Iedereen een 7

Studievaardigheden

"Bovendien heb ik nooit zo gezien dat alleen niet werken/leren de oorzaak is van een onvoldoende."
De eerste periode is ook vaak een kwestie van een gebrek aan studievaardigheden. De verkeerde dingen leren, nog niet weten wat belangrijk en onbelangrijk is, de tijd verkeerd inschatten, denken dat het net zo makkelijk gaat als op de basisschool, dat soort dingen.
De eerste maanden ontwikkelingen veel kinderen die vaardigheden wel. In de mentorlessen wordt daar vaak ook veel aandacht aan besteed. Ik denk niet dat er 1 aanpak is voor alle kinderen om die studievaardigheden aan te leren. P kiest ervoor om haar kind intensief te begeleiden, en dat leidt tot op heden tot mooie resultaten. Dat is natuurlijk super! Maar dat betekent niet dat andere ouders het fout doen, smoezen gebruiken of wat dan ook maar, en dat hun kinderen zielig zijn. Kijk over een half jaar nog maar eens hoe het er voor staat.

Vic

Precies. Maar je kunt het toch ook belangstellend brengen en niet veroordelend. Van "Gut, ik hoorde van Miesje dat de hele klas een zelfde cijfer heeft gekregen. Wat is daar de gedachtengang achter". Dan krijg je een antwoord en daar bedank je vriendelijk voor. Misschien ben je het er dan wel mee eens.
MIjn ervaring is trouwens dat leerkrachten het helemaal niet vervelend vinden om een mail te krijgen. Het ligt er gewoon aan hoe je het brengt.

Lieve p

Lieve P,
Wat is er toch aan de hand dat je je zo onbegrepen voelt? Want dat lees ik in jouw laatste berichtje. Je schrijft dat we niet lezen, je ontkent bepaalde dingen te hebben geschreven, vindt dat anderen jou verkeerd interpreteren. Wellicht is dat zo. Maar... lees het draadje nu eens rustig na. Misschien bedoel je het niet zo, maar ik vind je echt erg verwijtend en kribbig overkomen. Rechtlijnig ook. Zoals ik een paar reacties hierboven ook al schreef. Volgens mij heb je niet in de gaten hoe sommige van jouw reacties overkomen. Ik lees toch echt dat je het de schuld van de ouders vindt dat iemand een 2 heeft gehaald. Ik lees echt dat je dat zielig vindt. En ik lees echt dat jij je kind intensief begeleidt met het huiswerk. Waarom dan nu weer zo'n verongelijkte reactie? Volgens mij zegt niemand hier dat jij je zoon TE intensief begeleidt. Die conclusie trek je zelf. Ik schreef juist dat er veel verschillende manieren zijn om je kind te begeleiden (ondermeer door je kind die 2 te laten halen). Hoe kom je er nu bij dat jouw manier niet wordt gewaardeerd hier? Ik vind ook dat je het weer zo extreem doortrekt: we zouden het stoer vinden om kinderen te laten zwemmen. Waar lees je dat P?
Het is zo zwart wit: ben je niet voor, dan ben je tegen mij. Wil je je kind niet met ieder vak helpen, dan laat je het volledig zwemmen en verzuipen. Zoiets. Je lijkt jouw aanpak de norm te vinden, veroordeelt bepaalde ouders, en als hier op het forum mensen een en ander wat relativeren, dan reageer je geïrriteerd. "Jullie snappen het niet!" "Jullie lezen niet!" "Jullie zetten mij negatief neer!
Jammer joh.

Omg

jee dat overhoren!? Dat menen jullie toch niet serieus hè? Ik wil heus wel 1x per week iets overhoren als zoon daar echt behoefte aan heeft maar ik ga er toch echt niet dagelijks aan beginnen. Hallo zeg, ik heb ook een leven. En zoon is al 12 en kan de dingen prima zelf. En als hij dat niet kan, nou sorry, dan gaat hij maar een keer onderuit. En ja, dat is zielig maar ook heel vormend. En niks stoers aan, maar gewoon basaal opvoeden. Ik moet nu een beetje denken aan dat programma, van die moeders die een vrouw zoeken voor hun zoon. wedden dat die ook tot op hoge leeftijd hielpen met plannen, huiswerk en overhoren?
Ik vind het echt belachelijk om zo bezig te zijn met je kinds leven. Laat ze! Geef ze wat ruimte om te ademen!

Omg

Bij sommige kinderen duurt het wat langer tot ze zelfstandig zijn. Dat kun je een opvoedingsfout vinden maar het is gewoon een kwestie van natuurlijke variatie en sommige kinderen krijgen daar dan ook een etiketje bij. En ja, ik denk dat je als ouder je daaraan aanpast hoewel je natuurlijk voortdurend de zelfstandigheid bevordert met aanmoediging. Het is dan ook heel hinderlijk als deze natuurlijke variatie geweten wordt aan ouderlijke verwenning. Als je dat niet doet raakt een kind namelijk helemaal in de stress van de te hoge verwachtingen.

Mekka

Niet alle kinderen zijn onder de indruk van een aantal onvoldoendes, niet alle kinderen zijn zelfstandig genoeg om hun eigen schoolwerk te kunnen organiseren, niet alle kinderen kunnen even goed plannen... Er zijn heel veel kinderen die met 12/13 jaar echt nog wel wat begeleiding kunnen gebruiken.

Waarom zou ik een kind helemaal loslaten als dat als gevolg heeft dat het kind slechte cijfers haalt en dus een slecht rapport en dus blijft zitten? Wat is daar voor positiefs aan? Ik wil gewoon dat mijn kinderen goed hun best doen op school en die school afmaken. Hebben ze hulp nodig om dat voor elkaar te krijgen dan krijgen ze die hulp.

Of ik een leven heb doet er niet zoveel toe. Mijn kinderen zijn onderdeel van mijn leven. Ik vind het een vrije waardevolle besteding van mijn tijd om er voor te zorgen dat mijn kind later een schooldiploma heeft.

En ik wil ook best een vrouw zoeken voor mijn zoons maar dat plan zou bij de jongens niet in goede aarde vallen dus dat doen we maar niet.

P heeft gelijk!

P, ik schiet je even te hulp. Ik vind namelijk dat je gelijk hebt.
Kind zit net op het vo. Daar moet het nog helemaal om leren gaan met de effecten van doen en laten. Je kunt dat kind natuurlijk tegen de muur laten lopen, maar het vervelende is dat die muur in het vo steeds verplaatst. Het is niet iets om van te leren. De ene leerkracht zegt A en doet B, de volgende zegt B en doet Z. Geen peil op te trekken.
Een eigen plan is het slimst.
Maar dat kun je dan weer niet verwachten van een kind dat net op het vo zit, dus plan je samen. Dat biedt geen garantie voor succes (onvoldoendes zullen er heus komen) maar in concrete gevallen is het verschil tussen een kind dat van thuis wel ondersteuning krijgt, of een kind dat vrijgelaten wordt om tegen de muur te lopen, wel degelijk zichtbaar.
P. gaf zo'n voorbeeld. Een toets waarvan zij weet dat het een kwestie van leren is omdat ze dat gedaan heeft met haar kind. Het is geen onverwacht opdoemende muur opgezet door een grillig docentencorps. Het is in dit geval juist simpel: je moet het kennen op dag A, je moet het kennen op dag B en dag C volgt een toets.
Op dag C nog gaan piepen dat leren niet kon, want.... is een tikkeltje naief, zeker als je een 2 haalt. In dat geval kun je niet staande houden dat je het op dag A en B al een beetje kende. Je hebt gewoon niks gedaan.
De kwestie is, en daar houdt P iets te weinig rekening mee, dat wij allemaal als leerling zelf gewend zijn dat de school ons bij de les houdt. Dat de school in alles signalen uitgeeft dat dat wat gaat komen serieus is.
Op dag A is er een mondelinge overhoring op zijn minst. Op dag B werden leerlingen nog wat scherper aan de tand gevoeld en, desnoods met nablijven, gedwongen om het werk tot zich te nemen. Op dag C was er zo, zonder hulp van pa en moe, een 5 te halen.
Dat is dan hooguit een signaal om het de volgende keer wat beter te doen. Niet verkeerd.
Maar die traditie is verlaten. Zonder het te zeggen vertrouwt het onderwijs volledig op de ouders. _Zij_ moeten het doen. Zoals P het doet in feite.
Zie http://www.nu.nl/binnenland/2634349/psycholoog-kan-kloof-ouders-en-school-niet-dichten.html
Zij [de vers verkozen leerkracht van het jaar:ML] benadrukt de verantwoordelijkheid die ouders op zich zouden moeten nemen. “Wij bieden als school de juiste middelen en vaardigheden aan. Maar de ouders blijven ten volle verantwoordelijk voor de ontwikkeling van hun kind”
Kortom: school levert de woordjes en de toetsdata, het is aan de ouders te zorgen dat kind die woordjes ook kent.
Nu is P in haar onderwijscarriere met haar kinderen al meermalen tegen die muur aangelopen. Ze weet in alles dat ze niet kan vertrouwen op dat wat school te bieden heeft. Ze weet dat ze zelf een plan moet trekken om haar kind te leren zelf een plan te trekken.
En daaruit (P, ik spreek je even streng toe), ontstaat wat 'beroepsdeformatie'.
Je hebt gelijk. Ouders die piepen nav een onvoldoende in de situatie die je beschrijft, hebben niet door welke rol zij feitelijk hebben.
De mensen in dit draadje over vallen over je heen, omdat je een tikkeltje teveel doet alsof iedereen dat zou kunnen weten. En dat is niet zo.
De veel besproken kloof tussen ouders en school is er vooral een van verschoven doelpalen. Niet weten dat de school niet meer is wat ie was. Niet weten dat ouders werkelijk de verantwoordelijkheid in de schoenen geschoven hebben gekregen om te zorgen dat kinderen iets leren van dat wat school aanreikt. En dat niet eens omdat er een pedagogische opvatting is die zegt dat dat beter is, maar gewoon omdat de school het zelf niet doet.
Over al die andere argumenten: Een onvoldoende is niet erg, maar denken dat kinderen iets kunnen leren van het halen van een onvoldoende (volgende keer beter) is flauwekul.
Groet,
Miriam Lavell

P ik heb het ook zo gedaan als jij hoor

Helemaal niets mis mee. Ik vind het niet meer dan vanzelfsprekend dat je je kind in de brugklas begeleidt in het leren. Zeker de eerst paar maanden. Het ligt dan aan het kind hoe snel hij of zij het verder oppakt. Wat heb je eraan als je 'm laat verzuipen. Er komt zoveel op ze af.
Oudste zoon heb ik vanaf 3e kwartaal "losgelaten" omdat het prima ging. Jongste zoon heb ik het hele jaar bijgestaan omdat hij ook andere prioriteiten had. Nu in de 2de mag ik mij er niet meer mee bemoeien. Prima, maar zodra het alleen maar onvoldoendes gaat regenen komt moeders er weer bij hoor.

Cijfers hoeven niet te dalen p

Het is aardig en dat je je zoon daarop voorbereidt, maar als hij conscentieus met zijn huiswerk blijft omgaan, dan kan het zomaar zijn dat de cijfers hoog blijven.
Ik denk dat onze begeleiding aardig overeenkomt: het kind geven wat het nodig heeft. Van plannen, loslaten (omdat je ziet dat het goed gaat) tot samen de stof doornemen en overhoren. En voor mij hoort daar ook bij: kijken naar wat fout ging bij SO of PW. Dan gaat dat een volgende keer niet fout.
En als een kind niet presteert naar kunnen (ook daar heb ik helaas ruime ervaring mee), dan wil ik iets doen aan die oorzaak. Soms blijkt het te verhelpen. Soms echt niet, en dan zijn dus andere stappen noodzakelijk. Ander niveau, andere school, iets in elk geval waar het kind gelukkiger van wordt.
Ik geloof beslist dat ik er bovenop zit, ze krijgen hier niet de ruimte om pas na 22.00 uur erachter te komen dat er nog van alles had moeten gebeuren. Ik geef ze alle ruimte alles keurig op tijd af te hebben, en ik bied altijd de helpende hand. En ach, zo helpen ze mij ook weer bij huiswerk dat ik lastig vind om in mijn eentje te moeten doorploegen. En we hebben het heel gezellig samen, in ons huiswerkclubje. "Er bovenop zitten" klinkt misschien vol strijd en strengheid, maar de praktijk is eigenlijk heel ontspannend en vrolijk.

Pubers en hulp

Ook wij begeleiden onze zoon met z'n huiswerk. Niet dat we er bovenop zitten maar we nemen wel elke dag door wat hij voor huiswerk heeft, wanneer hij dat leert of gaat maken (dus rekening houden met sport, eten etc). Ook overhoren we hem voor een SO of proefwerk.

Ik merk dat de kinderen op school inderdaad heel anders begeleid worden dan wij (of in ieder geval mijn man en ik) op het VWO.
Tegenwoordig worden ze veel meer losgelaten. In de klas kun je zelf grotendeels de stof doornemen en vragen stellen als je iets niet begrijpt. Er wordt veel meer zelfstudie en planning verwacht dan in mijn tijd (wat klinkt dat oud

Juist pubers hebben duidelijke structuur en begeleiding nodig, er zijn periodes dat hun hersenen zich zo ontwikkelen dat ze juist problemen krijgen met het op een rijtje zetten van zaken.Geen probleem dat hoort erbij. Maar dan kan een beetje begeleiding van de kant van ouders zeker geen kwaad.

Daarentegen zijn er ook kinderen die het vast allemaal zonder begeleiding redden. Iedereen leert op een eigen manier. Het is de kunst om te weten wat bij jouw kind past.

Zoals een kennis van mij vorig jaar er pas 3/4 van het schooljaar verontwaardigd achter kwam dat haar zoon het huiswerk niet goed in zijn agenda schreef en er zeer slecht voor stond in de eerste. Ze hadden geen magister (cijfers) gecontroleerd en hem nooit naar huiswerk gevraagd. Dat hoefde bij hun oudere dochter namelijk ook nooit... Zij zijn boos naar school gegaan en geven ook dit jaar aan dat ze van school verwachten dat deze de ouders via de mentor op de hoogte houdt van de situatie van hun zoon. (anders dan tijdens de ouderavonden)

Ik zie bovenstaand voorbeeld toch als een naïeve reactie van de ouders, tegenwoordig gaat de school ervan uit dat je als ouders deze taak op je neemt, je krijgt toegang tot magister (cijfers) en het rooster. Ook zijn er zijn tal van mogelijkheden om huiswerkbegeleiding in te schakelen.

Als ik zie hoe de docenten tegenwoordig hun les invullen (goede daargelaten) dan kijk ik toch weemoedig terug naar mijn gedreven leerkrachten die verhalend, beeldend en vooral ook geduldig, de lesstof probeerden over te brengen. Ach en ik weet ... Vroeguh was ook niet alles goed
Maar ik heb wel het idee dat er vroeger van ouders niet zoveel verwacht werd als nu... En ook al wordt het niet verwacht, het huidige onderwijssysteem houdt nu eenmaal geen rekening met het niet (heel) zelfstandig kunnen werken van een (groot) aantal kinderen.

Niks mis mee

Ik vind er ook niks mis mee,echt niet. Maar dat neemt niet weg dat iedere ouder en kind daarin hun eigen weg zoeken. Er zijn zat kinderen die hevig ageren tegen zoveel bemoeienis. Een een keer een onvoldoende halen is geen verzuipen.

Geen weg

Fio:"Ik vind er ook niks mis mee,echt niet. Maar dat neemt niet weg dat iedere ouder en kind daarin hun eigen weg zoeken."
Daar zit het misverstand volgens mij. Je eist een soort 'recht van zelf afhandelen' op. Alsof er keuze is. Alsof het redelijk is te veronderstellen dat kind het zonder hulp of bemoeienis af kan.
Dat word je niet gegund. Het succes van onderwijs, vooral in het vo, wordt in hoge mate bepaald door het doen en leren van het (huis)werk.
Nu scholen zich met dat deel steeds minder bezig houden, zullen de ouders dat moeten doen.
Kinderen doen het niet uit zichzelf. Vooral ook niet omdat scholen het inmiddels zo vanzelfsprekend vinden dat de ouders het doen, dat het nauwelijks onderwerp van gesprek is.
Fio:"Er zijn zat kinderen die hevig ageren tegen zoveel bemoeienis. Een een keer een onvoldoende halen is geen verzuipen."
Tja. Dan heb je wat uit te leggen aan je kind. Je kunt ze natuurlijk ook naar een huiswerkklas sturen.
Groet,
Miriam Lavell

Hier werkten een paar onvoldoendes geweldig!

Toen dochter in 1e Gym zat, heb ik haar eerst een aantal weken zelf aan laten rommelen. Daarna hebben we op basis van die ervaring een basisschema gemaakt met haar rooster, het aantal keren dat ze huiswerk moest maken per vak (leerwerk 2 of 3 x herhalen, maakwerk 1x doen). In het schema werd rekening gehouden met haar buitenschoolse activiteiten. Per week vulde ze het rooster aan met bijzonderheden zoals een presentatie, boekverslag, etc. Voor de proefwerkweek maakte ze een apart rooster.
Dit schema werkte prima, ze gebruikt het nu in gym 3 nog steeds, ze past het zelf aan aan haar rooster.

Met de zaakvakken kwam ze er door de onvoldoendes achter dat haar methode niet werkte (1 of 2 keer doorlezen). Dat geloofde ze pas toen ze onvoldoendes haalde. En geloof me, één onvoldoende was niet genoeg.... Drie onvoldoendes voor drie zaakvakken begon wel te werken.
Toen was ze bereid een andere manier uit te proberen, namelijk samenvatting maken. Dat doet ze op de computer, ze kan uitstekend blind typen, in een overzicht met allerlei tabs per subonderwerp.
En dit werkt prima. De eerste versies heb ik met haar doorgenomen om te kijken of ze het systeem doorhad. Ze houdt de hoofdstukken nu gedurende het jaar bij, zodat ze rond de proefwerkweek niet ook de samenvattingen moet maken.

Het scheelt dat voldoendes halen genoeg is om op haar schoolniveau te blijven.
Aangezien zij echt een zesjesmentaliteit heeft, hadden we het in een Havo-VWO klas veel zwaarder gehad. Dan had ze hogere cijfers moeten halen dan voor haar gevoel nodig is.

Miriam

Ik heb hier een jongen die de havo gedaan heeft zonder enige interventie mijnerzijds, die kinderen zijn er ook. Ik ben het niet met je eens dat elk kind hulp nodig heeft van ouders. Elk kind is anders, het is maatwerk, geen standaard feit dat elk kind intensieve begeleiding nodig heeft.

Zeg p

Kun je mij er buiten laten? Ik heb geen idee wat er hier speelt, ik vind het allemaal vrij bizar maar ik reageerde puur inhoudelijk. Niet op jou persoonlijk en niet op iemand anders. Puur op het onderwerp.
Je bezigt termen als 'gaderdamme', 'niet lezen', 'wie zegt dat ik dat niet dagelijks doe'.... Waar heb je het over!? nee ik heb het niet nauwkeurig gelezen, wist ik veel dat het om jou ging!? Ik dacht dat het om een inhoudelijke discussie ging. Waar in mijn bericht heb ik jouw naam genoemd? Het ging helemaal niet om jou maar om het onderwerp. Waarom val je me in godsnaam zo persoonlijk zo aan? Lees je zelf wel goed? Wat doe je op een openbaar forum als je zo slecht tegen mensen met een andere mening kan?
En verder blijf ik erbij dat ik het zwaar overdreven vind om er zo bovenop te zitten maar ik heb misschien geluk qua zelfstandigheid bij kinderen. Dat kan heel goed. Whatever. Wat een rotdraadje is dit zeg!

Maylise

Tsja, ik snap wel wat je bedoelt hoor. Ik loop de kans dat 1 van mijn kinderen blijft zitten mede als gevolg van mijn houding. En ik geloof ook wel dat de een beter kan plannen dan de ander. Maar de een kan ook beter sporten dan de ander. beter tekenen dan de ander. Moet ik dan bij alles helpen? Of alleen bij het diploma?
Wij (man en ik) hebben duidelijk besloten om kinderen niet het idee te geven dat ze het middelpunt van ons universum zijn. Dus wij hebben werk, vrienden en van alles, en kunnen daarbij niet dagelijks tijd aan het huiswerk van de kinderen besteden. Ik wil het niet en ik vind het ook niet goed. maar haha, het kan best dat ik het niet goed vind omdat ik het niet wil! ik vind het veel leuker om andere dingen met ze te doen. En zij vinden dat gelukkig ook leuk. Maar nu vraag ik me wel af: zijn mijn kinderen zo zelfstandig omdat ik ze daartoe 'dwing' of heb ik 'geluk'? Jammer hè, dat je met opvoeden nooit 100% zeker weet of je het beste gedaan hebt?

Mijn hemel p

Mijn hemel P, ik weet niet wat ik lees allemaal. Ik begrijp werkelijk niet wat je nu allemaal probeert te bereiken, ik raak je volledig kwijt. Je bent zo strijdvaardig, zo vijandig. Als ik schrijf dat jij hebt aangeven een ouder de schuld te geven vanwege een 2, ontken je dat keihard, en zeg je dat je alleen DIE ouder de schuld hebt gegeven van die 2. Eh, snap je jezelf nog?
In jouw laatste reactie aan mij vermeld je allemaal quotes die helemaal niet van mij zijn.
Ik trek mij terug uit deze discussie, ik heb hier helemaal geen zin meer in. Bah, wat communiceer jij onaangenaam.

Volledig op zijn kop

Vroeger, toen ik nog met staartjes in mijn haar naar de middelbare school ging, was het een deugd als ouders hun kinderen loslieten. Niet mee bemoeien, dat doet de school.
Die bewering werd met allerlei belangrijks omhuld. Zelfstandigheid, niet het centrum van de wereld zijn en nog veel meer van dat soort zwaars.
Ouders die het niet loslieten waren pushers. Deden het fout. Hadden hun kind van jongs af aan te weinig zelfstandigheid meegegeven.
Ik geloof er niks van dat dat van vroeger een degelijke opvatting was. Het was ook toen maar een gelegenheidsargument bij een fait a compli. De school deed het werk en wilde daarvoor ook beschikking over de tijd van het kind. Nablijven. Herhaallessen. Bemoeiende ouders met commentaar op die strategie, kon men niet gebruiken.
Nu is er een nieuw fait a compli. De school doet het niet en leunt volledig op de ouders. Ik zie in dit draadje daar alweer gewichtige argumenten bij doorschemeren, al was het maar door mensen die in de verdediging schieten en de oude mantra's roepen.
Ik denk dat het verstandiger is het met een zekere nuchterheid te benaderen. Het is als de post die in mijn staartjestijd nog 2 keer per dag, 6 dagen in de week werd bezorgd. Dat is ook niet meer. Ik heb nog geen waarde-oordeel gehoord over mensen die dat vervelend vinden (zijn die onzelfstandig?) of mensen die tegenwoordig alles zelf maar van a naar b brengen (zijn dat pushers?).
Nu is de verleiding tot het leveren van waarde-oordelen wel groot als het over de kinderen gaat. Dat komt vast omdat we stiekem diep van binnen graag willen dat onze kinderen werkelijk het resultaat zijn van ons handelen.
Zo wordt elke stap te veel of te weinig al snel een kardinale fout.
Maar eh... even zonder gekheid en zonder gemiep en gepiep.
Dat huiswerk moet toch gemaakt en geleerd worden. Iemand moet dat aan kind vertellen en het op gang helpen met het orde brengen in de chaos.
En ja hoor, Fio, er zijn vast kinderen die het toch nog geheel zonder enige instructie (niet van school en niet van thuis) oppakken. Zo zijn er ook kinderen die maar bij één vak instructie nodig hebben om voor alle vakken instrument genoeg te hebben (de mijne bijvoorbeeld). En er zijn kinderen die bij alle vakken instructie en begeleiding nodig hebben.
Van de maan af gezien zijn die laatsten het meest voorkomend. Hoe het je eigen kind afgaat, weet je niet.
P heeft zich geërgerd aan het commentaar van een ouder. Smoesjes noemde ze het. Dat is ook een waarde-oordeel. Ik denk dat die ouder gewoon niet heeft geweten wat zijn/haar rol feitelijk zou moeten zijn. Dus heeft die ouder niet gekeken naar welk huiswerk er was, het er helemaal niet over gehad en helemaal niet geweten dat ook kind de vage aanwijzingen niet serieus heeft genomen.
Dat is geen dodelijke fout.
Het is wel tekenend voor de communicatiestoornis tussen ouders en school.
Het lijkt me niet zo zinnig om daar nog eens een heftige twist tussen ouders onderling overheen te leggen. Daar wordt het niet duidelijker van.
Fait a compli: Het onderwijs staat volledig op zijn kop. Waar jij als puber losgelaten werd om het zelf uit te zoeken met school (waar je wel instructie en aanwijzingen kreeg), is het nu aan ouders om hun puber van instructie en aanwijzingen te voorzien.
Net zo lang tot ze het zelf kunnen. En dat verschilt inderdaad.
Voornaamste verschil eigenlijk: waar vroeger het verwijt aan ouders dat zij met extra inspanning hun kind door een te hoog schoolniveau wilde slepen nog wel eens waar was (kind werd door school en de ouders begeleid), is dat nu steeds vaker minder waar.
Bijna alle kinderen hebben hun complete schoolcarriere instructie en begeleiding in enige vorm nodig. Als ze het niet van school krijgen (en zo is het), dan moet dat van thuis komen.
Dat niet doen levert het risico op dat kind afstroomt naar een niveau dat lager ligt dan de capaciteit.
Het is de wereld op zijn kop inderdaad.
Groet,
Miriam Lavell

Jemig

Wat een nare toon idd in dit draadje, en wat een boel oordelen.

Ik vind het op zich niet perse leuk of goed dat ouders misschien wel veel harder dan vroeger nodig zijn als actieve begeleiders van pubers. Maar ik denk wel dat het waar is. Waar het van komt? Of school kinderen meer laat zwemmen? Of de nalgehele discipline van pubers de afgelopen decennia gedaald is? Er veel meer afleiding en verleidingen zijn buiten schooltijd dan vroeger? Of er minder flexibiliteit zit in het onderwijssysteem om door schade en schande wijs te mogen worden? Het speelt vast allemaal mee...

Maar ik schrik wel een beetje van de 'uitersten' die in dit draadje naar boven komen qua hoe daar mee om te gaan, en van de oordelen over wie het anders doet.

Tuurlijk is ieder kind anders. De een heeft meer support nodig of een andere aanpak dan de ander. Dat heb je al met kleuters, en dat gaat tot ver in de puberteit door. Of het nou gaat om bedtijd, eetgedrsag of omgaan met vrijheid en verantwoordelijkheden. En ook als het gaat om school(werk) Maar ik dacht dat het je bij je rol als ouder hoorde om voorzover het binnen je capaciteiten ligt je kind te 'geven' wat nodig is. Aan sturing, steun, begeleiding, noem maar op. Als ze groter worden hoort daar ook steeds meer 'loslaten' bij, maar (naar mijn idee) altijd afhankelijk van wat het kind aankan. Roepen dat je ook een eigen leven en vrienden hebt hebt, en dat het overhoren van huiswerk dus helaas niet tot de mogelijkheden behoort vind ik eigenlijk potentieel net zo fout als standaard roepen dat je overal bovenop zit, en ieder cijfer onder de 8 als een blamage beschouwt. Beide benaderingen voelen voor mij een beetje aan als niet echt rekening houdend met je specifieke kind. Als die wel zou varen bij WEL regelmatig overhoren, of juist minder ouderlijke bemoeiens, dan vind ik dat je dat als ouder moet bieden. Ook al betekent dat dan nog maar iets langer wat minder tijd voor jezelf, of juist tandenknarsend toekijken hoe ze die niet-nodige 4 scoren, maar daar wel van leren voor een volgende keer. Je zou als ouder je kind toch zo goed moeten kennen dat je kunt inschatten wat voor hem of haar goed werkt?

Ingrid

Miriam, dank! en bij ons...

Miriam, dankjewel! Poe, fijn dat jij dit draadje weer een objectieve klank hebt gegeven. Wie weet zijn nu alle gemoederen weer wat bedaard? Ik hoop het.
Bij ons: Ik zit er bovenop. Beide zonen dyslectisch, maar beide zeer verschillend. Ik help ze met plannen. Elke dag agenda checken en inplannen en verdelen in haalbare hoeveelheden van de leerstof.
Oudste help ik door op verzoek voor te lezen (teksten en zaakvakken) en te overhoren. We bespreken dit elke dat even, heb je me nodig, zo ja, waarvoor en wanneer. (ik moet zelf ook plannen ) Hij leert serieus, ik help veel, maar dit garandeert niets. Afgelopen week had hij een 1 voor het eerste SO Frans. Hij had geleerd maar blackout, complete paniek omdat de woordjes (geleerd als losse woordjes) waren verwerkt in zinnen. Toen was hij helemaal de weg kwijt, wist niets meer. Dan is hij zo verdrietig, zie je wel, ik kan het niet. Sneu, maar mijn stelregel hierin is: als je ervoor geleerd hebt, dan is dat jammer, maar daar gaan we dus niet rot over doen. Volgende keer beter. (Of niet, is ook niet erg.) Als je denkt dat je het anders aan had kunnen of moeten pakken, dan doe je dat de volgende keer. Daardoor groeit zijn zelfvertrouwen wel, ondanks die 1 af en toe. Voor Duits haalde hij dan weer een 8,8, wel woordjes als woordjes gevraagd. Veel vakken doet hij nu alleen. Ik hoop dat het goed gaat, zo niet, spring ik weer bij. Verder nog geen cijfers terug, we wachten het maar af.
Hij is inmiddels al veel zelfstandiger dan vorig jaar in de brugklas. Toen was hij half oktober helemaal overstuur en overspannen. Hij was nooit klaar maar leerde hele middagen en avonden en in het weekend.
Toen heb ik tot eind januari heel fors de leiding overgenomen. Dit hield in maximaal 1,5 uur per dag, niet meer oeverloos leren, maar samen effectief zitten leren in blokken. En verplicht vrije tijd nemen en leuke dingen doen(!) Ik heb destijds ook aan de mentor verteld dat sommige dingen dus niet af zouden zijn (van 8 dezelfde sommen, maakte hij er 4). Deze structuur gaf hem veel rust, zijn resultaten gingen omhoog. Hij leerde wat beter hoofdzaken van bijzaken scheiden. En belangrijkste: hij had weer plezier!
Daarna is hij toenemend tot helemaal zelfstandig geweest in maart april, dat lukte toen nog niet helemaal (onvoldoendes regende het), maar aan het einde van klas 1 en nu in de tweede regelt hij het meeste plannen zelf en kijk ik mee (af en toe stuur ik wel nog bij). School blijft hele opgaaf voor hem.
Jongste brugpiepert nu. Hij werkt veel sneller, hij heeft veel maakwerk op school al af. Makkelijker van aard, heeft meer zelfvertrouwen. Dit kind wordt eerder boos dan verdrietig. Daarom is mijn begeleiding heel anders bij hem. Ik laat hem meer zelf vragen om hulp. Wel help ik met de verdeling van huiswerk. Hij moet veel in het weekend werken, vanwege sporttrainingen door de week. Dat bewaak ik wel, want natuurlijk heeft hij meer zin in iets anders in het weekend Het gaat heel goed tot nu toe.
Al met al is dit een heel forse tijdbesting en eigenlijk te veel werk voor mij. Ik heb er hieraan een baan naast. Toch vind ik het het waard, anders zou ik het niet doen.

Maar cobi...

die kansongelijkheid die IS er toch ook? Ik zie voorbeelden genoeg in mijn omgeving.

Basisschoolklasgenoot van oudste: versneld, CITO van 550. Komt uit wat ik maar even generaliserend een kansarm milieu noem. Zit nu in HAVO 3. Als ie een beetje stimulans van thuis had gehad, ipv de 'thuisnorm' dat vrije tijd equivalent is met voor een beeldscherm hangen dan had VWO er meer dan gemakkelijk ingezeten.

Aan het andere eind vh spectrum ken ik ook de 17 jarige zoon van een vriendin van me die het financieel zeer ruim heeft. Die was normaal gesproken allang afgestroomd richting VMBO, maar gaat nu na een jaar doubleren, jaartje LUZAC en als ie niet uitkijkt straks het examenjaar intern in een internaat voor rijke doch moeilijke kinderen toch een HAVO diploma halen.

Maar dat had je vroeger waarschijnlijk ook.

Feit is dat ik gemiddeld genomen het idee heb dat ouders tegenwoordig veel meer dan 'vroeger' (zeg jaren 70-80) 'bezig' zijn met hun VO kinderen. Waar zou dat nou toch van komen?

Ingrid

Voorop gesteld

dat er een keus is. Een groot deel van Nl heeft het maar te doen met die twee scholen binnen een straal van 20 km.
Ik ben zelf wel een gemakszuchtige ouder geloof ik. Scheelt ook dat we enorm (soms té) zelfstandige kinderen hebben, die hun zaakjes prima tot redelijk op orde hebben. Ik moedig ze aan hun huiswerk op slimme tijdstipppen/momenten te doen en wat zachte dwang is ook wel eens nodig, maar overhoren...nauwelijks. Af en toe meldt er zich één die (mn wiskunde) niet helemaal snapt of wat extra hulp nodig heeft met topo (zoon 2). Verder zouden ze helemaal kriegel worden van te veel bemoeienis.

Overigens het enorme enthousiasme in de eerste helft van de brugklas, gevolgd door afglijdende cijfers herken ik hier niet zo. Ze zijn niet zo onder de indruk van alle nieuwigheid op het vo. Dus 'het nieuwtje eraf' is hen ook vreemd.

Ingridt

Dat gevoel heb ik ook. Ik denk dat het vooral komt doordat wij gemiddeld genomen hoger opgeleid zijn dan onze ouders. Mijn vader was een van de hoogstopgeleiden in zijn dorp, iedereen ging na de basisschool nog naar de 7e en 8e klas, een soort verlengde basisschool zeg maar en dat was het. Mijn vader heeft lts gedaan en daar volgens mij 3 woorden Engels geleerd. Mijn moeder heeft een niet afgemaakte huishoudschool. Zij hadden dus geen flauw idee wat ik op het vwo aan het doen was. Mijn moeder heeft mij de eerste dag uitgelegd dat het niet de bedoeling was dat ik het huiswerk opschreef op de dag dat het was opgegeven, maar op de dag dat het af moest zijn en ze overhoorde regelmatig woordjes op mijn verzoek. Wat ik nu met dochter doe is de hele dag Frans tegen haar kletsen en roep te pas en te onpas of ze de vervoegingen van etre en avoir even op wil dreunen, want die krijgt ze er maar niet in en is ze 10 minuten later weer vergeten. Zelfde met sur, sous, dans etc, dus dat vraag ik gewoon op de meest rare momenten. Dat soort dingen konden mijn ouders niet en net kreeg ik een sms van dochter dat ze een 10 had op haar Frans. Zoon moest vorig jaar een Frans boekje lezen en dat was veel te moeilijk, dat heeft man dus met hem gedaan. We hebben beiden vwo en wel geen Frans eindexamen gedaan, maar de onderbouw lukt dan nog wel. Zelfde met wiskunde van zoon, leraar kan niet uitleggen en hele klas haalt onvoldoendes, zijn al gesprekken gaande hoe dit op te lossen van leraar met leiding etc. Maar goed ik weet wel hoe dat zich oplost, namelijk niet, of in ieder geval niet dit schooljaar, dus ik doe nu maar de wiskunde met mijn zoon (2 atheneum), hij moet het toch leren linksom of rechtsom. Was mij dit vroeger overkomen dan was ik buiten de boot gevallen. Overigens als ik naar mezelf kijk als kind dan had teveel bemoeienis zeker averechts gewerkt. Ik had op mijn tweede rapport in de brugklas 4 negens en een 10, dus toen ik eens een 5,3 oid voor mijn proefwerk haalde en mijn vader daar over mopperde, heb ik letterlijk tegen hem gezegd dat hij zich niet met mijn school hoefde te bemoeien, dat ik meende prima bewezen te hebben dat ik het wel kon en dat als hij nog een zo'n opmerking maakte ik voortaan alleen nog maar onvoldoendes zou halen. Eigenlijk vond ik dat mijn ouders met hun gebrekkige opleiding het recht niet hadden zich met de mijne te bemoeien. Gelukkig heb ik wel vwo, want ik weet bijna zeker dat zoon dezelfde reactie zou hebben naar mij anders.
Ander verschil met vroeger is dat de scholen strenger zijn, bij ons op het gymnasium was het niet ongebruikelijk dat iemand er 9 jaar over deed, dat kan nu niet meer, je kan dus minder verknallen want dan hang je definitief.

Kansongelijk, nou en of!

Klein voorbeeldje:
Dyslexie komt vooral voor bij kinderen van hoogopgeleide blanke ouders. Hoe zou dat nou komen?
Zielig voor al die allochtone zeer slimme kinderen met dyslexie, school gaat er echt niet voor ze achteraan hoor.

Twee verschillende dingen

Cobi:"Als het een fait accompli is dat schoolsucces volledig afhangt van inzet of welstand (huiswerkbegeleiding is bepaald niet gratis) van ouders dan impliceert dat een onaanvaardbare kansongelijkheid. "
Daar had ik het niet over, maar het is wel waar. Dat was trouwens ook al een beetje aan de hand toen ik nog staartjes had. Maar het probleem is alleen maar groter geworden.
Ik had het over dat andere namelijk het feit dat scholen leunen op ouders. Leerkrachten zeggen dat zelf (ik citeerde eerder al de leerkracht van het jaar) en het zit in het systeem van zelfwerkzaamheid besloten.
Je kunt er allerlei groots en meeslepende beschouwingen over loslaten, maar als je eigen kinderen op dit moment in de brugklas van het vo zitten, dan moet je wat.
Het is in die zin net zo'n pragmatische kwestie als het feit dat de post niet meer elke dag wordt rondgebracht.
Groet,
Miriam Lavell

Reuzengat

Nou ja, en kijk. Helemaal glad en gelijk gestreken is het nooit geweest, maar inderdaad: de mammoetwet had werkelijk een schone doelstelling die recht tegengesteld was aan het daaraan voorafgaande standenonderwijs.
Dat neemt niet weg dat toen ik staartjes had de boerenjongens naar de technische school gingen en de meisjes naar de huishoudschool en de gemeenschap in rep en roer was van import zoals mijn brusjes en ik die toch naar ander onderwijs uitkeken. Het schoolhoofd heeft er nog hartig over gesproken met mijn ouders (had iets met aanpassen aan de gemeenschap van doen, geloof ik).
Maar dan toch.
We zijn inmiddels al weer even in het tijdperk van eigen verantwoordelijkheid gestapt (onder de vlag van CDA en VVD) en die vlag zal nog wel even wapperen.
Al was het maar omdat met dat mantra inderdaad ruim te bezuinigen valt.
Ja, ernstig. En ja, effecten.
Daar moeten we over discussieren en stemmen en stampvoeten, maar zolang dat mantra geldt en je kinderen onder dat juk leven, moet je ondertussen ook gewoon wat doen.
"Over een jaar of wat ben je een nalatige ouder als je geen fijnorthomotorische rammelaar met hakenplakgeluidjes in de wieg legt als voorbereiding op de peuterschool."
Ik vrees dat er hordes deskundige professionals zijn die dat allang vinden en dat ook al jaren vriendelijk observerend noteren in het elektronisch kinddossier.
Er gaapt een reuzengat tussen opvoeden en groot brengen in de praktijk en dat wat de beleidsmakers en professioneel uitvoerenden ervan vinden.
Heel erg. Maar het is er wel en nu al.
Groet,
Miriam Lavell

Zelfstandigheid

De begeleiding van mijn kind heeft niet veel met de zelfstandigheid te maken, dat lukt nog wel aardig.
Kind had alleen werkelijk geen flauw idee hoe je nou huiswerk moest maken en plannen.
Ik heb kind ook uitgelegd dat dit niet kinds fout is. Dat is op de basisschool niet geleerd en het VO heeft tot nu toe ook niet wat laten zien. Dus ik laat zien hoe je kan plannen, gedoseerd moet stampen en dat de werkboeken bedoeld zijn om te zien of je het tekstboek begrepen hebt. Dus tekstboek open , werkboek dicht. Aantekeningen schrift ernaast en een samenvatting van de tekst maken ( ook niet geleerd), wat is belangrijk en hoe verwoord je dat. Daarna werkboek open en de vragen beantwoorden, dan kom je tegen waar je het hebt laten liggen. Mogeljkheden die er zijn om jezelf te toetsen, (via methodensite, boek). Lach er maar om,dat lijkt allemaal heel erg overdreven, maar kind had geen flauw idee, twjfelde aan zichzelf en niemand die het uitlegde. (Als je goed het tekstboek bestudeert, kan je eventuele vragen in volgende les nog stellen......Heeft een leerkracht die als standaard antwoord geeft:" zoek het op in je boek". Dat mag uiteindelijk qua niveau wel verwacht worden, maar toch niet in eerste weken brugklas !!!!) Mijn ouders snappen dit niet...:"hebben wij toch ook niet gedaan..en hoe doen ouders dat die om welke reden dan ook de mogeljkheid niet hebben....."
Dus dan ben ik maar zo'n moeder.....( en voor ik negatieve reacties krijg, dit is niet verwijtend bedoeld).
Mag ik trouwens opmerken dat ik vind dat er veel tijd aan huiswerk besteed moet worden, mag hopen dat dit beter wordt als de leerstrategieën onder de knie zijn...
69er

Zelfstandigheid

Mijn eerste echte werkstuk maakte ik toch echt pas op de beroepsopleiding na de middelbare school en pas op de universiteit begon dat wat volume aan te nemen.
Spreekbeurten op de middelbare school en daar kregen we ook voor het eerst veel opstel en tekstverklaring, dat ging wat mij betreft vooraf aan het kunnen ordenen van je werk, dus dat heb ik pas in de loop van de middelbare school pas goed onder de knie gekregen.
Nu begint dat al op de basisschool. Ik denk dat sommige kinderen er dan nog niet aan toe zijn en sommige scholen onderschatten dat je ze dat dan extra uit moet leggen en moet leren hoe je dat moet doen.
Ben ook weleens met een andere moeder op de school wezen mopperen dat we er thuis zoveel werk aan hadden met die werkstukken.
Ik moet zeggen dat dochter dat op haar basisschool op school deed en daar goede uitleg bij kreeg, helaas was het nog niet erg aan haar besteed maar in de brugklas begon het kwartje ineens te vallen en daar heb ik bij zoon toch veel meer moeite voor moeten doen.

Annej

Ik ben 45 en ik moest ieder jaar een werkstuk maken op de lagere school. Alles met pen en mooie plaatjes knippen en erbij plakken. Ik heb ze allemaal nog. Ik heb ze vanaf klas 4. Het resultaat werd ook op je rapport vermeld. Ook ieder jaar een spreekbeurt. Uit het hoofd leren en spullen meenemen om je spreekbeurt wat levendiger te maken.