HELP school wil ADHD zoon naar SBO sturen of aan medicatie

bedankt voor deze toelichting

Bedankt voor deze toelichting. Als je om medische gronden de medicatie niet kan geven maakt dat het verhaal natuurlijk anders.

Thuis geen problemen hebben herken ik overigens. Maar vergeet niet dat je thuis waarschijnlijk onbewust de omgeving aan je kind hebt aangepast (zeker als je nog een kind met ADHD hebt).

Wij hadden thuis ook geen last, maar ik bleek onbewust de juiste escapes ingebouwd te hebben. Een kamer waar je je rustig terug kan trekken, altijd aankondigen wat je gaat doen (en altijd je woord houden). Zegmaar dat wat je in de basiscursus ADHD voor ouders leert. Maar tot mijn verbazing is ook thuis een duidelijk verschil te zien met medicatie (niet dat ik je daarmee toch richting medicatie wil sturen, maar om aan te geven dat je op een gegeven moment zelf niet goed weet wat 'normaal' gedrag is).

Ik zou wel zijn algehele welbevinden goed in de gaten houden. Want met ADHD kan je gelukkig wel oud worden, maar je moet ook zorgen dat je gelukkig oud wordt en niet voor je 30e uit pure frustratie aan de drugs raakt of van een flat springt.

duidelijk

Wat jij vertelt over dat gen van de ziekte van Huntington zou voor mij ook een absolute contra-indicatie voor methylfenidaat zijn.

Is er de optie om hem over te plaatsen naar een andere school, met kleinere klassen? 34 kinderen in een klas, is veel. Hier in het dorp zijn er niet veel scholen met zulke grote klassen.

Ik hoop voor je dat het bezoek van Anton Horneweg kan helpen. Misschien zijn er nog zaken die de school niet handig doet. En het werkt altijd beter als een 'deskundige' aanwijzingen geeft, dan wanneer ouders dat doen.

Ik ben het trouwens kwijt, maar hebben jullie al geprobeerd om aan pre-teaching te doen? Dat houdt in, dat je thuis alvast doorneemt wat er op school aan de orde gaat komen. Hierbij heb je wel medewerking van de school nodig. Maar soms helpt dat.

Bij adhd gaat er vaak veel tijd en concentratie verloren aan het niet precies begrijpen wat er verwacht wordt bij een opdracht en zich daar over opwinden. Als dat dan duidelijk is, kan het misschien helpen om het werktempo te verhogen.

Een ander ding wat mijn zoon tegenwerkte, was dat hij altijd veel tijd nodig had/heeft om zijn spullen op orde te hebben. Een potlood pakken, kan zo maar tien minuten duren. (niet kunnen vinden, punt eraf, geen puntenslijper kunnen vinden, geen gum kunnen vinden, etc. etc. de problemen die je tegen kunt komen bij het pakken van een potlood zijn eindeloos )) Hier hebben wij dus altijd heel veel potloden, pennen, gummen, scharen, plakbandrolletjes, prittstiften, etc. Zodat het daar niet aan zal liggen.

eehh

Niet dat ik er veel van af weet maar Strattera werkt toch anders als methylfenidaat? Zou dat dan eventueel wel kunnen?

KvanZ

Op Balansdigitaal artikelen kwam ik het artikel 'jongens met ADHD niet gebaat baat bij neurofeedback therapie' tegen van 23 mei.
Ik dacht altijd dat deze therapie in lijn lag met de mindfulness-training.

Omdat medicatie geen optie is, wil ik je attenderen op het artikel in de link; mindfulness_ training.
Aan het UVA worden al 3 jaar dergelijke trainingen gegeven voor ADHD gediagnostiseerde kinderen.
Hopelijk helpt dit.

http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2014/mei/jongens-met-adhd-niet-gebaat-bij-neurofeedback/

http://www.ouders.nl/artikelen/mindfulness-voor-ouders-en-kinderen

Uva mindfulness

Moet je hiervoor nog altijd een heel eisenpakket door, vragenlijsten, langskomen zonder kind, met kind... een examen. Ik ben afgehaakt omdat kind en gezin zo onder de loep werden genomen. Ik kreeg het gevoel dat we een ding waren, een nummer. En dan willen ze kind alleen spreken. Waarvoor en waarom is niet duidelijk (dat zijn de regels) en wordt niet uitgelegd. Had het kunnen weten want moest 3x bellen voor ze eindelijk eens deden wat ze hadden gezegd (terugbellen).

Een vreselijke afknapper..

Oeps,

Ava, ik ben blij dat je dit vermeldt. De tip was goed bedoeld maar niet als het averechts werkt.

Mindfullness, Cogmed en andere therapieën

Dank voor de tips, ik sta zeker open voor Mindfullness en andere therapieën maar het moet allemaal inderdaad wel te doen zijn.

Daarom kozen we vorig jaar voor Neurofeedback en niet voor Cogmed (Cogmed was 5 keer per week anderhalf uur training, niet naast de deur, hoe regel je dat met een fulltime baan, sport en school???)

Ook een dieet is haast onmogelijk om te volgen, je moet van alles weglaten uit het dieet voor langere periodes om erachter te komen of een kind al dan niet ADHD sympomen vertoond doordat het slecht reageert op bepaalde voedingstoffen. Thuis zou je dat nog kunnen regelen, maar hij komt dagelijks bij anderen, dat valt niet te controleren en te organiseren.

Braingame Brian lijkt me ook interessant, maar ook dat zijn sessies van 45 minuten, 4 keer per week. Als ik dat thuis vanaf de PC of tablet zou kunnen doen, zou het geen probleem zijn, maar om het naast school, werk en sport georgansieerd te krijgen is onmogelijk.

Blijft over medicatie, zo is het dus. De makkelijkste, snelste en vaak meest effectieve weg (helaas) voor leerkrachten, ouders en kind. We vergeten echter dat niemand onze kinderen kan vertellen wat op de lange termijn de gevolgen zullen zijn van dat makkelijk geven van medicijnen.

De langzamere, moeilijkere en vaak minder snel effect gevende weg (alternatieve therapieën, diëten etc...) wordt veelal niet vergoed, zijn tijdrovend, lastig in te passen in het dagelijks leven van kind en gezin, daardoor moeilijk uitvoerbaar.

Niet vreemd dus dat de meeste mensen uiteindelijk toch kiezen voor medicatie. Makkelijk, vaak vergoed en snel effect. Inclusief wij zelf, ook wij zijn voor de oudtse uiteindelijk voor de bijl gegaan. En inderdaad medicatie doet precies wat het moet doen. Ik hoop wel heel erg dat we later geen spijt zullen krijgen van deze beslissing.

Voor de jongste gaat dit 'm niet worden vanwege Huntigton-gen, maar inderdaad misschien dat Strattera in allerlaatste instantie wel iets zou kunnen doen.

Eerst toch alternatieve therapieën onderzoeken, misschien is er nog iets dat makkelijker is toe te passen en niet te belastend is voor kind en ouders.

Alternatieven worden niet vergoed

even een klein stukje uit je posting: ik ben blij dat reeds uitgezochte alternatieven niet vergoed worden want daarmee zou een signaal afgegegeven worden dat ze zouden werken. Dat lijkt me niet terecht.
maar misschien dat je op de een of andere manier mee kunt doen met een nieuwe, nog te onderzoeker methode die nog bewezen moet worden? Misschien via academische ziekenhuizen?
gr Angela

cogmed

Cogmed en braingame brian doe je toch juist thuis achter je PC? In elk geval weet ik dat zeker voor Cogmed.

effectiviteit

http://medischcontact.artsennet.nl/archief-6/tijdschriftartikel/90367/adhd-zeker-geen-modegril.htm
"Dan rest tot slot de vraag of ADHD-medicatie veilig is op lange termijn. Recent follow-uponderzoek gedurende 10 jaar bij kinderen toonde geen relatie aan tussen lengte en ADHD-status of gebruik van stimulantia.27 De langetermijneffecten van ADHD-medicatie op hartslag en bloeddruk worden gecontroleerd, en blijken miniem.28 Het optreden van suïcidaliteit, psychotische of manische symptomen is tijdens gebruik van stimulantia zeer zeldzaam.29 30 Ook is er geen toegenomen kans op verslaving bij normaal gebruik van psychostimulantia"

Al meer dan 40 jaar wordt medicatie voorgeschreven voor ADHD. Niet sinds gisteren. De langetermijneffecten zijn dan ook bekend.
Het is een risico. Echter niet functioneren door drukte en chaos in je hoofd is ook niet fijn.

Herkenbaar

Hoi normaal reageer ik eigenlijk nooit op forums en lees ik alleen de reactie's . Maar dit is zo herkenbaar voor mij. Ik zit namelijk op dit moment in een soortgelijke situatie mijn dochter heeft ADHD met gewoon normaal gemiddel IQ (dit is onderzocht) is in november na verhuizing van school gewisseld en nu dus grote problemen. Juf heeft geen tijd voor haar, vindt haar lastig en laat haar gewoon aan haar lot over , zo komt ze bijvoorbeeld met werkboeken thuis waarin meer dan de helft van de opdrachten niet is afgemaakt of helemaal niet is gemaakt als ik de juf daarop aanspreek zegt ze gewoon doodleuk ja dat komt omdat ze haar werk elke les niet afkrijgt ze let gewoon niet op. Maar daar zal ik jullie verder niet al te veel mee vervelen , de school heeft ook mij min of meer voor de keuze gesteld of medicatie of sbo. Maar ik ben geen voorstander van medicatie vanwege de bijwerkingen (meest voorkomende slaap problemen,vermindering van eetlust en remming van de groei ) en nog meer om het feit dat gewoonweg niet bekend is wat de effecten zijn van deze medicatie op lange termijn daar is nog maar weing onderzoek naar gedaan en ik vind de risico's te groot. Mijn dochter heeft zelf weinig last van haar ADHD ze heeft vooral last van ontwetende domme mensen die op een vkeerde manier met haar omgaan, dat vindt ik geen reden om mijn kind aan de medicatie te zetten. Op het moment dat ze depresief zou worden of iets dergelijks zou ik het misschien wel overwegen, maar ze is gewoon een vrolijk kind want alles interesant vindt en snel afgeleid is. De school adviseerd nu dus een sbo ik sta daar niet lijnrecht tegen ov maar ik heb wel mijn twijfels of het wel echt nodig is want ik denk dat met een beetje extra ondersteuning en meer inzet van de leerkracht we ook een heel eind komen. Aan de andere kant wil ik haar ook niet de rest van de basisschool periode op haar tenen laten lopen want daar wordt ze ook niet gelukkig van , dus wat is dan wijsheid het is een lastig dilema. Ik bekijk ook de mogelijkheid om haar naar een andere school te doen maar er is nog maar zo weinig tijd tot het einde van het schooljaar , haar nog een jaar over te laten doen op deze school in groep met de zelfde juf is zeker geen optie.

Verder wilde ik nog even inhaken op iets anders wat mij opvalt als ik de reacties lees , ik zie namelijk een hele hoop onzin voorbij komen m.b.t. de opvattingen over wat sbo inhoudt ik heb zelfs een reactie gelezen waarin beweerd werdt dat het sbo voor kinderen met een laag iq zou zijn en dat een cluster 4 juist voor kinder met hoog iq en een stoornis is maar dit is regelrechte onzin. Voor alle duidelijkheid volg hier onder uitleg van hoe het wel in elkaar zit

Scholen voor speciaal onderwijs (so) zijn er voor leerlingen die lichamelijk, zintuiglijk of verstandelijk gehandicapt zijn en voor leerlingen die psychische problemen of gedragsproblemen hebben. Voor deze leerlingen zijn er scholen die verdeeld zijn in vier clusters:

Cluster 1
Scholen voor blinde of slechtziende leerlingen (visueel gehandicapte leerlingen);

Cluster 2
Scholen voor dove leerlingen, slechthorende leerlingen, leerlingen met ernstige spraakmoeilijkheden en leerlingen met communicatieve problemen;

Cluster 3
Scholen voor leerlingen met lichamelijke en/of verstandelijke beperkingen, zeer moeilijk lerende leerlingen en langdurig zieke leerlingen met een lichamelijke handicap, leerlingen met epilepsie en meervoudig gehandicapte leerlingen die zeer moeilijk leren;

Cluster 4
Scholen voor leerlingen met ernstige gedragsproblemen en/of psychiatrische problemen.

Wat is speciaal basisonderwijs?
Scholen voor speciaal basisonderwijs (sbo) vallen niet onder het speciaal onderwijs, maar onder de het regulier onderwijs. Op scholen voor speciaal onderwijs geldt de Wet op de Expertise Centra (WEC). Op scholen voor speciaal basisonderwijs geldt de Wet op het Primair Onderwijs. Eén op de zesendertig leerlingen heeft leer-, gedrags- en/of opvoedingsproblemen en redt het daarom niet op de reguliere basisschool (cijfers uit 2010). Die leerlingen gaan naar het speciaal basisonderwijs.

Het speciaal basisonderwijs biedt onderwijs aan leerlingen die zich op het regulier onderwijs niet optimaal ontwikkelen. Het betreft hier lichtere problematiek dan de problematiek waar leerlingen op het speciaal onderwijs mee te maken hebben. Leerlingen worden minder geprikkeld door kleinere klassen en een rustiger klaslokaal. Leerlingen die naar het speciaal basisonderwijs gaan krijgen extra ondersteuning om deze doelen te bereiken.

In het speciaal basisonderwijs gelden dezelfde kerndoelen als in het regulier onderwijs. Kerndoelen bepalen het onderwijsaanbod en het niveau van de kennis en vaardigheden die leerlingen moeten opdoen. Het speciaal basisonderwijs is erop gericht dat zoveel mogelijk leerlingen na groep 8 doorstromen naar regulier voortgezet onderwijs. Soms lukt dit niet. Dan kan een leerling doorstromen naar het speciaal voortgezet onderwijs.

Het is dus absoluut niet waar dat er op het sbo kinderen met hele zware problematiek of laag iq zitten, het is bedoeld voor kinderen die lichte problemen hebben waardoor ze op een reguliere school moeilijk mee kunnen komen. Voor kinderen met ernstige gragsproblemen, stoornissen , verstandelijke beperkingen zijn de klusterscholen bedoeld

Dena

Hoe weet je dat je dochter geen last heeft van haar adhd?
Is het zo goed voor haar adhd vertrouwen dat iedereen vindt dat ze maar normaal moet doen en negatieve na negatieve reactie krijgt?
Ik vind dat het niet aan een school is om medicatie op te dringen aan een leerling maar je moet nú omgaan met het functioneren van je dochter.

nepmedicatie

Ik zou hem aan de nepmedicatie doen. In het echt geef je een pilletje vitamine C of zo. Je bent in gesprek en over 1 of 2 weken heb je medicijnen. Dan doe je dat ook echt (zeg je misschien ook aan je zoon, pilletjes om iets rustiger te reageren in de klas) en je laat ook aan school merken dat je heel erg hoopt dat het beter zal gaan. Dat dat vast niet de eerste week is maar misschien daarna.
En warempel, daarna zeg je dat je thuis ook al wat verschil gemerkt hebt. Kan nog beter, maar toch. Of zij ook al wat verschil hebben gemerkt?

Het helpt vast dat jullie hebben meegewerkt en wat een mens wil zien (juffen denken dat pillen veel uit zullen maken), gebeurt misschien toch een beetje.

Ondertussen kun je misschien zelf aan de slag met hem. Daar heb ik niet genoeg verstand van, maar een kinderpsycholoog? Rust inbouwen, momenten van uit kunnen razen, op tijd eten en slapen, met hem praten wat voor gedrag op school belangrijk is, …? Dit deel weet ik niet, maar ik zou in ieder geval net doen of jullie ADHD-medicatie laten slikken.
Het is een rare eis, maar dan voldoe je er tenminste aan (zogenaamd). Soms heiligt het doel de middelen.

Levenslang hoeft het niet te zijn

Mijn zoon heeft tijdens zijn basisschooltijd medicatie gehad, maar dat is in groep 8 weer afgebouwd en doet inmiddels al weer 5 jaar zonder. In die tijd dat hij medicatie gebruikte heeft hij, juist omdat hij wat rust kreeg door medicatie, zich aangeleerd hoe in de groep te gedragen en met schaaklessen heeft hij zichzelf concentratie aangeleerd. Medicatie is geen wondermiddel en kan vervelende bijwerkingen hebben (weinig eetlust bijvoorbeeld) maar kan net die hulp zijn om weer rust in het hoofd te vinden.
Bij mijn zoon was het niet alleen de juf die horendol van hem werd, hij werd het namelijk zelf ook, hij klaagde over dat het zo druk in zijn hoofd was. Met medicatie klaagde hij daar niet over.

oh, nog wel..

..je moet je dan nog wel even verdiepen in ADHD-medicatie. Een langer werkende, zodat hij niet op school ook hoeft te slikken? En dan moet je de naam ervan ook weten, anders val je door de mand en zit je met de gebakken peren.

Ik hou over het algemeen nou niet zo van liegen, maar soms dwingen mensen je ertoe.

Bendi

En toch Bendi... medicatie kán ook echt het verschil maken. Niet alleen beter gedrag, maar ook betere concentratie en daardoor betere resultaten. Ik was ook sceptisch, maar moet toch bekennen dat mijn kind mede dánkzij de medicatie naar een hoger niveau VO is gegaan.

Eindelijk lijkt eruit te komen wat wij als ouders al jaren denken. Zoon zit duidelijk lekkerder in zijn vel. Dus.. mijn advies: geef het een kans of je blijft aanmodderen.

Inderdaad

medicatie kan echt zo'n verschil maken. Mijn dochter van 7 met adhd en nog wat medische problemen gebruikt Ritalin èn zit op een LZ-school. Ik heb deze draad doorgelezen en wat een onzin wordt er verkondigd zeg. Dena heeft in haar post #45 goed uitgelegd wat het verschil tussen de verschillende clusters is.

Ik heb vorig jaar toen de kinderarts toch voorzichtig Ritalin opperde bij de apotheek gestaan met dat recept in mijn handen en alles in mijn schreeuwde NEE, IK DOE HET NIET. Maar ik heb het toch gedaan, inderdaad met de gedachte ik kan ook zo weer stoppen. Het was in de voorjaarsvakantie, maar ach wat is mijn kind er van opgeknapt. In haar hoofd was het altijd zo druk, ze kon nooit stoppen met praten en speelde nooit langer dan 2 minuten met iets. Met medicatie veranderde dag, eindeloos kan ze bouwen met lego, dat hadden we nog nooit gezien. Alleen het reguliere onderwijs bleef (ook met medicatie) een probleem, ze moest werkjes afmaken met haar rug naar de klas (zo'n 32 kinderen) en dat gaat gewoon niet. Ik vergelijk het altijd met jeuk, je MOET krabbelen, zij MOET omkijken. Een koptelefoon wilden ze haar niet geven want "we gaan het haar niet makkelijk maken". Wat was ik blij toen ze eindelijk de overstap naar een LZ-school kon maken (cluster 3). Hier mag ze zijn wie ze is, met al haar bijzondere dingen. Ze zit achter in de klas, in een hoek, zo heeft ze een goed overzicht, hoeft ze niet de hele tijd te draaien om alles in de gaten te houden. Ze maakt haar werk netjes en snel en mag lekker met een friemelding in haar hand zitten als er bijvoorbeeld voorgelezen of uitgelegd wordt. Dat geeft rust in haar hoofd. Er werd in eerdere postings gedaan of je als na een paar jaar op het SO als een crimineel er af komt, kom op zeg, het zijn hele normale kinderen die alleen anders zijn en (tijdelijk) een andere aanpak nodig hebben.

De ene clusterschool is natuurlijk ook de andere niet. Er zijn in Nederland maar heel weinig LZ-scholen, maar ik ben ontzettend bij met die van mijn dochter.

Bendi

Je schrijft: "Ik heb Zo een lief en slim kind, waar wij als ouders totaal geen last van hebben. School daarentegen is hel."

Er moet dus iets gaan veranderen, dat is duidelijk. Of jouw kind met een andere begeleiding wél goed kan functioneren in een groep, weet je niet. Daar kom je alleen maar in de praktijk achter. Maar wat mij triggert is dat je schrijft 'wij hebben geen last van hem'. ADHD wordt vaak neergezet als 'een probleem voor de omgeving'. Terwijl de 'lijdenslast' bij jouw kind ligt. De keuze om wel of niet medicijnen te geven, moet je niet maken op basis van 'of de omgeving er last van heeft'. Die maak je voor je kind. Om je kind in staat te stellen wat beter te focussen, wat meer rust te krijgen, om tot leren (in de breedste zin van het woord) te komen. Veel van die onrust zie je van de buitenkant niet, maar is er wel degelijk. Dat los je niet op met (alleen) maar een beetje extra begrijp vanuit de omgeving.

Veel ouders zullen herkennen dat hun kind thuis anders functioneert dan op school. En dat is natuurlijk ook logisch. Het is nogal een verschil of je alleen thuis zit te spelen of in een groep van 25 kinderen moet functioneren. Ik denk dat je op twee fronten aan de slag moet: met je kind en met de omgeving.

Met je kind: begeleiding door een therapeut oid. Werken aan executieve functies. Trial met medicatie (voor veel kinderen met ADHD maken medicijnen hét verschil).
Met de omgeving: in gesprek met de school. Samenwerken. Als de leerkracht zaken signaleert, dan hoef jij niet in de verdediging te schieten, maar ga je samen een plan maken. Waar loopt hij tegenaan. wat zou hij nodig hebben? Maak het klein en behapbaar. Ga uit van je kind: wat heeft HIJ nodig om tot leren te komen? Een kind is niet voor zijn lol een 'lastpak' in de klas, ik zie het als een teken van onmacht. En als een kind iets niet kan, dan ga je hem helpen (en dan bedoel ik niet straffen/belonen, maar écht helpen).

In het contact met school vind ik twee dingen belangrijk: open communicatie én de juiste positie. En daarmee bedoel ik: als ouder heb je een andere positie dan de leerkracht. Jij als ouder bepaalt hoe je thuis met je kind omgaat, naar welke arts je gaat, of hij wel/geen medicijnen neemt etc. De leerkracht bepaalt hoe hij de klas organiseert. Wees daar naar elkaar heel duidelijk in en spreek elkaar er zo nodig op aan als de ander teveel op jouw domein komen. Je hebt elkaar nodig om je kind te helpen, vanuit je eigen positie. Aanpassingen kunnen niet van één kant komen.

Medicatie

Met onze zoon ook gestart met medicatie, mijn man was er op tegen maar toch op advies van kinderpsychiater er mee begonnen omdat we hem toch ook willen helpen.
Het begon 2 weken goed, toen ging de dosis iets omhoog Medikanet kreeg hij.

Hier ging het helemaal niet goed met hem.

Schreeuwen in de klas, op de grond liggen, bijna elke dag de klas uit gestuurd...
Paniekaanvallen, woede aanvallen zoals hij nooit eerder had, angst voor plassen.

Daarom nu maar gestopt na totaal 6 weken.
Na 2 weken is hij nu weer wat meer zichzelf, dus lekker actief, altijd leuke ideeen, alleen blijft het op school wel lastig.

Advies is andere medicatie proberen, maar als het straks weer zo mis gaat wat schiet onze zoon er mee op.

De een zegt niet zo maar opgeven, de ander zegt neem het helemaal niet...
Zelf wil je het beste voor je kind, maar wat is dat in dit geval?
Zijn er meer mensen met deze ervaring??

School is geen dokter

De school heeft niks te zeggen over wat jouw kind aan medicatie slikt. (hier wil de school zich ook graag met privélevens van leerlingen bemoeien, zoals dat alle kinderen echt op teamsporten moeten zitten en allemaal kinderpartijtjes moeten geven en de juf van mijn dochter valt meerdere ouders daar continue mee lastig, maar dat is nog niet zo erg als medicatie dwingen, wat er hier gebeurt daar lach ik gewoon om met andere ouders alleen de kinderen vinden het wel vervelend)

Volgens mij is een SBO bedoeld voor kinderen die leerproblemen hebben maar niet zwakbegaafd zijn. Bij het SBO hier gaan alle leerlingen naar praktijkonderwijs of vmbo.
Ik kan me vergissen, misschien is dat bij een ander SBO wel anders!
Ik heb wel eens een ouder op school gesproken die klaagde over dat de school wil dat haar oudste zoon naar het SBO gaat omdat hij dyslexie en dyscalculie heeft. Hij zit nu in de tweede klas van de havo, nadat hij eerst op de mavo begon... (en de school wilde dat hij naar kader ging, na een aantal gesprekken mocht hij dan toch naar de mavo pff)