De perfecte relatie... of toch niet...

WendelmoedM schreef op 07-07-2022 om 17:40:

Niks mis mee om wat meer verantwoordelijkheid te dragen ipv dat "ik wil er voor de kinderen zijn maar ik zit me thuis te vervelen en nu moet hij me maar vermaken".

Er is al veel goeds geschreven en Wendelmoed slaat net als de anderen de spijker op zijn kop. Ten eerste lijkt me jullie werkverdeling niet de beste verdeling. Je doet jezelf tekort door zoveel minder te gaan werken. Stel dat het ooit tot een scheiding komt (lees de statistieken) dan sta jij met 10-0 achter. Pensioenopbouw, carrierekansen, loon, alles is minder. Jij hebt recht op een paar jaar alimentatie, jij wil een scheve verdeling van de kinderen “want jij hebt altijd voor ze gezorgd” en wil op zijn geld blijven leven want “als alleenstaande moeder kan ik niet fulltime werken”. 
dus daar zou ik mee beginnen: hij een dag minder en jij een dag meer. En geloof niet als hij zegt dat het in zijn functie niet kan. Tenzij hij premier Rutte is, kan er veel geregeld worden. Hij kan dat bijvoorbeeld 6 a  7 jaar doen, dan zijn de kinderen zelfstandiger. Dat is een afzienbare tijd. En het argument dat zijn uurloon misschien hoger is, is ook een kulargument, er zijn meer dingen belangrijk dan die ene euro per uur verschil. 
verder moet je ook bedenken dat een huwelijk verandert. De romantische tijd van de eerste jaren dat je nog knetterverliefd bent, vier keer per dag seks hebt en de hele dag aan elkaar denkt verdwijnt, maar daar komt stabiliteit voor terug. Die stabiliteit heb je, en die wil je weggooien omdat je je een beetje verveelt. 
ook zie ik de telkens terugkerende man/vrouw-discussie of -ergernis: “hij doet het alleen als ik het hem vraag”. Wanneer veranderen vrouwen toch eens? Mannen zien niet wanneer er moet worden gestofzuigd of onthouden niet dat je bijna jarig bent. Dan heb je dus een keuze: boos worden en jezelf opvreten van ergernis en zelf demonstratief stofzuigen of vragen of hij gaat stofzuigen en blij zijn dat hij het doet. 

Ga alsjeblieft niet om de dingen die je opnoemt scheiden. Zie het als een moment om je huwelijk te herijken. De babyfase van de kinderen is voorbij, het is jullie gelukt, ze leven nog,  nu krijgen jullie weer ruimte om te ademen en jullie relatie nieuw leven in te blazen en nieuwe gewoontes te ontwikkelen. En dat doe je door beiden je verwachtingen uit te spreken. 
zet alle tips die je hier ziet en die jij kunt en wil gebruiken voor jezelf op een rij, bedenk wat jij graag zou willen, maar geef je man ook tijd en imput om zijn wensen te bedenken en uit te spreken. 

Wij hebben dit ook gedaan toen de jongsten vier a vijf waren en wij waren gesloopt nadat we drie tweelingen in vier jaar hadden gekregen. We moesten echt uit het patroon van zorgen, zorgen, zorgen en werk verdelen komen om weer samen als stel te komen en af en toe onszelf in plaats van de kinderen op de eerste plaats te zetten. je wordt er ook een leukere moeder van als je blij en vrolijk bent. 
Dus kop op, werk aan de winkel, maar alsjeblieft gooi niet de handdoek in de ring. 

Rhonda:"En het argument dat zijn uurloon misschien hoger is, is ook een kulargument, er zijn meer dingen belangrijk dan die ene euro per uur verschil."

Helemaal eens verder, maar soms liggen de verschillen wel iets verder, mijn ex verdiende duizenden ( denk bv fictief aan om en na bij €10000 meer).

Ontopic denk ik dat het een beruchte levensdip is. Komt vaak voor tussen de +/- 32 en 40 jaar, voor de midlifecrisis.  Het gevoel: is dit het nu, is dit alles, de sleur, de gewoontes, de stilstand, tropenjaren met de kinderen achter de rug, veel ingeleverd en opgeofferd soms.

In elk geval, in mijn ogen, geen reden om de handdoek in de ring te gooien, maar juist aan de slag te gaan en de boel weer op de rit te krijgen, met of zonder hulp.  Een relatie is hard werken, altijd, niet af en toe. Alles staat of valt met communicatie of een gebrek daaraan. 

Pennestreek schreef op 07-07-2022 om 16:58:

Je man is dus gewend dat jij altijd alles regelt. Jij vraagt hem om ook eens initiatief te nemen. Maar hij durft niet goed, en vraagt of jij hem daar dan (de eerste keer/keren) mee kan helpen, maar dat wil je niet, want je vindt dat hij het gewoon zelf moet doen. Tja, dat noemen ze een patstelling.

Om te beginnen: de jaren met zulke kleine kinderen worden niet voor niets tropenjaren genoemd. Je houdt als ouders nauwelijks tijd en/of energie voor jezelf over, laat staan voor elkaar. Je bent als partner allebei niet op je best. Ik durf te wedden dat als we het je man vragen hij ook wel een paar dingen kan noemen die hem niet bevallen aan jou. Belangrijk is het totaalplaatje voor ogen te houden. En te investeren in je relatie. Nee, het is nog niet te laat. Plan een weekend voor jullie samen. Ja, dat zul je zelf moeten doen. Geef van tevoren aan dat je het met hem wilt hebben over jullie relatie. Dat het voor jou nu niet lekker genoeg loopt, dat je verwachtingen en wensen hebt en die graag wil bespreken, en dat je hem van zijn kant ook wil vragen om zijn verwachtingen en wensen op tafel te leggen. Zo kunnen jullie je allebei voorbereiden.
Het gesprek voer je met ik-boodschappen. Je maakt elkaar geen verwijten. Je vertelt wat er gebeurt/wat de ander doet of zegt, en hoe JIJ je daardoor voelt. De ander kan dan uitleggen wat de bedoeling is van het gezegde, of waarom hij of zij doet wat hij of zij doet. De meeste dingen worden namelijk niet bewust bedoeld als kwetsend, de meeste mensen zijn niet lui omdat ze graag de ander al het werk laten doen. Ga uit van de goede bedoelingen van de ander. Je bent tenslotte niet voor niks samen.
Bij het gesprek onderbreek je elkaar niet. Je hoort elkaar om beurten aan en daarna probeer je in je eigen woorden te herhalen wat je denkt dat de ander bedoelde. Je zult zien dat wat jij denkt dat er bedoeld werd zelden klopt. Samen kom je zo stap voor stap tot de kern van wat jij graag van de ander wil, wat je van elkaar nodig hebt.

Zet al deze punten op een lijstje. En ga dan vervolgens samen kijken hoe je om beurten iets voor de ander kunt doen/veranderen zodat je de ander tegemoet komt in de genoemde wensen. Zo ben je samen bezig je relatie weer op te bouwen.

Voorbeeld wat er hier misging: ik ben gek op bloemen, man wist dat maar ik kreeg ze nooit. Toen ik daar eens over in tranen was, bleek dat man bang was mij een bos te geven die ik niet mooi vind. Ik heb namelijk jaren in een bloemenzaak gewerkt en heb een vrij uitgesproken mening over wat ik wel en niet mooi vindt. Ik heb hem dus een lijstje gegeven met wat ik mooi vind (welke kleur, welke bloemen, welke stijl) en met dat in de hand lukte het hem wel om iets te kopen waarvan hij zeker wist dat ik er blij mee zou zijn (overigens, ik had alles mooi gevonden, alleen maar omdat hij de schenker was, maar ik snapte wel wat hij bedoelde). In jullie geval: jij wil graag dat hij eens een uitstapje organiseert voor jullie. Hij vindt dat a. niet zo nodig en is b. bang dat hij de plank misslaat en dus doet hij niks. Oplossing: jij geeft concreet een richting aan en suggesties voor hoe hij het aan kan pakken (er zit nogal wat tussen een avondje bios en een weekend naar Gran Canaria tenslotte) en laat verder de organisatie aan hem over.

En als je toch denkt, ik ga liever scheiden, vul dan eens een ouderschapsconvenant in en realiseer je hoe je leven er dan uit ziet. De helft van de tijd je kinderen niet om je heen hebben, alleen omdat je man niet zo romantisch is? Werkelijk, grow up, princess, en doe niet zo ontzettend verwend!

Pennenstreek, serieus, in tranen omdat je partner je geen bloemen koopt? 

Jonge kinderen zijn ook gewoon intensief. Tijd voor elkaar is dan iets waar je beide bewust in moet investeren. Regel af en toe een avond oppas en ga samen een avondje uit. Het is waarschijnlijk een soort van vanzelfsprekenheid geworden dat jij thuis alles regelt. Ergens is dat niet zo gek, omdat je de helft minder werkt en dus veel meer thuis bent met en voor de kinderen. Maar je kunt dat wel communiceren naar je man toe. Dat je het leuk zou vinden om af en toe verrast te worden. Plan bijvoorbeeld elke maand een dag of avond of weekend voor jullie tweetjes. Om en om regelen jullie dat. 

In dit geval zie ik een scheiding niet als oplossing. Want daarna zit je nog steeds met dat je alles moet regelen thuis. In je eentje. Deels ook zonder de kinderen. Ik betwijfel of je daar gelukkiger van wordt en of je dan een man gaat vinden die net zo geweldig en passend is als je huidige man met nog dat beetje extra. 

Pinokkio schreef op 08-07-2022 om 00:35:

[..]

Pennenstreek, serieus, in tranen omdat je partner je geen bloemen koopt?

Pinokkio, serieus, dat is wat je in mijn hele post de moeite waard vindt om op te reageren? Maar, omdat je het zo lief vraagt: ja. Ik had voor mijn gevoel al 1000 keer gevraagd om bloemen, ik word daar gewoon erg blij van, hij kocht ze voor Jan en alleman maar niet voor mij. Ik werd daar erg onzeker van. Tot ik dus in tranen was bij weer een trouwdag zonder bloemen. Toen kwamen we tot een gesprek waaruit dus bleek waarom hij het niet deed. Dat kon ik goed volgen, maar we hadden het daar nooit over gehad. En was ik niet gaan huilen, dan had hij nooit begrepen waarom het mij zo hoog zat en waarom het voor mij (intussen) zoveel betekende.

Ik kan me goed voorstellen dat bij TS en haar man een zelfde soort dynamiek speelt. Als niemand je daarop wijst is het maar de vraag of je daar samen ooit achter komt, voor de irritaties verder oplopen en zich uitbreiden naar andere terreinen. De strekking van mijn post is dan ook: communiceer. Vertel de ander wat zijn/haar gedrag voor effect op jou heeft, en waarom. Pas dan kan de ander uitleggen waarom hij of zij doet wat hij of zij doet, en dan zul je zien de intentie zelden of nooit is om de ander te kwetsen. Dus als duidelijk is wat de intentie is, en als duidelijk is wat voor gevoelens bepaalde acties en/of opmerkingen oproepen, kun je samen gaan werken aan andere, prettigere manieren om samen te zijn.

Pennestreek schreef op 08-07-2022 om 12:21:

[..]

Pinokkio, serieus, dat is wat je in mijn hele post de moeite waard vindt om op te reageren? Maar, omdat je het zo lief vraagt: ja. Ik had voor mijn gevoel al 1000 keer gevraagd om bloemen, ik word daar gewoon erg blij van, hij kocht ze voor Jan en alleman maar niet voor mij. Ik werd daar erg onzeker van. Tot ik dus in tranen was bij weer een trouwdag zonder bloemen. Toen kwamen we tot een gesprek waaruit dus bleek waarom hij het niet deed. Dat kon ik goed volgen, maar we hadden het daar nooit over gehad. En was ik niet gaan huilen, dan had hij nooit begrepen waarom het mij zo hoog zat en waarom het voor mij (intussen) zoveel betekende.

Ik kan me goed voorstellen dat bij TS en haar man een zelfde soort dynamiek speelt. Als niemand je daarop wijst is het maar de vraag of je daar samen ooit achter komt, voor de irritaties verder oplopen en zich uitbreiden naar andere terreinen. De strekking van mijn post is dan ook: communiceer. Vertel de ander wat zijn/haar gedrag voor effect op jou heeft, en waarom. Pas dan kan de ander uitleggen waarom hij of zij doet wat hij of zij doet, en dan zul je zien de intentie zelden of nooit is om de ander te kwetsen. Dus als duidelijk is wat de intentie is, en als duidelijk is wat voor gevoelens bepaalde acties en/of opmerkingen oproepen, kun je samen gaan werken aan andere, prettigere manieren om samen te zijn.

Pennestreek, nee het is het enige dat me opviel (de rest ken ik wel, heb ook een relatie 

Het verbaasde me gewoon. 

Ik merk dat ik er wat moeite mee heb dat mannen in dit topic worden neergezet als weinig mondige, passieve en angstige personen die bang zijn iets fout te doen en daarom maar niets doen en die geen werk in en om het huis kunnen zien. Het is de vrouw die hen daar op moet wijzen. Vrouwen moeten dat niet alleen begrijpen maar ook accepteren. Want vrouwen zijn de opperbaas die als enige wel het intellect en inzicht hebben om bizar moeilijke taken als stofzuigen te kunnen overzien ? Hoe lukt het zo’n man om zijn baan te houden ? Dat is dan toch veel te moeilijk ? Eerlijk gezegd krijg ik daar echt de kriebels van, hoewel ik echt wel weet dat het bestaat. Ik had namelijk ook zo’n man. Ik was zijn wandelende agenda, secretaresse, personal assistent, echtgenote en motivator. Buiten dat was ik ook werknemer, moeder, dochter, mantelzorger en vriendin. Mijn ex man was werknemer, echtgenoot en vader en dat laatste eigenlijk ook alleen als ik hem op zijn taken wees. Dat hield ik niet vol. 
Mijn huidige partner ziet wel degelijk vuil, poetst, ruimt op, doet boodschappen, zorgt voor de auto, houdt zelf zijn contacten bij, zorgt voor de planten met een app, naait knopen aan zijn blouse, vergeet nooit een verjaardag (hoe dan ? Er bestaan smartphones tegenwoordig) en komt regelmatig met een aardigheidje. En dat doet hij allemaal helemaal zelfstandig zonder aansturing van mij. 
Dit om te illustreren dat dit gedrag echt niet ‘man eigen’ is, zoals ik hier lees. 

TO : Je kunt samen praten en overleggen hoe je het allebei graag ziet. Stel samen een rooster op voor de taken, verdeel ze eerlijk en let daarbij op ieders kwaliteiten. Evalueer elke maand een uurtje met elkaar. Zet de verjaardagen in de agenda op de smartphone, met notificatie twee dagen van tevoren. App elkaar verlanglijstjes, plan samen een middag om aan tafel te gaan zitten om de vakantie te plannen etc. Deze aanpak lijkt op hoe het gaat in een bedrijf, maar dat is een gezin deels ook. Zo kun je het ook zien, haal dd emotie eruit en pak het zakelijk aan. Mijn ex stond er helaas niet voor open. 

Zonne2017, precies! Ik zou het niet beter kunnen verwoorden .. Ik heb beide ‘soort’ mannen gehad. Ze waren elkaars totale uitersten op het gebied waarvan hier sprake . 
Ze bestaan dus…
Het helpt als je een man vast hebt die er een paar jaartjes alleen wonen op zitten heeft …

Dank je wel, Zonne2017, ik wilde ook al de vraag stellen hoe die mannen dan aan die goed verdienende banen komen als ze nooit uit zichzelf zien wat de bedoeling is...
En nog iets. Ik lees ook steeds dat mannen duidelijkheid willen. Ja vast. Maar het komt vaak genoeg voor dat als je dan heel duidelijk aangeeft wat je wil dat hij doet, hij vindt dat je zeurt.

Het kan zijn dat het er in sluipt als de een minder werkt dan de ander. Dan nog vind ik het onverklaarbaar dat zo’n man zich dat allemaal lekker aan laat leunen en achterover gaat hangen en zijn vrouw laat ploeteren. Waar is dan je zelfrespect en het respect voor je vrouw en de relatie ? Wat zou diezelfde man ervan vinden als hij op zijn werk zo’n collega had ? En waarom loopt diezelfde man er op zijn werk niet de kantjes van af ? De emancipatie is nog verre van af, maar goed, dat is geen nieuws. 

Als je 2,5 dag per week werkt, dan is het toch niet vreemd dat je 2,5 dag per week andere dingen doet, zoals huishouden, plannen, organiseren etc. Wat wil je anders in die 2,5 dag niet-werken doen? Je kunt ook zelf het etentje voor 2, met oppas organiseren en hem verrassen.
Ik las net in Trouw het verhaal van Forugh Karima, psychiater/psychotherapeut, ooit gevlucht uit Afghanistan. Over haar relatie zegt ze: '
“Mijn man, Abdul, is een paar maanden ouder dan ik. We kennen elkaar al
vanaf ons zeventiende, als klasgenoten. We werden verliefd, we zijn
getrouwd en toen ik zwanger was van ons eerste kind zijn we samen naar
Nederland gevlucht. Iedere relatie is een groeiproces waarin je
verschillende fases moet doorleven, maar ik denk dat wat wij gezamenlijk
hebben meegemaakt ons nóg meer met elkaar heeft verbonden. Toen we net
samen waren, was ik er van overtuigd dat alles was voorbestemd. Ik dacht
ook nog in romantische idealen, maar gaandeweg ben ik realistischer
geworden. Het gaat erom dat je ergens veilig bent, dat je de ander door
en door kent. We kunnen elkaar vrij laten omdat we weten dat het goed
zit tussen ons.”
Er zitten een paar dingen in haar verhaal die ik eruit zou willen lichten.
Haar opmerking dat elke relatie een groeiproces is waarin je verschillende fases moet doorleven. Een waarheid als een open deur, maar toch, bij elk begin van een nieuwe fase voelt dat als een lichte crisis. Als je die crisis kunt accepteren als het begin van de groei naar een andere levensfase, dan is het wellicht niet zo beangstigend.
Dan de overgang van romantische idealen naar meer realisme. Ik denk dat het een noodzakelijke overgang is. Het verbaast me dat mensen soms denken dat de beginfase van een relatie, met al haar heftigheid, moet voortduren, terwijl het leven ondertussen al heel veel andere dingen van je vraagt. Ik zou vrouw35 iets meer realisme toewensen.
En dan het derde, Forugh benoemt dat zij en haar man veel hebben meegemaakt en daardoor ook meer verbonden zijn met elkaar. Dat is wellicht het nadeel van een (bijna) perfect leven, je maakt weinig moeilijke dingen mee, waardoor je elkaar op een andere manier hebt kunnen leren kennen en een sterkere verbondenheid hebt kunnen opbouwen. Gelukkig, natuurlijk.
Ik denk dat de basis in de relatie van vrouw35 wel goed is, elkaar goed kennen, je veilig voelen bij elkaar, elkaar vrij kunnen laten etc.
Accepteren dat er een groeiproces gaande is, iets minder romantiek en meer realisme, wellicht ook iets gelukkiger zijn met het gegeven dat jullie leven blijkbaar niet uitgedaagd wordt door bijzonder grote problemen, dat zou mijn recept zijn voor vrouw35.

Tsjor