Ben jij samen met je heftigste liefde?

Nee

Bij mijn heftigste liefde was ik vaak zo ongelukkig, ik ben blij dat ik nooit met hem getrouwd ben. Op mijn man, met wie ik nu al 10 jaar gelukkig getrouwd ben, ben ik wel verliefd geweest, maar nooit zo heftig. We begonnen als collega's en vrienden, en op een gegeven moment sloeg de vonk over zeg maar. We hebben een fijn seksleven, en hebben weleens ruzie, maar nooit lang. Ik zou hem voor geen goud willen omruilen met die ex waar ik zo ontzettend allesoverheersend verliefd op was!

Liefde op het eerste gezicht. Heftig, intens. We voelen elkaar goed aan, zitten vrijwel altijd op een lijn, hebben woordeloos overleg en zijn dolblij als de ander de deur binnenstapt. Al meer dan 20 jaar.
Rosa van der Zanden

Ja,en hoe!

De man waar ik nu (al 12 jaar) mee samen ben,is mijn heftigste liefde.Ik heb hem na mijn scheiding ontmoet en er was meteen sprake van heftige verliefdheid ,passie ,huilen bij elk afscheid (ook door hem)elkaar een paar dagen niet zien en dan lijfelijk pijn ervaren.Ik heb nooit het vermoeden gehad dat dit soort heftige gevoelens echt bestonden,dacht dat dit alleen in de Bouquet-reeks voorkwam.Ik ben er ook van overtuigd dat ik dit maar 1x in mijn leven mee maak,en weet bijna zeker dat ( mochten wij ooit uit elkaar gaan,waar ik niet van uit ga)niets deze liefde kan evenaren.

Een keer

Zo'n bouquet reeks gevoel had ik ook ja . Alleen daar in hadden ze niet van die ruzies. Fijn dat het bij jou wel goed gaat.
Wat rot dat je geen relatie meer wil door die ervaring knurf!

Gewoon verliefd zijn is natuurlijk ook al heftig. Het is al een heftige emotie.
Maar wat ik met ex had ging verder dan dat. Ik kan het ook niet helemaal uitleggen, had het misschien niet eens geloofd als ik het niet mee had gemaakt. Voor ex ben ik ook verliefd geweest, en dat was ook heftig maar toch anders. Hm, duidelijker word het er niet op geloof ik.

Ik worstel er vooral mee of het nou het beste is om zo'n verliefdheid te hebben, en of ik erop moet wachten tot ik weer zoiets ervaar met iemand. Of dat 'gewoon' verliefd goed genoeg is, en misschien zelfs beter omdat de dalen bij ex ook erg diep waren.

En wie zegt dat ik ooit weer zon grote hevige liefde tegen kom hè. Is het dan beter om maar alleen te blijven terwijl ik ook een fijne minder heftige relatie zou kunnen hebben?

Zucht, soms kan je ook wel eens teveel nadenken over dingen .

Nee

Ik heb vroeger meerdere 'vriendjes' gehad. Vriendjes tussen twee haakjes, omdat het lang niet allemaal serieus was. Maar ik heb door die ervaringen wel gemerkt hoe verschillend je op iemand kunt reageren. Ik ben een keer verscchrikkelijk verliefd geweest op een collega. Toen hij liet merken ook verliefd op mij te zijn voelde het aan alsof de champagne was opengetrokken. Het geluk borrelde naar boven in mijn hele lichaam, dronken van geluk dus. Tijdens een zoenpartij met een andere man reageerde mijn lichaam daar nogal heftig op. Slappe benen, vlinders in mijn buik. En... om eerlijk te zijn was ik toen niet eens zo verliefd. Maar die zoen riep dat op. Geweldig! Ik heb een half jaar verkering gehad met een man die eigenlijk helemaal niet zo sympathiek was. Ik heb het dan ook een paar keer uitgemaakt. Maar als we elkaar dan weer zagen leek het wel zo'n filmtafereel. We vielen elkaar weer in de armen, tot zolang het duurde. Heftige gevoelens dus.
De man waarmee ik al 27 jaar samenleef heeft bij aanvang niet zulke heftige reacties bij mij losgemaakt. Ik vond het fijn om bij hem te zijn. Ik heb steeds heel erg het gevoel gehad dat het klopte als we bij elkaar waren. In plaats van heel erg heftige emoties zorgde dat juist voor rust. Meer een gevoel van thuiskomen.

Ik heb zulke heftige gevoelens wel gehad toen ik 17 was. Helaas was dat niet wederzijds. Wel geprobeerd, ook wat samen gehad, maar hij was niet verliefd op mij, zag me als een goeie vriendin.

Daarna nooit meer iemand tegengekomen op wie ik zo heftig verliefd was. Ik denk omdat dat destijs zo zeer heeft gedaan, dat ik me nooit meer zo "in iemand heb willen verliezen". Soort van zelfbescherming dus.

Met mijn man nu 16 jaar samen, en we hebben het fijn samen, maar toch...er kriebelt wel wat bij mij af en toe en dan zou ik willen dat ik weer eens zo verliefd kon worden, of dat ik iemand gehad zou hebben met wie dat wel het geval geweest zou zijn. Het is gewoon niet gebeurd.

Nog even

O ja, en op mijn man ben ik nooit echt verliefd geweest. Ik vond hem lief, betrouwbaar, eerlijk, loyaal, grappig, zorgzaam en voelde me veilig bij hem, en dat waren redenen genoeg om een relatie met hem aan te gaan. En dat is -ie nog steeds. En nu hou ik van hem.

Heftig en/of goed

Bij een heftige verliefdheid voel je alles op losse schroeven staan, dat geeft de spanning, de kick, de opwinding, het ademloze. Het gevaar maakt het groots en meeslepend, de angst voor verlies maakt alles intenser. Bij de beste verliefdheid voel je alleen een soort kloink, van sluisdeuren die sluiten, twee treinstellen die gekoppeld worden, zoiets. Een zo, dat zit vast en komt niet meer los gevoel. Dat kan op het eerste gezicht, maar evengoed op het twintigste.
Ik zou, als ik weer alleen was, niet in de rij gaan staan voor de achtbaan maar wachten op de kloink.

Oh wat grappig

dan zou ik kunnen stellen dat wat ik bij mijn man voelde in het begin als 'de beste verliefdheid' bestempeld kan worden. Natuurlijk wel een kriebels en een rood hoofd op foute momenten, maar geen achtbanen. Het was ook voor het eerst dat ik er actief werk van maakte

Disclaimer, kaaskopje

Dat 'beste' was natuurlijk geheel en al vanuit mijn perspectief en daarmee volkomen relatief, dat snap je

De kloinktheorie

Ik kan ook de kloinktheorie bevestigen. Kan me bijna letterlijk het kloinkmoment herinneren, al duurde het daarna door omstandigheden nog tijden voor we de weg vrij hadden zogezegd.Inmiddels meer dan 15jr samen en gelukkig samen. Als ik om mij heen kijk zijn de hele heftige affaires in de vriendenkring vrij vaak geeindigd even heftige drama's.

Nee

Mijn meest heftige liefde heeft mij jaren geleden verlaten. Voor die man had ik toenertijd alles wel willen doen. Het was overigens helemaal geen gezonde relatie. Dat zie ik nu pas.

De liefde voor de man met wie ik nu al weer 25 jaar samen ben heeft moeten groeien. Dat was niet gelijk vanaf de eerste dag. Het is langzaam gegroeid en het is nog steeds een mooie en diepe liefde. Maar ik heb mezelf nooit zo verloren in hem, ik heb mezelf nooit zo emotioneel afhankelijk gemaakt van hem en ik heb ook nooit zulke heftige gevoelens gehad. En die heftige gevoelens waren zeker niet alleen positief. Want misschien heb ik me in niemand zo verloren als in hem, niemand heeft mij ook zo gekwetst, zo boos en zo verdrietig gemaakt.

Kloink bij heftige liefde gehad

Ik denk dat ik geluk heb gehad ofzo. Want ik ben wel getrouwd met mijn heftigste liefde, maar ik heb dan ook wel een kloink-moment gehad. Ik heb dat altijd omschreven als "niet de vonk sloeg over, maar de bliksem sloeg in", maar ik neem aan de hand van de beschrijvingen aan dat dat ongeveer op hetzelfde neerkomt. Het is wel zo dat je moet oppassen voor het idee dat je hele leven net zo spannend en avontuurlijk blijft als in het woeste begin - wat natuurlijk evenmin zo is als dat je even verliefd en romantisch blijft als in het begin.

Hier ook zo, man vloog hoog in de wolken rond mij, ik liet mij op handen dragen, maar voelde niet die heftige vlinders zoals hij, ik besefte wel meer en meer het bijzondere, apprecieer, waardeer, respecteer. Nu 25 jaar later kan ik nog steeds zeggen dat ik/wij dezelfde keuze zou(den) maken, door goede en zware tijden heen, hij is nog steeds de knuffelaar welke mij ophanden draagt
Onze zoon heeft nu al een tijdje verkering, ik zie ook bij hem geen echte vlinders of roze wolken, het groeit en bloeit langzaam open, dat vind ik ook wel mooi, we zien wel wat de toekomst geeft

Kloink in de rebound

Mijn ex heb ik al op jonge leeftijd (puber) leren kennen. Ben eigenlijk bijna de relatie 'ingetrokken;' hij vond mij reuze leuk en boeiend en ik liet het mij aanleunen. Dan kom je in zo'n verwachtingen-stramien en voor ik het wist was ik getrouwd. Is ook geen erg gelukkig huwelijk geweest, al heb ik dat nog aardig lang weten vol te houden..

Pas toen ik een tijd na mijn scheiding mijn huidige man leerde kennen leerde ik wat 'echt' verliefd zijn inhoudt. Met dat gevoel van thuiskomen, dat hier al vaker beschreven is. We hadden zo'n 3 maanden verkering toen mijn zus aan me vroeg hoe ik over hem dacht. Was tenslotte toch wel eng en zo, als vrouw van in de veertig, met kinderen.. een nieuwe relatie.. Ik antwoordde toen dat als hij me op dat moment zou vragen ik zonder twijfel 'ja' zou zeggen. De 'kloink' was overduidelijk, bij ons beiden.
Natuurlijk 'doe' je zoiets niet meer, als je al 'zo oud' bent en alleen maar rationeel na mag denken van jezelf.. Dus heeft het nog een jaar geduurd voordat ie me daadwerkelijk vroeg en ik nog steeds direct 'ja' zei. Inmiddels zijn we twee maanden getrouwd en als ik jullie kloink-verhalen hoor, gaan we nog een mooie en langdurige toekomst tegemoet. Ik heb er alle vertrouwen in!

Kloink

Klinkt leuk, de kloink theorie!
Stiekem hoop ik natuurlijk op dit soort verhalen.
Ik denk dat ik het zelfde als maylisse heb. Je zo verliezen in iemand. Heel mooi, maar ik heb ook echt nog nooit zo'n verdriet gehad (en nog steeds) als toen hij bij me weg ging. En ook wel tijdens de relatie omdat je elkaar ook zo kunt kwetsen. De emoties waren op de een of andere manier zo heftig. Volgens de mensen om heen was deze relatie ook niet goed voor me, maar zelf zag/zie ik dat nog niet zo.

Nou ja, maar eens rustig aan kijken met mijn kloink man.

Datum, plaats en tijd.

Ik weet de datum en het tijdstip van de 'kloink' nog. Ik weet zelfs nog welke tegelrij op het perron. Ik had hem de week ervoor voor het eerst gezien. Hij vroeg me toen of ik koffie met hem wilde drinken. Ik had toen geen tijd. Maar wonder boven wonder trof ik hem de week er na op het treinstation. Ik ben voor hem gaan staan, en heb gezegd 'nu heb ik wel tijd voor koffie'. Ik ben normaal niet zo driest, maar ik wist dat ik deze man moest hebben. Het is mijn heftigste liefde geweest, maar het is wel sleets geworden. Ik was voor hem ook zeker niet zijn heftigste liefde. En dat doet nog steeds pijn, ook al zijn we al dik 20 jaar bij elkaar.

Bellefleur

Leuk, ik weet ook nog precies datum en tijdstip en exacte locatie. Grappig is dat.

Waarom doet dat pijn, bellefleur?

Bellefleur, ik snap niet waarom de wetenschap dat je niet de hefstigste liefde van je man bent je pijn zou moeten doen.
Ik ben verschillende keren heel heftig verliefd geweest en heb daarvoor de meest idiote dingen gedaan en ben er zelfs voor geëmigreerd. Ik was er van overtuigd dat ik niet zou kunnen leven zonder Hem (met hoofdletter), dat mijn leven geen zin meer zou hebben en ik Hem nodig had als ware hij zuurstof. Tja en vervogens ging het dan uit en merkte ik dat ik prima kon ademhalen zonder 'hem' (met kleine letter) en waarschijnlijk nog meer lucht had ook.
Terwijl ik weet dat ik prima zonder mijn man zou kunnen overleven, alleen moet ik daar niet aan denken. Het lijkt me dan wel een heel leeg kleurloos leven en iemand die zo mijn maatje is en zo naadloos bij me past, ik denk niet dat ik die ooit weer zou kunnen vinden. De kloink-liefde blijkt veel unieker te zijn dan die heftige vlammende verliefdheden, die waarschijnlijk meer op hormonen gebaseerd zijn en je niet eens goed laten begrijpen wie de persoon achter je eigen door roze wolkende verheerlijkte beeld nu eigenlijk is.
Mijn man en ik weten van onze vroegere liefdes en zijn daar absoluut niet jaloers op. Die waren niet geschikt voor je, zegt hij dan, want hij weet dat hij wel de juiste voor me is en viceversa.
Ja en ik weet ook nog precies de plaats en tijd van het kloink-moment. Dat was 5 minuten voordat hij me spontaan ten huwelijk vroeg. De bedoeling was dat hij die avond alleen bij mij zou eten, maar hij is nooit meer weggegaan. Die nacht hebben we sms-jes gestuurd dat we gingen trouwen, en de ochtend erop nadat hij een ring voor me gekocht had stonden we bij de pastoor op de stoep: "Wij gaan trouwen, wat is de eerst beschikbare datum?".