'straf' in groep 4

Prima straf!

Als ze zich niet kan gedragen/ niet goed mee wil doen in haar huidige klas, moet ze maar even bij een andere groep zitten. Hopelijk overdenkt ze daar haar "zonden".
Waarom zit jou die straf eigenlijk niet lekker?

Gr. Poezie.

Prima

Hier wordt een kind uit de bovenbouw wat kliert weleens bij de kleuters neergepoot.
Ik vind het geen probleem,persoonlijk.

Hier ook

Jongen vorig jaar bij zoon in de klas in groep 4 liep te etteren met een schaar. Dingen kapot knippen en uiteindelijk knipte hij ook nog eens in de hand van een klasgenootje. Jongen heeft toen een ochtend in groep 1 mogen doorbrengen omdat dat gedoe met die schaar echt kleutergedrag was. Mijn dochter in groep 1 vond dat prachtig. Zij kende hem en vond het volgens mij reuze gezellig zo'n grote jongen in groep 1.

Waarom doet ze dat?

Ayla, je dochter zit net op een nieuwe school na veel gedoe, toch?
Ik zou me niet zo druk maken om die straf (hoewel ik het bepaald geen succesformule vind precies om wat TT schrijft).
Waarom gedraagt je kind zich zo?
Het is verstandiger om met je dochter eigen oplossingen te verzinnen voor haar ergernissen in de klas, dan boos te worden om de oplossingen die de school/juf verzint.
Je hebt een slimme dochter. Die moet kunnen snappen dat er andere wegen zijn dan kinderachtig doen om een schooldag dragelijk te laten zijn.
Je moet haar wel op ideeën brengen. En dan vooral op het idee dat ze het zelf in de hand heeft. Dat lukt niet erg als je je met haar op het gedrag van de juf richt.
Groet,
Miriam Lavell

Tja

nou waar ik vooral niet blij mee was dat we maandag het werk van school mee naar huis kregen, het kwam bij mij over alsof ik het probleem kon oplossen.

Het idee van naar groep 3 sturen vond ik twijfelachtig, ik snap het idee erachter maar ik vond het wel vernederend overkomen, maar blijkbaar is het niet zo raar. Toen ze dit trouwens thuis vertelde hebben we tegen haar gezegd dat eigen schuld dikke bult is en dat ze zich maar moet gedragen.

en waarom gedraagt ze zich zo? ik denk omdat het ook gewoon een 6 jarige is met haar kuren

Stap er niet overheen

ayla:"en waarom gedraagt ze zich zo? ik denk omdat het ook gewoon een 6 jarige is met haar kuren "
Daar stap je te licht overheen. Ze zit in groep 4. Dat is uitzonderlijk voor een 6 jarige. Als ze zich uit verzet tegen wat ook kinderachtig gedraagt, dan zal ze zo behandeld worden. Daarvan kun je alleen maar groeiend verzet verwachten.
Praat met haar. Vraag waarom ze zich zo gedraagt. Leer haar op een andere manier om te gaan met haar ergernissen. Leg uit dat leerkrachten ook maar mensen zijn en dus voor oplossingen kiezen die soms het probleem alleen maar groter maken. Vooral als je als leerling zelf je gek gedraagt zonder duidelijk te zijn over wat je probleem precies is.
Dat klinkt volwassen en groot, maar ze is slim genoeg om dat te begrijpen. Daag haar ook op dit terrein uit.
"nou waar ik vooral niet blij mee was dat we maandag het werk van school mee naar huis kregen, het kwam bij mij over alsof ik het probleem kon oplossen. "
Nee. _Zij_ moet het probleem oplossen. Het enige dat jij moet doen is helpen met dat duidelijk te maken. Jouw primaire reactie, ook al spreek je die niet uit, pakt ze direct op. Je doet wat zij doet:niet zelf verantwoordelijkheid nemen en eigen oplossingen verzinnen, maar de juf de schuld geven. Dat is niet constructief en bijzonder kinderachtig.
"Het idee van naar groep 3 sturen vond ik twijfelachtig, ik snap het idee erachter maar ik vond het wel vernederend overkomen, maar blijkbaar is het niet zo raar."
Als het wordt uitgevoerd zoals Cobi dat zegt, dan is het niet vernederend. Het maakt niet uit naar welke klas je gestuurd wordt, als je maar even uit beeld bent.
Toch kan je dochter het als vernederend ervaren. Help haar daar overheen door de motiviatie van Cobi te gebruiken.
Het wordt pas bedenkelijk als de leerkracht het als vernedering brengt "je gedraagt je als een klein meisje, dus moet je maar even naar de kleine meisjesklas".
Toch ligt de oplossing ook hiervan niet bij de leerkracht, maar bij je dochter. Als je wil dat je met respect behandeld wordt, dan zul je moeten beginnen met zelf respectvol met mensen om te gaan.
En ja, dat klinkt alweer volwassen, maar je dochter is groot genoeg om het te begrijpen. Proberen is genoeg.
Voor jou: Als je wil dat je dochter niet steeds tegen dit soort problemen aanloopt, moet je beginnen met niet steeds primair overal problemen buiten je dochter te zien.
Denk eens in oplossingen. Die beginnen bij jouw omgang en primaire reacties op dit soort problemen, al zijn het maar bijgedachten die je niet uitspreekt. Zij pikt ze direct op en dat belemmert haar in haar mogelijkheden om zelf het nut van andere oplossingen, haar eigen gedrag aanpassen, in te zien.
Groet,
Miriam Lavell (kan heel streng zijn)

Oke

ik snap wat je bedoelt. het is dus niet raar dat een kind de taken die het op school had moeten maken mee naar huis krijgt als ze het op school weigert te maken.

Ik probeer wel aan haar duidelijk te maken dat ik achter de juf sta, dat als zij op school zich niet gedraagt of doet wat ze moet doen ze daar de gevolgen van moet dragen en dat kan soms ook doorwerken naar thuis.
Ik baal er echter van dat ik dan een uur lang een huilend kind aan tafel heb die weigert haar taken te doen en ik dan ook weer boos moet worden en op haar moet mopperen en dat ik dan ervoor moet zorgen dat ze haar taak afmaakt. Want als ik niet bij haar blijf dan heeft ze het om 9 uur 's avonds nog niet af

Leermoment

Je moet niet onderschatten hoe jouw tegenzin en verzet uitstraalt op haar. Jullie gedragen je op dat moment hetzelfde. Zij, ze is pas zes, krijgt van jou geen alternatief, geen oplossing. Feitelijk bevestig je haar in haar gedrag.
Zoek uit waarom ze het niet wil doen. Draag oplossingen aan die het werk dragelijker maken. Leg uit en laat zien dat doen, het maar af hebben, veel sneller werkt dan de kont tegen de krib gooien. Feitelijk is dat de strategie van de juf: als je maar niet denkt dat niks doen een oplossing is.
Problematisch aan al die simpele beweringen van mijn kant is dat het vooral om inspelen en anticiperen op haar gedrag gaat. Er is geen formule.
Je zou the dog whisperer moeten kijken en moeten proberen om op die manier pro-actief in jullie relatie te zijn. Jij wil dat zij wat doet, leert. Daarvoor zul jij moeten inspelen op wat ze doet en laat. Dat inspelen zelf is haar voorbeeld waarvan zij weer leert in te spelen op andere relaties, ook die in de klas met de juf.
Groet,
Miriam Lavell

Ayla

"Ik baal er echter van dat ik dan een uur lang een huilend kind aan tafel heb die weigert haar taken te doen en ik dan ook weer boos moet worden en op haar moet mopperen en dat ik dan ervoor moet zorgen dat ze haar taak afmaakt. Want als ik niet bij haar blijf dan heeft ze het om 9 uur 's avonds nog niet af"

Het is niet jouw probleem! Het is het probleem van je dochter. Het gaat niet om de sommen, het gaat om haar werkhouding. De consequentie van niet werken is thuis werken. Daarmee schuift de juf het probleem niet op jouw bordje maar op het bordje van je dochter.
Het is haar probleem maar door boos te worden, mopperen, zorgen dat ze haar taak afmaakt en bij haar te blijven heb je het jouw probleem gemaakt. Niet doen. Dan maakt ze het maar niet af. Dan doe je het weer zo mee naar school, dan zet juf haar aan dezelfde sommen, gaan ze weer mee naar huis, etc. Het is haar probleem, niet het jouwe.

Probleem is

dat er met haar op dat moment gewoon niet te praten is. Ze wil het niet doen, ze vindt het stom en vervelend en ze kan het niet. Ik had van te voren van de juf gehoord dat ze het echt wel kon, ze hadden het haar drie keer uitgelegd maar dat ze het gewoon niet wil doen. Ik twijfel dan, naast haar zitten en lief gaan uitleggen en haar troosten of streng zijn en haar alleen laten werken met af en toe een controle. Ik heb dus dat laatste gedaan met huilbuien als gevolg. Toen ze na een uur erachter kwam dat het echt niet hielp had ze het trouwens binnen 20 minuten af

wat ik hoor is dat ze erg veel aandacht vraagt in de klas, erg bewegelijk erg druk en veel dingen vragen. Juf geeft aan dat ze echt nog jong is en dat je dat merkt in haar gedrag, ik vraag me echter af of dat klopt.

Hmm

Misschien heb je gelijk Chippie.

Hoe doen jullie dat dan met huiswerk, dochter is ontzettend snel afgeleid, Omdat ze een jonger broertje heeft die erg druk is maakt ze haar huiswerk nu op haar kamer, probleem is echter dat ik echt erbij moet blijven. Als ik niet erbij blijf gaat ze gummen uit elkaar halen, briefjes schrijven etc, een heleboel behalve haar huiswerk. Is dit ook iets dat ik haar moet laten ondervinden, dus niet zelf maken is huiswerk niet af en problemen op school?

Helemaal eens

Helemaal eens met Chippie. Je dochter heeft werk op school niet af. Consequentie voor haar: thuis afmaken. Zij heeft dat huiswerk, zij is daarvoor verantwoordelijk. Maakt ze het niet thuis, dan mag ze het de volgende dag aan juf uitleggen. En heeft ze daar geen zin in, dan zal ze moeten zorgen dat het op school af is.
Hier hebben we ook geregeld bij een van de kinderen gehad dat er werk mee kwam naar huis omdat kind zich op school overal mee bezighield behalve met het schoolwerk. En ook bij onze kinderen op school worden kinderen wel eens neergeplant in een andere klas. Soms bij de kleuters als het gaat om zeer kinderachtig gedrag (en eigenlijk vinden ze dat geen straf, evenals de kleuters zalf), soms bij andere groepen (kan ook een hogere groep zijn). Dat is om even lucht aan klas of docent te geven. Ik kan mij voorstellen dat een juf even geen zin meer heeft dat ze nageaapt wordt door een leerling. Je doorbreekt op de manier de spanning die er dan is. Ik zie het in ieder geval niet als een vernedering.

Dochter zelf

vond het ook niet vreselijk om in groep 3 gezet te worden, was bij de juf waar ze vorig jaar 3 weken heeft gezeten en die mag ze wel. Ze vond het alleen oneerlijk dat een ander kindje die het zelfde had gedaan niet naar groep 3 was gestuurd. Dat is dan pech hebben heb ik gezegd, ze heeft het bij jou gezien en niet bij die ander

Ik vrees van wel

"Probleem isdat er met haar op dat moment gewoon niet te praten is. "
Dat ligt aan jou. Zij is zes, jij bent volwassen. Jij zult slimmer moeten zijn in het zoeken van een insteek die wel werkt. De oplossing die jij vindt is meteen een voorbeeld voor haar en een strategie die ze zelf kan toepassen.
"Juf geeft aan dat ze echt nog jong is en dat je dat merkt in haar gedrag, ik vraag me echter af of dat klopt."
Ik vrees dat dat klopt, al helpt nog even wachten tot ze ouder is niet. Ze heeft botweg geen strategie om met dit soort hobbels om te gaan.
Uit jouw reacties en de veelheid van problemen die je signaleert, maak ik op dat jij zelf die strategie ook maar matig beheerst. Een tikkeltje onvolwassen, al is dat geen reden om jou terug te sturen naar groep 3.
Het is wel een reden om als ouder/opvoeder naar jezelf en je eigen omgang met dit soort problemen te kijken. Nog een keer: Jij bent haar voorbeeld.
Kun je het hebben, al die kritiek? Het is niet mijn bedoeling om je in de hoek te meppen. Ik probeer je er eigenlijk juist uit te trekken.
Sta op en doe, maar tegelijkertijd: heb geduld.
Je kunt niet alles in een keer oplossen.
"Ze wil het niet doen, ze vindt het stom en vervelend en ze kan het niet."
Neem dat serieus. Laat haar aanwijzen wat ze wel kan van de hele taak. Kruisje erbij, daarmee begint ze. Neem de tijd op die ze ermee bezig is.
Dan de rest: kan ze het helemaal niet, een beetje, of toch wel? Laat haar door gaan met wat ze bij nader inzien toch wel kan. Neem de tijd op die ze ermee kwijt is.
Is er nu nog wat over? Help haar met die laatste sommen. Neem de tijd op.
Tel nu de tijd die ze zelfstandig bezig is geweest op en vergelijk dat met de tijd die jullie er samen over hebben zitten ouwehoeren.
Laat haar zien dat dat geouwehoer eigenlijk alleen maar meer tijd kost. Volgende keer als ze zo'n taak heeft, kan ze het zelf: Eerst die dingen doen die ze wel kan. Vervolgens de rest. De laatste dingen die ze niet snapt, daarvoor kan ze hulp van de juf vragen.
Groet,
Miriam Lavell

Kan het wel hebben hoor

probleem in de combi tussen dochter en mij en dat zal straks ook gaan gebeuren bij de jongste voorzie ik nu al is dat ik een vrij zachtaardig ontzettend geduldig type ben en snel andere zielig vindt en dochter juist een hele sterke persoonlijkheid is met een hoge intelligentie die mij over niet al te lange tijd (ben ik bang) de baas is. Mijn man is meer zoals dochter en zoon maar als ik heb het huiswerk laat oplossen dan wordt dat van twee kanten een schreeuwpartij.

Ik had eigenlijk het idee dat ik in navolging van de juf er ook niet naast moet blijven staan en haar handje moet vasthouden, dat kan de juf ook niet. Maar thuis is natuurlijk anders

Niet er naast

ayla:"Ik had eigenlijk het idee dat ik in navolging van de juf er ook niet naast moet blijven staan en haar handje moet vasthouden, dat kan de juf ook niet. Maar thuis is natuurlijk anders"
Je moet er ook niet naast zitten om haar handje vast te houden. Je moet haar leren om het zelf te doen. Dat kan door haar het 'gigantische probleem' (die hele taak) op jouw aanwijzingen in stukjes te knippen: eerst wat ze wel kan. Dat laat je haar zelf en zelfstandig doen.
Die zelfstandigheid moet je vergroten.
"is dat ik een vrij zachtaardig ontzettend geduldig type ben en snel andere zielig vindt "
Ja, je bent een watje Maar daarmee help je haar niet.
Wat kan helpen is dat je de kwestie aan je man overlaat. Maar in dat geval zou ik het er wel met regelmaat met je man over hebben. Je zou er een handige vaardigheid mee op kunnen doen: niet alles op een onoverkomelijke hoop gooien (zielig), maar in behapbare stukjes knippen die je _wel_ zelfstandig (zonder hulp van je man) kunt oplossen.
Daarmee ben je dan ook weer een voorbeeld voor je kinderen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam, dog-whisperer...

Ik moest effe giggelen toen ik je suggestie van Dog Whisperer kijken las, maar idd kan je veel van zijn principes ook op kinderen toepassen.

Zeker over de energie, die je moet uitstralen, da's bij kinderen en honden echt hetzelfde, met kalme assertieve energie lukkt het beter dan met frustratie en onzekerheid.

Sindsdien ik deze kalme assertieve energie zowel bij dochter als ook bij hond toepas, luisteren ze allebei een stuk beter...

Ook visualisieren wat je wil en erin geloven, dat je het kan bereiken (in jullie geval dat zij zonder morren haar huiswerk maakt), hier krijg je ook al een hele andere energie van.

Meneer Millan's praktijken mogen voor sommigen wat zweverig overkomen, maar het werkt wel. Hoor van meer en meer mensen die fan zijn van hem en niet alleen hondenliefhebbers.

Ayla

Heb je je weleens verdiept in collaborative problem solving, uit het boek 'Het explosieve kind', of van www.livesinthebalance.org. De problemen die jij nu beschrijft schreeuwen in mijn opinie hierom.
Kies een probleem waarop je dochter vastloopt. Ga op een rustig momentje met haar bespeken. Je deed de juf steeds na in de klas, wat was er aan de hand? En dan probeer je er precies achter te komen, wat maakt dat je dochter zoiets deed. Wat, hoe, wie, wanneer, waar. Die vragen kun je stellen, want 'Waarom', is zo moeilijk, vaak weten ze dat zelf niet eens.
En als je denkt dat je alles begrijpt, helemaal de visie van je dochter ziet, dan ga je vertellen wat het probleem van de volwassenen is met dit gedrag. Waarom kan het niet, waarom mag het niet, wat heeft het voor een vervelende gevolgen voor je dochter. Daarna ga je samen met haar bedenken wat helpt om het in de toekomst te voorkomen. Dat kan van alles zijn. Mijn zoon heeft bijvoorbeeld een afreageer schriftje in zijn la. Als hij door dreigt te slaan, gaat hij daarin tekenen en schrijven wat hem zo dwars zit. Je wil het niet weten, wat daarin staat, maar goed dat hij dat niet door de klas roept.
Nu ja, ik ben het in ieder geval heel erg met Miriam eens, pak dit aan. Juist omdat het (nog) niet dramatisch is allemaal, kun je dit soort voorbeelden zo goed gebruiken om je dochter te laten leren en groeien. Dit is echt een buitenkansje voor jou!

Ayla

"Ze wil het niet doen, ze vindt het stom en vervelend en ze kan het niet. Ik had van te voren van de juf gehoord dat ze het echt wel kon, ze hadden het haar drie keer uitgelegd maar dat ze het gewoon niet wil doen."

Dat is het probleem. Ze wil het niet. Haar probleem. Erbij gaan zitten gaat niet helpen. Ze moet ergens de motivatie vandaan halen om het wel te gaan doen.
Niet uitleggen, want dat is niet het probleem. Met troosten benadruk je dat het niet haar probleem is (dat is het wel), met streng zijn zeg je eigenlijk dat het vooral voor jou een probleem is en maak je het niet haar probleem.

Aan de ene kant twijfel je aan de 'ze is nog echt jong'-opmerking van de juf, aan de andere kant zeg je dat ze een echte 6-jarige is met de bijbehorende nukken. Ik denk dat je het voor je kind zo wel heel erg makkelijk maakt. Ze hoeft zich (van jou) niet te verantwoorden voor haar gedrag. Uit de test bleek dat ze voorliep sociaal-emotioneel; dan hoef je dus ook geen 6-jarigen gedrag te tolereren. Daarnaast denk ik dat je haar als een vierdegroeper moet behandelen en haar niet automatisch de ruimte moet geven om terug te vallen in groep-3-of-lager-gedrag. Ze is een vierde-groeper. Aan haar minpuntjes als vierde-groeper moet ze werken net als andere vierde-groepers-met-minpuntjes.

Bovendien... even niets doen...bloempjes/watergeven... veel aandacht/beweeglijk/druk/veel vragen. Doe er maar eens eventjes niets mee.

(ik moest tussendoor iets anders doen, misschien zijn er tig reacties in de tussentijd geweest waardoor mijn reactie een beetje raar overkomt).

Ayla

"Hoe doen jullie dat dan met huiswerk, dochter is ontzettend snel afgeleid"

Hier hebben we gelukkig geen huiswerk. Ik vind het heel erg vreemd overkomen dat met alles wat iets minder gaat kinderen in groep 4 huiswerk meekrijgen. Voor huiswerk hebben kinderen een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel nodig. Topografie thuisleren? Niet leren is een onvoldoende. Dat kun je beter nu leren dan in het Vo. En nee, ik zou het kind niet op haar kamertje neerzetten om huiswerk te maken. Laat haar dat lekker zelf bepalen.

Dit is geen huiswerk. Dit is een maatregel om haar in te laten zien dat 'niets doen' geen oplossing is als ze geen zin is. Het kwartje moet vallen dat het toch moet gebeuren en dat je het dan maar liever zo snel mogelijk kunt doen zodat je er van af bent.
Eigenlijk was te verwachten dat ze thuis ook niets zou gaan doen. Want waarom zou het probleem thuis in één keer opgelost zijn? Wil ze het thuis niet maken, okee prima, dan moet ze het op school maken, wil ze het daar niet maken, dan misschien in de pauze, etc.

Hier bij de oudste wel huiswerk omdat hij dyslectisch is. Qua ondersteuning is het dan juist gewenst dat je als ouder erbij zit. Dat voorkomt ook afleidingsproblemen.
En ik schrijf wel heel makkelijk 'haar probleem' dus laat het haar maar oplossen. Ik ken hier ook wel de strijd, zeker wel. Voor het kind is dyslexie echter nog geen probleem. Hiervoor is bovendien ook niet 123 een oplossing te vinden. Dus ik kan het probleem niet bij het kind neerleggen en ik ga dus wel de strijd aan.

Wat hierbij helpt is hem wel zeggenschap te geven over het hoe/wat/wanneer. Hij mag kiezen wanneer hij het gaat doen, waar, welke tekst, etc. Complimentjes helpen beter dan mopperen. En eens per half jaar gaan wij iets leuks doen omdat wij ons inzetten voor ons probleem. Bij veel getreuzel zeg ik gewoon dat er minimaal 10 blz moeten worden gelezen, als hij gewoon doorleest laat ik hem stoppen als hij niet meer wil.

Hier huiswerk

In groep 4 heeft onze zoon ettelijke malen "huiswerk" mee gekregen. Omdat hij vaak nog niet de helft van de opdracht afhad. Dus wij hebben wel enige ervaring op dit vlak.
Hier kostte het in het begin énorm veel moeite om zoonlief aan het werk te krijgen. Echt, een half uur protest, en daarna tergend langzaam aan het werk en door elke mug worden afgeleid. Dat kostte ons dan dus algauw een uur. Soms deden we het dan gewoon niet, waar moeten we dat uur vandaan halen als we allemaal om 6 uur thuis zijn, daarna moeten eten, kinderen in bed etc.?
Maar inmiddels kost het allang geen uur meer. Al die inspanningen van vorig jaar hebben dus wel vrucht afgeworpen. De weerstand is weg, zoon ziet nu wel in dat hij zijn tijd verspilt door tegen te gaan zitten werken. Idem trouwens voor het oefenen voor het orkest etc. Hoe eerder hij het goed doet, hoe eerder hij mag stoppen van mij.
Wat ik wil zeggen: het loont dus wel om te investeren in het maken van huiswerk. Of dat nou voor school of voor muziek is.

Wel twijfels over de straf

Ik heb geen moeite met een groep-4 kind voor een paar uur in een kleuterklas plaatsen. Een groep 3 kan ook nog. Groep 8 kan ook heel effectief zijn om het rekenwerk af te maken.
In geval van de dochter van Ayla zie ik het een klein beetje anders. Dochter van Ayla is met ingang van dit schooljaar versneld van groep 2 naar 4 (met een korte tussenpauze van 3 weken ?) in groep 3, dit met een schoolwijziging.
Voor straf naar groep 3 moeten kan in dit geval veel onnodige stress veroorzaken, onzekerheid bij kind, etc.
In dit geval zou ik, als ik juf was geweest, geen groep 3 gebruikt hebben maar wel elke andere groep van de school. Daarmee is het verband met de versnelling verdwenen en kan iedereen (inclusief kind zelf) zich concentreren op het echte probleem.

Groep 3

Ik denk dat de dochter van Ayla (terecht) bestraft is op de manier waarop kinderen uit groep 4 bestraft worden. Je doet een juf niet na en zeggen dat een ander dat ook deed is een laf excuus. Wie zich brandt moet op de blaren zitten. De dochter van Ayla zit immers in groep4, ze is een groep 4-leerling en dat ze groep 3 heeft overgeslagen, staat daar los van.
Ik denk dat Ayla haar dochter bekijkt(en misschien de dochter zelf daarom ook) als "het versnelde kind" maar ze zit gewoon in groep 4 en zal zich daar ook naar moeten gedragen.
Feit is wel dat er gezocht moet worden waarom dochter zo doet. Is het teveel? Heeft ze het gevoel dat er teveel druk op haar ligt van welke aard dan oook? Mist ze kennis? Wordt ze niet voldoende uitgedaagd? Zet ze het gedrag dat ze gewend was voort omdat ze dat nu eenmaal gewend was? Voelt ze zich een buitenbeentje in de groep?

Straffen

Ik ben gezegend met een paar kinderen die zich op school erg netjes gedragen en dus eigenlijk nooit straf krijgen (wat niets zegt over hoe ze thuis zijn ).
Geen idee dus of het hier op school gebruikelijk is om een kind in een lagere klas te zetten als straf. Ik vind het geen ernstige straf in ieder geval en wel begrijpelijk: je gedraagt je kinderachtig, dus ga maar even tussen de kleintjes zitten. Werk meegeven naar huis dat op school niet af is, wordt hier ook wel gedaan. Vind ik ook logisch. Ik zou er thuis niet teveel toestand van maken, zeker als je weet dat het kind het wel kan maar gewoon niet wil. Zij moet de juf de volgende dag weer onder ogen komen, zonder dat het werk af is, jij niet.
Bemoeien met straffen zou ik alleen doen als de straf in mijn ogen echt onterecht is. Bijv. als het kind echt niets gedaan heeft en wel gestrafd wordt. Zoals in het verleden een keer bij Tangodochter, ze had per ongeluk een doosje met kleine lettertjes op de grond laten vallen en kreeg als straf naast het opruimen (wat ik volkomen terecht vond) dat ze de komende twee weken niet met materiaal (ze zit op Montessorischool, dus materiaal wordt veel gebruikt) mocht werken. Vond ik zo'n rare straf dat ik de volgende dag naar de juf ben gestapt. Ook omdat dochter echt niet wist hoe ze haar werk zonder materiaal moest doen. Uiteindelijk werd dit weer rechtgezet, overigens wel door de duopartner van de juf, want juf zelf bleef bij haar standpunt.

Straf

ik ben het er helemaal mee eens dat ze straf heeft gekregen, als ze thuis kliert mag ze ook een gaan afkoelen op haar kamer. Voor mij was het echter nieuw dat kinderen even naar een groep lager gaan. Je kunt er over discussieren of het een goede zet was of niet, ik ben er zelf niet helemaal uit, dochter heeft er geen trauma aan over gehouden volgens mij dus laat ik het maar rusten.

Update

Gistermiddag had ik mijn wekelijkse gesprek met de juf, juf begon zelf al over de straf en heeft me uitgelegd wat er gebeurt was, zoals te verwachten viel heeft ayladochter thuis een duidelijke verkorte versie verteld en kon ik het alleen maar met juf eens zijn. Kinderen eens naar een groepje lager sturen gebeurde vaker en ze wilde ayladochter wat dat betreft niet de uitzondering laten zijn. Ook daar was ik het wel mee eens. Over het werk naar huis sturen hebben we het ook gehad en we waren het er uiteindelijk over eens dat het wel nodig was. Het was bij ayladochter niet ene kwestie van niet kunnen maar echt van niet willen. Ze wilde ook tegen niemand zeggen waarom ze niet wilde. Ze heeft op school diverse waarschuwingen gehad en toen maar mee naar huis gekregen.

Ik denk dat ze echt aan het testen was hoever ze kon gaan bij iedereen.