Ouder van nu veel betrokkener?

Fioricci ( o.t.)

Het bericht van Reina kostte wat meer tijd om te reageren. Intussen eerst een bakje thee voor mijn zoon gezet. Op een presenteerblaadje....geintje!

Herfst, verantwoordelijkheid

Ik ken het boek niet, ik schrijf de titel op.
Maar uit de titel haal ik wel het woordje verantwoordelijkheid.
Dat is een hele goede. Ik ga daar eens over na denken. We voelen ons als ouders zeer verantwoordelijk voor de toekomst van onze kinderen. We moeten alles "goed" doen tijdens de opvoeding, de ontwikkeling van een kind moet in mooie rechte banen verlopen, want anders hebben we iets niet goed gedaan. Ouders lezen opvoedingsboeken, we verdiepen ons in peuter- en kleutergedrag en wat de kinderen minimaal moeten kunnen.
We rennen naar de bieb voor avi boeken en gaan naar fysiotherapie als zoonlief zijn pen krampachtig vasthoud. Op je 8e heb je minimaal 4 zwemdiploma`s en moet je alleen door de stad kunnen fietsen.
Het zijn zomaar voorbeelden die ik echt om me heen zie.
Jeetje, je kind zal op zijn 6e nog moeten gaan leren lezen, drama, paniek. Ja, we zitten er bovenop.
Misschien voelen we ons tè verantwoordelijk?

The entitled generation

Wordt het in Amerika genoemd. De generatie die nu tussen de 15 en 25 is, die vinden dat ze overal récht op hebben. Die het normaal vinden op vakantie te gaan, te gaan studeren, een rijbewijs te halen, een scooter te hebben - dat soort dingen. En ze zien heus wel dat sommigen het niet breed hebben en sommigen zullen er meer voor moeten doen dan anderen, maar ze vínden dat ze er recht op hebben. De gedachte: ja jongen, mooi, maar dát is nou eenmaal niet voor mensen zoals wij - die is vaak ver te zoeken.

Tirza

Wil (ot)

Dan zitten we meer op een lijn dan ik dacht Ik denk trouwens dat mijn ouders zich 30 jaar geleden ook zeker zorgen over onze toekomst maakten. In die tijd was er heel weinig werk te vinden, ook voor HBO'ers (ik heb meer dan 90 x gesolliciteerd en was vaak een van de honderden sollicitanten, mijn man was een van de weinigen uit zijn (HTS)klas die een baan op HBO-niveau vond). En wij woonden zelfs een tijdje in een tent omdat er nergens woonruimte te vinden was. Vroeger was echt niet alles beter Maar zij haden wel vertrouwen in ons, ze wisten dat we het op een of andere manier zouden oplossen. Ik denk dat je je inderdaad niet te verantwoordelijk moet voelen, je kind is er zelf ook bij. Kinderen kunnen vaak heel wat meer zelf dan sommige ouders denken! En juist van dat zelf-doen leren ze weer.

Eens met wil

Ik ben het wel eens met Wil. Mijn kinderen groeien ook op in betrekkelijke welvaart. Daarmee bedoel ik niet dat ze alles krijgen maar wel dat ze gewend zij aan een warm huis, genoeg te eten, genoeg kleren, cadeautjes met hun verjaardag en met kerst, leuke uitstapjes en regelmatige vakanties. Bijna iedereen in hun nabije omgeving heeft dat ook. Natuurlijk sommige leven heel luxe en andere weer bescheidener dan wij maar echte situaties van gebrek hebben wij niet onze nabije omgeving. Dat zien ze misschien op straat of als we langs een roma kamp rijden of op tv maar niet bij hun familie of vriendjes/vriendinnen.
Het is dan wel heel makkelijk om dat allemaal als gewoon en vanzelfsprekend te ervaren terwijl het helemaal niet gewoon is.
Toen ik jong was en dat zelfde geldt voor mijn man was er veel meer tastbare armoede. Er was minder luxe en het was ook minder gewoon.
Als kind op de basisschool ging bijna niemand uit mijn klas ver weg op vakantie. Kamperen op Schiermonnikoog of een huisje in Twente was al heel bijzonder. Er gingen altijd wel een of twee kinderen uit de klas naar Frankrijk of zo dus heel apart was dat ook niet maar vanzelfsprekend zeker niet. In de klassen van mijn kinderen gaan juist de meesten weer wel op vakantie. Op vakantie gaan wordt niet meer gezien als speciaal en apart maar als redelijk normaal. Die kinderen groeien dus op met een verwachting dat op vakantie gaan heel normaal is. Dat geeft verder ook niet maar ik hoop dat ze wel hun levenspatroon kunnen bijstellen als dat nodig is. Dat is wel iets waar ik me soms zorgen over maak. Of ze wel met gebrek kunnen leven zonder gelijk ongelukkig te worden of zich in de schulden te steken. Dat ze het niet als een vanzelfsprekendheid ervaren dat ze een auto kunnen bekostigen, jaarlijks op vakantie kunnen gaan, regelmatig wat nieuws kunnen aanschaffen en een huis met tuin huren/kopen. Want dan is de kans zo groot dat als dat niet kan dat ze daar niet goed mee om kunnen gaan.

Maylise

Opleiding

Hoewel ik het nut van een opleiding op hoog niveau nooit zal betwijfelen vind ik het erg jammer dat tegenwoordig het steeds moeilijker is om er zonder die opleiding te komen. Vroeger was het veel makkelijker om via de werkvloer alsnog je omhoog te kunnen werken. Er worden nu steeds meer eisen gesteld en steeds hogere kwalificaties gevraagd. Ik vind dat jammer voor mensen die om wat voor reden weinig scholing hebben gehad want die zitten steeds meer vast. Mijn man heeft enorm veel geluk gehad dat hij daar nog van heeft kunnen profiteren. Hij heeft nauwelijks meer dan basisschool en heeft toch door hard werken een baan waar hij tevreden mee is en redelijk mee verdiend. Dat was nu veel moeilijker geweest als hij in dezelfde situatie had gezeten.

Maar tirza

Herken jij dat dan ook bij je eigen kinderen? Ik eigenlijk helemaal niet.

Fiorucci

Ik herken het wel, niet bij mijn eigen kinderen (maar die vallen dan ook nét buiten die generatie . ,maar wel bij veel jongeren. Ook als er thuis heel weinig geld is vinden ze dat ze mee moeten kunnen doen, niet met vakanties, maar wel met gadgets en kleding.
Daarnaast zie ik veel jongeren die net iets ouder zijn (tussen de 25 en de 30) die het allemaal wel zullen zien, zij maken zich niet druk, studeren als het uitkomt, werken als het uitkomt, stellen geen enkele luxe-eisen, maken zich niet druk over wat komen gaat. Dat zijn 2 hele tegengestelde manieren om tegen het leven aan te kijken.

Fiorucci

Nee natuurlijk niet. Maar ik heb dan ook een enorme blinde vlek voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen rol daarin Mijn dochter beoefent een hele dure sport. Goed, daar draagt ze zelf ook flink aan bij en ze heeft nooit het nieuwste van het nieuwste (zoals anderen), maar het feit dát ze die sport sowieso beoefent vindt ze helemaal niet raar.
Mijn zoon beschikt over de allersnelste computer die hij kon vinden. Ja, zelf voor gewerkt. Maar het feit dat hij op zijn verwarmde kamer alleen kan zitten computeren met mijn stroom vindt hij helemaal niet gek.
Ik hád niet eens een eigen kamer, laat staan verwarmd. Dus ja, ook mijn kinderen vinden bepaalde dingen gewoon heel normaal.

Tirza

Tirza

Ja, ok, dat is waar. Maar er is dan toch ook een gebied tussen gewend zijn alles te krijgen en te hebben, en niks gewend zijn. Er zijn zat kinderen die verwachten die pc te krijgen, ipv er voor te werken.

Fiorucci

Ja maar ja. In mijn sombere beschouwende buien: wáár is de glijdende schaal en wéét je het als je daar op staat? Mijn dochter woont op kamers en is helemaal waus van dat Unox-Blond-Rookworst-servies. Dat ben ik dus bij elkaar aan het sparen (met dank aan OOL) en dat krijgt ze voor de kerst. Leuk, prima.
Maar ménsen. Wat een flauwekul. Ik heb hier in de kast 24 borden staan en op zolder nog eens zoiets. Wat een kokeleko om zo'n snotneus zulke dure borden te schenken. Het geeft allemaal niet, het is onschuldig genoeg, maar méns, ga de wereld ontdekken, eet van een krant met je kont op een sinaasappelkistje......gunst. Ik ben een calvinist

Tirza

Hahaha

Tirza zegt het zo heerlijk, met humor, hoe ik het ook zie.
Onze kinderen zijn bewust of onbewust stràààl verwend. En nee, ik ben niet opgegroeid in armoede. We vinden het zelf niet eens meer verwennen, we vinden het gewoon.

Gewoon

Tja, dat is maar net hoe je refenrentiekader ligt. Vergeleken met sloppenwijken zijn ze straalverwend. Maar het is hier beslist niet zo dat alles ze komt aanwaaien. Mijn zoon betaald zijn eigen zorgverzekering, krijgt geen zak/kleedgeld meer, daar werkt hij zelf voor, en hij werkt naast zijn studie nu 16 uur per week om in sept zijn vervolgstudie mee te betalen. Dus hoezo verwend? Hij werkt er zelf voor. Mijn definitie van verwend is rondhangen en pa/ma alles laten betalen.

Sjonge

Onze dochter is toch echt niet straalverwend, hoor. Ze loopt in tweedehands kleding van haar nichtje, krijgt relatief weinig speelgoed en dagjes uit (strand, dierenpark) doen we bijna nooit. Misschien drie keer per jaar. Daar staat tegenover dat we wel veel voorlezen, dat ze veel familie om zich heen heeft en dat ze veel uitstapjes maakt die weinig tot niets kosten: het bos, het park, de speeltuin, samen ergens iets drinken, de bibliotheek, even met het OV naar vrienden toe, gisteren nog even het paard van Sinterklaas bezocht en poffertjes gegeten. Ze is dus eerder immaterieel verwend, als je dat al zo wilt zien.
Er zijn echt ontzettend veel kinderen die opgroeien zonder de immense luxe die ik hierboven beschreven zie. Ik geef al tig jaar les op achterstandsscholen en zie dus dagelijks de andere kant. Het is een misvatting om te denken dat bijna alle Nederlandse kinderen straalverwend zijn. Er zijn nog veel te veel kinderen die opgroeien in een omgeving waarin zelfs de basisbehoeften niet altijd voldoende beschikbaar zijn.
Groetjes
Massi

Wij ouders zijn straalverwend en daarom de kinderen ook

Ik vind het wat oneerlijks hebben om de verwendheid alleen aan de kinderen toe te dichten. Het is niet meer dan logisch dat mijn kinderen meer hebben dan ik toen ik hun leeftijd had. Wij als ouders hebben toch ook veel meer dan onze ouders op onze leeftijd? In het algemeen veel grotere huizen, minstens 1 tv,meestal wel meer. Een computer, laptop, minstens 1 auto en elk jaar op vakantie.
Onze kinderen hebben ook veel meer dan ik op hun leeftijd had. Geen wonder. Dan heb ik het wel over de middle class en hoger.
Helaas zijn er zoals Massi schrijft ook heel andere gezinnen. Het rare is dan natuurlijk wel weer dat zie gezinnen het weer op een heel andere manier minder hebben dan de arme mensen uit mijn jeugd. Die hadden geen tv, geen auto, geen computer, geen wasmachine. En een aantal van die dingen hebben de achterstandsgezinnen die ik zie en ken vaak weer wel, hoe gammel dan ook. Vaak is er toch in elk geval een tv, een wasmachine en een computer. Die ik hen van harte gun. Maar vergelijken met een andere tijd blijft erg moeilijk. Dat geldt voor mijzelf, mijn kinderen en de achterstandsgezinnen.

Ja inderdaad

Klopt ook. Wij zijn ook enorm verwend. Ik geef de kinderen er ook niet de schuld van of zo. Voor mij is het ook redelijk vanzelfsprekend om een dak boven mijn hoofd te hebben en me geen zorgen te maken waar mijn volgende maaltijd vandaan komt. Als ik de kraan open doen komt er water uit en hoewel het buiten koud is heb ik het warm want de verwarming staat aan. Ik ga elk jaar wel een keer ergens op vakantie heen. Ik heb een baan met goede arbeidsomstandigheden waar ik elke maand ook echt een salaris voor ontvang. Ik heb een computer, een wasmachine, een afwasmachine, een tv en een telefoon.

Het verschil tussen mijn kinderen en mij is dat mijn kinderen dit allemaal altijd gehad hebben. Misschien is het omdat ik wat ouder ben maar ik kan me nog goed herinneren dat we heel van die dingen niet hadden. Wij waren vroeger niet echt arm maar we onze levensstijl was absoluut veel minder luxe dan nu. In mijn omgeving vroeger was dat ook heel normaal. Mijn moeder waste kleding nog met de hand bijvoorbeeld. Ik liep elke dag 45 minuten naar school. Wij hadden geen verwarming maar alleen een kolenkachel.

Juist daarom besef ik heel goed dat je met minder ook goed kan leven. Ik vraag me alleen af om mijn kinderen dat ook zullen beseffen. Want wat als ze al die dingen die ze nu als gewoon beschouwen niet meer hebben? Hoe zullen zich dan voelen? Zullen ze ongelukkig zijn omdat ze het gevoel hebben dat het iets is dat vanzelfsprekend is en dat ze er recht hebben? Zullen ze schulden maken omdat ze zich niet voor kunnen stellen dat je ook in een huis zonder wasmachine kan lezen? Zullen ze een wasmachine als een eerste levensbehoefte zien? Ik weet het niet hoor. Misschien valt het allemaal reuze mee en zou dat niet zo zijn maar het is lastig als het allemaal zo vanzelfsprekend is.

Natuurlijk weten ze verstandelijk wel dat er talloze mensen zonder wasmachine zijn. Echter in hun nabije omgeving heeft iedereen een wasmachine. Ze hebben ook heus wel armoede van dicht bij gezien. Hier in de buurt, in de achterstandsbuurten en bij de roma kampementen en ook op vakantie in het verre oorden. Alleen iets van nabij zien is iets zo anders dan er mee te leven. Zeker als je zelf in een omgeving van relatieve welvaart leeft en niet dagelijks me schrijnende gebreken geconfronteerd wordt dan is het toch iets wat ver van je afstaat.

Maylise

Precies maylise

Ik zat van de week te mijmeren over mijn moeder (die was van 1935) en haar 'jonge moeder'-periode. Toen mijn zus en ik baby waren, bestond er nog geen plastic - elke ochtend was alles natgeplast en moest dus al het beddegoed in de was. Op de hand, ja. Ze kreeg al redelijk vroeg een wasmachine, maar niet zo'n volautomatische als wij hebben.
Ik denk dat mijn moeder's grootste levensgeluk de centrale verwarming was. Ze was een ongelooflijke koukleum en heeft echt áfgezien in de huizen-met-enkel-kolenkachel. Hoezo dubbel glas, hoezo geisoleerd. Je pyjama rond een kruik wikkelen en net zo lang bibberen tot je in slaap viel.
Mijn dochter belt al in paniek op als ze niet op het netwerk van de uni in kan loggen. Met haar mobiele telefoon vanaf haar verwarmde kamer. Tsssk.

Tirza

Tuurlijk,maar....

Ohja,tuurlijk,ik lag met paarse knuisten in de wieg wegens gebrek aan verwarming. Maar mijn reacties waren gebaseerd op de jongeren die hierboven werden beschreven, en gadgets,merkkleding en dure vakanties gewoon vinden. En dat herken ik dus niet bij mijn kinderen.

Maylise

is het niet elke generatie zo dat het beter is geworden de afgelopen eeuwen? Misschien vond mijn oma ook wel dat mijn moeder verwend was. Ze had stromend water en hoefde niet naar de pomp. Ook lagen wij in bedjes, terwijl mijn oma haar kinderen in een bedstee had liggen tussen 5 andere kinderen. En elke generatie kinderen vindt zijn eigen situatie weer normaal.
Natuurlijk is het goed om je te realiseren hoe goed je het hebt. Maar dat blijft voor kinderen een haast ondoenlijke zaak. Iets wat je niet lijfelijk ervaart is vaak moeilijk voor te stellen.
Mijn kinderen zien de armoede vooral bij het land van mijn vader, India. Als we daar zijn zijn ze altijd wat van slag door de armoede. Maar ook dat kunnen ze (gelukkig) weer van zich afzetten als ze gewoon thuis in NL zijn. Kinderen nemen het leven vaak zoals het is, pas als wat oudere pubers en jongvolwassenen verandert dat. Zo ging het tenminste met mij, en met andere leeftijdgenoten.

Fioricci

Mijn zoon is 12 en zijn klasgenoten rijden praktisch allemaal op een prachtige fiets. Een groot gedeelte van zijn klasgenoten heeft een mobieltje en MP3/4 speler. Thuis is er een wii/playstation of ander spelcomputer mèt de nodige bijbehorende dure spellen. Verder is er vaak een nintendo en een draagbaar dvd spelertje voor op de achterbank van de auto.
Aan de voeten dragen ze sportschoenen, meestal niet van Scapino. Ze verschijnen op de sporttrainingen in een mooi trainingspak en de balletmeisjes verschijnen in leuke pakjes. Veel kinderen beoefenen zelfs 2 sporten of gaan naar muziekles.
De zomervakantie wordt als het even kan doorgebracht in Zuid-Frankrijk of Italië.
Thuis is er minimaal èèn computer en veel kinderen hebben hun "eigen" computer of laptopje. Het is echt niet voorbehouden aan de rijke kinderen.

Ehm

Dan hebben mijn drie kinderen over het algemeen andere klasgenoten, en passen mijn kinderen ook niet in de klas van jouw zoon....
Geen wii, geen dvd speler in de auto, sportspullen van bristol, een clubje maximaal, en helaas ook geen verre vakanties. Voor het eerst ga ik een nieuwe fiets kopen voor mijn dochter, maar meestal rijden we op tweedehandsjes van MP. En dat allemaal met een modaal inkomen.

Het is inderdaad eigenlijk te gek voor woorden....

...dat wat wil40 beschrijft idd voor veel mensen 'normaal' is. Een nieuwe fiets, een nintendo en/of Wii, een mobieltje vanaf gr 7 of 8. En sport, muziek, op vakantie naar het buitenland met een DVD speler op de achterbank.

En het rare (of nare?) is dat veel mensen dan toch weer een drang hebben naar 'nog meer'. Ik zie het in mijn omgeving. Niet 1 maar 2 keer per jaar op wintersport. Elke zomervakantie minimaal 10 uur vliegen van huis. Brugklassers met mobiele telefoondingen van 400 euro. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet vinden. Aan de ene kant vind ik dat je moet genieten van het leven, en dat je met een overdreven calvinistische inslag een hoop leuks mist. Maar tegelijkertijd vraag ik me wel af of we soms niet een klein beetje doorslaan. Of ben ik stiekem toch een calvinist als ik blij ben dat onze kinderen nog 'gewoon' kunnen genieten van een europese kampeervakantie, en laatst tijdens een prematuur gesprek over mogelijke zomervakantiebestemmingen opgewekt vroegen of Texel ook zou kunnen...

Ingrid

Misplaatst calvinisme

Je kunt natuurlijk heel stoer doen en vinden dat je kind met eenvoudige dingen tevreden is, terwijl je aan de andere kant wellicht honderden euro's uitgeeft aan sportclubjes en muzieklessen. Dat is dan geen kwestie van calvinistische inslag, maar puur het maken van (opvoedkundige) keuzes. Je bepaalt voor je kind dat het beter is om blij te worden van een vakantie op Texel, wat voor heel veel ouders ook onbetaalbaar is, dan van een telefoon met alles erop en eraan.

Vic,

Misschien zijn het idd opvoedkundige keuzes. Maar die maken man en ik (al dan niet bewust) natuurlijk wel op basis van onze eigen 'normen en waarden'. En misschien zijn die wel een tikkie calvinistisch. Het is echt geen stoerdoenerij hoor. Maar ik schrik soms echt van dingen. Zoals dat vriendje van zoon (13) met die mobiel van 400 euro. Die hij tot overmaat van ramp natuurlijk nu verloren is. Ben ik toch blij dat onze zoon heel, heel erg happy is met zijn toestel van 5 tientjes of zo, die overigens 10 keer blitser is dan het 10 jaar oude koelkastje waar ik zelf mee rondhuppel. Die hele mobiel interesseert me geen moer, maar tegelijkertijd vind ik het wel goed om de kinderen te laten zien dat je niet altijd het nieuwste van het nieuwste hoeft te hebben. Trouwens, zoon is blij dat hij in geval van verloren mobiel 'gewoon' van zijn opgespaarde zakgeld een andere zou kunnen aanschaffen zonder daar al te lang wakker van te hoeven liggen.

Wil (beetje ot)

'Rijk' is een betrekkelijk begrip. Ik vind ons nu rijk, we kunnen vaak op vakantie, we kunnen uit eten en hoeven niet te wachten tot de nieuwe maand voor ik kleding kan kopen, aan de andere kant verbazen veel mensen zich over ons eenvoudige huis en snappen niet dat we niet luxer en groter gaan wonen, ik heb daar geen behoefte aan en in dat geval zou ik de dingen die ik graag doe niet meer kunnen doen.
Wat jij beschrijft als normaal voor je kinderen is voor de meeste van mijn leerlingen een zeer grote luxe. Sommigen hebben wel wat dure spullen, maar daarvoor moeten veel andere dingen gelaten worden en vakanties zijn een zeldzaamheid. Een uitje naar een pretpark is het hoogtepunt van het jaar. Ik heb (in een vorige baan) met veel kinderen gewerkt die erg rijk waren en verwachtten dat zij het ook zo zouden krijgen later, voor een deel van hen zal dat gebeurd zijn, een ander deel heeft het denk heel moeilijk gekregen toen ze merkten wat ze van hun salaris wel en vooral niet konden.

Opvoedkundige keuze

Wij gaan in onze opvoeding voor emotie, ervaren en herinneren. En niet voor spullen. Het is een keuze, het is een keuze. Ik wil dat mijn kinderen zich van hun verjaardagen en Sinterklazen de sféér herinneren, de spanning, het gezin, de suffe liedjes en de chocomel. En niet of ze dat jaar nou een BabyBorn of een Barbie kregen.
Zo kijk ik vaak mee met TV-programma's bijvoorbeeld. En maar debiel commentaar leveren met z'n allen. Gisteravond skypte oudste tijdens de finale van SYTYCD. Ze zat alleen op haar kamertje en had effe behoefte aan wat debielig geneuzel over muziek, kleren, haar, uitspraken enzovoort. Heerlijk

Tirza

Dat zijn dus keuzes

Mijn oudste laat zich nogal snel op de kast jagen en wil graag meedoen met de aanschaf van luxe zaken. Ik ben daar wat behoudender in, ook omdat ik gewoon niet alles kan betalen. Afgelopen zomer wilde ze bijv. Birkenstocks (en zo heb ik haar toch niet opgevoed). Van mij mocht ze slippers tot 20 euro, dus dat werden nep-Birkenstocks. Er was zo'n fijne knul in haar klas die het nodig vond om daar direct opmerkingen over te maken ('kun je geen echte betalen, hahaha'. Gek genoeg spreek ik de moeder van dat joch wel eens op het kleuterplein, en zei vertelde dat ze dit jaar niet op vakantie gingen omdat ze de woonkamer gingen behangen. Sowieso is het gedrag van die jongen natuurlijk irritant, maar dat komt in ieder geval niet voort uit de ongekende luxe bij hem thuis. Die mensen hebben waarschijnlijk minder te besteden dan ik. Soms begrijp ik het dus niet helemaal.

Jemig

Dat is niet zomaar een spelfoutje. Sorry.

Nah, ok.

Ik kan het niet goed uitleggen geloof ik. En geschiedenis is niet mijn sterkste punt. Dus het zal wel niet (licht) calvinistisch zijn wat ik bedoel. Maar met goedkoop uit willen zijn heeft het ook helemaal niks te maken.

Ik wil gewoon niet altijd zoveel mogelijk geld uitgeven aan spullen. Maar dat heeft eigenlijk niks met budgetbeheer of financiele planning te maken, maar veel meer omdat ik een vage aversie heb tegen dat rat-race achtige idee dat je steeds nieuwe dingen moet 'hebben' om er bij te horen of zo. En ik wil (a la Tirza denk ik) liever dat de kinderen zich herinneren hoe gezellig een vakantie was, dan hoe ver het weg was. Ik ben blij als het me op een of andere manier lukt om de kinderen zo op te voeden dat ze ondanks de relatieve luxe waarin ze opgroeien niet overdreven gefocused zijn op het willen 'hebben' van de goede spullen, of het 'geweest zijn' op de meest exotische plekken.

Ingrid