Ouder van nu veel betrokkener?

Inderdaad tirza

Herinneringen, ervaringen, sfeer, dat wil ik graag meegeven. Dus maken we sinds twee jaar surprises voor 5 december, maar met een maximum bedrag van 5 euro. En wat een leuke avonden zijn dat!

Mach

Je zegt dat je het niet meer dan normaal vindt dat jouw kinderen meer hebben dan jij toen je hun leeftijd had. Zo logisch is dat toch niet? Mijn ouders zijn vermogender dan ik ooit zal worden. Als hier een bril stukgaat ben ik meteen slag, mijn ouders zaten daar niet mee. Wij hebben nu namelijk sámen hetzelfde inkomen als mijn vader in zijn eentje halverwege de jaren '70. Naar verhouding met loonstijging en dergelijke aanzienlijk meer dus. Mijn vader heeft aangeboden dat ik bij hem in de leer mocht, maar ik zag dat niet zitten. Achteraf gezien... (nee hoor, ik zou gek geworden zijn van die samenwerking!)

Natuurlijk

De welvaart is groter, de dingen zijn veranderd. Vroeger bestond er veel gewoon nog niet wat er nu wel is. Maar er zijn ook nu nog grote verschillen in injkomens en in welvaart. (Mach, jouw omschrijving van de jaren 60 vind ik wel een beetje overdreven , wij hadden het absoluut niet breed, maar we hadden wel een gewone keuken en een douche )
Bepaalde dingen zullen nu niet voorhanden zijn en straks voor onze kinderen wel, maar of we ervan uit moeten gaan dat onze kinderen het per definitie beter gaan krijgen dan wij?

Mach (ot)

Ik heb tot tien jaar geleden in een huis gewoond met zo'n simpele keuken en douche, er is ook nu nog heel veel sociale woningbouw, echt heel basic. En in mij huidige huurhuis heb ik pas sinds twee jaar een badkamer die ik blij laat zien aan anderen, daarvoor was het echt heel simpel. Ik woonde sjieker bij mijn ouders..

Reina en zelazny

Nou, zo raar vind ik mijn omschrijving niet. Ik woonde op het platteland. Met veel erg kleine weliswaar vrijstaande woningen die erg basic waren. Niet iedereen had een douche hoor. En een simpel stenen aanrecht met een petroleumstel erop was heel gewoon. Pas in 1963 werd het eerste aardgas uit Slochteren geleverd in Nederland. Wij zelf hadden een voor die tijd luxe keuken, met een gasstel. Maar veel minder luxe dan een standaard keuken in een huurhuis nu. Nu staat overal een koelkast, die waren er bij ons in het dorp in de jaren 60 niet. En een magnetron heeft ook eigenlijk iedereen.
Mijn oma had in die tijd een bidet. Zo'n soort ingebouwde tobbe. Geen douche. Ik denk dat ze in haar hele leven nooit gedoucht heeft. Maar het was wel een welgestelde dame.
Ik geloof trouwens niet dat we degenereren als soort, Zelazny. Wij zijn uitstekend aangepast aan onze tijd. Net als onze ouders dat waren in hun tijd.
Ik denk ook zeker niet dat onze kinderen het makkelijke hebben dan wij vroeger, ze hebben dezelfde zorgen als wij vroeger. Maar nu wordt het wel heel OT

Fioricci

Jouw kinderen passen prima in de klas van mijn zoon. Waarom niet?
Mijn zoon heeft het er prima naar zijn zin. Hobbelt met vrijstaande villa, flatje 3 hoog achter en rijtjes huis gezellig door dezelfde klasdeur.
Ik heb bij het kiezen van de basisschool alleen gekeken waar er goed onderwijs werd gegeven, of er een prettige sfeer was.
Wat geeft jou het idee dat jouw kinderen hier niet tussen zouden passen?

Mach ot

Ik beweer ook niet dat mijn ouders de luxe hadden van tegenwoordig , maar ik reageerde op het koken in een schuurtje op een petroleumstelletje. Inderdaad, geen koelkast, geen magnetron ( wat mij betreft nog steeds een overbodig ding, wat ik zelden gebruik ). Ik denk dat mijn ouders het meest blij waren toen ze hun gashaard kregen, niet meer de kolenkachel aandoen, wat was dat een koud klusje vroeger, brrr. Over 50 jaar vinden we onze keukens van nu hopenloos ouderwets en simpel. Dit heeft helemaal niets meer te maken met het onderwerp trouwens

Herinneringen

Dat is juist mijn punt. Dat er minder wordt gekeken naar de toekomst van een kind en hoe hij/zij later terug kijkt op zijn/haar jeugd.
Het lijkt of er minder plek is voor gezelligheid, genieten van eenvoudige dingen. Of gemiste huiselijkheid wordt weggepoetst met verre reizen, dure mobiels en de zoethouders voor op de achterbank van de auto.( Ik bedoel nu natuurlijk niet dat als je net een verre reis hebt geboekt voor je gezin dat je dan een emotieloze ouder bent, het zijn maar voorbeelden)
Ik vind veel volwassenen en kinderen ontevreden, onrustig en altijd verlangen naar het volgende. Meer, meer, meer.
Ik vraag me idd ook af of kinderen als volwassenen ongelukkig worden als ze dit alles zelf niet kunnen bereiken? Kweken we inderdaad watjes die teveel op een presenteerblaadje krijgen of valt dat wel mee?

Toekomst en zo

Wil: Dat is juist mijn punt. Dat er minder wordt gekeken naar de toekomst van een kind en hoe hij/zij later terug kijkt op zijn/haar jeugd. ===
Ik weet 't niet hoor, maar ik heb juist de indruk dat veel ouders de invulling van de toekomst van hun kinderen al helemaal klaar hebben liggen als kind 3 jaar is.
Iedereen vindt het fijn als hun kinderen positief op hun jeugd kunnen terugkijken, maar het lijkt mij niet de bedoeling als ouders 'goede herinneringen' als opvoedopdracht zien. Als ik met mijn dochters iets leuks doe gaat het mij om het nu. En als ze er later met plezier aan terugdenken is dat een hele prettige bijkomstigheid. Ik weet nu ook al dat mijn dochters een aantal zaken anders zullen doen dan wij. Dat zien ze dus niet als iets wat door hen herhaald moet worden. Tja, dat is nu eenmaal zo.

Wil

Ik refereerde aan je posting waarin je schrijft wat practisch elk kind uit die klas heeft. Dan zouden mijn kinderen uit de boot vallen. Nu suggereer je wat anders.
Of gaan de kinderen uit driehoog achter ook naar Zuid Frankrijk elk jaar?

Kaaskopje

je schrijft dat het maken van herinneringen niet een doel op zich is (vrij vertaald). Wij doen dat wel heel bewust. Ik heb die keuze gemaakt toen mijn schoonmoeder overleed en de enige herinnering die haar kinderen van haar hebben is hoe bang ze altijd was en hoeveel beren ze op iedere weg zag. Mijn kinderen waren toen 2 en 4 en mijn man en ik hebben heel bewust tradities bedacht, waarvan we hopen dat de kinderen zich die later zullen herinneren. Uiteraard omdat we het nu ook leuk vinden, maar we hopen ook dat ze er later met plezier op terugkijken.

Joos dat hoop ik uiteraard ook

Als wij een kerstboom neerzetten doe ik dat ook nog met de herinnering aan hoe het bij mijn ouders thuis was. Onze vaarvakantie is een mooie herinnering. Fijne herinneringen aan thuis zijn iets om te koesteren, dat zeker. Maar mijn ouders hebben die boom op gezet uit traditie en de vaarvakantie omdat ze het vooral zélf leuk vonden om te varen en het leuk vonden om mij mee te nemen. Niet omdat ik dan iets had om op terug te kijken.
Misschien heeft je schoonmoeder ook gedacht dat ze fijne herinneringen meegegeven heeft, maar is het negatieve meer blijven hangen. Je weet nooit hoe dat uitpakt. Fijne, warme, gezellige situaties hoop je altijd lang te zullen herinneren, maar daar heb je niet altijd invloed op. Vandaar dat ik dénk dat je je energie beter niet kan stoppen in het bewust kweken van mooie herinneringen. Daarmee forceer je het voor jezelf en dat lijkt me niet de bedoeling. Daarmee zeg ik niet dat het verkeerd is dat je je best doet voor mooie herinneringen, zolang je er zelf ook maar plezier aan beleeft.

Fiorucci

Maar ik begrijp serieus niet waarom jou kinderen "uit de boot zouden vallen"? Wij gaan ook niet duur op vakantie,zoon heeft geen dure mobiel of ipod, maar zoon past prima tussen zijn klasgenoten.

Heb jij het idee dat als je kind niet heeft/krijgt wat veel anderen wel hebben dat het dan "buiten de boot" zal vallen?
Ik dus niet. Althans, zoon heeft er geen last van. Hij weet dat het gras bij een ander niet altijd groener is.

Kaaskopje

Ik ben met je eens dat het lijkt dat veel ouders de toekomst voor hun 3 jarige al klaar hebben liggen. Maar dan hoofdzakelijk in materiële zin. Opleiding, carrière. Doelen die bereikt moeten worden.
Ik bedoel inderdaad met toekomst hoe mijn zoon zal zijn als volwassene. Is hij een tevreden mens met misschien wel minder als wat hij nu heeft of is de maatschappij zo materialistisch dat hij ongelukkig is zonder riante bezittingen?
Ik zie goede herinneringen niet als "opvoedopdracht". Ik hoop wel dat mijn zoon later terugkijkt op een warm, liefdevol nest. Ik denk dat daar wel zeker een stuk opvoeden bij komt kijken.

Tegelijkertijd wil40

(Want ik herken wel wat je schrijft) leggen we als ouders onze kinderen een onuitgesproken druk op: als je maar gelukkig wordt.
Kind, het kan me niet schelen welke opleiding je doet, welk vak je gaat leren, welke man/vrouw je gaat trouwen: ALS je maar gelukkig wordt.
Goeie help. Dat is nog al niet wat. Rijk worden is soms nog makkelijker dan gelukkig worden.

Tirza

Tirza

Uitdrukking van zoon:"Altijd nog liever ongelukkig met geld dan zonder geld."

Wil?

Ik reageerde hierop:
Mijn zoon is 12 en zijn klasgenoten rijden praktisch allemaal op een prachtige fiets. Een groot gedeelte van zijn klasgenoten heeft een mobieltje en MP3/4 speler. Thuis is er een wii/playstation of ander spelcomputer mèt de nodige bijbehorende dure spellen. Verder is er vaak een nintendo en een draagbaar dvd spelertje voor op de achterbank van de auto.
Aan de voeten dragen ze sportschoenen, meestal niet van Scapino. Ze verschijnen op de sporttrainingen in een mooi trainingspak en de balletmeisjes verschijnen in leuke pakjes. Veel kinderen beoefenen zelfs 2 sporten of gaan naar muziekles.
De zomervakantie wordt als het even kan doorgebracht in Zuid-Frankrijk of Italië.
Thuis is er minimaal èèn computer en veel kinderen hebben hun "eigen" computer of laptopje. Het is echt niet voorbehouden aan de rijke kinderen.
Je suggereert toch werkelijk dat dit geldt voor vrijwel alle klasgenoten...vandaar mijn reactie.

Pelle

Ik heb in gedachten de kinderen in de klas eens door mijn hoofd laten gaan. Het rijtje af. Ongetwijfeld zullen er gezinnen zijn met "verborgen armoede",maar als ik eerlijk ben heeft ieder kind eigenlijk wel veel spullen. Die vind ik vaak kostbaar en op een presenteerblaadje gegeven.
Ik zie daar ouders hard voor werken, dat dan wel, en ook zij vinden dat ze drastisch moeten bezuinigen als de wintersport niet doorgaat. Of als de 2e auto moeilijk kan worden vervangen.Er wordt nu al gevraagd waar je volgend jaar zomer op vakantie gaat en als je niet gaat ben je toch een beetje "zielig".
Maar dat is iets anders "als buiten de boot vallen." Dat is maar net waar je zelf of je kind gevoelig voor is.

Wil

Mijn kinderen zou dat best opvallen, een dergelijke situatie. Aangezien wij een weekje vakantie per jaar al een luxe vinden, en zij niet veel van zulke dure spullen hebben. Dat is niet het gevoel hebben dat je toch in andere omstandigheden opgroeit, maar een feit.

Fiorucci

Ja, mee eens, dat is een feit. Kinderen merken als ze ouder worden, dat er verschillen zijn.
"Maar buiten de boot vallen" is volgens mij een uitdrukking die met gevoel heeft te maken. Het gevoel niet geaccepteerd te worden, er niet bij te horen.
En dat is niet aan de orde. In die zin bedoel ik dat jou kinderen er prima tussen passen. Als je kinderen beoordeeld worden op wat ze bezitten of niet bezitten dan ligt dat aan de maatschappij. De maatschappij zijn ook je eventuele rijkere klasgenoten. Of later bij je werk. Daar zijn ook collega`s die meer verdienen. Of de buurman of je broer.
Dus mijn zoon past prima tussen alles en iedereen. Valt niet buiten de boot. Als hij dat wel vindt is dat zijn gevoel, zijn probleem.
Al moet hij morgen op de thee bij de koningin. Hij stapt er vol zelfvertrouwen naar binnen en geniet van al het moois.

Wil

Natuurlijk is het maar net waar je kind gevoelig voor is, maar als al je klasgenoten wel die mooie spullen hebben en het heel normaal vinden om op wintersport te gaan, terwijl dat voor jou allemaal niet is weggelegd, voelt dat voor de meeste kinderen toch niet leuk. En dan komt een ondoordachte opmerking soms keihard aan. Prettig als een kind zoveel zelfvertrouwen heeft dat dat niet uitmaakt, maar dat gaat voor lang niet iedereen op. Naarmate iemand ouder wordt gaat hij gelukkig vaak ook rijkdom relativeren.

Herinneringen

Ik doe nooit iets met de bedoeling om herinneren te creëren. Ja, foto's nemen dat dan wel. Verder niet. Ik zet een kerstboom op omdat ik dat leuk vind en omdat de kinderen dat leuk vinden. Niet omdat ik hoop dat ze over 15 jaar nog eens denken, leuke kerstboom hadden we altijd. Misschien denken ze dat dan wel. Kan heel goed maar het is niet mijn primaire intentie bij het opzetten van de kerstboom. Als ik nu geen kerstboom wilde en de kinderen en man wilden er ook geen dan zou er geen kerstboom komen. Bovendien leert de ervaring mij dat bepaalde dingen die gebeuren heel anders bij verschillende kinderen blijven hangen. Ik weet nog dat als mijn vader vertelde over zijn jeugd hij hele ander verhalen had dan mijn tante en oom. Alle drie keken ze volkomen anders op bepaalde gebeurtenissen terug.

Overigens vind ik herinneringen aan leuke cadeautjes ook niet verkeerd. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe verschrikkelijk ik blij was met een poppenhuis op mijn 8ste verjaardag. Zo iets moois had ik nog nooit gehad. Een hele dierbare herinnering. Mijn oudste dochter zei laatst tegen mij dat haar 9de verjaardag toch wel een van de leukste was geweest want toen kreeg ze samen met haar tweelingbroer een Nintendo. Die wilde ze al meer dan een jaar hebben en ze was zo blij toen ze die eindelijk krijg. Ach misschien materialistisch maar toch goede herinneringen.

Maylise

Inderdaad tirza

De opdracht om gelukkig te worden is oneindig veel keren zwaarder dan een opdracht om te studeren of rijk te worden of wat dan ook.

Reina

Zou dat misschien komen omdat wij als ouders ook tevreden zijn met wat we hebben en ook niet streven naar meer, meer en nog meer?
Ik zit daar wat over te prakkedenken. Er is mij recent wel verteld dat zoon erg goed in zijn vel zit en bewust is van zijn eigen kunnen.(Ja ja, een positeive school hè?) Ik vertaal dat ook naar zelfvertrouwen, maar misschien is dat niet het juiste woord. Het is meer zelfbewust.
Gaat dit nog over meer betrokkenheid van ouders? We gaan steeds verder o.t.

Hmm

Mijn ouders kwamen 1x per jaar naar de gym uitvoering en daar hield elke betrokkenheid op. Zo waren zij ook opgevoed. Om eerlijk te zijn, ik ben ook wel een beetje zo. De eerste keer even bij zijn en daarna fijn zelf de wijde wereld in!

Wil (ot)

Het is denk moeilijk te zeggen hoe dat komt. Wij zijn ook geen mensen die het materiele voorop stellen. Maar als ik naar mijn kinderen kijk zie ik dat A absoluut niets om luxe geeft, heel goed in haar vel zit en veel zelfvertrouwen heeft. B heeft weinig zelfvertrouwen en voor hem zijn 'spullen' belangrijker, vooral kleding, dat geeft hem kennelijk wat meer zelfvertrouwen. De een heeft het een stuk beter getroffen qua leren, gezondheid etc dan de ander, dan is het ook makkelijker zelfvertrouwen te hebben.