Bejaarde moeder en schuldgevoel......
Hallo
Weet even niet hoe ik hier mee om moet gaan ?
Mijn moeder is 80 en sinds twee jaar alleen (vader overleed na lang slopend ziekbed). Mijn moeder vindt het vreselijk om alleen te zijn, is ook niet meer mobiel en zit veel alleen thuis. Fietsen gaat niet meer, loopt kleine stukjes achter een rollator en that's it.
Contacten heeft ze amper, ja, af en toe eens een buurvrouw die een kopje koffie komt drinken, maar dat is heel sporadisch.
Ik moet er bij zeggen dat mijn ouders altijd echte einzelgangers zijn geweest, leefden erg op zichzelf. Erg op elkaar gericht, samen leuke dingetjes doen, maar er was nooit tijd voor de kinderen, familie, vrienden enz..
Dit was een hele bewuste keus hoor. De familie nodigde ze vaak genoeg uit, maar mijn ouders hadden er nooit zin in. Kortom, geen rijk sociaal leven, alleen maar saampjes dingen doen. Er was ook nooit aandacht/tijd voor een ander. Ook niet als het ging om een ziek familielid in nood. Dan was het alleen "wat erg", maar er werd nooit actie ondernomen.
Contacten met familie zijn dus verwaterd en in de loop der jaren zijn al heel veel familieleden gestorven.
Het enige levende familielid wat mijn moeder nog heeft is een jongere broer. Heeft ze veel aan, deze man rijdt nog auto, is vrijgezel en neemt haar vaak mee op stap. Vroeger zag ze hem niet staan (te druk) en nu is ze maar wat blij met hem. Echter, het noodlot heeft toegeslagen, deze oom is zeer ernstig ziek en wordt helaas niet meer beter.
De wereld van mijn moeder is ingestort, huilt de hele dag om mijn vader en haar broer. Ik vind het zoooooo erg, ben zoooooo alleen, straks ben ik nog veel meer alleen als broer is weggevallen enz enz.....
Ze is overdreven blij als ik kom (wat vroeger nooit uitkwam, diepe zucht, want dan hadden ze andere plannen).
Nu straalt ze even, daarna komen de tranen want....pa, broer, alleen, eenzaam, komt de deur niet uit, geen bezoek enz enz.. Huilbuien en klaagzangen die ik deels maar al te goed begrijp, want het is ook gewoon enorm triest.
Anderzijds voel ik altijd maar weer die ergernis.. Ze stak nooit tijd in contacten, haar kinderen waren haar al te veel, stond nooit voor iemand klaar enz.... Ik kan er boos om worden hoe ze vroeger deed en nu krijg ik al haar verdriet over me heen.
Wat moet ik er mee ? Haar verdriet vind ik erg, anderzijds ergerlijk.. Haar eenzaamheid is schrijnend, maar ik vlieg tegen de muren als je een uurtje in die sfeer zit. Eigenlijk ga ik amper, maar ik voel me schuldig. Helemaal als ik kom en ze blijkt geen boodschappen in huis meer te hebben (steek steek)..
Ik wil er best voor haar zijn, maar vroeger schrijnt nog steeds. Ga ik niet voel ik me beter, maar verteert het schuldgevoel me toch....
Hoe gaan jullie hier mee om ?????
Lastig
ik begrijp je ergernis heel goed! Probeer je schuldgevoel ook gewoon van je af te zetten, los te laten want het leidt nergens toe. Bespreken met haar lijkt me weinig zinvol.
Kun je niet wat extra hulp voor haar organiseren; aanleunwoning, ouderopvang overdag,boodschappendienst, tafeltje dek je?
Misschien...
Misschien kan je haar in huis nemen als ze dat zelf wil? Dan heeft ze ook weer gezelligheid, een routine en dan hoef je ook niet meer je schuldig te voelen als je niet vaak genoeg langsgaat. Het klinkt namelijk wel erg zielig voor je moeder.
Maylise
Vaste afspraken maken?
ik kan me je ergenis voorstellen. Maar laat het je niet leiden. Het leidt nergens toe en als je nu nooit gaat om die reden is je schuldgevoel als ze straks dood is nog groter.
Ze is alleen. Dat is al erg genoeg.
Maar probeer tegelijk ook goed voor jezelf te zorgen. Is het haalbaar dat je een vaste afspraak maakt. Dat je bijv elke maandagochtend komt en dan samen boodschappen gaat doen. Dan kan ze daarnaar uit kijken en kun jij je ergenis voor die dag proberen opzij te zetten en hoef je je verder niet schuldig te voelen. Zoiets?
Praktisch
Wat het belangrijkste is, is dat je straks zelf nog met jezelf kunt leven. Je moeder heeft foute beslissingen gemaakt en prioriteiten gehad, maar nu zit ze in de penarie. Ik zou het verleden het verleden laten, en kijken hoe ik haar nu praktisch kan helpen. Wil je later ook afgerekend worden op foute beslissingen als je ze niet meer terug kunt draaien??
Boodschappen kun je 1 keer per week laten bezorgen. En verder zou ik kijken of je nog familie kunt laten inspringen en zelf ook wekelijks tijd vrij kunt maken.
Maylise.......
ben je gek geworden??? In deze situatie je moeder in huis nemen... Lijkt me niet. Dat is nogal wat zeg. En Sannie geeft net aan dat ze baalt van haar schuldgevoel, omdat haar moeder haar vroeger eigenlijk best in de steek heeft gelaten. En nu zal ze zich 24 uur per dag met haar zorg belasten.....
Nee, niet gek geworden
Ik vind het niet zo'n rare suggestie. Moeder geeft aan dat ze heel eenzaam is, dat ze graag gezelschap wil. Goed ze heeft in het verleden fouten gemaakt maar wie niet. Nu is ze eenzaam en nu mist ze misschien wel het wonen met meerdere mensen en de vanzelfsprekendheid van samen zijn zoals ze dat met haar man had. In haar dochters gezin kan ze dat misschien weer vinden. Misschien wil ze dat helemaal niet natuurlijk, dat kan ook nog.
Ik heb laatst mijn moeder ook gevraagd maar die wil liever zelfstandig blijven wonen zolang het nog kan dus nu gaat ze bij ons in de buurt zelfstandig wonen zodat ze haar onafhankelijkheid heeft maar wel 's avonds bij ons kan eten en zo.
Dat kan ook een mogelijkheid zijn, moeder in eigen huis blijven maar dan 's avonds bij haar dochter eten en bijvoorbeeld elke week samen met dochter boodschappen doen. Daarnaast zou je haar kunnen stimuleren om via de kerk/buurthuis of dergelijke misschien af en toe naar een koffie uurtje of activiteit voor ouderen te gaan.
Maylise
Plannen
Dat plannen vind ik ook een heel goed idee, moeder heeft een moment om naar uit te kijken, jij weet wanneer het bezoek terug eindigt en daarna pik je je eigen draad weer op.
Ik denk dat het niet persé een vast moment per week hoeft te zijn, als je in het weekend even telefoneert om te zeggen wanneer je kan bijvoorbeeld heeft ze ook in het weekend al eens iemand gehoord.
Mijn moeder claimt me ook als ze ziek is en thuis zit maar ze was er vroeger zelden voor mij, dat blijft toch in je hoofd hangen. Ze geeft zelf toe dat ze niet wist hoe ze met kinderen moest omgaan, zelfs niet met haar eigen kind blijkbaar, gelukkig kwam er maar één denk ik dan.
Ik voel me kribbig als ik aan de afgelopen maanden denk en ik ga ook strikter mijn leven scheiden met het hare en noteren in mijn agenda wanneer ik langs ging, zo kan ik inschatten hoe lang het geleden was en of het wel past voor mij zodat ik me noch naar haar toe noch naar mezelf toe ontevreden hoef te voelen achteraf.
Nooit plannen
Neem je moeder nooit in huis!!!!! Ik heb het wel gedaan met mijn vader en het viel zo tegen. Je bent je hele leven kwijt.
Ook bezoekjes plannen is de oplossing niet want als je een keertje niet kunt dan is er een probleem. Om eerlijk te zijn zou ik ook met haar overleggen om te gaan wonen bij/in een zorgcentrum. Zo leert je moeder nog wat mensen kennen en er is veel aanspraak.
Nou nou koentje
Gek geworden? Hoezo? Zó vreemd is het toch niet? Wij hebben ook een periode serieus overwogen om mijn (schoon)moeder in huis te nemen. Een vriendin van mij is bezig met een grote verbouwing, zij gaat met haar gezin in het huis van haar ouders wonen en ze bouwen voor haar ouders een kleiner, gelijkvloer appartementje op het erf. Zodat ze straks voor hen kan zorgen.
Tirza
Suggesties..
Hoi
Bedankt tot dusver voor de suggesties.
In huis nemen is idd. echt geen optie, zou beslist niet goed gaan. Ons huis is vrij klein, we hebben 3 kinderen en als ze al eens een middagje komt vindt ze het altijd heel druk/lawaaierig (de geluiden van een gezin zeg maar..)
Ze woont nog op zichzelf in een eigen seniorenhuisje (soort bungalowtje), wel aan een hofje met enkel bejaarden. Maar iedereen woont op zichzelf en redt zichzelf. Het idee van een aanleunwoning vindt ze wel iets, maar dan moet deze woning in de verkoop. Ligt gevoelig vanwege de herinneringen aan mijn vader (samen met hem daar lang gewoond), niet iets wat je zomaar even beslist. Maar ze kent een paar dames die in een aanleunwoning wonen en daar is ze wel altijd lovend over.
Heb haar nu zo ver weten te krijgen dat ze 1x per week naar een eetproject voor ouderen gaat. Verder vindt ze koken nog wel leuk en doet ze dat nog graag. Dus ze krijgt haar voeding wel binnen.
De boodschappen is een nieuwe kwestie omdat eerder haar broer dat altijd leuk vond om dat samen met haar te doen (samen in de auto en dan naar het winkelcentrum en gelijk koffie drinken enzo). Valt sinds kort dus weg..
Ik heb nog 1 zus die ook in de buurt woont en wellicht kunnen we om en om elke week even gaan. Blijft lastig, maar tuurlijk zie ik ook (ondanks het verleden) dat ze een oude en eenzame vrouw is.
En ja, tuurlijk wil ik mezelf recht in de ogen kunnen kijken later als ze er niet meer is....
Ik denk nog even door, jullie ook ?
groet Sannie
Koffieochtend
Kun je je moeder niet zover krijgen dat ze de andere dames van het hof op de koffie uitnodigt. Eén voor één of allemaal tegelijk? Misschien klikt het als groepje of heeft ze met één of twee een klik en dan wordt haar wereldje ook weer wat groter.
Is er een regiotaxi in haar buurt? Dan kan zij ook af en toe alleen op stap.
J.
Buurthuis
Mijn moeder is een tijdje naar een soort huiskamerproject geweest van een buurthuis. Daar ging ze dan 2x per week heen, en werden ze beziggehouden met uitstapjes, knutselen, etc. Ze vond het heerlijk. Iets om naar uit te kijken, vaste punten in de week en afleiding.
Je kan googlen op ouderenzorg of welzijn ouderen, voor iets in haar buurt. Soms weet de gemeente ook meer, of maatschappelijk werk.
Ik herken je gevoel helemaal en zou NOOIT mijn moeder in huis willen hebben, ik word al helemaal gestressed als ik er op bezoek ga ( mijn moeder is inmiddels licht dement) maar ik vind het wel fijn als ze het gezelliger heeft. Dus misschien is zoiets ook iets voor jouw moeder?
Zorgcentrum
Vaak is er bij een zorgcentrum ook de mogelijkheid van "dagbesteding", elke middag een activiteit waar je ook als buitenstaander naar toe mag.
Tirza
Dagbesteding
Helaas zijn de regels om terecht te kunnen bij 'dagbesteding' een stuk strenger dan voorheen. 'Alleen maar' eenzaam en verdrietig is niet genoeg meer.
Ga eens praten met de ouderenadviseur in je gemeente. Kun je vast in de gemeentegids vinden onder het kopje welzijn of zo.
Kan ook betaald
Bij zorgcentra kun je tegenwoordig ook 'betaald' deelnemen aan aktiviteiten. Dit komt voort uit de strengere regels voor indicatie....Wil je graag meedoen en je hebt niet genoeg of geen indicatie dan kan je lid worden van bepaalde aktiviteiten die soms per stuk worden betaald (b.v. voorstellingen) en soms wekelijks zijn en waar je per maand een bedrag voor deelname betaald.Dat zijn geen extreem dure bedragen. Bij ons in deelname aan de knutselmiddag b.v. per maand 9,50 en daar zit matriaal en koffie bij in. Een avondvoorstelling is ong. 3,50 incl. 2 kopjes koffie. Educatieve lessen (schilderen,internet etc,)elke week is per maand 7,50 excl. matriaal, wandelclub is zelfs maar 4,50 per maand enz. enz.
Hier komen veel wijkbewoners een ochtend of middag langs in het verzorgingshuis voor een aktiviteit. Wel allemaal ouderen natuurlijk. Sommigen plakken er meteen een maaltijd (warm) betaald aan vast...Zo en ze hebben de dag weer rond.Ouderen hebben zo ook een beetje vertier nodig.
groeten albana
En verder....
Bedankt voor de suggesties..
Mijn moeder woont in een dorp met zorgcentrum, buurthuis en naar mijn idee zijn er nogal wat activiteiten voor ouderen (dorp waar ze woont is een behoorlijk vergrijzend dorp waar jongeren veelal wegtrekken).
Op dit moment zit mijn moeder (door het beroerde nieuws om haar broer) in een soort van depressie. Het slechte nieuws is ontzettend hard aangekomen. Wat ik ook wel snap; zij leunde na de dood van mijn vader erg op broer en dankzij zijn inspanningen van trouw langskomen en haar mee op stap nemen is ze van heel wat eenzame uurtjes gered.
Ik merk dat dit even een hele slechte tijd is om iets voor te stellen van activiteiten voor ouderen, barst dan meteen in tranen uit. Slechte timing, staat ze nu niet voor open om ergens gezellig te gaan kijken of het evt. iets voor haar is. Later wellicht......
Zus 1 woont in buitenland, maar zus 2 (die eveneens niet vaak/graag komt) komt af en toe wel. Heb besloten om met haar in gesprek te gaan om te kijken of we e.e.a kunnen verdelen wat betreft het langsgaan enz.....
De emoties eromheen (mijn boosheid enz..) is naar mijn idee iets waar ik zelf uit moet komen. Ik zie het niet meer zitten om een vrouw van 80 te confronteren met zaken van vroeger.
Maar het blijft lastig en het ligt gevoelig......
Wordt vervolgd.....
Bezoek
Is het een idee je moeder aan te melden bij de Zonnebloem of zo, dat ze met een bezoekster van deze organisatie contact heeft?
Hebben jullie 'iets' met een kerk, liggen daar mogelijkheden?
En heb je al contact gezocht met een ouderenadviseur in haar dorp?
Ook lijkt het me geen gek idee zelf wat gesprekken te hebben over de situatie, bij maatschappelijk werk of zo. Het is gewoon heel lastig! Voor haar - en voor jou!
