kind loopt vast PTSS /EMDR
Twee jaar geleden heb ik vorig draadje geplaatst
https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/zoon-8-geen-vriendjes-wel-of-niet-testen
Lang verhaal maar ik moet het even kwijt.
Onze zoon zat toen in groep 5 en had maar weinig vriendjes meer over. Nadat zijn beste vriend was verhuisd en andere jongens met wie hij het goed kon vinden van school af waren gegaan of blijven zitten.
Wij hebben stormachtige jaren achter de rug met hem.
In eerste instantie leek het toch weer op zijn pootjes terecht te komen, hij ging veel om met een jongen die ook bij ons in de buurt woonde en bij hem in de klas zat. Nu hadden wij wel een beetje onze twijfels bij het gedrag van de jongen, ook op school had deze jongen veel aanvaringen met andere kinderen. Hij liep ook opvallend vaak op straat, alleen op het winkelcentrum. Best raar voor een jongen van 8 a 9 jaar.
Later bleek dat hij het huis uitvluchtte voor zijn broer die thuis niet meer te hanteren was en uiteindelijk ook uit huis geplaatst is.
Sneu voor deze jongen maar uiteindelijk is deze "vriendschap" voor onze zoon heel desastreus verlopen. Zo halverwege het jaar heeft deze jongen de vriendschap zo'n beetje opgezegd, hij heeft hem van zich afgestoten, een paar andere klasgenoten aan zijn kant gekregen en onze -zachtaardige niet voor zichzelf opkomende- zoon aan de kant gezet.
Tel daarbij dat er in de klas diverse kinderen niet goed in hun vel zitten, ook veel ruzie onder de meidengroep etc en je kunt al raden wat er gebeurde:
Een verdrietige zoon die een heel erg slecht zelfbeeld ontwikkelde.
We kregen te horen dat wij maar eens naar een psycholoog met hem moesten ivm het slechte zelfbeeld. Toen dat gezegd werd was ik net met een vossenjacht mee geweest en had ik ervaren dat mij kind buitengesloten werd ( jij mag niet mee doen met dit spelletje etc) waar ik nota bene als moeder zelf bij stond.
Ik ben woest geworden toen werd voorgesteld dat ik met zoon naar de psycholoog zou moeten en heb gevraagd wat zij dan met de klas doen. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat een van de juffen al een jaar aan deze klas aan het sjorren was en helaas nog niet veel verbetering zag. Als klap op de vuurpijl hoorden wij als ouders 1 week voor de zomervakantie dat de hele goede juf van groep 6 naar groep 8 ging ( omdat de groep 8 meester naar een andere school ging) en deze groep een pas beginnende juf kreeg.
In groep 6 begon onze zoon voor de herfst vakantie te uiten dat hij dood wilde.
Alarmerende berichten naar school gestuurd. Uiteindelijk heeft de - hele goede- IBer van de bovenbouw een hele forse ingreep in de klas gedaan. ( aan de hand van de door de klas zelf opgestelde klassenregels...) waarbij de kinderen hebben toegegeven dat zij onze zoon fout hebben behandeld en niet voor hem opkwamen etc. Ze hebben toen excuses aangeboden, allemaal de handen op de schouder gelegd en zo een nieuwe start gemaakt.
Onze zoon kwam toen helemaal opgelucht naar buiten en zijn eerste reactie was "' zie je wel mama, ze hebben het zelf toegegeven, het ligt niet allemaal aan mij"' Het ging toen daadwerkelijk een stuk beter. Maar langzamerhand sloop het buitensluiten er toch weer in. Of beter gezegd er waren twee jongens en een aantal meisjes die af en toe toch nog rot opmerkingen maakte. ( dat hij te dik was en een raar postuur had en daardoor niet kon gymmen, voor de duidelijkheid, hij is niet eens dik! wel breed geschouderd en groot/lang) En de andere kinderen die eerst voor hem op waren gekomen.. lieten dat weer achterwege. En de school maakte vervolgens weer dezelfde fout om alleen maar gesprekjes met onze zoon te hebben en continue te zeggen dat hij moest melden. Maar ja als hij dat deed kreeg hij weer te horen dat hij een klikspaan was.
Hij heeft een soort jongenstherapie gedaan( om hem sterker te maken) eerst individueel en daarna in een groep: Ging perfect. Hij zit op scouting: een gouden greep geweest, hij heeft vrienden die hem enthousiast begroeten, een hele week op kamp geweest, ging fantastisch. Zit nu op reddingszwemmen ( eerst bang , oh als ze me daar ook maar niet plagen en zeggen dat ik te dik ben) .. geen centje pijn, gelijk contact.
Maar ja je zit 5 dagen op school niet waar... Na de corona met een halve klas, ging het wel iets beter , daarna met de hele groep weer mis.
In de vakantie is hij mentaal helemaal onderuit gegaan. Zichzelf tegen het hoofd slaan, gillen dat hij dood moest , dan waren wij maar van zijn gezeik af etc etc.
Heel afschuwelijk om mee te maken. Nu bij een GGZ instelling: diagnose PTSS, voorgestelde therapie EMDR. ( men vroeg daar aan mijn man en mij : " zouden jullie hier ook geweest zijn als alles op school goed verloopt."' nee dus.. wij hebben ook geen problemen met hem gehad)
En verder testen omdat ze toch wel vonden dat alles heel hard bij hem binnenkwam en hij erg beschouwend was, mogelijk toch autisme of ADD oid
In groep 5 IQ test op verzoek van IBer, omdat hij zo anders leerde Totaal IQ niet te zeggen kloof te groot, verbaal 125, performaal 95. Deze orthopedagoog vond het niet nodig om hem verder te testen, zag te weinig aanwijzingen voor ASS.
En nu... vanavond gesprek op school, weer al akkefietjes geweest met buitensluiten en pestgedrag, weer gesprekjes met zoon geweest. We gaan EISEN dat ze de klas aanpakken en zoon met rust laten met hun eindeloze gesprekjes.
Het liefst doe ik hem naar een andere school maar bij de GGZ zeggen ze: eerst maar de EMDR.
Tsja wat ga je ook doen met een totaal in de soep gedraaid kind op een andere school.
Ik weet niet zo goed wat ik vragen wil,,, gewoon van mij afschrijven. Waar moeten we naar toe., testen oke maar niet als de school dat gaat gebruiken en zeggen "zie je wel hij reageert ook anders'' En naar de andere school, maar gaan die hem aannemen als hij een EMDR traject ingaan en nog getest gaat worden op ADD en/of ASS
Ik heb weinig vertrouwen meer in de groep. Er zitten veel kinderen slecht in hun vel in deze groep, al heel lang. Kun je eisen dat ze iemand van buiten erbij halen?
Kun je eisen dat ze meedenken met evt een andere school?
En EMDR als de situatie in de klas niet veranderd? Heeft dat zin?
Mijn man en ik zijn eigenlijk ten einde raad op het moment.
Is er iemand die dit leest die ook van school verandert is met een kind wat heel, heel erg slecht in zijn of haar vel zat? en hoe is dat gegaan.
of zijn er toch nog positieve verhalen dat een groep toch nog een positieve ontwikkeling heeft doorgemaakt in groep 7?
Het ligt niet aan mij
Voor je zoon is dat het belangrijkste wat hij wil weten.
Van school veranderen kan een goede ingreep zijn. Ik heb dat bij mijn tweede zoon gedaan, plotseling, zonder overleg. Ik was het zat, het pesten. Zoon had er ook een stevig trauma aan overgehouden. Ik heb ook wel wat therapie-achtige dingen voor afgelopen. Maar de belangrijkste boodschap was toch: het ligt niet aan jou. Eenmaal volwassen geworden is zon de grootste pester tegengekomen, heeft zijn angst overwonnen en hem aangesproken. De jongen/man bood zijn verontschuldigingen aan voor zijn gedrag indertijd. School verklaarde achteraf dat het de moeilijkste klas was die ze hadden gehad, maar tijdens de gesprekken werd toch vooral ingezet op veranderingen bij mijn zoon (therapie, weerbaarheid etc.). Ik vond dat toen al vreemd.
Therapieën geven de indruk aan het kind dat er wel iets mis is met hem. Pas daarom daarvoor op.
Ondertussen kun je wel een beetje relativeren. Je hebt het gebrek aan vriendjes op school (op andere plekken is het geen probleem) nogal geproblematiseerd. Hij zou erbij moeten horen. Maar dat hoeft helemaal niet. Hij kan een eigenheid hebben die waardevol is, ook al past het niet bij andere kinderen. Het kan iemand zijn die altijd al een eigen weg gaat. Als hij dat vertrouwen in zichzelf vindt of krijgt van zijn ouders, dan kunnen het waardevolle kinderen worden, die dwars tegen de groep in durven gaan en zich niet laten voorschrijven door de groep hoe zij zich moeten gedragen. Je hebt ook solisten, mensen die zichzelf alleen wel redden. Als kind is dat wat lastiger, omdat de omgeving verwacht dat je meedoet met andere kinderen. Maar als volwassene is het heerlijk om onafhankelijk te zijn van andermans mening.
Ja, het is jammer dat je kind niet zo gewaardeerd wordt door anderen als jijzelf. Maar als je gelooft in de eigenheid en de capaciteiten van je kind, dan kun je je kind door die moeilijke periode heen loodsen.
Mijn dochter heeft nu pas een kring van vrienden en vriendinnen om zich heen, nu ze werkt. Haar collega's passen goed bij haar.
Mijn tweede zoon heeft na zijn middelbare schoolperiode een kring van vrienden opgebouwd die bijzonder hecht en waardevol is.
Mijn oudste zoon heeft her en der door zijn leven heen blijvende vriendschappen opgebouwd, waarvan de grootste groep pas op het HBO.
Dus ja, van school wisselen kan een goede stap zijn. Maar vooral: zorg dat je zelf je beeld van je zoon bijstelt, van een problematisch kind naar een kind waarin jij alle vertrouwen hebt dat hij het wel zal redden. En waarbij therapieën hooguit aanvullende ondersteuning kan zijn (maar verwacht er niet teveel van, een therapie tovert geen vriendengroep uit de grond). Straal uit dat het niet aan hem ligt. Maar verwacht niet dat de omgeving zich zodanig zal veranderen dat het allemaal prettig wordt voor je kind. Het gaat erom dat je kind ermee om kan gaan. Vindt hij het erg om een beetje apart op de foto te staan? Is dat wel een conflict tussen moeder en leerkracht? Als de kinderen hem niet leuk vinden is het logisch en zinnig dat hij zich daarvan een beetje terug trekt. Op andere plekken vindt hij wel kinderen die hem leuk vinden. Het is goed van je kind om te leren accepteren dat er onderscheiden zijn. De niet-zo-leuke kinderen zijn niet zo relevant. Dat accepteren maakt hem sterker.
Tsjor
@tjor
grotendeels mee eens... en ik ben echt wel veranderd. Het leek mij altijd vreselijk om je schooltijd zonder vrienden door te moeten. Maar daar ben ik allang vanaf...dan maar niet en ikzelf heb mijn meest hechte vrienden ook pas op het HBO ontmoet.
En je wil niet weten hoe vaak we al tegen hem hebben gezegd dat het niet aan hem ligt.
Maar er is teveel gebeurd en gepasseerd op school.. en ja hij is heel gevoelig. Als ik naar mijn dochter kijk, dat is net een Tefal pan waar dingen van af lopen. Die kan echt zeggen: "' als ze wat lelijks zeggen tegen mij dan doe ik net of ik niets hoor en loop door"' en dat doet ze dan ook... ongenaakbaar is ze. Maar ja zij heeft wel altijd vriendinnen die voor haar opkomen en zij voor de anderen.
En misschien is er toch ook wel in ieder geval licht autisme en komen zaken bij hem harder binnen.
Wij hebben juist tegen school gezegd dat ze moeten ophouden met gesprekjes met zoon want ja dan is hij degene die een probleem heeft.. en hebben de jongens die erbij stonden toen tegen mijn zoon gezegd werd: "' jij mag hier niet bijstaan met je stomme bek"' en daar niets van zeiden ( niet meededen maar ook niet voor hem opkwamen) dan ook geen probleem.. ik denk van wel, ik denk dat er angst heerst in de groep..
Maar goed school blijft zeggen: " Hij moet melden en dan lossen wij het op"
Nu dat werkt echt niet, hij wordt een verklikker genoemd en hij is het helemaal zat om alles te melden als ze dan sorry zeggen maar het later weer doen. En zo positief is de klas niet al vindt de meester van wel.
Weerbaar maken, maar wat graag... maar het valt niet mee. Alle positieve dingen lijken in het niet te vallen bij de negatieve krachten die op school op hem afkomen.
Maar ik kan het nu op dit moment ook heel erg slecht parkeren. Met name omdat zijn depressieve buien en de stemmen die hij in zijn hoofd hoort ( dat hij raar en gek is) ook zijn weerslag hebben op het gezin. Het is echt een trauma voor hem
Is het met jouw zoon wel goed gegaan op de nieuwe school en in welke groep is hij veranderd van school?
Positieve ervaring
Hier ging kind in groep 8 nog veranderen. Kind voelde zich al lange tijd niet welkom.
Op die andere school ( wel onder zelfde bestuur) stond een goede meester voor de klas. Einde schooljaar stond in rapport dat kind niets mankeerde. Kind vond dat zo fijn te lezen. Een bevestiging dat het niet aan kind lag maar aan de sfeer op de oude school. Daar pakte ze pesten net zo aan als wat jij beschrijft; kind moest het bij de juf melden want zelf zagen ze nooit wat. En toen kind dat uiteindelijk een keer deed, vond juf dat kind het netter moest verwoorden. Kind had net een harde ijsbaan tegen hoofd gekregen.
Goed van je dat je hebt aangegeven dat school geen gesprekjes meer met je zoon opstart. Dat geeft hem rust.
Ik ben ook veranderd in groep 8 en op de andere school in een andere woonplaats ging het beter. Daar was ook een leerkracht die hem stimuleerde om mee te doen met een toneelgroep en dat heeft hem ook goed gedaan.
Maar hij heeft later nog wel last gehad, is ook naar een psycholoog geweest etc. Het vervelende was dat ze dachten dat het door de echtscheiding kwam, wat niet zo was. Maar wat er echt gebeurd was met het pesten, dat kon hij niet vertellen, daar klapte hij op dicht.
VMBO en MBO gingen moeizaam. Maar op zijn 16de had hij een bijbaantje, dat ging goed. en merkwaardig genoeg knoopte hij vriendschapsbanden aan met oude klasgenoten van de lagere school (wij waren inmiddels verhuisd), dat werd een grote en hechte vriendengroep.
Inmiddels woont hij in onze oude woonplaats (waar ik hem dus weggehaald had).
De grootste omslag is gekomen toen hij de pestkop van vroeger aansprak en deze excuses maakte.
Hij is bij het bedrijf gebleven waar zijn bijbaantje begon, heeft daar zijn MBO afgemaakt (leer-werktraject vanuit het bedrijf) en zit nu op een plek waar hij zich helemaal prima voelt.
Als hij zelf aangaf dat het moeilijk was voor hem heb ik wel therapieën gezocht. Senso-motorisch iets, creativiteitstherapie, later heeft hij zelf gesprekken met een psycholoog gezocht. Voor dt moment was het goed, goede ondersteuning. Maar de belangrijkste kwaliteit is toch geweest dat hij ergens een basis van vertrouwen in zichzelf heeft gehouden en (later) niet weggelopen is voor moeilijke situaties.
Ik heb de ijdele hoop, dat ik iet sheb kunnen bijdragen aan die basis van dat zelfvertrouwen.
Ik vond vandaag nog een mooie spreuk op de Gerarduskalender: 'Hoop is het geloof dat het goed komt. Liefde is het vertrouwen dat het goed is. ' Ik hoop stiekem dat het mij gelukt is om hem die liefde te geven, waarin ik hem de boodschap heb kunnen meegeven dat het goed is zoals hij is (nou ja, een paar kantjes bijschaven, dat wel) en dat dat voor hem de basis is geworden waarop hij zijn verdere leven heeft kunnen opbouwen. Ik ben bijzonder trots op hem, zoals hij nu in het leven staat. Echt een mooi mens.
Tsjor
Fijn
Dat jullie gaan kijken naar andere scholen.
Tsjor, mooie postings.
twee weken verder... weer lang....
We zijn nu twee weken verder. De school in de buurt die we op het oog hadden, neemt geen nieuwe leerlingen aan. We hebben een gesprek gehad op een andere school, met minder leerlingen dan de huidige.
Afgelopen week hebben we een gesprek gehad.. daar hebben we een positief gevoel aan over gehouden al leven er - vooral bij mij- nogal wat twijfels.
We hebben open kaart gespeeld... PTSS en EMDR genoemd. Ik zag wel wat twijfels maar de psycholoog die onze zoon begeleidt heeft mag gebeld worden en dat gaan ze doen.
De klas waar hij in terecht zou komen is klein, hij wordt de 14e leerling. Het is een combiklas met groep 8, daar zitten 17 leerlingen in. Dus 31 met zoon erbij.. 7 meer dan nu.
Groep 7 werd beschreven als een hele lieve sociale klas. Er is net na de zomervakantie een andere jongen in groep 7 gekomen die ook was vastgelopen op een andere school. Dat gaat tot nu toe goed kregen we te horen.
In groep 8 zouden wel wat haantjes zitten... maar in januari of februari begint een LIO en dan komt groep 7 grotendeels apart te zitten van groep 8. Ik begreep dat een LIO op z'n minst aan 15 leerlingen les moet geven, dus er zullen wel gezamenlijke activiteiten moeten plaatsvinden met groep 8.. De directeur noemde nog 14 is in ieder geval meer dan 13...
Aan de ene kant kregen we het idee dat zoonlief om die reden ook heel welkom was maar ik moet zeggen dat ze heel serieus omgaan met ons verzoek. Dus niet "' o fijn we kunnen wel een extra iemand gebruiken"' maar goed luisteren naar ons verhaal, vragen wat er aan begeleiding nodig was, en aangeven dat ze eerst meer informatie wilden vanuit de begeleiding die onze zoon krijgt, ook vroegen ze om toestemming om de oude school te bellen. Als dat allemaal rond is, is hij welkom.
Hij mag evt een ochtend meelopen.
Mijn man was heel enthousiast. Het heeft lang geduurd voordat hij ook maar na wilde denken over een schoolwissel. ( school zet zich zo in, gaat een wissel helpen etc) maar na het gesprek op de huidige school ( eerste gesprek van het jaar) had hij het ook helemaal gehad.. omdat hij het idee had dat ze weer van voor af aan begonnen.
Na het gesprek met de nieuwe school hadden we een gesprek met de huidige school ( naar aanleiding van een mail die we gestuurd hadden).
De IB-er was er, de meester en de bovenbouwcoördinator ( geen idee wat zij erbij deed). De IB-er is een schat en iemand die echt voor de kinderen gaat overigens, zij was ook degene die een klasseninterventie heeft gedaan. De enige interventie die echt wat heeft uitgehaald. Ze waren nogal verbolgen over het mailtje en vroegen ons of we nog vertrouwen hadden in hun aanpak. ( daar kwam het in het kort op neer, met name de bovenbouw coördinator hamerde daar nogal op).
De IBer vertelde dat het voor hun heel erg complex was... Zoon laat op school een heel ander beeld zien, dan wij beschrijven in de mails. Namelijk redelijk monter, doet goed mee in de klas, staat op het schoolplein wel alleen maar zou wel uitgenodigd worden maar kiest dan zelf om niet mee te doen. ( meester vertelde een voorval). ook waren er dit jaar twee incidenten besproken met zoon en de andere betrokkenen zoon stapt dan monter op de fiets naar huis maar thuis komen er dan andere gevoelens. Ze snapten dit niet... en de bovenbouw coördinator had nog nooit gehoord dat er een kind PTSS kon oplopen van het pesten. ( de IBer was overigens wel een stuk genuanceerder)
De klas was echt een stuk positiever volgens de meester... en er was ontzettend veel aandacht naar zoon gegaan in het afgelopen jaar. ( dat is overigens waar maar achteraf denk ik dat we met z'n allen niet zo aan zijn kop hebben moeten zeuren) En andere kinderen verdienen ook aandacht.. en ze waren aan het einde van hun mogelijkheden gekomen. Klas positiever zoon zet zich zelf er ook buiten....Zoon moet ook weerbaarder worden want ook later in het leven komt hij moeilijke dingen tegen. Wij zouden wat strenger tegen hem moeten zeggen : "' niet gemeld , dan doen wij het ook niet.. de meester kan het pas oplossen als jij meld"
Hoe nu verder...en weer dat geëmmer over vertrouwen.
Ik was helemaal van de leg eerlijk gezegd...
Ik heb in ieder geval gezegd dat we niet meer willen dat zoon elke keer uit de klas wordt gehaald voor gesprekjes, dat heeft alleen maar averechts gewerkt en zoon gaf volgens ons alleen maar sociaal wenselijke antwoorden op een gegeven moment.
Dus dat is afgesproken, meester was het daar mee eens, mailen mag wel maar dan niet met een oplossing van ons erbij. Ik heb nu maar gezegd of de meester af en toe wat wilde mailen ( bijvoorbeeld 1x per 3 weken of zo) hoe het gaat.
Ik heb later aan zoon gevraagd of hij wel wordt uitgenodigd door jongen D om mee te spelen in de pauze: 1x gebeurd, inderdaad geweigerd omdat ze aan het stoeien waren en ruw aan het spelen. Zoon is dan bang dat hij valt, moet huilen en dan vervolgens 'mietje' wordt genoemd. Dat laatste is zeer herhaaldelijk gebeurd.
Op verzoek van de psycholoog heb ik gebeld hoe de zaken ervoor stonden.
Hij zei mij.. het zegt mij niets als hij op school monter wordt genoemd... kijk naar het gedrag wat hij in een veilige omgeving laat zien.
Een kleine klas leek hem een geschenk... maar wel goed doorvragen hoe het nu samen met groep 8 gaat .
Man heeft een besluit genomen en wil er voor gaan. "We nemen op basis van wat we nu weten en zien naar beste eer en geweten een besluit en daar houden we ons aan. Als hij wordt aangenomen, wisselen wij." Hij was boos dat weer alles bij zoon werd gelegd.
Zoon weet het niet wat te kiezen maar is beslist niet tegen wisselen
Zoon heeft nu EMDR gehad... sessies zijn nog niet afgelopen. Behandelaar zei dat het goed ging, zoon snapte het goed en is verbaal sterk wat het makkelijker maakt.
Ik merk dat hij wel monterder uit school komt en ook wel meespeelt ( deed hij toch wel met zekere regelmaat met af en toe een rotopmerking)..
Ik word verscheurd door allerlei gevoelens en gedachten: gaat het daadwerkelijk beter en moeten we het even aankijken.. wat als het daar ook niet lukt.. hij heeft natuurlijk ook wel zo zijn gebruiksaanwijzingen.
Ik zal hier zelf door heen moeten natuurlijk...maar wat een proces 
Wisselen natuurlijk
Wat een ellende, zo’n emotioneel drama dat ze zo hun best doen en dat het allemaal best meevalt. Voor jullie zoon valt helemaal niet mee. Dat weten jullie allang. Je man heeft er zin in. Je zoon is er niet tegen. De psycholoog is ook binnenboord. En de huidige school heeft jullie niks meer te bieden. Die zijn ‘op’. Jullie verlossen die leerkrachten van de huidige school uit hun lijden door van school te wisselen als het besluit van de beoogde school positief uitvalt. Is iedereen overal vanaf. En je kind een nieuwe start. Ruim anderhalf jaar is echt nog wel een mooie tijd om op adem te komen voor de middelbare. Wel even wachten tot het echt rond is natuurlijk! Tot die tijd vriendelijk meewerken.
Andere belangen
Wanneer binnen een school meerdere lln wisselen, haalt de school de inspectie uit te leggen hoe dat komt. Er is hier geen sprake van verhuizing of wisseling wegens passend onderwijs. Ben benieuwd of er afgelopen jaren meer verloop heeft plaats gevonden..
Het lijkt ideaal voor de leerkrachten, maar het is tegelijkertijd ook een alarmbel.
Als een leerling binnen eigen organisatie wisselt, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar gaat het om een school buiten hun gelederen, dan is het andere koek en doen ze hun best om het probleem bij het kind en de ouders te leggen: ‘Jullie zouden strenger moeten zijn.’
Jullie hebben je zoon aangemeld bij een school met een soort van leerlingen tekort.
De LIO kan de 7- klussers goed onderwijs bieden. Ik heb gemotiveerde LIO’s gezien waar de ervaren leerkrachten een voorbeeld aan konden hebben. Er staan dus ook twee leerkrachten voor de klas en twee paar ogen en oren horen meer dan één.
Dit zal hem ook meer gevoel van veiligheid bezorgen.
Let wel op dat zijn niveau door de wissel niet afzakt.
Mooi
Wij zijn met onze dochter ook overgestapt in groep 6. Helaas is zij wel de sporen blijven dragen van wat haar is overkomen, maar dat komt ook doordat de juf meepestte. Dat doet iets met je veiligheid.
De nieuwe groep 6 was een oase van gezelligheid, hoewel het een drukke klas was met flink wat heftige kinderen erin. School had het moeilijk met die klas, maar dochter werd meegetrokken in de stoute avonturen en de gezelligheid, en werd wat dapperder.
Nooit spijt van gehad.
Klinkt goed hoor
Mooi allemaal!
Waarom de coördinator er is? Simpel, grof geschut. Ze voelen nattigheid en gaan frontaal in de tegenaanval. Laat je niet kisten en neem het niet persoonlijk op, het heeft niets met jullie te maken. Laat het langs je afglijden en richt je op de nieuwe school, zorg dat hij daar komt!
(en de twijfels van je zoon zijn ook logisch nu!
Soort van misplaatste loyaliteit, onzekerheid en angst. Komt helemaal goed!
Zonder twijfel overstappen
De huidige school kan je zoon niets meer bieden. Leggen de oorzaak bij hem en zien het probleem niet. Het probleem zal ook niet zichtbaar zijn, want zoon is monter op school. Maar dat is een vorm van overleven. Dit wordt verwacht van hem dus dat doet hij. En daarna zien en horen jullie thuis van hem terug hoe het daadwerkelijk ging. Heel herkenbaar.
Door de EMDR is je zoon al steviger geworden en lijkt hij klaar voor deze nieuwe stap. Laat je hem op zijn oude school zal hij sneller terugvallen in zijn oude patronen.
Ik zou nog wel heel goed doorvragen hoe het er echt uit ziet op die andere school, want 31 leerlingen is een grote klas. Maar als er veel wordt opgesplitst kan dit zeker ook goed uitpakken. Laat hem vooral 1 of meerdere keren meedraaien.
En bovenbouwcoordinatoren zijn naar mijn ervaring inderdaad mensen die even extra indruk willen maken in de zin van vertellen wat er allemaal al is ingezet. Hier, bij onze zoon, is dat tenminste ook het geval. Door de afstand t.o.v. het kind hebben ze echter vaak helemaal geen zicht op hoe het kind in elkaar zit. Ik zou dat oordeel dus ook niet te serieus nemen en vooral van je af laten glijden en verder gaan met de ingezette weg.
Ondertussen
Hert zou mooi zijn als met de overstap alle onheil opgelost is. Maar als ouder zou ik erop insteken, dat je zelf ondertussen ook nog wat werk aan de winkel hebt. Los van school. op voorhand kun je bijna niet voorspellen wat voor vragen er nog komen, maar je hebt een lijstje met dingen die problematisch leken te zijn en dat lijstje is niet zomaar opgelost. Bijvoorbeeld:
- sociale omgang, vriendjes, in hoeverre is het iets wat jij belangrijk vindt; moet het op school (andere plekken gingen wel goed); als hij er zelf onder lijdt, wat wil hij dan zelf aanpakken;
- laag zelfbeeld; een heerlijk vage kreet; is het een probleem, waar, wanneer etc.
- 'het ligt niet aan mij'; dat lijkt opgelost als het op de andere school beter gaat (nee, het ligt aan de school), maar sluit je ogen niet voor wat de (onbewuste) bijdrage is van zijn eigen gedrag: acties zijn vaak reacties;
- Niet iedereen is een sociaal populaire knapperd. Gelukkig niet. De waarde van individuen die onafhankelijk een eigen weg kiezen en zich daarin ontwikkelen is minstens zo groot.
Dus mijn advies zou ook zijn: als je van school bent gewisseld, verleg dan je aandacht van school naar je kind. Mocht er iets mis gaan, kijk dan eerst naar je kind: waarom vind je het erg, wat zou er moeten gebeuren, wat kun je zelf doen, waarom doe je dat niet etc. etc.
Ik hoop dat het hem goed gaat.
Tsjor
het is ingewikkeld Tsjor...
dank voor je bijdrage...wij hebben niet het idee dat alle onheil is opgelost als hij van school is. En ik moet inderdaad uitkijken om niet mijn sociale wensen op hem te projecteren...zolang hij het maar naar zijn zin heeft op de scouting, zwemmen en ja het liefst ook school vind ik het niet zo'n probleem dat hij niet veel afspraken heeft.
Hoewel hij dat zelf wel een probleem vindt soms... zus is 12 en komt in een andere levensfase, buurmeisje ook, twee buurjongens zijn verhuisd, dus nu in de buurt ook geen kinderen meer om mee samen te spelen Verveling en te lang achter de computer zitten, liggen op de loer)
En hij zal nooit een sociale knapperd worden en ik ben juist trots op hem omdat hij zo zijn eigen pad kan volgen en anders dan anderen denkt.
Ook is er veel aandacht besteed aan het gedrag van zoon. Door zowel ons als school, gesprekjes met tekeningen erbij ( het actie-reactie verhaal).etc Achteraf bezien juist teveel aan zijn hoofd gezeurd waardoor hij juist het idee kreeg dat het alleen aan hem lag. Maar het heeft bij ons jaren geduurd voordat we echt duidelijk kregen dat er ook een - nogal groot - probleem bij de klas lag ( groep 5 , terwijl hij al jaren uiting gaf aan het feit "ik hoor er niet bij"... en wij en school maar inzetten op hem en hem proberen te versterken, totdat mijn ogen opengingen toen ik zag dat hij door anderen werd buitengesloten én toen ik zag dat hij het prima naar zijn zin had op scouting en wel vrienden maakte)
Laag zelfbeeld, is een probleem ja. want hij doet soms niets anders dan zichzelf doodwensen en malen dat hij raar en gek is.
Volgens mij is het issue op school VEILIGHEID.. en die heeft hij niet als hij te horen krijgt van andere kinderen : " ik wens je de kanker toe" ( kwam bij EMDR naar boven) twee kinderen zeggen het in de kleedkamer bij gym, de anderen horen het en lachen wat mee of zeggen niets.. Zoals de therapeut zei: dan ben je weg , wat moet je als 9 of 10 jarige als je dat gezegd wordt en je staat alleen?
Echt Tsjor ik weet even niet meer hoe ik hem sterker moet maken...
De schoolwissel is niet het ei van Columbus maar ik hoop wel dat hij zich veiliger kan voelen, ik hoop het heel heel erg!
Wellicht
Ik heb ook het ei van columbus niet hoor en ik heb goede ervaringen met EMDR, dus ik hoop dat hem dat helpt om zijn ergste ervaringen te neutraliseren (zo noem ik zelf maar het effect van EMDR, het is iets anders dan het klassieke 'verwerken').
Wellicht kun je het 'ik hoor er niet bij' ombuigen naar trots: nee, je bent uniek, gelukkig ben je geen meeloper. Er zijn nu genoeg voorbeelden voor handen van onnadenkende meelopers.
Zoals verschillende mensen hier al hebben laten zien kan het best lang duren voordat je bij een groep terecht komt waar je bijhoort. Soms is dat pas als je in een werksetting bent gekomen waar je gemakkelijk aansluiting vindt. Ondertussen moet je leren om het uit te houden met jezelf.
Inderdaad, denken dat er van alles aan de hand is en dat dat aan jou ligt, dat helpt niet. Maar een slechte omgeving ook niet. Het omgekeerde is helaas geen garantie: een goede omgeving op school hoeft niet te betekenen dat hij niet zal stuiten op de eenzaamheid die zijn eigen uniciteit met zich mee kan brengen.
Tsjor
Groot, breed en dus sterk
TO: ‘(dat hij te dik was en een raar postuur had en daardoor niet kon gymmen, voor de duidelijkheid, hij is niet eens dik! wel breed geschouderd en groot/lang) ‘
Ik had er eerst overheen gelezen, maar nu viel die omschrijving op mijn netvlies.
Mijn zoon was ook groot, breed En daarbij sterk. Het heeft hem wel belemmerd in het afweren van pesten want hij was er zeer van bewust dat hij niet gehoord zou worden, niet geloofd zou worden want zo’n grote jongen kan toch wel zijn mannetje staan. Het geval was dat als hij zich zou verweren, dit op een reprimande zou komen te staan daar hij volgens beeldvorming zijn fysieke grenzen niet zou kennen.
Je mannetje staan wordt toch wat moeilijker als je minder rap van tong ben en dichtklapt om wat je overkomt terwijl je je geremd voelt iets terug te kunnen doen.
Zo lopen menig grote en sterke jongens tegen een muur van bagatelliseren. Het was mij al eerder opgevallen dat de uit de kluiten geschoten jongens vaker straf kregen of vaker aangezien werden als veroorzaker. Groot zijn is bijna een hindernis op de basisschool. Al helemaal wanneer de leerkracht zelf niet stevig in de schoenen staat, wanneer ze tenger van postuur zijn.
Zo vreemd dat een leerkracht zich zo geïntimideerd kan voelen door fysieke elementen. Het heeft mij ten minste altijd verbaasd. Met een andere juf had hij wel goed contact, maar zij kende ook geen onzekerheid want ze was eerlijk en luisterde naar elke leerling in haar klas.
Op de nieuwe school stond er een juf en een meester voor de klas; ze hadden allebei oog voor objectief luisteren. Dat gaf zoon de bevestiging dat ze daar eerlijk waren en dat je postuur er niet toe deed. Dus als je klaagde dat ze je pesten, dat je je dan niet gebagatelliseerd voelde of een klikspaan, maar dat je meetelde. Dit versterkte zijn vertrouwen in zichzelf.
In groep 6 zei zoon tegen psycholoog dat het naar school gaan was als het hele dag dragen van twee emmers vol met water. Tijdens school kwam vaak een plons water erbij, maar hij was sterk en had het idee dat hij dit kon dragen want die ander een dreun verkopen zou hem, volgens gedachtegoed zoon, in nog grotere problemen brengen. Als je dat achteraf hoort, breekt je hart. Als je achteraf hoort wat hij nog meer verzweeg of accepteerde, kook je. Maar ik zie ook de kracht in hem, hoe hij dit is gaan plaatsen.
Je zoon durft ook mensen te vertrouwen. Al waren het niet de oude klasgenoten, maar dat is dan ook terecht. Op scouting heeft hij plezier en kan hij ontspannen.
Vertrouw op die scherpe kijk en dat instinctieve gevoel wie wel en wie niet eerlijk zijn.
Vertrouw op hem en geloof dat hij die verandering goed oppakt. Zijn ervaring is tevens zijn toetssteen; die is leuk, daar wil ik mee omgaan.
Of zoals een maatschappelijk werkster zei: leer te glibberen als een aal. Kijk met wie je klikt.
Nu is mijn zoon ondertussen wat ouder, maar op het VO verdween dat fysieke verschil omdat daar meer jongens de hoogte in schieten. Je zoon hoeft dus de VO niet te vrezen, daar is hij minder zal afsteken als het buitenbeentje van de klas. En sterk zijn komt daar juist van pas, gezien de zware schooltassen en verre fietstochten.
Maar zover is het nog niet. Eerst een leuke anderhalf jaar meemaken en ervaren dat er ook fijne klasgenoten bestaan.
Oja, zo lees ik ook wel eens over het afreageren op een boksbal. Hier verkoos zoon voor het schaatsen op een schaatsbaan. Zo bepaalde hij zijn eigen tempo, eigen lijn en tijdsduur om zijn energie van zich af te gooien. Vorm van afleiding. Hij wist ook dat hij er goed in was, want door die sterke slagen uit die sterke benen haalde hij menig schaatser in.
Vraag aan je zoon wat hij graag zou willen doen als hij boos thuis komt. Scouting is gezellig. Maar dan ben je verplicht om ook sociaal te zijn op dagen dat je hoofd naar rust staat.
Mogelijk hebben jullie nu herfstvakantie; geniet van die rust.
