voor je kind. Maar precies zo als Pieternel zegt 'Zit school in ieder geval niet teveel op haar huid, daar houden namelijk scholen niet van en kan averechts werken'. Aan een etiketje heb je niets, laat degenen die de test heeft afgenomen in gesprek gaan met school. Maar biedt de school ook de kans om zelf te zoeken naar een oplossing, vraag om een concreet handelingsplan.

Reactie

Ik probeer school niet te veel op hun huid te zitten en baal er ook iedere keer weer van als ik de juf moet spreken, weer om iets moet vragen. Maar als ik het niet vraag gebeurt het ook niet. Ze zullen nooit zelf komen met het idee om haar door te toetsen, ik moet daar echt zelf om vragen. Het feit dat ik steeds erachter aan moet zitten zorgt er ook voor dat ik het niet kan loslaten, dat ik steeds ermee bezig moet zijn. Ik heb nog niet eens durven te melden dat dochter het pluswerk makkelijk vind en er op uitgekeken is. Juf was er namelijk zo blij mee dat ze nu iets hadden voor haar.
Ik ben van nature nog al een binnenvetter, de dingen die ik hier zeg of laat merken zal ik in het echt nooit laten blijken. Dochter kreeg niet van mij mee dat ze niet naar het volgende groepje mocht, dat kreeg ze van andere kinderen en ouders mee. Ik probeer het op dat moment voor haar te verbergen totdat ik met de juf gesproken heb. We zeggen haar met grote regelmaat dat het niet erg dat ze minder goed is in sporten, dat ze beter is in andere dingen en dat het erom gaat wat je leuk vind. Maar ze merkt niet alleen bij het dansen dat ze minder goed is, ze merkt het ook bij het gymen, bij het fietsen, bij het rolschaatsen, bij de zwemles. Iedere keer moeten we haar weer zeggen dat het niet erg is. We merken echter wel dat ze zich dan terugtrekt van dingen. Zoals bijvoorbeeld bij die straatspeeldag. Wat ik toen idd niet goed heb aangepakt, dat geef ik meteen toe.
Chippie, ik denk echt dat het goed is dat ze bij het paardrijden even geen vergelijk heeft, ze kan het op haar eigen tempo doen, op haar eigen manier tegen het paard babbelen, hem aaien en ik betaal met liefde 10 euro meer voor die priveles. Ze voelt zich er prettig bij en is al een week aan het vertellen hoezeer ze zich verheugt op de volgende keer dat ze ‘haar’ paard weer ziet. Ik denk dat dit heel goed voor haar zelfvertrouwen is, er is niemand die tegen haar zegt dat ze dingen op een bepaald tijdstip moet kennen en dat heeft ze echt nodig. Van mijn part krijgt ze over een jaar nog priveles, als dat betekent dat ze nog steeds met veel plezier en lol naar die paardrijlessen gaat dan prima.

Mbt de jazzdance ligt nu de afspraak dat dochter zelf mag beslissen wat ze in september wil, stoppen doorgaan en in welke groep doorgaan. Ze mag het helemaal zelf kiezen en beslissen. IngridT, eigenlijk naar aanleiding van jouw opmerking ben ik me gaan realiseren dat een show die pas over een jaar plaatsvind geen reden moet zijn om door te gaan met danslessen. Dat ik me misschien te veel gericht heb op de teleurstelling die dochter zou hebben als ze niet aan de show kon meedoen. Daarom dat ik haar gisteren duidelijk heb gezegd dat ze helemaal zelf mag weten wat ze wil maar dat ze zich moet realiseren dat de show nog heel ver weg is en dat ze heel wat lessen moet volgen voordat de show er is. Dat viel haar wel een beetje tegen.

Ayla,

dat vind ik heel fijn, wat je zegt over de danslessen, nav wat ik daarover eerder zei.

Maar probeer nu eens een niveautje naar boven te stappen? Je reageert op alle losse dingetjes waarover gesproken wordt, maar niet op het algemene 'beeld' wat veel mensen hierboven schetsen over hoe de dingen bij jullie thuis op dit moment gaan.

Probeer eens buiten jezelf te stappen en als een buitenstaander te kijken naar wat wij hier zeggen...herken je dan iets?

En weet je...ook zeggen 'dat het niet erg is als ze ergens minder goed in is'....(dansen, gymmen, noem maar op)..is natuurlijk helemaal waar, maar ook door die relativerende opmerkingen benadruk je toch weer het prestatie-gevoel. En dat lijkt me niet goed. Het lijkt wel of het allemaal om prestaties gaat. Intellectueel bovengemiddeld, en klaarblijkelijk motorisch ondergemiddeld. Nou. So be it. Dat is jouw dochter. En daar ga je helemaal niks aan veranderen. Nu zorgen dat ze plezier krijgt. Zonder druk. En vooral zonder druk van jou. Haal haar direct van die dansles af, laat haar er niet eens verder over nadenken. Al is ze emotioneel 'voor', een 6 jarige kan niet zulke lange termijn besluiten nemen. Ga leuk paardrijden (zonder tegen haar te roepen dat ze daar misschien wel goed in wordt!!! of dat priveles voor haar bijzondere geval beter is. of wat dan ook). Praat met school, of zoek een andere. En geef haar de ruimte!

Ingrid

Ayla

Hoewel jij (net als ik) niet altijd de beste keuzes maakt snap ik, denk ik, best hoe moeilijk het is om keuzes te maken voor je kind. Ik heb jaren achter de leerkracht of ib-er moeten aanlopen om te zorgen dat het goed ging met mijn kind. Nu gaat het lekker en kan ik eindelijk, redelijk, achterover leunen. Mijn dochter zat ook niet lekker in haar vel en had (heeft) geen vriendinnen op school. Ik heb me heel druk gemaakt om bezigheden/(sport)clubjes te zoeken buiten school waar ze die contacten wel heeft. Er zullen mensen zijn die vinden dat ze te veel clubjes heeft en dan heb ik het gevoel dat ik mij moet verantwoorden terwijl andere kinderen veel afspreken terwijl dochter dit nooit doet. Je moet toch ergens je sociale contacten hebben. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je voor je dochter iets zoekt dat ze juist met veel plezier kan doen. Helaas is het alleen zo dat kinderen heel goed aanvoelen hoe wij erover denken. Dochter zit sinds de zomer op badminton. Ze kon in de zomervakantie nog niet eens opslaan, laat staan terugslaan. Ik heb geloof ik twee keer met hele kromme tenen gekeken en daarna niet meer. Dochter heeft het leuk, daar gaat het om. Haar vader moest meedoen met het ouder-/kindtoernooi pas en voor mijn man was het wel schrikken tijdens het oefenen op straat. Hij heeft zich flink moeten inspannen om niet af te gaan (ze werden ook 2e met het toernooi). Dat is het nadeel als je niet een keertje gaat kijken . Maar het is heel moeilijk om het 'los' te laten, ik weet het.

Oh en ayla...

Verkijk je er niet op. Een kind (en zeker een slim kind) krijgt veel meer mee van jouw diepe gedachten dan jij denkt. verbaal en niet verbaal, ik ben er 100 % zeker van dat jouw dochter donders goed merkt hoe jij in al deze dingen staat. Ik denk dat als jij wat relaxter wordt, je dat heel snel ook aan je dochter dochter gaat merken...

En onthoud: relaxter 'doen' is iets anders dan relaxter 'zijn!. En je dochter merkt het verschil, echt!

Ingrid

Reactie

Ingridt, ze vraagt zelf waarom ze dingen niet kan. Ze is niet blind dus ziet en merkt ook heel goed dat ze dingen minder goed kan. Wij geven altijd ene paar voorbeelden. Een vriendinnetje dat prachtige kunstwerken met strijkkralen kan maken maar de letters niet kan, of een vriendje dat wel heel goed kan rekenen maar minder kan lezen. Ik grap wel eens dat ze het van mij heeft en dat ik ook niet goed ballen kan vangen. En dat papa wel goed ballen kan vangen maar absoluut niet kan schaatsen. Iedereen is anders zeggen we en daardoor goed in andere dingen. Tijdens de buitenspeeldag kwam een vriendje haar vertellen dat hij alle ballen in de roos had gegooid. Nou en riep ze, ik ben anders. Ik wilde dat ik alleen de nadruk kon leggen op het leuk vinden. Maar helaas werkt de omgeving wat dat betreft niet echt mee. Kom je op een bepaalde manier niet mee sta je toch erbuiten.

En jullie hebben echt wel gelijk als jullie zeggen dat ik erg op haar gefocust ben en dat ik het meer moet loslaten, en echt ik probeer het. Ik leer het iedere dag meer. Ze is op diverse gebieden een zorgenkind vanaf haar geboorte en we weten dus niet anders dan op haar gefocust te zijn. Bij onze 2e gaat alles veel gemakkelijker, is gezonder, zelfbewuster en anders dan zij. Ondanks dat ik van hem verwacht dat hij even slim of slimmer is als de oudste maak ik me over hem geen zorgen. Hij staat steviger in zijn schoenen

Ayla

Het feit dat je er serieus mee bezig bent en je reageert op de kritiek en suggesties die je krijgt aangedragen geeft aan dat je erg je best doet en dat je jezelf er ook bewust van begint te worden. Hartstikke goed! En zelf de omslag maken in je denken en gedrag is heel erg moeilijk, zeker als het over het welzijn van je kind gaat. Gewoon blijven proberen om jezelf minder te focussen en minder gestresst te zijn en dan gaat het echt ooit lukken. Dat is niet alleen goed voor je dochter, maar ook goed voor jezelf.

Ayla

"Ze is niet blind dus ziet en merkt ook heel goed dat ze dingen minder goed kan. Wij geven altijd ene paar voorbeelden. Een vriendinnetje dat prachtige kunstwerken met strijkkralen kan maken maar de letters niet kan, of een vriendje dat wel heel goed kan rekenen maar minder kan lezen."

Maar juist door dit soort opmerkingen laat je merken dat ergens goed in zijn wél van belang zijn. Je legt de nadruk op wat jou kind wel kan en andere kinderen niet kunnen.

"Iedereen is anders zeggen we en daardoor goed in andere dingen....... Nou en riep ze, ik ben anders." Ze zegt dus precies wat mama wil dat ze zegt?

"Ik wilde dat ik alleen de nadruk kon leggen op het leuk vinden. Maar helaas werkt de omgeving wat dat betreft niet echt mee. Kom je op een bepaalde manier niet mee sta je toch erbuiten."

Nee, jij legt niet de nadruk op 'het leuk vinden'. Jij legt - bewust of onbewust - de nadruk op wat ze wel kan of niet kan. Hier een jongentje, mogelijk dyslectisch, dat in bijna alles (behalve qua zwemdiploma's en fijne motoriek) vorobij gefietst wordt door zijn slimme broertje. Wij geven aan - en handelen hier ook consequent naar - dat het geen prestatie is dat je toevallig iets goed kunt. Dat is leuk en dat is fijn, maar het is geen prestatie. De inzet is veel meer een prestatie! En daarmee forceer ik geen inzet -> oudste moet iedere dag oefenen met lezen en spelling. Hij krijgt absoluut geen loon naar werken. Ik vind het geweldig dat hij zich, zonder mopperen, steeds maar weer aan die moeilijke taken zet. Dat zeg ik hem ook. En ik laat hem ook zien waar hij vooruit is gegaan. Dus vergelijken met zichzelf.
Ik prijs de jongste dat hij, met buikpijn, toch door het gat probeert te zwemmen. Door de prestaties in vergelijking met anderen niet te benadrukken, vindt mijn jongste het helemaal niet 'raar' dat hij al kan lezen en andere kinderen nog niet. De oudste weet dat hij verschrikkelijk zijn best doet en kan het hierdoor accepteren dat hij minder goed in lezen is. We geven hem ook complimentjes over ander zaken. Maar we zeggen nooit dat ons kind BETER of MINDER GOED is dan andere kinderen. Want daarmee benadruk je dus het belang van ergens goed in zijn. Je dochter voelt dat ongetwijfeld ook zo.

"Maar helaas werkt de omgeving wat dat betreft niet echt mee."
Zie hierboven voor je eigen rol in dit geheel. Natuurlijk merkt onze oudste wel dat jongere kinderen beter kunnen lezen. Zo is het leven. Maar het zou niet in mij op komen om te zeggen dat hij beter is in schaatsen. Daarmee zeg je dus direct dat hij inderdaad slechter is in lezen, terwijl je daar juist geen belang aan wilt hechten, en dat ergens beter in zijn belangrijk is. Dat is een goede bodem voor faalangst en perfectionisme.

Accepteren

Jouw dochter voelt veel meer aan dan jij denkt. Jouw teleurstelling, verdriet, zorgen, wensen en verwachtingen zal ze haarfijn aanvoelen. Misschien kan ze het niet plaatsen. maar dat je het sneu vindt dat ze in een aantal dingen niet goed is zal overduidelijk voor haar zijn. Kleine stap voor haar om te bedenken dat zij haar moeder minder blij maakt omdat ze de dingen niet zo goed kan. Ik denk dat je daar beginnen moet. Ze is slim. Fijn, dat is geen probleem maar een uitdaging waar ze heel veel plezier van kan hebben. Als de omstandigheden goed geregeld zijn. Dat kost je nog veel moeite en tijd. Als ik je berichten lees vraag ik mij af of je het met deze school gaat redden. Kijk eens rond op andere basisscholen, hoe zij omgaan met hb kinderen. Of een Leonardoschool(als je die voorhanden hebt). Het zal jou rust geven als je er niet meer zo achteraan hoeft; misschien kun je dit dan wat los gaan laten.
En kijk dan eens naar jezelf. Kun jij hb accepteren? Kun jij je dochter accepteren?(en dan niet ja natuurlijk want zo natuurlijk is dat niet) Jij ervaart(zo komt het op mij over) hb als een probleem. Dat ze motorisch achter loopt misschien nog wel een groter probleem.
Wij benadrukken bij ons slimme kind dat hij heel goed is in leren, onthouden,verbanden zien e.d. Maar dat hij niet handig is met voetbal, korfbal, schaatsen, skaten ,waveboarden,knutselen benoemen we ook. So what? Inmiddels is hij 10. En natuurlijk vindt hij het jammer dat hij niet goed is in sport(daar ben je nou eenmaal meer populair mee dan met slim zijn) maar het is niet anders. Zijn juffen staan er precies zo in. Benoemen bij een vriendje dat hij zo goed in voetballen is maar dat zoon zo snel kan rekenen. Zeggen dat vriendje moeite heeft met lezen en dat zoon moeite heeft met vriendjes maken omdat hij ze niet altijd begrijpt. In de klas is het voor iedereen duidelijk. Hierdoor,en door cognitieve uitdaging, zit hij goed in z'n vel. Op de leeftijd van ayladochter ging hij schaken en op scouting. Dit deed hem heel goed. Priveles is leuk om haar zelfvertrouwen op te krikken maar niet te lang. Ze is al een uitzondering en bij paardrijden kan ze juist zo goed meedoen in de groep. Het is een vrij individuele sport.Niet als beste misschien maar dat maakt het juist zo goed voor haar. Ergens plezier in hebben zonder te kijken wie de beste is.Accepteren dat de een dit goed kan en de ander dat Je helpt haar niet door haar af te zonderen om teleurstellingen te vermijden. Je helpt haar door haar aan te moedigen met plezier mee te doen zonder competitie.
Maar dan zul je eerst zelf moeten accepteren dat ze is zoals ze is. Met de dingen die ze goed kan en de dingen die ze niet goed kan.Dat ze anders in elkaar zit dan jij zou willen misschien. Zonder haar te willen veranderen. Pas dan kan er ruimte komen voor Ayladochter om zich te ontwikkelen en voor jou om tot rust te komen zonder zo'n fixatie op je kind. Zonder dat Ayladochter haar hb moet waar maken.

Chippie

Ik ben het met je eens dat het van belang is dat je inzet waardeert. Dat het niet om prestaties gaat. Maar het is voor kinderen, en ook voor volwassenen, zo duidelijk wie waar goed in is. Mijns inziens hoef je dat niet te negeren. Het is ook geen waardeoordeel over het kind. De een kan dit goed en de ander dat. Dat zegt niets over de persoonlijkheid van het kind, Hooguit over wat hij mee gekregen heeft bij z'n geboorte.Het is een gegeven. Bij een hb kind kun je gewoon benoemen waar het goed in is. Dat is (meestal) toch ook overduidelijk. Niets om je voor te schamen. Hartstikke fijn dat dat bij jou hoort en doe er je voordeel mee. Bij een ander kind kan dat schaatsen zijn. Als je iets goed kunt is er ook altijd iets wat je minder goed kunt. Hoort erbij, hoort inderdaad bij het leven. Hoort bij jou als persoon. Geen probleem. Zo zie ik geen voedingsbodem voor faalangst/perfectionisme.