Vastlopen in communicatie met leerkracht

"imago"

Ja, je imago gaat mee naar de volgende drie jaar met de volgende leerkracht. Deze leerkracht zal proberen objectief de eerste gesprekken met de ouders af te wachten en hopenlijk ook denken: "Nieuwe ronden, nieuwe kansen."
Ik weet niet hoe vervelend de gesprekken tot nu toe zijn verlopen. Vindt de huidige leerkracht jullie een stel zeurpieten en/of lastpakken dan is dat al lang besproken tijden koffie-en luchpauzes.
Zelf zou ik geen gesprek meer aanvragen met de huidige leerkracht, tenminste, ik begrijp niet goed wat je ermee wilt bereiken?
Jammer dat er zo`n slechte relatie was met de huidige juf, nu maar hopen dat het vanaf volgend schooljaar beter gaat.

Ik zou wel het gesprek aangaan

Ik zou het gesprek met de juf aangaan en hetgeen je hier meldt ook op tafel leggen.

Maar waar is je indruk op gebaseerd? Heb je dat gehoord van de mensen waarmee de juf gesproken heeft of wat? Dat is wel belangrijk. Je bent boos en teleurgesteld, maar je schrijft verder niet wat de juf dan precies heeft besproken met derden en welke aanwijzingen je daarvoor hebt.

Over een imago zou ik echt niet inzitten, maar ja, zo denk ik Mij zou meer boeien wat de leerkracht doet om bepaalde problemen die mijn kind heeft op school, op te lossen. Inzage in het dossier met de IB-er, het rapport van de IB-er enz.enz.

Ik zou zeker nog een aanzet doen bij deze leerkracht om eea vlot te trekken en aan te geven wat het bij jou als ouder teweeg brengt. Als je zoon problemen heeft, neemt hij deze mee naar de volgende leerkracht en ook al is die leerkracht een verademing, het gaat ook om het probleem dat je zoon heeft. De aanpak is natuurlijk het belangrijkste. Dus volgend jaar heeft jouw zoon ook met de IB-er te maken, die gaat met jouw zoon door neem ik aan.

Ook al is de relatie met de huidige juf slecht, het gaat om je zoon. Daarbij zou ik over een slechte juf heenstappen en de basis pakken: hoe krijgt mijn zoon de beste begeleiding, wie moet wat doen en welke afspraken maken we met elkaar. En daarbij mag je zeker melden welke acties wat jouw betreft ongewenst zijn.
Wat de juf uiteindelijk van je vindt, is niet belangrijk. Hoe ze het aanpakt met je zoon om die verder te helpen wel. Dat is nl. haar taak.

Sorry

Ik realiseerde me achteraf dat ik wel erg weinig info had gegeven over de aard van de problemen, hoewel ik bewust geen details aan wil geven ivm herkenbaarheid in deze.
Het gaat uiteraard om zoon. Ik heb geen enkele behoefte om juf aardig te vinden of aardig gevonden te worden door haar. Maar we komen dus maar niet goed in gesprek over zoon, terwijl we die gesprekken wel hard nodig hebben omdat het niet goed gaat met zoon op school. Ik kan echt helemaal niet met haar praten, hoewel ik dat vaak geprobeerd heb. Ik vind haar vals en ze draait om dingen heen, zegt van alles en neemt het weer terug enz enz. We komen uit op wellus-nietus spelletjes. (ik zeg dat ik haar bepaalde info heb gegeven maar zij ontkent dit) Maar vooral ´hoor` ik er tussendoor klinken wat ze niet letterlijk zegt, en daarbij zegt ze me net wat te vaak ´wij` ipv ´ik`, zodat ik de indruk krijg dat ze niet alleen haar eigen mening ventileert maar die ´van school´. (Ib´er?)
Iedere keer weer ben ik in de veronderstelling dat we zaken goed kortgesloten hebben, maar een volgend gesprek krijg ik zaken weer keihard terug. Ze beschuldigd ons, ouders ervan dat we info achterhouden etc. En we hebben wellicht een hoop fouten gemaakt, maar zeker niets moedwillig en dat straalt ze wel een beetje uit nu, en ik ben bang dat het zo met anderen besproken wordt. Gesprekken worden altijd door mij aangevraagd, nooit door haar, terwijl ik dan toch steeds vanalles te horen krijg. Wij zijn van het type wat naieve, onervaren ouder, en ik laat me altijd erg onzeker en van de wijs maken in zo´n gesprek.
Met de vage beschuldiging dat wij dus niet genoeg info geven (en dat ze *dus* zoon niet kunnen helpen, want ze weet het allemaal ook niet) vind ik dat ze nu echt te ver is gegaan en ik wil dit iig ergens proberen recht te trekken. (de beschuldiging is al eerder voorbij gekomen maar ik dacht dat het toen was uitgepraat, niet dus)
Er is door ons, ouders, ook externe hulp aangevraagd en deze gaat betrokken worden bij school, we moeten hoe dan ook nog flink samenwerken met school. En eigenlijk ben ik op dit moment zo boos, dat ik niet verder kan zonder dingen over en weer uit te speken. Misschien met de externe hv erbij? Maar het blijkt al een hels karwei om afspraken te plannen met alle partijen. Wil dit eigenijk nu opgelost zien, als dat al mogelijk is. (echt uitpraten zal niet lukken want ik ben mijn vertrouwen in leerkracht verloren, maar iig een manier vinden om samen te werken zodat zoon niet (verder) geschaad wordt)
En misschien hebben jullie gelijk hoor, maak ik me te veel druk om wat gedacht wordt. Maar dit is zo oneerlijk!

Oneerlijk

Beste Dorothea,
Alweer een verhaal dat erg op het onze lijkt. Ook wij hebben zo gezeten met een juf van onze zoon. Inderdaad elke keer is het gesprek door ons aangevraagd en dan kwam de juf met een heleboel klachten over zoon. Ze wist uberhaupt nooit iets positiefs te vertellen. Ook deze juf had het steeds over wij. Maar achteraf bleek dat ze de ib-er en schoolhoofd nooit (!) betrokken had bij de problemen van onze zoon.
Het is bij ons zo ver gekomen dat wij niet meer met haar wilden spreken. Ze zei namelijk dat wij logen, beschuldigde ons van van alles en wij (hele brave mensen, met een huisje boompje beestje) waren oprecht heel erg bang om agressief tegen haar te worden. Je kent die verhalen wel, van ouders die de juf in elkaar slaan... Nu, ik begrijp nu hoe het zo ver kan komen.
Wij hebben ervoor gekozen om de wijsten te zijn. En hebben haar vervolgens genegeerd. Ik word nu opnieuw kwaad als ik aan dat mens denk *ademt in, ademt uit*. Ik zit hier met rode wangen te typen en het is toch alweer twee jaar geleden. Kun je nagaan!
We hebben een gesprek aangevraagd met de ib-er en de directie, heel bewust zonder juf. We hebben ons vertrouwen in deze juf opgezegd. Nog veranderde er niets. Onze zoon werd inmiddels suicidaal, en toen de juf daar ook nog hard, gevoelloos en woedend (!?!) op reageerde, hebben we hem ziek gemeld, tot hij in de parallelklas mocht.
Het is nog steeds een zere plek bij ons en bij onze zoon. Ons vertrouwen in school en leerkrachten is nog steeds geschaad.
Maar je hebt geen poot om op te staan. Je kunt niet bewijzen dat ze iets fout heeft gedaan. Het is haar woord tegen het jouwe en jij bent maar een ouder. Ze geloven je toch niet.
Dus vandaar mijn bovenstaande post. Het is hard, het is moeilijk, maar blijf objectief. Bekijk of je zoon het aankan om in deze klas te blijven, zo niet, dan kun je hem ziekmelden. Het enige wat je aan zo'n juf kunt doen, is haar ontlopen. Bij ons hebben de contacten met leerkrachten lange tijd via de ib-er gelopen. Ik kon het niet meer aan om met die mensen te praten, ik vind het nog steeds moeilijk.
Ik hoop dat jullie school adequater reageert....
Het lijkt mij het beste om, als je klachten hebt, dit bij de directie neer te leggen. Dan kun je in ieder geval je hart luchten. Achter de schermen wordt juflief er dan heus wel op aangesproken. Maar hou het zakelijk, hou het gericht op wat je zoon nodig heeft.
En verder, onze zoon heeft het nu wel weer redelijk op deze school. Het is inmiddels alweer twee jaar geleden, maar de leerkracht die hij nu heeft is wel eerlijk, positief en oprecht. Heel langzaam herstelt zijn vertrouwen in volwassenen weer iets. Die heks heeft hem echt enorm beschadigd.
Het lijkt mij overigens een lijdensweg voor een kind, om drie jaar lang bij dezelfde leerkracht te zitten...
Succes ermee, ik leef met je mee. Laat je horen hoe het verder gaat?

Wolkje!

Ontzettend bedankt voor je verhaal! Hoewel NIET leuk voor jullie )-:, voelt toch een tikkie als gedeelde smart zo!
Drie jaar dezelfde leerkracht, het valt me verschrikkelijk tegen. Of het voor kind erg is, of zoon ´last` heeft van juf, ik weet het echt niet. Zijn problematiek is ingewikkeld en hij uit zich niet negatief over juf. Het antwoord op zijn problematiek is ook ingewikkeld en ik heb het antwoord niet. Juf heeft het ook niet, dat snap ik wel. Maar het minst dat nodig lijkt is een goede samenwerking en dat lijkt zo onmogelijk. Die samenwerking verliep toch al niet goed, ik snap nooit wat ze zegt, het blijft vaag, onduidelijk en kort. Meer van die losse opmerkingen bij elkaar, en dan op naar het volgende. Afspraken worden niet nageleefd, niets wordt echt gedeeld met ons. Ik heb haar daar nooit rechtstreeks op durven aanspreken, maar steeds naar manieren gezocht om toch het gesprek te blijven aangaan en de info te krijgen die we wilden hebben. En nu verwijt ze ons min of meer dat we niet samenwerken en eigenlijk dus daarmee dat we niet goed voor zoon zorgen. (maar als ik daar dan op doorga, want ook ik werd kwaad en dat is echt niets voor mij! maar ook niet voor het eerst bij haar, dan draait ze haar woorden weer wat terug, bah!!)
Ik voel me echt laaiend, heb het nog nooit zo erg gehad met iemand! Maar voel me ook nog zo kwetsbaar en afhankelijk van haar.
Oh, wat zou ik haar graag ontlopen. Vraag me alleen af of dit verstandig is in onze situatie. Ik weet haast zeker dat als ik buiten haar om een gesprek hierover aanga dat het echt niet meer goed gaat komen.

Volgend jaar

Mijn dochter had ook een meester waarmee ik na een jaar niet meer door één deur kon. Hij keek me niet eens meer aan als ik binnenkwam. Ik heb ervoor gekozen dochter van school te halen, maar daarmee waren we nog niet van de ellende van de slechte communicatie af. De directeur en de meester van de oude school hebben de nieuwe school gebeld en een enorme bak bagger over ons verteld aan de nieuwe school. Toevallig heb ik een vriendin die op een school werkt die onder dezelfde stichting valt als de nieuwe school en op een studiedag hoorde zij over een meisje dat op de nieuwe school zou komen waar ze allemaal erg tegenop zagen, omdat dit kind een dragonder van een moeder had die alleen maar stennis liep te schoppen. (Moet je nagaan, de eerste vijf jaar van dochters schoolcarriere liep alles zonder ook maar één wanklank).
Wat ik heb gedaan: kennis gemaakt met de nieuwe juf, uitgesproken dat de communicatie tussen mij en de oude meester verre van optimaal was verlopen en gevraagd of wij helemaal opnieuw met elkaar konden beginnen, in het belang van dochter. Ik had zelf op de oude school ook wel dingen gezegd uit frustratie, waar ik later spijt van had (zoals: NEE, nu praat ik, JIJ luistert! Haha, kan natuurlijk helemaal niet, weet ik ook wel.) Ook dat heb ik uitgesproken tegen de nieuwe juf, dat ik uit frustratie wel eens minder subtiel uit mijn woorden was gekomen dan wenselijk was en dat dat absoluut niet mijn gewoonte was.
Om een lang verhaal kort te maken, na de kennismaking gaf juf mij een ferme hand, zei: "Op de goede samenwerking" en dat was dat. Wij hebben het niet meer over het verleden gehad en de communicatie verloopt uitstekend.
Ik zou mijn pijlen dus richten op de nieuwe leerkracht van je kind en met een schone lei beginnen.

Stoepkrijt

Jij ook bedankt voor het delen van je verhaal.
Wat je beschrijft, daar zit ook wel een vrees van mij. Dat bepaalde stellingen over ons inmiddels de ronde doen op school en dat deze stellingen net zo goed meegaan naar een ev volgende school. (waar ik ondertussen best over na aan het denken ben)
Het punt bij ons is dat ik school zo hard nodig heb, het is een kind met een diagnose maar ik weet eigenlijk zeker dat hij er erg bij gebaat is om op regulier onderwijs te blijven. (hulpverlening is die mening ook toegedaan) Ik ben bang dat school straks niets ´met hem kan`, maarja, logisch, ouders werken niet mee.
Dat er over mij persoonlijk verhalen de ronde zouden gaan, kan me inmiddels helemaal niets meer schelen. Je kunt met een zorgenkind hoe dan ook geen ideale moeder voor school spelen.
Maar het maffe is dus, hoewel ik me jouw reacties zóó goed kan voorstellen, vooral nu! we eigenlijk altijd super netjes zijn geweest. Té netjes en voorzichtig denk ik wel achteraf. Ik heb echt nooit een onvertogen woord laten vallen. De juf is mi, hoewel in woorden beleefd gebleven, qua inhoud fors over de schreef gegaan.
Maar de laatste gesprekken heb ik wel gemerkt dat het van binnen begon te koken, dus eigenlijk vrees ik dat ik niet ver van het stadium van minder vriendelijk afzit.
Ik denk dat ik toch maar een gesprek aanvraag met haar en de ib´er. Met zoon gaat het dermate niet goed dat we niet deze laatste maanden *niets* kunnen doen. Ik denk dat ik haar helemaal niet meer alleen wil spreken. Ga sowieso ook niet meer zonder partner. Maarja, het laatste gesprek was ook maar kort bedoeld maar liep al snel uit de hand.

Zou het melden bij directie

Ik zou geen gesprek meer met deze juf aanvragen, maar meteen naar de directie stappen. Al begrijp ik niet helemaal waarom je het zo lang door hebt laten gaan op deze manier. Ik zou zelf het eerste jaar al actie hebben ondernomen. Natuurlijk is het naar voor je zoon om drie jaar bij dezelfde juf te zitten als er niets gedaan wordt.
Hier zitten kinderen ook twee of soms drie jaar bij dezelfde leerkracht, maar geen problemen ermee. Tangodochter heeft het zelfs al heel prettig ervaren, die wil nog wel een jaartje blijven.
Ik zou niet afwachten tot het volgend schooljaar maar nu stappen ondernemen. Je zoon moet nog flink wat maanden tot ze zomervakantie. Zou toch fijn zijn als er voor hem wat kan veranderen. En natuurlijk hoef je geen vrienden te zijn met de juf, maar zoals het bij jullie gaat daar kan ik me echt niets bij voorstellen. Maar w.s. ben ik gewoon erg verwend met ons kleine dorpsschooltje waar iedereen elkaar kent en de ouders met de juffen erg goed contact hebben.

Netjes begonnen

Tja, ik ben ook netjes begonnen. Heb het anderhalf jaar volgehouden, toen was het helemaal op bij mij. Maar zelfs al zou ik het niet netjes hebben gedaan, dan nog hadden ze de nieuwe school 'verblijd' met bagger. De directeur zag het als een persoonlijke aanval op hem dat ik mijn kind niet op zijn school wilde houden. Hij schreeuwde mij toe dat er kinderen op de wachtlijst staan om op die school te komen en dat ik zo arrogant was mijn kind er weg te halen. Wat Ik Wel Dacht! Ik zei dat ik dacht dat er dan mooi een kind van de wachtlijst in de plaats van dochter kon komen, maar of hij die ouders wel even wilde waarschuwen waar ze terecht kwamen. Maargoed, dit geheel ter zijde. Ik heb overigens geen partner, dus ik heb al dat geschreeuw helemaal alleen gedaan. Behalve het laatste gesprek, toen heb ik mijn zus (docent, mentor en rugzakbegeleider) meegenomen. Die was al na 10 minuten klaar met directeur en meester, dus best knap dat ik het zolang heb volgehouden
Zolang je blijft benadrukken dat je het belang van je kind in de gaten houdt en dat het met hem niet goed gaat, kan juf wel vanalles vinden, maar dat is helemaal niet relevant. Probeer samen met de IB-er en directeur, haar te 'dwingen' tot een duidelijk plan. Zet dat op papier, dan kun je altijd terugverwijzen. Die idiote meester nam zelfs zonder dat ik het wist contact op met de speltherapeut van mijn dochter (die ik voor haar had gezocht omdat school vond dat mijn kind sloom/weerloos/suf was). Die therapeut belde natuurlijk meteen mij, maar de meester had al allemaal dingen verzonnen die de therapeut zogenaamd gezegd had over mijn dochter. Heb ik even voor hem opgeschreven, is dit wat de therapeut heeft gezegd? Toen kwam het toch ineens wel heel confronterend over en trok hij zijn woorden terug. Anders blijft het altijd wellus-nietus. De sfeer bij ons was toch al verziekt.
Nou ja, warrig verhaal.
@Tango: dochters oude school was ook zo'n leuk klein dorpsschooltje. Bleek alleen dat de juffen van het SGP soort waren: mannen de baas en al vind je iets anders, je houdt je mond. Directeur was een perfecte man... tot hij wegging en werd vervangen door eentje van het mindere soort.

Ik denk wel dat we het te lang hebben laten lopen. Dat wil ik nu niet meer. Het eerste jaar waren er geen problemen, hoewel het nu met terugwerkende kracht wel lijkt alsof we elkaar toen ook niet begrepen. (maar dat hadden partner en ik dus niet door, we dachten dat we snapten wat juf bedoelde, nu verdraait ze de hele boel etc)
Verder zijn er best wel dingen gebeurd sinds er problemen zijn, alleen denk ik niet de goede. En zelf hebben we een hoop gedaan buiten school om. En nogmaals, in eerdere gesprekken dacht ik dat zaken uitgesproken waren en dat we redelijk op één lijn stonden bij het eind van zo´n gesprek, en in dit laatste gesprek bleek overduidelijk dat dat een misverstand is.
(de problemen van zoon hoeven trouwens niet aan juf te liggen, kan ook heel goed zijn dat het aan zijn problematiek ligt, dat maakt iig wel dat ik veel (te lang) twijfelde)
Maar nee, echt goed komen gaat het niet meer tussen juf en ons. Ik hoop wel dat we het werkbaar kunnen houden.

Continu monitoren

Dorothea,

Ik zou eea wel goed blijven monitoren. Straks ben je in de hemel zo blij dat je van deze juf af bent, maar de problemen met je zoon zijn nog niet voorbij. Dat moet wel goed opgepakt worden door de nieuwe leerkracht.

Focus je niet gek op de nieuwe leerkracht, maar blijf nuchter. Externe hulp voor je zoon zou een goede oplossing zijn maar daarnaast heb je de leerkracht nodig. Wanneer die onwelwillend staat tov de externe hulp, om het te implementeren in de klas, sta je in je hemd. Erger nog, je zoon staat in zijn hemd.

Ik weet niet precies hoe lang je nog op deze school 'moet' rondlopen, maar hou het belang van je kind goed in het vizier. Als dat betekent dat je beter je heil elders kunt zoeken, zij dat zo.

Als je onzeker bent tijdens gesprekken, kun je gerust een derde meenemen die afspraken noteert om duidelijkheid te scheppen. En wat let jou om tijdens de gesprekken aantekeningen te maken en duidelijke afspraken op papier te zetten tijdens het gesprek. Dus we spreken nu af dat....? En noteren.

En gemaakte afspraken, daar kom je op terug, in de zin van monitoren, tussentijds evalueren. Kijken hoe dingen verlopen.

Waardeloos dat dingen zo moeten gaan, dat je zo moet vechten voor het belang van je kind. Want daar gaat het uiteindelijk om.

Vechten tegen de bierkaai vond ik het. Mijn dochter heeft 2 jaar een muts van een leerkracht gehad die heeft zitten slapen en daarna anderhalf jaar een leerkracht die zichzelf geweldig vond maar mijn dochter maar lastig. Dochter en wij waren er klaar mee. Ze zit inmiddels op een andere school, voor de tijd die nog rest op de basisschool. Wij kunnen nu weer gewoon ademen, in plaats van het gevoel te hebben knarsentandend het zoveelste gesprek (en altijd op ons initiatief) aan te gaan.

Dus blijf nuchter en wellicht kun je ook nog nuttige input uit een externe halen, een orthopedagoog bijvoorbeeld. Was voor ons de beste stap die we in het hele proces hadden kunnen nemen.

Groet, Moppeke

Stoepkrijt (ot)

Hier gelukkig geen SGP-schooltje, maar openbaar. Het enige nadeel is dat er alleen maar juffen zijn, zou er wel eens een meester tussen willen hebben. Wij zijn er gewoon verder heel tevreden over, maar horen ook wel ouders die het niet zijn. Ik besef heel goed dat ik blij mag zijn dat we het zo getroffen hebben als ik de verhalen lees van jou en anderen.

Stoepkrijt

Wat een verhaal trouwens, bijna niet te geloven. Snap heel goed dat het dan een hels karwei is netjes te blijven, zou ik ook niet kunnen.
Van de andere kant zou ik willen dat juf hier minder netjes bleef, want ze blijft echt heel beleefd. Maar ondertussen een hele valse ondertoon.

Moppeke

Dank!
Ja, je hebt gelijk hoor. Ik hoop dat ik dat van deze hele zaak kan leren, dat ik het niet meer loslaat. Het is hier op school heel erg gemeengoed dat ouders weinig betrokken worden (dat hoor ik van veel ouders ook, ook heel assertieve mensen) en eigenlijk hebben we ons heel erg naar die achtergrond laten duwen. Dat wil ik nu niet meer laten gebeuren. Ik denk dat ik de leerkracht te zeer te vriend wilde houden. (het klikt wel tussen leerkracht en mijn kind, en dat heeft hij hard nodig dus daar was ik al blij mee)
Maar het is me blijbaar met al mijn vriendelijkheid en voorzichtigheid toch niet gelukt vrienden te blijven haha dus het maakt niet uit ook.
Ben nu wel zo ver dat ik ga kijken of ze kunnen bieden wat nodig lijkt, en anders gaan we op zoek naar een andere school, helaas.

Dorothea

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Hou je ons op de hoogte?