School spreekt zich negatief uit over woonplaats ouder

Doenja.

Is het mogelijk dat jij ook je tijd "uitzit", net zoals je dochter? Hoe lang duurt het nog dat ze haar diploma haalt, misschien 18 jaar is?
Gaat ze studeren, dichtbij of verderweg? Jullie band is goed, ze heeft het naar haar zin bij jou en je vriend, alleen is ze er jammer genoeg minder dan jij zou willen.

Je ex en jullie dochter waren ook aanwezig toen de docent de opmerking maakte, het was kwetsend voor jou, maar waarschijnlijk minder voor haar.
Ze is iedere maand bij je, ze vindt het fijn bij jullie, alles wat jij nu als negatieve actie aanpakt werkt, naar mijn idee, alleen maar averechts.

Werk aan jezelf, je wrok, je verdriet maar probeer dingen los van elkaar te zien. Anders draai je voor altijd rond in hetzelfde kringetje. Ook in de toekomst zullen er nog dingen gezegd worden die jou zullen kwetsen, omdat je jezelf bij zo'n opmerking terug plaatst in het verleden. Is het niet door een docent, dan wel door iemand anders.

Bij een volgend gesprek op school zit je er weer met je kind en je ex, gewoon omdat dat goed is verlopen. Misschien niet helemaal voor jou, maar wel voor je dochter, daar doe je het voor toch? Ze heeft haar beide ouders lief en ze heeft ze op belangrijke momenten er graag samen bij, laat dat slagen.

Als moeder zijnde hoef je jezelf niet belangrijk te maken, tegenover wie zou dat moeten zijn? Je bent al belangrijk in de ogen van je kind, meer is niet nodig.

Doenja

Ik lees iets wat ik nog niet eerder gezien heb, dat kan aan mij liggen. Ik heb altijd de indruk gehad, dat je kinderen zelf bij vader willen wonen en onder zijn invloed jou de schuld geven. Heb ik dat verkeerd begrepen? Je zegt dat je kinderen hier niet uit durven te stappen, dat klinkt niet bepaald als dat ze vrijwillig bij vader wonen en meer begrijpen dan ik dacht. Als dit klopt, scheelt dat wel in hoe je met je kinderen over de situatie kunt praten. Natuurlijk mag je ze niet tegen hun vader opzetten, niet doen dus, maar met ze over de weekenden praten, is geen 'risico'. Je kunt dan gewoon met ze bespreken hoe jullie het in de toekomst kunnen aanpakken, de toekomst waarin ze op stap zullen willen gaan. Als ze kunnen gaan studeren, is de situatie ook al weer heel anders. Ik zou in deze situatie denk ik niet weten hoe snel ik het huis uit zou kunnen gaan. Weg uit die nare sfeer!

Stad en dorp

Waarschijnlijk was het een heel onhandige opmerking van de docent die niets van jouw situatie af weet behalve dat jullie gescheiden zijn en jij ver weg in een dorp woont. En als het een uur verder is dan kent ze het dorp misschien toevallig wel en vindt zij het niks.

Ik kom uit een stad. Bij mij op school zaten ook leerlingen uit omringende dorpen. Wij vonden die leerlingen altijd heel zielig. Ze moesten een eind fietsen en woonden ook nog eens in zo'n saaie uithoek.

Enmijn man woonde vroeger in een dorpje ergens in Overijssel. Hij weet niet beter dan dat mensen neerbuigend deden over zijn dorp. Dat was heel ver weg. Er was niks te doen. Mensen spraken er in dialect. En niemand wou ooit iets met hem samen doen want niemand wou ooit zijn kant opkomen.

Het zijn vooroordelen van mensen die in een stad wonen en zo kijken naar een dorp. Net als veel mensen uit een dorp weer vooroordelen hebben over het wonen in een stad. Niet handig om daar opmerkingen over te maken maar sommige mensen kunnen dat niet laten.

Vlinder beetje o.t.

Dat herken ik wel van dat 'stad en dorp'. Als ik tegen man zeg dat ik best weer in een dorp zou willen wonen als we een auto gehad hadden, is het of ik een onzedelijk voorstel doe. Het idéé! Een dórp! En inderdaad, niet alleen in en rond dorpen, maar in heel Overijssel, Drenthe en Groningen wonen 'boeren', de hele regio valt onder 'boers'. Hij kreeg mij daar vroeger meteen mee op de kast. Mijn familie komt ervandaan.

Wat de grote afstanden tussen huis en school betreft, heb ik ook wel een beetje last van dat gevoel van medelijden. Ik moest vroeger 5 km fietsen en dat was te overzien, maar 10 km vond ik al geen pretje meer, laat staan de afstanden die scholieren van nog verder moeten afleggen. Voor die kinderen/jongeren, vind ik een e-bike echt een uitkomst. Leuk en aardig dat 'de oude stempel' dat onzin vindt, maar dat vind ik op mijn beurt weer flauwekul.

ook wel raar

dat school eerst zei: "echtscheidingen, daar bemoeien we ons niet mee" en vervolgens wel de kant van je ex kiest. En dat je misschien een beetje heftig reageert na zo'n trauma snap ik heel goed! Ik ken ook zo iemand. Superlief en ook evenwichtig, maar op sommige knopjes moet je gewoon niet drukken bij haar.

Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt met scholen en ik heb geleerd heel emotieloos naar ze te kijken. Wat hebben mijn kind en ik nodig van school? Wat gaat bevorderen dat we krijgen wat we nodig hebben? Dat doen we dan en verder houden we zoveel mogelijk afstand. Dat bevalt erg goed. Het neemt niet weg dat ik af en toe nog kan schrikken en dat sommige mensen op scholen nu eenmaal onpeilbaar dom en bot zijn. Maar het raakt me minder, ik zet mijn koers uit, volg die en dat is het. Over een paar jaar hoef ik die mensen nooit meer te zien.

Kaaskopje

Ik reageer even op Kaaskopje omdat ze refereert aan een situatie die langzaamaan aan het verschuiven is.
" Ik heb altijd de indruk gehad, dat je kinderen zelf bij vader willen wonen en onder zijn invloed jou de schuld geven. Heb ik dat verkeerd begrepen? Je zegt dat je kinderen hier niet uit durven te stappen, dat klinkt niet bepaald als dat ze vrijwillig bij vader wonen en meer begrijpen dan ik dacht. "

Wat er de afgelopen maanden gebeurt is, is dat mijn kinderen zelf hebben aangegeven dat ze behoefte hebben om met mij samen te werken aan het verwerken van het trauma wat plaats heeft gevonden. Dat betekent niet dat ze de ogen geopend zijn, of opeens zien wat ik altijd al gezien heb, maar wel dat ze steeds meer gaan twijfelen over wie nu de waarheid verteld en wat er nu eigenlijk echt gebeurt is. Er ontstaan haarscheurtjes, maar die zorgen voor een heel wankel gevoel. De wereld begint de wankelen en ze willen met een onafhankelijke therapeut dit onderzoeken. Waar mijn kinderen vlak na het huiselijk geweld naar een therapeut zijn gegaan, de therapeut van hun vader, om te leren omgaan met hun moeilijke moeder (woorden van hun vader), en wat ik niet mocht weten, willen ze nu juist niet terug naar die therapeut, Ze willen een nieuw persoon. Dat verbaasde me nogal. Vooral omdat de oude therapeut goedgekeurd is door vader en vader waarschijnlijk geen toestemming geeft voor een nieuwe therapeut 'uit mijn kamp' (zo ziet hij dat). Kortom, mijn kinderen nemen het risico en willen ondanks de gevaren die daar aan verbonden zijn toch werken aan een herstel en het trauma een plaats geven.
Om een voorbeeld te geven; toen mij toen nog man opgepakt is door de politie kreeg hij een contactverbod voor 10 dagen. In die tijd was ik totaal in shock en heb zo goed en zo kwaad als ik kon uitleg proberen te geven over wat er gebeurt was en waar hun vader was. Op advies van Veilig Thuis heb ik niet verteld wat er precies gebeurt was en ook niet gezegd dat vader de eerste tijd in de gevangenis zat. Ik wilde absoluut niet hun vader zwart maken, vond het vreselijk voor ze. Dus toen zei ik iets in de trant van ' je vader is op een plek om rustig te worden, zijn hoofd leeg te maken en waar hij hulp krijgt omdat hij te boos wordt telkens". De kinderen waren toen 10 en 14. Maar wat mijn oudste daar van maakte, zorgt nu voor problemen. Zij las wel eens spannende verhalen en geschiedenisboeken en had het idee dat er hetzelfde gebeurde zoals dat bij mummie's en zombie's gebeurde. Namelijk dat de schedel echt leeg werd gemaakt. Dat soort verhalen komen er nu pas uit, en gaan gepaard met extreme emoties en ook heel veel boosheid. Zij dacht echt dat ik daarvoor gezorgd had. En omdat ik niet zoveel inhoudelijke info gaf en zij het niet durfde te vragen gingen diverse feiten een eigen leven leiden.
Daarnaast zie ik veel liefde en zachtheid bij mijn kinderen naar mij toe en een toenemende mate van stress als vader ze komt halen of als er iets gebeurt wat mogelijk voor problemen bij vader gaat zorgen. Trillen, snauwen, niet kunnen eten, overgeven, lijkbleek. Ondanks dat ik er voor open sta, hoor ik inhoudelijk niets over waarom ze zo gestresst zijn. Ze willen hun vader niet afvallen. (en omdat ik weet hoe hij dreigde en chanteerde als ik iets wilde doen wat hij niet wilde) Wat voor keus hebben ze?
De toekomst is een heel lastig onderwerp. Nu slapen ze bijv. nog samen op een kamer bij mij, en dat willen ze ook graag. We zouden een dakraam op zolder kunnen plaatsen, wat heel duur is, zodat we een extra kamer hebben. Maar mijn oudste vind dat zielig voor haar zusje. Ze hangen heel erg aan elkaar en dat is ook goed. Daarom durft de oudste ook echt niet op kamers te gaan. Dat mag ze nl. niet van haar vader. Dat heeft hij altijd al geroepen. Als je op kamers gaat is dat in zijn ogen een teken dat je hele slechte ouders hebt. Dus staat hij niet toe dat ze op kamers gaan, dan kan hij zo afdwingen dat hij n goede ouder is. Je moet erin zitten om te snappen hoe hij denkt. En dan snap je ook dat ze niet echt n keuze hebben. Kiezen ze, dan lopen ze het risico dat ze hetzelfde meemaken als hun moeder heeft meegemaakt. Dus kiezen ze voor de veilige weg.....

Het beste antwoord

Op de vraag van de leerkracht wat er bij jou te doen was was natuurlijk: huiswerk maken! What else?

Tsjor

Doenja

Dank je wel voor je uitgebreide reactie. Ik vind het wel érg hoopgevend! Ik snap hoe moeilijk het moet zijn om altijd maar de juiste woorden te kiezen en het voor je kinderen is dat ze er zo tussenin zitten. Héél wijs dat ze nu zelf een eigen therapeut willen, goh, wat goed van ze!

Omgeving

Je kinderen worden ouder, ontmoeten anderen en horen hoe het in die families er aan toe gaat. Hun vader kan hen niet vasthouden en verhinderen een andere beeldvorming op te doen. Hun wereld wordt groter. Dat is de natuur. Hij houdt dieuiteindelijk niet tegen.