Dochter staat stil met rekenen.....
Mijn dochter van 6 (februari 2005) zit (ietsje) vervroegd in groep 3. Ze heeft een IQ van boven de 145 maar loopt niet zo gek veel voor. Nu valt me op dat haar rekenwerk van groep 3 klaar is. Sinds 4 weken zit ze met werkboekje 4a voor haar neus. Ze is tot blz 3 gekomen en staat nu al meer dan 3 weken volkomen stil tot mijn verbazing. Volgens dochter helpt de juf alleen maar de kinderen die hulp nodig hebben en dus nog niet klaar zijn met groep 3 boekjes. Dochter kijkt een beetje hulpeloos en zegt, dan wacht ik maar op de rest want ik snap niet wat ik moet doen.
Ze hebben op school ook zoiets als rekentijgers voor de kinderen die voor lopen met rekenen. Maar dochter mag hier niet aan meedoen want ze loopt niet echt voor.
Ondertussen heeft dochter steeds minder zin om überhaupt naar school te gaan. Heeft het nog zin om te zeuren zo vlak voor de vakantie. Aan de ene kant denk ik laat lekker gaan. Maar ik vind het ook zielig voor dochter. Ze wil zo graag en komt niet verder....
Ik snap niet..
..zo goed waarom je de leerkracht hier niet even over aanschiet. Dit is toch zo opgelost? Dat is geen zeuren, dat is gewoon vragen om een klein zetje in de rug. Dat een kind intelligent is wil niet zeggen dat het ook maar zelf het wiel moet uitvinden of dat je het gewoon kan negeren tot het weer 'bij' is.
Reageert de leerkracht niet of narrig, dan kijk je waar ze op blijft hangen en legt het haar zelf even uit.
Ze zijn niet helderziende
die slimme kinderen, al denken sommige mensen van wel. Ook zij hebben af en toe instructie nodig. Belangrijk is, instructie maar veel minder herhalen. Vraag de juf of ze haar even wil helpen en ik zou het toch nog eens over rekentijgers hebben, dikke kans dat je dochter het geweldig zal vinden en er echt wel mee uit de voeten kan.
En juffen zijn dat ook niet
Juffen zijn net zo min helderziend als kinderen. Soms denkt een kind, dat het duidelijk heeft laten merken dat het een probleem heeft, maar dan weet de leerkracht nog van niets.
Soms vertelt een kind dat het een probleem heeft aan de leerkracht, maar is deze met zijn gedachten bij iets anders en vergeet deze het. Dan zal het kind het nog een keer moeten vragen. Ik heb er eentje die dat dan niet deed: 'Ik heb het al een keer gevraagd en als dat niet genoeg is, dan bekijken ze het maar.' Dat kind had nog een hoop te leren...
En trouwens
je zegt dat ze niet veel voorloopt, waarom zou ze ook, ze kan prima uit de voeten met het werk dat ze nu doet, als je echter wilt dat ze leert leren moet ze uit die comfortzone gehaald worden en een beetje geprikkeld worden, daarom is uitdagend werk bij die kinderen belangrijk ook al lopen ze niet jaren voor.
Verveling is killing
Naast de reacties hierboven, die ik allemaal ondersteun, wil ik je nog waarschuwen voor de gedachte dat die paar weken tot de vakantie de moeite niet waard zijn om nu voor lastig te gaan doen naar de juf. Verveling is echt een motivatiekiller. Het kan in jouw ogen misschien niet veel lijken, die zes of acht weken als je toch al voorloopt, maar voor een kind is dat niet te overzien en eindeloos.
Mijn dochter doet (oa) rekentijgers, en daar heeft haar juf weinig uitleg voor nodig terwijl dochter er helemaal van is opgeleefd. Gewoon even vragen, echt doen!
(heb het zelf als volwassene ook vaak meegemaakt : twee weken verveling op mijn werk en er kwam ook helemaal niets meer uit mijn handen, werd doodmoe van het gebrek aan uitdaging...)
Groet, Mamvantwee
