De 'stijl' van juf past niet bij gevoelige dochter (9)

Tja

Het is goed dat je dochter nu therapie heeft want ze zal ongetwijfeld nog met grotere horken van leerkrachten te maken gaan krijgen. Je kunt ook niet van de juf verwachten dat ze jullie dochter op een andere manier (en met zijden handschoentjes) behandelt dan de andere kinderen.
Een van mijn kinderen was/is ook heel gevoelig en ik ben daar voor mijn gevoel af en toe teveel in mee gegaan. Ik heb ook wel situaties aangekaart bij haar leerkracht, die wilde daar tot op zekere hoogte wel in meegaan, maar ik merkte na een paar keer wel dat hij er een beetje klaar mee was. Ik heb toen ook echt zitten twijfelen wat de juiste insteek was. Dochter uit de wind houden of juist helpen wat eelt op het tere zieltje te kweken. Aan het laatste heeft ze meer, denk ik. Het gaat alleen niet van de ene op de andere dag, dus ik zou ook zeker nog even door gaan met de therapie.

Directie!

Ik herken hier heel veel in. Een kind van ons is depressief geworden door een vergelijkbare juf. Het zou wel heel stug zijn, maar het klinkt zelfs alsof het dezelfde juf zou zijn, maar op die school hebben ze geen krijtschoolborden meer, dus dat kan niet.
Ik vind dit typisch een probleem wat je heel snel met de directie van de school moet opnemen. Waarschijnlijk weet die nog van niets, want juf vindt namelijk dat er geen probleem is en vindt jou waarschijnlijk een overbezorgde zeurpiet, die op alle slakken zout legt. In het gesprek met de directie moet je proberen heel zakelijk en feitelijk te blijven. Neem een man mee. En probeer vooral te blijven bij wat jij ziet. Dochter gaat huilend naar school, dat was nooit zo. Juf gaat het bord schoonmaken als jij met haar wil praten hierover en gelooft jou niet. Ze voelt zich niet veilig. Wat gaat de school doen om dat te verbeteren? Daar zou ik het bij houden in eerste instantie.
Je schrijft een stukje over 'emoties' en dat de juf de bijzonderheid van je kind niet ziet. Dat zijn geen handige formules. Ieder kind is bijzonder, dus datargument gaat het niet worden. Dat soort woorden zou ik dus niet gebruiken.
Ik zou verder stoppen met wekelijks praten tegen een juf die niet luistert. Dat zou ik ook tegen haar zeggen. 'Als je niet de tijd voor me hebt om naar me te luisteren, en mij niet als gelijkwaardige gesprekspartner wilt zien, maak ik liever een afspraak met iemand anders erbij.'
Het probleem zit hem waarschijnlijk toch niet in de wekelijkse details, waar jij met haar over tracht te praten. Het probleem lijkt mij meer op het vlak te liggen van een enorme mismatch tussen het karakter van juf en jouw dochter.

Verder is ze in therapie. Ik zou vragen of de therapeute een gesprek met de juf en de intern begeleider kan hebben. Dan kan de therapeute uitleggen wat er speelt. Dit werkt honderd keer beter dan wanneer jij als ouder het uitlegt. Ouders worden in dit soort situaties, door dit soort juffen toch niet serieus genomen.
En verder kun je dit aan je dochter uitleggen als een leersituatie. Voor het eerst treft zij nu iemand die over haar grenzen heen walst en geen respect toont voor haar gevoelens. Dat is een nare ervaring, maar aan de andere kant, zal het vaker gebeuren in haar leven. Overal lopen dat soort mensen rond. Dit is voor haar een gelegenheid om daar mee om te leren gaan, zodat ze niet door dit soort mensen van haar voeten wordt geblazen.
Tegen mijn zoon heb ik het proberen te verwoorden als een hele grote regenjas. Die trek je denkbeeldig aan en je laat alle rotopmerkingen en sarcastische blikken van je afglijden. Dat hielp wel een beetje.

Gut

Ik zie dat ik de situatie heel anders inschat. Ik lees niet dat de juf rare of vervelende dingen doet of zegt. Ze gaat alleen niet (iedere keer) mee in het verdrietige gevoel van het kind. Dat ze doorgaat met het bord vegen als moeder voor de zoveelste keer komt evalueren vind ik ook niet heel vreemd. Als het dan werkelijk zo belangrijk is, moet je een aparte afspraak maken en niet iedere keer na schooltijd komen kletsen.

Vic

Ik geloof dat wij het wel eens zijn. Alleen vind ik het feit dat het meisje met zo veel tegenzin naar school gaat, wel heel zorgelijk. Dat is een signaal dat zij zich niet veilig voelt. En dat is dan toch wel een probleem wat niet op te lossen is, door het maar te laten gaan.
Het zou mooi zijn, als ze een manier vindt om voor haar veiligheidsgevoelens minder afhankelijk te zijn van de omstandigheden. En daar wordt volgens mij nu aan gewerkt met therapie. Maar ze heeft die juf er toch wel voor nodig. Vooral omdat de collega's van de juf wel mee zijn gegaan in alle emoties. Het is de vraag of dat verstandig is geweest van die voorgaande juffen. Je schept daar dan verwachtingen mee, die later niet hard gemaakt kunnen worden. Door het meegaan in de emoties van de eerdere juffen, is het meisje gestimuleerd in het zoeken van haar zekerheden bij de buitenwereld.
Het is voor het meisje nu onbegrijpelijk dat dit nu ineens niet meer gebeurt. Zij dacht dat al die emoties oke waren. En nu wordt ze er ineens op afgewezen. Dat kan toch wel vergaande gevolgen hebben voor haar zelfbeeld en al het gehuil en alle buikpijn zijn daar denk ik symptomen van. Er zal een overgangsperiode moeten zijn, waarin ze zelfverzekerder kan worden en meer op eigen benen kan leren staan. Een harde hand werkt dan denk ik niet. Het zal beter zijn om dat stapsgewijs te doen.

Eens met vic

Mijn jongste dochter is ook heel gevoelig. Wij zijn daar soms ook te veel in meegegaan denk ik nu. Want ja, ze was zo klein en zo ziekelijk en we moesten haar maar ontzien. Dat was een hele natuurlijke reactie van onze kant maar ik denk inderdaad dat het niet altijd goed is geweest. De afgelopen jaren hebben we een paar grotere gebeurtenissen achter de rug en veranderingen van situatie. Geen hele dramatische dingen maar dochter heeft het er wel enorm moeilijk mee. Ik denk nu wel eens dat als we vroeger iets 'harder' tegen haar waren geweest en haar iets meer uit haar comfortzone hadden gehaald dat ze nu een stuk minder onzeker zou zijn.

Zij kan ook helemaal overstuur raken van een leraar die schreeuwt (hoeft niet eens tegen haar te zijn) of van andere situaties op school. Ze zit inmiddels al op de middelbare school dus dat is soms wel zorgelijk. Het is inderdaad belangijk dat ze die veiligheid uit zichzelf leert te halen en niet van haar omgeving afhankelijk is.

Wat dat betreft twijfel ik er ook aan wat je moet doen. Ik lees uit je stuk namelijk niet dat juf verder onaardig is. Alleen dat ze kortaf is en een doortastend type. Daar zijn er meer van en daar is ook niks mis mee. Juf doet het zo ook goed; al is ze misschien niet de lieve troostende juf die je zou wensen. Ik zou inzetten om dochter te leren om te gaan met een juf die misschien niet zo bij haar past. Juf zal toch niet veranderen want juf ziet het probleem niet. En dat laatste snap ik ook want blijkbaar is er in de klas verder geen probleem.

Misschien kun je thuis met rollenspel wat dingen oefenen? En dan dochter ook juf laten zijn dat geeft haar misschien wat meer gevoel van controle?

En concreet samen bedenken wat ze kan doen als ze zich niet fijn voelt of er iets vervelends gebeurd. Wanneer zeg je het tegen juf? Wanneer troost je jezelf? Dat soort dingen.

Met de wijsheid van achteraf zeg ik dat we vroeger dochter wat minder hadden moeten beschermen en haar wat meer hadden moeten pushen. Dat was uiteindelijk voor haar beter geweest.

Ook gevoelige dochter van 9

maar misschien toch een andere situatie. Onze dochter, die bescheiden en rustig haar werk doet, werd steeds publiekelijk afgerekend op "asociaal gedrag", bijvoorbeeld dat ze niet luisterde naar een spreekbeurt. Ze klierde dan niet, ze zat gewoon te dromen. Nu heeft ze nachtmerries waarin de juf haar achterna zit. Ze is inmiddels ook het pispaaltje van de klas geworden, want kinderen voelen haarscherp aan wie ze ongestraft kunnen pakken. Haar vriendinnetje is overgelopen naar het vijandige kamp, waarschijnlijk uit zelfbehoud. De juf was totaal niet aanspreekbaar: dat kind moest maar eens leren dat....etc. Deze situatie viel gewoon niet meer te redden, dus ze gaat binnenkort naar een andere school.

Wat mij vooral verbijstert is hoe snel het mis kan gaan. Vorig jaar ging het nog prima met dochter. Dus een gevoelloze volwassene kan wel degelijk een enorme impact hebben. Ik twijfel geen seconde over mijn beslissing.

Lastig

Ik moet zeggen dat ik het een lastige situatie vindt. Enerzijds vind ik het heel sneu dat je dochter zo lijdt onder de situatie (buikpijn, huilen, vastklampen). Maar anderzijds lijkt het op school toch allemaal goed te gaan en lijden haar prestaties er niet onder.
Ik weet niet of ik veel energie in de juf zou steken. Blijkbaar zitten je dochter en jijzelf heel anders in elkaar dan zij. Dat kan. Haar wat botte aanpak past niet bij jouw dochters gevoelige natuur. Maar ik lees geen echt miskleun-gedrag.
Ik zou het geloof ik op de andere boeg gooien: het versterken van de eigenwaarde van je dochter door haar weerbaar te maken voor niet-fijngevoelige volwassenen. De regenjas die iemand al noemde vind ik zelf een heel goede tip. Misschien zou je eens met de therapeut van je dochter kunnen praten hoe je dit het best kunt aanpakken.
Het is fijn voor je dochter dat ze zo'n lieve moeder heeft bij wie ze zich beschermd voelt! Maar helaas bestaat de wereld niet uitsluitend uit begripvolle en lieve mensen. Hier zal ze haar weg in moeten vinden, hoe moeilijk ook.
n@nny

Gevoel en verstand werken niet altijd samen

Dank voor jullie reacties. Het was nu inderdaad makkelijker geweest als dochter in het verleden meer 'gehard' zou zijn. Dit is een proces en dat proces was goed gaande. Als ouders gaan we bewust om met dochter te laten leren van elke hobbel, de ene nemen we makkelijker dan de andere. Soms is er ook lange tijd geen vuiltje aan de lucht. Onze inspanningen op het gebied van dochters geestelijk welbevinden werpen echt wel zijn vruchten af.

Op het moment dat een niet matchende juf een stessfactor wordt gaan we bekijken hoe we hier doorheen kunnen komen. De vraag is dan in hoeverre je van een leerkracht mag verwachten dat ze rekening houdt met een kind dat het lastig heeft. Is wat extra bevestiging dan veel gevraagd voor een kind dat dat nodig heeft? Mijn kind heeft bij wijze van spreken aan één vragende blik voldoende om na afgeleid te zijn weer aan het werk te gaan terwijl een kind dat sterkere signalen nodig heeft pas reageert na streng te zijn toegesproken. Is vragen om op die manier rekening te houden met verschillende karakters dan overgevoelig gezeur van de ouders? Elk kind zal de harde lessen van het leven moeten leren, maar elk kind doet dit op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.

Een hardere aanpak van een kind om orde in de klas te houden of om bij de les te blijven lijkt algemeen geaccepteerd. Mag je het omgekeerde dan niet vragen voor een kind dat net omgekeerd in elkaar steekt?

Hartelijke groet,

Margaretha

Ib-er

Mijn dochter had vorig jaar wat problemen. Zij kon oa ook niet goed overweg met de manier van doen van de juf. Die overigens prima was, maar gewoon een beetje te kordaat voor dochter. Het grootste probleem van dochter is dat ze het moeilijk vindt als er in haar omgeving iets speelt. Dus als vriendinnetje op haar kop krijgt, is dochter sip.
Omdat juf hier weinig mee kon, wat wij begrepen want we wisten zelf ook niet wat we ermee moesten, zijn wij naar de ib-er gegaan. Dit hebben we niet vooraf overlegt met juf. De ib-er heeft een gesprek met dochter gehad en daarna een advies geschreven voor de juf. Verder is dochter naar een faalangstcursus gegaan via school, om daar om te leren hoe ze met voor haar lastige situaties om moet gaan. En wij hebben dochter verteld dat ze het toch echt dat jaar met die juf moest doen.
Die cursus is waardevol geweest vinden wij. De faalangst is heus niet over. Maar dochter staat steviger in haar schoenen. Heeft geleerd om even een stap terug te doen als er iets rots is en dan even te denken wat ze ermee moet. Inmiddels is ze redelijk in staat om dingen van zich af te laten glijden. En dat is denk ik het belangrijkste. De wereld zit vol met mensen die je niet liggen en waarmee je het toch zal moeten doen. Een leerkracht, een buurman of een collega, je kan er niet altijd voor weglopen.
Dat een juf een kind in de klas niet pampert, terwijl ze tegen de rest wel kordaat is begrijp ik wel. Je kan een kind van 9 toch niet meer in zo'n uitzonderingspositie zetten, dan wordt het een buitenbeentje.

Dendy

Overigens

zou ik zelf ook erg iebelig worden als ik mijn 9-jarige elke dag huilend bij de juf moet brengen. Het is toch geen kleuter meer? Ga je daar zelf niet teveel in mee?

Dendy

Ook zo eentje

Mijn dochter is 10, en ik breng haar ook nog steeds wel eens huilend naar school. (ze heeft ook een vorm van autisme en is erg snel bang of overprikkeld) Ik herken je verhaal wel, maar gelukkig heeft zij een lieve juf, die heel even meeveert in de huilerige stemming, maar dan ook overgaat tot de orde van de dag, ze heeft nog 25 kinderen rondlopen. De "stel je niet zo aan" methode wordt hier door de omgeving ook al jaaaaren geoppert, wij zouden teveel pamperen, zo zou het ook nooit wat worden. Maar je moet haar gewoon heel even serieus nemen in haar verdriet, daarna kan ze dan vaak echt weer verder. En vaak heeft ze net even een duwtje nodig dat is niet altijd gemakkelijk, maar het moet anders komt ze niet verder. Vanmorgen was ze best van slag; ze gingen schaatsen met de school (ze heeft nog nooit geschaatst) op die baan was het natuurlijk druk, juf had het ook druk, alles krioelde door elkaar. Ik heb geholpen tot ze op haar schaatsen op het ijs stond, er kwamen meteen twee vriendinnetjes naar haar toe. Toen heb ik meteen "los" gelaten, me nog even met zoon bezig gehouden (ja, ook zo'n "dappere") en ik ben gegaan. Het was zo spannend! maar ik zie dat ze zich veilig voelen, en DAT is het belangrijkste. Een kind dat zich niet veilig voelt op school (geloof me dat hebben we ook meegemaakt) kan niet meer leren, niet meer spelen, niet meer functioneren. Dat vertrouwen moet juf winnen, hoe dan ook!
Van de andere kant is het ook zaak om met dochter aan de slag te gaan (dat doe je dus al) daar is nl de winst te behalen, die juf kun je toch niet veranderen, je kunt wel je kind handvaten geven hoe ze met dit soort mensen om kan gaan, want die gaat ze nog veel vaker tegenkomen in het leven. Heeft ze vriendinnen in de klas waar ze steun aan heeft? is er misschien een IB-er op school die eens wat extra met haar kan ondernemen? Mijn kinderen worden allebei uit de klas gehaald voor muziektherapie, dat is ook effe lekker 1 op 1 met een lieve juf, een leuke les, vinden ze geweldig. Maar het kan ook zijn dat ze bijvoorbeeld extra gaat lezen of rekenen met een andere juf. Dat kan net even opluchting geven, hier gaan ze vooral graag naar school op "muziekles-dag"
Oh ja, verder wil ik je nog meegeven dat uit onderzoek gebleken is dat kinderen die getroost worden later minder kleinzerig zijn dan kinderen die met de harde hand opgevoed worden. Toch fijn om te weten, doen we het nog niet zo heel verkeerd.
groetjes, Tess