Even perspectief nodig
Even een korte situatieschets:
Man is veel weg (ivm werk), ik werk als freelancer en we hebben 4 kinderen op de basisschool. Na wat relationele ups en downs ben ik voor mijn gevoel in een soort nieuwe fase gekomen. Er zijn wat dingen gebeurd waardoor ik me realiseerde dat ik weinig/geen autonomie had en die ben ik nu weer aan het opbouwen.
Maar soms voelt het als vechten.
Mijn man is zoals gezegd veel weg ivm zijn werk. Inmiddels heb ik het zo ingevuld dat ik mijn sociale dingen plan op de momenten dat hij er niet is zodat hij er geen "last" van heeft. Maar ik ben wel af en toe een dag weg in het weekend ivm sport (2, 3 keer per jaar) en soms sport ik ook in het weekend een paar uurtjes.
Nu merk ik steeds vaker dat mijn man het vervelend vindt wanneer ik weg ga als hij thuis is. Zo van: ben ik een keer thuis, ga jij weg.... Hij vindt ook eigenlijk dat ik mijn sociale leven om zijn afspraken heen moet plannen, in het kader van "rekening houden met elkaar". Overigens overleg ik altijd alles, ik deel niet mee, zeg maar.
Omdat hij zo veel weg is heb ik inmiddels ook een sociaal leven waar hij niet helemaal deel vanuit maakt. Ik leer nieuwe mensen kennen die hij niet kent, etc etc. Ik voel me daar heel prettig bij maar mijn man vindt dat heel vervelend.
Wat ik me nu afvraag: eis ik te veel voor mezelf op? Hou ik te weinig rekening met hem?
Ik voel me altijd schuldig als ik weg ga.
Het voelt soms ook wel alsof we uit elkaar groeien hierdoor. Ik vind het moeilijk om "in touch" te blijven met mijn eigen man.
Ach welnee,
je hoeft je niet schuldig te voelen.
"Wat ik me nu afvraag: eis ik te veel voor mezelf op? Hou ik te weinig rekening met hem?"
Je bent niet altijd weg als hij thuis komt, dat komt soms eens voor. Jij bent je eigen weg aan het vinden en dat zint hem niet. Hij zal daar aan moeten wennen
Weet je ook waarom hij het vervelend vindt dat jij nieuwe mensen leert kennen?
Hmm, ja
Met al het andere wat je eerder hier schreef denk ik zeker dat je uit elkaar aan het groeien bent. Wat wil je nu, terug niet uit elkaar groeien? Door te doen wat hij wil? Denk je dat dat kans van slagen heeft? De kant die je opgeslagen bent, sorry maar het is onoverkomelijk, hij gaat niet mee d.w.z. hij geeft je de ruimte niet. Dus naar mijn mening groeit je zeker flink uit elkaar nu. Groeten, Yvon.
Samen
Het maakt niet zoveel uit wat wij vinden lijkt me. Het gaat erom dat er nu een probleem voor je ligt en dat je samen daar je weg in vindt. Na het uiteengaan met mijn ex heb ik pas geleerd dat een compromis iets is waar je beiden blij mee bent, ipv. dat hij blij is en dat jij toegeeft.... Moeilijk hoor, in jouw situatie. Het punt is natuurlijk dat jij je autonomie niet op wil geven en dat hij niet wil dat jij dat hebt.
De start
Ha Vastberaden, daar ben je weer!
Ooit was je een autonoom persoon. Toen trouwde je en heb je steeds meer van je autonomie ingeleverd. Dat is gebeurd doordat jij je te veel aan je man hebt aangepast. Dat patroon is voor hem heel comfortabel. En daar zal hij zeker niet zonder strijd afstand van willen doen. Hij heeft er namelijk (veel) bij te verliezen.
Wat me nou zo intrigeert is waarom jij zo twijfelt aan jezelf. Als er problemen zijn met de huidige leefstijl, komt jouw man met verwijten aan jouw adres. En dan ga jij zitten piekeren.
Maar hij kan toch ook zijn werk aanpassen en vaker thuis zijn? Of heeft hij daar allemaal prachtige argumenten voor? Misschien komt het er wel op neer dat hij een gigantische behoefte heeft aan autonomie. Maar dat gaat dan wel ten koste van die van jou.
Dan dat van die contacten die jij opbouwt. Tja. Zolang jij veilig in het kippenhok eitjes legt, heeft de haan controle. Zo duidelijk? Het is ZIJN probleem. Maar daarmee niet automatisch JOUW probleem. En zeker niet iets dat jij zou moeten oplossen (of nog erger: aanpassen).
Beste Vastberaden, je gedraagt je onderdanig! Dus: ga je eigen gang. Het is belangrijk dat jij jezelf weer terugvindt. Ik hoop dat je over een tijdje je postings terugleest en dan de totale belachelijkheid van je vraag inziet.
Groet,
Issey
Autonomie
Inderdaad, ooit was ik een autonoom persoon.
In de jaren waarin we samenzijn heb ik nog nooit 1 keer bezwaar gemaakt tegen het werkschema van mijn man. Wel in het verleden, toen de kinderen klein waren, aangegeven dat ik het jammer vind dat hij zo veel weg is. Heb ook wel periodes gehad dat ik me alleen voelde. Altijd alleen naar de verloskundige, partneravond op zwangerschapsgym, verjaardagen, ouderavonden.. Het went.
Maar om eerlijk te zijn vind ik het nu ook best fijn om alleen te zijn want dan voel ik me ontspannen. Niemand die zeurt over het huishouden, of over die vriendin die onverwacht wat blijft drinken waardoor de kinderen pas om 10 uur in bed liggen. Zo relaxed.
En dan mijn sociale leven... Heel gezellig. Maar het liefste wil ik gewoon leuke dingen doen met mijn man, die verbondenheid weer voelen die er ooit was. Het lijkt wel verdwenen. We hebben het vooral nog over de praktische dingen. Maar de passie is echt ver te zoeken. Op zich hebben we het wel gezellig en leuke. Maar er mist gewoon iets... de close-heid... ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven.
Ik voel me eigenlijk eenzaam in mijn huwelijk, het gevoel dat ik alles alleen moet doen, en als we samen zijn de kritiek, dat we het nooit echt ergens over hebben. Dat is het misschien wel. Wat we ooit hadden is er gewoon niet meer. Verdrietig word ik ervan.
