Schoolwissel?
We gaan toch maar eens verder om ons heen kijken qua school. Hier in het dorp/de stad zijn er niet echt alternatieven die ons aanspreken, behalve 1, maar daar zijn we al eerder (eind groep 1 van de oudsten) gaan praten en die adviseerden ons om niet te wisselen, gezien wat de huidige school allemaal kan bieden.
Maar nu, een aantal jaar later, schiet het allemaal niet op. Dus wellicht toch de laatste 2 jaar op een andere school? (en onze jongste hobbelt dan mee)
De kinderen zelf zien dat overigens niet zitten, die willen het liefst op hun huidige school blijven, maar mijn partner en ik hebben allebei zoiets van: als dat beter is voor jullie (maar goed, hoe weet je dat???), dan doen we dat toch.
We hebben toch maar een gesprek met de beoogde school aangevraagd om te kijken hoe hun visie is op 2 'slimme dyslectische ADD'ers'. Kunnen ze met hun gereedschappen deze kinderen wel het niveau laten halen dat ze in zich hebben, of op zijn minst daar in de buurt.
Want zoals de meesten van jullie vast nog wel weten, 'scoren' ze nu VMBO-niveau volgens de IB-er terwijl hun intelligentie op HVO/VWO en VWO ligt.
Dus vooraleerst moeten we eens kijken of het onderwijskundig 'past'.
Maar als dat zo is, komen er ook wat praktische beren op de weg: die school ligt een km of 7 denk ik bij ons vandaan. De oudste zou het onderhand wel zelfstandig op de fiets kunnen, maar de andere 2 nog niet, dus zal ik ze moeten halen en brengen. Tussen de middag moeten ze dan overblijven, omdat het uurtje pauze niet op moet gaan aan op en neer rijden. Maar dat brengt kosten met zich mee (voor 3 kinderen 16,50 per week), die we nu niet hebben (en we houden al regelmatig maand over aan het end van het geld). Ad hoc speelafspraakjes komen dan wat lastiger uit: rij je naar school, kun je weer 'leeg' naar huis omdat ze bij een klasgenootje blijven en kun je aan het end van de dag nog eens op en neer. Klasgenootjes wonen dan overwegend in dat andere dorp, niet hier, dus na school/het eten nog even naar je klasgenootje gaan, zit er ook niet meer bij.
Het zijn wel overwegend luxe-problemen, dat geef ik toe, maar de kinderen zitten zelf best lekker op school. Het is niet dat ze met tegenzin gaan, het niet naar hun zin hebben. Vanmorgen zeiden ze alledrie dat ze het weer superleuk vonden om naar school te gaan. En dan denk ik wel eens: doen we er dan wel goed aan om ze uit hun prettige omgeving te halen?
Petuut
@chippie
Chippie zegt: "Niet de hele draad gelezen. Ik heb het je al eerder aangegeven. Jij verwacht dat school eruit haalt wat er in zit. Maar kun je dat preciezer aangeven?
Volgens mij verwacht je dat ze op HB niveau scoren en vergeet je daarbij dat je kinderen dyslectisch zijn (en ADD hebben)."
Nee, ik zeg niet dat ik verwacht dat school eruit haalt wat erin zit. Want ook ik weet dat er dyslexie en mogelijk ADD zit. En precies wat je zegt: wat is dat dan, wat ze in theorie zouden moeten kunnen?
Ik had wel de verwachting dat school er meer uit zou hebben kunnen halen dan ze gedaan hebben. En dat baseer ik mede op wat we van de externe partijen te horen gekregen hebben. De adviezen die zij gegeven hebben (hoe onmogelijk soms ook, om uit te voeren, dat beseffen we ook wel) zijn gegeven omdat hun resultaten niet overeenkomen met wat ze in huis hebben en die adviezen zouden het gat wat kunnen dichten. De psycholoog die met ons het onderzoeksrapport op school besprak, gaf ook aan dat ze stond te kijken van de rigide houding van de school, dat er niets mogelijk leek, behalve dan medicatie.
Er zijn meer wegen die naar rome leiden...
"Maar een hogere VO-opleiding geeft wel meer uitzicht op waar ze (volgens eigen zeggen nu) naar toe zouden willen. En aangezien ze die verstandelijke mogelijkheid in elk geval wel hebben, lijkt het me jammer om die niet te kunnen benutten."
Hier dus idem dito. Ik wil me er nu nog niet te druk over maken, maar het klinkt allemaal zo mooi met dyslexie naar VWO. Maar ik zie daar best wat beren op de weg: twee talen, maximaal 1 vijf voor NL en ENG. En wie weet wat voor eisen daar bij komen. Ik wil hem heel graag ondersteunen maar er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. HAVO - HBO - Master ? HBO en gewoon doorgroeien?
Wat ik in ieder geval niet wil is hem vijftien jaar confronteren met dingen die voor hem bijna ondoenlijk zijn. Dan geloof ik meer in een route die hem de kans geeft om zich meer te focussen op de dingen waarin hij wel uitblinkt. Misschien zit VWO er we in, ik weet het nog niet. Maar vasthouden aan VWO niveau omdat ze toevallig een leuk IQ etiketje hebben gekregen lijkt me niet slim.
Trouwens: de basisschool legt een basis. Je leert er sociale vaardigheden (misschien we 50% van totale leerdoel) en met een beetje geluk lezen, rekenen en een beetje spelling. De rest is bijzaak. Ik geloof echt wel dat een goede leerkracht het verschil kan maken bij leesinstructies in groep 1-3 (daar wordt de basis gelegd). Maar ik verwacht niet meer dat je in groep 7 en 8 de zaken zo kunt opvijzelen dat een dyslectische ll met een E score een vette B haalt. Lezen is geen hogere wiskunde, leren lezen is niet iets magisch. Het ene kind (dysl) heeft veel meer tijd nodig om het lezen enigszins onder de knie te krijgen dan het andere kind. Kind 1 en kind 2 hebben hetzelfde IQ etiketje. Het ene kind heeft nooit leesinstructie gehad en het andere kind zal wrs AVI-uit niet bereiken. Dat heeft niets met school, leerkracht en oefening te maken.
Petuut
"De adviezen die zij gegeven hebben (hoe onmogelijk soms ook, om uit te voeren, dat beseffen we ook wel) zijn gegeven omdat hun resultaten niet overeenkomen met wat ze in huis hebben en die adviezen zouden het gat wat kunnen dichten. "
Dat vind ik arbitrair om te stellen dat 'adviezen opvolgen = hogere resultaten'. Je kunt niet meer stellen dat het vervelend is dat de adviezen niet worden opgevolgd. Ik zou daar op inzetten; adviezen uitvoeren. Ik zou daarbij wel de haalbaarheid meenemen. Je kinderen zijn niet de enige twee kinderen in de groep. Daarnaast denk ik dat je met enkele kwartiertjes thuis enorm het verschil kunt maken. Thuis lezen, BLOON, etc. Daar hoef je echt niet vier jaar PABO voor te hebben gedaan.
Als je wisselt van school dan weet je ook niet of de adviezen worden opgevolgd.
Inderdaad petuut
Het gaat om leeftijdgenootje van je mannen. Ik heb het nu losgelaten, zie het niet meer als probleem dat opgelost kan worden, maar als een gegeven waarmee we zo goed mogelijk haar steunen en helpen. Komt wel goed met haar, zE is bijdehand genoeg. Ik werd er ook moe van om steeds haar als probleem te bekijken wat school betreft.
Petuut
ik heb hier een ADHD zoon met een TIQ van 116, PIQ was 126! En toch doet hij VMBO-basis. Zijn lijn gaf ook overal HAVO aan.....maar ja, zijn ADHD zit hem toch echt in de weg...Ik heb op het VO geprobeerd hem minimaal op Kader te krijgen, maar ze doen het niet. Dat zoon ver onder zijn nivo zit blijkt wel uit het feit dat hij eigenlijk amper wat aan zijn huiswerk doet. Nog geen 5 minuten en dan gewoon minimaal een 7 of 8 halen. Waarom zou je dan ook meer inspanning leveren? En daardoor blijft school ook vasthouden aan Basis. Inmiddels heb ik het maar losgelaten. Het is ZIJN toekomst, zijn leven. De weg zal iets langer zijn, so be it. Ik kan er weinig aan doen....Kinderen met een diagnose zullen niet altijd op de opleiding terecht komen die je van hun IQ uitgaande mag verwachten. De testscores van Cito tellen ook mee, en veel van deze kinderen vallen daarop uit, vaak ook vanwege de vraagstelling....
Maar petuut
Wat zijn nu de citoscores want voor basis moet je echt in de constante E's hangen terwijl je het nu weer over een voorsprong van 10 maanden hebt. Weet je wel wat je allemaal zegt? Er is geen touw aan vast te knopen. Basis zit maar net boven praktijkonderwijs!
Lastig
Beste Petuut, Je bent niet alleen. Wij hebben hetzelfde euvel met school. Zoals zoveel ouders, ben ik bang. Te licht voor een rugzak en school die de lichte adviezen niet oppakt. Vooral kinderen met add worden niet gezien. Over het algemeen zijn het rustige kinderen.
Misschien heb je te maken met een onprofessionele school of met een school die het probleem niet ziet. Zo uitzonderlijk is dat niet. Er zijn meer van zulke scholen. En daar kom je alleen achter als je op die school met een hulpvraag als die van jullie.
Een reden voor schoolwisseling moet voor ons toch iets meer zijn dan op de gok. Zeker als het maar om 1 jaar gaat (je oudste). In dat ene jaar gaat geen school rechttrekken wat in de jaren ervoor is blijven liggen. Daar heb je meer voor nodig.
De opmerking dat het geen ramp is om VMBO te doen, vind ik plat. Dat is voor elk kind, vooral voor een kind met add, waar meer in zit, juist wel moeilijk. Thuis studeren aan de universiteit is dat ook voor kinderen met in dit geval met add. Deze kinderen hebben af en toe nodig om aan getrokken te worden, over de streep gehaald. Het is niet veel om te geven maar ze hebben het broodnodig.
Inventariseer op welk vlak school het laat liggen (zijn het de voorwaarden voor het leren in de klas (rumoer bijv) of gaat het om extra ondersteuning bij het lezen. Wat hebben je kinderen nodig. Formuleer ook je vraag (bijv, ik wil deze kinderen ook thuis kunnen helpen binnen de methode) en ga op zoek een RT-er die dat geeft.
Wat je ervaart is het euvel van ouders: te weinig rechten om school af te rekenen op hun kunnen. Je bent als ouders in zulke gevallen volledig afhankelijk van de samenwerking met en van school. School is nog moeilijker in gang te krijgen dan je add-ers. School heeft een zwaar geval van add. Daar doe je niets tegen.
Doel verleggen
Petuut, ik vind de eisen die je noemt helemaal niet zo onuitvoerbaar. Dat moet allemaal best kunnen en bij een leerkracht die dat kan gaat dat ook nog eens heel gemakkelijk en vrij automatisch. Het is zelfs een mooie leidraad voor de hele klas.
Maar: Het is niet de manier waarop er gangbaar gewerkt wordt in klassen. Je vraagt aan de school om structureel iets te veranderen. Scholen/leerkrachten zijn daartoe bereid, maar alleen als ze daarvan een oplossing verwachten. Ook zij focussen zich daarbij op resultaten: als we de aanpak veranderen moeten de scores omhoog. En niet een beetje, maar van E's naar hoge C of zelfs B.
Juist in dat laatste hebben ze geen vertrouwen. Dus krijg je als antwoord 'we kunnen er niks mee'. Feitelijk betekent dat: die verandering levert niet de te verwachte resultaten.
Het Nederlandse onderwijs is vergeven van de lage verwachtingen gecombineerd met de gedachte dat een stapje lager succesvoller zal zijn dan een stapje hoger.
Succes wordt uitgedrukt in scores.
Ja, ik ben ook ontevreden met dat model. Ja, ik zou ook liever wat anders zien. De systematiek gaat voorbij aan het feit dat aanbod wel degelijk beklijft, ook al laat dat zich niet altijd of meteen in scores zien. Zodra je je doel verschuift, die scores of dat eindniveau maakt me niet uit, als er maar zoveel als kan geleerd wordt, dan open je wegen.
Maar de scholen kennen die aanpak niet, tenzij je zo'n school buiten de kaders kiest als waar Kaatje op wees.
Het alternatief: Hobbel op school mee op het spoor dat daar is uitgezet. Verander het doel van school: dat is niet de plek om te leren, maar om acceptabel je dag door te brengen met leeftijdgenoten met wie je het kunt vinden (afstand, vriendjes, dagindeling, zijn ineens belangrijker dan scores of eruit halen wat erin zit).
Leren doe je buiten school, waar je niet focust op scores en resultaat zoals school dat doet, maar op aanbod.
Dat leren buiten school doe je met spelletjes, museumbezoek, hobby's, interessante clubjes, nieuwsgierig naar andere manieren van leren (sleeplezen, smartreading), social media, de boodschappenlijst (spellen en rekenen), etc.
Ga met de jongens na welke succesvolle Nederlanders dyslect zijn of die dat stempel achter zich hebben. Zul je zien dat dat vooral mensen zijn in creatieve of vrije beroepen (kunst/handel). Beroepen waarvoor je eigenlijk geen diploma nodig hebt. Dat kan de ambitie zijn.
Geef ze de kans om hun eventuele dromen in die richtingen vorm te geven: zoek naar wedstrijdjes film maken, script schrijven, fotografie, ontwerpen, etc.
Ja, daar hebben ze ook basisvaardigheden voor nodig. Dat hoeft geen uren per dag te duren, kijk op http://www.beetjespellen.nl/website/index.php Elke dag een beetje oefenen. Daar hoef je niet met je neus bovenop. Het hoeft niet morgen of volgende maand al resultaat te hebben. Vertrouw er op dat elk oefenen, zelfs een beetje, iets teweeg brengt, al kan het nog jaren duren voordat duidelijk wordt wat.
Ondertussen zijn je zoons leerplichtig. Het is niet anders. Gewoon meehobbelen met de stroom op het uitgezette spoor en eraf zodra dat kan.
Groet,
Miriam Lavell
Tsja
Het is een lastige materie. De add/dyslexie zit (het functioneren van) je kinderen op schook in de weg. Er komt niet uit wat er volgens het iq in zou moeten zitten. Dat is erg herkenbaar.
Hier een zoon met adhd, geen zwaar geval, geen rugzakje, in de klas is hij rustig (ook door zijn concerta). Bovengemiddeld iq. Op de basisschool heeft hij er met de pet naar gegooid door allerlei redenen: er werd veel herhaald, zoon dwaalde dan af met zijn gedachten, er zaten zware gevallen in zijn klas waar veel aandacht naar toeging, zoon heeft problemen met de vraagstelling van cito, toch niet de kwaliteit van het onderwijs waarvan wij steeds dachten dat de school had, zoon heeft met name in de onderbouw veel druk gevoeld.
Hij is met een mager tl/havo adviesje naar tl/havo brugklas gegaan. De school wilde hem niet in de havo-brugklas zetten gezien zijn adhd (dus het etiketje werkte zeker niet in zijn voordeel en dat is ook de ervaring van andere ouders) en het iq deed verder niet ter zake, zijn functioneren wel.
Hij heeft dit jaar havo-stof gekregen gegeven volgens de vmbo-methode. En dat heeft bij hem gewerkt: aanvankelijk kleine, overzichtelijke overhoringen en nu steeds grotere werken. Aandacht voor hoe huiswerk aanpakken, docenten die er redelijk bovenop zitten etc. Hij gaat als een tierelier en gaat na dit brugjaar naar havo2. Ik vond de docenten erg betrokken en gemotiveerd.
Het heeft ons tijd en moeite gekost maar op een gegeven moment hebben we het iq maar vergeten en ook de slechte naam van het vmbo (en dat is me toch meegevallen, dat vmbo). De adhd van zoon werkt hem op allerlei fronten tegen. Moet hij dan frustratie krijgen doordat wij gezien zijn iq vinden dat hij VWO aan zou moeten kunnen? Hij is al op zijn 8ste depressief geweest door druk van alle kanten en vooral van hemzelf. Hij zit nu goed in zijn vel, we zien wel welke weg hij gaat volgen en we moeten maar eens kijken welke effecten de puberteit op hem gaat hebben. Ik hoop in ider geval dat die depressiviteit niet weer de kop opsteekt.
Kortom, wij kijken naar het kind en hoe hij gaat en laten het ip het iq. Dit proces heeft ons jaren gekost en ook de kinderpsychiater heeft ons hier in begeleid. Sinds wij hier ontspanener instaan, is zoon ook een heel stuk ontspannener.
@anne
Ik weet zeer zeker wat ik zeg.
Ik weet ook wat ik hoor van onze IB-er.
Onze zoons scoorden in januari begrijpend lezen D, woordenschat een C!, wat een sprongetje was, want voorheen waren het D's, DMT en AVI is steevast een lage D of een E, spelling is een lage C en D.
Rekenen is vreemd gegaan, dat waren altijd D's totdat eind groep 5 de toets is live voorgelezen, toen scoorden ze beiden een A (met dus 10 maanden voorsprong in DLE), maar de laatste keer is het weer zonder live voorlezen gedaan (wel met Kurzweil) en is de ene weer teruggezakt naar een lage C, de ander is wat teruggezakt naar een lage A.
En deze scores maken dat onze IB-er ons vertelt dat onze kinderen passen in het profiel van VMBObasis, misschien kader, maar daar had ze haar twijfels over.
Ik kan er niets aan doen, dat is wat ons verteld is.
Wisselen
De huidige school wilde je jongens of in elk geval één van hen in groep 1, groep 3 en groep 4 laten doubleren. Ze willen of kunnen de adviezen van de deskundigen niet of niet helemaal opvolgen. Je hebt medicatie, in- en externe RT, Daviscounseling, Kurzweil geprobeerd en school heeft één en ander gedaan aan Ralfilezen, pre-teachting, verlengde instructie en clusteren. Tot nu toe heeft dat geen gewenst resultaat opgeleverd.
Als jij denkt dat die andere school veel beter kan inspelen op de leerbehoeften van je kind en veel betere resultaten kan behalen, dan zou ik zeker overstappen. In de huidige school heb je geen vertrouwen en je bent van mening dat de slechte resultaten van je zoons vooral te wijten zijn aan de aanpak van de huidige school. The proof of the pudding is in the eating. Je wil over twee jaar toch niet denken: hadden we maar? Als ze over twee jaar het gewenste havo/vwo-advies krijgen is de missie geslaagd, als ze dat niet krijgen is ofwel die nieuwe school ook niet het ei van Columbus.
De tevredenheid van je zoons over hun huidige schoolleven zou je ondergeschikt kunnen maken aan de problemen die jij verwacht als ze naar het in jouw ogen verkeerde type vervolgonderwijs moeten gaan. De oplossing van Miriam, zelf thuis flink aan de slag, zie jij niet zitten omdat je vindt dat na-schooltijd vrije tijd moet zijn en je meent dat je zie ondersteuning zelf niet kan bieden. De ruim 100 euro per maand die het overblijven en het vervoer met zich meebrengt kan je oplossen door meer inkomen te genereren of ergens anders op te besparen.
skik
Onderwijs
Mijk, zou je deze kinderen in NL niet juist in het speciaal onderwijs zien? Ik vraag me af of de kinderen op dit filmpje een goed voorbeeld zijn voor de kinderen van dit draadje.
Kinderen met add, hebben niet perse veel nodig. Maar kennelijk is dat weinige al snel te veel voor een school. En te weinig voor een rugzakje.
Ik vind het triest dat er meer ouders en kinderen worstelen met hetzelfde in nederlandse scholen. Juist hier wordt pijnlijk duidelijk dat je als ouder zo weinig kan bereiken voor je kind op een school. Ouders zouden meer rechten moeten hebben. Nu is het zo dat school weinig hoeft en dat je je als ouder moet neerleggen bij dat wat het doet (en laat). Het onderwijs in Nederland presteert onder z'n kunnen.
Waarschijnlijk wel
maar ere zat dus ook een man in die gepromoveerd is en zeer zwaar dyslect is. Dat fascineert me wel erg in dit filmpje!
Mijk
Petuut
Hoi, ik vind het een beetje jammer dat je niet op mijn suggestie in gaat. Onder schooltijd bijspijkeren.
@blauwtje
Het is in het geheel niet mijn bedoeling om je suggestie niet serieus te nemen hoor.
RT onder schooltijd hebben we al gedaan. Tenminste, voor spellen en lezen. Dat lijkt in elk geval geresulteerd te hebben in het niet verder oplopen van de achterstand.
Sinds kort hebben we die even in de koelkast gezet, omdat de kinderen niet meer te motiveren waren om iedere dag hun huiswerk te maken. Het uurtje naar de juf was niet het probleem, maar het werk dat thuis gedaan moest worden (hoe weinig ook), hadden ze de puf niet meer voor. In overleg met de RT-er hebben we dan ook besloten om dit schooljaar even te stoppen en het wellicht volgend schooljaar weer op te pakken. Want 'tegen-oefenen' heeft ook geen zin.
Maar ook daar komt het kostenplaatje weer om de hoek kijken: in ons geval 2 x 1 uur RT per week = 85 euries per week. Dan kan Skik wel zeggen 'meer inkomen genereren of ergens anders op besparen', maar dat klinkt makkelijker dan het in de praktijk is.
Maar het zou zomaar kunnen zijn dat we ze volgend jaar weer RT krijgen onder een gymnastiekles (want dat was de enige les die ze mochten missen, samen met handvaardigheid, maar dat is maar 1x per week, dus kozen we voor 1 van de 2 gymlessen als RT-uurtje).
@anno
precies: mijn kinderen hebben niet veel nodig, maar soms net even iets meer dan de leerkrachten gewend zijn te doen. En of je dat extra's dan ingewikkeld vindt of niet, is blijkbaar in the eye of the beholder. Maar het lijkt me dat een goede leerkracht toch voor een paar van de gemelde adviezen zijn/haar hand niet om zou hoeven draaien.
Ik weet nog dat de IB-er zei: 'ik hoop niet dat jullie ons straks afrekenen op het feit dat ze op een lager niveau uitstromen als we alles hebben gedaan wat we moesten doen'. Onze reactie was: 'jawel, dat doen we wel. Niet als jullie alles gedaan hebben wat je KON, want dat is een wezenlijk verschil'.
Mooi voorbeeld is voorlezen van toetsen. De dyslexieverklaring zegt toetsen zoveel mogelijk voorlezen. De uitleg erbij was: kijk wat werkt bij het kind, voorleessoftware zoals Kurzweil of 'live' voorlezen (veel andere opties heb je niet). Maar de optie 'live' wordt niet eens meer geprobeerd, want op school hebben we Kurzweil. Mooi natuurlijk dat ze het hebben en dat de jongens het mogen gebruiken, beter dan niets, maar de allereerste keer dat de oudste ermee moest werken was zijn Citotoets begrijpend lezen afgelopen januari en die is dus niet prettig verlopen. Ten eerste omdat zoon niet goed thuis was in het programma, maar ten tweede vond hij de voorleesstem een ramp. Nu heeft hij het inmiddels wat vaker mogen doen, dus is ook wat gewend geraakt aan de stem, maar ook deze actie vind ik best een miskleun van zijn leerkrachten. Waarom niet al eerder Kurzweil aangeboden, hem aan het programma laten wennen, aan de stem laten wennen, aan de manier van voorlezen laten wennen, zodat het allemaal was bekender geweest zou zijn bij zijn toets. En hij die voor zijn gevoel niet verknald had. En niet omdat die toets voor MIJ nou zou heilig is, maar juist omdat de school allerlei consequenties verbindt aan de scores.
De andere school zou (moeten we dus nog over gaan praten) veel minder naar toetsen kijken en meer naar het kind. En natuurlijk is met toetsen an sich niets mis: gebruik het als een bevestiging van wat je als leerkracht signaleert. Maar onze ervaring tot nu toe is dat wat de toets 'zegt' ook klopt. Dus als je een D scoort voor woordenschat, is je woordenschat slecht. Dat een logopedist een heel woordenschatonderzoek doet waaruit het tegendeel blijkt (en uit andere onderzoeken is dat ook steeds naar voren gekomen), wordt terzijde geschoven en we krijgen weer te horen: gelukkig heeft hij geen last van zijn slechte woordenschat, want in de klas komt hij wat dat betreft best goed mee. Of ik moet me heel erg in mijn kinderen vergissen, dat ze op school ineens hele andere woorden gebruiken dan thuis en bij die onderzoekers, of ze signaleren op school niet goed welke woorden ze beheersen (actief en passief) 'want de toets zegt'...
@petuut
Beste Petuut, Bevrijd je van verdedigende houding dat jij wilt dat er een VWO advies uitkomt of een Havo advies of dat toetsen heilig zijn. Die fout maak ik ook steeds. En dat zorgt voor afleiding in het gesprek. Je wilt de beste uitgangspositie voor jouw kinderen. Dat wil iedereen voor z'n kinderen. Met of zonder add. En jouw kinderen hebben nu eenmaal add en dyslexie. Mensen die zeggen dat je sneller tevreden moet zijn met een lager advies bij deze kinderen, moeten hun eigen kinderen maar eerst eens een niveau of twee lager laten presteren onder verzwarende omstandigheden. Eens kijken hoe gemotiveerd in het leren die kinderen dan worden.
Ik zou die IB-er er zeker aan houden. Kennelijk wist die al dat het niet zou lukken in deze school. En nu moeten jullie je zegen daar aan geven. Doen ze dat ook bij kinderen die onderpresteren: geen VMBO maar VWO advies? Ach, wat maakt het uit. Daar moet je misschien iets mee. Alleen, hoe doe je dat? De MR, het bestuur? We moeten echt af van de tendens om leerkrachten professionals te noemen.
Houden jullie bij waar school verzaakt, onderpresteert?
Andere indicatoren
Petuut:"De andere school zou (moeten we dus nog over gaan praten) veel minder naar toetsen kijken en meer naar het kind. "
Maar dat wil je niet, want je wil dat ze hoger doorstromen dan vmbo. Jouw kinderen scoren niet alleen maar E's, maar ook wel eens A, B of C. Als je daar naar kijkt, dan is vmbo-b helemaal geen logisch gevolg, tenzij iemand een beroep doet op 'kijken naar het kind' en dus op meer mystieke gronden alsnog meent dat vmbo-b de beste keus is.
Wat ik overerigens mogelijk acht is dat de huidige school van jullie de indruk heeft dat jullie per se havo/vwo willen en dat men daarom telkens weer benadrukt dat het vmbo-b zal worden. Het uiteindelijke advies kan dan zonder teleurstelling hoger zijn. Dat is 'veiliger' dan met teleurstelling lager.
Je noemt wat concrete dingen. Zoals die toets met Kurzweil. Waarom heeft je kind niet mogen oefenen voordat er een toets kwam?
Over dat soort dingen gaat het echt, maakt niet uit wat de scores zijn. Dat soort dingen zijn de basisvoorwaarden voor kunnen leren, je kunnen verbeteren, dat vol kunnen houden.
Een andere school kan verschil maken als men in het scheppen van dat soort voorwaarden beter is.
Dáár moet je vragen over stellen aan de nieuwe school.
Het verschil dat gemaakt kan worden gaat niet over scores. Niemand kan beloven dat de kinderen beter zullen scoren op de toetsen. Het verschil moet gaan over de vraag of de kinderen grip leren krijgen op hun leerproces en dat hun bereidheid om daar zelf pro-actief (mag ik het eens zo proberen) in mee te gaan.
Als dat lukt op een andere school, dan beland je in een situatie waarin je leerlingen beter in staat zijn om meer te leren. Dat kan zich op termijn ook in scores vertalen, maar misschien duurt dat wel te lang. Is niet erg.
"Of ik moet me heel erg in mijn kinderen vergissen, dat ze op school ineens hele andere woorden gebruiken dan thuis en bij die onderzoekers, of ze signaleren op school niet goed welke woorden ze beheersen (actief en passief) \'want de toets zegt\'..."
Dit kan een symptoom zijn van dezelfde kwaal: de school bereidt de kinderen onvoldoende voor op toetsen. De voorwaarden om toetsen te kunnen maken zijn onvoldoende.
Die kwaal los je niet op met 'kijken naar het kind'. Sterker nog: alle kans dat de huidige school juist dat argument ook gebruikt als basis om heel expres de voorwaarden voor het leren onvoldoende te houden.
Stel aan de andere school concrete vragen over hoe zij omgaan met het scheppen van leer- en toetsvoorwaarden.
Groet,
Miriam Lavell
Heft in eigen hand nemen
Je schrijft dat je het een miskleun van school vindt dat je zoon niet eerder met Kurzweil heeft mogen werken om te wennen voordat hij er in januari een toets mee moest maken, maar in het archief las ik dit berichtje van jou van 3 juni: "De demo heb ik al in huis liggen!
Ik dacht eerst een 'goed' moment om te installeren te kiezen (zodat de kids zelf nog mee kunnen/willen oefenen), maar de aanbieding is dusdanig scherp dat ik inderdaad voor die afloopt Kurzweil uitgeprobeerd wil hebben.".
Je kan alles wat misgaat de school wel verwijten, maar je bent al zo lang niet tevreden over de aanpak van de school. Dan kan je twee dingen doen: je heil zoeken op een andere school waar je meer van verwacht of zelf het heft in handen nemen. Jij wil iets, de huidige school kan je dat niet geven. Niks veranderen en alleen maar met de vinger wijzen naar wat er mis gaat gaat je zoons niet verder helpen. Kiezen of kabelen.
skik
@miriam
We hebben zelf nooit aangegeven dat we vinden dat ze naar een bepaald onderwijs moeten. We hadden zelf wel zoiets van: we nemen aan dat het gemiddeld slimme kids zijn, dus die zullen tzt wel richting HAVO gaan. Het VMBO-b 'vermoeden' van de IB-er is uitgesproken naar aanleiding van de uitslagen van de onderzoeken bij de kinderen. In die tijd scoorden de jongens C's of lager op school, maar de rapportages gaven aan dat het HAVO/VWO-kinderen zouden zijn. En dat VBMO-b heeft ze tot op heden nog niet losgelaten.
Ik bedoel overigens met meer kijken naar het kind i.p.v. naar de toets dat 'extra's' die een leerkracht moet bieden niet afhangen van de scores. Bijvoorbeeld WEL in het gifted children groepje, ook al scoor je geen A's, of WEL extra moeilijk rekenwerk, ook al scoor je geen A's (geldt niet voor mijn kind, maar wel voor een andere goede, maar erg trage rekenaar op school, alleen scoorde die een B..), of WEL extra spellingsbegeleiding ook al scoor je geen E.
Je vraagt waarom er met Kurzweil niet geoefend is? Ik heb werkelijk geen idee.. Het zou in groep 5 aangeleerd worden, zodat ze er in groep 6 meteen mee aan de slag zouden kunnen. Dus.. in groep 5 herhaaldelijk gevraagd wanneer dat ging gebeuren, maar dat is gewoon niet gebeurd en in groep 6 ging men ervan uit dat het al wel gebeurd was. Dus toen wij bij de rapportage aangaven dat we toch afgesproken hadden dat toetsen voorgelezen moesten worden (dat stond toch ook in de dyslexieverklaring, en is besproken met de IB-er en de psycholoog erbij??), werd de eerstvolgende toets voorgelezen, door Kurzweil, want live was niet haalbaar. Zijn juffen vonden het ook wel vervelend voor hem, dat hij niet had kunnen oefenen, maar dat zouden ze de rest van het schooljaar nog gaan doen. Gelukkig is dat ook zo: ik hoor van hem dat hij zo af en toe op Kurzweil mag. Hij is dus nu meer aan de stem en het programma gewend en nu vindt hij het niet meer zo vervelend, maar juist iets wat hem helpt.
Je beschrijft denk ik precies wat ik bedoel en zoek in een eventuele schoolwissel: het klimaat scheppen om te kunnen leren.
@skik
Ja, dat heb ik gepost, klopt. De demo is ook bekeken, alleen het programma zelf hebben we niet besteld. Ik weet dat je het had over genereren van meer inkomen, maar dat is niet altijd even makkelijk gedaan als gezegd.
Duizend euro hadden/hebben we hier niet zo voor het oprapen liggen..
Je zegt dat we iets willen dat de school niet kan geven. Daar zit m dus de crux: het lijkt erop alsof ze het niet WILLEN. En iedere keer, na ieder gesprek, hoop ik weer dat ze de boodschap nu wel hebben ontvangen en wel iets gaan doen met onze adviezen en de adviezen van de experts. Zoals bijvoorbeeld: kijk of Kurzweil prettig werkt, zo niet, dan lees je live voor. Dat was bij de rapportage van januari besproken. Gisteren nog zegt de juf, op mijn vraag wanneer de toetsen weer zijn en of ze die dit keer wel zelf voor gaat lezen: 'nee, Kurzweil, want op de VO lezen ze ook niets meer voor, dus dan kan hij er maar beter aan gewend zijn'. Toen ik vroeg of ze in kon schatten hoe hij Kurzweil nu ervoer, zei ze; ik zal het hem eens vragen... Dus hoezo kijken wat hij prettiger vindt? Ik zou als leerkracht in dit geval eerst gevraagd hebben hoe het kind het werken met Kurzweil ervaart en daar de keuze van af laten hangen over live voorlezen of Kurzweil inzetten.
Ik wil ook niet alleen met de vinger wijzen. Ik heb ervoor gezorgd dat school deugdelijke rapporten kreeg, met heel precies uitgespelde handelingsplannen over hoe om te gaan met bijv. de dyslexie, ben meegegaan in de trial van medicatie (daar was onze school een groot voorstander van), maar de dingen die in de klas 'moeten gebeuren', heb ik niet in de hand.
Afspraken 'staan' hier blijkbaar niet. Zelfs niet afspraken die de individuele juf met een kind maakt. Dat was een andere situatie, die met pesten te maken had. De juf heeft toen beloofd om iedere dag even te vragen hoe de dag gegaan was. Niet omdat zoon daarom vroeg, maar ze stelde het zelf voor. Hij was helemaal opgelucht, (nu hoefde hij niet zelf met 'een verhaal' naar de juf, maar hoefde hij alleen maar te zeggen ja of nee, op de vraag of de dag goed verlopen was, en dan kon daarop verder geborduurd worden) maar de tweede dag was ze het al vergeten.. Ik heb hem gezegd dat hij maar aan de juf moest vragen, waarom ze er niet meer op teruggekomen was. 'Tja, ik ben nogal vergeetachtig' zei ze toen.
Maar dan denk ik (en dat denk ik ieder jaar..): volgend jaar weer een nieuwe leerkracht, wie weet pakt die het wel op. (en in groep 5 trof hij zo'n leerkracht, maar die stopte na een half jaar) En voor je het in de gaten hebt, ben je zo een paar jaar verder... Want het schooljaar begint, even kat uit de boom kijken, aan elkaar wennen, en dan heb je de Kerstvakantie alweer. En dan zit je in no time in de tijd van nu: schooljaar loopt alweer bijna ten einde en de nieuwe leerkrachten komen in het vizier. Als je een leuke klik met je leerkracht hebt, zijn stamgroepen zoals bij Jenaplan zo slecht nog niet.
Communicatieprobleem
Petuut, ik denk dat je vooral te maken hebt met een communicatieprobleem. Dat zie je in dit draadje ook al. Misschien bedoel je helemaal niet dat je vindt dat je kinderen minimaal een soort van recht op havo hebben, maar dat komt toch wel een beetje zo over.
In die zin zou ik toch vooral ook bij jezelf te rade gaan. Niet over wat je denkt en hoe je dat zelf begrijpt, maar over wat je zegt en formuleert en hoe dat begrepen kan worden.
Dit "We hadden zelf wel zoiets van: we nemen aan dat het gemiddeld slimme kids zijn, dus die zullen tzt wel richting HAVO gaan." bevestigt eens te meer de indruk die je gewekt hebt bij die IB-er. Die doet er kennelijk alles aan om jullie verwachtingen bij te stellen: vmbo-b! Dan kan het altijd nog meevallen in groep 8.
Ondertussen: Naar toetsen kijken heeft nadelen maar omgekeerd ook die voordelen. De scores die je kinderen halen, wijzen op een hoger niveau dan vmbo-b (vmbo/k is wel degelijk in beeld).
Laat die IB-er maar kletsen dus.
Volgende vraag: Waarom heb jij zelf niet Kurzweil geoefend met je kinderen?
Je doet net alsof je thuis helemaal niks kunt bereiken met je kinderen, maar dat is onzin. Voor bijna alles kun je op internet wel wat vinden. Je kunt bijna alles zelf in de hand nemen. Nou hoeft dat niet per se, maar hoe rijm je nu zelf je stellige overtuiging dat het op school maar moet kunnen met jouw stelling dat het thuis echt niet kan?
Het klinkt als een positiegevecht, een machtsstrijd.
In theoretisch- filosofische zin kan ik daarin nog een heel eind met je mee ook, maar aan dat gelijk hebben je kinderen niks.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Er moet iets, daar ben ik het helemaal mee eens.
Petuut:"Je beschrijft denk ik precies wat ik bedoel en zoek in een eventuele schoolwissel: het klimaat scheppen om te kunnen leren."
Ja. Maar dat zijn bijzonder wollige woorden als je dat niet concreet kunt benoemen. De school die je wil hebben zal direct 'natuurlijk' zeggen, om vervolgens weer net zo vast te houden aan gewoontes en het afwijken daarvan als 'onmogelijk' te betitelen.
Kortom: Ook als je naar een andere school gaat zul je dichter op het proces moeten zitten om te weten wat er in welke week voor welk kind nodig is en dat, als dat op school uitblijft, dan maar zelf te doen.
Je kunt niet weten wat dat is, als je je er ver van houdt in de veronderstelling dat jij thuis niks kunt.
Je kunt niet eens goed weten welke vragen je aan een nieuwe school moet stellen om te weten of die school wel zal kunnen doen wat nodig is.
Groet,
Miriam Lavell
@miriam
Ik zal zeer zeker bij mezelf te rade gaan hoe ik dingen formuleer, want blijkbaar komen die inderdaad niet over. Je zegt: "Dit "We hadden zelf wel zoiets van: we nemen aan dat het gemiddeld slimme kids zijn, dus die zullen tzt wel richting HAVO gaan." bevestigt eens te meer de indruk die je gewekt hebt bij die IB-er. Die doet er kennelijk alles aan om jullie verwachtingen bij te stellen: vmbo-b! Dan kan het altijd nog meevallen in groep 8." Nergens heb ik geschreven dat we ons idee over het HAVO-gevoel hebben medegedeeld aan de IB-er. Het is een gevoel, gebaseerd op dignen die je bij je kinderen signeleert. Het feit dat de IB-er verbaasd was over de typeringen van de onderzoekers en daar haar eigen gevoel van VMBO-b tegenover stelde, maakte dat wij ons gevoel uitgesproken hebben, maar pas nadat zij haar mening had duidelijk gemaakt.
Zelf niet geoefend met Kurzweil? Simpel, programma niet gekocht. Zoals ik hierboven als schreef, hadden/hebben we die duizend euro niet zomaar liggen. En natuurlijk kun je thuis wel dingen doen, heel schools, of spelenderwijs. Een hoop spelenderwijs dingen doen we ook, maar de schoolse niet. Dus misschien moeten we daar dan ook maar mee aan de slag thuis. Ik weet van mezelf dat ik niet zo georganiseerd ben als sommigen die hier schrijven: tijdens het ontbijt worden de tafels geoefend, op weg naar school nog even wat topo.. Dus daar zal ik echt (mijn ADD?) een plan voor moeten gaan maken, om dat in goede banen te leiden. Wat moet ik ze aanbieden, hoe dan, hoe vaak, wanneer?
Daarnaast hadden ze naast hun (incidentele) huiswerk voor school tot voor kort RT met huiswerk. Daar zijn we maar even gestopt zijn, omdat ze er niet meer voor te porren waren en volgens de RT-er werkt dat alleen maar averechts, dan ga je lezen helemaal tegen maken. En ja, ik vind dat ze ook gewoon moeten kunnen spelen in hun vrije tijd. Nu de RT even gestopt is, merk ik aan ze dat ze zich nu 'hetzelfde' voelen als hun klasgenootjes: ze kunnen gewoon meegymmen, want hoeven niet naar RT, huiswerk is voor iedereen gelijk, want dat heeft de hele klas. En dat vinden ze in elk geval prettig. Dus tot het einde van het schooljaar laat ik de RT maar zo. Voor volgend jaar moet ik een afweging gaan maken: hoe vol wil ik hun bordjes hebben/hoe vol trekken de kinderen hun bordjes nog? Wel of geen RT, wel of geen bijspijkeren thuis.
Kleine dingen
Petuut, je formuleert in feite dezelfde machteloosheid die de school ook formuleert. Dat is jammer, want het verschil zit juist in kleine dingen.
Je had de Kurzweil-Demo. Het scherm laten zien, een gesproken stem volgen, zorgen dat het toetsmoment niet de eerste keer is dat je kind daarmee geconfronteerd wordt, dat is wat het verschil maakt. Dat had je thuis kunnen doen. Net zo makkelijk als dat op school had gekund.
Misschien lukt het je beter om de onmogelijkheden van de juffen te begrijpen als je je eigen onmogelijkheden. Het omgekeerde kan je dan hopelijk ook lukken: zien wat jij wel kan doen.
Dat gaat niet over systematisch onderwijs in een geplande dag. Dat gaat over kleine dingen. Het gaat vooral over mogelijkheden zien tussen alles wat niet mogelijk is.
Ja, juffen zouden dat ook moeten kunnen. Maar als zij het niet doen dan blijven de ouders als enige mogelijkheid voor de kinderen over.
Groet,
Miriam Lavell
Voorlezen
De deskundigen kunnen bij de dyslexieverklaring adviezen schrijven wat ze willen (toetsen moeten voorgelezen worden), maar het is niet meer dan dat: adviezen. Het is niet netjes van je school dat ze dingen toezeggen die ze niet waarmaken, maar je hebt niet zoveel rechten op basis van de dyslexieverklaring.
skik
Petuut
Even heel praktisch inhakend op wat je nog bij je kinderen extra op hun bord wilt leggen, hoe thuis dan nog oefenen e.d. Ik vind ook, voor de duidelijkheid, dat de school daarvoor is, maar we weten dat dat dus niet voldoende gebeurt.
Wat we hier doen is elke dag 15 minuten rekentuinen (computer) of 2 bladzijden uit oefenschrift. Spelling laat ik zitten. Het is net zo gewoon als elke dag 15 minuten viool spelen, het hoort bij de structuur van de dag. Ze heeft er ook een vast moment voor, nl terwijl we koken. Muziek is voor het naar bed gaan. Je kunt geen enorme sprongen verwachten, maar elke beetjes helpen en een kwartier per dag is toch een paar uur per week (meer dan RT op school!).
Het is zeker niet zo dat ze dan juichend aan de slag gaat, maar een kwartier redt ze wel 
Samen
met je zoons om tafel en een schema maken.15 min. per dag, meer niet. Hier hebben we 2 huiswerkvrije avonden ingepland. De maandag en de vrijdag. Op dinsdag en donderdag 15 min. en woensdagmiddag meteen 15 min. en dan hebben ze nog de hele middag om te spelen. In het weekend doen we die 15 min ook in de ochtend. Ook hier af en toe wat de klad er in maar ach, dan pak ik het toch weer op. Hier hebben dochters ook niet alrtijd zin maar met af en toe een beloning in het vooruitzicht gaat het meestal wel goed.
Trek je plan
Wow, wat is dit snel een lang draadje geworden. Er is al veel voorbij gekomen. Hier een DCD-kind wat bij tijd en wijlen ook de nodige hoofdbrekens oplevert. Voor mijn gevoel:
1. Blijf vooral je eigen plan trekken. Houdt de regie in handen. Natuurlijk richt je je hoop op de leerkracht en op de school (scholen). Maar ook de school trekt haar eigen plan, vanuit haar eigen belangen, beleid en budget. Bepaal jouw koers: wat wil je/verlang je van de school, wat bij/van je kinderen en wat bij derden (RT, medisch). Componeer je eigen mix en zie dit ook in tijdsperspectief. Ik bedoel je kunt ook afwisselen en bijvoorbeeld nu meer energie steken in de dialoog met school en over een half jaar kiezen voor bijspijkeren. Denk ook na wat strategisch is. Uiteindelijk moet je inschrijven bij een middelbare school.
2. Verpleegsterhaai. Net als Miriam denk ik dat communicatie heel veel doet. Probeer de school aan te spreken op haar deskundigheid. Dus niet gaan schoppen, blijf vriendjes. Probeer ze te verleiden tot maatregelen die juist zij vooral kunnen doen vanuit hun deskundigheid. Lukt het je om de juf woorden in de mond te leggen? Je kunt een briefje voorleggeen bijvoorbeeld met daarop het verzoek of advies om kind voorin te laten zitten. Maar ga vooral het gesprek aan. Als je een gesprek met de juf zo kunt sturen dat ze als het ware zelf voorstelt om dit of dat te proberen, om kind voorin te plaatsen, is dit veel effectiever. Da's lang niet altijd gemakkelijk maar als het vanuit de juf zelf komt, alsof ze het zelf verzonnen heeft of in ieder geval er zelf voor kiest ipv een advies van buitenaf dat opgevolgd moet worden, bereik je veel meer. Het gaat over hetzelfde maar voelt voor de juf minder als opgelegd. Dat bedoel ik met tactiek verpleegsterhaai. Helaas is er een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. En ook simpele dingen zoals complimentjes geven over die leuke themales, het creatieve werkstuk, de weeksluiting, de versierde klas of whatever kan veel doen. toon betrokkenheid met de klas in brede zin. Vertel de juf met welke enthousiaste verhalen je kind thuiskomt. Desnoods een beetje aandikken. Werk aan de beeldvorming, van je kind en van je zelf. Je krijgt meer gedaan als er sympathie is voor jou of je kind.
3. Ik ben bevooroordeeld. Ik geloof er helemaal niks van, van het verhaal van de andere school. Maar ik ben wel stevig bevooroordeeld door verhalen hier. Hier is dichtbij een zgn iederwijsschool met clusters en een heel mooi blabla verhaal. Eigenheid van het kind, individuele benadering enz. Realiteit is dat de onderwijsinspectie deze school op de vingers heeft getikt. Enkele scholen, waaronder die van mijn kinderen, groeien nu tegen verwachting in, omdat er veel zijinstroom is van kinderen vanaf die school. Kinderen lopen een achterstand op of gedijen niet goed en stappen vervolgens over. Ik zou daarom ook goed informeren naar de resulaten en het imago van de door jouw beoogde school. Je wilt het graag over een andere boeg gooien, maar kan die school het echt waarmaken? Of is het wishfull thinking?
Sterkte!
