Observatie op school door orthopedagoog?

Niet doen

Wat wij er eventueel vanachter ons scherm in zien doet er nu nog niet zoveel toe. Wat nu van belang is: laat school dergelijke onderzoeken níet uitvoeren! Voor je het weet ligt er een dossier vol gegevens over het kind waar je mogelijk helemaal niet achter staat. Dit soort dingen moet je altijd in eigen hand houden, dan kun je zelf bepalen wat je aan school vertelt.
Ook al lijkt school nu goedwillend en proactief, je weet niet hoe zoiets zich ontwikkelt. Mocht je vriendin toch willen instemmen, laat haar dan eerst goed informeren wat dat "observeren" in houdt. Wij kregen zelf na een "observatie" een ongefundeerd verslag in onze brievenbus gekieperd waar de honden geen brood van lustten. Dat rapport had de school natuurlijk óók gekregen.
Verder: bij een 4-jarige kun je sowieso geen stellige conclusies trekken. Je vriendin kan het beste in gesprek gaan over de zorgen van de school. Mocht ze dingen al dan niet herkennen, dan kan ze dus zélf naar de huisarts stappen met haar zorg.

De school wil dit graag laten doen omdat de juffen aangeven dat zij niet goed weten hoe zij het beste met het meisje kunnen omgaan. Zij geven dus niet zozeer aan dat er met het kind iets mis is, maar dat zij als juffen problemen hebben met hoe het beste op dit gedrag in te spelen. Dat lijkt mij wel een nuttige houding. Als ze het kind niet echt zouden willen helpen, hadden ze haar al lang afgedaan als lastig denk ik.
Vriendin

Te optimistisch

Bij een observatie heb ik nog nooit gehoord dat er alleen wordt gekeken welke tips er aan de juf gegeven kunnen worden. Nee, er wordt gekeken waardoor de problemen mogelijk veroorzaakt worden. Dat houdt dus meestal in dat ze in de richting van diagnoses gaan denken. Ik heb het nog nooit anders gehoord. Een diagnose is voor veel leerkrachten heel nuttig. Zonder etiketje hebben ze af en toe geen idee welke aanpak ze uit de kast moeten halen. Helaas werkt dat in de praktijk vaak zo, terwijl ze ook zonder etikettering een heel eind zouden moeten kunnen komen door kindgericht aan de slag te gaan in plaats van probleemgericht. Natuurlijk willen ze het kind helpen, maar dat hoeft niet noodzakelijk via de route die de school aangeeft. Bovendien is een observatie geen geschikt instrument om dieper liggende problematiek boven water te krijgen. Daar is het te oppervlakkig voor.
Sorry als ik wat zwartgallig klink, maar ik heb al heel veel voorbij zien komen op dit vlak en ik adviseer je vriendin niet in deze valkuil te stappen.

Echt niet doen

kan ik uit ervaring zeggen. Het is niet zomaar observeren door een orthopedagoog, dikke kans dat er een diagnose uitkomt, al is het maar een "werkdiagnose" ; het komt in het dossier te staan en gaat er niet meer uit.
Als je vriendin toch graag een onderzoek van haar dochter zou willen, dan kan ze het veel beter zelf regelen: zelf een bureau, en rapport voor haarzelf houden.

Ik raad je vriendin aan met de juffen vast te stellen wat de concrete problemen zijn en wat daar praktisch aan gedaan kan worden. Wie weet herkent je vriendin wel wat het gedrag en heeft zij daar thuis al iets op gevonden.
Daarbij is 4 jaar echt heel jong, dat kan nog alle op kanten ontwikkelen.

Coach voor juf

Als het erom gaat dat juf een handreiking krijgt hoe ze met jouw kind kan omgaan , lijkt ene coach voor de juf (of supervisie/intervisie voor juf) meer op zijn plaats. Ik zou dat ook voorstellen aan de juf/directeur/IB'er

Verbaast

Wat een tegengas, wat een ondertrouwen ten opzichten van de scholen waar iedereen zijn kinderen elke dag heen stuurt, je kan er toch ook vanuit gaan dat de school het beste wil met de kinderen?
Op de school waar mijn kleuterkinderen op zitten, is een klasgenootje geobserveerd,(heel druk tegendraads niet goed luisteren een stoorzender in de klas) er is een plan van aanpak gemaakt en daardoor functioneert hij nu prima.
Moeten leraren breder geschoold worden, Hu als je huisarts met iets geen raad weet stuurt hij je toch ook door, een lerares hoeft heus niet alles van opvoeden te weten hoor, dan zouden we zoizo een tekort aan leerkrachten krijgen, een mens kan nu eenmaal niet alles.
Ook mijn zoon is geobserveerd ongeveer anderhalf jaar geleden, met mijn instemming. Ik was blij dat de school wat aan hem zag, want ik maakte me een beetje zorgen, snel bang, onzeker, vlug huilen, nooit echt blij gevoelig voor geluiden voor wat andere kinderen zeggen enz enz. Al ooit met het cb over gesproken, al ooit met de huisarts gesproken, kijk het maar aan enz enz. Het advies was speltherapie, en dat heeft hem zooooo goed gedaan.
Natuurlijk is eerst goed overleggen, en kijken of er nog andere mogelijkheden zijn en wat de eventuele consequenties zouden kunnen zijn altijd slim. Maar al die reacties van hier boven, sorry maar zo zie ik het niet. In elk geval niet na de ervaringen van mij en andere ouders op de school waar mijn kinderen zitten.

Ib er inderdaad

en als de stap na een echte observatie van iemand van buiten de school wat snel gegrepen lijkt, kan ook een IB-er eerst een polshoogte nemen, maar na wat ik zo lees zal dat misschien al gebeurd zijn en dit misschien de tip of optie van de ib-er zijn

Vertrouwen

Buzz, de crux zit hem in jouw eerste alinea: 'Wat een tegengas, wat een ondertrouwen ten opzichten van de scholen waar iedereen zijn kinderen elke dag heen stuurt, je kan er toch ook vanuit gaan dat de school het beste wil met de kinderen?'
Ik trapte vroeger ook in dat soort zinnen. "We hebben het beste met 'het kind' voor. We stellen 'het kind' centraal."
Ik was zo verschrikkelijk oliedom om te denken dat met 'het kind', míjn kind bedoeld werd. Nee dus.
Met 'het beste voor de kinderen' bedoelt de school, het beste voor de meeste kinderen. En als jouw kind dan zo'n vierkant blokje is, wat niet in het ronde gaatje past, dan valt jouw kind niet in de categorie 'de meeste kinderen'. En dan kan zo'n rapport van een schoolbegeleidingsdienst, wat je in je naïviteit en onnozelheid hebt laten samenstellen en in zijn dossier hebt laten opnemen, ineens vier jaar later een blok aan je been blijken te zijn.
Dan wordt jouw kind ineens een 'dit soort kind', als in de zin 'dit soort kinderen past hier op deze school niet thuis'. En dan heeft die onnozele, goeiige kleuterjuf, die echt geen kwaad in het zin had, achteraf ineens ervoor gezorgd dat je kind in groep 4 of 5 (dat vaak lastige jaren) al jaren 'een zorgleerling' blijkt te zijn.
Psychologisch, orthopedagogisch en medisch onderzoek, horen in mijn opinie niet op school thuis. Ze gaan namelijk altijd over de persoonlijke levensfeer van het kind en zijn gezin. Daar horen ze dus ook thuis.
Het is een feit dat veel ouders van kinderen die niet onder 'de meeste kinderen' vallen, moeite hebben met ervoor zorgen dat deze kinderen krijgen waar ze recht op hebben. En vaak/bijna altijd staan de belangen van de school (met zo min mogelijk inspanning zoveel mogelijk kinderen zo goedkoop mogelijk naar groep 8 loodsen, op gemiddeld niveau) daarbij loodrecht tegenover de belangen van het niet gemiddelde kind.
Het past daarbij dat de ouders proberen om zelf zoveel mogelijk de regie in handen houden betreffende het onderzoek en de behandeling van hun kind. Het past daarbij dat de ouders opkomen voor hun kind. Het past daarbij dat de ouders degene zijn die bepalen wat de zorgvraag is, wat er door wie onderzocht wordt en wie de resultaten van het onderzoek mag hebben.
Dat is echt de meest slimme manier van handelen.
Ik heb het wel laten doen, dat onderzoek door de schoolbegeleidingsdienst. En ik heb er NIETS aan gehad. Het heeft wel mijn zoon geschaad. De juffen gingen hem benaderen op een manier die niet passend was bij zijn stoornis en het kind ging onderuit. Zo jammer. Zo veel spijt gehad van mijn onnozelheid.

Nou karmijn

Erg vervelend voor je! Heb je dat hele verhaal nergens gemeld of zo?
Ik denk dat ik het er maar op houd dat het scheelt van school tot school, want ik herken hier niets in, ik kan het uit mijn ervaring, en van de ervaringen die ik om me heen hoor (daarbij ook het reilen en zeilen op de scholen waar 2 van mijn zussen werken).
Natuurlijk kan je het ook op eigen houtje doen, maar vaak is het ook zou dat ze op school gedrag zien wat thuis niet te zien is of wat ouders niet opmerken. Ik vind het in elkgeval eigenlijk ALTIJD goed als de school iets aankaart, en ik denk dat ook dat je daar 8 van de 10 gevallen wat mee moet doen, al dan niet zelf of via school. Maar echt de ervaring die jij hebt ken ik niet nooit. Daarom wil ik toch ook zeggen dat het waarscheinlijk niet op elke school het zelfde werkt.

Verschil buzz

Het is alleen maar goed als een school aankaart dat er zorgen zijn over je kind. Daar zullen ouders blij mee zijn over het algemeen.
Waar het om draait is, dat als je school de regie geeft over onderzoeken/observaties er dingen in het dossier van je kind komen te staan die zijn/haar hele verdere schoolloopbaan kunnen achtervolgen als die niet juist blijken te zijn.
Vandaar dat er wordt aangeraden om ZELF als ouders hulp te gaan zoeken zodat je alleen die informatie aan school kan geven die voor school van belang is.
Je kind heeft nu eenmaal niets aan labeltjes die aan een kind gegeven worden (met bijbehorend perspectief) die niet kloppen. Zie DAT maar eens uit een dossier te krijgen.

Vera

Geen vertrouwen

Ik sluit me helemaal bij Karmijn aan, mijn ervaringen zijn vergelijkbaar. Ook vanuit het naïeve idee dat iedereen wel het beste voor zou hebben met mijn leuke kleuter de regie uit handen gegeven en daar veel ellende van gehad.

Naïef ben ik inmiddels helemaal niet meer. Mijn kinderen hebben er baat bij gehad dat ik hun belangen scherp bewaak.

Buzz

Ik heb een tijdje gedacht dat het aan de school van mijn zoon lag. Dat die een vreselijk slechte school was. Maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Het was een gemiddelde school met gemiddelde leerkrachten.
En gemiddelde leerkrachten zijn niet geschikt om mee te oordelen of een kind een stoornis heeft. Als je een schoolbegeleidingsdienst inschakelt, is de leerkracht de vragende partij. Officieel misschien niet, maar in realiteit wel. Wat de leerkracht zegt, weegt zwaarder, dan wat de ouder zegt. 'Want de leerkracht is professioneel.'
Daar is de schoolbegeleidingsdienst van de school van mijn zoon echt niet uniek in. Dat vinden ze allemaal. En daardoor worden stempeltjes en vooronderstellingen uitgedeeld, die gebaseerd zijn op het gedrag van een kind in een klas.
En daar ga je de mist in, want het kind zit maar vijf uurtjes van de dag in een klas en een klasse situatie is een heel vreemde situatie. Het komt in het leven van mensen nooit meer voor, dat ze in een groep komen te zitten, ingedeeld louter op leeftijd, zonder enige autonomie, waar ze dingen moeten doen die een ander ze voorschrijft, zonder dat ze de mogelijkheid hebben weg te gaan. Al heb je de meest fantasieloze productiebaan, met verschrikkelijke collega's dan kun je altijd nog ontslag nemen.
Ik zou willen dat onze ervaringen met school uniek zijn, want dan zou dat betekenen dat andere scholen beter zouden functioneren op dit gebied. En er zullen heus wel andere scholen zijn, waar het wel beter gaat. Misschien die van jou wel.
Maar ik lees op dit forum net iets te veel verhalen, die zo op die van mij lijken.
De ouders zijn verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling, de opvoeding en de scholing van hun kinderen. Die verantwoordelijkheid maakt, dat jij de regie van de zorg van je kind stevig in handen moet zien te houden.
Met het Passend onderwijs, zijn de rechten van ouders op dit gebied weer verder uitgekleed. Lees het artikel van M Lavell maar op www.ouders.nl. Daar legt ze dat ijzingwekkend uit. Maar zorg er in ieder geval voor, dat je scholen niet te veel vertrouwt, want niet elke school is je vertrouwen waard. Echt niet, mooier kan ik het echt niet maken.

Karmijn

Karmijn,

wat ik me afvraag: hoe verwoord je dit dan naar school.
Zeg je: ik wil mijn kind niet door jullie laten 'testen', of druk je je dan meer eufemistisch uit?

Je schrijft: De juffen gingen hem benaderen op een manier die niet passend was bij zijn stoornis en het kind ging onderuit.

Hoe heb je het tij dan kunnen keren?

Roos

Je kunt toch gewoon tegen school zeggen: wat goed dat jullie je zorg hebben gedeeld, wat fijn dat jullie zo open zijn naar ons toe. Wij willen nu ook weten wat er aan de hand is met ons kind. Hierom gaan wij hem laten onderzoeken door iemand via de huisarts. We houden jullie op de hoogte.
Wij hebben het tij voor onze zoon kunnen keren, omdat wij het grote geluk hadden dat hij een erg goede kinderpsycholoog had, die op school heeft uitgelegd wat er wel met hem aan de hand was. De leerkracht die het zo fout deed, daar is hij niet meer bij in de klas geweest, want wij hebben het vertrouwen in haar opgezegd.
De rest van dat jaar en het volgende jaar waren heel erg moeilijk voor onze zoon, omdat hij door de situatie depressief was geworden. Het is nu vier jaar later en het gaat goed met hem.

Wat

een nare ervaringen allemaal, ik ben blij dat het hier zo goed afgelopen is.
En dat er nog steeds goed aangewerkt en samen gewerkt is.
Het ging hier trouwens anders, zoon werd geobserveerd, er waren 5 vellen met bevindingen, en een advies, speltherapie.
Wij kregen het advies naar een bepaalde therapeut (centrum te gaan ) omdat de school daar goede ervaringen mee had.
Daar zijn we heen gegaan, was een wachtlijst van een half jaar, maar hadden een nieuw centrum geopend in een stad 3 kwartier verderop. Dat hebben we toen gedaan. zowel school als wij hebben gesproken met de speltherapeut, met zijn alle een plan van aanpak gemaakt, en het verschil tussen een jaar geleden en nu van mijn zoon is zo ontzettend groot. Het hele traject is nu afgesloten. maar nog open voor als er een terugval komt, net een oudergesprek meer tussen iedere rapporten in. Ik vroeg of er nu een briefje aan hem hing en op school zijden ze, we houden hem een beetje in de gaten en als het zo doorgaat is er in de middenbouw geen plakker meer nodig. Maar nu hadden ze het er over dat als hij de leeftijd er voor had ze wel een dissectie test bij hem af wilde nemen, omdat ze daar trekjes van zaggen. Nou prima, graag ben ik zelf ook de kans zit er in. Ik zal in de gaten houden waar jullie allemaal voor waarschuwen, maar tot op heden denk ik dat we geluk hebben met de school in de buurt.

Wat is het echte probleem?

Als een leerkracht tegen mij zou zeggen dat mijn kind moet worden geobserveerd, dan zou ik eerst proberen helder te krijgen wat het probleem nu feitelijk is. Je schrijft "Dat meisje kijkt bv de juffen niet aan, maakt vaak geluidjes in de klas, volgt wel alles (blijkt bij navragen)". Daaruit is mij niet duidelijk wat het werkelijke probleem is. Ja, ze zal blijkbaar anders overkomen dan anderen, maar is dat erg? Wat voor tips hoopt de leerkracht te krijgen? Hoe ze kan zorgen dat het meisje haar wel gaat aankijken, en hoe ze ervoor kan zorgen dat ze geen geluidjes meer maakt? Oftewel: hoe dit meisje 'gewoner' kan worden? Mocht dit het geval zijn, dan zou ik niet instemmen met een observatie. Mocht blijken dat er allerlei dingen echt niet goed gaan in de klas, dat het meisje zich ongelukkig voelt of wat dan ook maar, dan vind ik het een ander verhaal. Dan kan ik mij voorstellen dat een juf tips van een iemand anders wil hebben.
Maar tips hoe om te gaan met een meisje dat geluidjes maakt en je niet aankijkt, mwah.