Kind mee naar 10 min. gesprek

Hier: niet de bedoeling

hier net de uitnodiging van school gekregen; daarin staat letterlijk: 'het is niet de bedoeling dat het kind bij het gesprek aanwezig is.'
Zou het dus inderdaad wel van te voren vragen op school.

desiree

Niet mee

Bij ons op school is het zeker niet de bedoeling dat het kind meekomt naar een 10 minuten gesprek. Alleen in groep 8 gaat het dit jaar wel gebeuren dus zoonlief gaat mee naar school als we het voorlopig advies voor het vo krijgen.

Waarom

Hier alleen groep 8 mee. Ik zie het nut er ook niet van in. Er zijn dingen die je gewoon het best alleen met de leerkracht kunt bespreken. Met een kind erbij wordt het gesprek toch anders. Op andere momenten kan jij en/of leerkracht wel met het kind praten.

Alleen (laatste) gesprek in groep 8

Hier gaan de kinderen ook niet mee naar de 10-minutengesprekken. Alleen in groep 8 gaan ze mee naar het gesprek dat volgt op de uitslag van de cito-toets. Dan wordt ook besproken waar het kind (eventueel) naartoe gaat en bij dat gesprek is de aanwezigheid van het kind zeer zeker wel gewenst.

Emmalynn

Ja.

Ik heb als leerkracht wel meegemaakt dat er kinderen bijzaten. Ook jongere.

Zelf vond ik het ook niet vreemd, ben als kind ook wel meegeweest. Ik vind het toch beter, omdat *over* iemand praten toch gemakkelijk kan uitlopen in roddelen. Om die reden heeft mijn moeder vroeger ook wel gesprekken met leerkrachten afgekapt 'ik praat pas verder als mijn kind erbij is'.

Nee

Hier niet de gewoonte, maar ik vind het ook niet niet nodig en niet verstandig. Sommige dingen bespreek je nu eenmaal als volwassenen onder elkaar en een kind moet dat leren accepteren. 'hij wil zo graag' vind ik geen argument. Ouders en leerkracht bespreken zo nu en dan samen dingen, vind een kind misschien niet leuk, maar het hoeft ook niet altijd leuk te zijn.

Tien minuten wel erg kort

met kind erbij. het is al zo kort als kind dan ook nog aan bod moet komen kom je al snel nergens aan toe. Ik zou geloof ik een apart gesprek met kind aanvragen..

Wat ik merk

Als leerlingen meekomen tijdens een ouderavond, merk ik dat ik (docent vo) vooral tegen de leerling praat. Gaat automatisch, omdat je het over de resultaten van het kind hebt. Natuurlijk maak ik ook contact met de ouders, maar die zitten er dan meer als 'toehoorders' en vragenstellers bij. Overigens maak ik ook wel mee dat ouders in mijn bijzijn hun zoon/dochter op de kop geven: erg vervelend/genant...

Manus

Heel eerlijk

Een kind is geen volwassene, hoe slim, verstandig, handig, vroegrijp, of wat dan ook het kind ook mag zijn. Ja, het is inderdaad vaak erg gemakkelijk als het kind er niet bij is. Want je bespreekt ook dingen die een kind niet direct hoeft of misschien mag weten.
Ik neem mijn kinderen erg serieus, maar dat wil niet zeggen dat ze overal bij hoeven te zijn! Er zijn heeeeeel veel andere momenten dat ze wel mee mogen of zelfs moeten. maar niet naar die ene keer dat ik alleen met juf kan praten.

Manus

Ik vind het VO al een heel ander verhaal. Hier mag het kind mee. Mijn dochter wil niet mee, die praat gedurdende de week al genoeg met docenten en mentor.

Nee

Hier gaat zoon ook niet mee naar de 10 minuten gesprekken. Dat heeft niets te maken met een "pact" tussen ouders en juf.Als er dingen zijn waar zoon zelf invloed op heeft of kan veranderen wordt daar ook met hem over gepraat. Maar niet bij de 10 min. gesprekken.
Er zijn ook dingen waar een kind niets aan kan doen, niets aan kan veranderen. Dat werkt niet erg motiverend voor een jong kind om dat aan een tafeltje met volwassenen te horen. Dat ligt bij een puber anders. Die heeft meer weet over zijn/haar eigen kunnen en de gevolgen.Er zijn ook dingen die je als ouders samen bespreekt als je kind op bed ligt. Is dat ook een pact?
Als je zoon toch meegaat dan zou ik dat van te voren aangeven. Hier is de uitnodiging altijd gericht aan : de ouders/verzorgers van...Niet aan het kind zelf.

Dan wens ik je veel succes

Picture this.
Zoon en juf hebben strubbelingen. Juf wil eens even respectvol met jou bespreken dat ze zoon lastig in de omgang vindt en dat ze geregeld botsen. Ze heeft haar eten amper door haar keel kunnen krijgen omdat ze toch wel een beetje een spannend onderwerp aan moet snijden. Dan stap jij binnen met je zoon. Denk je écht dat de juf straight-out eerlijk tegen hem zal zijn? En denk je echt dat je zoon overwogen zijn visie op de gebeurtenissen gaat geven als zij klaar is met haar verhaal? Ik kan het me echt niet voorstellen.
Mijn kinderen zijn bovengemiddeld intelligent en ik heb me geregeld verbaasd over het feit dat er amper een zinnig woord uitkomt tegen een volwassene. Laat staan als het gaat over de wat gevoeligere zaken. Terwijl ze tegen mij kunnen argumenteren als waren het politici.

Ik zou me, als ik jou was, voorbereiden op een teleurstelling. Voordat juf bekomen is van de schrik, handjes schudden, glimlachen, rapport openslaan - ben je 3-4 minuten verder. Als jij dan nog de diepte in wil en verschillende visies op een gebeurtenis op een rijtje wilt zetten, heb je nog precies 6 minuten. En dan is er nog geen cíjfer besproken van dat rapport.

Tirza

Zo voel ik het ook

Helenaleen, ik snap precies wat je bedoeld. Dat was vroeger voor mijn moeder ook de reden om, als er gepraat moest worden op school, mij er bij te hebben en niet naar avonden te gaan, ze had geen zin in 'geroddel over mijn kind'.

Waarom het eigenlijk makkelijk kan...

Een tienminutengesprek is voor een standvanzaken die je bespreekt met ouders van kinderen waar niet zoveel spannends mee aan de hand is. ALs er wél wat aan de hand is, hoop ik toch echt dat niet pas dan te horen. Er is ook helemaal geen tijd om het te bespreken.

Staat tegenover dat ik zelf wel vragen had over mijn kind die ik niet zo zou stellen als zij erbij was geweest. Hoe is ze met andere kinderen, dat soort dingen. Gewoon omdat ik wil weten hoe ze zich ontwikkelt zonder dat zij daar verder wat mee te maken heeft. Echt belangrijke zaken zijn soms ook prettiger zonder kind te bespreken, omdat je als volwassenen toch eerst de lijn uitstippelt en dan pas de afspraken maakt. Eerst afstemmen en dan praat je al snel ove rhet hoofd van je kind heen.

Benbenieuwd wat je doet, maar wel handig om de lkr even in te lichten denk ik.

Volwassenen onder elkaar

Helenaleen: "Waarom kun je niet rechtuit spreken tegen een kind. Het kan toch gewoon op zijn niveau?"
Dat is dus een ander gesprek dan volwassenen onder elkaar, op een ander niveau. Insteek van 10 min gesprek is volgens mij op een volwassen niveau.
En als jij nu al denkt dat er veel te bespreken is, zou ik een aparte afspraak maken. Is 10 minuten dan wel genoeg.
Als mijn kind erbij zou zijn, zou ik soms dingen anders verwoorden om hem niet (onbedoeld) te kwetsen. Hij kan dingen heel anders opvatten dan ik ze bedoel. Waardoor je om de hete brij heen zou kunnen draaien. Erg verwarrend.
vgl.: Indien je voor een kind bij de kinderpsycholoog komt (introgesprek), wil deze ook graag eerst een gesprek met de ouders zónder kind. Juist om alles duidelijk te krijgen en niet dat er dingen verzwegen of anders gezegd worden.
Jesse

Kortom helenaleen

Dit 10-minuten-gesprek gaat nergens over, want als het echt belangrijk is is het geen 10-minuten-gesprek, dan wordt daar een aparte afspraak voor gemaakt.
Het kost jou en je zoon dus een berg tijd en inspanning en is volkomen nutteloos. Verder dan een beetje glimlachen en knikken en door het rapport heen bladeren kom je niet in die 10 minuten.
Je punt over de manier van becijferen op het rapport kun je niet in dit gesprek bespreken, dat is namelijk niet iets van de juf, dat is schoolbreed afgesproken.

Kortom: ik zou helemaal niet gaan

Tirza

Nieuwerwets

"Ik vind praten met kind handiger en eerlijker dan praten over het kind."

Sorry, maar persoonlijk vind ik dit echt nieuwerwets geneuzel. Hoezo eerlijk? Een kind is geen volwassene, en hoeft ook niet als volwassene behandeld te worden. Kind is 5 dagen in de week bij de leerkracht, tijd genoeg dus om te praten. Ik ben verantwoordelijk voor mijn kind, en geef die verantwoordelijkheid voor een deel door aan de leerkracht. Dat zegt al van alles over wat in zo'n gesprek besproken zou kunnen worden.
Neemt niet weg dat het in bepaalde situaties heel nuttig of zelfs noodzakelijk kan zijn om met kind, ouder en leerkracht te praten. Maar daar is een 10-minuten gesprek niet voor.

Nieuwerwets?

In de jaren 70 was dit vrij normaal hoor.

Volwassenen onder elkaar

die elkaar op de hoogte stellen van de stand van zaken - zo zie ik een tienminutengesprek. Als je er een gezinsgesprek van wilt maken, moet je beslist meer tijd uittrekken anders komt het niet uit de verf.

tonny

Van te voren

Ik ga altijd van te voren met mijn zoon - ook groep 6 - zitten. Dan vraag ik hem hoe hij zelf denkt dat het gaat op school, maar ook wat hij zou veranderen als hij zelf mocht beslissen wat er gebeurde op school en of er nog dingen zijn die hij vindt dat juf zou moeten weten (hij durft niet alles te zeggen in de klas) of waarvan hij wil dat ik ze ter sprake breng.

Juf vertelde dan ook in het tienminutengesprek als eerste dat ze moest lachen toen ze hem voor het gesprek even apart had genomen. "Die vragen heeft mijn moeder allemaal ook gesteld" had mijn zoon haar verteld .

Ik vond het wel fijn dat juf kennelijk óók de kant van mijn zoon wilde horen voordat ze met moeders het gesprek in ging.

Martine
P.S. Overigens doe ik dit ook met zijn zesjarig zusje : het is af en toe verrassend om te horen hoe ze zélf tegen dingen aankijken.

En hier

geeft het kind zelf aan wat ik met de meester moet bespreken. Als ze erbij zou zijn krijgen zowel wij als de meester waarschijnlijk maar één minuut van de tien. Want praten kan ze goed

Prulletje

Dirksmama

In de jaren zeventig ben ik nog nooit met mijn ouders op een 10 min. gesprek geweest. Zowel op de lagere als op de middelbare niet. Hoezo was dat normaal? Voor zover ik weet mijn vriendinnen ook niet. En een vraagje? Roddelen is kwaadspreken, belasteren. Welke moeder doet dat bij haar eigen kind? Ik voel er absoluut niets voor om mijn kind erbij te hebben. Ook bij het VO heb ik er mijn vraagtekens bij. Mijn oudste wil er niet eens bij zijn, maar ik wil het ook niet.

Ook opgegroeid in jaren 70

...en hier was het ook écht niet gebruikelijk dat kinderen bij de tienminutengesprekken waren. Voor mijn gevoel was er in die tijd (althans bij ons) een veel scherper onderscheid tussen kinder-zaken en grote mensen-zaken.

Vandaar ook mijn opmerking 'nieuwerwets'. Ik heb de indruk dat veel ouders zich niet (meer) als meerdere van hun kind willen opstellen. Alles moet gelijkwaardig, dochter moet de beste vriendin van moeder worden, verhaal van kindlief heeft meer waarde dan verhaal van de leerkracht etc. En dus 'het is niet eerlijk om met de leerkracht over mijn kind te praten als kind er zelf niet bij is.'
En begrijp mij goed hor, ik ben geen ouderwetse moeder die terug wil naar hoe het in de jaren '50 ging!

Niet gewoon

Ik vind het niet gewoon om een kind mee te nemen naar een tien minuten gesprek. Soms wil je gewoon eens horen hoe het kind in haar/zijn vel zit op school en dat is hoogst ongemakkelijk als het onderwerp van gesprek erbij zit. In de jaren '70 was het overigens echt niet gewoon hoor om je kind erbij te zetten. Ook op het VO vind ik het maar een vreemde bezigheid om samen met kind te gaan. Bij mijn vorige ervaring werd kind vooral wat vermanend toegesproken door een leerkracht. Misschien wel leerzaam voor het kind, maar ik had echt het gevoel 'hier komen we niet voor'. Ik ga dit jaar wel naar het tienminutengesprek van haar, maar ik wil alleen de mentor spreken voor een algemeen beeld. De cijfers zie ik ook en daar kan ik mijn conclusies uit trekken wat de betreffende vakken aangaat. Persoonlijk vind ga ik ook naar deze gesprekken om aan te tonen dat ik betrokken ben, maar ik vind het vaak nergens over gaan.

Tegenreactie

Tsja, ik vind het dus wel heel prettig als ouders bij de rapportbespreking samen met hun zoon of dochter verschijnen. Dan is er geen ruimte voor misverstanden of verkeerd begrepen/doorgegeven informatie. Iedereen is dan op de hoogte van de situatie en van de afspraken die tijdens het gesprek gemaakt worden. Reuze handig.
Bij basisschoolkinderen vind ik het ook een beetje teveel van het goede om ze bij het oudergesprek te betrekken; die jonge kinderen dragen in mijn ogen nog niet dezelfde mate van verantwoordelijkheid voor hun werk en gedrag als tieners.
Groetjes
Massi