Eenzame dagen
Doordat manlief bijna elke dag/avond, weekend en vakanties werkt en wij elkaar dus max 1 avond in de week zien en samen ( met de kinderen) eten is onze relatie de laatste jaren erg verslechterd. We hebben niets gezamelijks meer. Door omstandigheden is het ook niet mogelijk om minder te gaan werken om zo tijd voor elkaar te maken. Ik merk dat ik dat ik er steeds meer moeite mee krijg. Feestdagen alleen ( met de kinderen) te vieren, alleen naar voorstellingen, sport ect te gaan.
Doordat de jongste erg hyper is, kunnen we ook lastig weg, die vraagt zoveel aandacht dat het voor de anderen niet leuk meer is om ergens naar toe te gaan.
Ik zit hier erg te vereenzamen en heb het hier erg moeilijk mee.
Hoe doen anderen mensen het? Als je partner er nooit is, hoe houd je relatie stand? hoe leg je uit dat sint of kerst altijd op andere dagen gevierd wordt dan bij anderen, dat hun vader er nooit is lijken ze geaccepteerd te hebben, ze praten ook nooit over hem, maar als hij er toevallig is als zij er zijn, zijn ze wel blij maar betrekken hem nergens bij.Het lijkt wel alsof hij niet bestaat voor hun.
Ik ben eigenlijk een persoon die veel mensen om zich nodig heeft, maar zit al bijna 5 jaar aan huis vast, ik begin een beetje depri te raken.
Weet niet goed meer wat ik wil en huil al dagen aan een stuk als ik aan de toekomst denk.
Vraag.
Het lijkt me inderdaad heel naar als je het gevoel hebt dat je overal alleen voor staat, en aan het vereenzamen bent. Ik vraag me wel af of je partner er ook zo over denkt, en weet dat jij er zoveel moeite mee hebt.
M.
Jeetje
Wat moet jij het moeilijk hebben. Ik heb geen ervaring met zo'n omstandigheid dus kan ik je geen raad geven. Ik hoop dat je het van de anderen krijgt.
Sterkte en hoop dat je verlichting kan krijgen van je situatie.
Liefs, Nachtegaal
Wat wil jij?
Zet eens op papier wat jij graag zou willen. En kijk dan eens welke van de dingen die je hebt genoteerd uitvoerbaar zijn.
Wanneer je zo doorgaat, kun je dit leven waarin je je eenzaam voelt, nog jaren volhouden als het moet. Maar wat wil je, dat is een belangrijke vraag.
Je zult keuzes moeten maken. Ten eerste lijkt me een gesprek met je man over jouw gevoel over deze situatie erg belangrijk. En wellicht heeft het zin om over bepaalde dingen afspraken te maken. Zo te horen lijkt je man diezelfde vent als die het vlees op zondag komt snijden....
Kies ook voor jezelf. Ga iets voor jezelf doen om deze sleur te doorbreken. Ga naar de sportschool, ga een cursus doen, ga vrijwilligerswerk op school doen, zoiets. Hierdoor ontmoet je andere mensen en het levert je contacten op. Die contacten kunnen weer heel waardevol zijn, je zit in een isolement!
Maar je bent zelf degene die daar verandering in kan brengen. Blijven zitten en wegdwarrelen in deze gedachten, daar doe je jezelf geen goed mee!
Dus wat ga je doen om 2010 beter voor jezelf (en de situatie) te maken?
Succes, groet, Moppeke
Met kind
Horecaatje, ik lees twee problemen in je verhaal en eigenijk zelfs drie.
Ik begin even met het laatste: je zegt zelf dat je iemand bent die graag veel mensen om zich heen heeft. Als je man geen horeca-man was had je er maar ééntje meer bij. Dus ik denk dat je toch op een andere manier mensen erbij moet zoeken. Alleen: mensen die het hele leven en alle zorgen met je delen, dat zal niet lukken. Dan wellicht maar stukjes. Een horeca-man heeft rare werktijden, maar ook op rare tijden vrij. Wellicht kun je daarvan gebruik maken om zelf bij te tanken.
Dan het volgende probleem, man lijkt afwezig, geen communicatie. Ik denk dat je daar toch met hem over moet praten en hemd e kans geven om zelf wat meer te doen. Hij moet de noodzaak ervaren om zich te bemoeien met het gezinsleven. Als jij alles goed voor hem regelt hoeft hij dat niet.
En het derde probleem, je jongste kind, waardoor je niet gemakkelijk in gezelschap wil verkeren. Kun je met de feestdagen niet met de kinderen een uitje maken, waardoor iedereen meer ontspannen is? Heb je geen familie waar je bij terecht kunt in die dagen, die ook begrip hebben voor de jongste? Of kan de jongste niet af en toe ergens logeren, zodat je bij kunt tanken?
Ik denk dat je nu heel veel op de relatie met je man zet, maar als je die relatie verbreekt blijven enkele essentiële problemen nog over, zoals je jongste zoon, jouw behoefte aan gezelschap etc. Ik hoop dat je eerst ontdekt of je je huidige situatie niet anders/beter kunt benutten. Want zonder je man is het nog moeilijker.
Tsjor
Fladder (ot)
heeeeeeeel veel plezier de komende dagen.
Ook snachts werkende man...
...en ik herken jouw situatie. Bij ons was het ook een probleem, voordat we onzer dagelijks leven anders ingedeelt hebben.
Rituelen zijn heel belangrijk. Bij ons is zo'n rituel om elkaar met een kopje koffie aan bed wakker te maken. Hij komt van werk als ik opsta, dus dat komt mooi uit. En heel vaak gebeuren dan ook nog andere dingen behalve een kopje koffie met elkaar drinken...
Als ik s'middags van werk kom, maak ik hem met een kopje koffie wakker en dan halen we z'samen dochterlief van school. Hierna gezins-activiteiten (waaronder ook opruimen vallt en andere huishuidelijke taken) totdat hij avondeten gaat koken.
Naar het avondeten nog gezellig effe op de bank hangen, dochter naar bed en dan gaat hij werken. Hij heeft een eigen bedrijf, dus kan zijn tijd toch een beetje zelfst indelen.
Ik weet niet of jij ook een baan heb of thuis blijft, misschien is een leuk bijbaantje ook wel iets voor je?
Tuurlijk is het op dagen zoals kerst en Oudennieuw effe minder, maar als je op andere dagen genoeg met elkaar doet, kan je dat ook beter relativieren.
Begrip
Doordat mijn man zoveel werkt, heb ik mezelf een beetje op een zijspoor gezet.Ben begonnen en gestopt met een opleiding omdat ik in de knel kwam te zitten met de opvang voor de kinderen. Helaas is er geen familie in de buurt die even bij kan springen en omdat de jongste erg aanwezig is durf ik die bijna nergens of bij iemand onder te brengen.
Ik zie wel in doordat ik alles opzij gezet heb, ik nu niets meer over heb om op terug te vallen.Doordat man zoveel werkt is hij erg moe en verwacht ik ook niet dat hij bv 's morgens opstaat voor de kinderen. Ik weet dat hij ook lijdt onder deze situatie maar doordat hij werkt en daardoor dus veel meer contacten heeft en bezig is lijkt het hem wat minder te doen. Ik zit veel thuis enzie of spreek dus ook geen mens, er zijn weken dat ik alleen maar met de kinderen spreek en idd de kassajuffrouw.
De gemeenschap waarin in woon is er gesloten, je maakt er moeilijk contact mee en als je al eens contact hebt met bv een andere ouder komt het niet verder dan een weer praatje oid.
Het is ook niet echt zo dat ik wil scheiden, maar het vooruitzicht om zo nog jaren door te gaan staat mij niet positief aan.
Naast dit alles werkt manlief met een vrouw samen ( ze zien elkaar dus veeeel meer dan dat ik mijn man zie) en zij beziet mij niet erg positief, ik doe alles fout met de kinderen en ik werk maar weinig uur en ... noem maar op.( zij heeft de plaats van mij ingenomen op het werk, nadat ik gestopt ben na de geboorte van mijn laatste kind)
Ook dit steekt, zij doet haar werk erg goed, niets op aan te merken, maar ik heb veel moeite met haar houding.
Er over praten werkt niet, al geprobeert.Manlief kiest vaak haar kant en dat maakt mij nog onzekerder.
Ga vanavond eerst langs de huisarts om iets te halen om te kalmeren, heb nu al 48 uur niet kunnen slapen.
Zou je toch niet werk kunnen zoeken?
Maar dan in een ander bedrijf dan waar je man werkt? Het liefst iets tijdens school/BSO-tijden?
Dan komt er misschien iets meer financiele ruimte voor oppas voor tijdens de vakanties + je kunt je kinderen ook tijdens de vakanties naar de BSO brengen.
Sterkte! Misschien kun je trouwens naar de sportschool? Hier in ons dorp hebben ze kinderopvang. Soms helpt het ook wat "egoistischer" te worden. Jij moet continu voor je zoon zorgen, laat een ander dat maar zo af en toe een paar uurtjes doen zodat jij kunt bijtanken.
Deze collega van je man
"Naast dit alles werkt manlief met een vrouw samen ( ze zien elkaar dus veeeel meer dan dat ik mijn man zie) en zij beziet mij niet erg positief, ik doe alles fout met de kinderen en ik werk maar weinig uur en ... noem maar op.( zij heeft de plaats van mij ingenomen op het werk, nadat ik gestopt ben na de geboorte van mijn laatste kind)
Ook dit steekt, zij doet haar werk erg goed, niets op aan te merken, maar ik heb veel moeite met haar houding.
Er over praten werkt niet, al geprobeert.Manlief kiest vaak haar kant en dat maakt mij nog onzekerder."
Kijk, en dat zal mij nog het meeste storen - ik zal van manlief eisen, dat hij haar op haar plekje wijst - als hij het niet doet, doe je het zelfst. En dat mag dan fel zijn ook.
Voor mij lijkt het erop, alsdat zij een oog op je man heeft. En natuurlijk voelt je man zich hierdoor in z'n ego gestreelt.
Ik zal niet zeggen, dat er al iets loopt tussen hun, maar deze kant lijkt het tenminste op te gaan van wat je schrijft.
En je drukke aanwezige kind - vaak gedragen kinderen zich heel anders bij andere mensen. Het is tenminste wel een poging waard, of het bij hem ook zo is.
Door elkaar
In je berichtje, horecaatje, loopt op het punt van de vrouwelijke collega veel door elkaar:
- ze heeft jouw plaats ingenomen op het werk, nadat jij gestopt bent vanwege de geboorte van de jongste; tsja, dat is haar natuurlijk niet kwalijk te nemen en het zou vreemd zij als daar alleen een mannelijke collega mag komen;
- ze doet alles beter, wellicht gaat dat op voor het werk, het zij zo. Je was een opleiding aan het doen, dus ik neem aan dat je zelf een andere kant uit wilde gaan.
- ze heeft commentaar op hoe jij met de kinderen omgaat. Dat lijkt mij heel erg frustrerend en negatief, zeker omdat je blijkbaar weinig andere mensen spreekt.Dan wordt haar mening (die eigenlijk helemaal niet van belang is) plotseling de enige mening waar je mee te maken hebt. Dat gevoegd bij je onzekerheid vanwege je drukke kind, dan gaat het op dit put echt mis. Ga even na:hoe weet je haar mening? Kun je dat kanaaltje niet dichtstoppen (je wil het gewoon niet meer horen, omdat het niet relevant is). Ondertussen zou het voor jezelf wel fijn zijn als je met andere mensen kut praten over de kinderen, de opvoeding, je drukke kind, het eenzame bestaan van een huisvrouw. Zijn er in je omgeving echt geen andere mensen te vinden waarmee je kunt koffie drinken? Kn je uit jezelf kontakten aanknopen die gaan over meer dan alleen het weerpraatje? Of is er via het consultatieburo geen groep, cursus of wat dan ook waar je andere mensen kunt ontmoeten? Of hier op intrnet natuurlijk. Leg je eventuele vragen en onzekerheden gewoon aan anderen voor, laat de mening van mensen die jij van belang vindt tellen. En laat die collega op het werk.
- de suggestie van balletmama, tsja, jaloersheid kan ook veel kapot maken, ook al is er nog niks aan de hand. Als je man prettig met haar samenwerkt wil dat nog niet zeggen dat hij een relatie met haar wil. Als dat spookbeeld eenmaal in je hoofd gaat draaien kun je er bijna niet meer van los komen, dus ik zou het gewoonweg niet toelaten. Mochten er problemen zijn in de relatie-sfeer tussen je man en zijn collega, dan hoor je het wel als het zo is. Maar maak het niet tot je angstdroom, want je man kan aan die angsten nooit genoeg tegemoet komen.
Een nieuwe dag in een nieuw jaar. Het wordt tijd dat je even vooruit gaat kijken: waar wil je over vijf jaar zijn? Hoe zit het dan met de kinderen, wat wil je dan doen en welke stappen kun je wanneer zetten? Wanneer heb je welke steun nodig van je man (nu bijvoorbeeld al af en toe een vrije dag zonder kinderen om bij te komen). En van welke ander mensen of instanties kun je steun vragen?
Ik hoop dat je een goede huisarts hebt, zodat je even wat rust krijgt en niet verdrinkt in al je tranen. Soms moet je door magere jaren heen. Ik hop dat je die tijd kunt gebruiken om je voor te bereiden op wat vettere jaren, met meer plezier in je leven.
Tsjor
