Mooie brief van een juf
Beste forummers, vaak lees ik hier verhalen over kinderen op school die 'anders' zijn, of kinderen die kinderen in de klas hebben waar ze lastig mee kunnen omgaan.
Gisteren kwam ik op internet deze mooie algemene brief tegen, vond het mooi om 'm hier te plaatsen:
Elke klas heeft een of meerdere kinderen met uitdagingen. Moeilijke kinderen. Onhandelbaar worden ze ook wel eens genoemd. Er wordt gepraat, er wordt gespeculeerd en er worden vraagtekens geplaatst bij ‘die’ kinderen door ouders. Natuurlijk zijn er altijd ‘gecompliceerde’ kinderen, maar vergeet de rol van leraren en leraressen niet. Zij doen hun uiterste best om het beste in ‘zo’n’ kind naar boven te halen.
Dat blijk uit deze algemene brief die afkomstig is van basisschoollerares Amy. We spotten deze treffende brief op haar site Miss Night Mutters en we werden er stil van. Ieder kind is anders en we willen allemaal dat onze kinderen goed terechtkomen. Daarom moet je ‘m absoluut lezen.
Beste ouder,
Ik weet het. Je bent bezorgd. Elke dag komt jouw kind thuis met een verhaal over ‘dat’ kind. ‘Dat’ kind dat altijd schopt, duwt, knijpt en krabt en dat zelfs andere kinderen bijt. ‘Dat’ kind dat altijd mijn hand vasthoudt in de gang. ‘Dat’ kind dat op een of andere manier anders is dan andere kinderen en dat liever op een stoel zit, dan op de grond. Het kind dat weg werd gehaald bij de blokken, omdat ‘ie niet begreep dat blokken niet bestaan om mee te gooien. Het kind dat over het speeltuinhek klimt, terwijl ik zei dat het niet mocht. ‘Dat’ kind dat de melk van z’n klasgenoot omgooide in een opwelling van woede. Expres. Terwijl ik toekeek. En wanneer ik ‘m vroeg om het op te ruimen, gebruikte hij de hele keukenrol. Expres. Terwijl ik toekeek. Ook gebruikte ze het F-woord tijdens gym.
Je bent bezorgd dat ‘dat’ kind jouw eigen kind van zijn werk afhoudt. Je bent bezorgd over het feit dat hij de boel aan het verstoren is en dat jouw kind daarom niet genoeg aandacht krijgt. Je bent bezorgd dat ze op een dag echt iemand pijn gaat doen. Je bent bezorgd over het feit dat die ‘iemand’ jouw kind is. Je bent bezorgd dat jouw kind straks ook agressie gebruikt als ‘ie iets wil. Je maakt je zorgen dat je kind een leerachterstand creëert, omdat ik niet doorheb dat ‘ie z’n pen verkeerd vasthoudt. Ik weet het.
Jouw kind, dit jaar, in deze klas, op deze leeftijd is niet ‘dat’ kind. Jouw kind is niet perfect, maar ze doet wat er gevraagd wordt. Hij deelt graag zijn speelgoed. Zij gooit niet met stoelen. Hij steekt gewoon z’n hand op als ‘ie iets wil vragen. Ze werkt wanneer er gewerkt moet worden en speelt wanneer er gespeeld moet worden. Hij kan rustig naar het toilet gaan en terugkomen zonder capriolen. Zij denkt dat het S-woord ‘super’ betekent en het K-woord ‘kansloos’. Ik weet het.
Ik weet het, ik ben ook bezorgd. Weet je wat het is, ik maak me continu zorgen. Ik ben bezorgd om ALLE kinderen. Ik maak me zorgen om zijn pengreep, om haar uitspraak, om het feit dat ‘ie verlegen is en om die ene lunchtrommel die constant leeg is. Ik denk aan Gavin’s jas die nu echt niet warm genoeg is en aan Talitha’s vader die schreeuwt om het feit dat ze de letter ‘b’ als een ‘d’ heeft geschreven. Vooral in de auto op weg naar huis denk ik aan deze momenten.
Maar goed, ik weet het, je wil graag met me praten over ‘dat’ kind. Ik wil ook over ‘dat’ kind praten, echt, maar er zijn zoveel dingen die ik niet kan zeggen. Ik kan bijvoorbeeld niet vertellen dat ze is geadopteerd met 18 maanden uit een weeshuis. Ik kan niet praten over het feit dat ‘ie op voedselallergieën wordt getest en dat ‘ie daarom continu honger heeft, omdat ‘ie bijna niets mag eten. Ik kan ook niets zeggen over dat zijn ouders in een vechtscheiding zitten en dat ze op dit moment bij haar oma woont. Daarbij mag ik ook niets vertellen over haar oma. Die drinkt namelijk. Ik mag je niets vertellen over zijn astma-medicijnen waar hij akelig en geïrriteerd door raakt.
Ik mag niets zeggen over het feit dat haar moeder er alleen voor staat en dat haar dochter dus altijd te vroeg wordt gebracht en te laat wordt opgehaald. En dat van school naar huis rijden, zo’n 40 minuten duurt. En dat haar dochter daarom een tekort aan slaap heeft. Ook kan ik niet praten over het huiselijk geweld dat zich thuis afspeelt. Het is oké, zei je. Je begrijpt dat ik geen persoonlijke informatie mag delen. Je wil alleen maar weten wat ik aan het gedrag van ‘dat’ kind doe. Ik zou het je graag willen vertellen, maar dat kan ik niet.
Ik kan je niet vertellen over het feit dat ze hulp krijgt bij het spreken en dat een opdracht uitwees dat ze een spraakachterstand heeft. De therapeut heeft het idee dat haar agressie voortkomt uit het feit dat ze gefrustreerd is omdat ze zich niet goed kan uiten. Ik kan je ook niet vertellen dat ik ELKE week met zijn ouders afspreek en dat sowieso een van de ouders altijd huilt tijdens deze besprekingen. Ik praat ook niet over het feit dat ‘dat’ kind en ik een geheim handsignaal hebben, dat wordt ingezet als ze zich even terug wil trekken. Ik mag je ook niets zeggen over het feit dat ‘ie opgekruld op m’n schoot wil liggen, want ‘ik word rustig van uw hartslag, juf’. Ik kan niets vertellen over haar agressieve buien die ik nauwlettend in de gaten hou en het feit dat ze van 5 uitbarstingen per dag naar 5 per week is gegaan. Ook kan ik niets zeggen over het secretariaat dat achter me staat en helpt wanneer ‘dat’ kind toe is aan verandering en steun.
Ik kan niets kwijt over toen ik opstond tijdens een vergadering, met tranen in m’n ogen, en mijn collega’s smeekte of ze ook aandacht aan haar willen besteden en aardig tegen haar willen doen, zelfs wanneer ze gefrustreerd zijn over het feit dat ze wéér iemand geslagen heeft. Onder de neus van een meester. Het is gewoon zo dat er zoveel dingen zijn die ik niet kan vertellen over ‘dat’ kind. Ik kan niet eens de goede dingen aan je kwijt. Ik kan niets vertellen over dat het zijn taak is om de planten water te geven en dat ‘ie in huilen uitbarstte toen een van de planten doodging. Ik kan je niets zeggen over dat ze elke ochtend haar babyzusje een kus geeft en dan fluistert ‘Jij bent mijn zonneschijn’, waarna haar moeder de buggy verder duwt. Ik kan je niets vertellen over het feit dat hij meer van onweer weet dan de meeste meteorologen.
Ik kan niets zeggen over dat ze altijd wil helpen met het punten slijpen. Ook zeg ik niets over dat ze een hand door het haar van haar beste vriendin haalt in de pauze. Ik kan niets kwijt over zijn klasgenoot die huilt en dat hij dan komt aangesneld met zijn lievelingsknuffel. Weet je wat het is lieve ouders, ik kan alleen dingen tegen je zeggen over jullie kind. Dus wat ik je wel kan zeggen, is dit: als jouw kind ooit ‘dat’ kind wordt, beloof ik dat ik deze privé-informatie nooit deel met andere ouders. Ik zal op regelmatige basis met je blijven praten, duidelijk en vriendelijk. Ik zorg dat er tissues klaarstaan en dat, als je het toelaat, ik je hand pak als het nodig is.
Ik zal me hardmaken voor de beste hulp en begeleiding en ik zal samenwerken met de juiste aangewezen professionele mensen. Ik zal ervoor zorgen dat je kind extra liefde krijgt, wanneer hij of zij dat nodig blijkt te hebben. Ik zal namens jouw kind spreken hier op school. Ik zal steeds, wat er ook gebeurt, zoeken naar de goeie, leuke en speciale eigenschappen die jouw kind bezit. Ik zal hem en jou eraan herinneren dat ‘ie inderdaad speciaal is, steeds weer. En wanneer een andere ouder naar me toekomt met vraagtekens over jouw kind, dan zal ik dit hele verhaal herhalen. Steeds weer.
Met hele vriendelijke groet,
De lerares
Ongetwijfeld
Ik geloof direct dat heel veel kinderen aandacht nodig hebben. Agressief gedrag, driftbuien het heeft vast allemaal een goede reden. Prima dat leerkrachten daar alle aandacht aan besteden want dat heeft zo'n kind vast ook nodig.
Maar het kan ook gevolgen hebben voor andere kinderen. En nee, dan bedoel ik niet dat mijn probleemloze dochter minder aandacht krijgt van de leerkracht want die aandacht heeft zij ook niet nodig. Maar mijn dochter zat in een klas met veel kinderen waar iets mee was. Ik heb het een aantal jaren aangekeken maar vorig jaar in groep 5 liep het in mijn ogen uit de hand. Zo heeft mijn dochter weken niet gegymd omdat kind A steeds driftbuien kreeg en gevaarlijk werd. Dus mocht de hele klas dan maar niet meer gymmen. Ook werd er geslagen en geschopt in de klas. Er kwam een nieuw meisje in de klas dat vanaf dag een aan de haren trok van kinderen, met tassen gooiden, schopte, sloeg etc. Ze had vast een hele goede reden maar mijn dochter vond die blauwe plekken op haar benen niet zo leuk. Op een gegeven moment moesten kinderen pauze koeken afstaan om mee te mogen spelen op het schoolplein. Het ging van kwaad tot erger en de school deed niets. Tenminste ze deden misschien wel wat maar als ouder merkte ik er weinig van. Maar ik ben ook geen klaagouder dus misschien had ik wel dagelijks in de klas moeten klagen om te horen wat er gedaan werd.
Wij waren er als ouders in ieder geval op een gegeven moment klaar mee.
Dit jaar is mijn dochter op een andere school begonnen. Het was even wennen. Ze zat de eerste weken als een verschrikt konijntje om zich heen te kijken als er ook maar iets gebeurde maar na een aantal weken gebeurde er iets. Ze veranderde. Ze werd minder schrikachtig en ze werd weer onze oude dochter. Haar schoolresultaten schoten omhoog. Voorheen kreeg ze vaak werk mee naar huis omdat het nooit af was of omdat ze het niet snapte. Nu krijgt ze pluswerk. En ze heeft heel veel vriendinnetjes. En alle kinderen zijn zo aardig.
En waarom het nou zo slecht liep op de oude school? Geen idee. Maakt mij ook niets meer uit. Het zal wel een combinatie zijn van te grote klassen, teveel kinderen waar iets mee was en leraren die het aan konden.
tjonge
Lijkt wel Amerika dit en nergens staat wat ze doet als 'mijn' kind weer geslagen, geschopt of gepest wordt, iets wat mijn kind voor de rest van zijn leven moet meedragen.
Dit is het
Sommige kinderen hebben meer positieve aandacht en adekwate begeleiding en scholing nodig en geen zielig verhaal.
Mijn hart huilt voor al die kinderen voor wie het speciaal onderwijs nu wordt afgebroken door de klassen te vergroten en alle soorten kinderen bij elkaar te zetten die als een lap op een stier op elkaar werken. En de kinderen in het regulier onderwijs waar de klassen te groot zijn en de juf handen te kort komt om de individuele aandacht te geven die kinderen ook nodig hebben, zonder hulp in de klas, want die is ook wegbezuinigd.
En dan de leerkrachten die zich maar moeten zien te redden met al die taken en taakjes dier er alleen maar bij komen, kinderen die meer aandacht nodig hebben die ze niet kunnen geven en een toenemende papierwinkel terwijl ze een veel te grote en diverse klas onder hun hoede hebben.
Te kleine kippenhokken met teveel kippen geeft stress. Zo gaat het nu ook in het onderwijs.
Alleen
De brief is gericht aan de ouders. Toch zit er een regel in die aangeeft hoe alleen de juf staat. 'Ik kan niets kwijt over hoe ik in een vergadering op stond met tranen in m’n ogen, en mijn collega’s smeekte of ze ook aandacht aan haar willen besteden en aardig tegen haar willen doen, zelfs wanneer ze gefrustreerd zijn over het feit dat ze wéér iemand geslagen heeft. Onder de neus van een meester.'
De brief is tevens een indirecte klacht naar haar schooldirecteur, verpakt in een brief naar de ouders zodat de klacht niet opvalt. In de bs kom je ze geregeld tegen, de leerkrachten met een hart van goud maar die niet meer open zijn over wat hen bezig houdt omdat dit toch niet gehoord wordt.
Anne J. zo is het. In en in triest. De koers die nu gevaren wordt heeft consequenties voor alle kinderen.
En die brief; ik kan er niet zoveel mee. Het komt op mij 'tranentrekkend'over. Ik zie ook dat leerkrachten tijd en vaardigheden tekort komen om klassen nu te bedienen. En het is vreselijk dat kinderen die extra aandacht nodig hebben het vaak niet krijgen. Of op een verkeerde manier benaderd worden. En ik vind het net zo vreselijk dat kinderen zonder extra hulpvraag in het gedrang komen; zoveel moeten ondergaan. En hierdoor soms zelf een hulpvraag krijgen.
Dat werkt het huidig beleid in de hand. En o wee als je opkomt voor de groep kinderen die last heeft van andere kinderen met hulpvraag. Dan ben je niet tolerant.
De juf mag ook niks zeggen./ Moet ze ook zeker niet doen. Helaas is mijn ervaring dat leerkrachten / schooldirecteuren ook daar niet goed in zijn. Zo regelmatig hoor ik en passant informatie over kinderen. Ik denk dan altijd; en wat zeg je over die van mij?
Ik vind het helemaal geen mooie brief
Een of twee kinderen die alle aandacht van de juf (m/v) opeisen en de andere 30 moeten het zelf maar zien te rooien. Sommige kinderen hebben veel baat bij onderwijs in hele kleine groepen, zodat de andere kinderen ook de aandacht krijgen die ze verdienen, zelfs al is dat in een 30+ groep.
Pfff
"Ik weet het, ik ben ook bezorgd. Weet je wat het is, ik maak me continu zorgen. Ik ben bezorgd om ALLE kinderen."
Ik ben blij dat de juf van mijn kinderen wat minder zorgelijk is aangelegd. Dit lijkt me geen gezonde situatie.
skik
ik hoop nog steeds
.... dat dit een vertaling is van een Amerikaanse brief!
Vertaling
Alles wijst erop dat de brief een vertaling is vanuit het Engels. Maar iemand heeft de moeite genomen die brief te vertalen. Dat is al erg genoeg.
mooi
Vind het juist mooi dat iemand die moeite nam!
Dit is wel waar het naartoe gaat
Helaas heeft de klas van mijn jongste ook een hele rits van dit soort probleemkinderen. En daar heeft ze echt wel last van. En je mag er ook nog niks van zeggen want dan mag je blij zijn dat je een normaal kind hebt met een stabiele thuissituatie.
Nou inmiddels kun je zeggen dat de schoolsituatie niet meer stabiel is. Gelukkig is het ergste geval vorig jaar toch maar van school gestuurd omdat alle kinderen en de juffen gewoon bang voor hem waren.
Zijn ouders waren heel boos op ons (de andere ouders) en op school omdat we geen begrip meer hadden voor een kind dat niet te handhaven was. Dat hebben ze ook nog laten weten door ons te mailen.
Dat kind is dus wel het kind van de rekening, zit nu weer op een reguliere basisschool en heeft al een juf geslagen (dit hoorde ik begin oktober dus allicht is het nog een keer gebeurd).
Maar nu zitten er nog een paar kinderen met iets. En mijn dochter (verlegen en onzeker) lijdt er wel degelijk onder. Ze kan haar vragen wel stellen aan de juf, maar die heeft nooit tijd voor haar. Als een kind haar pest moet ze steeds begrip tonen voor dat kind want die heeft ....
Vorig jaar vertelde ze dat als ze nooit meer terug zou komen dat de juf het waarschijnlijk niet eens zou merken. Dat deed pijn.
Ik vrees dat dit nu ook invloed heeft op haar prestaties en dat ze daardoor op een lager schoolniveau gaat uitkomen dan ze eigenlijk in haar mars heeft.
We hebben heel veel gepraat op school en inmiddels vindt men on lastig. Van school veranderen ging op het laatste moment helaas niet door omdat de andere school van de eerste keuze vol zat en de tweede keus daar ging nu net het probleemkind heen die het meeste herrie schopte.
Of anders een zwaar christelijke school. Maar wij geloven niet dus dat zie ik ook niet zitten.
Het onderwijs is in mijn ogen een regelrecht zooitje geworden en ik heb s
deze school de afgelopen 10 jaar zien veranderen van een goede school naar een chaos.
Evennie
Evennie, het probleem zijn niet die kinderen 'met iets'. Het probleem is dat er te weinig leerkrachten voor teveel kinderen zijn, dat het niveau van de leerkrachten te laag is en de werkdruk te hoog.
Ik snap dat je de kinderen 'met iets' als een 'bedreiging' ziet voor jouw kinderen. "Als ze er nou maar niet waren, dan zou mijn kind beter tot zijn recht komen". Weet je, ik snap dat op zich wel. Maar die kinderen zijn er nu eenmaal. Je kunt wel willen dat ze er niet zijn, maar hoe zie je dat voor je? Die kinderen zijn er altijd al geweest, en zullen er altijd blijven.
De kinderen 'met iets' zijn net zo goed slachtoffer van 'het systeem' als jouw kind. Het punt is dat veel kinderen erbij inschieten in het onderwijs.
Weet je dat er best veel ouders zijn die hun kind 'met iets' liever thuis zouden houden en hen thuis onderwijzen? Zou behoorlijk wat problemen oplossen. Maar het mag niet. Je mag je kind niet thuis houden. Dus je stuurt hem naar school, zelfs als je merkt dat het op school helemaal niet goed gaat.
En weet je dat r best veel ouders die hun kind graag naar speciaal onderwijs willen laten gaan? Meer kennis over bijvoorbeeld stoornissen, kleine klassen. Maar ook dat mag vaak niet. Het speciaal onderwijs is erg duur, daar mag je niet zomaar naar toe.
Je overweegt een andere school. Maar dat gaat je waarschijnlijk niet helpen. Natuurlijk kan het best zijn dat je nu gewoon een heel slechte school hebt getroffen, dan moet je vooral switchen. Maar kinderen met problemen zijn op alle scholen. En dat gaat echt niet veranderen. In tegendeel.
En toch
Toch hoop ik dat al doende zaken gaan veranderen. Dat reguliere scholen meer mogelijkheden krijgen aan ruimte, ook fysiek, en middelen om goed met alle kinderen om te kunnen gaan. En dat ook het speciaal onderwijs, door de ervaringen van de komende tijd, nieuwe oplossingen gaan vinden, maar ook ruimte, middelen, om goed voor onze kinderen te zorgen.
Daar heeft toch iedereen belang bij?
Of schrijven we kinderen af? Kan ook, maar dan hoop ik dat het gedoe er omheen ophoudt want het geld dat daaraan besteedt wordt zou zoveel kinderen een goede schoolopleiding kunnen geven.
Het is ook een kwestie van het dirigeren van het geld naar de achterkant in plaats van de voorkant. Misschien zou dat eens anders kunnen de komende jaren.
vertaling
van deze:
http://missnightmutters.com/2014/11/dear-parent-about-that-kid.html
het ligt ook wel aan de school
Mijn dochter heeft tot groep 7 op een basisschool gezeten waar heel slecht met probleemkinderen werd omgegaan. Heel onderdrukkend. Dat werkte natuurlijk niet en het gevolg was dat er regelmatig eentje ontplofte. Mijn dochter is in groep 5 en 6 regelmatig thuisgekomen met verwondingen omdat ze geslagen, geschopt, van de trap geduwd en zelfs met stenen bewerkt werd. En ze was niet de enige.
Op de tweede basisschool waar ze heen ging, zaten natuurlijk ook probleemkinderen. Maar daar werd op een heel andere manier mee omgegaan. Die mochten wél even weg als ze een ontploffing voelden aankomen, er was zelfs een apart lokaaltje waar ze zich konden afreageren op zachte matten en andere dingen die niet stuk konden, zodat ze geen andere kinderen pijn deden. Mijn dochter is daar enorm opgebloeid, ze verwachtte op die eerste school (terecht) ieder moment een potlood in haar nek of een elleboog in haar gezicht. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op die eerste school ook nog maar weinig begrip kon opbrengen voor de probleemkinderen als mijn dochter weer eens bloedend thuis kwam. Op de tweede school kon het blijkbaar wel, die kinderen handvatten geven om beter met hun problemen om te gaan. En daardoor werden de 'gewone' kinderen ook een stuk relaxter. 'O, dat is Pietje, die moet af en toe even apart, anders wordt het te druk in zijn hoofd.'
Ijsvogeltje het ligt inderdaad niet aan die kinderen
Maar aan de onmacht van de leerkrachten. Die krijgen naar mijn idee hiervoor helemaal geen goede begeleiding.
Ook vrijwilligers op school krijgen zo'n kind zonder enige uitleg in hun groep (heb ik meegemaakt). Je weet dat er iets is met zo'n kind maar er wordt niet over gepraat want dat mag niet?
Maar het neemt niet weg dat mijn kind hierdoor zich wel minder veilig voelt op school. En ik ga momenteel heel even heel erg uit van mijn kind. Dat is mijn zorg namelijk.
Waarom moet mijn kind begrip tonen als een ander kind haar keihard met een tennisracket op het hoofd slaat en daarna doodsbang is voor dat kind en er niet meer mee wil samenwerken?
Helaas hebben wij geen alternatieve school kunnen vinden zoals Stoepkrijt. Ik hoor van veel ouders hier in deze gemeente dat het op andere scholen net zo gaat.
Het lijkt mooi een kind met iets op een normale school; maar zoals het nu wordt uitgevoerd is het een ordinaire bezuiniging die ten koste gaat van alle kinderen.
In de groep van mijn kind zit ook een geestelijk gehandicapt meisje met de intelligentie van een kind uit groep 2/3.
Niemand wil met haar spelen omdat ze heel veel regels niet snapt, en als ze dan mee moet spelen zijn de kinderen boos en opstandig. Vervolgens wordt de juf boos en krijgen ze straf. Dat is toch voor niemand goed?
Inderdaad evennie
Zo sta ik er ook in. Voor sommige kinderen is het heel heilzaam als ze onderwijs krijgen in hele kleine groepen, of in andersinds speciale omgeving, of van gespecialiseerde leerkrachten. Dat is dan ook gelijk heel gunstig voor de andere kinderen. Dat geeft meer rust, meer aandacht en meer veiligheid voor alle kinderen.
Caesar
Het zou fijn zijn als dat kon, maar dat is nu niet de realiteit, omdat we daar met zijn allen geen geld voor over hebben. Dus wat moeten die kinderen dan?
Evanlyn
De discussie begon over een open brief die iemand mooi vind. Ik vind die brief dus helemaal niet mooi. Het is het verhaal van een juf die het ook allemaal niet meer weet en met alle liefde het beste ervan probeert te maken.
Grote klassen is momenteel de realiteit. Dat vind ik problematisch. Maar erger wordt het als er in zo'n grote groep ook nog kinderen zitten die veel extra aandacht behoeven. Overigens weet ik niet of de wet passend onderwijs perse voor extra problemen zorgt. Speciaal onderwijs blijft bestaan.
Vereerder zal ik voor de belangen van mijn kind opkomen. Dus als er storende elementen in de klas zijn die teveel aandacht van de juf (m/v) opeisen, of als mijn kind zich niet veilig weet in de klas, dan zal ik dat toch als een probleem aankaarten. Daar kan zo'n 'mooie', kuch, brief niets aan veranderen. Overigens is dit niet denkbeeldig. Bij mijn kind zat in de klas een ander kind dat absoluut niet functioneerde in een grote groep. Een heel lief kind overigens, maar met gewelddadige uitbarstingen. Na veel gedoe is dit kind op speciaal onderwijs met hele kleine geroepen terecht gekomen. Hier is het kind helemaal opgebloeid. Tegelijkertijd is de grote klas ook veel hanteerbaarder geworden en krijgen alle kinderen substantieel meer aandacht.
speciaal onderwijs
Als dat kan is het mooi, maar er zijn enorme wachtlijsten voor. Dat bedoel ik dus. Natuurlijk kom jij op voor je kind, dat is logisch. Maar dat doen de ouders van "dat" kind ook.
speciaal onderwijs
Tenzij ouders van de hoed en de rand weten en zich inzetten en verweren beschuldigen we ouders liever dan dat we een kind dat dat nodig heeft om zich te ontwikkelen voorzien van de broodnodige deskundigheid en hulp.
In de film van Louis Theroux over autisme zag je scholen in Amerika waar kinderen een op een begeleiding kregen. Hier wordt op het moment vanwege de bezuinigingen die ratio steeds hoger, zodat kinderen ook in het speciale onderwijs niet meekomen of alsnog uitvallen.
Ook het doofblinden onderwijs in Nederland is niet up to date.
http://www.gezond24.nl/tv-uitzending/g24_2409/Doofblinden-leren-gevoelens-en-gedrag-te-uiten
Ook daar moeten te weinig leerkrachten en begeleiders teveel kinderen tegelijk helpen.
Terwijl het een belangrijke investering is voor de zelfstandigheid en zelfs het verdienvermogen van opgroeiende kinderen.
We zetten er liever een bureau leerplicht en justitie op.
Of de buurvrouw.
last hebben
Overigens zijn er nog altijd veel meer kinderen met een stoornis die last hebben van de "normale" popi-jopi's in de klas dan andersom. Even een autisticsh kind jennen, leuk.
Evanlyn
Moet je nagaan hoe de schuchtere kinderen lijden in zo'n klas. Aan de ene kant probleemkinderen die hun ongenoegen uiten door je van de trap te gooien en aan de andere kant de popi's die je treiteren. Mijn dochters basisschooltijd is er behoorlijk door verziekt.
Pardon
Mijn probleemkind heeft nooit iemand van de trap gegooid, geslagen of wat dan ook. Je weet niet waar je het over hebt.
Nee jouw kind toevallig niet
Maar mijn kind is wel tot twee keer toe behoorlijk toegetakeld door een kind met iets. De tweede keer had de juf zelfs gezegd dat ze het maar aan niemand moest vertellen!
Nou gelukkig vertelde ze het wel aan mij. Ik stond dus meteen op school, woest was ik! Niet op die jongen, maar op de juf. En op school die een kind aannemen wat ze niet aan kunnen.
Maar hij moest eerst een juf slaan (voor de hele klas!) voordat men inzag dat dit toch echt niet kon.
Niet alle probleemkinderen doen dit, dit snap ik. Maar deze dus wel en dan is een vooroordeel snel de wereld in.
De popi-jopi kinderen hadden ook hun grote aandeel, helaas. Maar het is wel aan de juf om dit in goede banen te leiden.
Ik zou het niet kunnen hoor 30 kinderen waarvan 3 met een heel ingewikkelde gebruiksaanwijzing.
Nu zijn het er nog 2 en het gaat al beter, omdat de 2 die er nu zijn niet zo agressief worden om niks. Maar ze krijgen wel heel veel aandacht.
En dan heb je nog de pluskinderen die allemaal extra's krijgen.
Mijn dochter krijgt niks. Terwijl ze toch ook graag aandacht wil. Ze wil gewoon gezien worden, maar ja de juf heeft maar 1 paar ogen.
en dan nog
het kind van Stoepkrijt kon naar een andere school, mijn kind niet. Want ja, overal zijn al genoeg probleemkinderen. Mijn zoon heeft tot en met groep 8 bij die etterbakjes moeten zitten.
Dus als je een "normaal" verlegen en/of mishandeld kind hebt moet je niet zeuren. Je hebt tenminste keus, gebruik die dan ook in plaats van hier te miepen over probleemkinderen. En stem op een partij die er wat aan doet.
evennie
Hoezo "toevallig" niet? Waar komt dat vooroordeel vandaan? Van mensen zoals jij. Ik walg ervan.
Rusting aan Evanlyn
Dat is geen manier van discussiëren. Ik begrijp dat er persoonlijke frustratie is. En dat begrijp ik als je kind jarenlang is gepest. Die school zou zich rot moeten schamen. Maar Evennie heeft het nooit over jouw kind gehad maat stelt vast dat er soms ook gewelddadige kinderen zijn. En dat is ook een probleem. Een probleem waar haar kind erg last van heeft gehad. In de klas van mijn kind zat ook een kind dat in de drukke groep geregeld zijn controle verloor. Voor dat kind is gelukkig redelijk snel een betere school gevonden. En dat is uiteindelijk voor iedereen beter.
Wat betreft keuze voor basisschool: die is er niet altijd. In landelijk gebied waar nog 1 BS in de wijde omtrek is, is er weinig keus. Maar ook hier in de buurt zijn er voor de scholen enorme wachtlijsten. Kinderen worden direct na de geboorte ingeschreven en zelfs dan is er nog geen zekerheid op plaatsing. Eenmaal op een school is van een makkelijke eventuele schoolwisseling al helemaal geen sprake.
En ja, instem op een partij die het budget voor onderwijs flink wil verhogen 
maar dan moet de discussie over pesten of gewelddadige kinderen gaan en dat zijn meestal niet de kinderen met "iets". Lees mijn post #23 maar. En niet alles op "probleemkinderen" afschuiven: die horen hier niet, moeten naar speciaal onderwijs (alsof dat nog zomaar kan), kosten zo veel tijd van de juf dat mijn schatje te kort komt. Ja, dat vind ik walgelijk.
Ik moet dan altijd denken aan dat bordje: neem je mijn parkeerplaats, neem dan ook mijn handicap.
Evanlyn
Daar moet de discussie misschien ook over gaan. Maar ook over de aandacht die een juf aan een klas kan geven. Als er in een 30+ klas 1 of enkele kinderen zitten die erg veel aandacht behoeven, dan is dat een probleem voor de hele klas. Als mijn kind dan te weinig aandacht krijgt maak ik mij toch echt sterk voor de rechten van mijn kind. Maar dat vind jij kennelijk walgelijk. Jammer...
Overigens beweert jouw post #23 wel iets, maar dat mist elke onderbouwing. Ik kan daar niet zoveel mee. Tevens, kinderen die niet functioneren in een grote drukke groep en daardoor geregeld doordraaien (met geweld), daar kan een juf (m/v) natuurlijk niet boos op worden. Het zou ook niet helpen. Raddraaiers en pesters, daar kan natuurlijk wel disciplinair tegen worden opgetreden mocht dat nodig zijn.
