De dik voor mekaar show..

Ja psies

"ik ben een hoogopgeleide, goed verdienende zelfstandig ondernemer met een langdurige relatie en een ogenschijnlijk 'niks aan de hand' kind en dan nog voel ik me een fremdkorper in mn eigen leven...Maar uiteraard is dat ook meteen het antwoord op mn verwondering: het ligt aan mezelf... "

Doe dan ook niet mee aan die poppenkast. Je doorziet het goed genoeg. Word dan nu ook eerlijk tegenover jezelf en laat binnen en buiten congruent zijn.

MR

Ohhh

nou, ik weet niet van welke planeet jij komt maar ik herken hier weinig van.
Mijn kind gaat straks naar de praktijkschool, ik heb een van-alles-aan-de-hand-kind die het stellen moet zonder perfecte ouder, die soms klaagt bij andere ouders en soms vrolijk vertelt over leuke dingen bij andere ouders, het altijd druk heeft, hoogopgeleid en zich goed in de vel voelt. Jammergenoeg gaat de crisis niet aan mij voorbij. Dat dan weer niet.

Voel jij je onzeker en vervreemd van anderen? begin dan met eerlijk zijn naar je omgeving, praat over wat je werkelijk bezig houdt en leg die schone schijn dan af!
succes

@donderkopje

Beste Donderkopje,

Het gedrag waar jij je af en toe onzeker en alleen door voelt behelst slechts burgermansgebruik. Jouw (gevoel van) vervreemding hoort bij het/een burgermansbestaan. Want laten we wel wezen: welke burger kan nu wel aan alle eisen voldoen? Kleinerende en/of intimiderende op- en aanmerkingen zijn ook niet van de lucht binnen het opdrijfsysteem dat onze ´samenleving´ heet. Geen wonder dat de meeste mensen hun problemen niet wereldkundig maken en geneigd zijn zichzelf nogal propagandistisch te presenteren!

Je bevindt je overigens in een paradoxale situatie. De afstand tussen jezelf en jouw milieu stelt jou in staat de daden van de mensen om je heen beter te beoordelen, dan als er weinig of geen afstand zou bestaan. Wil je echter een betere relatie met jouw milieu, dan is het zaak niet te te blijven steken in oppervlakkige beoordelingen, maar juist die afstand te verkleinen door communicatie. Je zult zien dat het voeren van een goed gesprek op z´n tijd je automatisch meer aansluiting doet vinden en meer betrokken doet voelen.

Ik zou zeggen, Donderkopje: heb de moed om uit te groeien tot kikker of pad en omarm het leven ondanks alle eraan verbonden risico´s. Aan een leven als misfit kleven ook nadelen.

Bij mij alles ook dik voor mekaar

Tegen mensen die ik niet goed ken doe ik ook altijd alsof alles prima gaat, maar meer uit een soort beleefdheid dan om ze te overtroeven.
Wanneer ik merk dat mensen geniepige nare opmerkingen maken over anderen weet ik dat dat nooit mijn vrienden zullen worden en die krijgen dus ook nooit te weten wat er allemaal wel niet mis gaat bij mij.
Mensen worden vaak leuker en echter naarmate je ze beter leert kennen.

Reaktie

@ onaangepaste prinses: wat fijn dat sprookjes nog bestaan en dat een onaangepaste prinses de moeite neemt het donderkopje tot een mooie kikker te willen kussen. Ik neem je lieve advies graag ter harte en realiseer me ter dege dat in elke andere prins(es) ook een mede-kikker schuilt. Ik moet dus alleen wat harder kwaken om herkend te worden om het wat gezelliger in de vijver te maken.

@ MR: ik ben eerlijk naar mezelf. Het is meer dat ik me gedwongen voel om niet eerlijk naar de buitenwereld te zijn om het spel mee te spelen.

@ Koentje: Van welke planeet ik kom? Het is meer de vraag: op welke planeet ben ik terrecht gekomen… Dat heel veel mensen -en jij ook- totaal niet kunnen relateren aan mijn omgeving snap ik als de beste. Vandaar dit draadje.

Nou

Dat lijkt me niks, zo'n omgeving. Ik denk dat het misschien wel deels aan jezelf ligt maar ook zeker aan de omgeving waarin je zit.
Want ik (hoogopgeleide in doorsnee buitenwijk in randstad) herken dit helemaal niet. De moeders van zoons vriendjes komen net als ik altijd bijna te laat hijgend het schoolplein opgerend, al mopperend op niet opschietend kind. En over dat soort opvoedgedoetjes (ochtendstress, boze kinderbuien, slechte slapers, enzovoort) praten we ook. Net als over ons werk en wat er daar wel/niet loopt (de kredietcrisis ging ook niet helemaal ongemerkt voorbij). Terwijl de contacten helemaal niet zo diep gaan.
Dus dat veroordelende is hier denk ik gewoon minder sterk dan wat jij beschrijft, ook in oppervlakkige contacten wordt niet alleen maar mooi weer gespeeld. Althans in mijn subclubje, best kans dat er andere ouders rondlopen die daar wel aan doen maar dat gaat dan gelukkig langs me heen.

Ohhh en nou

Even voor de duidelijkheid: Ik ben niet wereldvreemd.
Jammer dat het 'spiegelen' aan je eigen situatie altijd een behoefte is voor een mededeling waar je niks aan hebt.

"ik voel me kut" , zegt de een
" ik niet" zegt de ander.

Dus?

Donderkopje

Mja, dat is zo'n valkuil. Sorry! Maar ik dacht dat je je afvroeg of het aan jou of de omgeving lag. En wilde maar zeggen dat het m.i. het laatste is. Daarom leek het me toch van nut. Kennelijk verkeerd begrepen!

Ik haak af

Ik denk dat je aan mij op het schoolplein ookniks zou hebben terwijl ik toch vaak bereid ben tot effe lekker klagen maar van deze zin:

"Jammer dat het \'spiegelen\' aan je eigen situatie altijd een behoefte is voor een mededeling waar je niks aan hebt."

begrijp ik geloof ik helemaal niks. Behalve dat ik het gevoel heb dat je op zoek bent naar iemand die het allemaal met je eens is en het anders niet deugt. Zal ik misschien naast zitten maar dan is het kwaad al geschied. Ik haak af en roep verder prima en met jou.....

mijk

Nou...

ik heb wel wat mensen in de straat wonen die altijd alles kunnen. Je kan geen normaal gesprek voeren want alles is altijd fantastisch.

Heel vermoeiend. Maar ook heel verfrissend eigenlijk, ik weet gewoon wie ik moet mijden.

Eerlijk gezegd zitten er ook een paar van dit model op het schoolplein en ik pas me dan helemaal aan in de conversatie. Sta dan heel erg te doen-alsof voor mijn gevoel. Alles is leuk en bijzonder en gezellig. Vroeger antwoordde ik weleens eerlijk op hun vragen maar dan keken ze me aan alsof ik enorm overdreven stond te klagen en te zeuren.

Het rare is dat ik met mijn Normale Vriendelijke kennissen en vrienden helemaal niet het gevoel heb dat we altijd maar klagen. In tegendeel zelfs. Maar we delen gewoon het Zuur en het Zoet.

Toch is dat wel een puzzel: waarom bots ik met die AllesAltijdLeuk-mensen terwijl ik niet anders doe dan tegen de NormaleVriendelijke-Mensen?

Eh....

vooral dat 'we hebben wekelijks seks' viel mij nogal op in het verhaal. Moet ik hieruit concluderen dat de frequentie normaal gesproken lager ligt bij de minder succesvollen?
Alle gekheid op een stokje, donderkopje, je laat dit allemaal zelf binnen. Je weet dat het een show is, laat dan tot je doordringen wat rodebeuk zegt (het orakel van OO, trouwens, altijd een wijs woord): doe er niet aan mee. Wees gewoon jezelf, dan vind je vanzelf mensen op dat schoolplein die bij nader inzien *wel* hebben staan schreeuwen omdat kind treuzelde bij het aankleden.
O ja: eigenlijk ken ik dit soort mensen alleen uit thrillers van hoe heet ze ook alweer, Noort? Zoiets? Mensen met een eeuwige tandpastaglimlach uit villawijken. Mijn man werkt met ouders uit een villawijk en die zijn helemaal niet zo bezig met de schijn ophouden. Blijkbaar zijn er ook weer verschillen tussen de ene en de andere villawijk. Misschien oud en nieuw geld?
Anyway, gewoon niet aan meedoen. Heb je trouwens nooit de neiging om sarcastisch te worden bij zoveel tentoongespreide perfectie?
Groetjes
Massi

Huh?

Ik herken hier niks van. Als ik op school rondkijk zie ik ouders waarvan ik denk dat ze een hele goede ochtend hebben gehad, maar ook mopperende ouders.

Ik denk dat als je je zelf niet goed voelt in je ouderschap, en dat zeg je wel, je niet boos op anderen moet worden bij wie het wel lekker loopt.

Overigens kun je mij ook vaak genoeg chagrijnig zien, of mopperend, maar als ik mijn kinderen ophaal ben ik altijd vreselijk blij ze te zien. Dat is geen show! En bij het wegbrengen hebben we ook nooit ruzie want dat wil ik niet.

Liora

Donderkopje

Ik heb het 's ochtends op school nooit over m'n sexleven?? Niemand eigenlijk bij m'n (kleuter-)zoon in de klas. Ik zie eigenlijk gewoon allemaal ouders die heel blij zijn met hun kroost.
Hier(nog)geen clubjesvorming en geroddel of ik ben daar oost-indisch doof voor, dat kan ook.
Maar je geeft het antwoord zelf al, dus waarom (ook) toneelstukjes opvoeren? Voor wie? Je wil misschien aan teveel verwachtingen voldoen.

Positief en keeping up

Ik leef -denk ik- op een vergelijkbare planeet als donderkop en ik ken het type dat voortdurend bezig is met het PLAATJE van zichzelf, het keeping up appearances. Ik vind die mensen heeeel erg vermoeiend, ook als ik ze aardig vind. Van mensen die echt een positieve kijk op het leven (hun leven) hebben krijg ik juist energie.

NB: Sommige zeurpieten kunnen ook vermoeiend zijn. Mensen die eerlijk en realistisch hun 'problemen' delen geven me weer energie.

Trouwens

het lijkt me dat je best iets zou kunnen hebben aan de 'ik niet' reacties. Namelijk concluderen dat het dus echt aan je omgeving ligt (al wist je dat misschien al wel) en niet noodzakelijk hoort bij een gewoon burgermansbestaan itt. wat onaangepaste prinses schrijft.
En daarmee ook, althans dat zou mijn vervolgconclusie zijn, dat je daar beter weg kunt wezen. Of als dat niet kan, tenminste besluiten om het echt van je af te laten glijden en elders meer 'gewone' mensen te zoeken.

Herinnering

...stressed Eric..

http://www.youtube.com/watch?v=oTiSh1jy5NU
..geweldige tekenfilm over een gescheiden vader met een allergisch dochtertje en een zoontje van acht dat niet kan praten. Alles gaat mis bij die man en dan heeft hij buren, die heten Mr en Mrs Perfect. Bij het afscheid praten ze hard bij de voorkeur en Mrs Perfect roept nog "Thank you for my FIRST orgasm last night, thank you for my SECOND orgasm last night etcetc".
Geweldig. Wordt hier thuis veel geciteerd. Vooral sinds we die alles gaat naar wens buren hebben, die we dus ook de Perfects zijn gaan noemen. Het is gewoon bij alles, alles, wat ik noem dat hebben ze niet, zijn ze niet, hebben ze geen last van.... je kan er dus geen gesprek mee voeren. Werken in het onderwijs trouwens. Misschien is dat het? Waren we tegelijk zwanger, zeg ik, goh, die van jou heeft nog wat meer bewegingsruimte (ik liep drie maanden op haar voor) NEEEEEEEEE haar kinderen daalden altijd heel vroeg in. Vakantie, zoontje had zelf gefietst, trots, 40 km, NOU DIE VAN HUN deed 60 km. Oh, zat de onze niet op de aanhangfiets? Dan was ik alweer weggelopen want ik ga daar geen concurrentie over aan.

Wat ellemiek zegt klopt ook heel erg, dat raakt bij mij meteen een snaar. Mensen die een positieve kijk hebben, daar moet je het van hebben. Dat wil niet zeggen dat ze alles goedpraten. Ach, er zijn ook geen goede woorden voor. Gewoon een realistische bril op en lachen, oh ja, zelfspot, dat kan ook helpen. En dat ze niet dat puberale hebben, zich afzetten van anderen door te vergelijken en zich dan beter te voelen.

Misschien gaat het over het ontbreken van zelfspot/relativeringsvermogen?

PS Massi bedankt voor het compliment.. ik kruip snel weer in mijn grot... of was het gewoon een gat in de grond, daar in Delphi?

Heej

Ook al sta ik op een schoolplein in een gewone doorsnee wijk, toch herken ik ergens iets wel. Het gekke is dat het opeens doorbroken werd toen ik in een dikke crisis belandde en opgenomen werd. Zo'n 4 maanden later stond ik weer op het schoolplein (veel mensen wisten van onze situatie) en spraken allerlei mensen me aan met de vraag hoe het met me ging. Gek: ik was eerlijk en oprecht en het opende plotseling allerlei deuren. In 2 weken tijd ontmoette ik 2 andere vrouwen met exact dezelfde problematiek, iemand anders met een ook een dementerende moeder en spraken vrouwen zomaar uit dat ze ook weleens in therapie waren geweest. Ik heb er zelfs nieuwe vriendschappen aan over gehouden.
Ik weet niet of jij zin hebt om het patroon te doorbreken, maar ik merkte dat openheid, ook openheid creeërt. En dat het weleens kan zijn dat er een vrouw is met opluchting die het toneelstukje net als jij niet meer kan opvoeren.

Geen behoefte?

Hoi,

Het kan ook zijn dat die mensen op school gewoon geen behoefte hebben aan dat soort gesprekken in de ochtend en in de middag bij het ophalen? Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook altijd gewoon vrolijk en positief "alles goed" daar rondliep. Wat ik echt wilde vertellen doe ik liever met mijn vrienden en kennissen, niet bij de ouders van school. Daar hou ik het liever oppervlakkig en vrolijk.

Maxime

Ook herkenbaar

Weliswaar niet bij mezelf natuurlijk maar ik zie dit soort mensen ook dagelijks op school. De meeste ouders doen hier trouwens mee aan de dik voor mekaar show. Er is maar een enkeling die normaal doet, vandaar dat ik ook weinig aanspraak heb op het plein
Het lijkt me erg vermoeiend om zo de schijn op te moeten houden en ik vraag me ook altijd af waarom ze zich zo gedragen. Misschien kun jij me dat uitleggen, want ik zie het als een vorm van je beter te willen voelen dan een ander die het minder heeft dan jij.

Foske

Je schrijft "want ik zie het als een vorm van je beter te willen voelen dan een ander die het minder heeft dan jij" ...
Hoe kom je erbij dat ik me beter wil voelen dan een ander omdat ik mijn persoonlijke leven niet wil delen met ouders van school? Ik hou het inderdaad op school op de vlakte en om van gezanik af te zijn gaat het altijd goed met mij... mijn privezaken bespreek ik met mijn vrienden en kennissen en ik heb geen behoefte dit met de ouders op school te bespreken. Wel is het dan dus raar dat je dan van die oordelen van andere mensen krijgt.... dat men zich beter wil voelen dan een ander...wat een onzin zeg.

Maxime

Kwam opeens

tot de conclusie dat deze buurt voornamelijk bestaat uit mensen die niet uit de hoogte doen.

Ik heb mij afgelopen 2 jaar eigenlijk niet hier thuis gevoeld, denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren want het is hier te wit en te monocultuur en dat monocultuurtje zorgt er volgens mij juist voor dat hier geen neuzen omhoog staan en niemand hoeft te doen alsof. Verder ken je elkaar ook wel want er zijn maar 2 buurtscholen en dan heeft het ook geen zin om te doen alsof want de kinderen vertellen wel hoe het precies zit.

Goh heb ik toch weer een charme ontdekt van deze wijk waar ik nog steeds gevoelsmatig maar met 1 been in sta.

Goh weer een erbij

Vind het toch vreemde conclusies die hier getrokken worden hoor. Als je dus geen behoefte hebt om je gevoelens te delen met de ouders van school doe je je volgens Foske beter voor dan je bent en volgens Manda Rijn, doe je dan weer uit te hoogte.
Verbaas me er steeds meer over.

Maxime