Breuk met moeder
Hallo allemaal, ik heb besloten onderstaande te plaatsen om jullie mening en overdenking te vernemen. Ik zal proberen het beknopt te houden maar; zoals vaak met familie dingen, is dit moeilijk.
Toen ik 2 á 3 jaar was heeft mijn moeder mijn stiefvader ontmoet. Ze is met hem getrouwd en heeft een belabberd huwelijk van zo'n 35 jaar. Het was een man met een minderwaardigheidscomplex, verslaafd aan zijn sport(ging boven zijn gezin), negatief naar de wereld toe. Het ergste was dat ik als vuil behandeld werd, hij heeft zich jarenlang afgereageerd op mij, mij gekleineerd en me als ongewenst behandeld. Ik was een zenuwachtig wrak. Mijn moeder trok veel met mij op en sprong er altijd tussen als mijn vader het weer eens op mij voorzien had. Zij deelde met mij al haar ongenoegens over haar huwelijk en ik ben me daardoor emotioneel erg verantwoordelijk voor haar gaan voelen.
Toen ik uit huis was heb ik haar meermalen voorgesteld om te scheiden en nog wat leuks van haar leven te maken. Maar ze heeft het nooit gedaan.
Vorig jaar is hij overleden.
Ik heb het moeilijk gehad met het feit dat ik niet rouwde om mijn vader maar naar dat wat ik nooit gekend heb en altijd naar verlangd; een vader die van me hield.
Maart dit jaar heeft ze een man ontmoet, prima man lijkt mij. Sinds dat moment heeft ze zich volledig om hem heen gevouwen. Als ze al hier was, had ze haast te gaan. Afspraken zei ze af omdat ze bij hem wilde zijn. (ik heb co-ouderschap over mijn zoon-1 week bij mij-1 week bij zijn pa). Ze haalde haar kleinzoon, waar ze in het verleden knotsgek van was, op dinsdag en donderdag uit school en normaal bleef ze dan dinsdag eten en kletsen we bij. Nu werd ik gebeld en deelde ze me mee dat ze met hem kwam en wat we dan aten. Ik had het op prijs gesteld als ze het voorgesteld had en niet medegedeeld, ik heb haar dat (met moeite) ook gezegd, familie moet groeien, ik ben gewend onder ons te zijn en na een werkdag ongevraagd iemand nieuw erbij hoeft van mij niet persé. Ze vond het maar vreemd en later heb ik het maar gelaten. Ze vertelde ook intieme dingen aan hem, 'jij vertelt het toch ook aan anderen!', ik zei; 'Ja dat is mijn besluit daar ga jij niet over.'
Op een zeker moment besloot ik met haar te praten hierover, het eerste wat ze zei is dat ik jalours ben. Ik zei; 'Nou, dat is makkelijk, ik probeer met je te praten en jij plakt er dit etiket op, dan ben je er klaar mee.' Uiteindelijk was ze bereid te luisteren en vroeg ze begrip voor het feit dat ze zo van slag was omdat ze zo verliefd was en het zo fijn had met hem. Iets wat ik haar van harte gun. Een paar maanden later een soortgelijk gesprek met haar gevoerd en weer vroeg ze begrip.
Ondertussen ging het leven door, en liet ze soms mijn zoon tijdens het oppassen alleen achter in het huis van zijn pa met een vriendje omdat zijn pa 'weer zo laat was' en zij haast had om naar haar vriend te gaan.
Bij mij zei ze een afspraak om op haar geliefde kleinzoon na 3 keer checken met een rotsmoes af, anders moet ik samen met (haar vriend) * iets met ...(mijn zoon) gaan doen, verzuchtte ze bezwaard.
Ik ben van mening dat een nieuwe familie moet groeien en daar past best een uitje met je kleinzoon bij.
Ik had hen beiden een keer uitgenodigd om te komen eten, had veel tijd aan het eten besteed(-logisch), alles wordt ingeladen en zoef zoef, weg zijn ze.
Ondertussen had ik een burn out, nou ben ik niet van de hulpvragerige (maar goed ook!), bovendien kreeg ik er een pittige griep bij, mijn moeder besloot op dat moment weer eens zielig te doen over haar (tragisch verhaal) huwelijk en zei dat (haar vriend) * het ook zo erg vond. 'Ik heb er geen zin in.' 'Wat?', zegt ze. 'Ik zeg dat ik er geen zin in heb.'
'Oh', zei ze bedremmeld. Ik had overal pijn en voelde me beroerd.
^^Feit blijft dat zij 35 jaar bewust in dat huwelijk is blijven zitten, maar mij er als kind in meegesleurd heeft. Ik heb er heden te dage nog last van. Dit feit had ik altijd met de mantel der liefde bedekt; we doen wat we kunnen in leven met de beste overwegingen.
Nu ik zelf moeder ben....ik had het nooit toegestaan dat mijn kind zo kapotgemaakt werd...^^
Als jullie het nog kunnen volgen; 10 dagen na de aanvang van mijn griep sms-te ze wat we gaan eten op dinsdag, ik had het zo gehad, ik antwoordde niet, s'avonds belde ze en zei ik dat ik mijn zoon zelf zou ophalen, ik was het meer dan zat om afgewerkt te worden als bloedeigen familie, met een stem alsof er niets aan de hand was zei ze dat als ik zin had om weer gezellig samen te eten ik het maar moest laten weten. Later sms- te ze dat ik het maar moest laten weten als ik boodschappen nodig had(-altijd handig 10 dagen na het uitbreken van griep, duh. over betrokkenheid gesproken)
Die donderdag sms-te ze of ze mijn zoon nog op moest halen, het verdiend niet de schoonheidsprijs; maar ik kon het niet opbrengen om te reageren. Ze sms-te ook nog om te vragen of ik nog op haar verjaardagsfeest(in zaaltje) kwam. Tijdens een burnout ben je erg moe, de locatie was hier tamelijk ver vandaan, in de stad van haar vriend, ik ben nachtblind, in het donker rijden is voor mij zonder gein levensgevaarlijk. Ze heeft nooit voorgesteld of ik bij hen in de logeerkamer kon logeren of zoiets. Ze gedraagt zich continu alsof haar eigen familie haar geen bal kan schelen sinds ze een vriend heeft.
Ik ben niet gegaan, mijn hoofd stond er niet meer naar na haar maandenlange gedrag en ik voelde me niet optimaal(+ het rijden in het donker met mijn zoon). Ik heb dit niet vooraf laten weten, ik weet niet netjes, maar gezien de omstandigheden had ik het gehad.
Toen heeft zei de daaropvolgende dinsdag, de week van zijn pa, mijn zoon op school laten zitten, na 3 kwartier belde de juf zijn pa. Ik heb mijn grens getrokken en ze neemt 'wraak' in de week dat hij bij zijn pa is, niet logisch.(Ik vond het dus niet kunnen dat ze haar kleinkind liet boeten zonder bericht, hij begreep er niets van...)
Enkele weken erna, in mijn week, sms-t ze zijn pa om te vragen of hij nog wat aan sinterklaas deed. Dit is een vaste traditie dus....
Mijn ex was inmiddels zo kwaad over het schoolincident dat hij niets heeft laten horen.
Op kerstavond is mijn zoon jarig, een week hiervoor stuurt ze hem een kaart (dit jaar is ze met haar vriend tijdens kerst in een warm land) met E 100,- erin en besluit met de regels...
'Ik heb een fijne tijd met je gehad en hou nog steeds van je.'( ik vind dus dat ze zich gedraagt alsof ze verlaten is maar dit ook wel handig vindt dat kan ze zich verder op haar nieuwe leven richten/ik heb het er met vrieden over gehad, als iemand opeens afstand neemt wil ik graag weten waarom! Ze heeft nooit enig contact met een vraag in die richting opgenomen)
Ik had haar eigenlijk gewoon met sinterklaas laten komen bij mijn zoon, mijn instelling is dat kinderen buiten ruzie's van volwassenen staan. Mijn ex vond dit geen goed idee, zei had hem immers op school laten zitten.
Daar had hij een punt.
Ik ben na gaan denken over het gedrag van haar en kwam tot de conclusie; ze laat me eigenlijk voor de tweede keer vallen voor een vent. En dat voelt erg pijnlijk aan. Hiernaast heeft ze me geparenificeerd. Ik ben zelf gescheiden en mijn (gewezen) problemen met de vader van mijn kind gaan mijn kind niets aan. Ik mag hem daar niet mee belasten, zijn pa en ma houden van hem het meest van de wereld, dát is wat belangrijk voor hem is. Als ik hem, wat hij wel eens vraagt, zou vertellen waarom ik van zijn pa weg ben dan breng ik hem in loyaliteitsconflict enz. dus vertel ik hem dat we veel van hem houden, allebei.
In het licht van deze gebeurtenissen, voel ik me gekwetst en gepasseerd, ben erg boos, voel me er beroerd over en ben ik langzaam de relatie met mijn moeder in een ander licht gaan zien.
Ze heeft altijd gedrag ten toon gespreid wat mij liet geloven dat ze een hele goede moeder was en ik heb nooit echt mijn gevoel toegelaten. Maar als ik alles op een rij zet is het zo fraai niet. Daarnaast heeft ze naast veel goede eigenschappen ook vreemde, continu klagen over vriendinnen waar ze toch mee om blijft gaan, haar mening is de waarheidswet...
Voorlopig wil ik haar niet zien.
Sorry voor dit lange verhaal, objectief is het natuurlijk niet, maar ik stel het op prijs om te lezen wat jullie er van vinden.
Mijn dank ik groot, Nachtegaal
Sorry
voor een paar stomme schrijffouten, ik ben erg moe
Vermoeiend
Beetje afgezaagde manier van reageren, het bericht zit vol met dingen die gebeurd zijn en veronderstellingen maken onderdeel uit van gedrag van anderen, zo deel je de communicatie in in prettig of niet prettig en soms spreek je ze uit om opheldering te krijgen.
Als iemand iets liefs voor je doet, veronderstel je dat iemand je graag mag.
Als iemand je negeert, veronderstel je dat iets anders belangrijker is dan jij.
Als iemand je mishandeld, veronderstel je dat iemand je niet mag.
Afscheid
Wat ik lees in je verhaal is dat je tot het inzicht bent gekomen dat je moeder nooit de moeder was, is en zal zijn, waarvan jij -terecht- hoopt dat zij die zou kunnen zijn. Van dat gewenste beeld zul je afscheid moeten nemen en dat doe pijn. Wat je terugkrijgt is de vrouw die je moeder is, met bijzondere aspecten. Als je zover kunt komen dat je naar haar kunt kijken, zonder de verwachtingen die jij als kind ten opzichte van haar als moeder of als oma hebt en met het besef dat je leven verbonden is met haar, dan ben je al een stap verder. Als je dat ook nog met wat relativerende humor kunt doen be je vrij van de pijn die zij met zich meebrengt voor jou. Praten met een vriendin kan helpen.Niet zozeer over hoe 'schuldig' zij is, maar meer over hoe apart zij is, en hoe anders jouw verlangens zijn (geweest).
Je hebt wel een beeld van haar lange huwelijk en hoe slecht het was. Maar niet van haar motieven om erin te blijven. En om nu aan een derde relatie te beginnen. Bang om alleen te zijn? Bang om voor zichzelf te moeten zorgen? Je hebt zelf een andere stap gezet en daarmee jezelf bevrijd van die angsten die haar in een negatieve relatie hebben gehouden.
Om de band voor jezelf wat losser te maken denk ik dat het wenselijk is als jij en je ex-man beiden een andere oplossing zoeken voor het ophalen van kind van school. Niet meer leunen op je moeder. Zijn er geen andere moeders die je kind eventueel mee kunnen nemen?
Of je het vaste dinsdag-ritueel moet handhaven weet ik niet. Wellicht blijft het een goed moment om elkaar in elk geval te zien. Maar dan wel met minder verwachtingen over de gesprekken, de diepgang en de belangstelling die zij zou moeten tonen.
Ze zal ook niet de oma zijn die jij graag wil zien of die zij mondeling wel wil zijn, maar in de praktijk niet zal kunnen zijn (zoals ze dat ook niet kan als moeder). Dus daar kun je je zoontje tegen beschermen. Ook op dat gebied geen verwachtingen meer.
Ik zie je hele verhaal dus niet zozeer als 'ruzie' die uitgepraat en bijgelegd moet worden, maar als het bijstellen van een beeld en afscheid nemen van een kinderwens, hoezeer die wens ook gerechtvaardigd is. Ik hoop dat je genoeg overhoudt om haar goede eigenschappen te waarderen en met humor en een zekere afstand haar 'oplossingen' voor de problemen van het leven te beschouwen.
Tsjor
Helder...
Lieve Nachtegaal,
Ik vind je verhaal heel helder verteld en ik snap hoe jouw jeugd is geweest en hoe je je tot op heden daarover voelt..
Blijkbaar begrijpt jouw moeder de impact hiervan minder, hoe kijkt zij op haar ongelukkig huwelijk terug ? Wat zijn de sporen die het bij haar heeft nagelaten ? Zij moet al die jaren toch ook erg ongelukkig zijn geweest met deze man ???!!!!
Anderzijds; je leeft in het nu en tuurlijk gun je je moeder het nieuwe geluk met haar vriend, maar idd. zoiets moet groeien en je kunt niet zomaar aan komen waaien met een voor jouw relatief vreemde en verwachten dat jij deze man met open armen zult ontvangen.
Ik denk dat je er goed aan doet om je moeder even niet te zien. Pas op de plaats en nadenken hoe het verder moet, wellicht t.z.t. een goed gesprek met je moeder over hoe jij alles vroeger/nu hebt ervaren en dat je je gekwetst voelt enz.. ? Niet direct, maar eerst alles rustig laten bezinken....
Neem geen overhaaste beslissingen (een breuk is zo gemaakt en voor je dat ooit weer recht trekt zijn de littekens zo diep), maar je mag best aan je eigen geluk/gemoedsrust denken.....
Mijn schoonzusje heeft ook jaren geleden gebroken met haar moeder en je ziet nu dat ze volledig van elkaar vervreemd zijn, geen onderdeel meer zijn van elkaars leven en dat oma haar kleinkinderen ook niet meer kent..
Een breuk gaat dus heel ver en is heel pijnlijk, denk na wat je wilt en maak dit duidelijk richting je moeder....
STERKTE !
liefs Anna
Nachtegaal
zie je moeder als een afhankelijke, zwakke vrouw die nooit haar eigen keuzes heeft kunnen maken en niet de moeder kon zijn die jij nodig had.
Laat haar los in die zin, dat je geen verwachting moet hebben dat ze alsnog sterk wordt en wel voor jou of voor je zoon er echt kan zijn.
Zorg jij voor jezelf! Zorg jij dat je de sterke vrouw weer wordt en dat jij doet wat goed is voor je zoon en voor jou!!
sterkte
Goh meid
Ik herken veel in je verhaal.
Toen ik 18 was leerde mijn moeder een man kennen. Tot die tijd heeft ze zich aan mij vastgeklampt, was ik haar steun en toeverlaat, een soort surrogaat partner. Vanaf het moment dat hij bij ons in huis trok hebben ze me samen weggekeken. Enerzijds was ik blij dat ik mijn vleugels kon uitslaan en haar niet meer als een molensteen met me mee hoefde te dragen, maar ik kan als ik wil nog de pijn voelen die het deed dat ze mij niet meer nodig had. Nodig zijn voor haar was mijn manier om liefde van haar te krijgen. Dat leek opeens afgesneden.
De zorg voor kinderen terwijl ze zelf zoveel behoeften had (en die natuurlijk maar ten dele door kinderen worden bevredigd, hoezeer deze ook hun best doen voor haar te zorgen) viel mijn moeder loodzwaar. Toen ze haar vriend kreeg was zij voor haar gevoel nu eens aan de beurt. Dat lijkt voor mij een beetje op wat er nu met jouw moeder aan de hand is.
Het heeft me een tijd gekost (en een paar jaar therapie)om het allemaal te begrijpen en een plek te geven. Nu kan ik naar haar kijken zonder de behoeften die ik had als kind aan een moeder die er voor mij was ipv andersom. En dan is er wel een relatie mogelijk blijkt. Ze is de oma van mijn kinderen en die rol past goed bij haar.
Sterkte ermee, dit is een heel groot ding. Neem je tijd is mijn advies, en zoek iemand bij wie je je verhaal kwijt kan. Iemand die niet alleen maar met je mee praat of juist zegt dat er niets aan de hand is. In een confrontatie of breuk met je moeder zie ik zelf geen heil, dit zie ik als iets dat je met jezelf uit moet zoeken.
Tsjor
Allereerst wil ik jullie heel erg bedanken voor de betrokken en heldere concluderende reacties. Ik ben hier erg blij mee, vooral dat jullie mijn verhaal begrijpen.
Tsjor
Mijn moeder heeft nooit genoeg zelfvertrouwen gehad om te denken dat ze het alleen zou redden, triest genoeg. Hiernaast is ze altijd in de slachtofferrol blijven hangen. Opzich heb ik hier altijd een soort van begrip voor gehad. Ieder doet wat hij kan in het leven. Maar met de actuele gebeurtenissen ben ik gaan optellen en nu is de tijd aangebroken dat ik mijn gevoelens eens op een ga zetten. Iets wat ik eigenlijk nooit echt gedaan heb(-ook niet in mijn relaties, pijnlijk genoeg).
Ik ben tegenwoordig in cognitieve therapie en dit loopt bijna parallel. Ik kom nu op voor 'mij'.
Ik ben zelf helemaal niet van de slachtofferige, integendeel; ik ben altijd van de doorzetterige geweest, maar dan zonder naar mijn gevoel te luisteren, een fatale combinatie en heeft geresulteerd in een 2e burnout. (De vorige was velen malen erger en kwam door mijn relatie-die ik handhaafde omdat ik maar 'doorzette')
Maar feit blijft als rode lijn in mijn leven dat ik ontkend word als kind door mijn biologisch vader/mijn stiefvader en mijn moeder mij heeft aangewend als pseudo echtgenoot. Dit werkt erg ongezond voor een persoon. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe maar mijn referentiekader is niet een goed voorbeeld. Dus blijf ik zoeken naar 'gezond gedrag'. Moeilijk hoor.
Ik heb verder al maatregelen genomen, onze zoon kan nu heel de week terecht bij de bso indien nodig. Hij hoeft er niet lang te blijven, want ik ga minder werken. Dus dat geeft rust.
Verder wil ik voorlopig geen contact, ik wil rust(-ook al maalt het moet ik tot mijn spijt erkennen).
Omdat ik niet inzie waartoe een gesprek zou kunnen leiden, ik heb haar al twee keer aangesproken op haar gedrag. En dit waarmee ik met jullie over praat is uit den boze, ze werkt altijd nogal op mijn gevoel, ze is een instant schuldgevoelbezorgster (pfff wat een woord!) je weet wel; slachtofferrol gedoe.
Dus hou ik afstand. Zij heeft de afgelopen tijd duidelijk haar prioriteiten gesteld, en nu doe ik dat ook. Met gepaste trots overigens, eindelijk kom ik voor mezelf op.
Ik heb er overigens met een goede vriendin over gepraat, eentje die de dingen op een rijtje zet.Ze zei, ooit zul je toch de confrontatie aan moeten gaan en in gesprek gaan. Voorlopig niet, ik schuif het voor me uit.
Charrie (licht ot)
Wat had jouw moeder kunnen doen om voor jou niet als een molensteen om je nek te voelen? Ik vraag dit niet als verwijt maar als interesse. Eigenlijk valt de opvoeding van mijn kinderen mij zwaar maar een verkering zit er niet in (vanwege o.a. ziekte). Ik probeer niet op een van mijn kinderen te leunen maar je vervalt soms vanzelf in een bepaald gedrag. (bijvoorbeeld blij zijn dat je weer iemand spreekt na een paar dagen alleen zijn).
mss heb je tips
bedankt alvast
Anna
Hierboven heb ik al enkele stellingen van jou beantwoord. Het was bittere emo armoe, haar huwelijk. Maar inmiddels ben ik er wel achter dat zij een behoorlijk egocentrische instelling heeft, om nog tot heden ten dage haar slachtofferschap ten gehore te brengen en nooit mijn onvrijwillige rol hierin te benoemen.
We zitten al in een breuk hoor, en ik wil die afstand nu. Ik ben het zat om tijd met iemand door te brengen die alleen maar met zichzelf bezig is. Het is te ingewikkeld om aan mijn moeder aan te geven wat ik van haar wil. Ik wil haar gewoon momenteel niet zien. Ik voel me gepasseerd en niet alleen recent... Dus ik wil rust vanbinnen en alles op een rijtje krijgen.
Koentje
Dank voor je mooie bericht.
Ik heb richting haar ook geen verwachtingen, het is net of ik haar nu na al die jaren werkelijk zie zoals ze is, zo'n beetje wat jij beschrijft.
Ja, dat doe ik...met hart en overgave!
Charrie
Fijn, die herkenning.
Maar het is toch eigenlijk wel erg hé, dat kinderen in therapie moeten om stukjes heel te krijgen in de hanteerbaarheid van ouders. Kan de zin niet beter schrijven, sorry.
Ik denk dat dit binnenkort ook een onderdeel van mijn therapie wordt.
Ik zie dit voor mezelf ook als een losmaak proces, en denk dat het uiteindelijk ergens (voor mij) goed voor is. In het kader van 'beter laat dan nooit'!
Wat jij vertelt zal heel zwaar en kwetsend geweest zijn, kan ik me zo voorstellen. En dubbel, verlost van het juk en tegelijkertijd 'niet meer nodig'.
Pffff, soms ben ik al die emoties zo zat, probeer ik ff niets te voelen en gewoon lekker te leven!
Sterkte nachtegaal!
Je verhaal is heel herkenbaar.
En het zal je de nodige moeite kosten om, want dat is het eigenlijk, afscheid te nemen van een moeder die je eigenlijk niet had zoals het had moeten zijn. Volg je het nog 
Mij heeft therapie hierin heel erg geholpen, maar het heeft een paar jaar geduurd eer ik echt 'vrij' ervan was.
Ik heb een aantal jaren geleden een rigoreuze beslissing genomen om mijn eigen welzijn te waarborgen: ik heb geen contact met mijn moeder. Maar andersom geldt dat ook, toen ik niets meer van me liet horen (zonder dat daarvoor aanleiding was, er ging niets aan vooraf) heb ik ook nooit meer iets van haar gehoord.
Mijn moeder leeft in haar eigen wereld waarin zij de belangrijkste hoofdrol speelt. De rest is van zeer ondergeschikt belang. Ze heeft daardoor veel kapotgemaakt en altijd haar eigen belang voorop gesteld.
Ik denk dat ze zo in haar eigen wereld leeft, dat er gewoonweg geen ruimte is voor anderen.
Ik heb er vrede mee, het is zoals het is. Na jaren er tegen vechten en me irriteren heb ik nu al een paar jaar een stuk innerlijke rust. Een soort berusting is het eigenlijk.
Jarenlang heb ik mezelf ermee in de weg gezeten. Ik heb het destijds niet als een burnout gezien, maar het is zeker vergelijkbaar. Gelukkig heb ik een soort van oerdrang tot overleven, dat heeft me altijd op de been gehouden. Therapie was voor mij de beste stap die ik ooit had kunnen nemen. Het heeft me veel inzicht gebracht, maar ook heb ik voor mezelf een soort van gebruiksaanwijzing gevonden hoe hiermee om te gaan.
Mijn leven is een stuk rustiger, ik zit lekker in mijn vel en ben tot de ontdekking gekomen dat mijn eigen waarden en normen heel anders zijn dan het referentiekader dat ik had vanuit mijn jeugd. Ik heb me ervan los gemaakt.
Zie het ook als een soort van rouwproces, wat je doormaakt.
Ik wens je ontzettend veel succes en sterkte. Het is geen gemakkelijke weg, maar uiteindelijk kun je er zoveel beter van worden. Ga ervoor!
Marfje
Wat goed dat je hier alert op bent.
Ik denk dat je best (tijdelijk) op je kinderen kunt leunen, door als je bijvoorbeeld ziek bent ze meer te laten helpen met praktische zaken. Of een ander voorbeeld: mijn vader is kort geleden overleden en het voelde oké dat mijn kinderen mij probeerden te troosten terwijl ik moest huilen. Een kind dat de behoefte voelt om te helpen moet dat kunnen doen en daarin gewaardeerd worden.
Je mag best blij zijn als je je kinderen weer ziet. Wie wil nou niet dat de ogen van zijn moeder blij zijn als hij binnenkomt? Als je erna dingen zegt als: 'ben blij dat je er bent, het was zo stil...' Dat kun je beter niet doen. Voel je wat ik bedoel?
Wat mijn moeder had kunnen doen was haar leven oppakken, hulp zoeken bij volwassenen, mij laten zien dat ze zichzelf en haar leven onder controle had. Niet de problemen die ze met mijn vader had met mij bespreken, niet steeds zeggen: 'als ik jou toch niet had'. Om een paar dingen te noemen.
Nachtegaal
'Maar het is toch eigenlijk wel erg hé, dat kinderen in therapie moeten om stukjes heel te krijgen in de hanteerbaarheid van ouders.'
Maar wel een fact of life. Dat geldt wellicht ook voor mijn kinderen straks. En had ook voor mijn moeder kunnen gelden, die had het als kind niet bepaald leuk.
Maar volgens mij is het belangrijker dat je eerst even helemaal stil staat bij hoe het voor jou is geweest. En zo te lezen ben je daarmee al een flink eind op weg.
Succes
Moppeke
Dank voor je duidelijke verhaal, het voelt ook een beetje rouw-achtig, ik sta er duidelijk voor mezelf in en toch loopt het tegen een muur. Zal we een kwestie van gewenning zijn, wat jij zegt; een rouwproces...
Maar ik deel je mening, ik denk dat het ten goede van de rust zal komen.
Charrie
Tja...mag hopen dat mijn zoon er niet zo in zal staan...
Je laatste 2 zinnen; je slaat de spijker op zijn kop, ik sta er nu bewust bij stil. De tijd voor mij en het respecteren van mijn gevoel staat nu vooraan.
Ik denk dat bepaalde gevoelens in deze ook zullen moeten rijpen voor mezelf en dat ik er tzt ook meer rust aan zal ontlenen.
Verleden achter je laten
Eigenlijk vind ik toch dat je het op een andere manier vanuit je moeders ogen mag bekijken, Ze heeft nu een partner waar ze graag veel bijblijft, haar dochter is het huis uit, en ze wil nog zoveel mogelijk genieten de jaren welke ze nu nog heeft samen met haar nieuwe partner
Dat jouw problemen er zijn 'door' je moeder , daar sta ik niet zo achter, heeft zij haar problemen door haar ouders ? hoeveel generaties ga je terug gaan om de uiteindelijke schuldige te vinden ?
Jij hebt als volwassenen jouw leven, zorg ervoor dat jouw kinderen een zorgeloze kindertijd hebben (en daar ben jij en de vader op de eerste plaats zelf voor verantwoordelijk !)
Ik persoonlijk vind niet dat je zo boos op je moeder moet zijn, en ook vind ik dat je zelf verantwoordelijk bent voor je leven, probeer je zoon een fijne tijd te geven,
en hopelijk kan jij later ook een fijn leven hebben met een partner waar je heel veel om geeft ...!! (en kunnen jullie dan veel van elkaar genieten 
Tok
Zeg jij dit ook tegen je kinderen later? Ik ben bang dat dit niet goed zal vallen.
Ik geloof dat we onze shit van generatie op generatie doorgeven. En dat we daar allemaal onze verantwoordelijkheid in kunnnen nemen om dit te doorbreken. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit heb kunnen zien en oppakken. We zijn wel degelijk verantwoordelijk voor wat we met onze kinderen doen.
Als je zo belast bent door je verleden als Nachtegaal en het zo'n rol lijkt te spelen in je huidige leven kun je het meestal niet achter je laten zonder er eerst goed naar te kijken en het te verwerken. Pas dan is het mogelijk om het achter je te laten en begrip te hebben voor je ouders.
Voor het verwerken hoef je je boosheid en verdriet niet perse naar je ouders te uiten, je kunt er ook voor kiezen om het buiten hen om te doen en een tijdje afstand te nemen. Ik heb er voor gekozen om mijn moeder wel te confronteren, omdat ik bij haar een opening daartoe zag en afstand nemen geen optie was. Haar erkenning voor mijn ervaringen is me zeer dierbaar en heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Zonder had ook gekund, maar als ze mijn ervaringen had ontkend, dan was onze relatie niet zo liefdevol geweest als ie nu is.
Charrie
Dank je wel Charrie voor je bericht.
Ik heb zelf mijn uiterste best gedaan niet op het bericht van Tok te reageren.
Het raakt me te erg dit soort berichten, erg kort door de bocht, wat er op wijst dat iemand totaal niet weet waar het over gaat, of iemand die zelf zich totaal afsluit van een eigen onprettige geschiedenis.
Wellicht ten overvloede;
Ik had jaren alles met de mantel der liefde bedekt jegens mijn moeder, maar dit recente gedrag van haar is de druppel.
Zij hoort de verantwoordelijkheid tegenover haar dochter te nemen ivm het meeslepen van haar dochter in een erbarmelijke gezinssamenstelling. En nu durft ze haar eingelijke karige familie (bestaande uit mij en haar kleinzoon) te laten barsten voor iemand buiten de familie die ze 10 maanden(inmiddels kent). En dan nog slachtofferen over dat ze het zoooooooo moeilijk had in haar huwelijk.
Ik vind het schandelijk, ik keer me af.
Nee, ik ga haar er niet mee confronteren, niet met dit, en niet met haar huwelijkskeuze(en de opoffering van een veilige, steunende jeugd van haar dochter). Nu is mijn tijd aangebroken.
Vandaag zei een goede vriend nog; dat ik me vaak liet ondersneeuwen omdat ik zo met de gevoelens van anderen bezig was(-dat zij het maar fijn hebben).
Het is genoeg; het wordt nu mijn tijd.
Ook naar andere mensen in mijn omgeving.
(hoe ik dat ga doen weet ik dan nog niet precies! Maar er wordt aan gewerkt)
En verder....
Iedereen een mooi, emotioneel rijk en gezond 2010 gewenst.
Nu ga ik lekker slapen
Toevoeging charrie
Wat een mooi verhaal van je, met name de laatste allinea, wat fijn dat er een doorgang was om naar een nieuwe harmonie toe te werken.
Nachtegaal
Hopelijk komt die harmonie er ook ooit voor jou, ik gun het je van harte.
Als je de deksel van je beerput gaat halen en met je verleden aan de slag gaat, dan doe je dat niet uit zielepoterij maar omdat het eenvoudigweg niet anders gaat. Het is een boeiend maar af en toe ontzettend pijnlijk proces en dat ga je alleen aan als je lijdenslast te groot is om de deksel erop te houden.
Ik heb tijdens de periode dat ik er hard aan werkte ook reacties gehad als die van Tok. Misschien reageerde ik zelf ook wel zo in de periode voordat ik niet meer kon weglopen voor mijn emotionele problemen en is het een algemene reactie van mensen die niet bewust lijden onder de gevolgen van hun jeugd. Daarom is het wel belangrijk mensen in je omgeving te hebben die snappen waar je mee bezig bent.
Beste wensen voor 2010!
Charrie
Charrie, wat een diep- en onderbouwd mooi bericht, voel me bijzonder gesteund.
Ik ben nu aan het werk om het te (voorlopig) laten waar het is. En er niet voortdurend aan te denken met een somber gevoel.
Ben mijn eigen keuzes nu aan het maken, mezelf aan het 'bevrijden', soort van.
(en niet me onbewust slachtofferig te voelen, daar heb ik zó de pest aan )
Hoop dat het overkomt zoals ik het bedoel.
Liefs, N.
