Er komt geen baby meer...

Even getwijfeld waar dit te plaatsen, maar ik vind het toch wel een relationaal 'probleem'.
Mijn man en ik hebben met een leeftijdsverschil van vier jaar twee kinderen gekregen. De jongste is nu ruim twee jaar en we staan voor het opruimen van alle babyspullen. Want, ik weet het rationeel, er komt echt geen baby meer. En dat niet omdat ik het niet wil, maar omdat mijn man het goed vindt zo.
Zelf kom ik uit een groot gezin en heb mezelf altijd gezien met een bakfiets vol kindjes. Of een tuin vol of een eettafel vol. Nou ja, een groot gezin dus met vier of vijf kinderen. Mijn man komt uit een klein gezin, heeft geen makkelijke jeugd gehad en is, naast dat hij geniet van het leven met zijn vieren, erg gesteld op zijn rust. Man zorgt graag voor onze twee kinderen, maar vindt het best zwaar om alleen een dag met de kinderen te zijn en het dan naar zijn idee allemaal 'goed' te doen. Man is altijd duidelijk geweest dat er wat hem betreft niet meer dan twee kinderen zouden komen.
Hoewel ik begrip heb voor mijn man en ik heel blij ben met wat we wel hebben, vind ik het toch moeilijk dat er geen derde kindje gaat komen. Ik neem het mijn man niet kwalijk, want hij is altijd duidelijk geweest en ik wil zijn grens ook respecteren. Maar toch, maar toch, maar toch... Ik vind het zo moeilijk om mijn eigen wens in de koelkast te zetten. En ik vind het nu zo moeilijk om de babyspullen echt definitief weg te doen. Terwijl ik weet dat er genoeg goede bestemmingen zijn. En mijn man strijkt mij dan tegen de haren in door te bedenken wat we gaan doen met de extra ruimte in huis en de opbrengst van de verkoop van de Bugaboo .
Mijn vraag is denk ik, hoe er meer ruimte kan zijn voor mijn gevoel/verdriet over het niet krijgen van een derde kindje, terwijl ik mijn man niet onder druk wil zetten of beinvloeden, want ik weet dat hij echt geen derde kindje wil. En dat begrijp ik vanuit hem beredeneerd ook echt. Tussen begrijpen en het ook zo voelen zit echter nog een wereld van verschil.