Mag school zich bemoeien met de opvoeding?

Eerlijk gezegd....

vind ik wel dat er wat in zit, in wat school zegt.

Als je je dochter wilt leren om wat dapperder of zelfstandiger te zijn, dan had ik haar zelf haar 'probleempje' laten oplossen. Al dan niet met hulp (samen met haar naar de juf stappen, en om die puntenslijper vragen, of zelf stiekem even tegen juf zeggen dat dochter het niet durft te vragen, zodat juf het even met haar op kan lossen)

Jouw benadering (zelf die puntenslijper regelen bij juf, en dan ook nog eens al haar punten slijpen) leert haar volgens mij voornamelijk dat als je een probleempje bij mama neerlegt dat je dan achterover kunt leunen tot het opgelost is.

Misschien is het goed om je te realiseren dat 'ingrijpen' als een kind iets niet zelf kan of doet niet hoeft te betekenen dat jij het dan maar helemaal overneemt. Je kunt ook 'een beetje' helpen.

Sorry, dit was vast niet wat je wilde horen...maar ik kan me levendig voorstellen dat als je dit soort dingen vaker doet dat een leerkracht de neiging krijgt om voorzichtig te zeggen dat je het misschien iets meer moet loslaten. en zolang het gaat om dingen die zich op school afspelen, vind ik dat een leerkracht dat (voorzichtig, subtiel, netjes) best moet kunnen mogen zeggen.

Ingrid

Ja maar ingrid

Ik heb het eerst al een tijd aangekeken en haar gestimuleerd het zelf te vragen
Eerder had ze ook eens geen puntenslijper en toen ben ik dus wel samen met haar naar juf gegaan en heeft ze zelf gezegd dat ze haar puntenslijper kwijt was. Juf reageerde toen met het antwoord: O dan hebben we een probleem, en maakte vervolgens geen aanstalten om haar een nieuwe puntenslijper te geven.
Later heeft ze er wel een gekregen maar ik vind zo'n reactie van juf nogal apart en kan me goed voorstellen dat mijn dochter dan geen tweede keer weer durft te vragen.
Misschien moet ik juf maar eens aanspreken op haar gedrag, maar dat is not done hier...
Verder ben ik het natuurlijk met je eens, maar ik vind wel dat het de taak is van een juf, het kind vertrouwen te geven.

Probeer het gesprek hier

Foske:"Vanochtend zag ik dat haar potloden nodig geslepen moesten worden dus heb ik zelf maar aan juf om een puntenslijper gevraagd en haar potloden geslepen. "
Je kunt hier uitleggen waarom je het niet hebt laten zitten. Wat was er gebeurd als kind uiteindelijk met zulke botte potloden was komen te zitten dat er geen kleur meer uitkomt? Waarom was het nodig hier wat te doen?
Foske:"Ik krijg nl erg vaak commentaar van leerkrachten dat ik mijn kinderen teveel bescherm."
Ik denk dat er sprake is van een communicatieprobleem. De leerkrachten bedoelen mogelijk iets anders dan jij erin leest. Om er wat aan te doen is het belangrijk om te begrijpen wat zij bedoelen. En voor dat begrijpen is het weer belangrijk dat je niet tegenspreekt, maar dat je doorvraagt. Laat ze een voorbeeld geven en laat ze zeggen wat ze dan wel van je verwacht hadden.
Je hoeft je niet te verantwoorden. Je hoeft niet overal antwoord op te geven. Neem wat ze zeggen mee naar huis en probeer te bedenken of er wat in zit. Je hoeft het er niet mee eens te worden. Maar als je de mening van de leerkrachten helder hebt, dan kun je er wel rekening mee houden.
Zonder dat ik iets weet van wat er speelt, lijkt mij het puntenslijpen een wat overbodige actie. Scherp gesteld: je bemoeit je daarmee te veel met de gang van zaken in de klas. Of dat zo is, weet ik niet. Ik heb misschien ook wel eens de punten geslepen. Het is helemaal niet verkeerd om zoiets wel eens te doen. Maar het is in de basis iets tussen kind en leerkracht, voor tijdens de lesuren.
Groet,
Miriam Lavell

Foske

Als de juf raar reageert heeft je dochter er geen behoefte aan dat jij met de juf gaat praten, dan heeft je dochter het nodig dat jij voordoet hoe je dan kunt reageren. Ze leert dan door jouw voorbeeld.

Dus niet achteraf bij de juf erop terugkomen maar aan je dochter voordoen dat je iets nog een keer duidelijk kunt vragen als je de eerste keer geen bevredigend antwoord krijgt.

Aanvulling.

Ik probeer mijn kinderen ook bij iedere mogelijke gelegeheid te leren dat 'je probleem noemen' een minder contructieve manier is om het opgelost te krijgen dan 'om een oplossing vragen'

Dus niet 'mijn puntenslijper is kwijt/kapot/weet ik veel', maar 'juf, mag ik misschien een nieuwe puntenslijper, want mijn oude is stuk'

Dus niet 'mam ik heb honger', maar 'mama, mag ik een banaan'

Het is maar een subtiel verschil, maar het maakt echt heel veel uit. Als een van mijn kinderen meldt dat hij/zij een probleempje heeft (al is het maar van het genre ' er zit een lullige knoop in mijn veter') dan zeg ik vaak (a la foske juf) 'Goh, da's vervelend, krijg je hem er niet uit?' Indien nodig vragen ze dan braaf of ik even wil helpen. En dat doe ik dan ook heus wel als het nodig is. Maar simpelweg nadenken over de oplossing (al is dat gewoon vragen om hulp) is al een hele stap in de goede richting. Voor de kinderen, omdat ze leren over een oplossing na te denken voordat ze beginnen te praten, maar ook voor mij als ouder (of voor een juf) omdat je er doodmoe van wordt als iedereen de hele tijd zijn problemen gewoon maar neergooit, in de verwachting dat ze dan worden opgelost. Hoort allemaal bij groot worden.

Ingrid

Da's een goeie ingrid

Ik had het nooit zo geformuleerd maar het is inderdaad een mooi tweetal probleem-oplossing.

Ik zei altijd 'Goh, heb jij honger? wil je dan iets aan me vragen?' of 'bedoel je dat je een banaan wilt?' - maar jouw vraag naar een oplossing is net ff cooler en geeft het kind nog meer ruimte

Ga'k meteen doen... zit alleen op mijn werk nu ;-(

Doe ik ook, toch wel ot

Zoon heeft een vriendje die hier geregeld komt binnen rennen en zonder eerst te groeten, roept: "Ik heb honger/dorst" Ik zeg dan ook: "Hallo Pietje, leuk je weer te zien en ik geloof dat je iets wilde vragen' of alleen "Ik geloof dat ik je niet goed verstond' Ik heb vriendje nu zo ver opgevoed dat hij de hint begrijpt, zich corrigeert en zelfs zijn excuses aanbiedt.

Hier ook

Een dochter die het erg moeilijk vindt om iets aan de juf te vragen. Ligt ook per juf verschillend, aan de ene durft ze beter iets te vragen dan aan de andere. Bij echt belangrijke dingen ga ik met haar mee en laat het haar dan zelf vragen. Meestal gaat dit erg goed. Ook deze juf wil weleens vreemd reageren of een erg overdreven straf geven. Daar praat ik dan soms achteraf wel met de juf over, als ik het echt niet vindt kloppen.
Overigens laat ik het altijd van Tangodochter uit komen of ze vindt dat ik mee moet gaan om iets aan de juf te vragen. Ze is nu alweer een paar weken haar stabilo-potlood kwijt, maar ik krijg nog niet de vraag van haar of ik mee wil om dit te melden bij de juf. Misschien lost ze het nu toch zelf op.
Zelf punten gaan slijpen zou ik echt niet doen, dat kunnen ze toch prima zelf. En een puntenslijper kunnen ze evt. ook van een ander kind lenen.

Bemoeien met opvoeding

Ik vindt eigenlijk ook dat school zich niet mag bemoeien met de opvoeding, maar vindt in dit geen voorbeeld van bemoeien met opvoeden. Dit is een schoolsituatie-voorbeeld en als dingen op school zich voordoen of op problemen stuiten dan vindt ik het wel geoorloofd dat school zich ermee bemoeit.
Zie het eens als kind komt vaak te laat. En ouders vinden dat niet zo'n probleem...zo voeden zij op. Dan kan school ouders erop aanspreken. Zo ook jouw voorbeeld. Juf vindt dat kind het zelf moet oplossen of leren oplossen. Jij bemoeit je ermee en lost het vóór je kind op. Maar dát was juf's bedoeling niet en zo bereikt juf haar doel (namelijk dat kind het zelf oplost) nooit, want moeder grijpt in schoolsituatie in. Het is dus geen échte opvoedsituatie, het is een schoolsituatie waar jij het voor je kind oplost. Dát is het verschil.
Staat je natuurlijk helemaal vrij om thuis tig punteslijpers te hebben ter vervanging en altijd de potloden te slijpen voor je kind, áls ze dat op school maar zelf kan oplossen is dat prima. Maar op school kan ze dat nog niet en juf's tactiek is erop gericht zodat ze dat kan gaan leren, ermee oefenen. Dat is moeilijk (als je dat nog niet kan) en haar beleid ga jij doorheen.
Ik heb ook een verlegen kind, dat wil zeggen ze wás erg verlegen. Die had ook moeite met dit soort dingen. En helemaal als ze dacht dat ze de enige was of dat iedereen naar d'r zou kijken en er wat van denken/zeggen.
Maar eigenlijk heb ik na groep 2 al niet eens meer geholpen door b.v. mee te gaan. Verder dan meedenken (als je thuis erover praat b.v.) en meehelpen oplossingen verzinnen deed ik niet. En dan wel even elke keer vragen : " heb je het nu gezegd?" of "heb je er nu een oplossing voor gevonden?" zodat het niet op de lange baan wordt geschoven...Op een gegeven moment als het niet meer uitgesteld kan worden zal kind toch enige actie moeten ondernemen, zal gedwongen worden door de omstandigheden (in dit geval potloden die niet meer tekenen) en iets moeten verzinnen. Als kind dan verzint de potloden van z'n buurman te lenen is dat óók een goede oplossing. Het is w.s. niet wat juf beoogt heeft, maar het ís een oplossing.
En ja ik vindt ook dat je het niet 'goed' opgelost hebt....en ook niet zo nodig dat je die punten sleep, zoals de vorige schijfsters al aangeven. Misschien kan je de tactiek die miriam omschreef toepassen in het gesprek...dat lijkt me nog het beste.
groeten albana

Idd zelf laten oplossen

Mijn dochter was met 5/6 ook verschrikkelijk verlegen, durft niet met vreemden te praten en noem maar op.

Ik heb haar dan vaak in contact gebracht met vreemden, bv haar de bakkerij binnen gestuurd met geld in haar hand om brood te halen of een donut. Heb haar ook gezeggt: "Je krijgt alleen een donut, als je hem zelfst gaat kopen, ik wacht wel effe buiten."

Dochterlief is dol op donuts, dus het werkte wel voor ons...

Inmiddels is zij 9 en je zal niet meer denken, dat zij ooit verlegen was - zij is nu juist extrovert, praat met iederen, kampioen in over koetjes en kalfjes praten en heeft geregelt de opmerking "houdt erg van kletsen en gezelligheid" in haar rapport staan.

Ook haar grote hobby - ballet - heeft haar erg geholpen, om zelfstbewusstzijn te ontwikkelen. Hierbij kon zij zich erg goed ontplooien.

Maar ik herinner me ook aan de opmerkingen van de kleuterjuffen, die vonden mij ook te beschermend toen - was er toen ook nijdig over, maar inmiddels is dit probleem gelukkig opgelost en wij zijn gezegend met een dochter, die iederen de oren afkletst...

Ik snap het

Dank jullie wel hoor, jullie hebben het mij nu wel van de andere kant laten zien en ik kan ook alleen maar zeggen dat jullie gelijk hebben.
Ik ben ook wel een ongelofelijke moedekloek he...
Ga hard mijn best doen en ja die punten slijpen wat idd niet nodig, dat kan ze ook wel zelf, maar ja, nijdig he...
Moet nog veel leren...

Nog maar weer eens een standaardzin

van Tante Tirza. Als er een kind op mij afkomt met een mededeling in de zin van: mijn veter zit los of ik krijg mijn beker niet open - is vrijwel altijd mijn wedervraag: en wat verwacht je nu van mij?
Ja, weet ik veel? Misschien wilden ze het alleen maar even mededelen, in de categorie: ik ga vanmiddag naar opa, ik heb gisteren mijn zwemdiploma gehaald - ofzoiets. Dan reageer ik ook alleen maar bevestigend of enthousiast ofzoiets. Dan ga ik niks oplossen of regelen Een goeie hulpvraag formuleren is ook een kunst

Tirza

Nog een standaardzin

Als hier wordt geroepen dat er eentje dorst of honger heeft of iets niet open krijgt roep ik altijd bezorgd uit: "Wat vervelend voor je!" En ga vervolgens over tot de orde van de dag. Dan komt er vanzelf een vraag om drinken, eten of hulp. Dochters vriendinnen zijn inmiddels wat te oud om "dorst" te roepen, maar vroeger zei dochter al snel tegen ze "je moet het gewoon vragen, op 'dorst' reageert mijn moeder niet." Dochter had in haar kleutertijd een vriendje dat hier altijd uitgebreid ging zitten poepen en vervolgens "klaaaaaaar" riep. Ik liet hem gewoon zitten tot hij vroeg of ik hem wilde helpen. Went vanzelf.

Leuk foske!

Zee mooi dat het forum je soms echt kan helpen iets eens anders te bekijken!!!

Ingrid

Verbaasd

Mijn mond zakt open van verbazing over het feit dat Foske de staat van de potloden in de gaten houdt, die haar dochter in de klas gebruikt.

Ik zou zeggen laat los! Je gaat je toch niet opwinden over dit soort futiliteiten.

Of ben ik nou zo'n ongeïnteresseerde moeder dat ik niet eens wéét of mijn zoon eigen potloden heeft en of die ze nou wel of niet met een eigen puntenslijper slijpt en om zo'n ding durft te vragen als hij die nodig heeft...

Nou triple

eerlijk gezegd wel

Sprak zij opgewekt, die altijd nét kon onthouden waar het kind zat

Tirza

Ingrid, foske en opvoeden

Haha, Ingrid, zoals jij het doet, doe ik het ook, al had ik het nooit zo bewust benoemd. Als een kind zegt "Ik heb dorst" is mijn antwoord vaak eentje in de trant van "O, ik ook".
Foske, misschien bedoelde de juf haar opmerking zoals Ingrid het beschrijft. Ik vind overigens juist wel dat je daar dan op terug mag komen, jij hoeft natuurlijk niet in te vullen wat de juf misschien denkt, als het je niet duidelijk is, dan vraag de juf naar haar bedoelingen en dan weet je het tenminste.
Over opvoeden: ook als mijn kinderen op school zijn, zijn het mijn kinderen. Hoe ze zich daar gedragen, zie ik ook als uitvloeisel van mijn opvoeding. Ik ben er alleen niet bij, dus heel fijn als de school dan mijn opvoedtaken waarneemt . Een kind wordt niet alleen door de ouders, maar ook door de maatschappij opgevoed (die vijf dagen per week is dat dus de school). Ik vind het heel normaal als de school opvoeding met mij bespreekt. Maar dat moet dan wel constructief he, niet zo van "Ze kletst zo veel en luistert weinig, ik weet niet wat ik daarmee moet" en het vervolgens bij mij neerleggen. Ik BEN er niet op het moment dat mijn kinderen in de klas zitten, ik kan het achteraf wel met mijn kinderen bespreken, maar niet actief ingrijpen op het moment zelf. Dat is op dat moment de taak van de leerkracht. Constructief is het wanneer de leerkracht vraagt hoe ik thuis met vervelend gedrag omga en wij dat samen vertalen naar hoe dat naar de klasssituatie te vertalen.

Desinteresse (o.t.)

Nou ja, zo ongeïnteresseerd ben ik nou ook weer niet. Ik lees zelfs het OOL-topic 'ouders en school'!

och, het kan nog erger: toen ik laatst op mocht komen draven voor een ouderavond was ik toch echt de enige ouder die niet wist in welk klaslokaal mijn kind zit. Groep 5 weliswaar, maar toch. Ben toen maar op zoek gegaan naar een bekende ouder, durfde het niet te vragen aan een juf/meester

Triple e.a.

Ten eerste ben ik niet een moeder die dat "in de gaten houdt" maar mijn oog viel er toevallig op, ten tweede vind ik een beetje interresse in het schoolleven van je kind heel normaal.
Jullie doen net alsof het heel grappig en "interressant" is om het zelf blijkbaar zo druk te hebben dat je je niet bezig kunt houden met het schoolleven van je kind.
Ik weet dat dat de trend is tegenwoordig maar ben toch blij dat ik daar niet aan mee doe.

Foske

Foske "Jullie doen net alsof het heel grappig en "interressant" is om het zelf blijkbaar zo druk te hebben dat je je niet bezig kunt houden met het schoolleven van je kind."
Je hebt gelijk hoor! maar zeker op dit forum is het nogal de norm om het te druk te hebben om je ook nog met zoiets "onnozels" als de school van je kinderen bezig te houden. Ik vond het potloden verhaal ook wel wat ver gaan, maar dat komt denk ik omdat het hier niet de gewoonte is om de kinderen tot in de klas te brengen, ik zie het dus niet op het schoolplein draag ik de verantwoording over aan de juf of meester, en die vertrouw ik genoeg. Ik heb een beetje mee gelezen, en wat mij het meeste raakt is dat het kind zelf dus niet naar de juf stapt met haar potloden, durft ze dat niet? dan is het misschien wel goed om dat eens aan te kaarten, een kind moet vertrouwen hebben in de juf, en alles durven vragen, daar is een juf tenslotte voor, om je vragen te beantwoorden.
Groetjes, Tess

Foske

Het is altijd lekker makkelijk om te chargeren op zo'n forum en daar maak ik me dan ook af en toe schuldig aan. Sorry daarvoor als je je aangevallen voelt!
Maar ik blijf er wel bij dat je dit soort zaken beter wat meer los kunt laten en de gang van zaken in de klas aan de leerkracht moet overlaten.

Als je dochter echt geen puntenslijper aan de juf durft te vragen zou ik dat in een gesprek met de juf onder vier ogen bespreken, zonder dat je dochter erbij is. Het lijkt me niet goed om dit in het bijzijn van je dochter te bespreken of om die puntenslijper te vragen. Dit is iets dat ze echt zelf moet leren oplossen! (desnoods met een beetje hulp van juf)

Hier ook een verlegen kind (gehad)

Toen zoon in de onderbouw zat, was ie ook erg verlegen, had ook steeds in z'n rapport staan "we willen je stem graag horen hoor" of "we vinden het leuk als je wat komt vertellen". Ik heb vaak sámen met hem iets gevraagd, eerst hij erbij als ik 't vroeg (groep 1) en in groep twee als het een makkelijke vraag betrof hem mee naar de juf genomen en dan gezegd "hij wil graag even wat vragen" (zelf liet ie andere kinderen gewoon voorkruipen, dus kwam ie nooit aan de beurt, wat ie niet erg vond).

Ik vind 't niet raar dat je dat even voor haar doet, oké, dat slijpen vind ik dan wel weer wat verder gaan, maar op zich dat je even met haar naar de juf gaat is niet raar. Je kunt het toch zo gaan doen dat zij leert dat ze het ooit zelf gaat vragen? In haar eigen tempo, de een is daar nu eenmaal sneller in dan de ander.

Zoon is in groep drie (laatste helft van het jaar, dus wéér eerst kat uit de boom kijken) zelf dingen gaan vragen of zeggen, nog niet veel, maar wel iets. In groep vier kregen ze echter twee dráken van juffen, dus ging ie niet meer. In groep vijf gelukkig een hele leuke juf die doorhad dat je hem even op gang moest helpen met 't praten.

Succes!

Groetjes,
Wilma