De pijn van scheiden... [twijfel]
Hallo Allemaal. Mijn naam is Floor en ik ben nieuw op het forum. Ik heb me vandaag aangemeld omdat ik met een dilemma zit. Momenteel ben ik 10 jaar getrouwd met een lieve man, we hebben samen twee kindertjes. Lange tijd is dit voor mij genoeg geweest. Maar de laatste twee jaar is dit niet het geval meer. Ik ben verliefd geweest op een andere man (dit was wederzijds maar we zijn beiden getrouwd en hebben samen besloten om er niets mee te doen). Mijn man is hiervan op de hoogte en is nooit boos geweest. Hij gaf alleen aan dat hij hoopt dat ik niet weg zal gaan. De verliefdheid is inmiddels weg maar ik ben niet opgelucht, het gevoel gevangen te zitten is enorm. Ik voel voor mijn man liefde, zoals ik dat voor mijn broer voel. We zitten sinds een half jaar in therapie in de hoop dat ik me weer sexueel aangetrokken voel tot mijn man, maar dit gebeurd niet. We hebben al veel geprobeerd als veel samen praten, uit eten, spannende lingeriesetjes, elkaars fantasieen vertellen. Maar van mijn kant helpt niets. De afgelopen maanden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik geen eeuwige trouw kan beloven. Ik verlang enorm naar de intimiteit die ik nu mis en het vrijen (ook al doen we dat elke week, gevoelsmatig doet het me niets). Over andere mannen fantaseer ik wel en dan is er niets mis met mijn libido. Zonder de kinderen had ik het al heel lang geweten. Dan waren we uit elkaar gegaan. Maar juist omdat ik alles goed wil doen kom ik er niet uit. We hebben geen vervelende relatie, we maken geen ruzie en de kinderen hebben alles wat hun hartje begeert. Als ik besluit weg te gaan doe ik mijn kinderen en man heel erg veel pijn. En voor wat, alleen mezelf. Dat is een stap die ik daardoor tot nu toe niet heb kunnen nemen. Maar ik wil ook geen vrouw zijn die haar man bedriegt omdat ze niet gelukkig is. Ik ben altijd eerlijk geweest naar mijn man toe maar als ik zeg dat ik er naar verlang om met een ander te vrijen dan weet ik dat het over is en kan ik de boel niet meer goed praten of terug draaien. Ik ben benieuwd of er meer mensen in mijn situatie zitten of hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? En ben je ongelukkiger of gelukkiger als gedacht. Nog belangrijker, hoe gaat het met de kinderen en de band met je (ex)man. Heb je spijt van de stap die je wel of niet hebt genomen. Zijn er vrouwen die er voor gekozen hebben om toch een dubbelleven aan te gaan. Ter verduidelijking, het zijn geen hormonen of de gebroken nachten. Onze kinderen zijn 5 en 9 jaar oud. Het dilemma is hier, kies ik voor mijn kinderen, hun geluk. Met als bijwerking dat ik van binnen ongelukkig ben, maar ook wel tevreden met het leven wat ik mijn kinderen kan bieden. Of kies ik voor mijn eigen geluk, wat misschien niet meer dan een illusie is, met alle gevolgen van dien?
Floortje
ik heb in deze situatie gezeten. Ook een lieve man, 2 kleine kinderen, de kinderen hadden het goed en wij ook. Er was alleen bij mij de laatste jaren enorm het gevoel van een gemis, en het gevoel dat wij eigenlijk helemaal niet bij elkaar pasten. Uiteindelijk heb ik wel voor mezelf gekozen maar dat dit niet makkelijk is, is zeker, ik spreek uit ervaring. Voor velen kwam het als een verrassing, de scheiding. Hier moet je tegen kunnen. Het alleen verder gaan, voor jezelf kunnen zorgen, ook financieel. Familie hebben die achter je staat helpt enorm. Kun je er met iemand over praten, je gevoelens delen?
Ik heb het zelf toendertijd de tijd gegeven, gekeken of het gevoel nog terug kwam. We zijn nog met vakantie geweest, etc etc. Maar het lukte niet. Uiteindelijk zijn we nu beiden veel gelukkiger. Hij met een nieuwe relatie met iemand die veel beter bij hem past, en ik ben hertrouwd en ook nog een derde kindje erbij. Ik kan nu echt zeggen dat ik het geluk gevonden heb, en nog altijd blij ben dat ik die beslissing heb genomen.
Aan de andere kant, heb ik soms wel het gemis van de kinderen als ze bij hun vader zijn, en alles daarom heen. Dat is de prijs die je moet betalen.
Boven alles stond het geluk van de kinderen bij ons beiden bovenaan. Ze hebben ons nooit ruzie zien maken, en we gaan nog steeds normaal met elkaar om.
Veel sterkte, je hoeft nu nog niet te beslissen. Je weet het vanzelf, als je echt niet meer verder wil.
Is dit het enige gemis?
Is seks en wat daar bij komt kijken het enige gemis in je relatie? Voordat je de pijn en financiële ellende van een scheiding ingaat zou ik toch onderzoeken welke mogelijkheden er zijn om hier een andere oplossing voor te vinden.
Je schrijft dat je je man niet wilt bedriegen (en dit is al een specifieke manier van ernaar kijken), maar is het beter om je kinderen het verdriet van een scheiding aan te doen en financieel een grote stap terug te moeten doen?
En stel je bent gescheiden en je vindt de man van je dromen en je hebt vuurwerk in bed, hoelang denk je dat het duurt voor dezelfde verveling weer toeslaat. Denk je echt dat het aan je man ligt?
Floortje
Tips kan ik je niet echt geven. Wel ga ik dit draadje volgen. Ik begrijp je gevoelens omdat ik in een soortgelijke siuatie zit (ook wat betreft het eerlijk zijn over de meeste dingen en de goede gesprekken). Het enige verschil is dat ik wel een stapje richting dat dubbelleven gezet heb en voor nu voelt dat 'goed'(en nee ik bedrieg mijn man niet door seks te hebben met een ander, wel is er een andere man in mijn leven). Ik blijf ook in mijn huwelijk om onze kinderen, omdat ik toch ook van mijn man houdt en omdat ik blijkbaar (nog) niet voor me zelf/kan durf te kiezen, ik zou zo veel mensen verdriet doen.
Nu eens geen borrelnootjes aub (ot)
Het zou fijn zijn als de mensen die vaak lol hebben om dit soort draadjes en daar meestal met chips, rosé en boorelnootjes bij gaan zitten, nu eens gewoon niet reageren. Twijfelen over je huwelijk/relatie is al moeilijk genoeg. Dat er mensen zijn met het perfecte huwelijk is fijn voor hun, maar soms voor de mensen die twijfelen nog eens extra zout in de wond.
Nootjes niet nodig
Dit is nl een heel ander soort draadje als al die andere. Floortje. Wat een dilemma. Blijf praten met je man. Blijf eerlijk over je gevoelens. Volgens mij ben je al goed bezig. De herman methode voel je goed aan en daar zijn jullie al mee bezig. Andere tips kan ik je niet geven. Groet polly
Boek
Toen wij nog niet getrouwd waren -maar al wel 2 kinderen hadden- las ik een boek van, naar ik me herinner, Mira Kirschenbaum, over scheiden of blijven. in dat boek worden heel veel vragen gesteld waar je over na kunt denken. De antwoorden die je geeft, helpen je een goede beslissing te nemen.
Mijn huwelijk kent een omgekeerde problematiek als de jouwe: ik vind mijn man woest aantrekkelijk, we kennen elkaar nu ook 10 jaar. Hij heeft een wat meer getekende kop gekregen, een zachter buikje en zijn haarlijn wijkt, maar hij blijft voor mij de knapste vent uit mijn hele omgeving. Ook de lichamelijke consumptie van dit huwelijk laat voor mij weinig te wensen over.
Maar ik mis de knuffels en kussen buiten het bed juist. En persoonlijke aandacht. We praten zelden tot nooit openhartig met elkaar en bij ruzie voeren we een loopgravenoorlog; zwijgen, huishoudelijke mededelingen uitwisselen, tot de bui weer overwaait.
Toch pieker ik niet over een echtscheiding. Buiten de chagrijnige periodes hebben we het gezellig. En ik vind dat er maar een paar goede redenen zijn voor echtscheiding: overspel, mishandeling, alcoholisme oid en verwaarlozing van het gezinsbelang (alleen voor jezelf leven). Dan kan ik me voorstellen dat het je teveel wordt.
Enfin, als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik het nog niet op willen geven. Als jullie ruim 7 vette jaren hebben gehad in bed, dan moet dat weer terugkomen. Of is hij soms fysiek extreem veranderd in de afgelopen 2 jaar?
Er zijn zovele vormen van relatie/sexuele therapie. Een tijdje onthouding met wederzijdse instemming wil ook wel eens helpen. Probeer hem in elk geval niet te kwetsen, het lijkt mij vreselijk als mijn man me zou vertellen dat hij op me uitgekeken is en zin heeft in iets nieuws. Ik zou me zelf verschrikkelijk gaan uitsloven om hem weer naar me te laten kijken 
Sterkte gewenst!
Nee
Nee, ik mis niet alleen de sex. Dat zou voor mij geen enkele reden zijn om weg te gaan (zo denk ik nu in ieder geval). Sex is leuk, maar ik ben nooit zo met sex bezig geweest. Ik mis juist de intimiteit, een liefkozend woordje, een aai over mijn wang, een glimlach over de eettafel. Mijn man en ik waren voordat we een stel werden al een paar jaar vrienden. Ik heb hem nooit als aantrekkelijke man gezien. Op een bepaald moment in mijn leven bleek hij de aanvulling die ik nodig had. Mijn wilde kant maakte hij rustig, hij was mijn steun en toeverlaat. Daardoor zijn we samen gekomen en hebben een fijne tijd gehad. We hebben samen veel gereisd en gezien. Genoten van de tijd voor we gingen trouwen en kinderen kregen. Maar ook in die periode vond ik hem sexueel niet aantrekkelijk. Met als verschil dat ik het wel fijn vond om intiem met hem te zijn. Waardoor we wel sex hadden. Inmiddels zijn er vele verantwoordelijkheden bij gekomen en mijn man heeft een paar jaar geleden een poos overspannen thuis gezeten. Sindsdien draag ik de verantwoording voor ons gezin. Zo voelt dat in ieder geval. Omdat ik ook voor mijn man zo lang heb gezorgd zie ik hem eerder als een van de kinderen (verantwoordelijkheidsgevoel) dan een partner. Misschien heeft hij dit niet verdiend, maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen. En daardoor is echt al het gevoel om intiem met hem te zijn verdwenen. De verhoudingen zijn scheef getrokken. En de knuffel, aai, etc. die mijn man mij nooit heeft gegeven maar waarvan ik dacht dat zijn karakter het wel goed kon maken (wie heeft passie nodig als ze stabiliteit kunnen krijgen was mijn gedachtengang, erg naief) maar nu, we zijn bijna 15 jaar verder, blijkt dat niet zo. Mijn man weet dat ik de intimiteit mis maar zegt ook dat hij niet zo is, dat ik dat weet en hij niet geknutseld 'Ik hou van je' wil zeggen, dat hij het laat zien door achter me te staan in het leven en dat dit genoeg moet zijn (dit is een beetje kort door de bocht maar dat komt uit onze therapiesessies). De sex vind hij prima zoals hij nu is. De extra's die we uit de kast hebben gehaald waren echt voor mij. Voor hem hoeft het niet. Er over praten is moeilijk, want het is bijna niet geaccepteerd door de maatschappij. Wat ik diep in mijn hart zou willen is dat de kinderen hun gezin behouden, ik mijn maatje, maar dat er iemand is die de ontbrekende stukjes aan vult. Alleen achter mijn man's rug om? Dat vind ik wel een heftige keuze. Ik heb hem het voorstel al gedaan een paar weken geleden, beiden buiten de deur eten maar wel thuis slapen. Maar dit wil hij niet. Misschien is het ook wel goed, dat het alleen maar pijn met zich mee brengt. Ik heb er wel over gedacht, als ik iemand tegen zou komen, of ik het dan kon maken. Maar ik wil niet dat mijn man gekwetst wordt als hij er dan achter zou komen. Het is een warrig verhaal geworden, maar ik hoop dat jullie er iets mee kunnen.
Goed om te horen
dat een happy ending ook mogelijk is. Ik zou zelf het conflict ook nooit opzoeken, alles voor de kinderen. Was jouw man ook klaar voor een scheiding of wilde hij liever samen blijven? Ik denk dat dit een hoop uit maakt.
Even niet
Dank je wel voor je reactie. Je schrijft dat er wel een andere man is in je leven. Hoe vul je dit in? Is hij de man waar je mee praat en een aai geeft, is de man in kwestie op de hoogte van de situatie? Is geen sex een optie? (voor mij wel, voor de meeste mannen niet, vandaar mijn vraag).
Precies mijn probleem!
Lieve Floortje, bij mij was de situatie ongeveer hetzelfde. Mijn man en ik kwamen er samen niet meer uit en hulp van buiten af wilde hij ook niet. Ik werd steeds ongelukkiger, hij vond het wel best zo. Vele discussies, verdriet en ruzie zijn eraan vooraf gegaan. En toen heb ik de stap genomen om alleen verder te gaan. Maar ik hou nog heel veel van mijn man. Sinds een tijdje heb ik een fijne relatie en hij geeft me alles wat ik altijd heb gemist. De aandacht, hartstocht liefde. Ik geniet er erg van, ben een stuk gelukkiger en rustiger geworden. Maar zoals ik al zei, de liefde voor mijn man blijft. En dat is moeilijk. We hebben net kerst met ons gezin gevierd en dat was supergezellig. Het samen genieten van onze kinderen, onze onderlinge humoristische band en het sterke maatjesgevoel. Maar toch was ik blij als ik 's avonds weer in mijn flatje was en met mijn vriend telefoneerde en zijn warmte voelde.
Het blijft lastig, ik zou ze natuurlijk het liefste willen samensmelten.
Deze week ga ik alleen met de kinderen een paar dagen weg. Ik zal beide mannen missen. Het feit dat ik niets meer van mijn man wil dat hij me niet kan of wil geven, maakt dat we beter met elkaar om kunnen gaan en elkaar meer waarderen als voorheen. Zo tegenstrijdig allemaal.
Sterkte,
Cybie
Floortje
Je vraagt hoe ik het invul met die andere man in mijn leven. De man in kwestie is op de hoogte van de situatie. En ja hij is degene waar ik mee praat en hij geeft me een aai over de bol. Geen seks is wel degelijk een optie, al is er soms wel spanning/ aantrekkingskracht tussen ons, dat los ik binnen mijn grenzen op, laten we zeggen dat ik vaak over dezelfde man fantaseer. We hebben eigenlijk een hele intieme band, die mijn man echt niet goed zou keuren. Ik heb er wel met hem over gesproken, ook over wat ik mis, hij wil er wel wat aan doen, maar het gebeurd nooit 
, want hij vind de situatie en hoe we met elkaar omgaan fijn/goed. Ik word er ongelukkig van en was moe van de gesprekken en soms discussies hierover. Hij zegt wel dat hij me niet kwijt wil, maar ik voel het in niks. Ook bij mij is het een gevoel wat over een paar jaar loopt. Maar nu die andere man in mijn leven is en dat is ook al weer een hele tijd, voel ik me weer gelukkig. Het zal niet eeuwig zo kunnen blijven, maar voor nu is het goed.
Voor floortje
Wat moeilijk allemaal Floortje!
Ik wil je nog wel iets vertellen: de vader van mijn kinderen en ik zijn iets meer dan drie jaar geleden gescheiden, op zijn inititiatief. Ook wij hebben relatietherapie gevolgd en ik dacht dat we er doorheen waren gekomen. Ik miste ook wel dingen in mijn relatie maar voor mij was het goed genoeg.
Mijn man (waar ik al 19 jaar mee samen was) miste de passie en kon zich ook niet herinneren dat die er ooit was geweest (in mijn herinnering wel, maar ja ik geloof dat vooral het geheugen van mannen erg selectief is 
.
Nouja, om een lang verhaal kort te maken, ik ben heel heel erg verdrietig geweest maar ben nu gelukkig een lieve leuke man tegengekomen en we vormen een leuk gezin met z'n vieren.
Maar de gezamelijke herinneringen zijn er niet en die mis ik soms.
En.....mijn ex man liet laat weten dat hij er eigenlijk niet veel mee opgeschoten was...........(eigenlijk liet hij weten dat hij alles wel terug wilde draaien, maar dat ik nu weer getrouwd ben enz. hij heeft een veel jongere vriendin, maar is wel zijn gezin kwijt en aan die nieuwe vriendin is hij inmiddels ook 'gewend')
Dus: wat wil je en is dat wel reeel, is een gelukkig gezin met een basis van liefde niet mooi? Als de kinderen groter worden krijg je ook echt weer meer interesse in elkaar, dat weet ik eigenlijk wel zeker.
Ik wens je veel wijsheid en het verdriet van een scheiding is heel erg groot, vergis je niet!
Daan
Herkenning
Hai Floortje,
Ik herken veel in je verhaal. Toen mijn vriend en ik elkaar ontmoeten vlogen de vonken er ook niet af. Ik heb altijd gedacht dat het een geschikte vent was maar echt passioneel is onze relatie niet geweest. Dat vond ik toen ook prima, van zijn kant was het net zo. Ik had die behoefte toen niet zo, hij was vooral heel veilig, stabiel en betrouwbaar.
Een jaar na de geboorte van de jongste bleek hij een affaire te hebben, toen hebben we na therapie besloten toch bij elkaar te blijven. Toen de angst en schrik van de affaire wat begon af te zakken voelde ik ineens dat ik het eigenlijk niet genoeg vind. De eigenschappen betrouwbaar en veilig golden niet echt meer voor hem en wat blijft er dan over? tja, een vrij passieloze relatie. Het lijkt allemaal zo klaar als een klontje en toch heb ik nog nooit voor zo'n moeilijke keuze gestaan. Ik heb met hem ook veel gepraat en hij laat de keus helemaal aan mij. Hij wil graag dat ik gelukkig wordt, omdat de kinderen dat dan ook zijn en hij dus ook. Toen zijn vriend, waar ik ook contact mee heb, opbiechtte dat hij gevoelens voor mij begon te krijgen, vond mijn vriend dat helemaal niet erg. (ik ken hem tenminste, dan weet ik in ieder geval wie mijn kinderen naar bed brengt) Allemaal erg verwarrend en niet te snappen. Toen ik hem vroeg waarom hij niet vocht antwoordde hij; ik vecht al jaren voor jou maar wat jij wilt kan ik je gewoon niet bieden, dat zit er niet in. Misschien is het ook wel gewoon zo. Gister hebben we besloten dat we uit elkaar gaan, maar nadat het uitgesproken is, voelt het ineens weer rustig en is de spanning weg..dan ga ik natuurlijk weer twijfelen want zo slecht is het toch ook niet? Zoek ik niet gewoon iets wat niet bestaat? etc. Om doodmoe van te worden. Waarschijnlijk ben ik gewoon bang voor wat me allemaal te wachten staat, ik ken mezelf een beetje.
Ondanks dat het een beste vent is, dat hij lief en verantwoordelijk voor de kinderen is, heb ik er niet genoeg aan. En dat gevoel kun je niet wegpoetsen met je hoofd. Maar het is de meest moeilijke beslissing die ik ooit heb moeten maken. Hoe wij als gezin zijn, daar ben ik wel tevreden over. Gewoon als vader en moeder. Ik kan me zo voorstellen dat je zo'n keus pas durft te maken als je verliefd bent, je heb echt moed en durf nodig om uit een relatie te stappen die niet alleen maar slecht is!
Ik hou je berichtjes hier in de gaten, ben erg benieuwd hoe het jou verloopt, misschien kunnen we elkaar wat tot steun zijn.
Groeten Ilse
Floortje (mijn verhaal)
Hallo! Allereerst fijn nieuw jaar! Zal niet meevallen met zo'n twijfel het nieuwe jaar ingaan...
Floortje, jij schreef oa:
Of kies ik voor mijn eigen geluk, wat misschien niet meer dan een illusie is, met alle gevolgen van dien?
Ik ben warrig (verhaal in archief bekend van half november) en nog steeds 'zoekende' naar een antwoord.
Eind november uitgesproken te willen scheiden, maar door de decembermaand actie 'rustig' gehouden met als doel per januari alles in werking te zetten (de scheiding). Manlief wil zo graag met mij verder en heeft daadwerkelijk dingen anders gedaan, maar mijn basis/gevoel is weg...veranderd. Eind december kwam ik zelf ook wel tot de gedachte dat we een aantal leuke dagen achter de rug hebben met gezelligheid en ook naar de kinderen toe, maar mijn gevoel is nog onveranderd tov hem. Manlief en ik begrijpen elkaar niet. Zo moeilijk uit te leggen via schrift. Oudjaarsavond verwachtte ik eigenlijk wat meer 'samen zijn'. We hebben ieder, op onze eigen bank, tv gekeken en toen de kinderen later gewekt werden voor oa het vuurwerk hadden we de avond met de kinderen. Toen we naar bed gingen heb ik mijn man ook verteld over dat ik wat teleurgesteld was in het verloop van de avond. Ja oke... ik heb een maand geleden aangegeven dat ik verder niets meer wil, maar als hij dan steeds zegt dat ie nog wel verder wil waarom komt hij dan bijvoorbeeld niet naast me zitten op de bank? Waarom moet ik dat dan vragen of moet ik dat eventueel zelf doen. Snap je? Hij zeg zoveel dingen, maar ik proef niets uit zijn acties daarin. Ik 'voel' niet dat ie écht vecht. Vannacht dus irritaties hierover gehad en uiteindelijk gaan slapen. Vanmorgen werd ik fris wakker en had positieve plannen en kwam hem vrolijk wakker maken met onze jongste zoon. Ik probeerde het negatieve weer te omzeilen en het tot positief te maken terwijl ik eigenlijk wel weet dat het niet meer positief is, maar ja.. toch probeer je het weer (denk tegen beter weten in). Mijn man snapte er niets van... vannacht nog irritatie en vanmorgen doe ik dan weer positief. Dit bracht weer nieuwe irritaties met zich mee vanmorgen en na een aantal uren heb ik weer gezegd dat het klaar en definitief is. Ik kan dit niet meer. Hij is zo negatief in zijn cirkeltje. Dus nu ben ik weer hier, op ouders online aan het lezen. Het is 1 januari en de scheiding is onvermijdelijk, maar meiden toch.. het doet zo vreselijk veel pijn!!! en waar begin je te regelen voor een scheiding. Ik weet al het een en ander. Ik heb een tijd geleden al 'huiswerk' gedaan, maar alsnog. Pak ik dan maandag de telefoon...
Zo rot allemaal, maar ik weet ook dat ik anders straks weer een jaar verder ben en ik wil me zo graag fijn voelen en dat lukt niet meer in mijn huwelijk dus het moet gebeuren hoe pijnlijk het ook is. En de kinderen? De oudste 2 zijn al op de hoogte maar ik heb het vanmorgen ook nog eens verteld dat mama niet meer verdrietig wil zijn en dat papa en mama allebei hun best hebben gedaan, maar dat we elkaar niet meer begrijpen. Wat een * manier om het nieuwe jaar in te gaan. Dit wil je helemaal niet voor je kinderen, maar ook ik wil gelukkig zijn en dat ben ik al lange tijd niet.
Liefs Warrig.
Evenwicht
Ik herinner me nog goed dat ik jaren geleden voor mezelf vaststelde 'hij houdt meer van mij dan ik van hem'.
Ik ga niet op zoek naar 'meer, beter, gelukkiger, gepassioneerder'.
Hij is gewoon mijn allerbeste vriend in het leven. Loyaal, betrouwbaar, zorgzaam, flexibel, trouw, positief.
Ik zou hem (en onze kinderen) ontzettend teleurstellen als ik vanwege dat gevoel dat ik constateerde de relatie zou openbreken. Nog los van alle praktische en financiële consequenties. Ik prakkizeer er niet over!
En ik ben blij het nooit te hebben gedaan. Wat is een groter geluk dan een diepe, warme vriendschap, ook als het leven tegenzit?
Hier leven we al jaren als broer en zus
O wat herkenbaar allemaal. Ik heb al jaren geen emotionele band meer met mijn man. Heb veel geprobeerd of het nog de moeite was om samen verder te gaan, ook in verband met de kinderen. Relatietherapie gedaan, helaas het mocht niet baten. Moet er wel even bij vertellen dat mijn man een autistische stoornis heeft wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Hij is het liefst alleen en wil met rust gelaten worden en zijn eigen dingen doen. Kan ook moeilijk tegen de drukte van een gezin.
Met de komst van de kinderen is zijn stoornis erger geworden, te veel verandering daar kan hij slecht tegen.
Met mij heeft hij al jaren niets meer. We leven dus als broer en zus al moet ik zeggen dat ik met mijn echte broers meer contact heb.
Nooit vraagt hij naar hoe mijn dag was, wat ik voel etc. Er is ook geen intimiteit meer. Dat mis ik ontzettend. Hij raakt me niet meer aan. Wil er ook niet over praten.
Waarom ik dan niet uit elkaar ga? Tja...de kinderen en de praktische zaken. Voor de kinderen is een scheiding echt traumatisch en dan het gedoe van heen en weer brengen, afspreken, ander huis, ik moet er niet aan denken.
Dus ik heb gekozen om wel bij elkaar te blijven, zo lang de kinderen nog thuis wonen. Dat is een keuze, maar ook erg pijnlijk. Want van de buitenkant op het eerste oog zijn we een leuk gezin. Hij is wel de vader van de kinderen en ik moet hem steeds aansporen om iets met de kinderen te doen, wegbrengen naar clubjes, kadootje kopen voor de verjaardag, dat soort dingen. Daar komt hij zelf niet op. Maar toch vind ik het belangrijk dat ze hun vader iedere dag zien.
Ik zie hem nu als de vader van de kinderen die hier ook in huis woont. Samen doen we de huishouding, nou ja, ik instrueer hem, zelf komt hij er niet op. De opvoeding van de kinderen heb ik altijd zelf gedaan, want daar heeft hij geen verstand van, zegt hij dan, en ik zie hem als een soort hulpje. En financieel is deze situatie nu beter dan ieder apart. We wonen hier in een fijne buurt. Kennen de buren goed en ik wil hier ook niet weg.
Daardoor kunnen de kinderen nu ook op hun sportclubjes blijven en kunnen we leuke dingen met elkaar doen.
Het is geen ideale situatie, maar uit elkaar gaan vind ik op dit moment nog veel erger, zeker naar de kinderen toe.
Ik ben zelf nog wel regelmatig bij de therapeut omdat ik veel verdriet heb dat het allemaal zo loopt en om te leren leven met een man die er niet is, hij is er wel, maar ook weer niet, die geen enkele interesse meer toont in mij. Ik mis in deze relatie heel veel.
Wat ik doe: ik zorg heel goed voor mezelf. Ga uit met vriendinnen, weekendjes weg, zoek leuke hobbies en bezigheden, heb leuk werk. ik ben wel een levensgenieter gelukkig.
Ik heb over onze relatie geen verwachtingen meer, mijn man en ik doen nooit meer iets samen en dat heeft ook geen zin, want hij heeft daar geen behoefte (meer) aan.
Het is eigenlijk een gehandicapte man.
Dus ik zou zeggen, denk goed na wat een scheiding allemaal inhoudt, zeker naar de kinderen en als je niet uit elkaar hoeft doe het dan niet. (we hebben ook geen ruzie, gaan normaal met elkaar om, zolang het maar niet over gevoel gaat) Kijk, als je echt niet meer door één deur kan of je hebt echt veel ruzie dan is het een ander verhaal natuurlijk.
Dat is zoals het hier is. Misschien heb je er wat aan. Wat je ook besluit, scheiden of blijven, allebei is pijnlijk en erg verdrietig. Sterkte en denk maar rustig na.
Zus
jee Zus, wat een verhaal. Je hebt duidelijk een keus gemaakt maar wat een moeilijke en zware voor je gevoelsleven! Ik snap je beredenering helemaal maar het is nogal een prijs die je betaalt, in mijn ogen dan.
Gelukkig zorg je goed voor jezelf maar na het lezen van jouw verhaal sterkt het mij vooral in mijn gevoel dat ik het echt niet zo wil. Misschien egoistisch maar ik wil graag wat van mijn praktische gemakken inleveren voor persoonlijk geluk in de liefde.
Succes ermee allemaal.
Ilse
Dat wil ik ook niet
Bedankt voor je reactie Ilse. Nee, ik wil zo eigenlijk ook niet verder, maar de andere optie, uit elkaar gaan en wat doe je de kinderen daarmee aan, is nsog veel ingewikkelder in mijn geval.
Ik ben nu zo ver dat ik meer open sta voor andere relaties en het zou best eens kunnen dat ik op een goede dag een man ontmoet waar ik wel iets mee heb en die kans zal ik dan ook aangrijpen. Ik heb er alles aan gedaan om onze relatie weer aan de gang te krijgen, maar hij kan of wil daar geen energie in steken. Heb ik ook al dikwijls met mijn man doorgesproken. Hij haalt zijn schouders op en loopt weg.
Het moeilijke is wel dat we voor de buitenwereld een gewoon gezin zijn.
Zeg zus met dezelfde nick...
Even voor de duidelijkheid, want ik ken veel mensen hier IRL die mijn nick Zus kennen: ik ben niet de Zus van hierboven. Zus, zou je het heel vervelend vinden om voor deze gelegendheid een andere nick te gebruiken, ik post hier nu de afgelopen 8 jaar al als Zus....
Zus (niet die andere)
Het is heel lastig, in hoeverre mag je voor je eigen geluk gaan? Een keus maken die zo tegen je gevoel in druist, hou je volgens mij niet lang vol. Tenminste, dat zou gezond Het is wel ingewikkelde kost en aan je hoofd heb je in dot soort gevallen ook niet veel. Er is altijd wel iets te bedenken dat wel goed is. Ik heb net een leuk boek gelezen: De prins op het witte paard, het geheim van een gelukkige relatie van Mira Kirschenbaum. Kun je relatie naast de 5 dimensies van chemie leggen waaraan elke relatie volgens haar aan moet voldoen. Wel erg feministisch maargoed,ik herkende me er wel in. Niet dat het daar makkelijker van wordt maar het draagt een beetje mee aan het proces van inzichtelijk krijgen wat er nu precies aan de hand is..
Groeten, Ilse
