Ben ik te hard voor mijn moeder? (zieke schoonzus)
De vrouw van mijn broertje is heel erg ziek. Eigenlijk kan het alle kanten uit. Ze kan beter worden, maar ze kan ook dood gaan. Ik zal daar niet te veel over uitwijden, maar het is vrij dramatisch. Nu is het wachten op allerlei uitslagen en hoe zij zich gaat ontwikkelen.
Elke keer als ik mijn moeder spreek zegt ze dat ze er een heel slecht gevoel over heeft. Met een sombere stem en blik zegt ze dat ze bang is dat het helemaal verkeerd afloopt. Net aan de telefoon ben ik heel kwaad geworden. Ik heb geen zin in dat pessimistische gedoe. Ik word daar helemaal zenuwachtig van en bang van. Ik leef meer in het moment. Uitslagen afwachten en wie dan leeft, die dan zorgt. Tuurlijk praat ik er veel over en vind het heel erg en ben ik bang, maar ik wil niet te veel somberen. Mijn broertje doet dat ook niet. Mijn moeder moest huilen toen ik boos werd. Mijn vader leeft niet meer en ze moet het ergens kwijt. Bij mijn broertje kan het niet, dus maar bij mij. Wat vinden jullie? Ben ik te hard? MOet ze haar pessimistische gesomber wel bij mij kwijt kunnen? Pffff ik weet het niet. Ze is ook maar alleen snap je. Maar ik word ook heel bang van die negatieve vooruitzichten van mijn moeder. Tuurlijk ben ik ook bang dat het verkeerd gaat, maar om nu te roepen dat je er zo'n slecht gevoel bij hebt.....
(mijn moeder heeft trouwens wel vaker gevoelens over en dat komt vaak niet uit, dus ze is echt niet voorzienend zeg maar). Of moet ik maar als praatpaal fungeren?
Txs voor jullie mening!
Suus
Jouw moeder is net zo bang als jij, maar jullie gaan er anders mee om.
Jij hebt een manier gevonden om je angst nog even weg te parkeren. Je moeder is in haar eentje aan het dealen met het slechtste scenario. Ze kan niet relativeren want er is niemand in haar buurt.
Ik sluit me aan bij Sinilind's advies. Als je het kunt opbrengen luister dan naar haar. Vertel dat jij wilt blijven uitgaan van een positief perspectief.
Sterkte! Amarena
Sluit me ook aan
Probeer haar uitspraken niet als profetisch te zien en hou het klepje op je ziel terwijl je naar haar luistert. Ik denk dat ze bang en eenzaam is en je nodig heeft. Als je haar richting de positieve kant wilt praten zal je eerst moeten luisteren, vrees ik. Daarmee bedoel naar wat haar het meest angst inboezemd. Eerst begrijpen en dan begrepen worden.
O en enigszins ot: ik vind juist het wachten het allermoeilijkste.... Dus dat kiezen op mekaar kan ik ook niet zo goed...
Sterkte, ik hoop dat je schoonzus beter wordt.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ligt eraan
Als ik wist dat zij haar sombere praatjes alleen aan mij vertelde en daardoor voor mijn kleine broertje een steun en toeverlaat was, dan zou ze genoeg krediet hebben om naar haar zwarte scenario's te luisteren.
Ik zou het haar enorm kwalijk nemen als ik zou weten dat zij haar sombere praatjes ook tegen mijn broer zou houden en daar zou ik haar op aan spreken.
Jullie hebben het waarschijnlijk allemaal moeilijk met de situatie, maar je broer en je schoonzus verdienen nu alle steun zonder dat mensen met hun persoonlijke sores bij ze komen, dus dat is de lijn die ik voor ogen zou houden.
J.
Idd maar luisteren
dank jullie voor je meningen. Mooi gezegd dat ik mijn klepje op mijn ziel moet houden
het is zo moeilijk als je zelf bang bent als een ander het slechtste scenario uitspreekt. Dan kan ik wel gillen. Ik ben er meester in om het weg te stoppen. Als het zover is, ga im wel bang zijn zeg maar. Soort van struisvogel. Ze heeft me beloofd het niet bij mijn broertje te doen. Mijn schoonzus is niet aanspreekbaar. Ze heeft kanker en een zware hersenbloeding gehad, waardoor ze in een coma ligt. Maar mijn broertje heeft bij mij laten vallen dat hij gek wordt van mijn moeder. Ik denk dat ze hem ook niet echt opbeurt. Ik ga haarvzeggen dat ze dan maar mij moet gebruiken om tegenaan te jammeren. Ik kan het beter hebben dan hij.
Groetjes,
Suus
Heel veel sterkte
Wat heftig dit!
Dit is zó extreem, dat maakt het voor iedereen moeilijk om emoties de baas te kunnen.
Wat goed van je dat je er voor je broer én je moeder wilt zijn. Moeilijk ook, omdat zij uitspreekt wat jij wilt wegstoppen. Voor jou voelt dat hardop uitspreken waarshcijnlijk alsof je het daarmee realiteit maakt en daar ben jij nu niet mee bezig.
Ik hoop voor jullie dat er lichtpuntjes komen deze kerst en dat het de goede kant op zal gaan.
Groetjes van Amarena
Amarena
hoi amarena,
Ik denk dat je het goed verwoordt. Als uitgesproken wordt waar we bang voor zijn, lijkt het of het echt gaat gebeuren. Het is inderdaad heel extreem wat er nu gebeurt. Echt iets waarvan je denkt dat zoiets altijd bij mensen ver weg gebeurt. De artsen zeggen ook dat dit zo uitzonderlijk is. De kans dat je de staatsloterij wint is vele malen groter aldus de neuroloog. Maar goed, ze is jong (37) en de wonderen zijn de wereld niet uit denk ik dan maar. maar ze is er zo slecht aan toe dat er dus ook echt een wonder moet gaan gebeuren. Ik vind het heel erg voor mijn broertje en dochtertjes. Het enige dat we kunnen doen is er heel veel voor hem zijn, de was doen, kinderen opvangen etc. Maar als mijn moeder begint te jammeren (en als ik het zo opschrijf dan snap ik ook wel dat ze dat doet) dan word ik helemaal naar ervan. Maar toch ga ik er maar voor haar zijn, vanochtend sprak ik haar en merkte dat ze voor haar doen positief gaat zitten doen en dat hoeft ze niet voor mij te doen. Zo zie je maar, zitten we allemaal rekening met elkaar te houden terwijl we allemaal met hetzelfde verdriet zitten.
Groetjes,
Suus
Het is gewoon hartstikke naar allemaal!
Er zit niks anders op, je zit er samen middenin en opbeurende woorden tegen elk beter weten in, tja wat schiet je daarmee op.
Het valt niet mee elkaar goed aan te voelen en verstandig te reageren, je hebt allemaal je eigen gevoel en daarmee ben je alleen - als je begrijpt wat ik bedoel. Je kunt nooit in iemand anders huid kruipen. Heel veel sterkte en verbondenheid gewenst!
