Mooie brief van een juf
Beste forummers, vaak lees ik hier verhalen over kinderen op school die 'anders' zijn, of kinderen die kinderen in de klas hebben waar ze lastig mee kunnen omgaan.
Gisteren kwam ik op internet deze mooie algemene brief tegen, vond het mooi om 'm hier te plaatsen:
Elke klas heeft een of meerdere kinderen met uitdagingen. Moeilijke kinderen. Onhandelbaar worden ze ook wel eens genoemd. Er wordt gepraat, er wordt gespeculeerd en er worden vraagtekens geplaatst bij ‘die’ kinderen door ouders. Natuurlijk zijn er altijd ‘gecompliceerde’ kinderen, maar vergeet de rol van leraren en leraressen niet. Zij doen hun uiterste best om het beste in ‘zo’n’ kind naar boven te halen.
Dat blijk uit deze algemene brief die afkomstig is van basisschoollerares Amy. We spotten deze treffende brief op haar site Miss Night Mutters en we werden er stil van. Ieder kind is anders en we willen allemaal dat onze kinderen goed terechtkomen. Daarom moet je ‘m absoluut lezen.
Beste ouder,
Ik weet het. Je bent bezorgd. Elke dag komt jouw kind thuis met een verhaal over ‘dat’ kind. ‘Dat’ kind dat altijd schopt, duwt, knijpt en krabt en dat zelfs andere kinderen bijt. ‘Dat’ kind dat altijd mijn hand vasthoudt in de gang. ‘Dat’ kind dat op een of andere manier anders is dan andere kinderen en dat liever op een stoel zit, dan op de grond. Het kind dat weg werd gehaald bij de blokken, omdat ‘ie niet begreep dat blokken niet bestaan om mee te gooien. Het kind dat over het speeltuinhek klimt, terwijl ik zei dat het niet mocht. ‘Dat’ kind dat de melk van z’n klasgenoot omgooide in een opwelling van woede. Expres. Terwijl ik toekeek. En wanneer ik ‘m vroeg om het op te ruimen, gebruikte hij de hele keukenrol. Expres. Terwijl ik toekeek. Ook gebruikte ze het F-woord tijdens gym.
Je bent bezorgd dat ‘dat’ kind jouw eigen kind van zijn werk afhoudt. Je bent bezorgd over het feit dat hij de boel aan het verstoren is en dat jouw kind daarom niet genoeg aandacht krijgt. Je bent bezorgd dat ze op een dag echt iemand pijn gaat doen. Je bent bezorgd over het feit dat die ‘iemand’ jouw kind is. Je bent bezorgd dat jouw kind straks ook agressie gebruikt als ‘ie iets wil. Je maakt je zorgen dat je kind een leerachterstand creëert, omdat ik niet doorheb dat ‘ie z’n pen verkeerd vasthoudt. Ik weet het.
Jouw kind, dit jaar, in deze klas, op deze leeftijd is niet ‘dat’ kind. Jouw kind is niet perfect, maar ze doet wat er gevraagd wordt. Hij deelt graag zijn speelgoed. Zij gooit niet met stoelen. Hij steekt gewoon z’n hand op als ‘ie iets wil vragen. Ze werkt wanneer er gewerkt moet worden en speelt wanneer er gespeeld moet worden. Hij kan rustig naar het toilet gaan en terugkomen zonder capriolen. Zij denkt dat het S-woord ‘super’ betekent en het K-woord ‘kansloos’. Ik weet het.
Ik weet het, ik ben ook bezorgd. Weet je wat het is, ik maak me continu zorgen. Ik ben bezorgd om ALLE kinderen. Ik maak me zorgen om zijn pengreep, om haar uitspraak, om het feit dat ‘ie verlegen is en om die ene lunchtrommel die constant leeg is. Ik denk aan Gavin’s jas die nu echt niet warm genoeg is en aan Talitha’s vader die schreeuwt om het feit dat ze de letter ‘b’ als een ‘d’ heeft geschreven. Vooral in de auto op weg naar huis denk ik aan deze momenten.
Maar goed, ik weet het, je wil graag met me praten over ‘dat’ kind. Ik wil ook over ‘dat’ kind praten, echt, maar er zijn zoveel dingen die ik niet kan zeggen. Ik kan bijvoorbeeld niet vertellen dat ze is geadopteerd met 18 maanden uit een weeshuis. Ik kan niet praten over het feit dat ‘ie op voedselallergieën wordt getest en dat ‘ie daarom continu honger heeft, omdat ‘ie bijna niets mag eten. Ik kan ook niets zeggen over dat zijn ouders in een vechtscheiding zitten en dat ze op dit moment bij haar oma woont. Daarbij mag ik ook niets vertellen over haar oma. Die drinkt namelijk. Ik mag je niets vertellen over zijn astma-medicijnen waar hij akelig en geïrriteerd door raakt.
Ik mag niets zeggen over het feit dat haar moeder er alleen voor staat en dat haar dochter dus altijd te vroeg wordt gebracht en te laat wordt opgehaald. En dat van school naar huis rijden, zo’n 40 minuten duurt. En dat haar dochter daarom een tekort aan slaap heeft. Ook kan ik niet praten over het huiselijk geweld dat zich thuis afspeelt. Het is oké, zei je. Je begrijpt dat ik geen persoonlijke informatie mag delen. Je wil alleen maar weten wat ik aan het gedrag van ‘dat’ kind doe. Ik zou het je graag willen vertellen, maar dat kan ik niet.
Ik kan je niet vertellen over het feit dat ze hulp krijgt bij het spreken en dat een opdracht uitwees dat ze een spraakachterstand heeft. De therapeut heeft het idee dat haar agressie voortkomt uit het feit dat ze gefrustreerd is omdat ze zich niet goed kan uiten. Ik kan je ook niet vertellen dat ik ELKE week met zijn ouders afspreek en dat sowieso een van de ouders altijd huilt tijdens deze besprekingen. Ik praat ook niet over het feit dat ‘dat’ kind en ik een geheim handsignaal hebben, dat wordt ingezet als ze zich even terug wil trekken. Ik mag je ook niets zeggen over het feit dat ‘ie opgekruld op m’n schoot wil liggen, want ‘ik word rustig van uw hartslag, juf’. Ik kan niets vertellen over haar agressieve buien die ik nauwlettend in de gaten hou en het feit dat ze van 5 uitbarstingen per dag naar 5 per week is gegaan. Ook kan ik niets zeggen over het secretariaat dat achter me staat en helpt wanneer ‘dat’ kind toe is aan verandering en steun.
Ik kan niets kwijt over toen ik opstond tijdens een vergadering, met tranen in m’n ogen, en mijn collega’s smeekte of ze ook aandacht aan haar willen besteden en aardig tegen haar willen doen, zelfs wanneer ze gefrustreerd zijn over het feit dat ze wéér iemand geslagen heeft. Onder de neus van een meester. Het is gewoon zo dat er zoveel dingen zijn die ik niet kan vertellen over ‘dat’ kind. Ik kan niet eens de goede dingen aan je kwijt. Ik kan niets vertellen over dat het zijn taak is om de planten water te geven en dat ‘ie in huilen uitbarstte toen een van de planten doodging. Ik kan je niets zeggen over dat ze elke ochtend haar babyzusje een kus geeft en dan fluistert ‘Jij bent mijn zonneschijn’, waarna haar moeder de buggy verder duwt. Ik kan je niets vertellen over het feit dat hij meer van onweer weet dan de meeste meteorologen.
Ik kan niets zeggen over dat ze altijd wil helpen met het punten slijpen. Ook zeg ik niets over dat ze een hand door het haar van haar beste vriendin haalt in de pauze. Ik kan niets kwijt over zijn klasgenoot die huilt en dat hij dan komt aangesneld met zijn lievelingsknuffel. Weet je wat het is lieve ouders, ik kan alleen dingen tegen je zeggen over jullie kind. Dus wat ik je wel kan zeggen, is dit: als jouw kind ooit ‘dat’ kind wordt, beloof ik dat ik deze privé-informatie nooit deel met andere ouders. Ik zal op regelmatige basis met je blijven praten, duidelijk en vriendelijk. Ik zorg dat er tissues klaarstaan en dat, als je het toelaat, ik je hand pak als het nodig is.
Ik zal me hardmaken voor de beste hulp en begeleiding en ik zal samenwerken met de juiste aangewezen professionele mensen. Ik zal ervoor zorgen dat je kind extra liefde krijgt, wanneer hij of zij dat nodig blijkt te hebben. Ik zal namens jouw kind spreken hier op school. Ik zal steeds, wat er ook gebeurt, zoeken naar de goeie, leuke en speciale eigenschappen die jouw kind bezit. Ik zal hem en jou eraan herinneren dat ‘ie inderdaad speciaal is, steeds weer. En wanneer een andere ouder naar me toekomt met vraagtekens over jouw kind, dan zal ik dit hele verhaal herhalen. Steeds weer.
Met hele vriendelijke groet,
De lerares
Stoepkrijt en Barvaux
Jullie hebben gelijk, we hadden eerst de termen moeten definiëren, dan heb je al minder snel ruzie. Maar het is ook wel zo dat die termen in de hoofden van veel ouders niet goed gedefiniëerd zijn. Ook de scholen hebben het niet helder. Dus in plaats van dat je wat aan pesten doet, krijg je dan: tja, maar wat wil je ook,we hebben hier twee autisten en drie ADHD'ers in de klas, dat is echt niet makkelijk en dan gaat er wel eens wat mis...blabla. Er moet maar van alles in die klas zitten, die kinderen horen hier niet. Als je ze erop aanspreekt roepen ze dat ze dat natuurlijk niet zo bedoelen.
En Flanagan, je hebt gelijk. Een hele sterke, ervaren leerkracht kan het misschien alleen af, maar de rest heeft de steun van het team nodig. En dan helpt het om zorgenkinderen niet direct negatief te framen. Want als je dat doet, is alles hun schuld, of ze nou pesten, gepest worden, of nergens iets mee te maken hebben.
Die kinderen horen hier niet
Evanlyn, dat is de ergste dooddoener van leerkrachten die ik ken. Overigens hoor ik hem meer van ouders.
Die kinderen horen hier niet, tsja, ze moeten ook naar school en dat zal op regulier moeten totdat bewezen is dat dat niet kan. Maar het aantal zorgenkinderen kan wel degelijk de draagkracht van de leerkracht overstijgen, daar moet wat mij betreft veel meer op gelet worden.
Nou is het een luxe, kleine klassen, maar voor kinderen die meer nodig hebben is het wel essentieel, anders kan de juf/meester die zorg gewoon niet bieden.
En als ik dan toch bezig ben, het is wel handig als je de kinderen die hetzelfde type zorg nodig hebben zoveel mogelijk bij elkaar zet. Maar dan heb je of een hele grote school nodig, of je zit weer bij het speciaal onderwijs wat nou net zo ongeveer afgeschaft wordt.
Bah, doe nou gewoon die kleinere klassen en geef de juf/meester de tijd om de aandacht te geven die de kinderen nodig hebben. Overigens valt pesten ook meer op in zo'n klas, en kun je dat probleem ook direct grondig aanpakken. En liefst zonder het bagatelliseren waar school van vriendinnetje van mijn dochter zo goed in is, ik zit me nog op te vreten.
net zoon nog...
"Kan ik geen privé-leraar krijgen, die thuis komt? Dat lijkt me veel handiger!" Haha, mij ook. Die ontsla je gewoon als hij het niet goed doet. En met pesten heb je al helemaal niks te maken. Helaas zit het er niet in.
Thuisonderwijs
Lijkt me echt een oplossing voor sommige groepen kinderen. Sommige kinderen ontwikkelen zich veel beter in kleinere groepen.
Het is eigenlijk van de zotte dat het in veel omringende landen (belgië, engeland) wel toegestaan is en hier niet. En een enorme toeloop hoef je echt niet te verwachten, daar is het al tijden een erg kleine groep die daar voor kiest.
hm...
Op basis van mijn ervaringen tot nu toe heb ik het idee dat het heel veel uitmaakt hoe de school omgaat met zorgenkinderen en grote klassen, en wie er voor de klas staat. De vorige school van mijn kinderen zat stampvol met kinderen waar iets mee aan de hand was, en ondanks dat de klassen steeds kleiner werden (door afstroom naar so, of schoolwissel uit ontevredenheid) werd het gedrag van sommige kinderen steeds problematischer en het werden er ook steeds meer. Ik kreeg bijna het idee dat daar probleemkinderen werden gemáákt. Misschien geeft de juf van die brief ook wel les op zo'n school waar de boel niet op orde is.
Op de huidige school zijn de klassen veel groter (28-30 ipv 16-23 leerlingen) maar op de een of andere manier heb ik de indruk dat de leerkrachten de situatie beter in de hand hebben. Alles verloopt soepeler en meer vanzelf op deze school. En bij de oudergesprekken (die hier bovendien langer duren dan 10 minuten) bleek ook dat de juf en meester van onze kinderen gewoon zágen dat de kinderen best wat meer aankonden, en dat ook aanbieden. Geen voorwaarden, scorelijstjes etc. maar gewoon: ik zie dat pietje zich verveelt, ik stel voor dat we dit en dat gaan doen. Op de vorige school was het nog van 'pietje laat niet zien dat hij het te makkelijk vindt, laat hem eerst maar testen op hb'.
Soms. ( ot)
Soms vraag ik mij wel eens af waarvoor de iadh-kinderen zo hun best doen om er toch bij te horen terwijl de maatschappij keihard is. Ze proberen ook hun diploma te halen maar zullen daarna opnieuw moeten knokken voor een baan omdat ze 0-1 achter staan met andere sollicitanten. Ik bedoel niet dat ze dan niets moeten doen en zich later afhankelijk maken van de sociale dienst. Ik bedoel dat het al in het onderwijs al niet eenvoudig is om geaccepteerd te worden, laat staan in de maatschappij. En wel in een maatschappij met een grote werkeloosheid.
Tegenslagen in het onderwijs is wel een goede training voor het incasseringsvermogen in de toekomst en vormt hen tot echte doorzetters, een kwaliteit dat ze niet uit boekjes leren maar opdoen in de praktijk.
Als ik de brief lees, lees ik een hoop zorgen voor de toekomst maar geen oplossingen.
Ik moet hier toch maar niet te vaak bij stil staan want dat is niet goed voor het hart.
Flaganan daar heb je een punt
En daar is ook meteen de paradox. Als kind moeten de iadh kinderen gewoon mee doen. Maar zodra ze van school zijn wil niemand ze meer hebben.
Keihard en onmenselijk.
Maar ja mensen die niet voor 100% productief zijn daar zit de maatschappij tegenwoordig niet op te wachten. De menselijke maat is totaal zoek.
Als ik mijn jongste zo bekijk; zij past als "normaal" kind ook helemaal niet in de structuur van school. Heeft vanaf groep 1 al problemen om zich thuis te voelen in de klas. Houdt sowieso niet erg van veel kinderen om zich heen.
Ze haat al die verplichte werkjes en taakjes. En als ze dan eindelijk eens iets mogen knutselen is dat ook weer aan allerlei regels gebonden. Dus kliedert ze maar wat aan dan.
En bij wat vrijere opdrachten of werkstukken (pas vanaf groep 7) is de juf of meester ineens verbaasd wat ze allemaal kan....
Ik heb haar voor de gein eens wat werk van huis laten meenemen om te laten zien. De juf was echt stomverbaasd. Toen is er wel een wat positievere houding naar haar toe gekomen.
De juf van vorig jaar is (pas aan het einde dat wel) gaan inzien dat mijn dochter gewoon niet tot zijn recht komt in de drukte van de klas, dus heeft ze haar wat vaker op de gang laten werken. Daar zijn werkhoekjes voor de plussers en de RT kinderen dus eigenlijk niet de bedoeling.
Ik heb de juf van deze klas er echt toe moeten overhalen dat dit voor haar werkt. Maar eigenlijk mag het dus niet, dus ik mag het ook niet verder vertellen En dat vind ik zo idioot.
Hoe dit later moet weet ik ook niet zo goed, want op een gemiddelde werkvloer is ook weinig ruimte voor eigen inbreng (ze heeft nu VMBOt advies).
En zo levert mijn 'niks aan de hand kind' toch heel veel; zorgen op voor ons. Maar ik mag daar nooit over zeuren, en daar baal ik zo van.
Ze is gewoon ongelukkig in het schoolsysteem, en ik mag dat niet eens erg vinden.
evennie en Flanagan
Natuurlijk mag je dat wel erg vinden. Maar ik denk dat als alles op orde is voor zorgleerlingen, het ook op orde is voor jouw kind.
Dat is dus precies wat ik bedoel. Het ligt niet aan "al die zorgleerlingen". Het ligt eraan wie er voor de klas staat, hoe die opgeleid en ondersteund wordt, en aan geld en faciliteiten. Passend onderwijs komt nu neer op alles maar in elkaar schuiven en zie maar wat ervan komt. Maar daar kunnen onze kinderen niets aan doen en het is kinderachtig en schadelijk om ze daarom scheef aan te kijken. Kinderen voelen dat aan en zo worden onze kinderen schietschijf, als ze dat niet al waren.
Flanagan, ik denk dat het met dat werk wel meevalt. De werkvloer bestaat in veel meer soorten en maten dan het onderwijs. Een autist kan computers programmeren, een ADHD'er kan soms zelfs cabaretier worden (Jochem Myer!). En zo zijn er nog veel meer mogelijkheden. Maar dat is wel een reden om goed onderwijs te verlangen en zorgenkinderen niet in het onderwijs te laten stranden. Want al die mogelijkheden zijn er vooral als je een opleiding hebt. Mijn zoon zal het in elk geval niet van zijn vlotte babbel moeten hebben, zacht uitgedrukt.
Stemmingmakerij
Het is helemaal geen mooie brief. Het is stemmingmakerij van de eerste orde. Dat blijkt eens te meer uit het verloop van dit draadje.
Er is geen klas in de wereld die barstensvol zit met kinderen waar iets mee is.
Behlve in Nederland. Wij hebben daar speciale scholen voor. Die zijn er nog steeds, er is niet op bezuinigd.
Elke ouder die zich op een reguliere school door een juf of meester of schooldirectie laat wegsturen met smoezen over al die kinderen met al die problemen, die laat zich bij de neus nemen.
Ondertussen is elke schoolklas een minimaatschappij. Daar zitten ook eens secreten tussen. Als je dat treft gecombineerd met het ongeluk van een incompetente juf en of een onverschillige directie, dan is je kind in de aap gelogeerd.
Daar is niks op af te dingen.
De werkelijke voedingsbodem voor de stemmingmakerij uit de brief is een combinatie vanincompetente peofessionals en veel te hoge verwachtingen van een schoolklas. Alsof dat model een zegen is. Alsof het helemaal geen nadelen kent. Alsof kinderen binnen dat model uberhaupt op aandacht kunnen rekenen.
Reken het eens uit dames: 22 lesuren, gezamelijke instructie, niet lesgebonden werk, etc. Deel wat je aan minuten over hebt door 30 en je weet hoevel seconden aandacht je kind per week zou kunnen krijgen. Als er niemand de klas onder kotst, een gat in zijn hoofd valt, jarig is, of noem maar een dwarsstraat.
Ga eens uit van realistische verwachtingen. Zul je zien dat het wel mee valt.
Evenknie (ot)
De beschrijving van je dochter herken ik ook in mijn kind. Na het lezen van de onderstaande link, begreep ik hem een stuk beter. Misschien heb je er wat aan. Het is de materie waar leerkrachten niet snel aan denken of begrijpen. Misschien tijd voor een WiscII, al is het maar zodat je kind juist ingeschat wordt.
Evenknie?
Evennie dus.
helemaal eens met evanlyn
wat betreft de opmerking over faciliteiten van een school, wie er voor de klas staat etc.
Achja, en met iadh-kinderen in de toekomst, als ze aan het werk zijn.... dat is nu toch ook al zo? Pas als iemand 'heel erg iadh' is, lijkt me dat dat problemen oplevert. En voor die mensen is het heel vervelend dat de verzorgingsstaat afbrokkelt. Ik vind het eerder jammer dat kinderen die een tikkeltje anders zijn een etiket krijgen (onder druk van de hogere eisen die aan ze gesteld worden). Dat vind ik wel zorgelijk.
precies creaba
Op mijn werkplek kan ik de etiketten zo plakken. Van de werknemer die al 40 jaar precies hetzelfde werk doet tot de hoge piet die zijn secretaresse wel héél hard nodig heeft. Vul zelf maar in.
En. Creabea en envanlyn
Als je een goede werkgever hebt leer je daar ook nog eens om daar mee om te gaan en elkaars verschillenen te waarderen en er gebruik van te maken. Nu ik weet dat mijn collega mijn totale tegenpool is qua profiel snap ik ook waarom zij zo'n gedetailleerde muggenzifter is en ik niet.
M Lavell
De juf zei maximaal 10 minuten per dag persoonlijke aandacht om de taalinstructie op een andere manier toe te lichten. Als ik vroeg of ik de werkjes die niet af waren thuis mocht uit leggen, mocht dat niet. Het was mij al opgevallen dat de leerkracht het werk van de dyslect niet nakeek.
Ik denk dat heel wat ouders van iadh-kinderen hun kinderen willen begeleiden zodat een kind bij blijft en het kind minder van de leerkracht vergt. Alleen die samenwerking komt niet van de grond. In de brief staan ook alleen maar zorgen en geen oplossingen.
Jouw kinderen zijn blijkbaar bijna klaar met hun studie, vandaar je geruststellende houding. Mijn kinderen staan aan het begin, tezamen met veranderingen als gevolg van passend onderwijs.
De voorzichtige woorden van Dhr. Assher over een generatie met mensen waarvan een groep geen baan zullen vinden, zijn mij niet ontgaan. Waarschijnlijk worden mijn kinderen zzp-ers. Niets mis mee, alleen wat minder zekerheid dan de huidige belastingbetalers.
Wat ik wel zeker weet, is dat ze kunnen doorzetten want daar zijn ze een kei in.
De ene wordt boekhouder, daar is later veel vraag naar met al de zzp-ers.
De andere wilt later sportmasseur worden. We leggen al wat geld opzij voor het opstarten van een praktijk. Wel een geruststellend vooruitzicht, de ene die de financiële zaken beheert terwijl de andere je op je oude dag je spieren kneedt-
.
Verder. M Lavell, je vindt de brief stemmingmakerij en verwijst naar het verloop van dit draadje. Het is voor een ouder wel fijn als de ouder zijn zorg voor de toekomst kan delen ipv dat dit tot de taboe-onderwerpen verheven wordt. Maar misschien heb ik je verkeerd begrepen.
Eerlijk delen
Flanagan :"De juf zei maximaal 10 minuten per dag persoonlijke aandacht om de taalinstructie op een andere manier toe te lichten."
Juf kan niet rekenen. 10 min per dag is bij een klas met 21 kinderen al 3,5 uur (210 minuten) Zo lang duurt de hele taalles niet eens (hooguit 1,5 uur).
Deel verder gerust je zorgen. Ik ben niet tegen.
Mijn haren gaan wel overeind staan van de suggestie dat (Nederlandse) reguliere klassen stampvol probleemgevallen zitten die de aandacht van het 'gewone kind' opsouperen.
Het is gewoon niet waar. De klassen zitten niet stampvol probleemgevallen. Bovendien is er per definitie bij klassikaal onderwijs nauwelijks tijd voor individuele aandacht.
aandacht
In een klas met veel probleemgevallen (waar die ook door komen, door een stoornis of de aanpak van de juf, of een combi van factoren) kan wel de kwaliteit van het onderwijs in de knel komen. Dat zag ik op vorige school bij mijn oudste in de klas: al vanaf groep 4(!) huiswerk voor sommige dingen, omdat er in de klas niet genoeg tijd voor was. Er was ook weinig tijd voor creatieve vakken, maar wel voor youtube-filmpjes kijken in de pauze en het laatste kwartier van de dag want dan waren de probleemgevallen ook even zoet. En er allemachtig veel tijd gestoken in het opvoeden in de vorm van sociale programma's, gezond leven, maatschappelijke acties etc.
