Mooi artikel in trouw

Mooi

Temet, ik vind het ook een mooi artikel.
Van mij mogen de gezondheidszorg en diagnoses van kinderen veel meer op de achtergrond komen op de basisschool. Het is veel praktischer om probleemgericht te gaan werken.
Welke vaardigheden beheerst dit kind niet, welke concrete problemen komen daar uit voort en hoe gaan we hem helpen om deze problemen aan te pakken? En dat heeft alleen maar een kans van slagen als je met het kind in gesprek gaat en samen oplossingen gaan zoeken voor de problemen.
Je zal dan merken dat het kind, door zelf na te denken over de problemen die hij heeft, ook de ontbrekende vaardigheden gaat ontwikkelen, of er in ieder geval mee om leert te gaan, dat hij deze vaardigheden minder beheerst.
Onze zoon, die een heel slecht tijdsbesef heeft, komt nooit te laat. Omdat hij van zichzelf weet dat hij een slecht tijdsbesef heeft en zelf oplossingen heeft bedacht om hier mee om te gaan.

Leuk artikel

Het eerste artikel vind ik wel herkenbaar. Het tweede sluit aardig aan bij mijn oude draadje of er nu echt meer "IADH" kinderen ontstaan of dat dat nou aan mij lag.
Maar ik ben het er niet helemaal mee eens. Ik ben wél heel blij met de etikettering van onze zoon. Tenslotte ben ik niet voor niets dat etiketje gaan halen. Dat wil niet zeggen dat school dan precies weet wat ze ermee moeten doen natuurlijk. Dat verwacht ik ook niet, en ze weten het zelf ook: zoveel ADHD-kinderen, zoveel verschillen. Dat etiket is er niet voor school, maar voor onszelf.

Onderwijs als uitgangspunt

AnneJ:"Maar wat dan wel? "
Met de labels is de ziekte het uitgangspunt en het medicaliseren het proces. Scholen en leerkrachten hebben geen verstand van ziekte en zo belandt het proces en het budget vanzelf buiten de klas, ver weg van de lln en de leerkracht die met het probleem blijven zitten.
De oplossing wordt in het artikel al aangedragen: pas het onderwijs aan.
Als onderwijs het uitgangspunt is, wat moet deze lln leren en hoe kunnen we dat het beste aanpakken, dan blijft het proces en het budget daar waar het hoort.
Dat kan wel betekenen dat voor de leerling een aangepast lesrooster, curriculum of lesmethode volgt.
En dat is goed. Zie de opmerkingen over dyslexie. Niet elke slechte lezer is dyslectisch, al staat het als een paal boven water dat niet elke lln even gevoelig is voor de gangbare leesmethodes.
Aanpassing van de methode, het onderwijs, zou de eerste stap moeten zijn. De regie daarvan zou in handen moeten zijn van die partij die geacht wordt specialist te zijn op dit terrein: de leerkracht.
Groet,
Miriam Lavell

Oplossingen bedenken

Er wordt eigenlijk van een leerkracht verwacht dat ze meer oplossingsgericht gaan denken. Het kind heeft een leer- en/of gedragsprobleem en hoe kan ik het helpen?
Wat kan ik in de strijd gooien om de situatie te verbeteren?
Veel leerkrachten signaleren een probleem en verwachten oplossingen van derden. Daarom wordt er gevraagd om onderzoeken, testen en geld. Maar uiteindelijk moeten ze het toch zelf bedenken in de 6 uur tijd die het kind in de klas doorbrengt.Met of zonder diagnose, met of zonder geld, met of zonder hulp van derden.
Vaak begrijp ik niet waarom er niet eerder oplossingsgericht gedacht wordt, waarom wordt er gewacht op antwoorden van buitenaf? Zijn leerkrachten bang om later afgestraft te worden? Geeft de mening van een "deskundige" een gevoel van veiligheid?
"Kijk, uw kind is dyslectisch, de test wijst het uit, daardoor is een 3 voor Taal ook wel logisch".
"Kijk, uw kind heeft ADHD, tja, dan zijn de concentratieproblemen eindelijk te verklaren, laten we een wiebelkussen en een wekker aanschaffen."
Het kind kan niet genezen worden, dat ligt niet aan mij gelukkig!

Mooi?

Ik vind het helemaal geen mooi artikel? Moeten we alle adhd of ass kinderen dan maar weer gaan negeren en doen alsof we er niets vanaf weten? terwijl er juist de laatste jaren veel meer bekend is geworden over deze aandoeningen? Dus jantje is weer "gewoon druk" en Pietje is "gewoon heel stil" en niemand die zich meer afvraagt of er soms meer aan de hand is?
Met een etiketje (stom woord) kun je van alles, helaas doet het onderwijs er te weinig mee. Een eerste stap zou al zijn om de kloof tussen onderwijs en psychiatrie kleiner te maken door leraren bij te scholen en het als verplicht vak op de pabo in te voeren, dan kan een leraar ook zorg op maat geven, als hij weet wat adhd is (of autisme) dan KAN hij er ook iets mee. En dan zijn die ambulant begeleiders overbodig, dat werk doet de leraar dan zelf, scheelt een hoop overleg en papieren rompslomp, en het maakt het vak van leraar toch ook uitdagender.
Maar goed, het onderwijs NU aanpassen naar deze kinderen... dan komen we nogal voor een taak, want al het ingevoerde nieuwe leren zou dan weer volledig op de schop moeten.
Ik denk overigens dat psychiaters er helemaal niet zo blij van worden om de zoveelste diagnose adhd te geven, en dat er een groot verschil zit tussen het aantal "echte" adhd-ers en het aantal "hoogstwaarschijnlijk want de juf denkt dat zo adhd-ers"
Tess

Mijn zoon

Mijn zoon is blij met zijn vers verworven etiket, ADD.
Hij zit nu voor de tweede keer in brugklas vmbo-t, en heeft op school het etiket lui en ongeinteresseerd, terwijl hij het wel probeert. Maar zoals hij zelf zegt: Ik kan het wel, maar het komt er niet uit.
Ik kan nu aanvoeren dat er een reden is voor de dingen waar hij tegenaan loopt. Ik maak mij geen illusies over begeleiding vanuit school, maar als straks, als hij begint met medicatie hopelijk de mist een beetje optrekt zal het hem allemaal veel minder energie kosten om te functioneren op school.
Ik ken verschillende jongens die volledig vastliepen op school, en met medicatie gewoon hun school kunnen volgen.

Heel anders gelezen

Tess, jij hebt het artikel heel anders gelezen dan ik. Ik lees nergens dat diagnoses afgeschaft moeten worden. Ik lees, dat het er niet meer zoveel belang aan diagnoses moet gehecht worden op scholen. Zoals Wil schijft. Oplossingsgericht werken door de leerkracht. Niet kijken naar het etiket wat het kind krijgt/heeft/zou moeten krijgen. Maar kijken welke hulp het kind nodig heeft om beter te functioneren. Welke vaardigheden mist dit kind? Tot welke problemen leidt dit? Hoe gaan we daar met dit kind samen, mee aan de slag?
Zoals in het artikel staat, er is geen standaard aanpak voor adhd, ass of dyslexie. Die overdreven aandacht voor diagnostiek wekt echter wel de indruk.
Verder zou ik de eerste zijn om mensen aan te raden om een verantwoorde diagnose te krijgen voor hun kind met problemen. Maar dat moet los staan van school. Want op school helpt die diagnose niet of nauwelijks.

School en thuis

Het zou fijn zijn als de scholen dit oppakken. Ik was ook verbaasd dat ze er zo weinig vanaf bleken te weten en zo weinig mee konden. Daar is toch een continuiteit in de observatie van kinderen en jou kind zit weer voor het eerst op school.
Mogelijk dat het helpt als de leerkrachten de regie krijgen op school. Maar ook fysiek zou er wat aan de scholen moeten veranderen. Het is voor veel kinderen nu een stressvol kippenhok zonder rust.
Daarnaast vraag ik me af wie je dan als eerste zou moeten hebben voor de situatie thuis, want dat is toch een andere omgeving met andere richtlijnen. En de IPT-ers uit de jeugdhulpverlening hebben weer een andere achtergrond. Die van mij had met groepen gewerkt. Met autisten met groepen werken, achteraf denk ik dat dat onzin is.

Kobalt

Hoe wil je nou oplossingsgericht werken als je niet naar de oorzaak wil kijken? Een kind met een stoornis heeft een heel andere reden waarom bepaalde dingen niet lukken dan een "normaal" kind, het is oneerlijk en frustrerend om hem dan op dezelfde manier aan te blijven pakken.
Kobalt zegt: "Niet kijken naar het etiket wat het kind krijgt/heeft/zou moeten krijgen. Maar kijken welke hulp het kind nodig heeft om beter te functioneren. Welke vaardigheden mist dit kind? Tot welke problemen leidt dit? Hoe gaan we daar met dit kind samen, mee aan de slag?" Als je al weet dat een kind adhd of autisme heeft ben je al een heel eind, gooi die kennis niet weg! aan de hand van de diagnose kun je een kind beter helpen en sneller een aanpak vinden die bij hem past.
Voorbeeld; als Pietje niet kan fietsen kunnen daar heel veel redenen voor zijn: Pietje wil niet fietsen, Pietje is lui, Pietje heeft geen benen, Pietje heeft een verstoorde prikkelverwerking en daardoor een heel slecht evenwicht... Als Pietje geen benen heeft zal niemand dat negeren! en ze leren hem fietsen op een handbike. Als Pietje autistisch is zie je het niet, de psychiater heeft hem dat etiketje wel gegeven, maar we hebben besloten daar niets mee te doen, dus denken we dat Pietje lui is of niet wil, en besluiten hem nog wat harder aan te pakken anders leert hij het nooit! Enig idee hoe frustrerend dit voor Pietje is???
De kennis IS er! en ik vind dat scholen het verplicht zijn aan deze kinderen om zich daarin te verdiepen, en er ook daadwerkelijk iets mee te doen.
Tess

Tess

Je schrijft: 'dus denken we dat Pietje lui is of niet wil, en besluiten hem nog wat harder aan te pakken anders leert hij het nooit! Enig idee hoe frustrerend dit voor Pietje is???'
Als je het zo doet, dan doe je het toch niet zoals ik het voorstel?
Dan kijk je níet welke hulp het kind nodig heeft om beter te functioneren. Dan kijk je níet naar welke vaardigheden het kind mist, en dan los je niet samen met het kind de problemen op.
Dan ga je verder met wat er nu gebeurt. En het gaat niet zo geweldig, zoals het nu gaat met het onderwijs voor kinderen met 'problemen'.
Voor veel problemen die kinderen hebben op school, is het absoluut niet van belang voor de leerkracht om te weten waaróm het kind het probleem heeft. Al die diagnoses zijn toch geen vaststaande gegevens. Je kunt er uren over doorpraten, maar wat levert het je uiteindelijk op. Onze zoon wordt snel boos. Is dat impulsiviteit door de adhd? Is dat somberheid door zijn dysthyme stoornis? Is dat frustratie door zijn onderpresteren? Heeft hij dan toch een vorm van ass? Wie zal het zeggen, we zullen het nooit weten, het is niet interessant.
Het is veel interessanter om te ontdekken, hoe we ervoor kunnen zorgen dat het voor hem draagbaar blijft om naar school te gaan en hoe we ervoor kunnen zorgen dat het voor de leerkracht draagbaar blijft om onze zoon in de klas te hebben. Het is veel interessanter om methodes te zoeken, die onze zoon leren om zijn boosheid te reguleren en te uiten. Het is veel interessanter om te zoeken naar de aanleidingen (onduidelijkheid, oneerlijkheid) van die boosheid en die aanleidingen zoveel mogelijk aan te pakken.
Het is van belang dat alle energie gestoken wordt in het oplossen van de problemen. En dat kan natuurlijk niet, als men in plaats van de medische/psychiatrische diagnose, andere etiketjes (lui, of onwillend) gaat plakken. Zoals in jouw voorbeeld van Pietje. Maar ik heb nog niet gemerkt dat een diagnose van een arts, mijn kind behoed heeft voor het kleinzielige slag mensen dat met zo'n negatieve blik naar kinderen kijkt. Die mensen willen het toch niet snappen, ook niet als je met een vuistdik rapport aan komt zetten.
Het gaat mij er juist om dat kinderen bekeken worden met een probleemgerichte en eerlijke blik. Die beperkingen zijn er, ze zijn duidelijk waar te nemen. En wat voor een label aan die beperking hangt, zou voor de leerkracht niet uit moeten maken.
Het is niet zo dat er een magische benadering is, die alle kinderen met adhd (of met ass) helpt. Dus wat heeft het dan voor die leerkracht voor een functie om precies te weten welk label je aan het kind kan hangen?

Magisch

"Als je al weet dat een kind adhd of autisme heeft ben je al een heel eind, gooi die kennis niet weg! aan de hand van de diagnose kun je een kind beter helpen en sneller een aanpak vinden die bij hem past."
Ik ben hier niet zo van overtuigd. Tenminste niet voor mijn eigen kind. Ik kan mij erg goed vinden in de reactie van Kobalt. Er is toch geen magische aanpak voor ADHD of ASS?
In zorgenkinderen loopt nu het draadje van Guinevere, en veel ouders verzuchten in dat draadje 'dat zelfstandig werken en een weekplanning voor een 8-jarige ADHD'er natuurlijk niet kunnen'. Laat ik nu net een 8-jarige ADHD-zoon hebben die héél goed zelfstandig kan werken op school en die blij is dat hij dit schooljaar eindelijk een eigen weekschema heeft. Zo zie je maar.
Mijn zoon heeft geen leerkracht nodig die toevallig veel 'verstand heeft' van ADHD, hij heeft een leerkracht nodig die hem wil begrijpen en bereid is sommige dingen nét wat anders te doen voor hem. Niet omdat hij x een ADHD-etiket heeft, maar omdat x nu eenmaal x is. Niets meer en niets minder.
OOL is eigenlijk de enige plek waar ik praat over de ADHD-diagnose. Verder nergens, ook niet op school. Ik wil de stelling wel aan dat het voor onze zoon in het nadeel zou werken als de diagnose breed bekend zou zijn. Het grootste deel van de Nederlanders heeft nu eenmaal geen idee wat het inhoudt maar heeft er wel allerlei (voor)oordelen over. Ben het ook helemaal eens met de constatering van de journaliste dat er veel te veel focus ligt op de diagnoses ligt. En daarmee verandert een 'bijzonder kind' in 'die ADHD'er'. En schiet daar in de praktijk vaak niets mee op.
Dit zal natuurlijk niet voor iedereen opgaan, ik beredeneer vooral vanuit onze eigen situatie.

Eens t&t

Zo'n school die besloot om niets met de diagnose te doen had zoon ook. De leerkrachten deden hun best maar snapten niet zo goed dat hun bewust ingestudeerde gedrag, geleerd in de workshop autisme, nergens op sloeg bij zoon en dat ander toevallig gedrag effectief was. Bovendien had je geen gezamenlijke kennis en was het een constante spraakverwarring als je eens iets aan de orde stelde.
Maar mischien is het wel een heel goed idee om het juist bij de leerkrachten neer te leggen. Geen school meer die gaat wachten op een idioot lang durend diagnosetraject bij de hulpverlening, maar gewoon kiezen om verschil te maken en zelf op zoek te gaan naar oplossingen.
Ook een beetje naief mischien, als ik nu zie hoe ze onderling onenigheid hebben over de juiste aanpak bij een kind, ook leerkrachten komen graag flink en niet te soft over.
Maar ik zie ook jongere, soms juist oudere, ervaren leerkrachten die oprecht interesseerd zijn en vanuit hun motivatie voor kinderen de kans moeten krijgen hun eigen oplossingen op school uit te vinden. School is ook weer anders dan thuis en hulpverlening.

Oke...

Even pratende vanuit mijn eigen ervaring, en dat is met kinderen met autisme (van adhd weet ik ook een stuk minder); Kennis van autisme is heel belangrijk bij leerkrachten! en daarmee wil ik niet zeggen dat er opeens een magische oplossing is, dat ze ieder kind met een ass etiket kunnen behandelen als DE autist! dat zou wel heel erg fout zijn. Maar dat het kind autisme heeft mag je niet negeren, daarnaast moet je hem gewoon behandelen als Pietje...MET autisme. Naast zijn autisme is Pietje net zo zichzelf als ieder ander kind. Niet alle autisten houden van de kleur blauw, niet alle autisten houden van rollende knikkerbanen, blijf nadenken! blijf naar ieder kind op zich kijken, zoals hij is. Met of zonder stoornis.
Op dit moment blijft het bij veel kinderen bij het benoemen van, en daar bereik je idd niks mee, fijn dat we weten dat Elsje adhd heeft, maar als ze dan nog steeds in een drukke combinatieklas blijft zitten waar van haar verwacht word dat ze zelfstandig zittend aan een tafel haar werkje doet terwijl de andere helft van de klas een rekenles krijgt... dan zit je goed op het verkeerde pad! Want dat kan Elsje niet. Ze heeft een andere aanpak nodig.
Verder denk ik voornamelijk in mogelijkheden voor een kind. Ik ben het zo beu dat bij mijn kinderen alle problemen benoemd en uitgekauwd zijn, en alle beperkingen die daarmee komen dat ik de rest op den duur niet meer zag. Mijn kinderen ZIJN niet autisme, ze HEBBEN autisme, en ja, in die zin mag er op sommige scholen wat minder nadruk op liggen. Het is nl ook wel eens een handige kapstok om alles aan op te hangen "nee, dat kan hij niet, want..."
Probeer het kind te zien en niet de stoornis, DAT zegt het artikel idd ook... maar vergeet de stoornis niet! verdiep je er wel in, het kan een hele grote stap naar de oplossing zijn.
Tess

Verdiepen

Tess:"maar als ze dan nog steeds in een drukke combinatieklas blijft zitten waar van haar verwacht word dat ze zelfstandig zittend aan een tafel haar werkje doet terwijl de andere helft van de klas een rekenles krijgt... dan zit je goed op het verkeerde pad! "
Niet alleen met deze Elsje, maar met nog een heleboel andere kinderen. De kwestie is dat de focus zich op 'ziekte' richt met als bewijs van het ziek zijn het niet kunnen voldoen aan doelen die feitelijk ver buiten de primaire doelen van het onderwijs liggen.
Zelfstandig werken kan geen leerdoel zijn in het bo. Zelfs in het vo is het al ee probleem.
In feite gaat het over verschillende leerstijlen die overlappen ongeacht het label. Verdieping in leerstijlen en je bij het doel houden, kind moet leren lezen en rekenen, doet precies wat het moet: het onderwijs aanpassen daar waar het leren op de gangbare manier geen resultaat geeft.
Een diagnose is daarvoor niet belangrijk. Die zegt niet zo bar veel over leerstijl.
Groet,
Miriam Lavell

Oh ja...

Ben ik het toch een keer eens met Miriam ) Niet alleen met Elsje gaat het mis...
Toen mijn zoon op de kleuterschool kwam werden er eisen aan hem gesteld die hij gewoon echt niet waar kon maken! Ik zag groeiende naar groep 3, dat hij het daar helemaal niet zou redden, met weektaakjes, dagtaakjes, zelfstandig plennen, kiezen wat je gaat doen en wanneer... het schijnt toch allemaal heel normaal te zijn op de basisschool... Ik kijk dan vooral naar mijn eigen zoon, DIE red het niet (en die heeft autisme) maar hoe vaak ik niet geroepen heb "je hoeft geen autist te zijn om hier problemen mee te hebben!" ik was een roepende in de woestijn, andere ouders vonden dat het allemaal wel goed ging, en school zal het toch wel weten.
Ach ja, het resultaat: mijn zoon naar een andere school waar hij het ineens prima doet, en ineens krijg ik steeds meer ouders op mijn pad die ook kinderen hebben die moeite hebben op zoons oude school, tja, die zijn niet allemaal autistisch, waar waren ze toen ik tegen de stroom in begon te zwemmen?
Elsje bestaat ook, en ouders zijn ook op zoektocht, net als ik toen, om een school te vinden die rust geeft zodat het kind kan leren, want dom is ze niet, adhd heeft ze wel, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze niet kan leren. In het systeem waar ze nu zit betekend het dat wel.
Tess

Precies tess!

Je vertelt nu een aantal zaken over je zoon, mijn verhaal over mijn zoon heeft nauwelijks raakvlakken!(zeker niet meer dan met een ander willekeurig kind) En tóch heeft mijn zoon dezelfde diagnose als jouw zoon.
Ik heb vandaag de dag steeds minder graag met mensen van doen die *veel van ass* weten, als het mijn zoon betreft. Want weet je, we weten nog zo weinig van ass. En wat gebeurt is dat mensen jouw zoon en mijn zoon over één kam scheren, terwijl ze zo verschillende behoeften hebben wellicht. Nee, geef mij maar een leek, die ziet gewoon mijn zoon.
Waar ik moeite mee heb is dat we pretenderen zoveel te weten. We weten *niets*. De vraag is of dat slecht is. Misschien moeten we niet zoveel willen weten maar vooral willen achterhalen wat onze kinderen nodig hebben.
Ik snap het hele systeem niet van kinderen nonstop langs meetlatten leggen en alles wat er van afwijkt een stoornis noemen. Het lijkt me volstrekt overbodig, niet efficiënt, veel te duur en weinig zinvol. Accepteer gewoon dat kinderen verschillen en maak gebruik van de kracht van kinderen, daarbij hoef je niet te focussen altijd maar op zwakke plekken.

De school heeft er bij ons heel vaak op aangedrongen dat we onze zoon lieten testen op ADHD. Ik heb altijd geweigerd omdat sowieso via de school te doen. De belangrijkste reden daarvoor is dat ik onze (inmiddels voormalige) school heel goed ken en weet dat zodra die diagnose binnen zou zijn ze vervolgens in elk gesprek naar medicatie zouden verwijzen. Voor hun is het heel duidelijk ADHD diagnose = medicatie en daarna praten we eventueel nog over andere oplossingen. Ik wilde gelijk met andere oplossingen beginnen. Niet gebaseerd op enige diagnose maar gebaseerd op de behoeften van mijn zoon als persoon met of zonder diagnose.

Zeker bij de ADHD is het voor scholen te makkelijk om een paar standaard oplossingen te hebben en verder vervolgens maar naar medicatie te verwijzen. Ik heb liever dat ze sowieso in overleg met ons kijken naar de behoeftes van mijn zoon en kijken of ze daar (deels) op kunnen anticiperen. Natuurlijk is mijn zoon niet de enige in de klas en ik vraag dan ook absoluut niet van de school dat ze alles maar aan hem aanpassen. Ik wil alleen niet dat men een A4tje genaamd ADHD tevoorschijn haalt en dan die oplossingen zonder verder nadenken toepast.

Ik zou een (ADHD) diagnose dan ook niet vlug delen met een school als deze die gelijk bij alles vervolgens zullen roepen dat hij maar ritalin moet gaan gebruiken.

Maylise

Precies billie

En dat is precies wat Lidwien Dobber in haar artikel probeert duidelijk te maken. Laat kinderen verschillend zijn en speel daar op in ipv de etikettenmachine te laten draaien. En ik weet zeker dat ze dat bedoelt want ik was een van die oud-collega's die aan die eettafel zat. Leuk om te zien hoe het stuk ook hier bediscussiërd wordt, net als het vervolg

Therapeut, de school uit

Vandaag nog een mooi artikel in Trouw van Paul Helders onder bovenstaande kop. Ging hij eerst vooral in op de 'hyperouders' nu signaleert hij een ontwikkeling die volgens mij veel meer invloed heeft, namelijk de marktwerking in de zorg, waardoor allerlei organisaties producten gaan verkopen en dat doen via de scholen.
Ik kan het artikel nog niet op internet vinden, maar geef een klein citaat aan het slot waar ik me helemaal in kan vinden:
"We moeten terug naar wat de ehtische code gebiedt: alleen de ouders gaan voor een zorgvraag met hun kind naar een zorgverlener, niet de onderwijzer, niet de zwemleraar, niet de schoenverkoper, neen, de ouders. Niemand anders.
In schooldossiers horen geen bevindingen van zorgverleners thuis. De school is een onderwijsinstelling, geen zorginstelling. En zorgteams horen thuis in een zorginstelling, niet op een school."
Ik kreeg bijna een 'deja vu', want een van mijn eerste discussies op het forum ging over de vraag of scholen zich aan het ontwikkelen zijn tot psycho-diagnostische centra. We zijn nu zoveel jaren later, het wordt tijd om de geest weer in de fles te krijgen.
Overigens is het daarbij van belang dat het opgebouwde systeem waardoor ouders die de voorgestelde diagnostische zorgtrajecten weigeren in te gaan gedigitaliseerd worden tot zorgmeldingen, verwijsindexen en overleggen op een opgehoogd niveau worden stopgezet. Zo'n traject (om vermoedens van ernstige verwaarlozing etc. op te sporen) heeft andere indicatoren nodig.
Naar aanleiding van het artikel vraag ik me wel af in hoeverre de invoering van het leerlingvolgsysteem (ook een product van een commerciële partij) een relevante stimulans is in de ontspoorde ontwikkeling die Helders beschrijft.
Maar het publiceren van de schoolresultaten in Trouw heeft ook een grote invloed gehad: uitblijven van zeer goede resultaten moet verklaard worden en dat komt dan op het micro-niveau van de individuele leerling terecht: een klas vol etiketjes, daar kun je ook geen goede resultaten van verwachten als het om de cijfers etc. gaat.
De ingezette beweging van Helders ondersteun ik van harte. Kunnen we nu weer normaal gaan doen?

Tsjor

Kinderen in de etikettenmachine

Helders reageert met het artikel Therapeut, de school uit! Op het artikel van Lidwien Dobber.
http://www.trouw.nl/opinie/letter-en-geest/article3379592.ece/Kinderen_in_de_etikettenmachine_.html?part=1

Ja! tsjor! dat leerlingvolgsysteem

Ik ben de laatste maanden tot de conclusie gekomen dat een instrument dat bedoeld was om achterstanden op te sporen (voor zover een goede docent die nog niet in beeld zou hebben) vol-ko-men ontspoord is in een leidraad hoe kinderen zich ontwikkelen.
1. allemaal even snel
2. allemaal in dezelfde volgorde dezelfde dingen
3. iedere afwijking is meteen een stoornis/aandachtspunt.

Dit is m.i. mede mogelijk doordat de pedagogische achtergrond van leraren soms te wensen over laat. Op de pabo is pedagogiek een ondergeschoven kind. Ze hebben dus geen sterk ontwikkeld eigen beeld van hoe gevarieerd de ontwikkeling is, hoe ieder kind zijn eigen weg volgt, maar zijn en blijven naarstig op zoek naar het Reguliere Kind.

Gevolg: steeds meer (en ik voorspel binnenkort álle) kinderen hebben achterstanden of voorsprongen of allebei.
God beter 't.

Toen de juf me vertelde dat oudste (groep 5) een maand achterstand had in spelling begon ik al wat raar te kijken.
Paar weken later gaat jongste van kleuterklas naar groep 3 en juf vertelt me dat hij wel wat achterstanden en voorsprongen heeft.....
whaaaaahhhh geef me geduld. Als die voorsprongen en achterstanden te erg worden dan is het etiketje niet meer ver weg.
Voor kinderen die zich _normaal_ ontwikkelen, alleen niet conform het LVS.

Rodebeuk, haha

"Whaaa geef me geduld". Nou, inderdaad. Ik ben het zo eens met zowel de schrijver van het artikel dat Temet aanhaalt in de beginposting als met jou, tsjor en theia. Ik krijg een consultatiebureaugevoel bij die statistiekjes. De afgelopen vier jaar heb ik vaak gehoord dat mijn dochter een te klein hoofd heeft en te mager is (beiden in vergelijking met het Gemiddelde Hollandse Kind). Het was soms best moeilijk om me niet af te vragen of ik echt een ondervoede sprinkhaan met dwerghoofd had - al zag ik het negatieve antwoord op die idiote vraag recht voor mijn neus vrolijk rondhuppelen.
Navenant ben ik ook reuzebenieuwd waarmee de kleuterjuf volgende week komt aanzetten tijdens het eerste tienminutengesprek. Ongetwijfeld wijkt ze op zeker 1 punt af van het gemiddelde. Ik hoop het maar, je zult tenslotte maar een precies gemiddeld kind hebben, brrr.
Even over het artikel: de docent in kwestie beschrijft de ronde-tafel-gesprekken waarbij zeven volwassenen uit verschillende zorg- en onderwijsdisciplines, meestal met de ouders/verzorgers er ook bij, het kind bespreken. (Stemmetje van moppersmurf Ik haat dat soort gesprekken. Je bent allemaal anderhalf uur kwijt en het lost zoooo weinig op, het is eigenlijk alleen maar signaleren en zorgen uiten, samen zeuren over een kind dat niet wil 'passen'. Als ik ooit vertrek uit het zorgonderwijs, zal dit soort nutteloze tijdverspillende onzin een grote reden vormen.
Groetjes
Massi

Nog een artikel

Ik ben erg onder de indruk van Ross Greene (explosieve kind, lost at school). Deze man heeft over dit onderwerp een stuk geschreven waar ik me heel erg in kan vinden. Hij heeft het over 'the quest for the diagnostic holy grail'.
Hij maakt duidelijk dat die diagnoses meer nadelen dan voordelen brengen voor het kind: 'But the down-side of diagnoses outweighs the up. Diagnoses pathologize kids. Diagnoses make it explicit that “the problem” resides within the kid. Diagnoses make it clear that it’s the kid who needs fixing, thereby providing justification for many ineffective interventions directed solely at the kid. Diagnoses scare off potential helpers (“He has bipolar disorder! I don’t know anything about bipolar disorder! That’s for someone else to deal with!”). Diagnoses deprive kids of the help they clearly need (“I’m sorry, Mr. and Mrs. Taylor, but your daughter doesn’t meet full diagnostic criteria for Asperger’s disorder, so she doesn’t qualify for our program.”) And, worst of all, diagnoses are distracting. They cause potential helpers to focus more on what a child is doing rather than on why and when he’s doing it…and on what the potential helpers can be doing to help.'

Het hele stuk staat hier.
http://www.livesinthebalance.org/collaborative-problem-solving-in-the-real-world

Constatering

Zo'n redenatie klopt natuurlijk. Maar dan blijf ik toch met de vraag over hoe dan verder. Je wilt niet terug naar een situatie waarin kinderen weggezet worden als dom, achterbaks of weet ik wat en functioneel analfabeet de school verlaten of zwaar onderpresteren. Of thuis de boel afbreken maar op school mooi weer spelen of andersom.
Daarvoor hebben niet alleen kinderen hulp nodig bij het aanleren van de vaardigheden die ze nodig hebben maar ook de ouders, de leerkrachten en iedereen die met een kind omgaat.
Ik vind het te makkelijk om er vanuit te gaan dat als iedereen zijn eigen oplossingsvaardigheden aanboort dat het dan wel gaat lukken. Ik ben wel van de praktische intelligentie maar ik had het beslist nodig om meer kennis en vaardigheden op te doen en nog steeds is de kennis rondom autisme voor veel mensen omstreden en levert vaak een enorme spraakverwarring en meningsverschil op. Om kinderen in alle milieus, thuis op school en elders goed te helpen heb je een gezamenlijk discours nodig en dat is er niet. Wat dan, hoe ga je dat concreet aanpakken?

Praktisch

Praktisch gezien vereist dat van leerkrachten meer kennis over diverse leerstijlen en manieren van informatieverwerking bij kinderen die je academisch zou kunnen ondersteunen door een groter aandeel van de orthopedagogiek in de wetenschap. En meer aandacht voor de verschillen in omgeving die kinderen nodig hebben. Ik weet nu al dat dat met de huidige bezuinigingen een moeizame vraag is. We weten wel wat we willen maar er is nou eenmaal geen geld. Meer kennis en deskundigheid voor leerkrachten en meer geld voor scholen.
Vanuit de hulpverlening voor thuis zou het accent ook meer moeten komen te liggen op het aanleren van vaardigheden bij ouders en dan niet uitsluitend een algmene opvoedcursus, kan handig zijn, maar die negeren wat mij betreft de grote verschillen tussen kinderen en hoe je daarmee omgaat ook bij verschillende kinderen in een gezin. En natuurlijk 'onafhankelijke' hulp thuis. Geen hulp die je gezin 'aangeeft' bij de gerechtelijke instanties waarna je nog verder in de prut raakt.
Want het kan toch niet de bedoeling zijn dat je het ongeluk van kinderen en ouders gaat negeren. Stel je voor dat de politiek hier lucht van krijgt!

En toch

En toch heeft het etiket bij ons kind wel wat geholpen. Zo van: "Aha, is dát het. Nou, vooruit, door naar groep 3 dan maar." En ze hebben wel degelijk meer rekening met hem gehouden op dit vlak, donders goed wetend dat het ene etikettenkind niet het andere is. Want dat hebben ze zelf al lang gezien hoor, in de praktijk. Mijn zoon's problematiek is niet precies hetzelfde als die van zijn soortgenoot een klas hoger. Integendeel, en dat weet school heel goed.

Zonder etiket kan je nog steeds aan dingen werken

.. je bent alleen wat meer gedwongen om ook echt te kijken naar wat er gebeurt.

Want reken maar dat een etiket ertoe verleidt om een blik standaardhulp open te trekken. Terwijl ook hier weer geldt dat niet alle houders van een etiket hetzelfde zijn. Je gooit toch ook niet alle autisten, dyslecten of ADHD-ers op een hoop?

Kijken, kijken, kijken.

Of eigenlijk

rust, rust, rust.

Dat is wat er nodig is. Uit die rust volgt kijken, uit kijken volgen vragen, en op die vragen volgt een zoektocht naar antwoorden voor het specifieke geval.

Niet het einde

Guinevere, er wordt niet gepleit voor het einde van alle etiketjes. Het pleidooi is om het hele zorgcircuit de school uit te krijgen en weer in handen te geven van de ouders en de zorg zelf.
Wat krijg je dan? School kan best aangeven dat zij tegen bepaalde dingen aanlopen op school. Maar in eerste instantie is het, los van wat jij als ouder doet, dan toch aan de school om daarmee aan de slag te gaan. Niet als hulpverlener, maar als onderwijsgever.
Stel dat jij bepaalde dingen herkent uit de observaties van school, toch al vragen hebt over je kind etc. dan kun jij besluiten om het circuit in te gaan.
Als dat iets oplevert waarvan je denkt dat het van belang is voor school, dan mag jij dat doorgeven en bespreken. Of, hoe en wanneer je dat doet is aan jou. Sommige ouders bespreken alles met school, andere ouders alleen als ze denken dat school er iets mee kan.

Het is niet het einde van de diagnoses, maar wel een scheiding en verheldering van wie over welk terrein gaat en wie wat nodig heeft en wie waartoe bevoegdheid heeft.

Tsjor