Ben verdrietig, het is uit met minnaar

Moeilijk

Hoe komt het dat het uit is ? weet je partner ervan ? ga je hem nog zien ? is het echt definitief ? ging het niet meer of is het om aan je eigen relatie te werken ? heeft hij een ander ?

Rouw

"Wat heb je gedaan om het te verwerken?"
Jezelf toestaan om hierover te rouwen, verdrietig te zijn, boos te zijn. Het zal lang duren voor je er overheen bent, vooral omdat je er niet over kunt praten. Focus jezelf op het gevoel van opluchting, bedenk alle voordelen dat dit geheim nu uit je leven is, wees dankbaar voor de mooie momenten met hem, maar zeg steeds streng tegen jezelf dat het voorbij en over is.
En wees extra lief voor je man, zodat je bij hem weer kunt terugvinden, wat je eerder kwijtraakte.

Iemand

"En wees extra lief voor je man, zodat je bij hem weer kunt terugvinden, wat je eerder kwijtraakte."

Zou je dit willen uitleggen?

Nieuwsgierig

Intimiteit, warmte, vriendschap, aandacht... op emotioneel en lichamelijk niveau. Die zijn soms zo ver te zoeken dat een andere meneer die broodnodige aanvulling kan en/of moet gaan bieden. Terwijl er zwaar genoten wordt van en met die meneer kan het niet anders zijn dan dat de intimiteit, warmte, vriendschap en aandacht voor de eigen man minder is.
Oftewel, wat hier zo heel vaak geroepen wordt: investeer (weer) in je eigen relatie. Wees dus lief en zoek daarin ook de troost in de rouw.
Maar goed, het begint natuurlijk met acceptatie dat die geheime meneer echt over en uit en voorbij is...

Dank!

Dank voor de lieve reacties. Ik heb het inderdaad moeilijk. Intussen heeft mijn "ex" wel contact gezocht: een sms gestuurd dat -ie me mist.... Ik ga niet meer reageren. Het is echt nodig dat we afstand nemen, de relatie was emotioneel slopend. Niet alleen omdat hij "ernaast" was, maar ook de relatie in zichzelf. Elke keer was het aan-uit-aan-uit, aantrekken-afstoten etc. We wisten beiden gewoon niet wat we er mee moesten, al was ik er eerlijk gezegd beter in om het een plaats te geven in mijn leven dan hij. Misschien omdat het naast mijn huwelijk mocht: met mijn man had ik de afspraak dat we er iemand bij kunnen hebben zonder dat de ander er last van heeft. Natuurlijk werkte deze afspraak in praktijk niet, omdat je toch een geheim hebt. En dat drukt. Maar ik had dus niet het idee dat ik iets vreselijks aan het doen was en dat idee had hij wel.
Vandaar dat hij uiteindelijk deze knoop heeft doorgehakt al is het tegen zijn zin (wat maar weer blijkt uit die sms. Maar ga echt proberen er los van te komen....

Liefs en sterkte allemaal, Linde

Het gaat over, maar wanneer?

Ach lieve Linde, ik ken het. Vorig jaar zomer is er ook een einde gekomen aan mijn affaire. Het opnieuw proberen met mijn man heeft niet gewerkt, ik zat nog te vol van verdriet. Allemachtig, wat heeft het een pijn gedaan. Ik wist niet wat ik kon doen om het minder te laten worden. Ging er als het waren "doorheen". Analyseren, terugdenken met weemoed, hopen, missen, huilen, wanhoop, alles heb ik de revue laten passeren. En het is overgegaan! Gelukkig. Mijn huwelijk heeft het niet overleefd, maar dat had meerdere redenen.

Heel erg sterk van je dat je niet reageert op zijn smsen. Geloof me, het gaat ooit over.

Ik zie hem dagelijks en ik kan echt met enorme opluchting zeggen: de pijn is weg, het genmis en verlangen ook. En dat is zooooo bevrijdend.

Sterkte meid,

Ook-ik!

Linde

Ik voel met je mee. Ook ik heb een relatie met een ander naast mijn man. Het stelt niet echt iets voor we zien elkaar zo nu en dan en stellen eigen relatie en gezin op de 1e plaats. Maar al meerdere keren hebben we bedacht dat het zo niet langer kon (kwam meestal van hem) en besloten we te stoppen.

Ik begrijp de pijn die je voelt, die voelde ik ook. Je voelt je machteloos en boos en verdrietig en het naarste is dat je het met niemand kan delen.

Tot nu toe hebben wij elke keer weer contact gezocht en hebben we de draad weer opgepakt. Vooral omdat we elkaar zo graag mogen, we zijn echt hele goeie vrienden en willen dat niet kwijt. We zouden ook kunnen overwegen om alleen vrienden te zijn, maar dat kunnen we (met name hij) thuis niet verkopen en de aantrekkingskracht is te groot als we samen zijn.

Ik weet ook dat dit eindig gaat zijn, nu is het vakantie en uit respect voor elkaars gezin hebben we nu een aantal weken geen contact en dat is goed, maar voelt zoooooo naar.

Ik hou er ook weer rekening mee dat we na de vakantie weer besluiten er een punt achter te zetten, maar in mijn hart wil ik dat niet.

Ik wens je sterkte, als je het echt wilt. Maar ik weet inmiddels uit ervaring dat gevoel zich niet laat leiden.

Natuurlijk gaat het over

Ik weet waar je doorheen gaat, heb het ook allemaal meegemaakt. Ik had ruim een jaar een affaire met een andere man. Ik heb er 2,5 jaar geleden een punt achter gezet om dezelfde reden als jouw ex-minnaar. Ik wilde niet meer in een leugen leven en ik wilde mijn huwelijk niet opblazen. Ik heb vreselijk veel verdriet en pijn gehad om het loslaten van die andere man. Een soort rouwproces was het, denk ik achteraf. Wat mij hielp het vol te houden was de zekerheid dat ik niet terug wilde naar af. Ik wilde er weer helemaal zijn voor mijn man en gezin.
Ik denk dat het grootste liefdesverdriet ongeveer 6 maanden heeft geduurd, daarna werd het geleidelijk minder. Inmiddels is het helemaal weg en ben ik dolgelukkig dat die tijd van vreemdgaan achter me ligt. Mijn huwelijk heeft het gered, we zijn er zelfs sterker uitgekomen. Mijn ex-minaar is inmiddels gescheiden en heeft een nieuwe vriendin. Als ik daar iets van hoor of zie, doet dat nog wel even pijn, maar dat is snel over. Kortom, het is een kwestie van volhouden en doorademen. Als je er echt voor kiest om te stoppen, dan gaat het een keer over!
Groet Doornroosje