Elkaar niets meer te vertellen hebben......
Hoi allemaal
De gezamenlijke gezinsvakantie heeft ons weer met de neus op de feiten gedrukt... Het was afzien ipv echt genieten van elkaar en ons gezin..
Normaliter hebben we het smoordruk met beiden een baan, een drukke sport, 3 kinderen met school/BSO en alledrie ook nog eens een sport met trainingen en wedstrijden. Je snapt dat we rennen en vliegen, halen en brengen en het eigenlijk altijd druk hebben (dit vinden we leuk, niks mis mee).. Om heel eerlijk te zijn leven we dan een beetje langs elkaar heen en gaan de gesprekken vooral over de kids, wie wanneer waar moet halen/brengen enz..
Er is geen ruzie, maar de stiltes waren weer oorverdovend pijnlijk. We hebben elkaar niets meer te vertellen, we lachen nooit meer samen, knuffelen/zoenen is er ook amper nog bij, het is een soort van uitgeleefde relatie.
Moeilijk, ergens houd ik nog wel van m'n man, ergens is de belangstelling in zijn doen en laten voorbij en irriteert hij me ontzettend. Mijn droom van een gezellig warm gezin waar veel wordt gelachen is een droom gebleken. We zijn vooral bezig met onze kids en we zijn elkaar ergens onderweg kwijtgeraakt. Weet ook niet echt of er nog genoeg basis is om samen door te gaan. Voor de kids zou je volmondig JA zeggen, maar kijk ik naar mezelf.. Tja, dan ben ik jong en vraag ik me af of ik nog jaren verder moet in een niet al te leuke relatie..
Ik zeg niet gelijk: SCHEIDEN, maar zo is er ook niet veel meer aan..... Herkent iemand dit ? Man en ik zijn elkaars jeugdliefde en zijn ondertussen ruim 25 jaar samen.
Vooral voor de kinderen vind ik het zo jammer dat er geen gezellige warme sfeer is, had zo graag veel met de kids willen lachen, maar hoe bereik je zoiets ? Iedereen lijkt zo erg z'n eigen gang te gaan..
Ben benieuwd of iemand zich hierin herkent....
Druk
als je het in een eventuele volgende relatie opnieuw zo druk hebt en zo weinig samen-tijd inroostert, kom je in dezelfde situatie terecht.
Door alle drukte en de vele dingen die je apart doet en niet met elkaar deelt, raak je elkaar kwijt. Je bent niet de enige.
Hoe ervaart je man het?
Wat vonden jullie vroeger leuk om samen te doen?
Zijn er nu dingen die je samen kunt gaan doen (behalve alle geregel rond halen/brengen van kinderen).
Het is hoog tijd voor samen-tijd. Nadenken hoe je dat gaat invullen.
Ga aan de slag, het is niet te laat.
Doe er wat aan
je zegt:Moeilijk, ergens houd ik nog wel van m'n man,
zolang dat *ergens *er nog is,is het nog niet verloren.
Tijd voor actie dus.
zorg voor een oppas en neem hem mee uit eten,praat met elkaar,over jullie gezin,over jullie relatie,over wat er niet(meer)is en over wat er nog wel is.
en vooral,over wat jullie beiden willen en willen veranderen.
tijd voor elkaar maken is heel belangrijk in een relatie,dus dat is de eerste stap die je nu moet zetten.
Als je nu niets doet,bloedt de relatie langzaam dood(weet ik uit ervaring).
Samen weg
Kids logeren, samen een weekend weg in een hotel en praten!!!! uitspreken hoe jij erin zit, waarsch ervaart je man dit ook zo. Maar ja als je er nooit wat over zegt verandert er ook niks. Af en toe samen een weekend weg doet wonderen! Sterkte
Reaktie..
Bedankt voor jullie reakties.
Ik besef nu ook dat ik met zwijgen geen steek verder kom, moet het dus echt met manlief bespreken.
Dat laatste vind ik lastig, maar ik ben nu bezig alle moed te verzamelen..
Wordt vervolgd....
groet
Een en al herkenning
Een en al herkenning hier. Ook 25 jaar bij elkaar.4 kinderen. We zijn een team qua praktische zaken. Onze gesprekken gaan over de kinderen;school,sport en regelzaken. Verder is er niets meer. Af en toe sex op zijn initiatief, verder nooit een lief gebaar(beide kanten)We zijn snel geirriteerd.Veel miscommunicatie.Geen knallende ruzies maar ook geen ontspannen fijne sfeer. We lachen nooit samen.
Van de week had ik je posting al gelezen en ik vond het confronterend. Mijn man was afgelopen week weg voor z'n werk en ik vind dat heel prettig. Dan heb ik het gezellig met de kinderen, kan alles doen zoals ik wil. In gedachten maak ik onze relatie dan leuker dan het is en verheug ik mij(met heel veel goede voornemen)s op z'n thuiskomst. Wat direkt weer tegenvalt omdat we eigenlijk niets meer hebben samen.
Gisteravond hebben we hierover gesproken; hij ervaart het net zo. Ik krijg het gevoel dat hij al verder is in afstand nemen dan ik. Hij weet niet of hij nog wel energie in ons wil stoppen. Voor hem is ons gezinsleven zwaar. 4 kinderen met alles wat daarbij hoort teveel. Hij komt bijna niet aan zichzelf toe. Is in de afgelopen jaren veranderd van een vrolijke,enthousiaste, optimistische man in een gejaagd,snel geirriteerd, chagrijnige man. Hij ziet het zelf ook zo. We waren allebei verdrietig maar het is een begin. Een begin waarvan weet ik niet ; ik hoop niet het begin van het einde van ons huwelijk. Onze 4 kinderen hebben het niet in de gaten, we zijn voor onze omgeving een leuk, goed draaiend gezin. Onze kinderen hebben onderling veel ruzie; ik denk dat het komt omdat de sfeer thuis niet goed is. Dat is ook de reden dat ik er gister over begonnen ben. Het kan zo niet doorgaan. We houden onszelf voor de gek. Ik zou ook zo graag het gezellig hebben met elkaar, een warm gezin, liefdevolle ouders(naar elkaar toe), lachen en plezier maken met ons zessen. Hoe het verder gaat weet ik niet.
Ik heb ook geen raad voor je. Denk inderdaad dat je het bespreekbaar moet maken. En dat is moeilijk en confronterend. Zolang je zwijgt kun je jezelf voor de gek houden. Als je in gesprek gaat weet je niet hoe het verder gaat. En dat is eng. Vind ik eng. Ik wil nog wel veel meer zeggen want het is zo complex;er komt veel bij kijken. Met een weekendje weg samen gaan wij het niet redden. Daarvoor is het al te ver.
Sterkte gewenst, ik hoop dat jullie een goed gesprek kunnen hebben.
Veranderd
'Is in de afgelopen jaren veranderd van een vrolijke,enthousiaste, optimistische man in een gejaagd,snel geirriteerd, chagrijnige man.'
Wat een verdrietige constatering.
Het is ook niet mis, vier kinderen, die als ze opgroeien steeds meer ruimte nodig hebben, op allerlei manieren. Op een of andere manier heeft je man daar dus meer last van dan jij. In al die drukte is hij bekneld geraakt - en daarmee jullie onderlinge relatie.
Veel sterkte en moed gewenst om er weer wat van te maken. Om het mooie wat er was weer op te graven. Het is spannend, het is niet onmogelijk.
Hoe
Hoe is het?
Het gesprek is geweest.....
Hoewel heeeeel moeilijk ben ik het gesprek aangegaan en mijn man denkt er net zo over.
Was al een hele opluchting dus.....
Stap 2; concreet iets doen om onze relatie nieuw leven in te blazen is nog niet zo gelukt. We kregen de laatste dagen veel slecht nieuws rondom zieke familieleden...
Die stappen gaan we tzt nog zetten, en hopelijk werkt het.. Kan dat nog niet inschatten, maar de wil is er...
liefs Rita
