School vind mijn kind autistisch
Graag wat advies over het volgende:
Mijn zoon is 5 en wordt door zijn juf als autistisch bestempeld. Eerst vermoedde zij Hb (na 6 weken school)daarna vermoedde zij hb + asperger (na 8 weken school), daarna heeft zij op basis van 1 cito besloten dat hb uitgesloten is (voorsprong zou maar 6-9 maanden zijn), onderpresteren wel van gehoord, maar dat doet hij niet. Dus:autistisch. Later werd dit wat bijgesteld als hij heeft autistische trekken.
Orthopedagoog geweest, op basis van vragenlijsten door mij ingevuld: geen bijzonderheden, hij is in het echt ook echt zeer flexibel, voor rede vatbaar, niet dwangmatig en wel sociaal. Er gaan bij ons dagen voorbij zonder akkefietjes. Daarnaast redelijk sociaal leven voor een 5-jarige, 1 of 2 speelafspraakjes per week, ook met kinderen uit de klas.
De vragenlijsten door de juf ingevuld waren echter niet mals: vermoeden van pervasieve ontwikkelingsstoornis.
Zelf tot psychosomatische klachten waren aangekruisd, hoewel hij in het echt nog nooit 1 dag ziek zwak of misselijk is geweest.
Maar ja je staat er dan bij en wordt niet geloofd. School (1 persoon, die ook nog 29 anderen in de gaten houdt, weet blijkbaar beter hoe je kind is dan jijzelf). Orthopedagoog verslag van gemaakt met de gegevens van de juf in allerlei DSM IV- schemas verwerkt en mijn gegevens in 1 zin samengevat: thuis worden deze problemen niet ervaren.
Ik bleef sputteren: Orthopedagoog kwam in de klas observeren, kon m.i. weinig bijz. melden dan dat hij aangespoord moest worden om iets te gaan doen (alle hoeken vol, dus ga maar ergens bij, puntje puntje), maar vervolgens toch adequaat sociaal gedrag vertoonde (meespelen, terugpraten, iets in de kring zeggen). Zij noemde dit ' Er zijn enkele lichtpuntjes'. Ik dacht nog bij mezelf huh, is het zo erg, maar ik ging er toen niet tegenin.
Het probleem zou zich vervolgens mn buiten voordoen, als dit al zo is is dat meer te wijten aan schoolterreur door groep 3 die 1e groepers lastig valt. Hij voelt zich volgens mij niet zo veilig bij het buitenspelen.
De juf heeft hem m.i. te vroeg als autist bestempeld, wil nu alles op alles zetten om haar gelijk te krijgen, over de rug van het arme ventje.
Wat kan ik hiertegen doen, dit zal hem de rest van zijn leven kunnen benadelen. (Juf is echt fanatiek: ze gaat er iemand bijroepen als hij wat 'raars' doet, zoals als iedereen in het zand speelt en hij niet). Juffen van volgende jaren worden dus ook duidelijk gewezen op puntje puntje zijn raarheid. Hij gaat nu 2 keer per week onder begeleiding van IB-er leren buiten spelen (ja,echt!!), maar ik stemde in, onvoorbeid als ik was. Dus ik zou graag jullie mening horen.
O. verder wordt er veel gepest op school, mijn kind is geen pester en geen gepeste en scoort normaal in het sociogram van de klas. Beetje onsamenhangend, maar het is een heel schooljaar in het kort. Volgende week heb ik een gesprek, graag wil ik deze keer beter beslagen te ijs komen en weten wat ik kan doen hiertegen.
Gr, Joep
Pervasieve stoornis
is niet perse autisme, ook pdd-nos en adhd vallen hier toch onder?
Bij onze zoon werd altijd gezegd dat hij zo dromerig was, dat hij de hele tijd bij de les geroepen moest worden, geen diagnoses. Maar toen bij vader ADHD werd vastgesteld en zoon een jaar later flinke concentratieproblemen had op school, viel bij mij toch wel het kwartje. Van mij hadden ze op school een hint mogen geven, ook al mogen ze geen diagnoses stellen.
Hij zat gelukkig op een zeer gestructureerde school, en voelde zich daar prima. Pas in de brugklas werd het moeilijker.
Karin*
ADHD valt niet onder de pervasieve stoornissen. Pdd-nos wel, pdd-nos is een stoornis binnen het autistsich spectrum, dus een vorm van autisme.
Nog even
onder pervasieve stoornissen vallen:
autisme,
PDD-NOS
Asperger en
Rett syndroom.
Allemaal vormen van autisme
Zelfde verhaal
Ik zou jouw verhaal zo geschreven kunnen hebben. Ook onze zoon was volgens zijn (kleuter)juf een PDD-NOS-klantje. Ik wist niet wat ik hoorde. Werk zelf al 10 jaar met autisten in alle vormen, soorten en maten, maar nooit had ik de indruk gehad dat mijn kind autistisch was.
Maar deze juf vond dus van wel. Ik heb me helemaal van de wijs laten brengen door haar en later ook door de IB-er. Er werd gesproken over "dit soort kinderen", "vastlopen". Ik herkende het niet, behalve dat mijn zoon een verlegen jongetje was/is. Toch, omdat zij zo zeker waren, begon ik vanalles aan mijn kind te zien. Ik vertrouwde mijn eigen oordeel niet meer.
Ze wilden persé een observatie laten doen door een orthopedagoog, een zogenaamde PAB. Uiteindelijk ben ik daarmee akkoord gegaan. Met angst en beven weliswaar. Deze mevrouw is gekomen, heeft onze zoon 4 keer op school geobserveerd en 1 keer thuis. Na afloop zei ze tegen me: Ik heb heel hard mijn best gedaan, ik heb gesprekken gehad met collega's, ik heb de boeken erbij gehaald, maar ik kan met de beste wil van de wereld niks raars aan dit kind ontdekken. Ik kon haar wel zoenen! Hij was gewoon een intelligent jong dat enorm toe was aan groep 3. Ze heeft me de onderzoeksrapporten gestuurd, en ze heeft juf en de IB-er aangesproken op hun aanpak en gedrag. Toen deugde er natuurlijk helemaal niks meer van de orthopedagoge en haar observatie, maar ik stond er wel anders in. Ik wist nu, dat ik geen spoken zag, maar zij wel.
Vlak voor de grote vakantie, voordat ie naar groep 3 zou gaan, zijn we nog op gesprek geweest. De juf en de IB-er klopten zichzelf op de borst, want door hún aanpak was mijn kind zó gegroeid en vooruit gegaan! Juf zei letterlijk: "Je zult je eigen kind wel niet meer herkennen". Maar deze keer was ik niet flabbergasted, deze keer heb ik haar koeltjes aangekeken en gezegd dat ik het fijn vond dat zij mijn kind nu kon zien zoals ik hem al 6 jaar zag.
Mijn zoon is naar groep 3 gegaan en het is nooit meer ter tafel gekomen. Juf van groep 3 wist niet wat ze hoorde en vond het maar vreemd. Zij zag een gevoelig jongetje dat zich af en toe wat veel liet meeslepen met de gevoelens van andere kinderen, dat heel behulpzaam en vooral slim was. Ondertussen is groep 4 bijna achter de rug, en hij bloeit als nooit tevoren.
Moraal van het verhaal: laat je niet gek maken door juffen die denken te moeten psychologiseren en extra geld binnen te moeten halen in de vorm van extra begeleiding. Vertrouw op je eigen gevoel, dat zit er zelden naast. Kijk naar je kind en zie je kind, en niet wat de een of andere gefrustreerde juf ziet.
Sterkte ermee!
Groet,
Mara
Morgen
Nou meiden, bedankt voor alle reacties. Ik heb elk bericht met blijdschap gelezen en heb er veel aan. Ook al ben ik door allerlei omstandigheden, niet van plan hem er weg te halen zie ik op papier/scherm ook wel dat jullie gelijk hebben. Ik zou een ander waarschijnlijk hetzelfde adviseren, maar nu het onszelf betreft, wil ik eerst nog proberen om de situatie aan te pakken. Ik ben zo optimistisch (naief) dat ik nog mogelijkheden zie.
Morgen is het dus zover en hebben we het gesprek. Ik hoop dat het goed afloopt. Ik wil helemaal geen fratsen meer tot hij minstens 6 is. Simpele boodschap, maar ik hoop dat het niet overschaduwd wordt door wat zij nu zitten te bedenken. (Inderdaad incontinent, doof, je weet het niet).
Gr. Joep
Joep
het kan natuurlijk zo zijn dat je kind autistische kenmerken laat zien in zijn gedrag, maar dan hoef je nog niet autistisch te zijn.
Wij zagen bij oudste zoon ook wat autistishe gedragingen, na vele observaties konden ze ook met de beste wil van de wereld niks autistisch in hem zien.
Ze legde het alsvolgt uit:
er zijn 4 a 5 grote kenmerken van autisme
daarnaast nog een stuk of 10 subkenmerken.
al heeft je kind alle 10 de subkenmerken, maar geen een van de eerste 4 a 5 grote kenmerken is hij niet autistisch, maar heeft je kind 1 van de eerste kenmerken dan is die kan wel aanwezig.
Onze zoon had dus verschillende kenmerken van de 10 ( niet allemaal) en die vielen wel op, maar echt autistisch is hij dus niet,
Hij heeft adhd, en is voornamelijk erg impulsief. Sinds we dat weten, en hij ook daar voor behandeld word zijn zijn auti kenmerken ook erg afgenomen.
groet, pol
ps leuke naam JOEP!!
Joep
Hoe ging het gesprek?
Hoe het ging
Hoi. Het ging als volgt. We kwamen aan, stonden zoals gewoonlijk een poosje voor de deur, tot de belangrijke dingen rond waren. We werden binnen geroepen en ze hadden mijn man niet verwacht. Of we thee wilden, nee.
Ik zeg mijn man is erbij want wij zien grote problemen voor de toekomst als onze zoon onterecht als aantekening autist of pervasieve ontwikkelingsstoornis in zijn dossier heeft staan. Vervolgens door alle volgende docenten door zo'n bril bekeken wordt en van kwaad tot erger. Wij zien thuis geen problemen, niet met het maken en uitvoeren van speelafspraakjes, niet op zwemles, niet hier niet daar. Wij vinden dat wij een normaal kind hebben, dus voor ons geen etiket. Nou, nou, nou, nou (x800). Dat hadden we toch helemaal verkeerd begrepen (ook x800). Juist tijdens onze vorige afspraak hadden ze zo duidelijk gemaakt dat ze helemaal geen diagnose wilden stellen en dat autisme niet aan de orde was. Er waren alleen maar signalen, verder niets. Ze wilden alleen maar helpen om hem beter met kinderen te leren omgaan, enz.. enz.. Het was inderdaad (werd letterlijk enkele malen door juf gezegd) een gewoon kind. Ik zeg het maakt niet uit wat je zegt, het maakt mij uit wat je opschrijft. Ik zeg en als je na een observatie waarin je eigenlijk niets bijzonders ziet, behalve dan dat hij op gang moet worden geholpen en dan vervolgens heel normaal gedrag laat zien, dan is de uitdrukking ik zie wat lichtpuntjes niet op zijn plaats. Ik gebruik die uitdrukking als iets heel beroerd is en er zou misschien ooit wel wat kunnen verbeteren. Nou ook dat had ik helemaal niet goed begrepen, dit was juist een heel goed bericht.
De orthopedagoog viel bijna van haar stoel, van zoveel onozelheid van mijn kant, allemaal verkeerd begrepen dus, dom schaap. juf was moegestreden, dus zei steeds ja, ja als ik of een ander wat zei. Mijn man zat erbij als een soort Martin morero, met een ongepast grapje op zijn tijd. De IB-er probeerde nog een aanval in te zetten: Ja hij was toch wel iets vooruit gegaan met de interventie, hij gedroeg zich socialer. Maar hij bleef kort meespelen, moeilijk contact maken met medekleuters en handtastelijk.
Ik zeg ja, handtastelijk zijn leert hij hier. Ik denk dat buitenspelen soms problematisch is, vanwege het pestprobleem op school. Nou, nou, nou, enz.. Daar hadden ze nooit van gehoord. Ik zeg nou ga maar eens bij het hek staan en luister. Paar voorbeelden gegeven, ook TSO-moeder wel eens huilend afgevoerd, werd geleidelijk moeilijk te ontkennen natuurlijk.
Nou wat ik dan wilde: Beter buitenspeel toezicht, geen onwaarheden in dossier en voorlopig geen "interventies". Ze gaven aan dat TSO op termijn wel zal veranderen door professionals in te schakelen en voorlopig geen extra begeleiding.
Het lijkt me goed nieuws, maar ik blijf toch nog wat achterdochtig. Mijn man zegt nog: Joep, ze proberen ons alleen maar te helpen hoor. Ik heb het zo gelaten.
Bedankt voor jullie hulp en voor de interesse. O, Polly ik had 1 van mijn zoons wel Joep willen noemen, mijn man vond het helaas geen goed idee, maar het blijft mooi.
Gr. Joep
Joep
Mooi verhaal, petje af voor je assertiviteit!
Wauw
Joep, dat heb je geweldig gedaan, ook al voelde je er waarschijnlijk niet erg prettig bij. Geloof me, die gaan niet meer over je heen walsen.
Ik hoop dat school weer iets heeft bijgeleerd over de manier waarop je met ouders hoort te communiceren.
Pff
Goed gedaan! Ik moest erg lachen om je Martin Morero verhaal 
Heb je wel om een verslag van het gesprek gevraagd? Ik heb dat de eerste paar keer niet gedaan en vond later in het dossier van dochter een paar totaal verdraaide rapportages, echt pijnlijk om te lezen. De laatste keer wel gedaan, kwam er weer zo'n raar verslag ("moeder geeft toe dat de aanpak van meester goed is aangeslagen". WAT? Als er al sprake was van een aanpak heeft het alleen maar kwaad gedaan!)Ik heb mijn eigen verslag geschreven en beide verslagen naar het bovenschools management gestuurd met de vraag hoe het mogelijk was dat twee partijen zo'n verschillende perceptie kunnen hebben van hetzelfde gesprek. Ik werd keurig uitgenodigd door de bovenschools directeur, die wel even mijn kant van het verhaal wilde horen.
Je kunt ook zelf een verslagje maken met verzoek dit in het dossier te stoppen.
Goed gedaan wijffie!
Heel goed gedaan hoor!Respect!
Ik hoop dat je boodschap luid en duidelijk bij ze is overgekomen.Wel een voorspelbare reactie van hun kant trouwens;ineens heb je als ouder alles verkeerd begrepen ((En wat weet jij er nou van?Je bent zijn moeder maar,zij zijn de experts))en proberen ze het over een andere boeg te gooien.Het zou mij niet verbazen als straks in het nieuwe schooljaar alles gaat zoals het moet gaan,maar wees op je hoede.Als juf zichzelf echt zo vreselijk goed vind,zal ze het niet zo makkelijk opgeven.Maar hoe minder je ze het gevoel geeft dat ze grip op je krijgen/hebben,des te eerder zullen ze iets van jou aannemen.Blijf het goed in de gaten houden en zorg dat juf en de IB-er je kind niet het gevoel gaan geven dat hij ´anders´ is.Andere kinderen voelen dat feilloos aan en reageren hier ook weer op.
Blijf je gevoel volgen,daar ben je zijn moeder voor.
Steel Magnolia
Joep
Goed gedaan!
ik heb wel een joep! en wij zijn er zo blij mee, de naam past ook uitstekend bij het kind, klein blij en met sproeten! dat is toch precies wat je van een Joep verwacht!??
whahah
groet, polly
