Boze moeder
Mijn moeder is een lieve zorgzame vrouw die altijd heel veel waarde hechtte aan het contact met haar familie. Op jonge leeftijd heeft ze veel meegemaakt (oorspronkelijk uit Indonesië). Vanuit die tijd heeft ze geleerd om altijd voor elkaar op te komen, dit is nog steeds iets waar ze zich heel erg aan vasthoudt. na het overlijden van haar broer heeft mijn moeder jaren geen contact gewild met zijn weduwe, uit een soort loyaliteit naar haar broer vanwege zijn huwelijksproblemen. Mijn oma heeft, ondanks dat zij niet veel goeds zag in haar schoondochter, wel altijd veel contact gehouden met haar, met name toen oma en opa hulpbehoevend werden. Vanwege de houding van mijn moeder naar de weduwe van haar broer hoorde mijn moeder altijd achteraf van oma en mijn tante over allerlei familie-etentjes. Mijn moeder heeft zich hier altijd heel erg buitengesloten gevoeld en heeft mijn oma en tante hier een keer stevig over aangesproken maar daar kwam toen alleen uit dat ze wisten hoe mijn moeder kon reageren op die vrouw en ze geen ruzie in de familie wilden. Na het overlijden van mijn oma is er een voorval geweest tussen mijn moeder en mijn neef waardoor er nu ook geen contact mogelijk meer is tussen die twee. Mijn neef is de zoon van de zus van mijn moeder en mijn moeder probeert al jaren om het voor elkaar te krijgen dat haar zus haar kant kiest. Ze vindt gewoon dat haar zus het voor haar op moet nemen, ongeacht met wie ze te maken heeft. Mijn tante kan natuurlijk de keuze tussen haar zoon en zus niet maken en zou het liefst willen dat e.e.a. bijgelegd wordt. Dit is een onmogelijke opgave want mijn moeder en mijn neef verschillen van mening over hoe e.e.a. is verlopen en wie excuses moet aanbieden. Dit heeft al heel wat vervelende confrontaties opgeleverd, met name bij het overlijden van opa.
Ik weet hoe mijn moeder dingen vanuit haar perspectief vaak heel gekleurd ziet maar heb haar wel duidelijk gemaakt dat ik me niet wil mengen in die zaken en wel gewoon contact met de familie wil hebben. Nu is het zo dat ieder contact wat ik met die familie heb voor mijn moeder een trigger is om zich weer buitengesloten te voelen. Ze heeft de keuze om mee te gaan maar omdat "hij" er is wil ze dat absoluut niet. Tegelijkertijd zou ze het eigenlijk wel heel graag willen maar dan wel als hij óf zijn excuses aanbiedt óf als "hij" wegblijft. Geen van beiden zal gebeuren. Kortom, nu kerstdiner met die kant van de familie gehad en dan hoor ik via mijn zus dat alles weer herbeleefd en opgerakeld is en dat mijn moeder nu heeft gezegd dat als ze overlijdt, ze absoluut niet wil dat de familie op haar uitvaart komt. Misschien dan haar zus maar waarschijnlijk niet want die komt niet voor haar op.
Ik snap het gevoel van mijn moeder, als je het vanuit haar standpunt bekijkt. Het is eigenlijk heel zielig maar zij kan gewoon echt haar eigen aandeel in al die ruzies niet zien en dat maakt het onmogelijk om het probleem op te lossen. Het contact met de weduwe van haar broer is een tijdje terug voor een deel hersteld maar als mijn moeder dan weer getriggerd is door bijv. het contact van mij met de familie, dan laait alles weer op, de vete met mijn neef is er ook nog, kortom dan is ze weer heel boos. Naar mij laat ze dat zo min mogelijk merken maar mijn zus neemt ze wel in vertrouwen. Ik voel me er heel vervelend onder want ik weet dat mijn moeder mijn loyaliteit naar haar zou willen maar daar tegenover staat dat ik graag met mijn familie omga (en dit ook blijf doen). Mijn familie laat me daarin vrij en de enige die daar wel eens haar verdriet over uit is de zus van mijn moeder. Ik weet dat ik zelf bepaal met wie ik omga maar als ik dan hoor hoe ver mijn moeder wegzinkt in haar boosheid en het gevoel dat zich buitengesloten voelt dan voel ik me toch ergens klemgezet. Is er iemand die dit herkent?
Olijf
Herkenning
Olijf, maak je niet te veel drukte over je moeder. Jij doet precies dat, waar de omstandigheden om vragen. Je moeder bedient zich naar jou (en anderen) van schuldtrucjes, en zet jou (en die anderen) daarmee onheus onder druk. Met recht laat jij je in het contact met je familie niet al te zeer leiden door wat je moeder ervan denkt en zegt.
Je moeder voelt zich buitengesloten en is daar regelmatig boos over. De keerzijde is, dat zij zichzelf (met haar conflictueuze opstelling naar bepaalde leden van de familie) buitensluit. Aan haar keuze om zo met haar familie om te gaan kleeft bovendien niet alleen het nadeel van een sociaal isolement. Dit isolement levert haar ook voordeel op: minder sociale verplichtingen.
Ik weet niet hoe oud je moeder nu is, maar hou er rekening mee dat naarmate mensen ouder en afhankelijker worden, hun verdraagzaamheid mee kan groeien.
De fysieke aanwezigheid van één enkeling binnen een groep, hoeft in principe echt geen onoverkomelijk beletsel te zijn om toch op vreedzame wijze aan die groep deel te nemen. Je moeder is het aan niemand verplicht met die enkeling te communiceren.
Geen herkenning maar
ik lees een verhaal over een persoon die vastgeroest zit in haar eigen wereld en niet meer de kracht of de souplesse heeft om dingen anders te zien/willen. Koppig.
Dat is lastig, vaak zijn het onderhuidse gevoelens en na veel jaren eigenlijk nergens meer op gebaseerd. Je moeder houdt iets in stand dat er eigenlijk niet meer toe doet (heeft dat er ooit toe gedaan?). Loyaliteit hoog houden voor haar broer die er niet meer is, ik kan me er iets bij voorstellen. Maar het is geen heulen met de vijand, dingen worden iets te ver uit proporties getrokken. Daarin zie ik koppigheid.
Dat is lastig, en ik zie eigenlijk die witte limo van Bert (familiediner, ideetje?) al voorbij komen.
Wat het lastig maakt voor jou is dat jij een andere insteek hebt, je vrij met familieleden wilt omgaan en daar ook vrij en open over denkt. Het is niet fair van je moeder om een vorm van loyaliteit van jou te willen die aansluit bij haar eigen gedrag. En dat heeft niets met verraad te maken (sommige mensen zien dat zo), jij bent van een andere generatie, ander persoon enz.
Een oplossing heb ik niet voor je, dit soort dingen hebben al een jarenlange geschiedenis. Die doet er heden ten dage geen bal meer toe, maar mensen houden graag vast aan dingen van vroeger. Want verandering, als ze dat al zouden kunnen, betekent onzekerheid en je kwetsbaarheid laten zien...
De boosheid van je moeder mag geen reden zijn om jou klem te zetten, alsof jij ook boos zou moeten zijn en je moeder hierin zou moeten steunen. Want waarom is je moeder eigenlijk nog zo boos, na zoveel jaren? Het leidt nergens toe en het maakt de dingen alleen maar onnodig gecompliceerd. En het houdt dingen in stand waar je je van moet afvragen of dat het waard is, want wat wil je moeder eigenlijk in stand houden.
Leven en laten leven, en vergeving. Je moeder zit zichzelf in de weg, maar ja, ga dat gesprek maar eens met haar aan. Niet makkelijk. Er is een stuk verandering in je moeder voor nodig, en dat is niet zo eenvoudig wanneer iemand dit soort dingen al zo lang in stand houdt.
Je zou haar steeds opnieuw kunnen vertellen dat jij geen deel uitmaakt van dingen die er (blijkbaar) vroeger zijn gebeurd en waardoor de situatie nu nog steeds zo is. En dat je loyaal bent naar haar, maar dat je ook graag de vrijheid hebt om met de rest van je familie om te gaan zonder je daarover vervelend te voelen of dat je klem gezet wordt.
Want eigenlijk claimt je moeder je daarmee, als ze dat van je verlangt.
Vader
Mijn man heeft zo'n vader. Resultaat is dat wij de ouders en de zussen van mijn man in geen 20 jaar hebben gezien. Die vader probeerde zijn zoon/mijn man te betrekken in zijn vete en verbood hem om met de rest van de familie om te gaan. Mijn man paste daar voor en wilde niet kiezen. Dus heeft zijn vader het contact verbroken met als gevolg dat hij zijn kleinkinderen nooit ziet. Het was een akelige man dus ik was al lang blij maar het spijt me voor mijn man en mijn kinderen.
Hoe dan ook, de enige tip die ik je wil geven is om je niet te laten dwingen om een kant te kiezen. Je verliest altijd. Rede is in dat soort mensen niet besteed dus je moet het helemaal uit jezelf halen.
Veel sterkte.
Fijn!
Wat fijn dat jullie gereageerd hebben en wat goed hoe helder jullie de situatie eigenlijk zien! Leuke meid en Moppeke, jullie hebben helemaal gelijk. Het is een stuk koppigheid van mijn moeder maar ook een stuk "ik voel me niet gezien" wat eigenlijk steeds terugkomt. Zolang als ik me kan herinneren zijn er altijd wel mensen geweest met wie ze in botsing is geweest en die ze niet meer wilde zien, spreken etc. Het is zo vervelend allemaal want er zijn ondertussen inmiddels meer familieleden overleden en dan wordt het kringetje ook steeds kleiner. Ook voor mijn moeder want die creëert inderdaad haar eigen isolement. Mijn vader is vorig jaar overleden en dat maakt ook dat ik vaak een rotgevoel heb als ik eraan denk dat ze vaak alleen is. Ik weet dat ze diep in haar hart eigenlijk graag betrokken zou zijn bij de familie maar dan komt het weer: eerst moeten er personen hun excuses gaan maken en net wat jullie ook zeggen, waar gaat het nu over?
Het blijft lastig maar ik heb in ieder geval wel steun aan jullie reacties. Dank daarvoor!
Ieder zijn heug, ieder zijn meug
Zolang zij voorrang geeft aan conflict boven een harmonieuze omgang met de familie, zit de behoefte om betrokken te zijn bij de familie bij je moeder wel erg diep in haar hart verborgen.
Tja..
Nou leuke meid, ze is er nogal door geobsedeerd wat er zich in de familie afspeelt dat ik meer het idee heb dat ze onbewust haar teleurstelling verstopt onder die boosheid en die boosheid wordt steeds feller. Ze is zo gefixeerd op ieder dingetje wat met de familie te maken heeft en de toon waarop ze dan dingen aan mij vraagt, is dan van dien aard dat je merkt dat wat je zegt gewoon niet tot haar doordringt. Ik heb afgelopen dagen geprobeerd om een opening te zoeken om haar te kijken of ze begrijpt dat ze zichzelf door haar houding ook buitensluit, maar ik ben er maar niet aan begonnen. Binnen de familie heb ik wel duidelijk kunnen maken dat het niet mijn verantwoordelijkheid is dat mijn moeder zich zo opstelt, dus het: ja maar jouw moeder ... is nu gelukkig niet meer aan de orde. Bij mijn moeder werkt het alleen nog maar als ik heel neutrale antwoorden geef of niet reageer. Ik had van de week haar zus, mijn tante, aan de lijn. Was heel apart om te merken dat die met een zelfde soort "niemand kijkt naar mij om" reageert als het over haar zoon en de familie van zijn vrouw gaat. Mijn tante heeft alleen niet de felheid van mijn moeder. Die is meer het Calimero-type, maar de boodschap was heel herkenbaar. Blijkbaar is het toch heel oud zeer waar ze allebei mee te maken hebben en ik vraag me af of dit ooit te veranderen zou zijn.
Nee
Dat is niet meer te veranderen. Ik heb een moeizame relatie met mijn zus en ergens ergens ergens heb je toch nog altijd in je achterhoofd iets zitten van: later als ik groot ben komt alles goed.
Die gedachte heb ik afgeleerd toen ik in mijn schoonfamilie terecht kwam. Mijn schoonmoeder heeft (had) een moeizame relatie met één van haar zussen: twee wijffies van in de 80 die gebeurtenissen van 50 (60,70) jaar terug ophalen om hun gelijk te bewijzen tegenover derden. Waar gáát het over? Nergens over, eigenlijk. Het is in al die jaren nooit gelukt om hun mening te veranderen, de andere kant te laten zien, dingen voorzichtig bij te sturen - enzovoort. Dat gaat me denk ik met mijn eigen zus dus ook niet meer lukken. En ik vrees met je moeder ook niet. Haar boosheid heeft haar gevormd, niet in een week tijd maar over jaren en jaren en jaren. Daar kom je niet meer van los, dat hoort bíj je op den duur.
Tirza
Je hebt gelijk
Ja Tirza, je hebt gelijk: haar boosheid heeft haar gevormd en daar komt ze niet meer van los.
Jammer voor je dat de relatie met jouw zus zo moeizaam is. Ik vind jouw omschrijving dat je diep ergens in je achterhoofd nog iets hebt van: later als ik groot ben komt alles goed, echt heel treffend. Want dat is het inderdaad wat je jezelf gaat voorhouden, maar eigenlijk weet je dat het valse hoop is. En ik denk dat het met oudere mensen dan ook nog eens zo is dat hun wereldje steeds kleiner wordt en dat die boosheid/hun gelijk krijgen, een soort van houvast is. Jammer!
Familie- of gezinscultuur
Aangezien je de verongelijkte opstelling ook ziet bij je tante (de zus van je moeder), denk ik dat zij waarschijnlijk het voorbeeld volgen van hun moeder (jouw grootmoeder). En als zij ermee zijn opgevoed, wordt het al helemaal lastig om verandering teweeg te brengen in de opstelling van je moeder.
Wat me aan jouw verhaal opvalt, is dat jijzelf een heel andere mentaliteit aan de dag legt. Prijs jezelf daar gelukkig mee, want als dochter van je moeder had je haar denken en doen ook klakkeloos kunnen overnemen (kopiëren).
Inderdaad
Leuke meid, duurde ff eer er weer antwoord komt maar er lopen zoveel dingen nu dat het Ouders Online er door in het gedrang komt.
Wat je zegt over mijn mentaliteit, ik werk er heel hard aan om dingen vanuit mijzelf te bekijken. Wat mijn moeder en tante laten zien is inderdaad het patroon van de familie, inderdaad oma en ongetwijfeld ook verder terug. Ik heb daar last van en daardoor kom je op een punt dat je patronen wilt doorbreken. Zelfreflectie is heel hard werken omdat je onbewust vaak terugvalt maar ook vanwege het punt dat je merkt dat patronen bij anderen blijven bestaan en dat dat dus ook een stukje verwijdering in de relatie met zich meebrengt.
Verwijdering
Afstand nemen is ook een vorm van pacificeren. Binnen bepaalde families is dit nu eenmaal een noodzakelijk ´kwaad´.
