De invloed van mijn ouders en ik
Hallo mede forummers..
Eigenlijk weet ik niet hoe ik moet beginnen, dus ik begin maar gewoon, en zie wat eruitkomt.
In mijn jeugd ben ik zeer beschermd opgevoed, dit komt mede door mijn chronische ziekte wat destijds is ontstaan.
Mijn ouders zijn ook zeer gelovig, dus het werd er met de paplepel ingegooid, met als gevolg dat mijn broer en ik er niets meer aan doen, mijn zus nog wel.
Mijn pa is altijd een dominante man geweest. Alles wat hij zei was gewoon een feit. Punt. Uitgaan?? no-way..
Ik ging een relatie aan met mijn ex man, die relatie ging naar 3jr verkering uit, maar ging weer aan, mede door invloed van mijn ouders. Ja stom,maar ik was zeer naief, en zo te beinvloeden, en wss ook wel bang voor mijn pa.
Mijn ma was een meeloper en knikte maar ja en amen.
Na 2 fijne meiden en 11jr huwelijk ben ik gescheiden, met alle narigheid van dien. Pa en ma zo verdrietig, ik moest ook om hen denken,blablabla.
Kreeg toen een relatie met een narcistische borderliner(uitspraak van de arts)die 5jr duurde.
Nu ben ik sinds 3 jaar eindelijk gelukkig met de man die bij mij past. Heb de laatste jaren veel meegemaakt, ook wat gezondheid betreft.
Ben heel veel veranderd..in positieve zin.
Mijn ouders hebbeen (terecht) grote zorgen om mij gehad.
Maar wat ze nog steeds willen is mij manipuleren, en beinvloeden. Helaas voor hun lukt dat meestal niet meer. Komt ook mede door mijn huidige vriend.
Het geloof dringen ze niet meer op, gelukkig. Maar af en toe een uitspraak die kant op kunnen ze niet laten. En dat steekt mij dan weer.
Wij hebben vrienden die zij niet mogen. Die hebben bij hun in de kerk gezeten, en daar mankeerd van alles aan, heeft ook met scheidingen te maken,de details bespaar ik even.
Verjaardagen komen zij ook bij ons, maar het liefst willen mijn ouders dat ik zou moeten kiezen, of zij of de vrienden. Slaat nergens op natuurlijk.
Volgende keer laat ik mijn ouders smiddags komen, dan zijn ze alleen, of ze maken zelf de keus om later te komen, met als gevolg dat ze onze vrienden ook zien.
Mijn pa liet vandaag ook maar even los dat kinderen van gescheiden ouders zwaar beschadigd zijn. en dat vind ik zo naar dat hij dat zegt. Tuurlijk weet ik wel dat ze beschadigd zijn, maar anderzijds zijn ze er ook goed doorheen gekomen.
Wat had ik anders moeten doen? Ik had achteraf nooit met mijn ex moeten trouwen, niet om mijn ouders iig.
En ik denk dat het eerder mee te maken heeft met de scheiding van zijn eigen ouders, en dat was niet fris.
Mijn kinderen zijn goed terecht gekomen..uiteindelijk,en ja..ze hebben er een tik van mee gekregen.
Ik mag in mijn handen knijpen dat het contact met mijn ex man heel oke is, goed overleg, co-ouderschap.
Maar vandaag was ik even alleen bij mijn ouders, dan krijg ik dat gepreek waar ik geen trek in heb, en ik vind het soms(zoals vandaag) zo ,moeilijk om er wat van te zeggen.
Het maalt dan de hele dag door mijn hoofd.
Mijn ouders zijn wel heel blij met mijn huidige vriend. Het maffe is, dat ze mijn ex man nooit als een schoonzoon hebben gezien, en totaal niets met hem hadden.
Tegelijkertijd zijn ze ook weer heel lief. Ze zijn er wel altijd voor mij/ons..altijd..
Ik hou ook van ze..maar het is soms zo lastig..
Dus..tja..wat wil ik met dit verhaal? Het is natuurlijk in t kort wat ik neergezet heb.
Misschien wil ik herkenning? ik weet het niet.
Reacties als "dat gelovigen allemaal zo zijn etc" zit ik natuurlijk ook niet op te wachten.
Maar ik vind het toch vervelend dat mijn ouders toch nog zo'n invloed hebben.
Andersom
Het valt als ouder ook niet mee om die invloed te hebben op je kind. Ik ervoer dat zelf bij mijn jong volwassen kind. Ik wou ook helemaal geen invloed hebben maar door onzeker gedrag bij kind gebeurde het gewoon en los laten en niets zeggen werd als een soort van verlating ervaren. Pas toen mijn kind zeker werd over zichzelf speelde het helemaal niet meer en viel er bij mij ook heel veel druk weg. Misschien dat er bij jou ook zo iets speelt? Je ouders zullen meer respect voor je hebben als jij duidelijk (kan ook heel vriendelijk) je grenzen aangeeft. Het zal je ouders ook meer rust geven denk ik.
Grenzen
Hoi Minke..
Ik geef juist mijn grenzen nu aan.
Maar ze proberen elk weggetje te bewandelen om toch nog het e.e.a tegen mij te zeggen.
Natuurlijk mogen zij hun mening uiten, maar tot daar aan toe, en niet steeds hetzelfde riedeltje, want dat weten we nu wel.
Ook ik heb een kind die jongvolwassen is, en ja ik herken wel wat je schrijft. Maar doordat ik zo overbeschermd opgevoed ben, laat ik mijn kinderen meer los, en hebben ze meer ruimte om zich te ontwikkelen..
En dat heb ik pas rond mijn 35e mogen leren..
Ik heb geen zin meer in dat gemanipuleer, en al helemaal niet als mijn vriend er niet bij is, onder het mom van "hij hoeft ook niet altijd geconfronteerd te worden met jou(ik dus) verleden. Dat is bull-shit.
Mijn vriend heeft mensen zo door, dat heeft met zijn beroep te maken, en dat is dus niet veilig voor mijn ouders.
Ik ga v/d week naar mijn ouders, en ga aangeven dat ik het onprettig vind wat zij doen..
Herkenning
Mijn ouders zijn ook zo.
Naardat ik van mijn ex weg was, ging ik bij hen inwonen, z'samen met dochterlief, toen 18 maanden oud. Ik was er 3 weken, toen begonnen ze aan te dringen, dat ik gauw moest gaan hertrouwen, liefde speelt geen rol, maar een inwonende gescheidene dochter was niet goed voor hun reputatie... Ik zat er met een bek vol tanden, helemaal en absoluut nog niet aan een nieuwe relatie denkend.
Ik ben uiteindelijk weer gaan trouwen, echter niet in mijn duits dorpje, maar naar Nederland. En pas door deze distanz heb ik het gered, mezelfst te ontwikkelen. Natuurlijk bleven ze andere dingen vinden om over te zeuren. Vroeger trok ik het mezelfst ook aan, maar inmiddels niet meer. Ik heb nauwelijks nog contact met hun en het voelt beter... want het kostte gewoon erg veel energie om met hun om te gaan, energie, die ik echt voor andere dingen nodig heb...
Religie speelte hier trouwens ook een rol. In het dorpje, waar ik vandaan kom, is niet religieus zijn ondenkbaar. En ik ben niet religieus. Wat gingen ze tegen mij tekeer, toen ik dochterlief, al in NL wonend, op een openbaare school ging aanmelden inplaats van een christelijk-protestantse... Dat mogen hun vrienden en buren dan ook niet weten. 2 jaar geleden was ik voor het laatst in Duitsland, en ik moest het koest houden over de feit, dat wij atheist zijn... Ook een redenen, waarom ik er niet meer op visite ga - ik kan gewoon niet meer doen alsof.
Toen ik hier kwam, had ik geen gevoel van zelfstwaarde, liet iederen over me heenlopen, was erg verlegen en schichtig - dat is inmiddels erg verandert, gelukkig maar!
Jilz
Als ik het goed begrijp, ben je aan het groeien, jezelf aan het ontwikkelen. Geef je ouders de kans zich aan te passen aan de nieuwe Jilz. Natuurlijk vinden ze het niet leuk dat je verandert. Want het betekent dat ze minder invloed op jou hebben. Gun hen de tijd om zich aan de nieuwe situatie aan te passen. Voorop staat dat je zeker moet zijn van jezelf. En je nieuwe opvattingen blijft herhalen. Bijna als een kapotte grammofoonplaat. Mijn mening is, dat je niet een zwaar gesprek moet aangaan met jouw ouders. De kans dat er ruzie door ontstaat, scheuring, is groot. Blijf zeker, en rustig en blijf je opvattingen herhalen.
En wat anders: jouw vader zegt dat kinderen van gescheiden ouders zwaar beschadigd raken. Dat is zijn waarheid, dat is wat hem is overkomen. Jouw waarheid is, dat jij ook littekens hebt opgelopen van de opvoeding die jouw ouders je gaven. Je kunt alleen leren van de fouten van het verleden, en proberen het een beetje beter te doen dan jouw voorouders.
Bellefleur
