Beginnende dementie

Maar

kennelijk ben jij ook al beginnend dement, want anders had je er zelf al eerder aan gedacht om een kaart met gedicht voor je zoon te maken en er 2 keer 24 euro in te stoppen...

Traditie

Blijkbaar gaat het cadeau voor je zoon nogal langs je man heen. Dat kan komen doordat hij weet dat jij er normaal gesproken voor zorgt en hij die informatie dus niet echt hoeft op te slaan. Ik denk dat dat gegeven niet bepaald uniek is. Het tweede wat ik erover kan zeggen is dat het zomaar kan gebeuren dat jij denkt dat je een traditie hebt, maar dat je man het gevoel heeft dat hij nooit met je afgesproken heeft dat dat een traditie ís. Als je zoon een goed leven heeft en gezond oud wordt, zul je hem op een dag 2 keer 50 euro moeten betalen. Is dat de opzet, is je man het daar mee eens? Wordt een jaarlijks gedicht op prijs gesteld, of is het leuke er onderhand een beetje vanaf?

Wat erg

Wat een idiote reakties. Ik lees hier een posting van een vrouw die verdrietig is of zich zorgen maakt om haar man. Met een voorbeeld. Voorbeeld kun je op allerlei manieren interpreteren.
Ik ken dementie van heel dichtbij. Dit is waar jij bang voor bent of verdrietig om bent. Je voorbeeld zal er een van zovelen zijn. Als het zo is dat je man in de war is is dat verschrikkelijk en wil ik je heel veel liefde, geduld en moed toewensen. Geen idee in welke fase jij zit. Of er een arts aan te pas is of niet. Misschien heb je er behoefte aan om je angst en verdriet te uiten. Dit kan hier.Maar voor meer begrip is het misschien goed om duidelijker je zorg of verdriet te omschrijven. Sterkte.

Marie

Ik neem aan dat dit niet het enige voorval is waardoor je je zorgen maakt. Misschien kun je wat duidelijker zijn.

Ik had het ook sarcastisch opgevat

maar nu ik het weer lees, zie ik dat het ook serieus zou kunnen zijn.

Hoe is deze posting bedoeld?

Als het serieus is... hoe oud is je man? Vergeet hij vaker dingen?

Serieus

ik zie het toch echt ook als een serieus bericht hoor.

Misschien kun je bij het alzheimer forum meer herkenning vinden, met tips over hoe je er mee om kunt leren gaan.

http://www.alzheimer-nederland.nl/forum/forum.jsp?objectid=977

Veel sterkte!

Of onverschilligheid?

Als je man echt dement werd, dan zou hij de verjaardag ook vergeten. En "...normaal overleggen we...", waarom heb je dat dit jaar dan niet gedaan?
Ik zie aan de hand van dit voorbeeld niet direct dat je man dement wordt, meer dat het hem tot nu toe blijkbaar niet genoeg interesseerde wat er met zoons verjaardag gedaan werd om het te onthouden.
Mijn moeder is dement aan het worden, en is vorig jaar mijn verjaardag totaal vergeten.

Wat duidelijker

63 jaar is hij, met hypertensie+diabetes+ernstig overgewicht+lipidemie+roken. Heeft nu maximale medicatie voor hypertensie. Alzheimer is niet onbekend in de familie. Maar man blijft problemen ontkennen. Blijft "even vergeten" te zeggen of "dat is niet zo" maar zelfs de kinderen en bekenden beginnen het eea op te merken. En via mijn werk ben ik bekend met dementie en de vele vormen ervan. Man weigert "leefstijl" te wijzigen ondanks de laatste onderzoeken die niet zo goed zijn. Adviezen zijn : minimaal 20 kg afvallen (hij weegt >130kg/182cm), stoppen met roken, 30 mn bewegen per dag en zoutarm (ik kook al heel lang bijna zonder zout omdat man toch altijd zout toevoegde, zelfs voordat hij het geproefd had) Ik heb mezelf de vraag gesteld of ik van hem zou scheiden als ik financieel onafhankelijk was, maar dat zou ik niet doen. Ondanks alles houd ik toch van hem als haalt hij soms het bloed onder mijn nagels vandaan. Mijn bedoeling was geen discussie, ik moest gewoon even "luchten". Dat doe ik veel bij vriendinnen en bij de huisarts maar soms voel ik me dan zo'n zeur.

Marie

snap het. Dus deels serieus en misschien een beetje deels satirisch. Excuses als mijn bericht wat bot overkwam.
Maar vermoed je dus serieus dat je man beginnende Alzheimer heeft? Heel naar lijkt me dat.
Tja, ik weet van ervaringen uit mijn omgeving dat het heeeel moeilijk is om gewoontes van mensen te veranderen, zeker naar mate ze ouder worden. Meestal is er niks aan te doen. Wil natuurlijk niet zeggen dat je niet moet blijven proberen, zolang je maar in gedachten houd dat het wel eens niet zou kunnen werken én je het risico loopt om je relatie te vergallen.
En even een geruststeller: ik heb wel eens begrepen dat nicotine de kans op Alzeheimer doet verkleinen. Of het waar is... Praat het roken niet goed, ik weet het...

Zorgelijk

Marie, het klinkt zorgelijk.Je man is dus bij een arts voor onderzoeken? Omdat je schrijft over het wijzigen van leefstijl. Natuurlijk zal dat in belang van z'n gezondheid zijn; lichamelijk en geestelijk.Maar wordt er ook onderzoek gedaan naar z'n geestelijke gezondheid. Ik vond het voorbeeld in je eerste posting zorgelijk. Omdat je man natuurlijk normaal gesproken wel wist wat jullie elk jaar doen bij de verjaardag van jullie zoon. Je hebt vast veel meer voorbeelden waar hij de plank net mis slaat. Als het een vorm van dementie is is dat juist een symptoom in de beginfase. Je "missers"kunnen verbloemen, onverschillige opstelling. Maar reken maar dat hij het zelf in de gaten heeft. Dat hij grip verliest. Dat vind ik zo verdrietig. Voor hem en voor jou. Want het is moeilijk om in dit stadium elkaar te bereiken. Jouw bevindingen voelen voor hem als aanvallen. Terwijl hij druk is met verbloemen. En dan valt hij ook nog door de mand. In mijn heel nabije omgeving heb ik het dementieproces meegemaakt. Afschuwlijk. Wat een eenzaamheid. Misschien wel juist in de beginfase. Fijn dat je je zorg deelt met je huisarts.Je man zal onderzocht kunnen worden(psychisch). Staat hij open voor onderzoek?Als je bekend met dementie weet je dat er meerdere vormen zijn. Afhankelijk van de vorm is er positief resultaat te bereiken met medicatie- juist in een vroeger stadium. Wacht daarom niet/ laat je geen zand in je ogen strooien. Maar er kunnen ook andere medische redenen zijn voor z'n symptomen.Depressie,schildklierproblemen e.d.
Dat roken goed is voor Alzheimer is flauwekul. Het tast je bloedvaten aan ,ook in je hoofd en vergroot de kans op vasculaire dementie.
Ik heb heel veel steun gehad aan het forum van de alzheimerstichting. Je kunt ook chatten. Ik denk dat het fijner voor jou is om daar je hart te luchten. Daar krijg je onvoorwaardelijke steun.Allemaal ervaringsdeskundigen. Zo voorkom je ook onnozele reacties zoals je ze hier gehad hebt.
Sterkte met de weg die jullie samen moeten gaan.

Sharon

Kwestie van lezen

Ach wel nee

Omdat ik het bericht anders opvatte dan jij, reageer ik onnozel? Geschreven uitingen staan er om berucht dat ze vaak op meerdere manieren te interpreteren zijn. Wil je mij vertellen dat jij nog nooit iets in je leven verkeerd hebt geinterpreteerd?

Marie

heel veel sterkte!

Marie

Niet mee willen werken aan onderzoeken hoort bij het ziektebeeld. Maar maakt het ook weer zo moeilijk. Hoe moeilijk een diagnose ook is; je kunt(moet) er wel verder mee. Voor jou zal het inzicht geven in wat er met je man gebeurt. Daardoor meer begrip, gaan er ook deuren open(hulp e.d) Voor hem is dat wel compleet anders denk ik. Het betekent voor hem dat hij steeds meer grip op z'n leven kwijt raakt. Bij vasculaire dementie is het zo dat mensen nog tot heel ver in het ziekteproces heel helder kunnen blijven. En ziektebesef hebben. Wat natuurlijk enorm beangstigend is. Voor je man is het misschien een uitweg om vooral geen onderzoeken te doen zodat hij de confrontatie uit de weg kan gaan. Dan ligt alle miscommunicatie niet aan hem maar aan zijn omgeving. Een logische reaktie maar voor jullie allebei moeilijk. Omdat je elkaar niet bereiken kunt.

Ik hoop dat je het alzheimerforum gevonden hebt. Het is wat minder levendig dan een aantal jaren geleden. Ik heb heel veel gehad aan de mailwisseling tussen Benjamin en Miep. Beide dementiepatient. Met name Benjamin kon nog heel lang verwoorden wat er met hem gebeurde.Het gaf mij inzicht in hoe iemand met dementie verstrikt kan raken. Die mailwisseling was rond 2004-2006. Misschien kun je het nog terug vinden. Heel waardevol.

Het is een onzekere periode voor jou.En je man is ook nog zo jong. Jullie hadden het je vast anders voorgesteld. Werkt je man nog?Of is hij misschien afgekeurd? Daar zal het toch ook gaan opvallen? Als ik erbij nadenk word ik-met jou- verdrietig hiervan. Ik hoop dat jullie kinderen en andere mensen uit je omgeving je bij kunnen staan.

Sharon

Sharon; ik ben mij ervan bewust dat ik geirriteerd reageer. Ik schrok van je reaktie:

"kennelijk ben jij ook al beginnend dement, want anders had je er zelf al eerder aan gedacht om een kaart met gedicht voor je zoon te maken en er 2 keer 24 euro in te stoppen..."

Toen ik dit als eerste reaktie las vond ik het zo pijnlijk. Omdat ik heel wat anders las dan jij. En het gebeurt mij ook vast weleens dat ik hier op het forum dingen verkeerd lees of interpreteer maar jouw reaktie vond ik grievend. Ook al las jij een zeurende vrouw over haar echtgenoot(of weet ik veel wat jij las) dan nog vind ik het niet passend om iemand te zeggen dat hij zelf beginnend dement is. De toon was zo neerbuigend.(onnozel was een te mild woord).

Zomaar , op deze toon, iemand uit te maken als "beginnend dement" vind ik afschuwlijk. Voelt voor mij hetzelfde als iemand uitschelden voor "kankerlijer" terwijl hij/zij of iemand uit z'n nabije omgeving kanker heeft. (ik heb uberhaupt een hekel aan schelden met ziektes)

Ik ben mij ervan bewust dat ik het pijnlijk vind omdat ik dementie dichtbij heb meegemaakt. Voor mij reden om in mijn taalgebruik daar niet zo mee om te gaan. En ook reden om andere mensen erop te wijzen dat je een ander er pijn mee kan doen.

Aaf

Excuses als ik je er mee gekwetst hebt! Ik snap hoe het op jou is overgekomen. Ik kan je verzekeren dat ik dementie absoluut niet iets vind om mee te spotten, verre van. Ik heb het ook ooit wel eens van redelijk dichtbij meegemaakt. Ik wil ter verdediging zeggen dat mijn reactie echt alleen voortkwam omdat ik berichtje van Marie echt als sarcastisch had opgevat en echt dacht dat ze haar man spottend voor dement uitmaakte omdat hij iets was vergeten.

Oja aaf

Nu ik mijn bericht weer terug lees, staat het er inderdaad wel erg bot. Dat was inderdaad niet nodig!

Aaf

Wat schrijf je prachtig. Mijn schoonmoeder (weduwe, al 20 jr in mijn leven, ze komt elke dag en was zeker toen de kinderen klein waren actief bij ons gezin betrokken) heeft Alzheimer. Ze komt nog steeds elke dag op de koffie, even de krant brengen. Die ontvangt ze in haar zorgwoning, leest ze tijdens het ontbijt en dan begint het ritueel van jas aandoen, rollator pakken en hop, op pad. Tegen de tijd dat ik de koffie ingeschonken heb, leest ze de krant weer met hernieuwde energie. Alsof ze het voor het eerst leest.
Recent werd ze 90, een warm en liefdevol feest in familiekring. Sindsdien vraagt ze elke dag hoe oúd ze nou toch ook weer is geworden. Want dat het wat bijzonders was, dát was duidelijk. Het is heel raar. En eng. Ze heeft de diagnose nu een jaar of 4, het is een uiterst intelligente vrouw die het geheugenverlies lange tijd heeft kunnen verbloemen, maskeren, wegredeneren en verklaren. Maar de laatste paar maanden lukt dat niet meer en dat is heel heel verdrietig om te zien. De paniek en wanhoop in haar ogen en soms, als ze zomaar wat zit te zitten, de totale leegte. Echt de "wie ben ik en wat doe ik hier"-blik.
Gelukkig wonen we vlakbij het zorgcentrum en is de weg naar ons toe dezelfde gebleven (ze komt langs haar oude huis), maar we maken ons daar ernstig zorgen over. Hoe lang nog..........en dat terwijl ze zó ontzettend graag haar dagelijkse rondje doet. Ze is nodig, ze wordt verwacht.

Tirza

Wat boft je schoonmoeder...

Dat jij elke dag klaarzit voor haar. Geweldig.
'Ze is nodig, ze wordt verwacht.'

Ik hoop dat ze op een ochtend na een rustige nacht niet meer ontwaakt, zodat haar verlies bespaard blijft - en jullie ook.

liefs!

Sharon

Fijn dat je zo reageert. Doet mij goed. Zand erover.