Zeer afstandelijke kleuterjuf
Afstandelijk is een understatement. Afstandelijk zou ik kunnen begrijpen.
Zoonlief zit sinds een half jaar op school waarvan de laatste paar weken bij een nieuwe juf. We krijgen geen hoogte van de juf.
Eeerlijkheidshalve lijkt ze volkomen contact gestoord. Naar kleuters zowel als ouders toe, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Heb dit nog nooit meegemaakt. Je krijgt geen contact met haar. Niet als je je kind wegbrengt en ook niet als je hem ophaalt. Niemand. Er wordt niet gegroet bij binnenkomst of bij afscheid, oogcontact wordt krampachtig vermeden, tegen de kinderen wordt niets gezegd. Hun aanwezigheid wordt niet eens erkend. Pfoe he, ik weet gewoon niet bij wie we hem achterlaten want we hebben amper een paar woorden met haar gewisseld. Hoe ga je hiermee om?
Zelfs zoonlief weet niet wat voor houding hij zich moet geven en wordt er onzeker van. Vanmiddag gaf hij haar een briefje wat mee naar school moest en zei iets tegen haar in de trant van 'hoi juf, ik ben er weer', briefje werd aangepakt maar kind werd volledig genegeerd. Kon nog geen hoi af. Ik stond er net iets achter (als enige ouder in de klas) en werd ook genegeerd. Ik ben gewoon perplex, het is toch een ervaren juf. Ze is eind 30 en heeft zelf geen kinderen. Ik begreep op het schoolplein dat sommige ouders grote moeite met haar hebben en begin te snappen waarom.
Nu wil ik dit het liefste omhoog brengen in het 10 minuten gesprek (is dat verstandig?), maar hoe verpak je dit een beetje diplomatiek zonder dat het meteen als kritiek of aanvallend overkomt?
Stug
Ik zou het zeker bespreekbaar maken, al is het alleen al om bepaalde normen en waarden die er niet zijn in de klas en ten opzichte van jou.
Normaal groeten of oogcontact lijkt me toch wel het minste zeg.
Ik denk eerder dat deze juf zelf een enorm probleem heeft maar daar heb jij als ouder natuurlijk weinig boodschap aan.
Je zou dit bespreekbaar moeten kunnen maken, maar of een 10 minutengesprek daar nou geschikt voor is weet ik niet. Ik zou de juf eerder eens apart vragen en haar je kijk op zaken aangeven, wat het bij je kind teweeg brengt maar ook bij jou als ouder. Want dit is niet normaal.
Heel stug, ja
Ik begon me echt af te vragen of het wel normaal is, ja. Hebben het ettelijke weken aangekeken en ik begin het steeds bizarder te vinden.
Het probleem waar ik als ouder nu tegenaan loop is dat ik tijd investeer in mijn kind omgangsvormen bij te brengen. Dat is heel goed gelukt, het is een hartstikke beleefd joch, maar die nu ongelofvig stamelt 'ze zegt niet eens hoi terug, mam'. Waren letterlijk zijn woorden. Tja. En dan.
Hoe moet ik hem dit uitleggen? Ik voel me er zo super ongemakkelijk bij.
Zielig voor de kinderen
vind ik het.
Het is voor een kind belangrijk om "gezien" te worden.
Zeker door een leerkracht die een belangrijk persoon is voor een kind. Het kind zit tenslotte heel wat uurtjes per dag op school.
Zeker praten met de juf, maar als ze echt contactgestoord is zal ze je niet eens begrijpen. Ga dan praten met de directeur.
Goedemorgen
Mijn dochter had vorig jaar een juf die ook niets zei. Dus liep ik zelf 's morgens de klas in met kind aan de had en zei dan redelijk hard "Goedemorgen Juf .....". En dan zei ze wat terug.
Heel vreemd.
Dit jaar heeft mijn dochter deze juf weer en ik zag het eerst niet zitten. Weer het hele jaar dat chagrijnige mens. Maar nee hoor. Ze is opeens een heel andere vrouw. Ze lacht weer. Ze zegt alle kinderen gedag als ze de klas binnenkomen. Ze kijkt ze dan echt aan omdat ze eigenlijk wil dat de kinderen teruggroeten. Moet mijn dochter ook maar ze durft het nog niet. En waarom ze nu zo anders is? Geen idee, ik heb nu het idee dat ze vorig jaar helemaal niet lekker in haar vel zat en daardoor veel stugger deed dan normaal.
Ik zou bij deze juf eerst eens beginnen met zelf groeten en ook eens bij andere ouders polsen of zij altijd zo stug is (bij ouders die deze juf al wat langer kennen). Is ze altijd zo dan zou je naar de directeur kunnen stappen. Is het opeens dan zou ik haar gewoon eens vragen of er misschien iets is. Ik wou dat ik dat vorig jaar bij de juf van mijn dochter had gedaan. Nu dacht ik echt dat ze een vervelende vrouw was terwijl dat onterecht was.
Ben je zeker
dat ze niet anders is als de ouders weg zijn? Wij hadden zo'n juf, op fluistertoon tegen de ouders spreken, je niet aankijken, ze zag er ook altijd heel moe en uitgeput uit. Daar liet je je kind niet graag bij achter. Ach wat kloegen de ouders dat hun arme kind bij die juf zat, ze zouden het in de gaten houden.
Maar er kwam niks, de kinderen vonden het een lieve juf, en ze was zelfs erg begaan met die kindertjes van haar. Maar als je als ouders wat moest vragen of bij een vergadering, nee, dat was een ramp. Vraag eens aan je kind, of aan ouders met oudere kinderen, of het echt wel zo erg is als het lijkt.
Juf
Ze gedraagt zich in ieder geval altijd zo. Ze is voor mij helemaal nieuw, dus ik ging daar helemaal open in, maar dit gaat me wel erg ver. Ze blijkt erom 'bekend' te staan is wat ik op het schoolplein gehoord heb van andere moeders. Het is niet dat het een vervelende of nare vrouw is, maar ze is zo niet betrokken of sociaal ingesteld dat ik me afvraag wat haar motivatie was om juist kleuterleidster te worden.
Zoonlief was doodsbang voor haar de eerste tijd. Dat is nu wel over, maar echt op een voetstuk staat ze niet bij hem zoals zijn eerste juf. Hoeft ook niet, maar wat me dan wel weer stoort is dat ze b.v ook de kinderen niet troost na een val ofzo. Ze zijn nog maar 4, komop.
Als hij er maar geen problemen mee heeft vind ik alles prima, maar vind het zulk typisch gedrag. Ik groet overigens altijd, mijn zoon ook, soms krijgen we hallo terug, net zo vaak ook niet. Vreemd.
Het valt me op dat...
"Juf dingetje, het valt me op dat u vaak niet reageert wanneer we groeten. Heeft dat een reden?"
Ik zou toch vragen of ik haar even mag spreken na schooltijd. Beginnen met bovenstaande en uitleggen dat jij vindt dat juffen een voorbeeldfunctie hebben. Vertel ook dat je zoon het raar vindt als ze niet reageert. Die wordt immers zo opgevoed met de boodschap dat dat onbeleefd is. Hoe kijkt zij daar zelf tegenaan? Is ze zich ervan bewust dat ze zo afstandelijk doet? Weet ze dat andere mensen kinderen van 4 wel vaak (even) troosten als die verdriet of pijn hebben? Heeft zij goede redenen om het niet te doen? Als het je lukt om op een open manier deze punten met haar te bespreken, is er veel gewonnen. Hoe langer je wacht des te moeilijker is het om dit gesprek onbevangen aan te gaan. Van geroddel op het schoolplein wordt niemand wijzer.
Succes! Maw.
Juf dingetje 
We hebben het na een week of twee ook al aangegeven. Kan me voorstellen dat je orde moet houden in een klas van 25. Niet iedere lerares is kroelerig of knuffelig. Snap ik prima. Maar dit is zo vreemd allemaal.
Op het moment dat hij echt heel verbaasd dingen begon te zeggen als "Ze zegt niet eens hoi terug' en wij bang waren dat dit juist als onbeleefd opgepakt zou worden hebben we een gesprekje met haar gehad en voorzichtig aangegeven dat hij niet beter weet dan dat er gegroet wordt (etc) en dat niet groeten gewoon echt onbeleefd is in zijn ogen. Haar gevraagd of ze daar niet een beetje in mee kon gaan. Stom, we hadden wellicht beter kunnen vragen of er een reden voor was. Ik vond het al, nou ja, echt raar dat ik dit echt specifiek moest vragen aan een lerares maar op de één of andere manier lijkt het wel of ze het niet kan.
Spreek ik haar erop aan, en heeft ze de pest in me daarover, gaat ze dat dan niet op mijn zoon afreageren? Ik krijg al geen hoogte van haar dus kan daar zo slecht een inschatting van maken. Hij moet daar nog twee jaar zitten.
Jeetje
Heel vreemd vind ik dit. Als ik dit lees zo allemaal komt er steeds in mijn hoofd: heeft de juf misschien een vorm van autisme??
Ik weet het, zoiets mag je niet zo maar roepen, zeker niet op basis van wat ik lees. Maar wie weet is het wel zo.
Het lijkt wel...
....een gevalletje asperger!
Mijn dochter heeft een juf gehad, die vast en zeker asperger had, je kon praten met haar tot je een ons woog, maar het ging gewoon langs elkaar heen!
Van gevoelens begreep ze al helemaal niets!
( uiteindelijk is kind vanwege juf van school gegaan).
Geen idee
Niet echt over nagedacht, dat er zoiets mis zou kunnen zijn. Als je haar eenmaal vastgepint hebt (figuurlijk dan) op een stoel om iets te bespreken dan kijkt ze je wel gewoon aan, maar ze doet werkelijk alles om contact te vermijden. Het is een hele toer om ook maar iets te bespreken, word er gewoon moe van soms.
Kan best
Om goed met de juf om te gaan is het best een handige 'hypothese' om aan te nemen dat er een vorm van autisme is. Dan heeft het mogelijk niet zoveel zin om dat met haar aan de orde te stellen want dat levert niets op. Je kunt wel jezelf en je kind helpen aanpassen aan haar communicatiestijl. Dat kan voor je kind ook heel leerzaam zijn. Mogelijk heeft ze wel andere goede kwaliteiten die je niet ziet omdat je struikelt over haar omgangsvormen. En niemand vindt het fijn om kritiek te krijgen, dan gaan de oren dicht, je vangt meer vliegen met stroop. Door observatie inderdaad kun je ontdekken wat wel zin heeft, als je haar vastgepint hebt op een stoel, en dergelijke.
Ik geef mijn kinderen weleens tips als volgt: wacht tot je haar aandacht hebt in een-op-een contact in een rustige omgeving. Houdt je boodschap of vraag kort en concreet, geen achtergrondverhalen. Wacht met verder gaan tot je ziet dat ze je begrepen heeft. Luister goed wat ze zegt en als je het niet begrijpt vraag dan door.
Schriftelijke communicatie of per email, maar ook dan kort en concreet, kan helpen.
Door mijn kinderen en mijn ex-man herken ik het gedrag inmiddels, maar ook wat een fijne en kundige mensen het kunnen zijn, ieder op zijn manier, als je maar niet verwacht dat ze op dezelfde manier communiceren als gemiddeld. Dat kunnen ze overigens vaak wel aanleren, maar dat vereist een bewustzijn en kennis dat er niet altijd is. Ik ken zogenaamde 'normale' leekrachten met zogenaamde goede omgangsvormen die veel minder kundig zijn of meer hufterig gedrag vertonen of onbegrip waar mijn kinderen veel meer last van hebben. Niemand is volmaakt.
Nou
normaal is het niet maar ik moet zeggen dat onze zoon op het KDV een leidster had die alles leek ingestudeerd te hebben. Je zag elk nieuw kind na 2 weken afhaken. Ik had sterk het idee dat ze asperger had.
Wat betreft het 10 minuten gesprek. Wat wil je dat er gebeurt ? Wil je dat ze zegt, joh nu je het over sociaal contact hebt, nooit bij stilgestaan maar inderdaad dat moet ik maar eens gaan bezigen.. als dat haalbaar is, ja ga dan het gesprek aan. Zoniet, probeer een andere weg te vinden.
