Kind naar basisschool, moeder zenuwachtig vanwege sociale fobie
Goedemiddag,
Mijn naam is Jos en ben samen met mijn vrouw trotse ouders van een bijna 4 jarig dochtertje die binnenkort naar de basisschool mag. Ons dochtertje kan niet wachten , maar mijn vrouw ziet er erg tegenop vanwege nieuwe gezichten en mogelijke verwachtingen waar ze niet aan kan(willen is het probleem niet) voldoen zoals meehelpen met bijvoorbeeld evenementen. Ook is ze bang geen aansluiting te vinden bij andere ouders of veroordeeld te worden op haar verlegenheid. Ze is op vrij jonge leeftijd gediagnostiseerd met een sociale fobie en heeft hierin pieken en dalen gekend. De laatste jaren is ze dankzij therapie stabiel geweest, maar nu de tijd nadert dat ze ons dochtertje naar de basisschool moet brengen is ze erg in paniek. Dit loopt zo uit de hand, dat ik me erg veel zorgen maak. Er is inmiddels een afspraak gemaakt met haar toenmalige therapeut en ook is haar medicatie onlangs opgehoogd door een psychiater. Ik voel me erg machteloos, want ik werk fulltime en het naar school brengen en halen zal hoofdzakelijk op mijn vrouw neerkomen omdat zij thuisblijfmoeder is. Ik luister naar haar angsten en probeer waar nodig te relativeren of op te peppen. Echter heb ik ook de wijsheid niet in pacht en weet ik niet wat 'wenselijk' of 'normaal' is als het aankomt op het reilen en zijlen in en rondom de basisschool. Ik had tot voor kort bijvoorbeeld nog nooit gehoord van speelafspraakjes, maar mijn vrouw is daar helemaal ondersteboven van. De onzekerheid; wat wordt er van haar verwacht en wat kan ze van de andere ouder verwachten? (kinderen zijn gelukkig het probleem niet, want daar is ze heel vrij en onbezonnen mee) Ik ben zelf sociaal aangelegd en improviseer dagelijks als het aankomt op sociale interactie maar mijn vrouw wil weten waar ze aan toe is. En bij haar komt ook de angst om de hoek kijken iets verkeerds te zeggen of te doen die dusdanige vormen aanneemt dat het haar blokkeert en veel stress geeft. Ik gaf aan dat ze heus niet met iedere ouder hoeft te socializen of vrienden hoeft te worden, dat een kort gesprek en het geven van een telefoonnummer vast ook volstaat bij een speelafspraakje. En dat ze ook vast niet de enige ouder is die verlegen is of uberhaupt 'zin' heeft in veel rompslomp.
Dezelfde angst speelt ook bij meehelpen op de basisschool, hoe graag ze zich ook inzet voor andere mensen.Toen ik aangaf dat ze zich gewoon nergens voor moet gaan opgeven, dat ze nergens toe verplicht is, kwam weer de vraag; maar wat zal men dán wel niet van me denken? Kortom; ik zit een beetje met de handen in het haar en wend me daarom even tot jullie, andere ouders, om mijn vrouw gerust te stellen dan wel te adviseren. En zijn er hier vaders of moeders die wellicht in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Ik hoor graag van jullie!
Met vriendelijke groet,
Jos
Speelafspraakjes
Daar zijn geen regels voor.
Hier wordt een aantal keren benoemd dat je dat niet hoeft te verwachten de eerste maanden, maar daar zou ik niet vanuit gaan.
Dochter hier sprak al vaker af op psz.
Kind van ts 'kan niet wachten', het kan ook rap gaan.
Een diagnose/ziekte meedelen is heel wat anders.
Er lijkt me niets mis met een opmerking naar de juf dat je vrouw verlegen/onzeker is maar dat ze wel graag betrokken wordt bij activiteiten met kinderen. Uiteraard alleen als je vrouw dat ook wil.
Natuurlijk hoef je geen ziekte te melden. Het woord fobie hoef je ook niet te noemen. Ik zou denk ik gaan voor het woord ‘ onzeker’. Dat kan je vrouw helpen op school omdat juf dan beter in kan schatten hoe ze je vrouw kan benaderen of misschien zelfs een beetje kan helpen.
Lente
Dan ga je veel te veel uit van inschattingsvermogen en goede bedoelingen van leerkracht.
Het is ook lastig en zo vaag, met 'onzeker' kun je heel veel kanten uit.
Ik ken, helaas, een hoop leerkrachten die niet eens voldoende uit de voeten kunnen met onzekerheid van kinderen.
Mies
Ik denk niet dat ik te veel uitga van het inschattingsvermogen en goede bedoelingen van de leerkracht.
Ik ga wel enigszins uit van de goede bedoelingen en een opmerking als ‘ moeder is wat onzeker’ (of welke opmerking dan ook) kan helpen bij de inschatting van de leerkracht. Altijd beter dan dat de leerkracht zelf de situatie in gaat schatten. En zo’n opmerking geeft ruimte voor de leerkracht om daar op terug te komen als het nodig is, bijvoorbeeld als ze merkt dat de kleuter beïnvloed wordt door de beperkingen van de moeder.
Een opmerking over onzekerheid kan volgens mij weinig kwaad. Heeft het een positief effect, dan is dat meegenomen. Heeft het geen effect, jammer dan. Een negatief effect zie ik niet bij een simpele vrij neutrale opmerking. (Lees: niets dat neigt naar een diagonose en zeker niet het vermelden van een fobie) Tenslotte zijn alle nieuwe kleutermoeders en vaders onzeker omdat zij niet weten hoe de schoolloopbaan gaat lopen.
Advies van mijn zus
Ik heb de neiging om mezelf neer te zetten als "het ligt vast aan mij dat ik het niet snap". Dus in plaats van "Mag ik iets vragen?", open ik bijvoorbeeld met "Het zal vast wat blond van mij zijn, maarrrr....". Mijn zus wees mij erop dat ik mezelf daarmee onnodig naar beneden haal. En dat is wel waar. Ik doe een aanname van hoe de ander mij ziet en dat klopt zeer mogelijk niet.
Nu naar de vrouw van ts: als zij uit zichzelf gaat vertellen hoe onzeker ze altijd is, ontneemt ze een ander om zelf een mening te hebben over haar. Misschien vindt de ander haar erg leuk en opeens moet hij met haar te doen hebben. Ik zeg het nu een beetje zwart/wit. Als de situatie erom vraagt, kan ze het natuurlijk laten vallen, maar ze hoeft er niet bij voorbaat over te beginnen.
Verlegen
Ik zou ipv onzeker, verlegen gebruiken. Een stuk minder negatief mijn inziens.
Triva
Ja, dat is minder zwaar inderdaad.
Mies
"Dan ga je veel te veel uit van inschattingsvermogen en goede bedoelingen van leerkracht."
Mies, wat een wantrouwen! Heb een beetje vertrouwen in de goede bedoelingen van de leerkracht. Leerkrachten zijn bijna allemaal heel aardige mensen die zich te pleuris werken, die het heel goed voorhebben met de kinderen en hun ouders.
Langzaam wennen
Ik had last van angsten toen mijn zoon voor het eerst naar school ging. Kennismaking en 10 minuten gesprek ging mijn man of we gingen samen. Maar mijn man nam de lead dat spraken wij ook zo af. Mijn moeder kwam 2 ochtenden en liep dan mee. Mijn man deed de rest. Later ging ik alleen en vertrok ik op tijd. In het begin ging ik alleen maar was mijn man toch nog thuis als het dan te veel werd had ik iets op terug te vallen. Op het schoolplein hoef je geen gesprekken aan te knopen. Laat haar een rustig plekje uitzoeken. Afspreken gebeurt in het begin vrijwel niet. Later zei ik alleen afspreken op dinsdag... Dan kon ik me er op voorbereiden. Even rust nemen van te voren. Als je niet wil helpen op school en ze vragen het zeg je gewoon 'ik heb wat tegenslag en het komt daarom niet zo uit' of 'ik zit niet zo lekker in mijn vel en ik kan het er nu niet bij hebben'. Ik werd ook een keer gevraagd om mee naar de efteling te gaan (ongeveer mijn grootste nachtmerrie haha) ik heb toen aangegeven dat dat niks voor mij is en dat ik beter 1 op 1 ben. Jouw kind mag zichzelf zijn op school en jouw vrouw dus ook. Vraag dus ook vooral welk stapje ze al wel kan maken en bij welke ze nog hulp nodig heeft. Ik kan nu moeiteloos alles aan op school. Mijn kinderen hebben het er enorm naar hun zin en inmiddels is het voor mij ook een vertrouwde plek. Ik wens je vrouw heel veel moed, zeg dat ze dapper is want ze heeft het moeilijk. Jij bent vast een steun voor haar als jij hier je vraag stelt! Ik weet van mijn man dat die rol niet zo makkelijk is. Wat mij altijd moedig maakt is het zinnetje there is no real danger, fear is a choice.
