Even jullie eerlijke mening, verwachtingen werk/thuis
Mijn man gaat binnenkort op gesprek voor een functie op meer dan 2 uur rijden. Ik steun hem in het zoeken naar een andere functie en weet dat er maar enkele van dit soort functies in NL zijn, dus ja ik vind het leuk voor hem dat hij nu deze kans heeft.
Ik heb hem gevraagd hoe hij er nu in staat, hij is blij want hij is uitgenodigd, voorbereiden kan de hele maand geeft hij aan. Dan mijn vraag hoe hij dit dan voor zich ziet, antwoord "ik heb alles overdacht en we hoeven niet te verhuizen". Dit vind ik een vreemd antwoord want we hebben van te voren duidelijk samen besloten dat we niet gaan verhuizen.
Als ik hem dan vraag wat hij dan allemaal overdacht heeft blijkt dat hij maar wat vage ideeen heeft over de dagen dat hij daar aanwezig moet zijn. Vaag in de zin dat hij helemaal niet kan weten hoeveel aanwezigheid daar gevraagd wordt, want hij kent de situatie in die instelling niet en ik vind het dus wat naief om zijn huidige werkgever als uitgangspunt te nemen. Hij heeft bijvoorbeeld geen concreet tijdschema bedacht voor het brengen en halen van de kinderen, ik wel en zie dus dat brengen en halen een probleem gaat worden voor mijn werk.
Hij is gekwetst (dus blijkbaar onzeker) roept "als je niet wil dat ik die kans neem dan had je dat eerder moeten zeggen, je wil dus dat ik het niet doe" wat ik een enorme dooddoener vind, ik vind dat ik een reele concrete vraag stel waar ik een concreet antwoord op wil hebben, want als dit doorgaat ons hele leven op zijn kop gaat zetten.
Ik vind dat hij de situatie veel duidelijker moet overdenken en in overleg de kaders moet bepalen, onder welke omstandigheden kan het wel en wanneer niet.
Ik geloof niet dat als hij die baan (hoger kan niet in zijn vak) krijgt na een maand nog terug krabbelt en weer terug naar zijn oude werkgever gaat als het toch niet zo soepeltjes en makkelijk gaat als hij nu denkt, zou ook absurd zijn. Of het komt er op neer dat ik maar moet afwachten wat hij straks op mijn bord schuif en dat vertik ik.
Overigens, hij kan dan ook niet terug naar zijn oude werkgever want die heeft een sollicitatiestop, eruit is dus ook eruit.
Ben ik nu zo'n controlfreak en is het totaal overdreven dat ik vind dat hij een veel te vaag idee in zijn hoofd heeft rondom de consequenties van op deze afstand te gaan werken ?
Waarom is hij aan het solliciteren?
Ik kan me voorstellen dat je hier niet blij mee bent. Vier uur reizen op een dag is best veel.
Maar... er zijn mensen die het doen. Ik denk dat je voor jezelf moet denken wat jouw grenzen zijn. Hoeveel wil jij de kinderen naar school halen en brengen en hoe vaak verwacht je dat je man dat doet. Hoeveel oppas inschakelen vind je acceptabel, ben je bereid meer huishoudelijk werk uit handen te geven enz.
Duidelijk zijn
Ik denk dat je heel duidelijk moet zijn. Wat verwacht jij, hoe is er een oplossing te vinden voor problemen waar jullie tegen aan lopen. Wie gaat die oplossing vinden.
Als hij bijvoorbeeld de kinderen niet meer naar school kan brengen 's morgens, dan kun je aan voorschoolse opvang gaan denken. Maar daar kan hij ook een rol in spelen.
Wanneer jij duidelijk bent in wat voor jou haalbaar is, dan kan hij dat meenemen in zijn sollicitatiegesprekken. Hij kan bijvoorbeeld als voorwaarde meenemen dat hij minimaal een dag thuis gaat werken. Of dat hij vier hele lange dagen maakt en dan drie dagen vrij is.
Dit soort dingen moet je voordat je het gesprek ingaat helder en concreet hebben. Aan vage ideeen en afspraken heb je niets.
Vergeet ik
Vergeet ik te vertellen dat mijn man de afgelopen vier jaar ook een lange afstandsbaan heeft gehad. Hier was het (zonder files) anderhalf uur rijden. Hij gebruikte die tijd vaak om te telefoneren. Hij ging 's morgens vroeg weg, om toch bij het avondeten aanwezig te kunnen zijn. Dat vond ik een voorwaarde, we hadden toen net een tweeling gekregen. Anders zou hij hen nooit zien. En hij bracht de tweeling ook altijd naar bed, zodat ze toch tijd met hun vader doorbrachten.
Verder werkte hij een dag in de week thuis. En deed hij 's avonds en in het weekeinde ook veel voor zijn werk. Dat vond ik niet erg, want door zijn adhd is hij toch iemand die altijd bezig is met het een en het ander. Nu was dat dan toevallig zijn werk.
Hij heeft nu een baan dicht bij huis, en daar is hij toch wel heel erg blij mee. Vier jaar filerijden, dat wordt je wel zat. Als hij 's ochtends op de radio hoort dat er een file staat op zijn oude route, zucht hij van opluchting.
Duidelijk
Ik heb nu de indruk dat hij opeens de gesprekken die we over verhuizen hebben gevoerd vergeten is, want als hij dat nog voor ogen had dan had hij wel dat tijdschema gemaakt. Of hij vindt het niet belangrijk genoeg, is nu totaal en alleen met zichzelf bezig misschien ?
Hij gaat er vanuit dat hij moet zien of hij het uberhaupt wordt en dan nog wel plannen kan maken, blijkbaar gaat hij er vanuit dat er dan wel ruimte is om te schuiven. Ik vind dat volkomen irreël en veel te makkelijk ook naar de kinderen en mij toe, die plannen moeten er nu liggen, want ik wil duidelijke voorwaarden.
Dus de communicatie gaat helemaal scheef, hij voelt zich blijkbaar niet gesteund en ik voel mij niet betrokken bij de beslissingen die er genomen moeten worden.
Oh.... adhd
maar dan denk ik dat je hem even moet ondersteunen in het alles op een rijtje zetten en alle mogelijkheden en knelpunten inventariseren. Waarschijnlijk overziet hij het niet meer en vindt hij dat moeilijk toe te geven, omdat hij ergens ook wel voelt dat hij een impulsieve daad aan het begaan is. Dus probeer het positief te brengen en ga met hem rond de tafel zitten om het overzicht te krijgen.
Koentje
mijn man heeft geen adhd, dat was de man van appel.
Nee in de war
appels man heeft adhd.... sorry!☺
Maar misschien is het evengoed een idee om hem te helpen overzicht te krijgen.
Kruist
berichtjes kruizen elkaar soms.........☺
Misschien toch samen proberen... dwing hem jou erbij te betrekken!
Niet direct in de aanval
Wat ik hier zie gebeuren is dat jullie beide in de aanval gaan. Hij denkt dat jij het hem niet gunt, en jij denkt dat hij het jou allemaal alleen op laat lossen. Probeer samen even een weekplanning te maken om inzicht te krijgen hoe de week eruit gaat zien en wie wat kan doen. Dat geeft voor hem een beeld hoe hij het op zijn werk moet proberen te regelen en het geeft jou een beeld of het haalbaar is. Probeer de lucht te klaren door niet verwijten te uiten, maar probeer oplossingen te zien. Lastige situatie. Ik heb er zelf ook ingezeten, en heb na vele kilometers gevreten te hebben een andere oplossing gezocht.
Dorry
Er is (nog) geen andere baan
Bij ons thuis zou het net zo kunnen gaan. Zolang er nog geen andere baan is, zou er niet in praktische zin over gesproken worden. Nu ben ik degene die aan het solliciteren is op flinke afstand. Mijn man steunt mij en zegt dat we alles gaan oplossen, maar dat ik eerst die baan maar eens in de wacht moet slepen.
Je man hanteert gewoon een andere volgorde dan jij. Steun hem onvoorwaardelijk, maar spreek af dat jullie een gesprek hebben over praktische zaken voordat hij definitief tekent.
Maak er geen vertrouwenscrisis van.
Marieke, klopt maar
ik kan en wil dat dus niet, dat afwachten, daar kan ik niets mee want als ik er niet over begin dan wordt het weer gestress op de laatste minuut. het zit mij dus ook dwars dat hij er zelf niet over begint.
Vanmiddag een heftig gesprek gehad over de telefoon, volgens mijn man begrijp ik hem niet want alles wat ik wil weten daar wil hij het ook over hebben. Zoals wel vaker denkt hij van alles maar deelt hij niets. Zo is onze relatie ook, hij denkt er wel aan maar ik doe het omdat het anders te laat is en dan zegt hij achteraf dat hij er wel aan heeft gedacht (!!).
Maar hij heeft toegezegd dat hij het alleen doet als hij niet meer uren gaat maken dan hij nu al doet en dat hij zich daar aan gaat houden.
Ik heb dus direct gezegd dat ik het niet ga pikken als het straks dus toch anders loopt en ik alleen het circus moet draaien, dus als hij zich niet aan zijn woord houdt ik er straks echt geen zin in heb en het dan ook alleen ga doen. Ik geloof dat hij nu wel door heeft hoe ernstig dit voor mij is.
pfff, de stoom komt uit mijn oren.
Duidelijk
voor mij nu even waarom het mij zo dwars zit. Hij kan dan straks in zijn fijne succesvolle wereldje de pief zijn (leuk voor hem, vind ik echt) maar ik zit de kinderen, het huis, en de rest van de reutemeut te doen en te regelen. Bovendien ik heb ook interessant werk.
Hpdeskjet
Je laatste mail is het duidelijkst, maar ik blijf de indruk krijgen dat het hier niet gaat waarover het gaat.
Wat bindt jullie, wat delen jullie, welke deugden/normen liggen ten grondslag aan jullie gezin, waarom komen jullie 's avonds thuis (en hoe?).
Daar ligt het antwoord, niet in kissebissen over een nieuwe baan.
Hpdeskjet
Ik begrijp dat dit voor je man een belangrijke kans is, die wil hij niet laten schieten. En ja hij zal vast voornemens zijn om dat straks (gesteld dat hij aangenomen wordt) zo goed mogelijk te gaan regelen. Valt dat dan tegen, dan moet er dan weer een mouw aangepast worden en misschien moet jij dat dan wel doen. Ik snap dat je vooraf duidelijkheid wilt maar misschien is die duidelijkheid nu wel helemaal niet voorhanden (en gun je hem dan toch die kans of niet?). Wat je wel hebt afgesproken: we gaan niet verhuizen, vind ik al heel wat want 4 uur rijden is nogal een end. Hij zijn baan, jij jouw baan, de kinderen in hun vertrouwde omgeving, jullie in je normale kringetje, prima toch. En kan hij dan niet brengen, halen, oppassen dan moet je mss maar externe hulp regelen want met 2 goede banen kan dat hopelijk wel.
Is hij helemaal?
Ik verklaar iemand die met jonge kinderen op 2 uur afstand gaat werken echt voor gek. Je geeft dan je gezinsleven echt op, tenzij je 3/4 dagen van de week thuis kunt werken.
Zeg je moet om 9u beginnen, dan moet je dus 7u weg, net wanneer de kinderen een beetje uit bed komen. Je werkt idealiter tot 17u (en bij de meeste topbanen is dat niet het geval), dan kom je om 19u thuis, net op tijd of net te laat voor een kus voor het slapengaan? En het weekend ben je op, dus wil je bijkomen, en kan de partner alsnog de kinderen verzorgen.
Dus ja, ik zou dus willen weten hoeveel dagen hij denkt thuis te kunnen werken, en of hij het ermee eens is dat hij dat gaat onderhandelen, en anders de stap niet gaat maken.
En natuurlijk kun je hulp inkopen. Maar wil hij de komende jaren echt zichzelf buiten het gezinsleven plaatsen? Die vreemde mijnheer worden die op zaterdagavond het vlees komt snijden? Is zijn carrière echt zo belangrijk voor hem?
Ik zou dat echt willen weten. Ik vind het niet erg dat mijn man ambitieus is, maar ambitie ten koste van het gezin, dat zou ik niet kunnen accepteren.
Afwachten
ik heb nog een keer duidelijk gemaakt dat ik niet wil dat hij nog nog meer afwezig is, hij werkt nu al te veel. Hij denkt dat het straks juist makkelijker wordt want dan kan hij zelf zijn aanwezigheid inplannen en hij wil dan minimaal 2 dagen thuis zijn, hij kan dan in de trein werken en hij denkt dat hij niet elke keer pas na het eten thuis is. Ik moet nog overdenken wat ik acceptabel vindt qua aantal keren samen eten/kinderen in bad/bed stoppen.
Ik ben bang dat we verder uit elkaar groeien, ik vind nu al dat we te weinig samen doen, samen zijn en dat veel van mijn iniatief en regelwerk afhangt.
Voor het geld hoeft het van mij niet, zo is het ook prima. Hij vindt het geld wel een positief punt want over 3 jaar is hij uitgegroeid in zijn huidige functie qua salaris.
Maar ik wacht even af wat de situatie wordt na het eerste gesprek, hij is natuurlijk niet de enige kandidaat.
Andere kant
Ik herken het verhaal wel maar dan van de andere kant: ik ben degene die nu heeeel graag die andere baan wil, maar ik ga dan van 20 naar 32 uur. Dat betekent dat ik van manlief dan ga vragen om eerder thuis te komen van werk en aan te passen. De afgelopen 10 jaar (oudste wordt 11) heb ik mij aangepast, eerst naar tevredeneid, maar later toch niet meer, en ik vind dat hij nu aan de beurt is om zijn verantwoordelijkheid te nemen....Maar ja, dat is lastig, moeilijk en hij weet niet of dat zo maar wel gaat. Ik baal daarvan als een stekker: ben je enthousiast over een baan (die je nog maar moet zien te krijgen) dan gooit je partner roet in het eten ! Ik heb voor mezelf bedacht (en dat doet jouw man nu ws ook): eerst maar eens zorgen dat ik die baan krijg en dan lossen we de rest later wel op. Met hulp van buitenaf, of hij minder werken, maar linksom of rechtsom, ik laat die baan niet schieten ! En dat zal wat water bij de wijn betekenen voor mij (wil liever geen externe opvang0 en voor hem (wil liever ook gewoon onbekommerd 5 dagen werken en niet naar thuis hoeven omkijken). Maar mijn behoeftes zijn nu veranderd, en dat vereist aanpassing van het totale plaatje. Vaak weet je voor het eerste gesprek nog niet hoe dingen ingepland kunnen worden en is het ook niet echt slim om daar meteen in het eerste gesprek al over te beginnen. In die zin snap ik je man wel.
Geen problemen oplossen die er nog niet zijn
Mijn instelling is ook dat ik geen problemen ga oplossen die er nog niet zijn. Dus in de sollicitatie fase kijk globaal of ik denk dat het te redden is, maar de praktische uitvoering ga ik pas wat mee gaan doen als het nodig is.
Daarbij geldt hier wel dat je bij een nieuwe baan de 'taken' die je hebt blijft hebben of overdraagt. Dus als ik op maandag de kinderen naar school breng moet ik regelen dat de kinderen op maandag nogsteeds naar school gaan. Of ik dat doe door met m'n partner te ruilen, door voorschoolse opvang te regelen, of met m'n nieuwe baas regel dat ik op maandag pas om 11 uur begin maakt niet uit.
Volgens mij is dat ook het knelpunt. Hij denkt dat het te regelen is, jij vraagt je af of dat niet ten koste van jou gaat. Daarover moet je dus overeenstemming bereiken. Hoe het dan vervolgens opgelost wordt is dan ineens minder relevant.
En bij een baan waarvan er slechts enkele in NL zijn gok ik stiekem dat het een baan is die zich leent voor flexibiliteit en dat er dus veel te regelen valt.
En dan zie ik legio mogelijkheden
-een dag thuiswerken,
-een dag vroeg beginnen (maar 's avonds met het eten thuis),
-een dag laat beginnen (en de kinderen naar school brengen;
-wat reistijd besteden aan de nodige telefoontjes (en dus eerder naar huis kunnen),
--Een deel van de reis per trein afleggen, zodat je in de trein kan werken.
een dag 6 uur op kantoor werken en 2 uur thuis werken.
-desnoods een dag een hotelletje nemen in de buurt van de werkplek. Kan je op die dag een lange dag maken, en die later compenseren
In mijn omgeving heb ik diverse mensen met een flinke reisafstand gezien (bv randstad-groningen en randstad-friesland) en met een combinatie van deze oplossingen is dat altijd prima gegaan.
Update
hij is gisteren op gesprek geweest en hij kreeg de indruk dat ze niet heel erg eager waren en waarschijnlijk van te voren al hebben besloten dat de interne kandidaat het wordt dit is financieel ook interesanter voor die instelling. Volgende week hoort hij meer. Aan de ene kant vind ik het wel jammer voor hem want het zal wel weer een flinke tijd duren voordat er weer zo'n post open komt maar ik vind het een heel rustig idee dat voor de komende jaren hij lekker hier in de buurt blijft werken. Afgelopen week hebben we dagelijks knallende ruzie gemaakt over van alles en nog wat. Duidelijk is dat we momenteel niet goed in onze relatie zitten en daar moet niet nog een ingrijpend probleem bij komen.
Even afgezien van
de kans dat hij het toch niet gaat worden, verbaas ik me een beetje over de opvattingen. Mijn kinderen zijn zo vaak uit bed gekomen terwijl pappa al weg was of naar bed gegaan terwijl pappa nog niet thuis was. Ik ben het er mee eens dat het niet meer vastligt dat mamma alles moet doen, maar om er nou een punt van te maken dat je de kinderen niet sámen naar bed en bad kunt brengen? Wat moeten marinevrouwen/-mannen dan wel niet, als hun mannen/vrouwen op zee zitten? En als zijn baan tot 5 uur is, kan hij om 7 uur thuis zijn, dan zijn de kinderen toch nog wel wakker? Bij ons is bijna elke dag iemand pas om kwart voor 7 thuis en dan moeten we nog eten. En vroeger hebben wij de fase van bedtijd tussen 7 en 8 uur gewoon overgeslagen. Vanaf babytijd gingen de kinderen rond 8 uur naar bed. Met uiteraard overdag de gewenste slaapuurtjes.
Naar mijn idee heb je ook niet verteld hoeveel ruimte jij hebt om de kinderen naar school te brengen en op te halen. Je hebt een goede baan zeg je, maar met wat voor tijden werk je dan?
Bij het werk wat ik doe zijn sommige ouders door avonddiensten en reistijd ook laat thuis, waaronder ik en mijn man. Daar zal hun gezin het mee moeten doen. Het is niet altijd gezellig, maar ook niet onoverkomelijk.
Mocht deze baan niet doorgaan en een volgende situatie zich aandienen, dan zou ik zelf ook wat duidelijker zijn en beter nadenken of je hem die baan gunt, vóór je hem zijn sollicitatie laat versturen. En als die envelop eenmaal in de postbus ligt niet meer met allerlei bezwaren komen.
Trouwens: beter af en toe knallende ruzie dan binnenvetten waardoor het later tot een ongerijmde uitbarsting komt. Man en ik hebben al heel wat laten knallen en zijn inmiddels 26 jaar bij elkaar
