Even van me af praten
ik wil hier even mijn hart luchten.
Ben jaar of acht samen met huidige vriend. We hebben samen 1 zoon van bijna 6.
Toen we net samenwoonden kwam er een bericht dat hij bij zijn vorige werkgever geld had verduisterd. Ik heb hem toen geholpen dmv een krantenwijkje( samen met hem, door hem gestart) om het geleidelijk aan terug te betalen ( ging om toen nog 5000 gulden)
Zijn vader kwam in die tijd te overlijden, ben min of meer uit medelijden bij hem gebleven. Zwanger geraakt. Miskraam gehad. Opnieuw zwanger en bevallen van een gezonde zoon.
Mijn gevoelens voor hem zijn er alleen in het begin geweest. vriend is een zachtaardig persoon en ik was toe aan een veilige haven na meerdere foute mannen.
Er zijn vele financiele zorgen, nu weer dwangbevel vanwege factuur die hij te laat heeft betaald.
Hij moet iedere keer wakker geschud worden lijkt wel, want zodra er problemen zijn pakt hij ze wel aan.
We hebben bijna nooit sex, ik heb zelf af en toe sex buiten de deur, omdat mijn vriend er weinig behoefte aan heeft. Wel behoefte aan genegenheid maar dat vind ik zo moeilijk, aangezien mijn gevoelens er niet zijn voor hem.
Hij doet best veel in huis en dat waardeer ik ook, maar we lijken wel steeds verder uit elkaar te groeien. Hij is ook een hele erge slons, erg laconiek. Vanmiddag was ik de onderkant van de bank aan het stofzuigen, zie ik allemaal snot er aan gesmeerd. Ik confronteer hem daarmee, maar hij ontkent het gewoon glashard. Dat doet hij met veel dingen trouwens. Hij doet in zijn ogen nooit iets fout.
Het komt er een beetje op neer dat ik voor kindlief bij hem blijf en omdat ik niet weet hoe ik het alleen ga redden. Hij is overigens nu werkloos, na verschillende baantjes gehad te hebben waar hij zijn draai niet kon vinden en soms gewoon pech had.
Ik weet t ff niet meer.
Heb ook gevoelens voor minnaar , maar die zijn volgens mij niet wederzijds.
Wie geeft mij een peptalk of tips ??
Alvast bedankt.
ik praat er met hem over
Ik krijg de indruk
dat je eigenlijk vooral nadenkt over hoe je er een eind aan kunt maken.
Wat vragen:
Werk jij wel? Of leven jullie van zijn WW of van de Bijstand?
Van wie is het huis? (wie moet wie eruit zetten dus)
Hoe weet je zeker dat je zoontje het snot niet onder de bank heeft gesmeerd?
Ga in gedachten naar de situatie waarin je vriend niet meer voorkomt. Voelt dat als opluchting?
En nog een opmerking: je zegt dat je geen genegenheid meer voelt, maar boosheid/wrok kan dat ook blokkeren. Boosheid een halt toeroepen en genegenheid weer een kans geven kan de situatie verbeteren.
Voor je stappen onderneemt zou ik dus echt serieus nagaan of een toekomst zonder hem je beter lijkt of juist niet.
Boosheid
Boosheid een halt toeroepen en genegenheid weer een kans geven kan de situatie verbeteren.
Kaaskopje hoe zie jij dat? Kun je dat doen door jezelf ergens overheen te zetten/het achter je te laten. Of kun je die boosheid alleen maar kwijt raken als die persoon het bij je wegneemt. Als die bewuste persoon dat niet zal doen/onmachtig is..wat dan. Hoe kun je ervoor zorgen dat die boosheid echt verdwijnt en plaatsmaakt voor genegenheid.
Mirakel68 vergeet niet dat een relatie verschillende fases doormaakt. En dat je zelf voor de helft verantwoordelijk bent voor hoe die verlopen. Hoe groot is jouw wil om er iets van te maken?
Kaaskopje en holiday
kaaskopje ik weet zeker dat zoontje snot niet heeft gesmeerd gezien de lengte van zijn armen en het feit dat hij zittend op de bank er niet bij kan, het is een bank met een diepe zit.
holiday, ik weet dat een relatie meerdere fases doormaakt, maar ik denk vooral de laatste tijd steeds vaker dat we gewoon niet matchen. dat kan toch gewoon ?
als er steeds maar irritaties zijn en weinig raakvlakken.
mijn grootste zorg is eigenlijk mijn zoontje en hoe die door een eventuele scheiding komt. we wonen overigens in een huurhuis.
ben ook bang dat de verzorging na een eventuel scheiding niet goed zal zijn. vriend vergeet nogal eens het gas uit te zetten en is erg laconiek met veel dingen.
ik weet van mezelf dat ik ook niet perfect ben, wie wel ? maar het feit dat het bij mij al zo lang speelt, het feit dat ik liever alleen ben, zegt toch ook wel iets.
ik ben al een aantal jaren bezig om aan hem te wennen zeg maar, het is een aparte man op zijn zachtst gezegd.
het lijkt me niet de bedoeling om bij hem te blijven om hem en zoon geen verdriet te doen toch ?
moet ik mezelf dan helemaal wegcijferen.
ik werk trouwens 16 uur per week en had al plannen om een baan met meer uur te zoeken en zoonlief meer naar de bso te laten gaan, aangezien hij enig kind is.
voel me ook erg egoistisch als ik zo denk, maar op de manier waarop het nu gaat ben en wordt ik denk ik ook niet gelukkiger.
Boosheid
kan een gewoonte worden. Bijvoorbeeld bewust een stukje van je man af gaan liggen/zitten omdat jezelf vast zit met je boosheid. Al in de ankers schieten zodra je hem ziet. Daar is de boosdoener! Als je dat doet blijf je in een cirkeltje ronddraaien. Als je je best doet om die gewoonte te doorbreken, dus niet uit gewoonte boos te worden, maar alleen als het echt 'verdiend' is, zul je merken dat er ook momenten zijn waarin je niet boos bent en het leuk kunt hebben met elkaar.
1.Ik vind het heel knap van Mirakel dat ze haar vriend gesteund heeft na de geld'kwestie' op het werk en meegeholpen heeft om het weer op te lossen. Ik lees niet dat haar vriend erom ontslagen is, dan zou het helemaal een drama zijn geworden. In die periode kan Mirakel een boosheid hebben gevoeld waar ze van dénkt dat ze dat achter zich heeft gelaten, maar dat ongemerkt niet heeft gedaan.
2. Stel dat Mirakel nu niets anders kan doen dan bedenken hoe ze uit elkaar kunnen gaan. Dan gaat er helemaal geen energie meer naar hoe ze bij elkaar kunnen blijven. Met die houding is vertoon van genegenheid ook vervelend en wie weet zelfs weerzinwekkend.
Stel dat Mirakel toch nog een gaatje ziet om de relatie een kans te geven dan moet ze daar ook volledig voor kiezen en daarmee kiest ze ervoor om niet meer te blijven hangen in wat er in het verleden gebeurd is. Het plan is dan voortaan om samen oud te worden en dat bereik je alleen maar door open te staan voor elkaars genegenheid (daar zal haar vriend dus ook anders mee moeten omgaan) en weer oog te hebben voor elkaars leuke kanten en niet meer te blijven hangen in gevoelens van afkeuring en een boze bui. Dat heeft geen zin. Uitrazen en zo snel mogelijk weer goedmaken.
Ik zeg het maar eerlijk, bovenstaande is psychologie van de koude grond. Ik hoop dat het iets bijdraagt.
Bovenstaande was een reactie op wat
Holiday schreef.
Mirakel, mijn zus heeft mij een keer een tip gegeven waar ik wel verder mee kwam in een periode waarin ik ook twijfelde net als jij (de oorzaak lag bij ons meer bij onze verschillende opvattingen over de opvoeding). Ze zei: als je naar huis gaat en bedenkt dat je eigenlijk helemaal niet meer naar huis wilt omdat je man daar is, dan is het tijd om op te breken. Zolang het nog niet zo erg is is er nog hoop. Ik ben de weg van de hoop ingeslagen en ben daar erg blij om. Jij zult je eigen keus moeten maken. Sterkte daarbij.
Kaaskopje
Heel verhelderend kaaskopje, dank daarvoor! Ik denk dat ik onbewust heb gedaan wat jij nu adviseert. Die psychologie van de koude grond is voor mij zeer herkenbaar! Jaren ben ik boos geweest op mijn man, jarenlang vond ik hem daardoor gewoon niet leuk. Hij kon nog zoveel goede kanten hebben, ik zag ze niet meer. We leefden verder genoeglijk naast elkaar hoor, er vielen geen woorden. Nee, vielen die maar, misschien. Het is een heel venijnige boosheid diep van binnen. Hij moet het bespeurd hebben. Hoewel, hij heeft niet echt voelsprieten. Hij dacht vast dat hij gewoon met een heel chagrijnig wijf was getrouwd bij wie hij nooit wat goed kon doen!
Het is over nu, er is wat gebeurd en toen is het uitgesproken. Zand erover. Daarna kon ik verder, ik werd er heel blij van. Want ik hoefde niet bij elke vakantie die geboekt werd, bij elk bankstel dat gekocht werd, te denken hm..misschien zijn we volgend jaar wel uit elkaar. Wel moet ik oppassen dat de boosheid niet terugkeert.
Mirakel ik denk zeker dat je gelijk hebt dat je vriend en jij nu niet matchen. Maar ik wil met bovenstaand verhaal maar aangeven dat ik zo vaak niet match met mijn man. Maar tóch wil ik door, wil me niet uit het veld laten slaan, wil samen oud worden. Om wat we hebben opgebouwd en om ons gezin.
)
Ik match aan de lopende band niet met mijn man. Ik noem het maar een temperamentvolMaar ik hecht dus ook erg aan wat we al samen meegemaakt hebben. Samen kunnen wij veel aan, dat is al bewezen.
