Familiegeheim

Je kunt er niks mee

Je kunt er niks mee. Jou is niks aangedaan, de dader is dood en het is niet jouw taak om je ex-schoonmoeder ter verantwoording te roepen, zoals je zelf al zegt.
Wat is dat toch met vervelende kerels dat ze gewoon voor elkaar krijgen om pleegouder te worden van alleen maar meisjes. Je zou haast denken dat hij het erom gedaan heeft.

Maar denk je ook eens de positie van de vrouw in. Ik weet natuurlijk niet welk land, dus ik fantaseer er even op los. Zij heeft geen opleiding waarmee ze comfortabel zelfstandig kan leven van een goed inkomen, de uitkering voor een alleenstaande vrouw is heel laag, als al aanwezig, dus weggaan bij de man was niet aan de orde. Het was dus wegkijken of in armoede leven. Zoiets als Nederland in de jaren vijftig .
Daar komt nog bij dat niemand zich kan voorstellen dat haar eigen man zoiets zou doen, dus voordat dat echt doordringt ben je ook een tijdje verder.

Wat zou je willen? Gezellig met je ex-schoonmoeder over het misbruik praten? Haar vragen of ze ervan wist en waarom ze niets gedaan heeft? Dat is niet aan jou, dat is aan de misbruikte kinderen.

Je moet er wel iets mee

Uitsluitend omwille van je kinderen. Stel dat zij er achter komen via een omweg en dan ook meteen horen dat hun moeder al die tijd wist van dit vreselijke geheim. Familiegeheimen kunnen iemands leven beīnvloeden, ookal kent diegene het geheim niet. Er ontstaan gedragscodes binnen een familie waar een volgende generatie flink onder te lijden kan hebben. Heb je je schoonzus gevraagd je ex in te lichten?
Ik begrijp je twijfel, het is iets van jouw ex-familie. Maar jouw kinderen maken deel uit van deze familie. Zwijgen over een geheim, hoe erg ook, is altijd erger dan je kinderen laten denken dat ze uit een happy family komen. Dat wreekt zich, ooit.

En toch hè

Als het allemaal klopt en het wordt onder de pet gehouden is het afschuwelijk. Vooral voor degenen die het is overkomen.

Maar toch hè....
Maria, je twijfelt niet aan het verhaal maar hoe zeker kun je er nu eigenlijk van zijn? Je hebt 1 bron en die vertelt een verhaal dat jij niet kunt verifiëren.
Ik zou er dus heel voorzichtig mee zijn dit als vaststaand feit te zien, laat staan het verder de wereld in te brengen bij bijvoorbeeld je kinderen. Die weten dan een geheim waarvan niet duidelijk is of het echt klopt behalve dat jij, hun moeder, overtuigd bent van die waarheid.

Erg ingewikkeld

Neemt niet weg dat het een naar en ingewikkeld probleem is.

Niet

Er bestaan geen happy families. In de meeste familie is wel iets gebeurd dat het daglicht niet verdragen kan. Maar daar zijn de andere familieleden niet verantwoordelijk voor. Ik zou je kinderen er niet van op de hoogte brengen omdat dit hen niets brengt. De zwaarte van dat geheim hoeven ze niet te dragen, dat is aan de schoonmoeder en de eerste ring om haar heen.

Dat het met ex

besproken moet worden lijkt me een goed plan.
Maar de kinderen inlichten?? Hoezo dat? Vinden jullie werkelijk dat dat zou moeten? Moet je kinderen met dat soort ellende gaan belasten? Wat is de reden dat je dat zou willen? Hoe oud zijn ze?

Dat is aan de ex

Zelf ben ik opgegroeid en gevormd in een familie met een geheim van mijn (groot-) ouders waar ik niks van wist maar wat het gedrag van mijn vader bepaalde. Dat gedrag van mijn vader snap ik nu, ik weet waarom het zo was en dat is voor mij erg belangrijk. Er werd ook niet over gepraat omdat het belastend voor de kinderen zou zijn. Mij zal je nooit horen zeggen dat kinderen dingen niet hoeven te weten.
Hoe het familiegeheim uit dit topic inwerkt op de kinderen van ts is inderdaad niet aan ons om te bepalen. Misschien wel alleen aan de kinderen zelf.

Hier zou ik de kinderen niet mee belasten

Omdat hun vader vrijwel zeker niets weet van het misbruik, is het geen geheim dat invloed heeft op hem als vader. Ik ben het er wel mee eens dat hij het zou moeten weten, want in zijn gezin zal het onderhuids wel een rol hebben gespeeld. En begrijp ik dat het gaat om een broer van hem die ook betrokken was bij het misbruik? Ik neem aan dat je ex dat ook wel moet weten. En jij kunt best degene zijn die hem dat vertelt. Al vind ik eigenlijk dat zijn pleegzus dat moet doen. Maar zij zadelt jou nu op met een geheim dat jou in een moeilijke positie brengt.

Misschien is het ook wel iets dat je met ex-schoonmoeder kan bespreken, beetje afhankelijk van de relatie zoals die nu is. Het is namelijk iets dat je niet kunt wegdenken als je contact met haar hebt. Lijkt mij. Dus misschien wel goed om te vertellen wat je hebt gehoord en dat je dat even moet verwerken. Maar ik zou wel inzetten op het in stand houden van de goede relatie. Zij is in het leven van je kinderen belangrijk. Net zoals de relatie met je ex.

Hier speelt ook een familiegeheim waar we niks (meer) mee kunnen. Is ons ook verteld door iemand die het van haar moeder hoorde. Met de boodschap om dat
geheim vooral niet aan ons te vertellen. Dat kon ze niet. Uiteraard! Ik vond het ook vooral schokkend dat haar dat geheim in de maag werd gesplitst met de boodschap dat ze het voor zich moest houden. Dat vraag je niet aan iemand...!
We hebben daar verder de kinderen niet in betrokken, daar schieten ze niks mee op. Ook al heeft het consequenties voor hoe we met een deel van de familie omgaan (zo min mogelijk).

Ik weet intussen uit ervaring dat zelfs zulke schokkende dingen uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnen. Zeker als het gaat om je ex-schoonfamilie. Daar hoef je tenslotte niet dagelijks mee te dealen. Maar toch, sterkte. Het is natuurlijk wel even een vreselijk iets dat je te weten bent gekomen. Het zal misschien ook je blik veranderen op mensen, als je ontdekt dat iemand die je gekend hebt en die gezorgd heeft voor je ex zoiets op zijn geweten heeft. En dat je ook even moet kauwen op de rol van je ex-schoonmoeder.

Wel naar schoonmoeder gaan

Ik zou dit wel met schoonmoeder bespreken.

Juist ook om wat Aagje zegt. Je hoort nu maar één kant van het verhaal. En je hebt nu al wel een beeld van wat schoonmoeder wel en niet had moeten doen. Dat lijkt mij ook niet handig voor de toekomst.
Dus als je nog enigszins een band met haar wil houden dan zul je denk ik het gesprek moeten aangaan.

Dank

Dank jullie wel voor de reacties.
Maro, ja, ik denk dat mijn ex-schoonmoeder weinig anders kon dan accepteren: zij heeft niet meer dan de lagere school doorlopen en zonder man zou zij het financieel niet gered hebben; uitkeringen bestonden niet in dat land.
Adelaide, je hebt gelijk. Het is niet aan mij om er iets mee te doen. De meiden zelf hebben er ook voor gekozen om er niets mee te doen, maar het drukt wel op ze. Het 'meisje' in kwestie heeft ook jarenlang gewoon doorgeleefd en geprobeerd er het beste van te maken. Totdat de quarantaine kwam en ze met zichzelf werd geconfronteerd.. Aagje, ik twijfel niet aan het verhaal; er vielen toen plotseling allemaal kwartjes. Bovendien is het supermakkelijk voor mij om te verifiëren. Ook heeft ex-schoonmoeder niets ontkend naar het 'meisje' toe en alleen maar verteld dat ze het moet vergeten; een echt typische reactie van haar.
Waar ik wel over twijfel is of ik het aan mijn ex moet vertellen. Zijn reactie kan alle kanten op gaan, ook de verkeerde, en ik weet niet of ik dat risico moet nemen. Moet hij bovendien weten wat zijn vader heeft gedaan? Of zijn broer? Daar heeft hij toch al niet zo'n goeie band mee... Mijn kinderen hebben niets aan deze informatie, daar ga ik ze niet mee belasten. Bovendien vinden zij het bestaan van hun familie aan de andere kant van de wereld, ook al zien zij ze weinig, wel heel belangrijk en geeft ze een 'reden van bestaan' zeg maar. Dat ga ik ze niet afnemen.

In de kern is mijn probleem dat als ik me verplaats in het 'meisje', ik me ontzettend alleen zou voelen als, ondanks alles wat ik heb meegemaakt, het leven gewoon doorgaat en niemand zich geroepen voelt om er iets (wat dan ook) mee te doen. Ik zou willen dat men solidair met mij was. Ik weet alleen niet hoe ik die solidariteit met het slachtoffer kan verenigen met begrip voor - en vergeving van etc. - de daders. Ik zeg daders, in de zin van mede-veroorzakers van een zeer beroerde jeugd.

Maar nogmaals dank. Mij dilemma is wat duidelijker.

Groet,
Maria

Advocaat van de duivel

Maria, het feit dat jij niet twijfelt en er voor jou kwartjes vallen, maakt niet dat het waar is.

Het dilemma dat je maakt is: wat doe ik met wat ik weet? En hoe ben ik solidair met slachtoffers. In plaats van: hoe kom ik via hoor en wederhoor achter de waarheid. Je zegt dat het supermakkelijk is om te verifiëren. Ik zal wel gek zijn als ik denk: hoe dan? En waarom heb je dat dan nog niet gedaan? Daarnaast: een van de vermeende daders is dood en kan niets meer bevestigen of ontkennen. En zich niet meer verdedigen. Ik lees niet dat je de ander hebt gevraagd hoe het zit. Er zijn vermeende slachtoffers, waarvan er nu 1 haar verhaal aan jou heeft gedaan. Maar hoe kun jij zo zeker zijn dat zij de waarheid spreekt?

Niemand hier kan beoordelen wat er gebeurd is. Als er misbruik heeft plaatsgevonden, is dat afschuwelijk en verdienen de slachtoffers erkenning en hulp. En zou het niet onder tafel geveegd mogen worden.
Maar op basis van wat je hier schrijft vind ik het oprecht heel bijzonder dat je vindt dat je het wel kunt weten. Ook al was het lang geleden, was je er niet bij en was zelfs je ex-man, in wiens familie dit heeft plaatsgevonden, er niet bij.

Maar als haar ex er niets van weet, is het dan nodig dat hij op de hoogte wordt gebracht? Hij is niet verantwoordelijk voor de acties van zijn vader en broer.

Niet delen is niet uit de lieve vrede bewaren maar om mensen niet te belasten met Info waar ze niets aan kunnen veranderen.

Het enige wat het meisje baat bij zou kunnen hebben om het een plekje te kunnen geven, is een gesprek met je schoonmoeder.

Zeker weten

Dank voor jullie reacties.

Aagje, ik begrijp dat het voor jou niet duidelijk is - op basis van wat ik schrijft - dat ik het meisje geloof. Ik zou daar enkele pagina's voor nodig hebben om dat uit te leggen aan iemand die niemand van de familie en de situatie kent. Misschien mag ik je vragen om mijn idee daarover gewoon te accepteren en mij daarin te vertrouwen? Je kent mij natuurlijk niet, maar mijn vraag komt vanuit de basis dat ik denk dat het waar is. Als ik hier zelf ook over zou twijfelen, zou ik een andere vraag hebben gesteld. Waarom ik het niet geverifieerd heb? Dan breekt de hel los, daar heeft niemand iets aan.

Tsjor, ik begrijp niet precies wat je bedoelt. Je zegt dat ik ga veroordelen, maar dat probeer ik juist niet te doen, tenminste dat denk ik als ik zeg begrip te hebben voor de daders. Wat je daarna schrijft is precies wat ik een uurtje geleden ook heb gedaan: bijna letterlijk wat jij zegt. Door het tijdsverschil zal ik morgen pas antwoord van haar ontvangen.

Wordt vervolgd.

Erkenning

Erkenning is voor een slachtoffer wel belangrijk. Zo ken ik iemand die door haar moeder niet geloofd werd. Pas op de uitvaart van die man, bleek nog een paar vrouwen slachtoffer te zijn geweest. Toch bleef de moeder ontkennen. Dat deed haar veel verdriet. Erkenning en geloofd worden was het enige wat ze vroeg.

Nu de situatie van Maria. Maria heeft het slachtoffer mogelijk reeds aangegeven haar te geloven. Maar Maria was er in die tijd niet bij. Als het voor schoonmoeder op te brengen is, kan schoonmoeder het slachtoffer ook een brief schrijven zodat het slachtoffer zich geloofd voelt.

Inderdaad erg lastig

Mijn eerste ingeving is niet praten met betrokkenen, de schade die je schoonvader heeft aangericht wordt daardoor nog groter (pijn
van je ex en je kinderen) terwijl je daar niets meer mee opschiet.
En schoonmoeder is wel heel oud aan het worden.
Maar ik weet het werkelijk niet.
Ik zou er goed de tijd voor gaan nemen. Misschien veel praten met betreffend meisje en misschien wel met meer slachtoffers.
En misschien met een geestelijke oid, (zijn die er nog wel veel?) wie weet levert je dat ook wat op.
En eventueel ook nog met zwager.
Want dat blijft natuurlijk wel een dader die nog veroordeeld kan (moet?) worden, daar zou ik nog het meest mee in mijn maag zitten.
Sterkte!

Pien

Met een geestelijke praten? Weet je wel wat je zegt? Bij de katholieken is misbruik jarenlang en misschien wel eeuwenlang een manier van leven geweest. Hun kijk op seksualiteit is totaal verwrongen door hun onderdrukte homoseksualiteit. Een heel interessant boek hierover is Sodoma, het geheim van het Vaticaan door Frederic Martel.
Dus een geestelijke is niet de juiste persoon.

Het meisje dat het is overkomen heeft professionele hulp, Maria hoeft naar mijn mening haar schoonmoeder niet ter verantwoording te roepen, noch haar ex in te lichten. Ze moet helemaal niks. Het is haar niet overkomen, het is niet haar vader of moeder. Ze kan alleen een luisterend oor zijn voor de vrouw.
Wat is er hier toch met iedereen dat iedereen maar overal zich mee wil bemoeien en mensen de les lezen? Er loopt ook al een ander draadje over iemand heel erg vaag doet over wel of niet het kind kunnen zijn van iemand maar dan toch ontkennen dat het over hem of haar gaat. Als het niet over hem of haar zelf gaat is het ook weer zo’n bemoeienis met zaken waar ze niets mee te maken heeft.

Maria

Natuurlijk mag je me vragen om het maar gewoon van je aan te nemen. Maar dat doe ik toch maar niet. Dat is namelijk te gemakkelijk. Ik hoef hier helemaal niet te horen op welke manier je iets verifieert want de privacy van de betrokkenen is in het geding. Maar zeggen: iemand beschuldigt een ander en ik geloof dat omdat bij mij de kwartjes vielen maar ik verifieer het niet terwijl dat wel heel gemakkelijk zou zijn, klinkt niet eerlijk. Dan zie ik als buitenstaander: er is een beschuldiging die serieus is, daar moet blijkbaar iets mee, maar wel zonder dat de beschuldiging is geverifieerd. Dan kan het nog steeds een valse beschuldiging zijn.

En nou ben ik Tsjor niet en zij kan voor zichzelf spreken maar wat ik herken is dat jouw hele posting ondanks allerlei verzachtende woorden toch erg veel veroordeling uitademt. Je zegt wel dat dat het niet aan jou is om je mensen ter verantwoording te roepen of er over te beginnen maar ondertussen weet je zonder hoor en wederhoor dat je ex-schoonvader en ex-zwager hebben gedaan waarvan ze door iemand beschuldigd worden. Dat is een oordeel en niet zo’n klein oordeel ook.
Je wilt solidair zijn met het slachtoffer en zegt dat het niet aan jou is om om er iets mee te doen maar je lijkt desondanks solidariteit met het slachtoffer te koppelen aan een actie binnen je ex-schoonfamilie. Solidariteit lijkt dan toch weer in te moeten houden dat JIJ iets doet binnen de familie. Want anders zie je het als ogen sluiten en negeren.
Je kunt ook kiezen om het slachtoffer te geloven en te zijn met een luisterend oor en raad en daad maar de rest te laten voor wat het is.

Adelaide

Niet alle ‘geestelijken’ zijn zoals jij ze omschrijft. De meeste niet. Iets met 1 kam en alles daar overheen scheren. Framing dus.

Maar goed, we weten ook helemaal niet of geloof, kerk of wat dan ook hierin enige rol speelt voor de betrokkenen. Een vertrouwenspersoon zoeken is mss wel een goede optie.

Bespreekbaar maken

Ik noem het niet zozeer om de ' waarheid' te achterhalen, want zolang je geen politie, officier van justitie of rechter bent heeft dat geen zin, nutteloos, stigmatiserend en onrust wekkend.
Maar een geheim dat je niet kunt delen en wat wel de anderen betreft of raakt, dat levert een soort ongemak op. Je kunt bijvoorbeeld iets minder enthousiast worden over schoonmoeder, of over vakantie daar (is de broer er?) etc.
Ik denk dat je dat ongemak uitstraalt en dat kan weer van alles oproepen (waarom doet zij zo?).
Dus ik zou het op een gegeven moment (goede moment uitzoeken) wel kenbaar maken aan schoonmoeder (zij kent het verhaal al en heeft het ook geaccepteerd, maar wil er verder niets meer mee doen). En toch ook een keer een serieus gesprek met ex. Het zou onverteerbaar zijn als zoiets op een later moment naar boven komt (begrafenissen zijn daar de ideale voedingsplaats voor) en dat je dan moet zeggen dat jij iets al heel lang weet, over zijn familie, maar niet gedeeld hebt.
Het delen bestaat vooral uit melden dat je het verhaal gehoord hebt, dat je het gelooft, maar dat je er verder geen oordelen of gedachtes bij hebt, het is verder niet jouw zaak. Hooguit nog dat je je er ongemakkelijk bij voelt, omdat je het eigenlijk geen rol wil laten spelen in de relatie met de ex-schoonfamilie.

Ex woont ook in het buitenland, schreef je. Dat maakt het nu nog lastiger. Misschien pas iets ermee doen als je zelf daar bent.

Tsjor

zwijgcultuur

Die zwager leeft nog.
Wie zegt dat hij nu wel zijn handen van meisjes af houdt.

Ik zou niet eens twijfelen om het tegen mijn ex te zeggen. Wat hij er mee doet is aan hem.

Ik kom uit een gezin waar incest als een rode draad door generaties loopt.
Opa, zonen en kleinzoon. Het heeft mijn zus letterlijk haar leven gekost. Tante (ook slachtoffer van haar vader) en oma wisten het en keken de andere kant op. Ik ben een indirect slachtoffer en het heeft mijn foute keuzes in het leven bepaald.

Adelaide

' Bij de katholieken is misbruik jarenlang en misschien wel eeuwenlang een manier van leven geweest. Hun kijk op seksualiteit is totaal verwrongen door hun onderdrukte homoseksualiteit.'
Gaat het goed zo? Misschien zelf toch eens een keer met een geestelijke praten.

Tsjor

Zoals Tsjor

Je kent een geheim, dat jouw houding ten opzichte van je ex en ex-schoonfamilie bepaalt. Misschien niet eens bewust, maar toch zeker wel onbewust.
Zoals ik al schreef hebben wij hier iets soortgelijks aan de hand. Zulke geheimen wil je niet hebben voor je familie. Ook al ben je niet meer met hem getrouwd, als je ex hier ooit achter komt, dat jij het wist maar het hem niet gezegd hebt, denk ik dat je een serieus probleem met hem hebt.
Nogmaals, ik vind het niet jouw 'taak' om het hem te vertellen, omdat dat 'juist' zou zijn, maar ik vind niet dat je dit soort kennis voor je kunt houden.

En ik ben het ook eens met even anoniem. Wie zegt dat de ex-zwager nu wel zijn handen thuishoudt? Zwijgen hierover zou ik zeker wel zelf zien als een soort medeplichtigheid. Klikken is misschien heel erg not done, maar als iedereen maar doet of ie niks gezien of gehoord heeft blijven heel veel misstanden onbestraft doorgaan. Iemand moet daar tussen springen. Idealiter is dat het 'meisje' zelf, dus ik zou als ik Maria was daar zeker bij haar op aandringen. Maar als zij het niet doet zou ik zo'n geheim niet voor me willen en kunnen houden.

zwijgcultuur inderdaad

De zwijgcultuur beschermt al eeuwenlang daders van kindermisbruik.

Dat betekent nog niet dat je beschuldigingen meteen moet geloven. Dat is idd aan politie en rechter. Het betekent dat je het niet onder de pet houdt.

In dit geval zou dat betekenen dat je bijvoorbeeld tegen ex zegt dat dit verhaal gaat. Wie vallen er kwartjes voor ex of hij legt het naast zich neer.

foutje

dit : Wie vallen er kwartjes voor ex of hij legt het naast zich neer.

moet zijn: Wie weet vallen er kwartjes voor ex of hij legt het naast zich neer.

Valse beschuldiging komt vaak voor

https://www.civismundi.nl/?p=artikel&aid=5224

"Als er aangifte is gedaan, is het aan de politie om te onderzoeken of de beschuldigingen terecht zijn of niet. Rechercheurs kunnen het onderscheid tussen een echte en een valse zedenaangifte niet altijd goed maken, zegt rechtspsycholoog André De Zutter van de Vrije Universiteit Amsterdam. Volgens De Zutter komen onterechte zedenaangiften, vergeleken met andere misdrijven, vaak voor. Als die worden gedaan rondom een scheiding is de beschuldiging in 90 – 95% van de gevallen onterecht."

Zorg in elk geval dat het mogelijke misbruik niet door kan gaan door mogelijk slachtoffer en mogelijke dader te scheiden.

Hoe schrijnend ook, er zijn teveel valse beschuldigingen om iemand die, met veel moeite eindelijk praat en soms ook aangifte doet, op de blauwe ogen te geloven.