Wie kan mij het voordeel uitleggen van de nieuwe rekenmethode's

Huh?

Je doet toch gewoon 80 + 70 en vervolgens 5 + 3?

Wat is de handigheid van die 85 plus 5?

tonny
(ik háát rekenen...)

Nou, volgens mij is dat er niet

Zie draadje hierboven over staartdelingen. En lees ook 'even' het rapport dat Pelle in haar eerste bijdrage noemt.
Ik begrijp vaak helemaal niks meer van die nieuwe methoden, en leer mijn kinderen ook altijd de ouderwetse methode, zodat ze in ieder geval kunnen rekenen.

Je dochter verwart tribune- en leeftijd-sommen

Mijn zoon, ook rekenrijk, kwam al voor de zomervakantie thuis met deze apenkool (spel ik dat zo goed?).

Zijn verhaal: eerst kijk je of een van de twee getallen dichtbij het volgende zit. Als dat zo is, maak je daar een rond getal van. Voor aftrekken tel je het cijfer dat nodig was om rond te maken ook op bij de andere kant, dat noemen ze een leeftijdsom, alsof je een paar jaar later rekent. Voor optellen trek je het cijfer aan de andere kant eraf, alsof er in het stadion wat mensen van de ene naar de andere tribune verhuizen. Dat is dus de tribunesom..

Gang van zaken is dan
1. kijken of er een getal bijzit dat bijna rond is. Zoniet, de methode Tonny gebruiken.
2. zo wel en het is optellen: tribunesom
3. zo wel en het is aftrekken: leeftijdsom.

En die stappen moeten ze dus voor iedere som zetten. Hij had een een werkblad met 20 sommen. In de tijd dat hij voor iedere som die stappen heeft gezet had hij ze al drie keer uitgerekend op de Tonnymethode, maar ja, in zijn latere leeftijd zal hij ongetwijfeld nog heeeeel veel plezier hebben van de tribune en leeftijdmethodes.

Ik heb me in ieder geval kostelijk vermaakt. Het Grote Verbazen kan beginnen, kom maar op met die groep 5 t/m 8-stof, dat kan nog leuk worden!!

PS het verwarrende is dat ze bij je dochter de stap weglaten met kijken of je in de buurt van een rond getal zit, een getal dat op 5 eindigt is nu juist het verst weg van een rond getal...

Te snel verstuurd

eerst kijk je of een van de twee getallen dichtbij het volgende zit.

moet zijn:

of het dichtbij het volgende _tiental_ zit.

Volgens mij is het toch

85 + 15 - (73 - 15) ofwel heeft ze gewoon een som gepakt die nog te moeilijk is en het dooreen gehaald zoals 85 + 13 = 90 + 8 = 98

Waanzin

Het antwoord is simpel: er IS geen voordeel.

Ik heb vorige week het rapport van Craats gelezen dat Pelle mailde. Mijn dochter, groep 6, loopt nu compleet stuk. En ze is niet de enige. Afgelopen dinsdag hadden we informatie-avond en diverse ouders stelden zeer kritische vragen. De leerkracht gaf aan dat de methode inderdaad vrij hopeloos is. Rekenrijk, maar de meeste methoden werken met het zogenaamde “realistisch’ rekenen, dus vrijwel al onze kinderen hebben een probleem.

De gedacht achter het realistisch rekenen is dat kinderen getalgevoel ontwikkelen. Heel leuk, maar ze zitten nog lang niet op dat niveau. Het grote probleem is dat kinderen per som wel 4 mogelijke trucjes te horen krijgen die al dan niet werken.
De enige ‘truc’ die altijd werkt leren ze echter niet. De ouderwetse methode dus.

Ik ben ontzettend boos dat we ons rekenonderwijs zo hebben laten vernaggelen. Deze methoden draaien nu sinds begin jaren 90. Eindelijk snap ik waarom die arme PABO-ers massaal zakken voor hun rekentoets. Ze hebben het gewoon nooit mogen leren.

Ik ben nu bezig mijn dochter de ouderwetse methoden te leren. Ik heb het de leerkracht en de IB-er verteld. De afspraak is dat elk kind elke strategie mag gebruiken. Dus als een kind de ouderwetse manier gebruikt dan is dat ook goed.
Mooi. MIJN probleem is verholpen.

Maar ik maak me ontzettend veel zorgen over de consequenties hiervan. De invoerdatum van deze methoden betekent dat zo ongeveer iedereen onder de 25 niet meer fatsoenlijk heeft leren rekenen. Opeens vallen puzzelstukjes op zijn plek. In de brugklas is al een rekenmachine nodig. Ik heb voorbeelden gezien van opleidingen in de techniek waarbij ze de afgestudeerde bouwkundigen (!) eerst aparte rekenles gingen geven voordat die in staat waren een specialistische wiskundeklas te volgen. Mijn collega gooide die brochure op mijn bureau met de melding :’bij deze het definitieve failliet van ons onderwijs’. Hij geeft zijn kleinzoon in groep 6 tegenwoordig elke dag een half uur rekenles.

De enige vraag is nog wie de landelijke campagne gaat oppakken om deze waanzin te stoppen voor het echt te laat is.

Tihama

Zoals tonny

De manier van Tonny vind ik het meest logisch, zo begrijpen kinderen het best wat ze doen. Onder elkaar zetten is een trucje wat veel kinderen niet begrijpen, als ze de truc vergeten zijn weten ze niet meer wat ze moeten doen, is mijn ervaring, dus dat dat niet als eerste aangeleerd wordt, snap ik, maar de methode van eerst naar een rond getal gaan is erg omslachtig.

Grote getallen delen

Bij optellen/aftrekken kan ik de redenatie nog wel volgen, maar bij vermenigvuldigen/delen ben ik het spoor bijster. Ik zie mijn dochter ingewikkelde rijtjes maken waar ze van de duizendtallen naar honderdtallen naar de tientallen etc. gaat, maar de hele logica ontgaat me. Toch komt ze (gelukkig) op dezelfde antwoorden uit. Ik heb er bij de docent wel eens naar gevraagd en die kwam met een uitleg over inzicht krijgen in de getallen. Het is een absurd vervolg op 'de getallenlijn'. Mijn dochter had daar in groep 3 al moeite mee. Ze rekende een som uit binnen 5 seconden, en was vervolgens 3 minuten aan het prutsen om die getallenlijn goed te krijgen.

De mythes

Reina, je schreef:
"Onder elkaar zetten is een trucje wat veel kinderen niet begrijpen, als ze de truc vergeten zijn weten ze niet meer wat ze moeten doen, is mijn ervaring, dus dat dat niet als eerste aangeleerd wordt, snap ik, maar de methode van eerst naar een rond getal gaan is erg omslachtig. "

Ik kwam in het rapport van Craats hier iets over tegen. Hij heeft het over didactische mythes.

***********************
Veel van de narigheid is terug te voeren op drie hardnekkige mythen in de rekendidactiek.
Je vindt ze in allerlei vormen terug in het rekenmateriaal en in de moderne rekendidactische vakliteratuur. Ik behandel ze stuk voor stuk.
MYTHE 1: Eerst begrijpen, dan pas oefenen.
Het klinkt allemaal heel aannemelijk, vooral als het op rijm gesteld is, maar het is kletskoek. Leren rekenen gaat namelijk heel anders. Het is eerder het omgekeerde:
juist tijdens het oefenen ontstaat geleidelijk steeds meer begrip. Eigenlijk is het de oude wijsheid oefening baart kunst, waarbij kunst hier niet alleen rekenvaardigheid, maar ook begrip omvat.
*******************************

Ik vond deze mythe zeer verhelderend. Ook ik heb de neiging om zo te denken. Je moet het eerst snappen voor je het kunt toepassen. Maar blijkbaar werkt het zo niet. In elk geval voor de meeste kinderen niet. Ik snap nu ook beter waarom mijn zoon (erg slim, erg beta) er nauwelijks problemen mee had.

*****************************
MYTHE 2: Leerlingen vinden rijtjes sommen vreselijk.
Ook deze mythe is wijdverbreid. De werkelijkheid is echter dat leerlingen graag rijtjes sommen maken, mits die goed en systematisch zijn opgebouwd zodat ze
het idee krijgen dat ze echt iets leren. Helaas wordt die mythe ook gevoed door veel van het moderne lesmateriaal. Daarin staan namelijk ook wel rijtjes sommen, maar dan rijtjes waarbij elke opgave weer een nieuwe moeilijkheid of truc bevat. Rijtjes gelijksoortige sommen waarbij je een vaardigheid door systematisch oefenen onder de knie krijgt, zijn helaas zeldzaam. Geen wonder dat leerlingen dan een hekel krijgen aan rekenen als ze de kans niet krijgen door oefenen zelfvertrouwen op te bouwen. Laat ze rustig tien sommen maken van hetzelfde type. Het zal steeds vlotter gaan, en als ze na afloop aan de hand van de antwoordenlijst constateren dat ze ze goed hebben, zijn ze buitengewoon tevreden – en terecht. Ze hebben weer wat geleerd.

***********************
MYTHE 3: Het is goed als leerlingen meerdere oplossingsstrategieen leren hanteren en zelf kunnen kiezen welke methode ze bij een concrete opgave willen gebruiken.
Tientallen bladzijden in het moderne rekenlesmateriaal worden gevuld met handigheidjes, foefjes, trucs en hap-snapmethodes die alleen in heel speciale gevallen
vlot werken. Voor de beginner en voor de gevorderde matige of zwakke leerling is dit ‘handige rekenen’ rampzalig.
****************************

Oftewel een kind ziet door de bomen het bos niet meer.

Je vergeet de truc alleen als je er teveel hebt geleerd. Maar als je het leven simpel houdt en de kinderen in eerste instantie maar 1 truc leert, namelijk gewoon ouderwets optellen en aftrekken, dan is er een basis waarop ze altijd kunnen terugvallen.

Tihama

Leuk he tihama?

Ik ben een paar jaar geleden door dezelfde learning curve gerold. God zij dank zitten onze kinderen op een ouderwetse dorpsschool waat hwet realistisch rekenen slechts langzaam is doorgesijpeld, dus hier leren ze ook nog het ouderwetse onder elkaar zetten, en zelfs de staartdeling. Jawel! Maar desondanks doen ze er genoeg verwarrende trukerij bij om menig leerling van zijn of haar apropos te brengen. Zelfs mij VWO-level scorende brugklasser heeft zeker weten baat gehad bij mijn regelmatige bemoeienissen met zijn rekenwerk. Waarbij vooral 'back to basics' een terugkerend thema was.

Dat rapport van Craats (ik heb de link nog niet bekeken) is toch een paar jaar oud? Dan ken ik het. Als het een nieuwe versie is moet ik nog maar eens even kijken.

Ingrid

Tihama

"Je vergeet de truc alleen als je er teveel hebt geleerd." Ik ben dit niet met je eens, ik heb veel gewerkt met leerlingen (ook toen we nog met de 'ouderwetse' methodes werkten) die de trucjes vergeten waren, ook al was dat de enige methode die ze ooit geleerd hadden. Je leert nl ook met de ouderwetse methodes ook altijd meerdere trucjes (onder elkaar zetten, staartdelingen, vermenigvuldigen) en die moet je als kind wel allemaal uit elkaar kunne houden, anders wordt ook dat een mengelmoes. Ik ben me ervan bewust dat dat alleen voor de zwakkere leerlingen opgaat, maar die zijn er ook. IK zal de mythes ook even langsgaan: Mythe 1 gaat soms op, ik bekijk dat graag per leerling, met mythe 2 ben ik het niet eens, ik ken veel leerlingen die het heerlijk vinden om bladzijden vol rijtjes sommen te maken, mythe 3 is absoluut niet mijn methode.

Reina

"Ik ben me ervan bewust dat dat alleen voor de zwakkere leerlingen opgaat, maar die zijn er ook. "

Het probleem is nu dat nu ook heel veel niet-zwakke leerlingen zwak worden door deze methode. Ik geloof beslist dat er leerlingen zijn die zelfs die ene methode vergeten. Maar door de huidige methode veranderen middelmatige rekenaars in zwakke.

"Je leert nl ook met de ouderwetse methodes ook altijd meerdere trucjes (onder elkaar zetten, staartdelingen, vermenigvuldigen) en die moet je als kind wel allemaal uit elkaar kunne houden, anders wordt ook dat een mengelmoes. "

Ja, maar nu leer je meerdere trucjes per bewerking. Dat is beduidend meer dan 1 truc per bewerking. Dus meer om uit elkaar te houden. Ik zag in het rapport van Craats 4 trucjes voor vermenigvuldigen, waarbij degene die altijd werkt er niet bij staat.

Tihama

Ingrid

Het rapport is van 2008.

Ik heb sommige dingen al wel een beetje meegekregen bij mijn zoon (deze week voor het eerst naar de middelbare), maar het leidde toen niet tot problemen. Hij liep zo ver voor dat hij begin groep 5 een B scoorde voor de CITO eind 7. Ze hebben na dit doortoetsen de hiaten bekeken. De opmerking was destijds dat hij bepaalde strategiën niet gebruikte en daardoor snelheid verloor. Ze gingen hem toen die strategiën bijbrengen. Ik herinner me ook nog dat ik dat destijds best logisch vond klinken.

Toen ik van de week mijn dochter iets uitlegde, zei zoon:'Ja, dat heeft mijn juf in groep 5 me toen verklapt. Ze zei dat ik de snelle manier wel mocht gebruiken'. Ik snap nu dus waarom ik deze ervaringen niet heb gehad met mijn zoon.

Tihama

Tihama

Ik zeg toch ook dat ik er niet achter sta meerdere methodes tegelijk aan te leren, we zijn het gewoon eens . Alleen kijk ik graag per kind en ga ik niet automatisch voor het trucje.

Boek met meer artikelen

Een goed boek over het hedendaagse rekenonderwijs en de terreur van het realistisch rekenen is: 'de gelukkige rekenklas' van Tom Braams, Marisca Milikowski (redactie). Het boek bevat 23 artikelen.
Het artikel van van de Craats staat er ook in. Ook wordt de monopoliepositie van het Freudenthalinstituut, de 'uitvinder' van het realistisch rekenen, fijntjes belicht.
Een aanrader voor wie wil écht wil weten hoe zover heeft kunnen komen met ons rekenonderwijs.
Persicaria

Ja maar, ja maar... (trucjes)

Staartdelen en optellen en aftrekken zoals wij ooit geleerd hebben zijn geen trucjes, dat is gewoon rekenen! De rest bestaat uit trucjes.
En ik ben het er helemaal mee eens dat getalinzicht erna komt, eerst leren rekenen, en dan zie je steeds meer.
Ik ben het helemaal met je eens, Tihama, het is waanzin, en dan ook nog eens waanzin die ook in andere landen is doorgesijpeld (hier bij ons in dld ook).
Kunnen we niet een handtekeningenactie beginnen?

"nieuwe" rekenmethodes

De rekenmethodes waar het nu over gaat in dit draadje zijn inmiddels zo nieuw niet meer. Dit jaar en volgend jaar komt een nieuwe generatie rekenmethodes uit die bovenstaande discussies zeer serieus hebben genomen en "evenwichtig" rekenonderwijs gaan bieden. Bovendien zit er enorm veel differentiatie in die methodes. Veel scholen zullen de komende schooljaren dus overschakelen.

Dus...

dan is onze school net te vroeg overgestapt? Dit jaar beginnen ze met een nieuwe rekenmethode. Ik heb hem nog niet gezien... ben benieuwd.

Mijn dochter kreeg in groep 5 grote problemen met rekenen. Vorig jaar (groep 6) hebben we veel gedaan aan bijspijkeren en uitzoeken wat nou precies het probleem is. Mijn idee was dat ze soms gewoon geen idee heeft hoe ze een som aan moet pakken. En ik kon haar niet echt helpen omdat ik niet wist hoe ze het tegenwoordig leren, en ik wilde het haar niet nog moeilijker maken door haar mijn methodes aan te leren.
Inmiddels heb ik 'Het Grote Rekenboek' gekocht. Daar kijkt ze zelf regelmatig in, en voor ik haar ga helpen kijk ik er zelf ook altijd even in. Vorig jaar heb ik het nog vooral aan de school over gelaten om haar weer op de rails te krijgen. Dat is voor een deel gelukt, maar ze is er nog niet. Dit jaar ben ik van plan zelf met haar aan de slag te gaan, en dan zal dit boek ons zeker tot hulp zijn.

Pfffoei

Rapport van Uittenboorgaard gelezen.

Het verhaal van de Amerikaanse leerlingen die zo ver doorschieten in hun cijfertechniek dat ze 200 * 200 onder elkaar gaan zetten i.p.v. 2*2 met 4 nullen als antwoord te bedenken. Okay, dat is OOK schokkend.

Maar ik weet nog niet wat ik moet vinden van zijn opmerking
"Voorbeeld 3: kolomsgewijs vermenigvuldigen
345
729 ×
Dit is inderdaad een voorbeeld om van te gruwen. Dit
reken je toch uit met behulp van een rekenmachientje,
zou ik willen zeggen. We gaan tegenwoordig toch geen
twee getallen van drie cijfers meer algoritmisch op papier vermenigvuldigen."

Ik denk na en ik heb geen antwoord. Ben ik ouderwets als ik vind dat je niet voor alles een rekenmachine moet gebruiken?
In mijn tijd mochten we pas in de 3e een rekenmachine. Om de sinus en cosinus uit te kunnen rekenen en derdemachtswortels. Maar nu zit het vanaf de brugklas in het pakket. Ik moet er nog eens goed over nadenken wat ik er van vind dat we volledig op de rekendoos vertrouwen.
Tihama

Aaargh

"Ik ga er toch vanuit dat iedereen met Rekenrijk de rekenmachine gebruikt in groep 7? Of klopt dat niet? "

Hemelzijdank klopt dat niet. Ik heb al psychische problemen vanwege het feit dat ze in de brugklas al met een rekenmachine werken, laat staan op de basisschool.

Je hebt overigens wel gelijk dat kinderen moeten weten hoe ze iets moeten berekenen op de rekenmachine. Bij een van mijn stages ontdekte ik dat een medewerker in de fabriek geleerd had hoe je de juiste knopjes in moest drukken om via de sinus een lengtemaat van een reactor te berekenen, maar dat hij geen idee had wat goniometrie was. Dat was voor mij een eye-opener.

Hij had dus een trucje geleerd. Toen ik het hier over had met mijn stagebegeleider, vertelde deze me dat voor sommige mensen de wiskunde gewoon teveel was, dus dat ze die medewerkers het 'trucje' met de rekenmasjien leerden.

Prima, maar ik vind diep in mijn hart eigenlijk dat kinderen de basis van rekenen gewoon echt moeten beheersen. Die afhankelijkheid van een rekenmachine vind ik gewoon eng.
Mijn zoon heeft nu trouwens een rekenmachine op zonnecellen. Minder afhankelijk

Tihama

Huh?

"om via de sinus een lengtemaat van een reactor te berekenen, maar dat hij geen idee had wat goniometrie was."
Bovenstaande zin is compleet Chinees voor mij. Gelukkig ben ik van de generatie die in 5 VWO wiskunde mocht laten vallen, na in de 4e een 4 op mijn rapport te hebben gekregen onder voorwaarde dat de wiskundeleraar het hele jaar geen last van me had. Ik lijd niet onder mijn gebrek aan wiskundige kennis en kan wel heel goed hoofdrekenen.

Ze gebruiken Rekenrijk. En voor zover ik weet geen rekenmachines. Ik heb mijn zoon er nog nooit over gehoord.

Tihama

Vic

Hetgeen die meneer moest uitrekenen, was 3e klas VWO wiskunde. Tenminste: in mijn tijd kreeg je goniometrie (driehoeksberekeningen) in de 3e. http://nl.wikipedia.org/wiki/Goniometrie
Ik heb het nu over begin jaren 80.
Maar ik geef direct toe dat ik wiskunde een leuk vak vond. Ik vind het daarom ook lastig om te bepalen of het nu míjn voorliefde voor het vak er voor zorgt dat ik het absurd vind hoe weinig rekenkennis kinderen hebben. Of dat het de noodzaak vanuit de wereld is.

Ik heb gymnasium gedaan. Nu zul je mij nooit horen pleiten voor de noodzaak van Latijn en Grieks. Ik zie wel voordelen aan het feit dat ik het gehad heb, maar ik vind het niet noodzakelijk.

Mijn leraar frans op de middelbare school vond ons (beta's) gestoord dat wij niet beseften hoe belangrijk frans was. Ik kan me redden in het frans en dat vind ik persoonlijk genoeg.

Dus wanneer is iets echt nodig? Wanneer is iets vandáag nog echt nodig? Wat zou de basis moeten zijn en waarom zou dat de basis moeten zijn?

Dat zijn de vragen die bij mij opkomen als ik nadenk over het rekenonderwijs. Allemaal vanwege de rekenmachine.

Tihama

Ben wel benieuwd

of ik de enige ben die die zin van Tihama niet kon volgen. Zo ja, dan ga ik over een jaar of 2, als oudste naar het v.o. gaat, gewoon van 0 af aan beginnen om mijn wiskundekennis op te vijzelen.

Vast niet vic

Je bent vast niet de enige voor wie het abacadabra is. Voor je voornemen een ervaring uit eigen werk.
Ik was lang de enige thuis die wat van wiskunde snapte. Dat ging zelfs zo ver dat ik, terwijl ik nog op de lagere school zat, mijn broer en onze kostganger die in het vo zaten, hielp met hun huiswerk.
Bij mij thuis waren getallen gevaarlijk magische dingen waar je van weg moest blijven.
Maar tweelingzus ging in het vo ook als wiskunde als een warm mes door de boter. En zowel mijn moeder als mijn oudste zus hebben het veel later alsnog opgepakt. Ineens waren ze nieuwsgierig. En het lukte wonderwel fantastisch.
Volwassen worden (over je aversie heenstappen) helpt. Goed lezen helpt. Wiskunde, zelfs goneometrie, is minder ingewikkeld dan erover gedaan wordt. Alle kans dat je het met een beetje opletten zo oppakt.
Ik heb het trouwens niet allemaal paraat. Maar soms ben ik nog wel eens klankbord voor mijn kinderen die zich vastgebeten hebben in een som.
Meestal vinden ze zelf de oplossing doordat ik, na goed lezen, vraag waarom ze die ene stap gezet hebben.
In vergelijking met mijn kinderen ben ik het domme blondje. Maar wel net iets preciezer.
Groet,
Miriam Lavell

Mijn dochter niet

Mijn dochter kan na gisteren geen voordelen meer vinden van de nieuwe reken methodes. Ze heeft prima reken inzicht, weet precies hoe een breuk werkt, procenten snapt ze ook helemaal en eigenlijk is er geen probleem.....dachten we.
Gister zat ze te klagen dat haar oppervlakte, inhoud en omtrek sommen nooit klopten, ze begreep echt niet hoe dat nou kwam. Dus samen aan het werk, hoogte x breedte x diepte, dat is de inhoud, jahaa mam denk je dat ik dom ben ofzo?! Dus dochter al helemaal verontwaardigd en ik heb haar een opdracht opgegeven. Die ging ze zowaar maken, alleen kwam zij op 108 uit en ik op 1856.
Ze kan dus gewoon NIET vermenigvuldigen......de tranen schoten in mijn ogen en ook in die van haar (want ze heeft dat toch goed? HxBxD?!)
Haar manier van “handig” rekenen gaf dus niet het gewenste antwoord (haar handig is dus 3 manieren door elkaar mixen en hopen dat het klopt). Ik heb een half uur vermenigvuldigles old-style er tegen aan gegooid en alles word nu foutloos berekend.
Ze heeft haar juf vandaag verteld dat ze rekenles gekregen heeft van d'r moeder en dat ze dat ook blijft doen, want moeder kan wel rekenen De staartdelingen heb ik haar vorig jaar al bij gebracht.

Wiskunde is niet zo moeilijk

In de 1e klas was ik goed in wiskunde. In de 2e klas deed ik geen klap en ik haalde 3-en. Ik begon al (pubermeisje) te denken dat ik ‘nu eenmaal niets snapte van wiskunde’. Ik had toen een geweldige wiskundeleraar, die spontaan een half uur bijles wilde geven. Ik was verbaasd en vroeg waarom hij mij dat aanbood. Zijn antwoord: ik zie dat jij het kunt en ik vind het verschrikkelijk om te zien dat jij alles verknalt. Zijn bijles was inderdaad een half uur. Eenmalig. Ik zag het licht en vanaf dat moment begon ik het ook leuk te vinden.

Ik heb die wiskundeleraar 10 jaar geleden op een reunie bedankt. Ik heb een betastudie gedaan, die ik nooit gedaan kon/zou hebben als hij me niet in de 2e bijgestuurd zou hebben op wiskunde.

Ik denk dat er veel meer mensen zijn zoals ik. Er wordt, zeker in de puberteit, te gemakkelijk gezegd dat je nu eenmaal geen wiskundeknobbel hebt. En dat zorgt er voor dat veel mensen het niet eens meer proberen. Wiskunde is echt niet zo moeilijk, maar je moet het wel goed uitgelegd krijgen.

Tihama