Hoe begeleid ik mijn kind als lid van de groep (brugklas)

Persoonlijk

Wat zou hij moeten corrigeren? Hij is enthousiast, en moedigt zijn team aan. Super, alleen is de rest van de klasgenoten niet zo enthousiast (of bang om op te vallen) en doet het niet. En dus vragen ze hem er ook mee op te houden, want doordat hij aandacht trekt trekken zij het automatisch ook.

Wie doet er nu gek?

Persoonlijk zou ik het zo laten. Als hij er geen probleem mee heeft tenminste (en dat moet je dus zeker weten!) Als kind is het missschien 'not done' om je buiten de ge-eikte sociale paden te betreden, maar als volwassene wordt het vaak gewaardeerd. Dan heet het 'enthousiasme, spontaniteit, zelfvertrouwen of lekker jezelf blijven'

Ik was en ben ook altijd een beetje een buitenbeentje. Heb in het verleden onder de sociale druk wel geprobeerd me aan te passen, en daar voelde ik me dus niet gelukkig bij.

Ja, ok

Dank Hanne, voor je reactie. Ik snap wel wat je bedoelt, dat hij juist authentiek in zijn gedrag is en dat daar helemaal niets mis mee is.

Maar ik zou hem zo graag wat 'sociaal gevoel' gunnen. Kan ik hem dat dan helemaal niet bijbrengen? Ook jij zegt nu feitelijk: lekker zo laten, niets aan doen. Ik kan daar prima in meegaan, maar ik kan me ook voorstellen dat hij later achteraf tegen me zegt: had me daar nou wat in begeleid.

De vraag is natuurlijk of ik hem uberhaupt dingen kan bijbrengen die eigenlijk niet in hem zitten.

Op zichzelf is hij wel iemand die het graag goed doet, en die graag wil dat anderen hem aardig vinden. Hij is dus wel altijd op zoek naar erkenning en waardering. Tegelijkertijd heeft hij dat rotsvaste zelfverzekerde, durft hij zo op een podium te gaan staan bijvoorbeeld (hij zit ook - als enige van zijn klas helaas - in het 'brugtheater'), of dus op deze manier onverstoorbaar hard aanmoedigen op een tribune.

Dus ik zie dat zelfverzekerde ook heel erg en ik vind dat ook mooi.

Maar ik blijf een beetje twijfelen.

Margje

Ik sluit mij aan bij de rest

Margje, ik zou mij er niet druk om maken. Je zegt dat je hem zo het sociale gevoel gunt, maar waarschijnlijk projecteer je je eigen gevoel op hem. Hij heeft er schijnbaar geen last van. Zijn klasgenoten gaan er ook goed mee om, gezien het incident op de tribune. Hij is zelfverzekerd, authentiek, wat wil je eigenlijk nog meer? Zelfreflectie is bij bepaalde zaken heel goed, maar in dit geval ben ik blij voor hem dat hij het hier niet heeft Ik vind het super dat hij geen groepsdruk voelt en zich anders probeert voor te doen.
Op het moment dat je merkt dat hij er last van krijgt, dan is het vroeg genoeg om met hem te praten.

Herkenbaar

Hier ook een slimme zoon, tvwo brugklas, die v.w.b. groepsgebeuren er maar een beetje bij bungelt. Dit was op de basisschool niet anders (herkenbaar dus). Zover ik weet worden groepjes nog ingedeeld door de docenten en is er nog niets te kiezen. Om te zorgen dat zoon ook sociaal wenselijk gedrag vertoont proberen we uitleg te geven wat de gevolgen kunnen zijn van bedpaald gedrag. Zoon heeft ook faalangst en daardoor bespreken we ook vaker situaties die moeilijk zijn of daarvoor als voorbeeld kunnen dienen (hij wilde het namelijk zelf eerst niet zien). Als er voor het groepswerk wat gemaakt moet worden dan komen we met het voorbeeld of het fijn is om heel laat iets te krijgen van ander dat jij nog zou moeten uitwerken voor de dag erop. Nee, dat is niet zo leuk. Probeer te zorgen dat je het snel gedaan hebt want als dat vaak gebeurt dan sta je bekend als degene die pas op het nippertje klaar is en willen dan niet meer met je samenwerken. Ook de houding in de klas is besproken. Zit je erbij alsof het je geen bal interesseert (en weet dat de leraar niet dat je alles meekrijgt) of gebruik je een aktieve (zit)houding. Bij een bepaalde gelegendheid, hoe deden je klasgenoten en wat deed je zelf. Wij proberen te laten zien wat op bepaalde momenten toch sociaal wenselijk is terwijl hij ook zichzelf mag zijn,
In het voorbeeld van jouw zoon en het juichen bij volleybal zou ik denk ik erover hebben dat het hartstikke leuk is dat hij zo meeleeft maar dat het lastig is als je de enige bent die dat doet. Dat je in dat geval misschien beter om je heen kan kijken wat de rest doet zodat ZIJ zich niet ongemakkelijk voelen.
De materie is lastig want het allerliefst wil je als ouder dat je kind het goed doet op school, vrienden heeft en sociaal goed uit de verf komt. Punt 2 en 3 zijn nog in uitvoering.

Ik zat te broeden op mijn reaktie maar was het topic ineens verplaatst.

Grappig....

bij mijn brugklasser zit 1 jongetje in de klas dat volgens mij naadloos voldoet aan de beschrijving van jouw zoon.

Die van mij vertelt de laatste tijd nogal veel over alles wat er op school gebeurt, dus ik krijg redelijk wat mee van het wle en wee vanm zijn klas. Jongetje is de enige, en samen met een ander knulletje dat ook niet zo heel sociaal geinteresserd is het buitenbeentje van de klas.

Ik heb van de mentor meermalen gehoord dat klas van zoon een hele aardige prettige klas is en er wordt echt totaal niet gepest of geklierd. Maar toch snappen de kinderen allemaal haarfijn hoe het werkt.

Zoon was tussen kerst en krokus vaste buurman van het ventje (laten we hem A. noemen). Ze werken in de brugklas a la basisschool nog met een vaste tafelschikking die af en toe wijzigt.

Zoon was daar niet zo heel blij mee, zat natuurlijk liever naast een echte vriend, maar heeft zich er manmoedig doorheen geslagen (en ik zeg dat natuurlijk niet tegen A, dat hij niet op mijn lijstje stond)

Wat mij opviel is dat mijn zoon echt haarscherpe analyses gaf en geeft van A.

'Hij denkt echt dat iedereen hem heel aardig vindt mam, en eigenlijk heeft niemand ook echt een hekel aan hem, we doen ook nooit vervelend. maar hij reageert vaak anders, en vertelt dingen die ik niet interessant vind. En je moet altijd tegen hem zeggen als je iets niet leuk vindt wat hij doet of zegt, want hij snapt het gewoon niet'.

Toch waren de 8 weken naast A. uiteindelijk best uit te houden zei zoon. Hij was soms echt aardig, en 'ik heb ook geprobeerd hem een beetje uit te leggen dat je beter zus kunt doen of zo als je er een beetje bij wilt horen'. Vond ik wel heel lief. Maar (zei zoon) 'echt vrienden zullen we nooit worden denk ik'

Waarom vertel ik je dit allemaal?

Omdat ik het aan de ene kant zo bijzonder voelt dat ie dat allemaal zo mooi onder woorden kon brengen. Dat ik het fijn en sociaal vind dat een hele klas vol brugpiepers klaarblijkelijk zo om kan gaan met een buitenbeentje.

Maar aan de andere kant blijft het een beetje sneu. een beetje wankel ook. Zo'n knulletje dat zelf niet doorheeft hoe apart hij staat van de rest. Al doet iedereen aardig en lief, en al leidt hij er zelf totaal niet onder, ergens voelt het toch een beetje als 'tolereren'. En als de groepsstemming maar even omslaat (chemie klas, of het echte puberen begint) dan vraag je je natuurlijk af of het allemaal zo prettig enlief blijft.

Dus ik begrijp je zorgen wel een beetje Margje. Je zou je kind liever wat meer in de groep zien (al is een echte beinvloedbare meeloper ook niet alles. daarvan zie ik in mijn omgeving momenteel ook een paar voorbeelden. Ik houd mijn hart vast)

Echt veranderen kun je je kind natuurlijk niet, en dat moet je ook helemaal niet willen. Ik zou voor de rustige, praktische cobi-benadering gaan, hopen dat ie een klas treft/blijft treffen a la de klas van mijn oudste, en wees blij dat ie niet alleen is in de klas, qua 'niet meteen het centrum van de groep zijnde'. Die jongens vinden elkaar vast steeds meer.

Ingrid

Hmmmm

Ken je het boek/de film: about a boy? Daar moest gelijk aan denken met jouw beschrijving van je zoon. Hartverscheurend grappig soms.
Maar goed, ik snap je gevoel wel. Wie wil niet een leuk, slim én sociaal kind? Punt is dat jullie zoon blijkbaar geen last heeft van zijn buitenbeenpositie. Moet je hem daar nu keihard op wijzen? Lijkt me niet. Ik vind het n.a.v. één voorbeeld ook wat lastig om te zien wat je wel kunt doen. Zelf zou ik dit laten gaan denk ik, en pas een gesprekje met hem beginnen als het om iets belangrijkers gaat, of als er meerder van dit soort incidenten achter elkaar spelen waardoor hij steeds meer buiten de groep staat.
Mist hij vriendschappen? Vindt hij die in zijn broers, buurkinderen of helemaal niet? Dát zou ik toch wel erg zorgelijk vinden.

Dank

Dank voor jullie reacties, heel prettig allemaal.

IngridT, ik denk dat mijn oudste ook wel een behoorlijk 'lieve' klas heeft hoor, en dat hij ook niet echt gepest wordt of zo. Maar inderdaad: hij wordt 'getolereerd' denk ik. Hij was in december jarig en toen hebben we een feestje gehad (waar de meeste satellietjes ook waren), en hoeveel overeenkomsten ik ook zie tussen mijn zoon en die andere kinderen, toch lijken ze allemaal wel 'meer sjoege' te hebben dan mijn zoon als het gaat om op z'n minst het opmerken van sociale dingen. Alsof die andere kinderen het net zo min kúnnen, maar het wel dóórhebben dat ze er minder goed in zijn. Mijn zoon heeft totaal niets door, leeft op een soort naieve wolk. Ik weet serieus niet wat je nou beter kunt hebben.

Hij heeft twee jongere broers waar het op zichzelf prima mee gaat, maar overduidelijk is dat onze middelste een 'gewone puber' is/wordt, en dat die nu al veel meer oppikt en uitstraalt dan oudste. Ook qua humor, bijvoorbeeld. Inderdaad, oudste vertelt uitsluitend dingen die gewoon niet grappig zijn, terwijl hij dat zelf wel vindt. Ultieme woordgrapjes bijvoorbeeld, waarbij ik zelf al meters diep moet doordenken, dus laat staan zijn leeftijdsgenoten. Terwijl middelste de ene droge opmerking na de andere maakt waarom we allemaal spontaan in een deuk vallen. Omgekeerd ook: zelf hou ik ook wel van wat droge humor aan tafel, en middelste vat dat meteen, terwijl oudste het pas door heeft als middelste al uitgelachen is. Al dat soort dingetjes.

Als broers onder elkaar kunnen ze het prima vinden, dus hij is niet totaal geisoleerd. Ik merk trouwens ook dat oudste een enorme behoefte heeft aan lichamelijk contact, letterlijk, dus hij gaat altijd stoeien met zijn broertjes. Toch gaat een gewone knuffel bij hem altijd gepaard met eerst even verstijven. Als jullie me nog volgen. (En dit alles gaat bij middelste helemaal vanzelf en spontaan.)

Maar laatst had middelste een vriendje te eten (die is net zo cool als middelste en was het bijna ondraaglijk aan tafel. Oudste probeerde namelijk constant de aandacht te pakken van dat vriendje: niemand kon wat zeggen of oudste maakte er een zogenaamd slimme opmerking achteraan, die hij zelf wel heel leuk vond, maar verder eigenlijk niemand. Hij schiet dan in een soort zenuwachtige modus waar ik hem haast niet meer uit krijg.

Of hij duikt achter de piano, speelt op zijn allermooist 'Für Elise' (even zijn persoonlijke tophit momenteel) en verwacht eigenlijk dat wij daar allemaal van in katzwijm gaan liggen, terwijl de anderen het eigenlijk alleen maar storend vinden dat hij zoveel herrie zit te maken. Weer zo'n verkeerde inschatting van wat 'leuk' is, of zo.

Die keer heb ik na afloop tegen hem gezegd (niet op boze toon natuurlijk, gewoon 'normaal') dat hij niet altijd alle aandacht hoeft op te eisen als er een vriendje van middelste aan tafel zit, dat het dan niet alleen maar om hém draait. Dat het soms ook niet verkeerd is om gewoon rustig te luisteren naar wat dat vriendje vertelt, en hem niet na elke zin te onderbreken. Dan springen de tranen meteen in zijn ogen, want hij snapt blijkbaar niet goed wat hij verkeerd doet. Zodra ik probeer het gesprek wat breder te trekken slaat hij helemaal dicht en krijg ik er echt niets meer uit. Dus in hoeverre hij er nou wel of niet onder lijdt, weet ik niet. Mijn indruk is dat hij er niet onder lijdt zolang hij er niet op gewezen wordt, en dus wel een beetje nadat je hem er op gewezen hebt.

Het is dus niet zo dat ik hem uberhaupt nooit een beetje bijstuur, dat heb ik in dit geval wel gedaan. Maar in zijn klas ben ik er niet bij en moet hij het allemaal zelf doen. Doet hij precies als A uit het verhaal van IngridT: hij is op zich best leuk en aardig, maar wat hij zegt is gewoon niet grappig en wat hij doet is domweg irritant.

Ik zal proberen op dat dunne te blijven tussen hem toch luchtig (dank, Cobi) proberen te leren wat je beter wel en niet kan doen, zonder hem zijn eigenheid af te nemen.

En ik denk ook dat het met de jaren wel goed komt, of in elk geval 'beter', en daar hoop ik dan maar op. Hij is inderdaad nog erg jong. En dat is inderdaad een nadeel van snel door de lagere school gaan. (Hoewel, hij is van december, dus maar een paar maanden jonger dan de jongsten. Het scheelt geen heel jaar of zo. En er zitten nog twee versnelde kinderen in zijn klas).

Nou, pffft, 't is wat, he.

Margje

Wat je nu moet doen

weet ik niet. Ik denk dat andere mensen (vooral cobi)heel goed advies geven.

Ik kan je wel het verhaal van mijn broertje vertellen. Die was (en is) ook bijzonder slim en was een buitenbeentje toen hij net op de middelbare school begon. Was niet handig met sport en had gewoon weinig aansluiting bij de groep. Ook wel eens van die rare opmerkingen dat je echt het gevoel had dat hij van een andere planeet kwam (en ik als grote zus schaamde me dan dood). Kan me nog goed herinneren hoe hij op de basisschool met kniekousen onder zijn korte broek naar school wilde terwijl dat echt niet stond, hoe hij begin middelbare school alleen maar hoog opgetrokken witte sportsokken droeg en naar de eerste schooldisco de enige was die een zwart hemd met een witte das droeg (het stond hem mooi, maar gewoon was het niet en dat had hij niet echt door).

Maar dat werd steeds beter, in de laatste klas van de middelbare school werd hij vaak de organisator van allerlei feesten en zo en paste op die manier wat makkelijker overal tussen. Tegenwoordig is het een hele sociale twintiger, getrouwd met een fantastische vrouw en is hun huis de zoete inval voor een hoop studenten in Delft waar mijn broer een actieve rol in het verenigingsleven speelt. Een beetje anders is hij altijd gebleven, hij is de enige die getrouwd is in zijn groep vrienden en hij begrijpt nog steeds niet echt dat de meeste mensen niets van quantum theorie snappen maar een buitenbeentje is hij allang niet meer!

Komt vast goed dus,

Ook hier een 'andersoortige' brugpieper

En ook hier betreft het een zoon die een vroge leerling is, goed meekomt qua leerstof maar zeker achter loopt in interessegebieden van klasgenoten.
Zoon gedraagt zich nog vrij jong ten opzichte van de rest van de klas. Dat uit zich in gesprekken, favoriete tv programma's enz.
Op de basisschool miste hij al wel aansluiting bij de klas, maar omdat er veel buiten gespeeld werd met de hele klas had hij hier niet zo'n last van. Nu dat spelen in de pauzes vervangen is door rondhangen en kletsen in de pauzes voelt hij zelf meer dat hij een buitenbeentje is. Heel herkenbaar zijn het niet of pas laat snappen van grapjes. Hij zal ook niet zomaar meelachen omdat de rest lacht, maar vraagt om uitleg. Tja, daar maken die brugpubers dan weer opmerkingen over e trekt zoon zich terug.
Eigenlijk gaat het met ups en downs. Soms voelt hij zich er meer bij horen dan andere keren.
Ik ben wel het gesprek met hem aangegaan. Moets ook wel, hij had er verdriet om.
Ik heb hem uitgelegd dat hij een van de jongsten in de klas is en het leeftijdsverschil van 12-13 jarigen flink meespeelt. Net zoals het leeftijdsverschil van een pasgeboren baby en een baby van 1. Dat dat verschil weer minder merkbaar is als diezelfde kinderen 4-5 jaar zijn en het weer merkbaar is bij hun 11-12-13jaar.
Kortom, dat zoon geduld moest hebben en zich intussentijd een beetje probeert aan te passen aan het klimaat in de klas.
Klasgenoten gaan al wat uit, zoon heeft het geprobeerd maar weet zich nog geen houding te geven bij het uitgaan.
Sinds ons gesprek (wat we vaker dan 1 maal besproken hebben) beseft zoon zich dat dit alles vanaf eind 2e klas/3e klas minder voelbaar zal zijn.
Hij doet zijn best om zich toch wat aan te passen zonder zichzelf hierin te verliezen. Dat gaat hem na een redelijk stroef begin steeds beter af.
Mijn advies om zich dan de eerste 2 jaren veel te richten op schoolwerk ed volgt hij gelukkig op. Daarnaast heb ik hem op diverse clubs gedaan, zodat hij zich daar ook tussen leeftijdsgenoten bevind en doordat er bij de club bepaalt wordt wat er gedaan wordt valt hij daar niet zo op als zijnde jonkie. Het is voor ons wat meer geregel en plannen, maar dat hebben we wel voor hem over.

Praten

Zou het een idee zijn om jouw ongerustheid uit te spreken bij de mentor? Misschien heeft school iets of suggesties om jouw zoon te helpen, een soort sova-cursus?
Verder is het, denk ik, wel goed om je zoon te wijzen op oorzaak en gevolg. Ik heb onze sociaal onhandige dochter daar ook op gewezen, niet op alles maar in het oog vallende dingen of steeds terugkerende dingen. Ze snapt nu beter dat haar fedrag een reactie oproept en wat ze kan doen om dat te ondervangen. Dat gaat heel langzaam maar is wel leerzaam.
Je zoon heeft er nu (nog) geen problemen mee maar dat kan gaan veranderen.

Nog meer dank

Ook de andere reageerders: bedankt. Zus, leuk om te zien hoe het vanuit het oogpunt van een zus beschreven wordt, en wat heerlijk om te lezen dat het nu zo goed gaat met je broer.

Ik denk haast zeker te weten dat mijn zoon vast ook een leuke volwassene gaat zijn, maar dat zal toch nog wel duren totdat hij ruimschoots in de twintig is, verwacht ik eerlijk gezegd. Maar het is wel een geruststelling.

Anemoon, ook onze zoon zit op allerlei clubs (hockey en scouting), en hij doet dus mee met het Brugtheater, dus wij proberen hem ook nog wel in een andere-dan-alleen-school-cirkel te plaatsen. Hij valt ook bijvoorbeeld erg goed in zijn hockeyteam. In de scoutinggroep weer minder, want daar is hij weer vrijwel de jongste van een groep (11 tot 15 jaar meen ik) en hoorde ik via-via dat hij op een kamp telkens in zijn eentje bezig was gegaan, dus uberhaupt zonder aansluiting te zoeken, en alle 'lol' mist. Wél hoor ik dan ook weer dat hij juist goed is in het zoeken van oplossingen, als ze bijvoorbeeld de weg moeten vinden, of als ze iets moeten ontwerpen (als opdracht in een spel o.i.d.). Dan neemt hij plotseling de leiding en heeft hij genoeg ideeën, wat de andere kinderen dan juist wel weer handig vinden. Dat laatste vertelt hij dan ook thuis heel trots. Of hij zich ooit eenzaam voelt, krijg ik nooit te horen. Dus prijs ik hem om zijn vindingrijkheid, en laat ik maar rusten waar hij zelf niet over begint. (Of ik probeer het weer eens, en dat gesprek strandt dan meestal).

En Mira, ik heb het al eens aangekaart bij zijn mentor. Die ziet vooral een jongen met zeer goede resultaten, en ze zegt dat hij niet gepest wordt. Ik heb toen ook aangekaart of hij niet eens een sova-training of iets dergelijks zou moeten volgen. Maar haar insteek (en ook wel de mijne) was: zolang hij zélf geen probleem heeft, moet je hem ook geen problemen gaan aanpraten. Dat onderschrijf ik nog steeds wel, maar ik heb er moeite mee op momenten als deze, als ik dan het plaatje voor me zie van hoe hij zich weer even totaal buiten de groep plaatst en het zelf niet in de gaten heeft.

Maar goed. Dat beeld dat hij later vast een hele leuke volwassene zal zijn is mooi om me voor ogen te houden.

Margje

Tja (lang)

Margje, ik heb het al vaker gezegd, ik herken echt alles wat je schrijft in mijn zoon terug, van het net verkeerd inschatten van een situatie en wat leuk is tot de woordgrapjes. Onze zoon is wat jonger, heeft volgend jaar nog een jaar basisschool voor de boeg, maar hij beweegt zich ook buiten de groep en is sociaal wat naief.
Op goede dagen ben ik ervan overtuigd dat hij zijn plek wel vindt. Helemaal als ik bedenkt dat de meeste van mijn collega wetenschappers zulke types zijn en die zijn allemaal prima terecht gekomen. Op mindere dagen maak ik me wel zorgen en bedenk ik dat mijn collega's natuurlijk wel de succesverhalen zijn, die hun sterke kanten hebben weten te benutten en het daar ver mee geschopt hebben. Het is gewoon wel aangetoond dat over grotere groepen bekeken kinderen die zich afzonderen een grotere kans hebben later problemen te ontwikkelen.
Ik vind het mooi om te horen dat jullie zoon zo lekker zelfverzekerd is. Onze zoon is wat minder sterk in dat opzicht, hoewel hij ook aan toneel doet en dat ook prima durft. In ons geval vindt vooral de school het gedrag van onze zoon erg zorgelijk. Hij speelt maar met 1 jongetje en zijn spelletjes zijn anders dan zijn leeftijdsgenoten. Zijn klasgenoten vinden hem wel erg aardig en als hij zelf zou willen zou hij prima met ze kunnen spelen. Maar hij wil zelf niet meedoen en zegt zelf dat zijn klasgenoten gewoon andere interesses hebben. Overigens gaat hij best graag naar school.
Thuis gaat het prima, hij is erg makkelijk in de omgang en erg aanhankelijk. Hij heeft wel weinig feeling voor hoe geinteresseerd zijn toehoorders zijn in wat hij te vertellen heeft (en hij praat veel en graag!!). Ik moet ook zeggen dat ik zijn woordgrapjes wel grappig vindt, en zijn verhandelingen over hoe de wereld in elkaar steekt vaak slim gevonden en erg volwassen voor zo'n jong kind. Maar leeftijdgenoten kunnen er vaak echt helemaal niets mee.
Na veel soulsearching zijn we een aantal maanden geleden toch maar het ASS diagnose traject ingegaan. Niet omdat we denken dat we er wat mee opschieten om het gedrag te klassificeren (ik ben zelf erg sceptisch over het nut van etiketjes plakken op persoonlijkheidskenmerken), maar omdat we ons afvroegen of het verstandig zou zijn als onze zoon over een dik jaar naar een middelbare school gaat waar extra ondersteuning is voor kinderen met Asperger en PDD-NOS. Op deze school kunnen kinderen als ze willen zich in de massa storten en zichzelf redden, maar als ze willen is er ook een afgeschermd gebied (aantal lokalen en een tuin) waar ze in de pauzes naartoe kunnen. Ze bieden ook allerlei vaardigheidstrainingen, van zelforganisatie (niet een sterk punt van zoonlief) en sociale vaardigheden tot het plannen van uitstapjes etc.
Overigens was de uitkomst van de onderzoeken niet echt verassend. Er waren wel wat gedragingen die op Asperger duiden (vooral het wat volwassen taalgebruik en het weinig checken of degene tegen wie je praat wel meer wil horen) maar onze zoon kan weer wel goed met onvoorspelbaarheid omgaan en zoekt buiten school juist erg graag contact met andere kinderen.
Ik denk met Cobi dat sommige vaardigheden zich nog wel zullen ontwikkelen, zij het wat later. Onze zoon houdt van het analyseren en doordenken van situaties en leert daarvan hoe hij zich een volgende keer kan gedragen. Maar ik wel dat het echt aangeleerde vaardigheden zullen worden, ik verwacht niet dat hij echt een intuitief gevoel voor sociale situaties zal ontwikkelen. Het maakt natuurlijk niet echt uit zolang het maar aangepast gedrag oplevert (al is de psycholoog in mij wel erg nieuwsgierig hoe dit gaat verlopen).
Ik ben ook wel nieuwsgierig om meningen te horen over de middelbare schoolkeuze waar we voor staan, want dat is nog wel een hoofdbreker. Gaan we hem in het diepe gooien of gaan we ervan uit dat het niet vanzelf beter gaat en gunnen we hem die school waar ze een veilige plek bieden als dat sociaal te moeilijk is?
Jose

Jose

Ik kan niet meer heel lang reageren, maar dank voor je reactie, en ja, ik herinner me natuurlijk ook jouw eerdere postings, en ach, jij en ik hebben ook wel wat overeenkomsten dus de appel is blijkbaar niet ver van de boom gevallen, nietwaar

Maar om op je laatste vraag terug te komen: mijn zoon zit dus juist op een Montessori-achtige middelbare school (ze hebben geloof ik het predikaat er niet meer officieel voor staan maar waren het wel altijd, en misschien nog altijd wel maar niet langer zo uitgesproken). Ze hebben bijvoorbeeld 'moderne vreemde talen' met drie klassen bij elkaar (90 leerlingen) en 4 docenten. (En daarnaast nog afzonderlijk Frans en Engels). Lessen duren 70 minuten. Er wordt ontzettend veel projectmatig gewerkt, leerlingen plannen hun eigen werk en dergelijke. Er is heel veel aandacht voor expressie in alle mogelijke vormen.

Ik heb hem destijds bewust hier naartoe gedaan (nou ja, dat wilde hij zelf ook hoor) en niet naar de als supergestructureerd bekend staande school hier verderop.

Mijn overweging was: hij haalt zijn VWO-diploma toch wel, hoe hij de stof ook krijgt aangeboden, want hij is zo ontzettend slim, daar hoef ik me geen enkele zorg over te maken. Maar het 'secundaire doel' van de middelbare school, namelijk plannen, organiseren, functioneren in groepen, dingen doen naast school, en weet ik wat nog meer allemaal, dat is in zijn geval eigenlijk veel belangrijker. Op zo'n gestructureerde school leert hij eigenlijk niets nieuws, behalve meelopen in het stramien dat voor hem wordt neergelegd.

Ik denk dat hij persoonlijk beter gebaat is bij 'meer chaos', want dat hij dan meer wordt uitgedaagd om zelf oplossingen te gaan verzinnen in dit soort situaties, terwijl hij dat op die andere school veel minder zelf hoeft uit te zoeken.

En nu blijkt (hoor ik van zijn mentor) dat hij inderdaad heel goed functioneert in 'chaos'. Hij heeft namelijk geen last van herrie om zich heen. De wereld kan bij wijze van spreken vergaan om hem heen, maar hij is verdiept in het probleem wat hij aan het oplossen is, of de opdracht die hij aan het maken is. Sommige leraren hebben wat ordeproblemen, maar mijn zoon heeft daar geen enkele last van. Hij doet wel wat de leraar zegt en trekt zich niets aan van de sociale druk om hem heen om lekker te gaan keten of iets dergelijks.

Ik zet het nu wat negatief neer, en ook op de gestructureerde school lopen vast leraren rond met ordeproblemen, maar ik doe het om duidelijk te maken wat ik bedoel.

Dus ik weet niet in hoeverre dit voor jouw zoon ook opgaat. Waarom vindt de school zijn gedrag eigenlijk zo zorgelijk?

(Ik denk eerder dat mijn middelste (sociaal veel vaardiger, meer streetwise, hype-gevoeliger) het veel moeilijker zou hebben op deze middelbare school dan mijn oudste).

Margje

Grappig wel die overeenkomsten

En het doet me ook goed om te lezen dat anderen dezelfde ervaring hebben met hun kind. Opvallend he, dat het met name jongens zijn!
En dan hun interesses! Ook onze zoon heeft wat met toneel. Scouting ook, erg leuk hoe hij zich daar gedraagt. Nogal stoer eigenlijk, hoort er bij het stoere groepje binnen de groep. Dit doet hem goed, hij haalt er wat meer eigenwaarde en zelfvertrouwen uit. Toen hij net bij scouting was en al snel die aansluiting had met het stoerdere groepje zei hij me dat ik -als er ooit iets zou zijn waar ook ouders bij zouden zijn- hem daar egwoon stoer moesten laten doen. Ik denk dat hij op deze manier toch iets probeert te groeien om er meer bij te horen voelen.
En school...ook weer zoiets. Jij een montessori, hier eensoortgelijk iets: jenaplan. Zelf door zoon uitgekozen. Hij koos zelf niet voor de supergestructureerde school. Hij ging voor sfeer en de cratieve vakken die er aangeboden worden. Tot nu toe heeft hij er geen spijt van gelukkig.
Wel denk ik af en toe of afspreken met klasgenoten misschien wel makkelijker was geweest als hij wel naar die school in de buurt zou zijn gegaan. Want dat is nu een heel georganiseer. (maar ach, zo vaak spreekt hij niet af en als het dan gebeurt vind ik het niet erg om even met de auto te moeten rijden)
Ja, ook heel herkenbaar over dat heel fijn mens zijn als volwassene. Zo denk ik ook over onze zoon. Dat vertel ik hem ook wel eens, dat zijn jeugdjaren niet altjd zo rooskleurig zijn, maar dat hij dan als volwassene wel goed heeft leren omgaan met teleurstellingen en dan dus een stevig mens zal zijn.

Nou

over dat jongens-meisjesverschil hierin denk ik als ervaringsdeskundige het volgende. Volgens mij komen meisjes hier gewoon niet mee weg, die worden niet getolereerd maar veel eerder expliciet op hun afwijkendheid gewezen (door zowel jongens als meisjes).
Op school viel het me al op dat jongens met vergelijkbaar nerdkarakter als ikzelf, veel meer met rust werden gelaten. En als beta ken ik inmiddels heel veel jongens die ook aan dit profiel voldeden maar gewoon een rustige middelbare schooltijd in de luwte hebben gehad. (Natuurlijk worden ook een hoop jongens wel gepest hiermee, even voor de duidelijkheid).

Ach margje

Wat schrijf je liefdevol over je zoon en wat zijn je zorgen invoelbaar. Je raakt me echt omdat het ook mijn zorgen zijn.

Mijn autistische zoon met geen enkel gevoel voor inschatting en sociaal zeer onhandig moet straks ook naar de brugklas. Ik kan me er nu al zorgen over maken. Op de basis school wordt hij geaccepteerd zoals hij is. Maar straks dan? Nieuwe school...nieuwe situatie en andere kinderen.

Ik heb een heel mooi gekocht onlangs. Het is een boek geschreven door een jongen van inmiddels 17 jaar en hij is behept met het Asperger Syndroom. Zo ontroerend hoe hij zijn wereld beschrijft en daar ook volstrekt gelukkig in is. Hij schrijft dat hij geen hinder ondervindt van het buitenbeentje zijn. Echt een aanrader, ook als je een etiketloos buitenbeentje hebt .

http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/alleen-met-mijn-wereld/1001004007524246/index.html

Nikus

Dank je. Ik besef dat er andere moeders zijn met zoons met Asperger of vergelijkbaar die zich precies zo voelen als ik, en die nog veel meer te accepteren en te verwerken hebben.

Overigens bleek mijn man gistermiddag een 'luchtig gesprekje' met zoon gevoerd te hebben. Dat het handig kan zijn om te kijken hoe anderen reageren, en daar een beetje bij aan te passen. Zoon vertelde me dat zelf, zomaar, dus dat heeft er bij hem niet zwaar ingehakt. Precies goed: luchtig. Gelukkig. We zullen zien.

Margje

Margje

Het gaat niet om de hoeveelheid die mensen te verwerken krijgen. Iedereen zal uiteindelijk hetzelfde gekwetste moederhart hebben. Goed dat je man het "luchtig" heeft besproken. Vaak werkt dat goed is ook mijn ervaring. Zodra je er een issue van maakt wordt het ineens ook als probleem gezien!

Ander boekje

Eveneens ontroerend mooi, van Luke Jackson, Mafkezen en het asperger-syndroom.
Mijn zoon beent ook behoorlijk buiten. Maar is (nu in de 4e) toch erg gelukkig op zijn VO-school, vele malen gelukkiger dan op het BO. Ik herken wel wat van dat pijnlijk gevoel, maar........ikke positivo. Het is zijn krácht. Ik had dit jaar voor het eerst een leuk gesprek met zijn mentor, in de voorgaande jaren had hij altijd beta-docenten als mentor en hij is nogal een alfa Zijn huidige mentor is een talendocent en ze begon helemaal te stralen toen ze doorhad dat ik de moeder was van dat éne jongetje wat haar grapjes snapt, wat luistert in de klas, wat antwoorden weet en geeft, wat haar scherp houdt en met argumenten om de oren slaat. OOOO mevrouw riep ze, het is toch zo'n héérlijk jong. Ik kon alleen nog maar schaapachtig grijnzen. Dat vinden wij al jaren mevrouw, maar ja. Ze is zelf ook jongensmoeder vertelde ze en echt, dat scheelt. Er lopen 1400 lln op die school. En als ze hem ziet, wordt ze blij. Meer heb je als kind niet nodig. Want, dat is de andere kant (althans bij mijn zoon): hij lijkt het ook minder nódig te hebben. Hij snapt het concept "social suicide" waar zijn zus mee schermt totaal niet. Hij gaat gewoon zijn Portugese gang en stoort zich niet aan de sociale codes. En geef hem eens ongelijk.

Tirza

Nog meer herkenning

Hoi Margje,

Hier gewoon hetzelfde verhaal. Zoon die geen diagnose heeft op het gebied van autisme, maar waarbij op het gebied van de sociale afstemming wel het een en ander misgaat. Zit in tweede klas gymnasium, heeft vorig jaar de tweede prijs gewonnen op de landelijke Kangoeroe (wiskunde)wedstrijd, maar kan moeilijk communiceren of quasi-los omgaan met klasgenoten. Het gaat goed als iedereen in de klas lekker in zijn vel zit, dan wordt zoon geaccepteerd en zit ie gezellig met een groepje in de pauze. Maar..als er iemand in de klas is die zijn frustraties moet botvieren, dan is zoon al snel slachtoffer. Vaak is er dan echt wel iets met het pestende kind aan de hand, maar het onvoorstelbare vind ik dat zoon zich er niet tegen kan wapenen. Hij is, ook verbaal, heel intelligent maar hij weet niets te zeggen. Hij keert zich af, sluit zich af en gaat weer zijn einzelgangetje.
Ik heb soms het gevoel dat ik hem moet beschermen, hem meer dan mijn andere zoon die drie jaar jonger is, maar die precies weet hoe hij de ander aan moet pakken. Het verschil tussen de broers kon niet groter zijn. En oudste lijkt op zijn vader, dus het valt voor mij ook niet altijd mee om zijn wereldje te begrijpen. Ik ben (uiteraard!)wel dol op hem: om zijn zachtaardige karakter, zijn tolerantie, zijn helder inzicht.
Het positieve van het verhaal is dat zoon wel vooruitgaat op het sociale vlak. Hij wordt opener naar anderen, begint ook druk te msn-en (sinds kort en ik moedig het aan, welke moeder doet dat??), en hij gaat naar schoolfeesten. Morgen gaat hij voor het eerst sinds zijn middelbare schooltijd iets ondernemen met een paar klasgenoten. Het komt wel goed, maar het duurt even....

groet,
Judith

Problemen op school (beetje ot)

De school van onze zoon ziet veel problemen, die misschien niet direct te maken hebben met zijn sociale gedrag, maar er wel aan kunnen bijdragen. Onze zoon is erg slim, maar krijgt maar heel moeilijk zijn gedachten op papier. Dat is deels omdat hij nogal dyslectisch is, maar ook omdat hij moeite heeft structuur aan te brengen in zijn werk. Vaak komt het er dan op neer dat hij zelf niet tevreden is en het werk dan niet afmaakt. Als voorbeeld: Vorige week moest hij voor zijn huiswerk een nieuw einde aan een sprookje schrijven. Hij bedacht welk sprookje en wat er moest gebeuren, en dat hij liever op de computer schreef dan op papier. So far so good. Maar uiteindelijk werd het nogal een frustrerende oefening, hij raakte het overzicht kwijt en wist gewoon niet hoe hij de schrijfklus aan moest pakken. Het uiteindelijke resultaat zag er wel grappig uit, een stukje tekst met her en der op het papier tekstboxen met aanvulling en uitleg, met pijlen die aangaven welk stuk van de tekst de in tekstbox betrekking op had. Een mooie visuele voorstelling van zijn warrige gedachtengang. Ik weet niet hoe het in NL gaat, maar hier wordt van kinderen verwacht dat ze op deze leeftijd makkelijk een half tot heel A4-tje volschrijven, en dat redt onze zoon bij lange na niet.
Op school produceert hij dus ook te weinig werk van te lage kwaliteit. Als hij geluk heeft wordt hij mondeling overhoord (dan scoort hij erg hoog) maar er is ondanks veel oefenen maar heel weinig vooruitgang mbt tot geschreven werk. Dit leidt regelmatig tot gefrustreerde reacties van leerkrachten en ook tot onbegrip van zijn klasgenoten, wat niet echt goed is voor zijn zelfbeeld (en een effect heeft op sociaal gedrag).
Over schoolkeuze: Ik denk dat zijn organiserend vermogen echt te kort zou schieten als hij onafhankelijk zijn leerprojecten zou moeten plannen en uitvoeren. Bovendien hebben we hier maar weinig keus wat schooltype betreft, het overgrote meerendeel van de scholen werkt op dezelfde manier en discipline staat hoog in het vaandel (dit is tenslotte Engeland). De keus is vooral tussen 'betere' scholen, waar meer kinderen op het hoogste niveau werken en scholen waar meer nadruk op andere aspecten ligt, zoals sport of toneel en kunst. Verder zijn de meeste scholen single-sex en maar een paar gemengd.
Wel fijn om van ouders van iets oudere jongens te horen dat het over het algemeen wel goed gaat met wat sturing. Onze zoon is zich wel redelijk bewust van de verschillen in gedrag tussen hem en klasgenoten, maar hij vindt het niet altijd makkelijk om zijn gedrag aan te passen. Bovendien wil hij dat vaak ook liever niet omdat hij de spelletjes die gespeeld worden niet leuk vindt. Ik verwacht dat hij op de middelbare school misschien wat meer gelijkgezinde kinderen leert kennen die dezelfde spelletjes en gesprekken leuk vinden. Wie weet is hij dan meer gemotiveerd om zich aan te passen.
Ik zat met net af te vragen: Wat doen middelbare schooljongens eigenlijk in de pauzes? Vast niet nog steeds alleen maar tikkertje en voetbal, toch?
Jose

Herkenning

Margje,
Ik herken veel van het gedrag van jouw zoon in mijn dochters. Heel slim, maar sociaal wat onhandig. Allebei mijn meisjes zijn jonge leerlingen. De ene zit nu in 2 VWO de andere in 4 VWO.

Ik heb me ook vaak afgevraagd wat ik zou kunnen doen om ze te helpen. Het is een gewoonte geworden om af en toe een half dagje met een van beiden op te trekken, dan bespreken we en passant alle zaken van het leven, en dus ook hoe het gaat in las op hockey enz. En probeer ik de dames af en toe over te halen om eens iets op een andere manier aan te pakken.

Vooral bij mijn oudste krijg ik er steeds meer vertrouwen in dat het goed gaat komen. Veel vriendinnen heeft ze niet, maar met de vriendinnen die ze heeft is ze heel close. Ook ziet zijzelf dat ze anders is dan klasgenoten,maar ze wordt in de klas gewaardeerd om wie ze is. Ik ben er nu zelfs best trots op af en toe dat ze zo dicht bij zich zelf kan/durft te blijven. Het lijkt mij niet de makelijkste weg die zij kiest, maar voor haar is het goed.

De jongere dochter zoekt nog meer.Maar doordat haar oudere zus nu zo op haar pootjes terecht lijkt te komen, heb ik nu veel meer vertrouwen dan een paar jaar geeden.

Ook hier

Wat prettig is het, om al jullie reacties te lezen, en zo de dingen in perspectief te kunnen plaatsen.

Net als jullie heb ik zelf nu ook een veel meer een 'o, er zijn er gelukkig meer' gevoel. Zo raar is het nou toch ook weer niet.

Vandaag was het wat een moeilijke dag voor zoon. Het begon leuk: met broertjes aan een knex-project werken. Mijn zoon is dan zo dat hij allemaal fantastische apparaten ontwerpt (een katapult waar je iets uit kunt laten schieten, een kogel van knex, die eerst geladen kan worden en daarna - door iets in te drukken of zo - er uit schiet, dat soort dingen). Jongste is helemaal onder de indruk en bouwt die dingen dan ook, die oudste ontwerpt. Helaas heeft middelste zoiets van: ik doe mijn eigen dingen wel, en hij gaat knex-bouwsels uit boekjes na bouwen. Oudste zoekt telkens toenadering bij middelste, wil duidelijk graag (ook) met middelste spelen, wil dat middelste ook waardeert wat hij zo mooi ontwerpt. Maar middelste's hoofd staat er niet naar. Dan heeft oudste iets héél moois gemaakt, loopt de trap op om het aan middelste te laten zien (ik ben daar toevallig dus ik zie het gebeuren), en op het moment dat hij de deur enthousiast opengooit schraapt die het vel van middelste's hand, die daar net op de grond zat (de onderkant van de deur komt over zijn hand heen). Gegil, bloed, ellende. Het valt op zich mee en ik kan het nog bepleisteren. Maar oudste wordt nu helemáál verstoten uit middelste's territorium, middelste is nog niet zo ver dat hij excuses kan aanvaarden. Keihard verbant hij oudste. Ik zie het met lede ogen aan, zulke goede bedoelingen en dan weer zo keihard afgewezen worden, oooo, het gaat me aan het hart.

Oudste is dan zo dat hij met de staart tussen de benen de aftocht aanvaardt. Hij gaat niet het gevecht aan. Hij gaat ook niet huilen of zo. Hij neemt zijn verlies en probeert er het beste van te maken. Precies die houding is denk ik wat hij in de klas ook doet. Al zijn goedbedoelde pogingen om aan te sluiten mislukken op soortgelijke wijze, en dan gaat hij maar gewoon verder.

Ja, je zou het als een kracht kunnen zien. Dat is het ook, denk ik. Maar het gaat me gewoon toch aan het hart. Hij heeft zo veel leuks, zo veel origineels. Alleen is dat net niet waar leeftijdsgenoten op zitten te wachten.

Nou ja. Ik ben blij met jullie verhalen.

Margje

Net iets anders

Wat heb ik dat moeilijk gevonden, die eerste jaren. Dochter kwam als leuk gevonden basisschool leerlinge in een klas die haar anders (willen) zijn dan de grote hoop niet helemaal kan accepteren wat uitmondde in een heel vervelend pestgedrag.

Bij haar is het wel wat anders dan de meeste voorgaande verhalen. Zij is niet sociaal onhandig maar ze past ervoor om haar eigen ik te verloochenen om alleen maar bij de groep te horen. In de brugklas(vwo) zag ik het met lede ogen aan. Heb heel vaak getwijfeld, net als jij, of ik dat niet moest sturen in iets meer geaccepteerder gedrag. Uiteindelijk heb ik het toch zo gelaten omdat ik het geweldig vind als je als kind voor jezelf kiest en geen meeloper wordt alleen maar omdar de groep dat verlangt.

Nu zijn we een paar jaar verder en is alles op zijn plek gevallen. Haar opvallende verschijning (uiterlijk, gedachten, principes) vallen nu net heel goed en krijgt ze van ieder complimentjes om haar keuzes. Gelukkig zijn de grootste pestkoppen inmiddels verdwenen/afgestroomd.

Anders zijn is leuk, maar als ouder wil je net dat je kind een beetje meekan met de groep en daarom zou je in een zwak moment wel eens willen adviseren om zich maar aan te passen aan de groep, ten koste van hun eigen ik.

Tip van psychologe

Laatst vertelde een vriendin van mij, die zelf psychologe is, dat ze met haar zoon (die volgens mij wel wat lijkt op jouw zoon) het volgende deed: hij snapte veel sociale regels op de middelbare school net niet, en had daar veel moeite mee. Ze is toen een tijdlang samen met hem naar een jongerensoap op tv gaan kijken (ik weet niet meer welke, ik geloof spangas). Natuurlijk was het niet altijd even realistisch, maar toch kon ze met hem heel veel situaties bespreken. Zij zegt dat hij er veel van heeft geleerd, en ze kon op een vrij luchtige manier toch van alles ter sprake brengen.