Blijven voor de kinderen?
Ik voel me al jaren ongelukkig in mijn relatie. Heb niet het gevoel nog van mijn man te houden en om eerlijk te zijn ben ik opgelucht als hij eens een paar dagen weg is. Niet dat hij een vervelende man is, maar we hebben wel vaak ruzie omdat ik veel in hem mis en vind dat hij ontzettend negatief tegen de kinderen doet.
Elk weekend zit ik gespannen, we hebben niets meer met elkaar vind ik.
Hij denkt er heel anders over en vindt dat ik overdrijf.
Het punt is dat ik niet goed een beslissing durf te nemen. Ik doe er zoveel mensen verdriet mee, de kinderen vooral, dat weet ik want ik heb eerder op het punt gestaan weg te gaan bij mijn man en dat toen de kinderen verteld. Toen ben ik teruggekrabbeld omdat ze compleet overstuur waren, echt vreselijk om te zien.
Ook mijn man ga ik enorm verdriet doen want hij ziet zijn familie al niet meer en dan houdt hij helemaal niemand meer over.
Aan de andere kant vind ik dat ik ook recht heb op een gelukkiger leven en denk misschien dat het uiteindelijk voor de kinderen ook beter is want ze hebben ons wel eens vaker hele erge ruzie zien maken.
Ik voel me bijna dagelijks erg depressief, heb een zeer ongelukkig gevoel over mijn leven en dat van mijn kinderen. Er is altijd veel onrust in ons gezin door de spanningen.
Een ander punt is dat ik niet werk, het nu goed heb financieel gezien en dan kom te vervallen in de bijstand. Hoewel ik denk dat ik dat wel ga redden vind ik het wel een moeilijk vooruitzicht. Mijn man zegt ook dt ik dan alle banen zal moeten aannnemen die mij aangeboden worden, ik weet niet of dat waar is maar dat lijkt me oook geen fijn idee. Ik wil best werken maar wil geen smerig werk doen.
Ik vind het gewoon een hele zware beslissing en wil er heel graag met jullie over van gedachten wisselen.
Hetgeen wat me het meeste dwars zit is het verdriet van de kinderen. Bij andere lijkt het altijd zo dat de kinderen er zo makkelijk in meegaan, maar die van mij zijn echt helemaal ten einde raad.
Laatste stap
Wat mij betreft is scheiden echt een laatste stap. Eerst zou ik eens echt aan je relatie gaan werken samen met je man en kijken of je elkaar weer terug kunt vinden.
En zolang je kunt denken "Ik wil best werken maar wil geen smerig werk doen." ben je nog niet ten einde raad ofzo. Ik vind het enorm verwend klinken.
Eerst
Ik ben het met de vorige schrijfsters eens dat je eerst eens naar jezelf moet kijken. Wat kan je nu al doen om de omstandigheden beter te maken? Een gelukkiger leven krijg je niet automatisch door bij je man weg te gaan.
Pak samen met je man zijn relatie met de kinderen aan. Pak zelf je eigen relatie met je man aan. En ga vandaag nog bedenken wat je aan je eigen leven moet veranderen om het beter te hebben. Werk zoeken, bijvoorbeeld, dat wil de onderlinge verhoudingen nog wel eens op een gezonde manier opschudden en je lagten beseffen wie en wat je ook alweer bent. En mocht je dan over een tijdje alsnog besluiten dat je weg wilt, dan heb je met baan een betere start.
Wat negatief
Wat een negatieve reacties allemaal. Ik denk dat als je jarenlang in een matige (slechte) relatie zit, met zoveel ontevredenheid en spanningen, het echt wel beter wordt na je scheiding. Dan is het een heel slecht idee om op deze basis de bijstand in te gaan, dus ik zou beginnen met een baan te zoeken en kijken of je daar je draai in kunt vinden. Misschien verandert er daardoor ook wel wat in je relatie, als je zelf wat onafhankelijker wordt. Therapie kan natuurlijk ook, maar ik heb zo het idee dat je man dat ook niet ziet zitten.
Alleen
Als je gaat scheiden dan doe je dit vooral voor jezelf. Voor je kinderen is waarschijnlijk de beste situatie dat jullie bij elkaar blijven. Een scheiding is voor kinderen een verschrikkelijke ervaring en natuurlijk zouden ze het daar enorm moeilijk mee hebben. Voor kinderen is het meestal beter als hun ouders bij elkaar blijven behalve als er echt sprake is van geweld of een anderszins onhoudbare situatie.
Ik zeg niet dat je bij je man moet blijven. Dat is een afweging die alleen jij kan maken.
Wil je man aan jullie huwelijk 'werken'? Wil hij in therapie? Dan is dat misschien een startpunt. Ik weet niet in hoeverre het werkelijk zin heeft hoor; die therapie maar het zou jullie een bepaald momentum kunnen geven waardoor je het huwelijk toch nog een kans kan geven.
Verder zou ik sowieso nu alvast op zoek gaan naar werk. misschien veranderd dit de situatie sowieso wel. Als een van de partners thuis zit en de ander werkt kan je de situatie krijgen dat de thuiszittende partner meer bezig is met wat er allemaal mis is in de relatie terwijl de werkende partner niet alle invulling van zijn leven uit het gezin hoeft te halen. Ik zeg niet dat het altijd zo is maar ik ben zelf een paar jaar thuis geweest en mij viel toen wel op dat bepaalde aspecten die ik altijd in mijn werk vond ik nu thuis moest zien te vinden.
Daarnaast bouw je zo alvast aan een goede financiele toekomst en mocht je weggaan dan is dat een zorg minder.
In elk geval zou ik zeker niet weggaan zonder hier een flink gevecht voor te hebben geleverd. Voor je kinderen is een scheiding niet prettig, het is inderdaad iets verschrikkelijks wat je ze aandoet. Dat meen ik echt serieus. Dat moet je dus alleen doen als je echt geen andere alternatieven hebt en als je het echt alles hebt geprobeerd. Dan neem je de beslissing en aanvaard je de consequenties die erbij horen.
Misschien kunnen jullie in eerste instantie eens samen een dag of zo op stap gaan om serieus en open met elkaar te spreken? Te kijken of er iets is wat te redden valt tussen jullie?
je man heeft inderdaad gelijk dat je in de bijstand in principe alle banen moet aannemen die je aangeboden worden en die je kan doen. Nu loopt dat in de praktijk soms wel eens los maar dat hangt ook heel erg af van de gemeente waar je woont en de mensen die je tegenover je treft bij de sociale dienst. Je bent dan volkomen afhankelijk van de goodwill van anderen.
Verdiep je trouwens ook van te voren in huisvesting. Een woning verkrijgen kan heel moeilijk zijn en scheiding is geen reden voor urgentie verklaring in de meeste gevallen. Je kan je in elk geval al gaan inschrijven voor het geval dat.
Veel sterkte!
Zoek je geluk
Ik lees vooral dat je ongelukkig voelt met je leven, mede door spanningen in het gezin. Daar ben je zelf ook onderdeel van. Ik vind dat een mens altijd moet proberen om zijn geluk te vinden. Maar dit vind je niet altijd door te gaan scheiden, want je relatie is tenslotte maar een gedeelte van je leven, er hangt ook veel omheen waar je je geluk in kunt vinden. Mijn psych zei destijds: je geluk maak je zelf en je man is een toegevoegde waarde. En ze heeft, wat mij betreft, gelijk gehad.
Het advies: zoek op waar je gelukkig van wordt, een baan bijvoorbeeld, waardoor je je gewaardeerd voelt, of iets met de kinderen, leesmoeder op school of vrijwilliger op hun sportclub, ga zelf sporten of doe een cursus, ga dansen of mozaieken ofzo. Vindt uit of dit een positieve impuls geeft aan jouw gevoelens en de spanningen die om je gezin heen hangen en wat voor uitwerking dit heeft op je man en kinderen. Het is best een poging waard, scheiden kan altijd nog.
Een scheiding doet ieder kind enorm verdriet. Alleen laat niet ieder kind met zijn verdriet aan anderen zien. Het feit dat jouw kinderen hun verdriet op deze manier aan jou laten zien, komt omdat jij hun moeder bent en zij zich bij jou veilig voelen om hun verdriet te uiten.
Werken
Volgens mij is de eerste stap werk zoeken. Niet alleen om je kans op een leuke baan te vergroten, maar om je leven te verrijken. Werk biedt niet alleen een salaris, maar ook zelfstandigheid, sociale contacten, nieuwe ervaringen. Ik denk dat dat al een groot deel van je probleem oplost.
Persoonlijk zou ik ook flink afknappen op een man die altijd negatief is naar de kinderen, en constant een gespannen sfeer in huis is ook niet niks. Ga met je man in relatietherapie en stel de relatie met de kinderen ook aan de orde. Met een beetje geluk zie je dan beter of er nog wat van te maken is of dat je echt beter kunt gaan scheiden.
En dan nog een tegengeluid over het effect van scheiden op kinderen. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en was ontzettend opgelucht toen zij uit elkaar gingen, het is echt niet zo dat alle kinderen er vreselijk aan onderdoor gaan bij een scheiding.
Llewella
Je brengt het altijd zo rot en veroordelend. Waarom zou je je eigen situatie moeten vergelijken met mensen die het (nog) slechter hebben? Word je daar blijer van?
Situaties vergelijken
ik denk dat ze dat bedoelt om vraagstelster een beetje op te schudden. Niet dat het helpt, als onze moeders vroeger zeiden dat de arme kindertjes in Biafra graag ons bordje hadden leeggegeten gingen we de warme hap echt niet lekkerder vinden.
Kom op vraagstelster, kom in actie, ga wat doen met je leven, ga wat doen samen met je man, ga wat doen met de kinderen. Geluk zal je niet zomaar omarmen als je op een flatje zit met een uitkering.
Je bent ooit met je man getrouwd. Wat zagen jullie toen in elkaar, wat deed je samen, wat was leuk om te beleven? Kom op, maak er wat van!
Lewella
je bent zelf ook nogal op jezelf gericht bezig door zo uitgebreid in te gaan op jouw reactie en je beweegredenen terwijl je de gene van wie dit draadje is niet eens persoonlijk aanspreekt. Het lijkt alsof je meer over haar dan tegen haar praat.
Dat is natuurlijk een beetje het gevaar van deze communicatie waarbij je elkaar niet ziet. Maar laten we een beetje bij het onderwerp blijven.
Alleen, ik denk dat je voor vrijwilligerswerk de energie niet hebt. Maar een baantje zoeken lijkt op zich al een goed idee, vanwege de afleiding en het effect wat dat kan hebben op je zelfbeeld. Feit dat je iets verdient, iets doet naast j gezin. Voor de afleiding is het ook goed denk ik.
Probeer ook goed na te denken voor je its doet. Want je kinderen vertellen dat je gaat scheiden en vervolgens de boel afblazen omdat ze zo heftig verdriet hebben verdient geen schoonheidsprijs. Nou ja, dat weet je zelf ook wel. Maar probeer even rustig na te denken en de zaken op een rijtje te zetten.
Heb je al eens serieus met je man gesproken over therapie. Of heb je je al eens afgevraagd wat je precies graag anders wil, en dit goed besproken met hem zonder direct in een verwijtensfeer te komen? Heb je al eens met hem besproken waarom hij blijkbaar zo negatief is?
Sterkte!
Energie
Ik ben het niet eens dat "Alleen" geen energie voor een vrijwilligersbaantje zou kunnen hebben. Als het "leuk" werk is, en er waardering naar je toekomt, kan het juist positieve energie opleveren.
Het idee dat je iets moet ondernemen om het te krijgen, dat is meestal het probleem. Want als je depressieve gevoelens hebt, lijkt alles om je heen een stuk zwaarder dan het eigenlijk is en moet je je zelf een schop onder je kont geven om toch de stoute schoenen aan te trekken. En meestal blijkt achteraf, dat het reuze meevalt.
Hmm,
Jullie reacties zetten me wel tot nadenken, ik weet dat ik iets van mijn leven moet maken want ik zit hier maar te somberen, alleen heb ik het gevoel dat ik dat beter zonder dan met mijn man kan doen.
Ja, er zijn veel spanningen in ons gezin door ruzies, verwijt naar elkaar toe, ik voel me niet serieus genomen in mijn gevoelens, voel me heel erg gevangen zitten in mijn relatie.
Ik besef ook wel dat het geen rozengeur is om van een uitkering te leven voorlopig.
Ik heb vaak genoeg met mijn man proberen te praten alleen dat loopt altijd op dikke ruzie uit.
Ook vind ik het rot voor de kinderen dat er altijd die spanning heerst, ze hebben al verschillende heftige ruzies meegemaakt, o.a. die waarin ik zei dat ik niet definitief weg wou. Als mijn man boos is komt hij heel agressief over, dat is hij niet, maar in zijn houding lijkt dat wel, ook dat vind ik niet zo leuk voor de kinderen.
We hebben te vaak ruzie, wat moet je dan nog met elkaar?
Hij lijjkt niet meer op de man op wie ik verliefd werd en ik zal ook wel niet meer lijken op de vrouw van vroeger, zo gaat dat als je het niet meer met elkaar ziet zitten toch?
Ik loop hier echt al jaren mee rond, soms gaat het een periode leuk en goed, maar dan moet ik vooral mijn mond houden en irritaties wegslikken. Zo wil ik niet mijn verdere leven doorbrengen.
Ik ben ook koopverslaafd aan het worden merk ik wel, ik bestel via internet vanalles wat los en vast zit, om mijn rotgevoel weg te nemen. En het helpt helemaal niks want ik ben er niet eens blij mee met wat ik koop.
Therapie heb ik het wel eens over gehad maar man ziet daar geen heil in. Ik weet ook niet of dat iets zou kunnen betekenen want je moet het uiteindelijk wel zelf doen.
Ik wil best iets ondernemen maar ben zo depressief dat er niets meer uit mijn handen komt, ik ben moe, heb dagelijjks hoofdpijn, slik al anti depressiva wat niet helpt..
Stap 1
Hup, terug naar de psychiater, en snel een beetje! Als deze medicatie niet helpt, heb je blijkbaar andere nodig. AD zijn er is allerlei soorten en samenstellingen en jij hebt duidelijk een andere nodig.
Verteld dan ook over je koopverslaving. Daar zou je snel een einde aan moeten maken, anders hebben jullie straks ook nog financiële problemen.
Sterkte,
Maria
Therapie zonder man?
Want Antidepressiva kan goed helpen maar werkt toch het beste in combinatie met therapie.... Als je bij man weg gaat neem je jezelf mee en daar kan je ook best wat hulp bij gebruiken!
Mijk
Eerst aan jezelf werken
Uit elkaar gaan kan altijd nog. Maar verkijk je niet. Als je je man verlaat dan krijg je echt niet zomaar een uitkering. De eerste vraag zal zijn waarom zoek je geen baan. En waar wil gaan wonen?
Ik raad je aan om nu alvast naar een baan te gaan zoeken. Misschien krijg je wel wat meer energie als je werkt.
Therapie kan helpen. Andere medijnen.
En als je toch je man wilt verlaten. Vertel het dan als er helemaal zeker van bent. En je er klaar voor bemt om weg te gaan. Eerlijk gezegd vind ik het noet echt handig om tegen de kinderen te zeggen dat jullie uit elkaar gaan en het dan toch niet te doen.
Ook
Als er binnen jullie gezin al een lange tijd spanningen zijn, lijkt (relatie)therapie mij voor jullie de beste eerste stap, zoals zovelen hier hebben geopperd. Leren communiceren met en luisteren naar elkaar. Als je dat serieus naar je man overbrengt, zonder boosheid oid dat je echt ongelukkig bent, dan moet hij toch wel willen meewerken? Zijn boosheid is mss machteloosheid over de situatie? Dan kan therapie hem ook helpen zich te uiten. Daarna kun je altijd nog zien hoe jullie er in staan.
Zoek verder bezigheden buitenshuis, vrijwilligerswerk of betaald werk: verzet je gedachten. Ik vind je absoluut geen zeur, ik kan me best wel voorstellen dat je vastloopt in je malen en dat je je gewoon ongelukkig voelt en dat je iets aan dat gevoel wilt doen. Heel veel sterkte.
Teveel tijd
Ik denk dat je teveel tijd hebt. Teveel tijd om te piekeren, met jezelf bezig te zijn, in een negatieve spiraal te zakken.
Herken dat namelijk. Als ik teveel tijd heb, te weinig verplichtingen en te weinig mensen zie focus ik teveel op mezelf en daar word ik geen prettiger mens van.
Mijn tip: zoek alsjeblieft iets buitenshuis, een baan of vrijwilligerswerk. Je hersens moeten zich met iets anders bezig houden, letterlijk. Je krijgt meer interactie met andere mensen, feedback, je zult worden gewaardeerd om andere, eigen kwaliteiten die niets met echtgenote of moeder zijn te maken hebben, maar om wie je bent. Daarnaast minder tijd om dingen te kopen
