' slecht zijn in wiskunde' is dat een smoes?
Volgens dit artikel heeft intelligentie nauwelijks iets met je vooruitgang in wiskunde te maken. Vooral wat je ervoor doet is belangrijk.
Zo dat echt zo zijn? Impliceert dat dat ook iemand met een IQ van 85 kan afstuderen in de wiskunde, als hij er maar genoeg tijd in stopt?
Laatst hoorde ik al iemand zeggen dat dyscalculie geen organische stoornis is maar gewoon een gevolg van slecht reken onderwijs.
Wat denken jullie?
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/index.dhtml
'Slecht zijn in wiskunde is een smoes'
OPINIE - Charlotte Vlek
'Wiskunde? Daar was ik altijd heel slecht in.' Het is een standaard antwoord, en een makkelijke manier waarmee men zich snel van het hele onderwerp af kan maken. Er is zelfs een speciale smoes voor uitgevonden: de wiskundeknobbel. Je hebt hem of je hebt hem niet. Maar een recent Duits onderzoek toont aan: wiskunde valt te leren. Voor de ontwikkeling van wiskundevaardigheden blijkt intelligentie nauwelijks van belang te zijn, maar motivatie en leerstrategieën des te meer.
Slecht zijn in wiskunde wordt een steeds groter maatschappelijk probleem: steeds meer leerlingen kiezen maar voor de 'makkelijkere' wiskunde A, en komen dan bij een vervolgopleiding in de problemen. Het wordt hoog tijd om korte metten te maken met de smoes van de wiskundeknobbel, en het probleem aan te pakken.
Motivatie
Eerder waren wetenschappers het er al over eens dat niet alleen intelligentie maar ook motivatie en studiemethodes een rol speelden voor het bereiken van een hoog academisch niveau. Die onderzoeken waren voornamelijk gericht op het meten van het absolute niveau dat mensen in hun educatieve ontwikkeling bereikten. In een recent onderzoek bekeken psychologen Murayama, Pekrun, Lichtenfeld en Vom Hofe de relatieve ontwikkeling van leerlingen, en daar bleek de factor intelligentie niet meer van noemenswaardig belang. Het basisniveau van een leerling hangt er wel mee samen, maar voor het verder ontwikkelen van de wiskundevaardigheden speelt intelligentie geen rol meer.
Murayama en collega's analyseerden de gegevens van een grootschalig Duits onderzoek onder ruim 3500 leerlingen van de middelbare scholen, en bekeken de ontwikkeling die de kinderen gedurende meerdere jaren doormaakten. Ze onderzochten hoe de mate van verandering, de snelheid van de ontwikkeling dus, samenhing met de factoren intelligentie, motivatie en studiemethodes. Natuurlijk heeft intelligentie ook weer een zekere invloed op bijvoorbeeld de motivatie, schrijven de onderzoekers. Immers, wie al goed is in wiskunde, vindt het vaak ook leuker. Ze namen dit verschijnsel mee in hun statistiek, en vonden alsnog: wie gemotiveerd is, ontwikkelt zich sneller, los van de intelligentie.
Het Duitse onderzoek bevestigt de grote rol die de docent speelt en kan spelen voor leerlingen. Dat kwalitatief goed lesgeven belangrijk is, ligt voor de hand. Maar een inspirerende docent kan leerlingen ook motiveren. Bijvoorbeeld door de inhoud van de wiskundeles te relateren aan sprekende voorbeelden uit het dagelijks leven, of juist op een begrijpelijke manier te laten zien hoe mooi de abstracte wiskunde kan zijn. En een docent die zelf enthousiasme over zijn vakgebied uitstraalt, bereikt ook al veel onder zijn leerlingen.
Leuke voorbeelden
Helaas hebben docenten binnen het curriculum weinig tijd voor leuke extra's in de les. In de schoolboeken wordt vaak wel een poging gedaan om leuke voorbeelden te geven, maar als er weinig tijd is om door de stof heen te gaan, zal dat het eerste zijn dat overgeslagen wordt. Gezien het hoge aantal schoolverlaters dat nu nog enigszins trots verkondigen dat ze 'nu eenmaal heel slecht zijn in wiskunde', zullen we meer ruimte moeten maken voor de docent, en erkennen hoe belangrijk zijn of haar rol is voor de ontwikkeling van leerlingen. Dan kunnen die leerlingen later tenminste niet meer zeggen: wiskunde, daar was ik nooit zo goed in, maar hooguit: wiskunde, daarvoor was ik niet zo gemotiveerd.
Hb'er en wiskunde
Ik heb pas een boekje gelezen van een jongen met een IQ van 154 (ging met 9 jaar naar de brugklas) en hij heeft alleen moeite met wiskunde. Nog wel een redelijk cijfer gehaald maar hij vind het niet leuk en hij vind het moeilijk. Met zo'n IQ zou je toch denken dat het makkelijk gaat. Maar ik denk wel dat de ene meer moet oefenen dan de ander.
Deelgebied.
Sja, misschien heeft die jongen dan wel een totaal IQ van 154, maar scoort hij op het wiskunde onderdeel wel laag.
Ik hoor vaker dat hbers ook moeite hebben met wiskunde.
Hier ook
Een slimmerd, op de basisschool een rekenwonder, maar wiskunde vindt hij lastig. Ik geloof zeker dat als je er veel tijd in steekt, veel herhaalt en oefent dat het mogelijk moet zijn om een redelijk cijfer te kunnen halen.
Ik zei vroeger ook dat ik er geen bal van begreep, maar eerlijk gezegd interesseerde wiskunde mij niet en stak er dus geen tijd in.
Telt "oefening baart kunst" niet voor alles?
Ligt aande leraar
Ik ben er van overtuigd dat met andere leraren en andere didactiek ik wiskunde nooit had hoeven laten zakken.
Ik wilde heus wel, maar de aanpak op school paste niet bij mijn leerstijl. En daarna, voor je lol een cursus Frans kan wel, maar hoeveel mogelijkheden zijn er om voor de lol een cursus wiskunde te doen?
Mijn idee
Naar mijn idee is wiskunde a prima te leren, met oa kansberekening. Een kwestie van het probleem herkennen en de regeltjes toepassen. Inzicht is nauwelijks nodig, alleen regeltjes leren en toepassen.
Wiskunde b ( en tegenwoordig c en d geloof ik) vereist veel meer inzicht. Je moet begrijpen wat je doet en waarom je het doet. Ik kan me voorstellen dat als je geen wiskundig inzicht hebt, het niet te doen is. Het is niet simpelweg stampwerk, het is begrijpen.
En hier ook
Zoon (12) met IQ van boven de 150 dus hb; twee keer versneld, nu 2 Gym. Geniaal in rekenen en met cijfertjes maar wiskunde vindt hij heel lastig en het is het enige vak waar hij onvoldoende voor staat. Hij ziet het niet voor zich en kan de aangereikte strategieen niet begrijpen, uitwerken en toepassen. Laat staan opschrijven. het goede antwoord weet hij wel vaak maar op zijn eigen manier. Helaas mag het dus niet op "zijn" manier.
Aanvulling
Zoon krijgt bijles Wiskunde maar zelfs met deze goede en enthousiaste bijlesdocent blijft Wiskunde moeizaam. Hopelijk haalt hij net een voldoende aan het eind van dit jaar...
Ikzelf
Ik was vroeger ook vreselijk slecht in Wiskunde; heb het laten vallen zodra het kon. Ook ik haalde ondanks bijles van geweldige bijlesdocenten nooit hoger dan een 4. Terwijl zowel zoon als ik echt Wiskunde echt heel graag willen begrijpen en het nut ervan inzien. Maar zelfs Chinees of Russisch is nog makkelijker te leren dan Wiskunde voor ons... We zijn allebei wel echt meer van de talen; die zijn voor ons logisch en helder en makkelijk.
Leraar
Volgens mij ligt het zeker (deels) aan de leraar. Ik begreep op de middelbare school ook weinig van wiskunde, dit had grotendeels te maken met de matige uitleg die er werd gegeven. Ik deed VWO en heb wiskunde laten vallen. Toen ik ging studeren moest ik een zomercursus wiskunde doen omdat ik dit nodig had voor mijn studie Pedagogiek waarin o.a. statistiek zat. Deze cursus doorliep ik probleemloos. Nu waren dat natuurlijk slechts enkele onderwerpen van de wiskunde, vooral wiskunde A volgens mij. Ik geloof dat ik van Wiskunde B nog steeds weinig zou begrijpen.
Cursus wiskunde
Niet echt een cursus maar wel verschrikkelijk leuk: de zomerkampen van Vierkant voor wiskunde. Vijf dagen lang je hersens laten kraken, de meest bizarre dingen verzinnen en berekenen en ook tijd voor gewone kampzaken als zwemmen en bosspelen. Kind is een aantal keer geweest en vond het geweldig!
De Kangoeroewedstrijd is ook leuk.
Rosa van der Zanden
Zeker ook de leraar
Die is vooral bij wiskunde erg belangrijk om het te begrijpen. Zelf goed zijn in wiskunde en het goed kunnen uitleggen zijn niet altijd gecombineerd.
Iedereen kan een vwo diploma halen
Het lijkt me evident dat iemand met talenten sneller door de stof gaat. Ondertussen: zonder talenten of aanleg is het wiskunde dat op het vo wordt aangeboden (dus tot en met vwo), door iedereen te leren. Daar ben ik van overtuigd.
Gaat niet alleen op voor wiskunde trouwens, maar ook voor tekenen, muziek maken, turnen, Engels, Latijn, Nederlands (spellen!), etc.
Iedereen kan een vwo diploma halen.
Alles draait om instructie en tijd.
Maar om daar te komen heb je minstens twee partijen nodig: de leerling en de leerkracht. Ze moeten er samen zoveel tijd en aandacht in willen steken dat het van een diploma op al die terreinen komt.
Het belangrijkste: ze moeten zich samen niet uit het veld laten slaan door al die meer getalenteerden die het makkelijker oppikken en die dus veel sneller (met minder uitleg en oefening) door de stof gaan.
En daar gaat het mis natuurlijk.
Welke leerkracht krijgt van zijn baas (de school en uiteindelijk het ministerie), zoveel tijd om ook de zwakkere broeders op inzet over de streep te trekken?
Er is wel wat te veranderen. Bijvoorbeeld: In NL rond ca 40% een opleiding in het hoger onderwijs af, in Finland is dat 60%.
Dat heeft niks met aanleg of intelligentie te maken, maar met instructie en tijd. In Finland worden leerlingen beter gemotiveerd en geinstrueerd.
Ja, het kan hier ook beter.
Maar niet voor 'iedereen'.
Op dit moment is onderwijs in Nederland een soort van hordeloop. Wie valt of de tussenstreep niet binnen de tijd haalt, wordt op een zijspoor gezet (niveautje lager, verwachtingen naar beneden bijstellen).
Ik vind dat een kwalijk systeem.
Ja, het zou goed zijn als aan dat denken wat verandert. Het omgekeerde (wie er langer over doet krijgt juist meer instructie/motivatie, etc.) zou beter zijn.
Maar dat heeft natuurlijk niet de uitkomst dat mensen van zichzelf of leerkrachten van hun leerlingen, het gevoel hebben dat 'iedereen' het kan leren.
Iedereen kan leren tekenen. Wat je dan vooral ook ziet is dat je het bij lange na niet zo goed kan als die mensen die er werkelijk talent voor hebben.
Dat blijft.
Groet,
Miriam Lavell
Verschil tussen 6 en een 10
Ik denk ook dat er legio scholieren zijn diewiskunde B op VWO met een zes zouden kunnen halen. Gewoon door oefenen, recepten leren en toepassen. Maar om een hoog cijfer voor wiskunde B te halen heb je toch echt inzicht en abstractievermogen nodig. Dan moet je t niveau van toepassen en vaardigheden ver voorbij komen.
En ik denk dat het voor die zes inderdaad helpt of je een goede docent hebt, het hoge cijfer halen is meer afh van de leerling zelf en bepaalde aspecten van intelligentie.
Hetzelfde zal ook gelden voor andere vakken bv talen.
Kaatje
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Inspirerend
Dat is het denk ik, Kaatje: het verschil tussen een 3 en een 6 is oefening en een goede docent. Het verschil tussen een 6 en een 10 (en alles daar tussen) is aanleg/talent.
Nu is er wel een kwestie: wie zessen haalt voor rekenen (basisschool) krijgt nooit het advies om maar vwo wiskunde te gaan doen.
Sterker nog: wie in de derde vwo een zes staat voor wiskunde, krijgt nooit het advies (of zelfs maar toestemming) om een exact profiel te kiezen.
Ja, dat zou die leerling met oefening en een goede docent misschien best wel kunnen (een zes halen), maar het 'risico' wordt niet genomen.
Groet,
Miriam Lavell
Wiskunde
Natuurlijk kan iedereen alles leren. Als je de gretigheid en de wil hebt om het te leren en te begrijpen, een of meerdere goede docenten en vooral tijd. Helaas werkt dat niet zo, zeker niet in het bo en het vo.
Daarnaast is het zo dat iedereen eigen, unieke vaardigheden en talenten bezit. Dat zit hem toch ook in de hersenen, het cognitieve vermogen, ruimtelijk inzicht, driedimensionaal denken etc. Ik ben een typisch alpha-mens met aanleg voor talen. Ik heb niks met cijfertjes maar alles met talen. Ook met muziek. Tekenen kan ik niet en in handvaardigheid was en ben ik ook niet goed of zelfs maar redelijk. Zou ik wellicht best kunnen leren maar dat hoeft van mij niet.
Wat mij opviel en opvalt, in ieder geval bij zoon in de klas, is dat de meeste kinderen die goed zijn in rekenen Wiskunde heel lastig vinden en andersom. Dat blijkt ook volgens de docenten Rekenen (is een extra verplicht vak op school) en Wiskunde. Wij dachten allemaal dat zoon Wiskunde op zijn sloffen zou doen maar dat valt dus wel even tegen
Jammer, want hij zegt nu al dat hij dus bepaalde profielen niet gaat kiezen vanwege Wiskunde. Ook al ligt zijn interesse er wel; hij doet ook een plusprofiel Natuurtalent. Wiskunde, NASK en biologie zijn niet echt zijn ding op school ook al is hij gek van Discovery Science en National Geographic. Op de basisschool dacht iedereen dat hij goed zou zijn in de exacte vakken/beta-kant; nu blijkt dat hij toch excelleert in talen. Totaal tegen ieders verwachting en vooral de zijne in. Hij zal het wel van zijn moeder hebben
Maar Wiskunde is helaas wel een kernvak. In tegenstelling tot vroeger kan je het niet meer laten vallen dus je moet er toch een voldoende voor zien te halen. Die profielen en gedwongen vroege profielkeuze vind ik trouwens ook een slechte zaak maar dat is een andere discussie.
Rest de vraag: hoe kan je zo'n kind in korte tijd Wiskunde leren zodat hij er in ieder geval zoveel van begrijpt dat hij een krappe voldoende kan halen? En niet eens omdat het moet, maar omdat hij het zelf wil.
Grote inlvoed
Mijn zoon ging door voor een beetje dom.
Tot hij in groep 3 een rekentoets ineens foutloos maakte. Toen is hij doorgetoetst en bleek ipv een beetje dom, 1,5 jaar vooruit.
Vanaf dat moment ging hij op school door voor 'rekentalent met mogelijk dyslexie'.
Dat bleek ook niet te kloppen.
Begaafdheidsonderzoek toonde aan dat zijn taligheid groter was dan zijn rekentalenten (allebei boven gemiddeld, maar toch).
Dat hij het op school veel beter deed met rekenen, was het directe gevolg van hoe hij benaderd was. Hij had zich de rol als rekenaar eigen gemaakt en had taal er een beetje bij laten zitten.
In die zin heeft de schrijfster van het artikel gelijk.
Dat gemuts over knobbels en talenten, maakt meer talent kapot dan je lief is. Maar de overdrijving de andere kant op gaat natuurlijk ook niet werken.
Nee, we kunnen niet allemaal wiskunde op vwo niveau leren binnen de tijd en de onderwijsstructuur die gegeven is.
Het kan wel wat beter dan het nu is, dat is waar (allemaal een 6).
Groet,
Miriam Lavell
Wat is 'moeilijk' voor een hber?
Nog even over al die hbers die wiskunde moelijk vinden.. misschien dénken ze dat ze het moeilijk vinden, omdat ze de oplossing niet meteen weten. Maar dat is voor de rest van de wereld heel normaal.
Ik heb ook tijden gedacht dat ik heel slecht was in natuurkunde, omdat ik de oplossing niet meteen zag. Na gaan denken over het probleem? En hoe ik het zou oplossen? Dat deed ik niet.
Kennelijk dacht ik toen dat je het meteen hoorde te zien, strategieën om problemen op aan te pakken kende ik niet. Wiskunde en natuurkunde gelijk laten vallen in de vierde.
Later ben ik wel wiskunde vakken gaan doen, en toen besefte ik dat wiskunde een heel mooie manier is om problemen te conceptualiseren en er op een heldere manier over na te denken. Als ik dat toch beseft had op de middelbare school?
Misschien moeten ze die boodschap wat meer over brengen, in plaats van roepen dat je er later ingenieur mee kunt worden..
Als je nog bij wilt spijkeren
"Ik wilde heus wel, maar de aanpak op school paste niet bij mijn leerstijl. En daarna, voor je lol een cursus Frans kan wel, maar hoeveel mogelijkheden zijn er om voor de lol een cursus wiskunde te doen? "
Inderdaad, wie geïnteresseerd is in talen, kunstgeschiedenis of filosofie kan zijn lol op, maar wiskunde?
Kennelijk zijn dat de dingen die mensen graag leren als de economische noodzaak weg valt..
De open universiteit biedt losse cursussen wiskunde aan, als voorbereiding op bepaalde studies, dat is vwo niveau. Dus als je nog bij wilt spijkeren..
Strategieen
Bij veel hb'ers ligt het probleem niet dat ze de oplossing niet meteen zien, maar dat ze andere strategieen bedenken ipv de aan te leren strategie om tot de oplossing te komen. In plaats van die verplichte ene weg naar Rome zien ze een kortere of andere weg. En dat mag dus niet. Idem met hoe hij met Rekenen delen moest leren: met die stomme tabellen van vermenigvuldiging ("Nieuwe Rekenen"). Hij vond het omslachtig en deed het dus op zijn eigen manier. Uiteindelijk leerde ik hem hoe ik het leerde met staaartdelingen. Veel logischer voor hem. Maar sat mocht niet. Ook al waren en zijn de uitkomsten goed; het gaat om de strategie (en die moet je opschrijven). De meest ingewikkelde sommen kan hij binnen een paar seconden oplossen maar vraag hem naar zijn strategie en het is of een andere strategie die je zo niet mag toepassen of hij weet niet hoe hij het doet "ik weet het gewoon", laat staan dat hij zijn strategie kan opschrijven en uitwerken.
Hb-ers en versnellers
Ik heb ooit gehoord dat versnelde leerlingen (zeker als ze 2x of meer versneld zijn) aan de jonge kant zijn om goed wiskunde te kunnen. Iets met hersenen, strategie, etc. Het precieze verhaal weet ik niet meer.
Ik denk dat goed onderwijs veel verschil maakt. Niet voor niets zie je grote verschillen tussen scholen (met zelfde onderwijsniveau) in het percentage leerlingen dat een betaprofiel kiest (NT, GT, of combi).
Elise: strategie hangt ook wel af van de leraar
Op de school van mijn oudsten, staan de leraren juist erg open voor 'anders' bedachte oplossingen. Daar houden ze wel van, van originele denkers. Zolang je de manier van oplossen maar stap voor stap noteert.
Dat is natuurlijk ook de wiskunde. Die zit niet in het antwoord, maar in de stappen die naar het antwoord leiden. De stappen die je maakt, voor anderen inzichtelijk maken, daar gaat het in feite om.
Je moet overigens wel volgens een bepaald stramien werken. Je mag niet de x-as verticaal en de y-as horizontaal zetten bijvoorbeeld. En je moet wel de notaties van het boek begrijpen. Dat dan weer wel. Maar dat vind ik ook wel logisch. Je mag bij geschiedenis ook niet ineens je antwoorden in het Frans geven. Het moet wel in de 'taal' staan, die gebruikelijk is op de school.
Ik zou het wel willen geloven
Op de middelbare school was ik erg slecht in wiskunde. Gelukkig mocht je het toen nog laten vallen anders was ik nooit voorbij 4vwo gekomen (met gemiddeld een 2). Op de HEAO was het een verplicht vak, maar ik heb de propadeuse EL gedaan waarbij maar beperkt wiskunde werd gegeven (ongeveer 4 havo niveau). Met heel veel pijn, moeite en incidenteel spieken heb ik daar een 6 voor kunnen halen. Ik zou nog wel weer een studie willen volgen met helaas een flinke component wiskunde, maar ik durf daar niet aan te beginnen. Ik kan het 2vwo boek van mijn dochter al amper volgen, terwijl ik toch 4e klas stof zou moeten beheersen. De Franse en Duitse grammatica lepel ik nog moeiteloos op, en daar doe ik in de praktijk ook nooit iets mee. Dat is toch apart?!
Dyscalculatie
Ik kan heel goed rekenen, zeker uit mijn hoofd, maar als ik getallen opschrijf moet ik mezelf 3 keer controleren, want ik zet ze regelmatig in de verkeerde volgorde.
Het is dus niet simpelweg een gebrek aan onderwijs.
Elisa germani, heb je het over mijn zoon? 
"Ook al waren en zijn de uitkomsten goed; het gaat om de strategie (en die moet je opschrijven). De meest ingewikkelde sommen kan hij binnen een paar seconden oplossen maar vraag hem naar zijn strategie en het is of een andere strategie die je zo niet mag toepassen of hij weet niet hoe hij het doet "ik weet het gewoon", laat staan dat hij zijn strategie kan opschrijven en uitwerken."
Dit is precies waar mijn zoon, niet hb wel dyslexie, nu hard tegen aan loopt bij alle beta vakken. (zie mijn draadje hierboven over profielkeuze)
Het verplicht volgen van een strategie of vastgesteld stappenplan kan heel frustrerend zijn voor dit soort denkers. Maar toch kunnen ze er niet onderuit, het is verplicht en ze hebben het nodig voor de bovenbouw.
Toegepaste wiskunde of zuivere wiskunde?
Het is een algemeen bekend fenomeen dat wiskundigen tamelijk slecht zijn in rekenen.
Bij dit soort onderzoeken lijkt het mij zinvol om vooraf aan te duiden over welke soort wiskunde men het heeft. Maar als ik dit artikel zo lees dan denk ik dat ze vooral doelen op toegepaste wiskunde. Dus meer het doen van trucjes zoals die ooit eens door wiskundigen zijn bedacht.
Dat de trucjes door een ieder zijn aan te leren geloof ik wel. Ik had vroeger op het MBO een wiskunde leraar zonder wiskunde-knobbel. Maar omdat hij wiskunde zo'n mooi vak vond had hij, door veel oefenen, de trucjes eigen gemaakt. Het was een kei van een leraar, want hij kon op hetzelfde niveau afstemmen met zijn leerlingen die ook wiskundig inzicht moesten ontberen.
Het lesgeven is anders voor een wiskunde leraar die van de universiteit af komt. Vaak zie je dat hij zijn enthousiasme voor al die abstracte theorieën helemaal niet over kan brengen op zijn leerlingen. Op het HBO heb ik een wiskunde leraar meegemaakt die midden les huilend de collegezaal uitliep. De papieren vliegtuigjes vlogen er rond zijn oren.
Wat je op de universiteit krijgt aan wiskunde is meer een vorm van zuivere wiskunde. Daar gaat het om het snappen van de wiskundige trucjes. En ik denk dat zoiets niet voor iedereen is weggelegd. Zeker niet als je nieuwe trucjes gaat bedenken. Daar heb je toch echt de welbekende wiskundeknobbel voor nodig.
Wat betreft intelligentie moet je toch wel een hoog IQ hebben om inzicht te kunnen hebben in de zuivere wiskunde. Kinderen die een wiskundeknobbel hebben zitten in het basisonderwijs en het voortgezet onderwijs helaas wel met een probleem. Ze zitten namelijk de hele tijd te piekeren waarom het zo simpel is en waarom de leraar niet begrijp dat je al die stappen net zo goed over kunt slaan. En dat werkt nou eenmaal niet bepaald motiverend voor zo'n kind.
Ons onderwijsstelsel is vanaf de kleuterschool helemaal niet toegerust op hoogbegaafde kinderen. We hebben een onderwijsstelsel dat kinderen beloont als ze de trucjes goed na kunnen doen. Kinderen die inzicht hebben vallen al gauw buiten de boot.
Wat dit soort onderzoeken daadwerkelijk meet is de demotivatie van kinderen die niet genoeg zijn uitgedaagd op hun ontwikkelingsniveau.
Trucjes
En dat is nou precies waar het bij mij misging: ik kan me nog zo herinneren dat ik bijles kreeg van mijn broer VWO wiskunde, en dat ik elke keer vroeg "ja maar waarom dan", en dat hij zei: "je moet niet vragen waarom je moet het gewoon toepassen". En ik was niet in staat die stap te maken. Resultaat: met gemiddeld een 3.5 wiskunde in 5 VWO laten vallen. Dat kon toen nog. Naderhand op het HBO wel weer statistiek gehad: nog nooit zo mijn best gedaan op een vak om er uiteindelijk een magere 4.2 uit te halen. Onder de 4 moest je van school.
Voor de talen (ook Grieks en latijn, ze zeggen dat dat in het verlengde ligt van wiskunde vanwege het analyserend vermogen wat je nodig hebt) stond ik gemiddeld een 9.
Dus ik ben echt van mening dat het te maken heeft met aanleg, en interesse, en dat gaat ook hand in hand.
Verkeerde volgorde
"Ik kan heel goed rekenen, zeker uit mijn hoofd, maar als ik getallen opschrijf moet ik mezelf 3 keer controleren, want ik zet ze regelmatig in de verkeerde volgorde"
Dat heb ik ook!
Daarom heb ik best wel moeite gehad met wiskunde tentamens op de uni. Of ik maak 9 van de 10 opgaven in 'normaal' tempo(en dan zitten ze vol fouten), óf ik maak ze foutloos, en dan krijg ik maar 3 van de 10 af. Beide gevallen dus een dikke onvoldoende.
Terwijl ik het wel snap.
Toen ik essay moest schrijven over een wiskundig artikel, is het me gelukt een van de ondoorgrondelijkste stukken uit de wiskunde (het heeft die naam althans) helemaal uit te leggen.
Resultaat, een 9. Gewoon omdat ik de tijd had, en het niet in 3 uur af moest zijn.
Andere oplossingen
Het lijkt mij toch dat je ook rekenen en wiskunde moet aanleren volgens de gangbare regels, zoals die in de boeken staat en zoals die onderwezen wordt. Net zoals je bij Latijn, Grieks etc (waar mijn zoon dus tegen alle verwachtingen in negens en tienen voor haalt zonder veel moeite) de grammatica volgens de regels moet leren met de bijbehorende rijtjes, naamvallen etc.
Het Gymnasium van zoon is meer- en hoogbegaafdenonderwijs dus docenten staan meer dan open en verwachten zelfs originele, creatieve ideeen en antwoorden maar als je "verkeerde" strategieen gebruikt wordt dat toch echt wel fout gerekend. Als men bij rekenen vraagt om een uitwerking van een deelsom en ze hebben dit geleerd volgens de tabellen van vermenigvuldiging en jij gebruikt staartdelingen is het gewoon fout. Ook al is het antwoord goed.
Fred
Inderdaad is het bij zoon ook dat hij tegen de tijdslimiet aanloopt. Negen van de tien keer gaat de bel voordat hij bij de laatste opgaves is aangekomen. Hij heeft heel veel moeite met het op papier zetten van de strategieen en de stappen. In zijn hoofd weet hij het wel, maar om dit te vertalen op papier en dan nog beknopt en to-the-point vindt hij heel lastig.
vervelend
"Inderdaad is het bij zoon ook dat hij tegen de tijdslimiet aanloopt. Negen van de tien keer gaat de bel voordat hij bij de laatste opgaves is aangekomen."
Vervelend, dat je het dan binnen een beperkte tijdslimiet moet laten zien. Maar ja, zo zit het systeem nu eenmaal in elkaar.
