School wil kind testen op autisme, wij merken thuis niks

Reactie

Om te beginnen mag school niets op eigen gelegenheid doen, dus zonder jullie toestemming. School mag natuurlijk wel adviseren, maar jullie beslissen. Dus als jullie het niet willen, dan niet doen dus.
mochten jullie nu zelf ook willen testen, dan zou ik adviseren om dat niet door school te laten doen, maar zelf een testburo/GGZ inschakelen. Zo kan je zelf bepalen welke gegevens uit een dergelijk onderzoek wel/niet naar school gaan. Als het door school gebeurd (Schoolbegeleidingsdienst), dan komt het in het dossier van je zoon terecht, en blijft het daar dus ook inzitten. Overigens kun je het niet helemaal buiten school omdoen, want een onderzoek houdt ook in dat school vragenlijsten invult.

Ik snap niet zo goed jouw redenering dat school hem wil laten testen om hem als probleemkind te kunnen bestempelen. Problemen op school betekent meestal dat een kind bepaald gedrag vertoont, en dat hoeft helemaal niet te betekenen dat een kind een diagnose heeft/zou kunnen hebben.
Wat ik wel zou doen is aan juf vragen wat nu precies haar zorgen zijn en hoe dat zijn schoolcarriere kan frustreren. Diagnose of niet, dat is toch iets waar school dan mee verder moet. Mij lijkt het argument "" hij moet veel huilen"" , te raar om dan een vermoeden van autisme te hebben. Als dat het enige is ,dan zou ik het lekker naast me neer leggen!

School...

Allereerst zijn er geen part-time autisten, dat gedrag moet in meerdere situaties zichtbaar zijn. Als jullie het absoluut niet herkennen, dan kan het bijna geen autisme zijn.
Jullie zien een kind wat structuur fijn vindt, maar niet absoluut noodzakelijk en wat moeite heeft met het gaan proberen van nieuwe dingen, misschien een klein beetje faalangst. Hij speelt fijn met vriendjes, dus hij lijkt zich sociaal ook goed te ontwikkelen. Hij is cognitief wel verder dan het gemiddelde van de klas, hij leest namelijk al. Kan hij ook al redelijk rekenen? Dan zou hij namelijk op beide vlakken een voorsprong hebben.
School ziet een kind wat veel huilt, niet tegen een plagerijtje kan en dingen te serieus/te letterlijk opneemt. Zien ze nog meer? Dit is namelijk wel heel weinig om een vermoeden van autisme op te baseren.
Ik zou in gesprek gaan met school om te kijken waarom ze eigenlijk problemen met hem ervaren. Als je toch besluit om te gaan testen, soms is dat handig om school van je nek te krijgen, houdt het in eigen hand en vraag om iemand die ook verstand van een ontwikkelingsvoorsprong heeft. Hiermee zeg ik niet dat hij een algehele en blijvende ontwikkelingsvoorsprong heeft, maar wel dat hij niet dom is en in ieder geval lezen sneller heeft geleerd dan gebruikelijk. En een ontwikkelingsvoorsprong kan ook leiden tot (licht) autisme-achtige dingen in de klas.

Autisme

Ik kan mij heel goed voorstellen dat een ouder niet aan hetnkid merkt dat het een autisitsche stoornis heeft. Helaas was dit ook bij mijn vriendin aan de hand. Ze heeft een zoon waar wij ( als vrienden) al een hele tijd van dachten dat er " iets" mee was. Maar zij merkte er niets van. Als we heel voorzichtig eens iets zeiden in die richting kwam er geen reactie.
Tot dat het op school helemaal mis liep.
Mijn vriendin had een zeer gestructureerd leven. Wat zij als gesturctureerd ervoer zou voor mij volstrekt onleefbaar zijn. Dit was zo ontstaan na de geboorte van het betreffende kind. Want dat werkte voor hem het best. Zij vond dit normaal en dacht eigenlijk ook dat het bij de meeste gezinnen zo ging. Mijn opvoeding vond ze wel wat al te wild en structuurloos en ze snapte niet dat het mijn kinderen gewoon prima ging. Ook al eet je een keer om 5 over 6 ipv 6 uur. Haar zoon lag ook elke avond op exact dezelfde tijd op bed. Zij vond dit normaal, maar ik vond het dwangmatig. Een keer iets gezelligs afspreken dat tot na die bedtijd duurde met de kinderen was onmogelijk.
Toen school haar twijfels uitsprak over de ontwikkeling van het jongetje en dacht aan autisme snapte ik dat volkomen. Maar mijn vriendin niet, want in haar ogen ging het thuis prima. Wat ook waar was met haar regiem
Uiteindelijk bleek hij echt autistisch te zijn. Pas toen ze een tweede kind kreeg, 6 jaar na haar eerste, zag ze het verschil.

Thuis niks merken

lange tijd hebben wij aan zoon2 ook niks gemerkt. Die draaide mee in de structuur van oudste dus merkten we er ook niet veel van. Maar op school was het vaak wel zichtbaar. Naarmate hij ouder werd vielen mij ook steeds meer dingen op die toch echt richting PDD-Nos wezen. En begin dit jaar is er inderdaad PDD-Nos/ADHD bij hem vastgesteld.

Ja, dat ken ik

Ik heb het precies hetzelfde meegemaakt en ben er veel tever in meegegaan, om niet te doen lijken of ik het niet wilde zien. lang en triest verhaal, je kan kijken in het archief.
Na ruim 2 jaar welles nietes heb ik hem, buiten school door een orthopedagoog gespecialiseerd in hoogbegaafdheid laten testen. Hij bleek niet autistisch, maar wel een hoge intelligentie, met een groot verschil in verbaal /performaal, wat de nodige frustratie met zich mee bracht.

Inmiddels zit hij een half jaar op een andere school en sindsdien gaat uitstekend met hem, hij presteert goed, wordt ook goed uitgedaagd, heeft een vriendenkring en school ziet hem precies zoals wij. Hij had voor de verandering zelfs een goed rapport

Ik had hem bij de eerste keer dat het woord autisme viel direct van de school af moeten halen. In jou geval is dat misschien ook wel het beste, ellende. Dat kan een juf niet diagnosticeren en zij gaat haar boekje nu al ver te buiten, door het zo te zeggen. dan is het alleen maar een kwestie van symptomen erbij zoeken.

Mijn tips:
1) Direct van school af.
2) niet door een orthopedagoog die op school komt laten observeren, geen lijsten invullen, geen toestemming geven voor wat voor onderzoek dan ook. Gewoon zeggen: wij herkennen het niet.
3) Als hij veel huilt, voelt hij zich niet prettig, daarvoor is die juf, zij moet korte metten maken met uitspraken als ....is een meisje. Ik ken geen 1 jongen van 6 die graag meisje genoemd wil worden.
4) Zsm een zeer gespecialiseerd orthopedagoog bezoeken, vraag bv je huisarts waar je terecht kan. Denk je dat hij ook heel intelligent is en dat dit "meespeelt"kun je evt kijken op site van hoogbegaafdenvereniging, daar staan adressen van bonafide en capabele instellingen, waar je kan laten onderzoeken.
Je moet het wel zelf betalen, 1200 euro, waarvan je van je verzekering, nadien ook weer 400 euro terug krijgt.
5) Ga je "iets" met juf of school bespreken neem dan een man mee (desnoods de buurman). Als vrouw wordt je gezien als hysterisch en "die denkt dat ze alles weet", zit er een man bij, (waar zelfs geen zinnig woord uitkomt), is het ineens geloofwaardig en alle respect.
6) Je kan je zoon in het kort uitleggen wat het probleem is en dat wanneer iemand zegt: ....is een meisje, hoe hij dan moet handelen, niet huilen, maar terugzeggen, of weglopen, of de juf roepen, of op de vuist gaan, of iets wat hij zelf bedenkt (dat is natuurlijk nog het beste).
Succes in ieder geval en niet van wakker liggen, maar een goed plan maken.

Eens met joep

Of je kind weerbaar maken tegen slecht gedrag en als dat niet helpt zoek je een andere school. Het kan een groot verschil maken in het ontwikkelen van probleemgedrag. Nadeel van ons schoolsysteem is dat je ook slecht en asociaal gedrag kunt aanleren op school, het is niet alleen maar rozig dat je er zo goed sociale vaardigheden leert.

Nog afwachten

Ik zou op deze leeftijd nog niets doen en niet laten testen. Tenminste, als dit alles is waar Juf mee komt als "problematisch" gedrag. Het kan dat hij in de klas vaak moet huilen. Wat is vaak? Is hij angstig, misschien onbegrepen door Juf? Of is hij thuis ook gauw aan het huilen? Ik zou eerst eens kijken waar dit door komt en er zelf wat in sturen. Tenslotte is hij pas 6 en misschien een beetje snel met de tranen?
Hij wordt boos als andere kinderen zeggen dat hij een meisje is? Jeetje Juf, deze leeftijd is nu precies het moment waarop het hèèl belangrijk wordt om een "jongetje" of een "meisje" te zijn, de verschillen te ontdekken tussen de seksen en als jongen stoer en vooral sterk gevonden te worden. Prachtige taak voor de juf om daar in de kring eens aandacht aan te schenken.
Als je zoon toe is aan groep 3, dan volgend jaar maar eens rustig kijken hoe je kind zich verder ontwikkelt. Ik zou in ieder geval je kind niet meer door school laten testen. Juf wil hem laten testen op autisme? Als je kind getest moet worden dan beslissen jullie dat als ouders en dan graag door iemand zonder vooroordelen. Juf heeft de diagnose zelfs al gesteld. Ik vind dat echt niet kunnen. Misschien is er meer afwijkend gedrag dan wat ze nu heeft genoemd, dat zou kunnen. Want dit gedrag hebben wel erg veel kinderen van 6, weinig autistisch aan. Als je zelf erg twijfelt zoek dan deskundige hulp buiten school om.

Nou nou nou

Dat jochie wordt al hoogbegaafd en/of autistisch verklaard op basis van een enkele posting. Dat is niet veel anders dan die juf met haar PDD-verdenkingen op basis van snel huilen en niet tegen plagen kunnen. Als dat de criteria zijn, is de helft van alle kleuters autistisch. Mijn dochter in elk geval wel.
Ellende, ik zou zeker de school niet laten testen. Eerst maar eens afwachten hoe hij het in groep drie met een andere juf/meester doet. En in de tussentijd misschien een leuk stickerkaartje op de koelkast voor elke dag dat hij maar 1 keer heeft gehuild op school (ofzo).

Nou nou mea

er is alleen maar aangegeven dat het thuis niks merken ook geen criterium is. Ik kan door het beeldscherm ook geen diagnose stellen...

Nounou

Ik zie in geen enkel bericht iemand het kind hoogbegaafd of autistisch verklaren.
Persoonlijk zou ik het ellende van harte gunnen als ze niet dezelfde fouten zou maken als ik. Ik dacht eerst ook dat met niets doen het wel over zou waaien, maar dat is helaas niet gebeurd.

Slecht voorbeeld

Dit "Ze gaf als voorbeeld dat hij heel boos wordt als ze zeggen dat hij een meisje is, (rijmt op zijn naam) en dat is volgens haar omdat hij alles letterlijk neemt." vind ik het slechtst denkbare voorbeeld dat er bestaat.
Het zegt vooral veel over de juf, namelijk dat zij het niet zo erg vindt als kinderen elkaar op die manier pesten. De hopeloosheid die gepeste kinderen kan overvallen (het rijmt op mijn naam, hier kom ik nooit van af) is een ernstig probleem dat kennelijk helemaal niet door de juf gezien wordt.
Waarom denkt ze dat zijn reactie op meisje hoort bij autisme en niet bij de hopeloosheid van een pestslachtoffer. Hier http://www.ouders.nl/maut2008-omgang.htm vind je voorbeelden van 'letterlijk nemen' bij autisme.
Een autistische reactie op de mededeling dat je een meisje bent, zou eerder de reactie 'ik heb een piemel' zijn. Of gewoon de broek laten zakken, nee hoor!
Overigens kan ik mijzelf nog letterlijk nemen gedrag herinneren. De meester meende dat zus en ik ons geschil maar op de gang moesten uitvechten. Zenuwachtig lacherig (meent ie het echt?) zijn we de gang op gegaan en omdat we niet werden tegengehouden, hebben we op de gang gedaan wat hij zei: vechten. Ja, we namen het letterlijk. We waren 6.
Heeft juf andere voorbeelden? Ziet zij het goed of haalt ze wat dingen door elkaar? Je zegt dat hij zich helemaal happy voelt, maar hij wordt gepest. Zie jij het wel goed?
"Ik heb het vermoeden dat ze hem als probleemkind willen bestempelen omdat ze met de verdeling van de kinderen voor groep 3 bezig zijn.. Ik heb zelf echt niet het idee dat hij autistisch of zoiets is. "
Daar blijkt wantrouwen uit. Kennelijk vermoed je een dubbele agenda.
Ik zou als ik jou was met juf gaan praten en vragen wat zij precies verwacht van een onderzoek en of ze enig idee heeft van wat daar dan mee kan wat nu kennelijk niet kan.
Maar eerst maar eens in gesprek een wat duidelijker onderscheid maken tussen normaal gedrag van 6 jarigen (die nemen ook wel eens wat letterlijk), van een pestslachtoffer (hopeloos, hij komt er nooit meer vanaf), of van een kind dat zodanig autistische trekken vertoont dat onderzoek gerechtvaardigd is.
Groet,
Miriam Lavell

Niet doen

Ik zou niet gelijk in gesprek gaan met de nieuwe leerkracht. Laat je kind blanco beginnen. Je denkt misschien: Het wordt toch wel doorgegeven door de huidige leerkracht,maar na drie kinders op de basisschool is mijn ervaring dat er of slecht wordt overgedragen, of de nieuwe leerkracht "wil graag zelf observeren en conclusies trekken" oftewel op een nette manier zeggen dat hij of zij zich weinig aantrekt van een collega.

Tja

Natuurlijk is het goed mogelijk dat het jongetje in kwestie wel 'iets' heeft. Ik reageerde gewoon op de posting. Het gedrag wat daarin beschreven wordt, van de boze buien en de hang naar structuur tot het huilen om kleinigheidjes op school (al ben ik met Miriam e.a. eens dat de jongetjes-versus-meisjes-kwestie een grote rol speelt op deze leeftijd), herken ik helemaal bij mijn eigen dochter. Zou dus ook nog kunnen dat die een probleem heeft. Maar ik dacht eigenlijk meer dat de juf doordraafde en dat het jongetje gewoon wat meer handvaten nodig heeft bij sociale dingetjes.
Er speelde misschien ook wat irritatie mee jegens juffen die menen allerlei stoornissen te kunnen herkennen. Hoepel naar de hei, zeg, daar is wel wat meer voor nodig dan een paar jaar pabo en een keer een PDD'er in de klas.

Naam en rijm

Het zou niet nodig moeten zijn maar is het mogelijk om de naam van je zoon een klein beetje te veranderen zodat er geen rijm meer mogelijk is?
Of de naam een beetje anders te laten uitspreken als dat mogelijk is? Soms zijn dat dingen die het leven toch ietsje vergemakkelijken.

Rijmen op namen (ot)

Dat is op de school van mijn kinderen streng verboden. Zo streng, dat mijn zoon boos op mij werd toen ik rond Sinterklaas zei: 'Zwarte Piet, wiedewiedewiet'
Aan de ene kant een beetje overdreven misschien, maar aan de andere kant: waarom zou je het niet verbieden? Het is nergens goed voor.

Weerwoord

Bepaalde dingen kun je met hem oefenen thuis. Zijn naam rijmt niet alleen op 'meisje', maar ook op Wijs (ik neem aan dat zijn naam niet eindigt op -je). Op zich, kinderen zullen anders wel weer wat anders vinden om hem te plagen. Maar ik zou met hem oefenen een weerwoord te geven, want als hij veel huilt op school voelt hij zich daar niet prettig.
Ik denk dat het nog te vroeg is om actie te ondernemen (als schoolwissel, kindertherapie, testen) wel om vinger aan de pols te blijven houden.

Waarom haal je uit een bericht van iemand èèn zin om die eruit te lichten om daar een vraag over te stellen of om verduidelijking? Zoals nu bij Rafelkap. Ze zet een voorbeeld neer over het rijmen op een naam, het pesten op zich dus. Het is toch niet van belang of het om een buitenlandse of Nederlandse naam gaat? Het is alleen maar een voorbeeld. Daarna geeft ze prima tips.
Begreep jij de setting van Rafelkap`s posting niet?

Aanzien

Ellende01, fijn dat je juf excuses aanbiedt, wat ze heeft gedaan is ook wel heel erg grof, met name zoiets op een vol schoolplein vertellen.
Ik zou wel benieuwd zijn wat zij nu gaat doen aan het pesten en daar zou ik haar ook naar vragen. Niet op een vol schoolplein uiteraard.

Tsjor

Wil/p.

Ik had inderdaad een Gijs (-je) of Thijs (-je) in gedachten. Maar bij wijze van spreken. Afhankelijk van wat er wordt gezegd wat kwetst kan Ellende01 wellicht meedenken op wat te terug zeggen, als oefening.

Weerwoord

Als iemand je uitscheldt voor iets wat je echt niet bent, is een prachtig weerwoord: Jij bent blauw (zo neutraal mogelijk). Dat is overduidelijk niet zo, maar dat onderstreept het absurde van wat er eerder gezegd is en het is niet beledigend. Want natuurlijk is je zoon geen meisje, dat weet iedereen. Dit is een tip die ik hier eens las, hij werkte bij mijn zoon op die leeftijd als een trein. Bij hem in de klas werkte het om gewoon heel duidelijk te zeggen: iedereen ziet dat hij geen baby is: hij loopt en praat. En net zo goed ziet iedereen dat Pietje niet blauw is. Nu stoppen jullie met uitschelden.
Hij werd voor baby uitgescholden omdat hij... vrij regelmatig huilde, juist ja, normaal hoor! Mijn zoon was (is?) een zeer gevoelig en slim jongetje dat zijn emoties niet altijd onder controle heeft. Geen probleem, hoor.
Maria

Blauw

Jij bent blauw. I like it! Het is net het soort absurdisme dat kinderen even uit hun evenwicht kan brengen (op een goeie manier).

Wij zeggen thuis als de peuter/kleutervragen omslaan in gezeur of cirkelredeneringen 'poetiewiet!'. Betekent zoiets als 'ik heb geen antwoord', 'ik heb geen zin in deze discussie', 'punt uit'.

Dat werkt ook heel goed. Het nodigt niet uit tot verdere discussie vanwege het gebrek aan betekenis of argumenten en de kids beschouwen het een beetje als een spelletje.

Ik ga dat blauw even onthouden en aan mijn oudste zoon voorstellen als het een keer van pas komt. Hij trekt zich dat soort dingen ook altijd flink aan.

Herkenning

Hoi,

Ik heb de rest van de antwoorden niet gelezen maar ik herken veel in je verhaal. Alleen was het bij mijn zoon wat later. Wij hadden zelf wel door dat mijn zoon anders was dan andere maar autisme, nee, dat zeker niet. Hij heeft fysiotherapie gehad vanwege z'n motoriek en logopedie omdat hij de R niet kon uitspreken. Hij heeft kindertherapie gehad (ben de juiste naam nu even kwijt). Via Ggd is er een paar keer iemand thuis geweest en niemand heeft het ooit over autisme gehad. Toen kwam school, zei dachten aan autisme en wilde dat we hem lieten testen. Wij stemde ermee in maar alleen als er ook een IQ test gedaan werd. Na een aantal bezoeken was de uitslag: Asperger. Hij had een hoog IQ gemiddeld 123 met een uitschieter naar 140. Uit het feit dat hij geen goed contact maakte met de vrouw die de IQ test af nam, een gesprek met een psychiater en een video opname die de Ggd had gemaakt en een gesprek met de therapeute kwamen ze tot deze conclusie. Wij waren het er niet mee eens en al helemaal niet toen het rapport kwam. Op de video hadden ze naar het verkeerde kind gekeken (oudste in plaats van middelste), de therapeute zou gezegt hebben dat hij autistisch was (bleek helemaal niet waar te zijn, wij hebben dat gecontroleerd omdat ze tegen ons niet gezegd had) en het goede contact met de tester kon worden verklaard dat hij al zoveel mensen had gezien en (gek idee misschien) maar misschien vond hij haar niet zo aardig of concentreerde hij zich goed op de test. Niemand had hem verteld dat hij contact met haar moest maken.

Wij hebben de uitslag dus niet geaccepteerd. Als je zoek op autisme zal je het ook vinden. Dat is gevaarlijk vind ik. Weer dus heel voorzichtig. Thuis gaat het heel goed met onze zoon maar opschool gaat het nu niet zo lekker. Dinsdag weer gesprek. Succes met je zoon, waarschijnlijk is hij gewoon heel slim en denk hij anders dan andere kinderen. Maar helaas schijnt dat niet te mogen op nederlandse scholen.

Oh ja

Ik vergat nog iets. Tussen 'normaal' en autisme is nog een heel groot grijs gebied. Als je kind daarin zit krijgt hij weinig hulp maar heeft wel wat problemen. Je moet alles zelf uitzoeken. Mijn zoon heeft dus heel wat therapeuten en dat soort mensen gezien maar nooit hulp in een groep en daar zit bij hem juist het grootste probleem. Daar gaan we nu aan werken. Hij is bijna 10 jaar en zit nu in groep 6.

Tip voor ilva?

Onze zoon met adhd heeft ook een aantal kenmerken van autisme. En vooral die vielen op de basisschool erg op. Dat vonden de leerkrachten heel erg lastig om te accepteren. Dat het mogelijk is, dat een kind bij hun opvalt, maar dat hun leken-diagnose toch niet klopt.
Wat hier hielp, is om ze in ieder geval niet tegen te spreken.
Iedere keer brachten wij de gesprekken terug naar de concrete specifieke problemen waar onze zoon bij hun tegen aan liep. Als ze begonnen over alles wat hij had gedaan, toonden wij wat empathie ('Lijkt me lastig voor je') en dan gingen we weer terug naar die specifieke problemen waar zoon tegen aan liep. (bij hem was dat steeds weer onduidelijkheid, te veel prikkels in de klas en het scheiden van feit en emotie (bij zowel hem als de leerkracht).
Door steeds weer op die punten terug te komen en daar praktische oplossingen voor te zoeken, kwamen we uit de impasse.

Leerkrachten kunnen dat naar mijn ervaring niet goed. Ze realiseren zich niet dat ze zelf in staat zijn om oplossingen te bedenken en toe te passen. Ze zijn geneigd om te veel te blijven hangen in: 'Pietje doet... en dat is onacceptabel.' En denken vaak iets als: 'O jee, misschien heeft Pietje wel ASS, dat is heel moeilijk dat kan ik niet.' En dan maar hopen dat het schooljaar snel voorbij is en ze van Pietje af zijn. Maar daar komt Pietje niet verder mee. Het gaat erom in welke omstandigheden Pietje het gedrag doet en wat het maakt dat in die omstandigheden het niet lukt om het niet te doen. Daar heb je een aanknopingspunt om iets te veranderen.
Door de leerkrachten voorzichtig te coachen, kwamen ze wel verder met onze zoon.

Karmijn

Karmijn, bedankt voor de tips. Ik zal het onthouden als we het gesprek hebben.

Afschuwelijk!

Een school kan je kind daar niet op testen! Laat je niets wijs maken, dat kan alleen een grote groep psychologen en daar zijn heel veel tests voor nodig, die al met al zomaar eens 2 maanden kunnen duren.

Als het enige criterium is dat hij veel huilt, dan kan ik zo nog 30.000 potentiele PDD-nossers ophoesten.
Die juffen bedoelen het goed hoor, maar ze maken je zo onzeker met dit soort zeepbellen.

Vertrouw op je eigen gevoel en trek je eigen plan en laat juf anders maar eens goed onderbouwen wat ze bedoelt!

Karmijn

Ik dacht ik zal je nog even laten weten hoe het ging. Gelukkig ging het gesprek heel goed, we zijn er nu achter gekomen dat hij nu wel van zich af bijt maar dat hij een beetje doorslaat. Hij is vrij groot en de leraar is bang dat als hij een keer echt woest wordt dat hij iemand misschien echt heel veel pijn doet. We gaan nu samen met school zoeken naar een goede sociale vaardigheid training om zich zelf te leren beheersen. Wat een verademing, deze leraar t.o.v. die van vorig jaar.