Geen contact meer met schoonmoeder

Verdrietig verhaal

Wat goed dat je voor jezelf en je gezin kiest! Ik weet niet wiens verjaardag er over drie maanden gevierd gaat worden, maar als het haar zoon of kleinkind betreft, zouden zij toch naar haar kunnen gaan? Even koffie drinken met taart en dan weer naar huis voor de rest van het feest? Of op de dag zelf iets met (schoon)moeder en in het weekend met de rest? Terwijl ik dit typ, bedenk ik me ook nog, dat zo'n verjaardag jouw probleem niet moet worden. Als de jarige de inbreng van (schoon)moeder noodzakelijk vindt, dan kan deze daar zelf een vorm voor vinden.

Ook

Mede om redenen die jij noemt, heeft mijn man er zelf voor gekozen om alle banden met zijn moeder te verbreken. Dat maakt het een stuk makkelijker gezien verjaardagen en feestdagen. En vanaf die dag hebben we in plaats van spanning, rust gekregen. Schoonmoeder ziet overigens nog wel haar kleinkinderen via de ex van mijn man.
En voor ieder probleem is een oplossing. Als je er geen moeite mee hebt dat ze bij jullie thuis komt, zou je man met zijn moeder, voor wat betreft de verjaardagen, ook nog kunnen afspreken, dat ze op een ander tijdstip komt. Zo kan jij op dat tijdstip ervoor zorgen dat je er niet bent, ga je de stad in, of naar een vriendin even lekker bijkletsen ofzo. Ze is dan wel welkom bij julllie thuis en jij houdt gewoon je rust.

Vasthouden aan geen contact

Ik zou de stiefkleinkinderen vragen of ze stiefoma geregeld willen bezoeken (nog beter is dat je partner dat vraag). Vervolgens regelt partner de bezoeken. Oma komt niet bij jou.
Het 'echte' kleinkind zou ik het contact met Oma laten houden. Maar dan wel bij Oma of op neutraal terrein. Jij hebt je keuze gemaakt en dat zou ik zo houden. Die rust is veel waard.

Anomiepje,

zodra er familieleden zijn die leugens vertellen over mijn kinderen en mijn kinderen uitmaken voor leugenaar (of wat dan ook) dan gaat het boek dicht.

Leugens over mij?? Niet leuk, maar ik haal mijn schouders over op (na enige tijd lukt me dat wel, maar als ze aan mijn kinderen komen is het gebeurd met het contact.

Ik weet hoe mijn partner daar over denkt, maar zélfs al zou hij anders denken dan nog kies ik voor mijn kinderen.

Als jouw partner contact wil blijven houden (en dat kan ik me voorstellen) dan is dat prima. Maar ik zou nog duidelijker naar je partner zijn: dit kan ze niet maken, vooral niet tegenover de kinderen. Dan is dit de consequentie (geen contact meer).

Jullie kind wil al niet eens dat ze komt......lijkt me een duidelijk signaal.

Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid toe

Nog even:

de posting van Inge M. is een hele mooie.

Ik hoop dat dat een oplossing kan zijn

Vind ik ook

Het is vast heel moeilijk, maar ik zou de kwestie "oma" helemaal loslaten en bij partner neerleggen. Ik zou hem vragen om zelf de verjaardagen en de bezoekjes met of zonder (stief)kleinkinderen met zijn moeder op zodanige manier te regelen, dat jij geen last van haar hebt. Ik denk dat dit het beste werkt als je hem daarvoor ook de ruimte geeft.
Voor wat betreft je eigen zoon, zou ik hem ook de vrijheid geven om zelf te kiezen of hij wel naar stiefoma wil of niet. Ik vind het niet niks als je oma je als leugenaar bestempelt.

Dank

Ik wil jullie bedanken voor jullie input.
Zij is bij mij inderdaad sowieso te ver gegaan, omdat zij mijn kinderen uitmaakt voor leugenaar. Dat was voor mij de welbekende druppel. Het heeft bijna de relatie tussen mij en mijn partner gekost. Hij is achter mij gaan staan hierin, maar heeft wel getwijfeld. Is toch zijn moeder tegenover een stiefkind qua waarheid. Ik heb gisteren ook een gesprek met hem gehad en hij geeft ook aan dat hij moet wennen aan hoe zijn ouders nu zijn.
Zo heeft hij ze nog niet meegemaakt. Ik kan me ook wel voorstellen dat het moeilijk voor hem is. Hij is ontzettend teleurgesteld en heeft lang het gevoel gehad dat weer goed zou komen. Wilde weer dat het goed kwam.
Alleen kan ik er nog niet over uit dat hun "echte" kleinkind wel "gewoon" er heen zou moeten gaan. Voor mij zijn het gewoon onze vier kinderen. Iedereen is gelijk. En daarbij vind ik dat als zij geen respect voor mij tonen, waarom zou jongste dan wel "gewoon" er naar toe moeten gaan. Dat kan ik nu echt niet. Ik ben zo gekwetst en teleurgesteld. Toen mijn partner aangaf aan zijn moeder dat onze relatie door het hele gedoe op springen staat, toen gaf zij alleen aan "ja, dat is nooit leuk natuurlijk, maar ik zie het nu eenmaal zo."
Verder helemaal niets. Nou ja niets, allerlei zaken waarachter zij zich verschuilt en wij zijn fout.Zij doet alleen haar best maar.
En daarna ging zij als paradepaardje spelen.
Pfff, ik merk dat het mij zoveel energie kost.
Ik ben opgevoed van altijd maar vergeven/vergeten en netjes blijven. Dus dat zij dan toch maar weer moet komen. Ik ga hier echt aan onderdoor. Dat mensen zo'n invloed kunnen hebben op je leven.

Wel bezoeken

Mijn partner gaat nog wel naar zijn ouders. Ik ga niet mee. Als kinderen willen, dan mogen ze. Echter willen ze niet. En jongste zijn we nog niet over uit. Ik wil het nu niet. Laat hen maar eerst echte interesse tonen. En respect voor mij.

Eigen kleinkind

Tja het is heel zuur dat er verschil is in de benadering van de kleinkinderen, maar je kunt er niet omheen dat je schoonmoeder een biologische band heeft met je jongste, waardoor er zij een ander gevoel daarnaar toe heeft, dan bij de stiefkleinkinderen.
Mijn ouders bijvoorbeeld hebben hun stiefkleinkinderen echt in hun hart gesloten, maar ik merk op de een of andere manier toch een andere benadering naar hen toe dan naar hun biologische kleinkinderen.
Ik begrijp je standpunt, maar het is echt zo dat er verschil in zit of het "eigen" of stief is. Als je kinderen liever wegblijven bij je schoonmoeder vandaan, zou ik daar geen probleem van maken en de jongste wel mee laten gaan met je partner. Natuurlijk ben je gekwetst en teleurgesteld en vind je dat je schoonmoeder geen respect voor jou, of je kinderen, heeft. Maar jouw jongste kind kan er niets aan doen dat oma zo is, en ik denk niet dat het jouw intentie is om hem (haar), zijn (haar) oma te misgunnen.

Annie

op zich wil ik oma niet kleinkind misgunnen, maar wij staan niet achter de manier waarop ze met ons allemaal omgaat. De manier van benadering, behandeling, enz. En dat gaat het niet alleen om biologisch eigen of niet. De manier van praten, aandacht vragen met name. Afkatten, enz. En dan is er al zoveel gebeurd.
Ze laten eerst tijd niets weten en dan bellen ze vriend ineens of hij direct kan langskomen, want ze willen kleinkind zien. Nou in mijn ogen werkt dat zo niet. Daarbij hebben wij een druk leven met vier kinderen, waarvan oudsten zeer intensief sporten en hebben wij eigen bedrijf.
Ik zit daar mee. in hoeverre is het misgunnen en in hoeverre is het grenzen trekken.
Ik heb trouwens veel aan jullie input.

Per kind bekijken

Als je schoonmoeder een leuke oma is voor je jongste vind ik niet dat je dit contact mag belemmeren. In het belang van je kind.

Dat dat niet op stel en sprong hoeft lijkt me duidelijk. Maar ik vind niet dat je je man kunt verbieden om samen met zijn kind naar zijn moeder te gaan.

Dat moet los staan van hoe ze met jou en de rest van de familie omgaat.

Voor de verjaardag van je oudste zou ik niet te veel moeite doen. Hij wil oma niet, nou prima dan. Dan hoeft ze ook niet te komen.

Andersom denken anomiepje

"op zich wil ik oma niet kleinkind misgunnen, maar wij staan niet achter de manier waarop ze met ons allemaal omgaat"

Het gaat er niet om of je Oma het kleinkind misgunt. Het gaat er om dat je kleinkind een Oma gunt. En ja, een biologisch kleinkind is wat anders dan een stief kleinkind.
Misschien hebben jouw andere kleinkinderen al een Opa/Oma van vaders kant?
En zo niet, dan betekent dat niet dat je jongste geen Oma nodig heeft omdat jij haar niet geschikt vindt.
Je jongste leert Oma vanzelf kennen en gaat dan eigen keuzen maken. Die moet jij niet voor het kind maken (of voor je partner)

Proberen

ik probeer ook anders te kijken en te denken. kinderen hebben van vaders kant geen opa/oma.

We zitten beiden te wikken en wegen. Wij vinden oma fout, te bepalend en kwetsend. jongste is nog baby trouwens. Dus kan zelf nog niet keuze erin maken. Ik zit dus nu wel op de wip om keus voor jongste te maken. Ik weet niet in hoeverre ik mijn gevoel aan de kant kan zetten. Als ik borstvoeding gaf en jongste kwam net van de borst af, dan rukte ze baby al uit mijn handen. En zei dan: "zo nu komt baby eens bij mij zitten." Altijd commentaar. Brrr, ik kan boeken volschrijven. Ik ben ook zo gefrustreerd jegens haar. Ik vind dat zij respect voor mij moet hebben en voor onze relatie en natuurlijk ook voor haar zoon. Ze heeft lak aan alles. En dan dat liegen en een ander uitmaken voor leugenaar. Ik wil gewoon liever niet dat 1 van mijn kinderen bij haar in de buurt komt. En daarbij wil ik geen onderscheid maken in al mijn kinderen. Zij zijn wegens omstandigheden (afwijzing door vader en familie) al best getekend. Dat weten schoonouders ook, maar omdat kinderen zich voor de buitenwereld goed gedragen, valt het denk ik minder op. Daarom raakt mij alles denk ik ook wat harder. Ik probeer echt te relativeren. Daarom helpen jullie reacties mij ook, maar ik kan het nog niet loslaten dat jongste er wel heen gaat. Ik weet namelijk ook dat naast mijzelf m.n. 1 kind er ontzettend veel moeite mee heeft. Dat is degene die door stiefoma voor leugenaar is uitgemaakt. Die is al getekend door gebeurtenissen (geweld gezien vader jegens moeder) en dan dit nog. Lastig allemaal. Ik hoop dan maar dat schoonouders ons met rust laten.

Anoniempje

Ik snap heel goed dat je in een tweestrijd met jezelf zit wat de jongste betreft. Aan de ene kant wil je je jongste het contact met Oma niet verbieden, maar aan de andere kant weet je met wie je te maken hebt en wat voor uitwerking dat op kinderen kan hebben.

Wat mij betreft zou ik het contact verbreken, dus ook geen contact met de jongste. Dat het het gevolg van haar gedrag. Iemand die één van mijn kinderen voor leugenaar uitmaakt…..ja, daar ben ik echt klaar mee. Stief of biologisch, dat doet er niet toe. Het gaat om een volwassene die een kind voor leugenaar uitmaakt. Wat voor uitwerking/invloed zal zij hebben op je jongste….Ik zou het wel weten hoor. Weg met haar! Klaar!

Esmee

Ik zit nu eigenlijk ook in de fase van "rot op". Alle kinderen zijn voor mij gelijk, ongeacht wie de vader is. Als er daartussen onderscheid gaat worden gemaakt, dan is voor mijn gevoel er geen respect voor alle kinderen en voor mij. Voor mijn partner is er gelukkig geen onderscheid. Alle kinderen zijn voor hem ook gelijk. En zo zit hij in elkaar. Alleen zijn moeder schijnbaar niet. Zij is gewoon te ver gegaan. En zelfs na een gesprek met partner (nu inmiddels 5 maanden geleden) nemen zij totaal geen contact met ons gezamenlijk op. Alleen na 4 maanden om te bellen of partner met jongste langskwam. Verder helemaal niets!
Daar kan ik niet bij. Echter vind ik ook dat als zij respectloos naar mij, kinderen en partner zijn, dat zij dit maar eens moeten inzien. En als partner nog "gewoon" langskomt met onze jongste. Tja, naar mijn gevoel geef je dan toe aan haar.

Daar ga je de mist in

Je kan haar niet veranderen, wat je ook doet of zegt, ze zal nooit inzien waarom jij haar totaal respectloos vindt naar jou en je gezin.

Verwachting en sint

Annie: ik verwacht niet dat ze het zal gaan inzien. Ik vind alleen voor mijzelf dat ik eraan toe geef. Misschien heb ik het niet goed genoeg verwoord.
Ik heb het al opgegeven dat er mensen zijn die inzien dat ze soms beter dingen anders kunnen doen. Het is mijn gevoel en wat ik probeer uit te dragen naar onze eigen kinderen. Ik vind dat je als persoon grenzen moet stellen als een ander eroverheen gaat. En uiteindelijk kan dat dus resulteren in contact verbreken.

Nu heeft schoonmoeder mijn partner opgebeld met mededeling dat zij sint kado's heeft. Of ze die moet brengen of dat we die komen halen. Ik wil geen kado's van haar. Ik voel me gigantisch schijnheilig als ik nu wat van haar aanneem. Daarbij hebben we ook al sinterklaas gevierd afgelopen weekend. Ze heeft laatst ook al voor sint gebeld en toen heeft mijn partner al aangegeven dat wij dus niet "echt" dit jaar vieren en dat we bepaald iets zouden kopen. Daar wilde ze wel aan meebetalen en nu ineens weer dit. Ik voel me hier zo rot bij. Ik wil niet op alle slakken zout leggen. Ik wil dat ze ons met rust laat.

Regels

Na aanleiding wat je hier loslaat kan ik niet goed inschatten wat er allemaal is voorgevallen. Wel is duidelijk dat je schoonmoeder over je grenzen is gegaan en dat je daar helemaal mee klaar bent. Maar hebben jij en je partner die grenzen wel altijd duidelijk gecommuniceerd? Omtrent de Sint is dit in ieder geval niet duidelijk geweest.

Jij schrijft:
"Ze heeft laatst ook al voor sint gebeld en toen heeft mijn partner al aangegeven dat wij dus niet "echt" dit jaar vieren en dat we bepaald iets zouden kopen. Daar wilde ze wel aan meebetalen en nu ineens weer dit. Ik voel me hier zo rot bij. Ik wil niet op alle slakken zout leggen. Ik wil dat ze ons met rust laat."

Als je wil dat ze jullie met rust laat dan laat je haar ook niet meebetalen aan Sint cadeautjes. Je schrijft zelf ook dat je je er niet prettig onder voelt om wat van haar aan te nemen. Het was duidelijker geweest als je partner tegen zijn moeder had gezegd. We willen dit jaar Sinterklaas op een andere manier vieren in ons gezin. We willen geen cadeautjes van de opa's en oma's.

Ik snap best dat je je schoonmoeder nu even zat bent. Maar ik heb wel de indruk dat jullie niet altijd duidelijk grenzen hebben gesteld. Als je zelf dan veranderd door wel grenzen te gaan stellen krijg je in eerste instantie weerstand. Dat is iets waar je doorheen moet. Maar de kans is echt wel aanwezig dat je het kwartje bij je schoonmoeder gaat vallen. Mensen veranderen niet zomaar, maar als jij veranderd gaan ze vaak wel mee. En het is gewoon heel simpel jullie huis jullie regels. Jullie kinderen jullie regels.

Alle kinderen zijn gelijk

Dat is voor jouw gevoel misschien wel zo (of beter gezegd waarschijnlijk gewoon zekerste weten). Voor je schoonmoeder ligt dat waarschijnlijk anders. En ik vind dat je haar dat niet kwalijk kunt nemen. Ik weet verder niet wat ze tegen je oudste gezegd heeft en hoe erg ze de bocht uitgevlogen is tegen hem.

Maar dan nog vind ik niet dat je jongste daar onder mag lijden. En bovendien vind ik niet dat jij kunt bepalen of je partner wel of niet met zijn kind naar zijn moeder gaat. Die verantwoordelijkheid kun je gewoon niet nemen. Je loopt daarmee het risico dat dit zich tegen je gaat keren als je partner het daar inwendig niet mee eens is. Hij moet daar zijn eigen weg in vinden.

Volgens mij bereik je het meeste door:
1. te accepteren dat zij is zoals ze is en vermoedelijk niet gaat veranderen
2. je eigen gevoelens over haar proberen los te zien van wat ze voor je kinderen betekent
3. haar persoonlijk zo veel mogelijk uit de weg te gaan en het voor de rest los te laten...

Ik krijg eigenlijk een beetje het idee dat je zo danig in je wiek geschoten bent dat je nu bezig bent met het voeren van een vendetta tegen haar. En geloof me: daar wint echt niemand mee, zeker je kinderen niet.

Grenzen

Ik heb in begin inderdaad niet dusdanig mijn grenzen aangegeven. Ik ben opgevoed met respect voor anderen te hebben. En anderen in hun waarde te laten. En uit respect voor mijn partner ben ik respectvol tegen zijn moeder geweest, door haar te accepteren zoals zij is. Dit ondanks dat zij dingen deed waarvan ik vond dat deze niet door de beugel konden. Toen zij keer op keer mijn kinderen ging aanpakken, op momenten dat ik net even buiten beeld was, dat stootte mij zeer tegen het hoofd. Daarvan heeft mijn partner al aangegeven dat wij dit niet wilden.
Het ging van kwaad tot erger. Zelfs dat ze onze baby bij mij uit de handen rukte en dit ook deed bij mijn kinderen en andere mensen. Gewoon onbehoorlijk vind ik dat. Kinderen kregen continue te horen wat ze fout deden/doen. Terwijl er niets aan de hand was. Meerdere malen hebben wij geprobeerd aan te geven wat wij niet wilden, enz. Zij trok zich echt nergens wat van aan. Voor mijn oudste kinderen betekent zij niets. De jongste beseft nog niet. Zij hebben niets met haar, nooit gehad. Is niet niets als ineens een stiefoma in beeld komt, die vindt dat zij direct kan rondbanjeren in hun leven. En dus ook hun straft en continue zit te zeuren over wat ze niet goed doen. Dat hebben we direct proberen in te bakenen, echter lukte dat keer op keer niet. Dat was altijd al een strijd. Het zijn kleine dingen geweest als toen wij naam van onze jongste vertelden "Wat een belachelijke naam, wat een stomme naam, zo noem je je kind toch niet. Ik vind het een lelijke naam." Tot kind uitmaken voor leugenaar en mij voor rijp voor gesticht, zaken in mijn huishouden veranderen en roddelen hier over mijn schoonzus en andersom over mij. En echt zo erg. Niet normaal. En mij tot verantwoording roepen voor zaken waar zij niets mee te maken heeft/had. Of mij afblaffen bij voetbalveld waar dus anderen bij waren. Mijn partner zit nu in tweestrijd. Dat vind ik rot voor hem, maar als ik nu geen grenzen stel, dan gaan de kinderen er aan onderdoor. En nu we tijdje geen contact hebben gaat het zowel met de kinderen als met mij en met onze relatie stukken beter.
Het blijft rot. En ik zit ook met aantal zaken, zoals die hier worden aangegeven. Ik wil geen strijd met haar, ik wil geen contact met haar. En daar ben ik al over uit. Alleen hoe nu te regelen met onze jongste. Mijn partner is zo teleurgesteld in zijn ouders. Hij weet het momenteel niet. Aan ene kant zijn het zijn ouders, maar aan de andere kant vindt hij ook dat m.n. zijn moeder zo haar grenzen is overgegaan. Ik verwacht niet dat zij verandert. Zij is al 65 jaar zo. Dat laat ik los, dat verwacht ik niet. Ik wil nu rust, zodat wij kans krijgen om samen een goed leven op te bouwen. Wij hebben afgelopen jaren al zoveel onrust gehad. Dit kan er eigenlijk niet meer bij. De kinderen zijn door verleden met hun vader (mishandeling, alcoholmisbruik, geweld vader tegen moeder waar zij bij waren, enz) al beschadigd. Daar houdt zij geen rekening mee. Dan moet ik ingrijpen naar mijn gevoel. Zij moet keuzes maken vind ik. Duidelijker dan nu kunnen wij niet zijn. Ik vind niet dat zij maar gewoon door kan gaan met haar gedrag en wij ons maar moeten aanpassen. Als zij kleinkind wil blijven zien, dan zal zij zich moeten inhouden. Kan zij dat niet, dan heeft zij pech. Niet kleinkind vind ik persoonlijk. Wat hij niet kent, kan hij niet missen. Ik ben het gewoon zat om aan te passen aan anderen. Zij heeft keer op keer onze kinderen gekwetst, mede door hen uit te maken voor leugenaar, terwijl zij weet dat het hier gevoelig ligt ivm perikelen met hun vader. Die maakt mij en zoon uit voor leugenaar namelijk, want hij was bij het geweld dat vader mij aandeed. En hij ontkent en zegt dat wij liegen.

Snap ik anomiepje

En toch denk, nog steeds, dat je man degene zou moeten zijn de beslissing zou nemen over het al dan niet contact maken tussen zijn kind en zijn moeder. Die beslissing kun jij niet voor hem nemen.
Je kunt er alleen maar met hem over praten en proberen begrip op te brengen voor elkaars standpunt. Lees het Kerstdraadje er maar eens op na, dit zijn geen beslissingen die je over één nacht ijs neemt.

Andere grens

Mag ik heel eerlijk zijn? Ik krijg het gevoel dat oma ook een deel van de ellende van jullie verleden in haar schoenen geschoven krijgt. Nee, ze klinkt niet als een fijn mens, maar het is wel de moeder van je man en de oma van de jongste.
Stel als grens dat ze niet meer bij jullie mag komen, jij komt niet naar haar, je kinderen en je man mogen zelf weten of ze wel contact met haar willen. Maar niet bij jullie thuis.
Zie de relatie van je man met zijn moeder los van jou. Zijn keuze om wel contact te houden is geen keuze tegen jou. Als jouw man je steunt door haar niet thuis uit te nodigen en niet van jou te verwachten dat jij contact hebt met zijn moeder dan lijkt mij dat voldoende. En dat hij zijn jongste kind mee wil nemen naar zijn ouders, dat zou ik accepteren. Het is ook zijn kind.
Dus zelf geen contact, en de rest loslaten. Kan jij je energie in leuke zaken steken.

Maar...

Ik snap je problemen wel, maar sommige dingen vind ik een beetje dubbel.
Je schrijft dat je wil dat je schoonmoeder alle kinderen gelijk behandelt, de stiefkleinkinderen hetzelfde als het biologische kleinkind.
Maar aan de andere kant schrijf je dat je het voor je oudere kinderen moeilijk is dat er opeens een stiefoma hun leven binnen komt wandelen en dat ze daar niets mee hebben.
Bedenk dat het voor je schoonmoeder ook zo is. Er komen opeens een paar stiefkinderen haar leven binnen wandelen en daar moet ze een band mee op zien te bouwen. Helaas is niet iedereen daar even goed in. Terwijl jullie jongste het biologische kind van haar man is, dat kan voor haar heel belangrijk zijn, ookal zie jij dat graag anders. Maar belangrijker, die ziet ze van baby af aan, dus daar kan ze makkelijker een band mee opbouwen dan met de oudere kinderen. Zeker als die zich ook wat afwijzend gedragen, dan kom je al snel in een vicieuze cirkel terecht.

Partner

Deelt jouw partner jouw gevoel over je schoonmoeder, dus zijn moeder? Hoe staat hij er tegenover voor wat betreft het contact van zijn kind met haar?

Nou annie

"Je kan haar niet veranderen, wat je ook doet of zegt, ze zal nooit inzien waarom jij haar totaal respectloos vindt naar jou en je gezin".

op de manier waarop Anoniempje het gaat doen wel hoor. Schoonmoeder zal het aan den lijve ondervinden en als ze vraagt, waarom? dan geeft anonieme of haar man heel duidelijk aan waarom er geen contact is. Als dat niet duidelijk is…….

Ja, duidelijk nien

Anoniempje: je moet heel duidelijk grenzen stellen naar je schoonouders. Wil je iets pertinent niet, dan moet hen dat wel heel duidelijk gezegd worden zodat ze heel goed weten dat hun inbreng niet gewenst is.

Ginny

"Maar dan nog vind ik niet dat je jongste daar onder mag lijden".

Dan zeg ik: "en de oudste wel?"

Kijk, anoniempje is daar heel duidelijk in. Zij wil niet dat er onderscheid gemaakt wordt tussen haar kinderen. Ik vind dat zij wel degelijk mag bepalen of schoonmoeder haar kleinkind ziet. Volgens mij is partner daar ook mee eens.

"Volgens mij bereik je het meeste door:

1. te accepteren dat zij is zoals ze is en vermoedelijk niet gaat veranderen

"Ja, en dus houdt anoniempje een onhoudbare situatie die op den duur haar gezin gaar kosten". Lijkt het me niet waard, of wel?!

2. je eigen gevoelens over haar proberen los te zien van wat ze voor je kinderen betekent

"Die schoonmoeder betekend niet voor haar kinderen gezien alle ellende die ze al veroorzaakt heeft" (schoonmoeder heeft het gewoon verbruid).

3. haar persoonlijk zo veel mogelijk uit de weg te gaan en het voor de rest los te laten...

"Ja, dat kan ze doen". Helemaal uit de weg gaan zou beter zijn.

"Ik krijg eigenlijk een beetje het idee dat je zo danig in je wiek geschoten bent dat je nu bezig bent met het voeren van een vendetta tegen haar. En geloof me: daar wint echt niemand mee, zeker je kinderen niet."

Wat winnen de kinderen wel met een schoonmoeder die zich zo gedraagt?

Nou esmee

"Volgens mij is partner daar ook mee eens." Dat lees ik toch echt nergens.
Dus dat vraag ik me een beetje af.

En oudste kind wil niet naar oma. Begrijpelijk en prima. En verder vul je mijn 1-2-3 wel erg beperkt in. 1. Acceptatie is niet hetzelfde als over je heen laten lopen. Acceptatie doe je voor jezelf, niet voor een ander. Acceptatie betekent: niet meer vechten de bierkaai, maar het los laten. En dat kan best naast je eigen plan trekken.
2. Ik snap werkelijk waar niet wat je bedoelt.
3. Zoveel mogelijk/helemaal... ach ja what ever....

De kinderen winnen niks met schoonmoeder, dat geloof ik meteen. In ieder geval de oudsten niet. Maar dat is hier niet de issue. Het is zoals Fay het stelt: door het los te laten en haar energie in andere zaken te steken is zowel Anomiepje als de rest van de familie beter af. Met een vendetta schiet niemand iets op. Ook Anomiepje niet.

Reacties

@ginny: “En toch denk, nog steeds, dat je man degene zou moeten zijn de beslissing zou nemen over het al dan niet contact maken tussen zijn kind en zijn moeder. Die beslissing kun jij niet voor hem nemen.”
Ik vind dat we die beslissing samen dienen te nemen. Het is ons kind.
@fayw : “Ik krijg het gevoel dat oma ook een deel van de ellende van jullie verleden in haar schoenen geschoven krijgt. Nee, ze klinkt niet als een fijn mens, maar het is wel de moeder van je man en de oma van de jongste.”
Ik blijf erbij dat omdat je bloedband hebt met iemand, je daarmee niet “gewoon” maar alles kunt zeggen en/of doen. Dat ze zijn moeder is en oma van jongste geeft haar het recht hiertoe niet. Respect vind ik hier het toverwoord in. Als zij geen respect heeft voor ons op geen enkel gebied, waarom moeten wij het andersom wel hebben. Ik vind het niet eerlijk om te zeggen dat zij deel van onze ellende van verleden in schoenen geduwd krijgt. Zelfs kort door de bocht. Ik vind dat zij gewoon rekening met ons kan houden, zoals wij altijd met haar hebben gedaan.

@tijgeroog: De stiefkinderen waren al een aantal jaren in haar leven, voordat jongste er kwam. Ik kan me voorstellen dat het wennen is als ineens drie stiefkinderen op stoep staan, maar dan juist ga je niet ineens rondbanjeren? Dan probeer je toch rustig iets op te bouwen en niet vanaf dag 1 lopen zeuren en mekkeren tegen de kinderen. Ik kreeg er ook van langs, al vanaf begin. Echt al vanaf dag 1. Tuurlijk wil ik graag dat al onze kinderen op een lijn behandeld worden. Ik begrijp dat meemaken vanaf babyzijnde anders is. Echter al hun kleinkinderen willen niets met hun te maken hebben……. Ook de biologische kleinkinderen niet, dat zegt toch ook al wat??
@Annie: partner deelt mijn gevoelens. Alleen vindt hij het nog wel moeilijk, omdat het zijn ouders zijn. Hij heeft nooit partner hiervoor gehad en dus ook niet voor dit soort feiten gestaan. Echter vallen zijn ouders hem zo gigantisch tegen. Er is geen sprake van warmte of iets dergelijks. En dat ziet hij nu bij mijn ouders bijvoorbeeld wel. Hij ziet nu dat het anders kan. Daar heeft hij dan ook wel moeite mee. Gisteren omschreef hij zijn moeder als erg dom (hij zei het anders, maar ik houd het netjes hier) en zijn vader als zeer oppervlakkig. Dit heb ik hem niet ingefluisterd. Dit is de conclusie die hij nu zelf trekt. Ik kan hem daar geen ongelijk in geven. Ik vind het wel ontzettend rot voor hem. Hij heeft nu ook zoiets van mijn ouders veranderen niet, maar zo kan ik niet meer met hen omgaan. Hij kan er ook niet (meer) tegen, maar ja het blijven zijn ouders…. Hij zit dus in tweestrijd. Wat ik begrijp.
@Esmee: Duidelijk zijn. Ja dat zijn we laatste tijd wel geweest. Met sint blijkt dat partner had gezegd dat wij niet aan sint deden, alleen de …. Geven. Verder niet. Daar wilde ze aan meebetalen, maar partner had gezegd dat hij dat niet wilde. Hoe duidelijk kan je dan zijn.
Verjaardag van jongste had partner gezegd: Wij willen dat je je op de achtergrond houdt en geen contact zoekt met ….(mij dus). Allebei heeft ze niet gedaan.
Verdere reactie:
Zoals het momenteel gaat kan het niet. Er wordt aangegeven dat wij moeten accepteren dat zij toch niet verandert en wel man/jongste naar haar toe. Voor mijn partner voelt dat niet oke. Hij vindt dat zij te ver is gegaan, meerdere malen al. Het feit dat ze zijn moeder is geeft haar niet de vrijblijvendheid om maar gewoon alles te mogen zeggen en doen. Respect moet je verdienen zei mijn opa altijd. Dat vind ik ook. Ik vind het echt te kort door de bocht om maar haar rechten te geven, omdat ze moeder van partner is. Partner heeft nu wel kado’s opgehaald. Kon niet spreken, want ze had visite. Zitten ook kado’s voor ons bij. Die van mij gaat terug. Ik wil het niet hebben. Dan zou ik mij erg schijnheilig voelen als ik het zou houden. Ik wil niets met haar en van haar. En verder voel ik mij niet prettig onder dat ik kinderen wel kado’s zou moeten geven van haar. Ik wil het gewoon niet, maar moet maar mijn partner hierin volgen.
Wat Esmee aangaf is dat er zo ook geen rust is voor ons gezin en daar de kinderen ook onder te lijden hebben. Dat denk ik ook. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen jaren. Meer dan ik hier kan omschrijven. Zij heeft het zelf verbruid. Als ik enige zou zijn in haar omgeving zou ik aan mijzelf gaan twijfelen, maar er zijn veel familieleden waaronder andere zoon en schoondochter en hun kinderen die onder mijn schoonmoeder lijden en nog aantal familieleden. Dus ik sta hier echt niet alleen in. Ik accepteer dat zij niet verandert, dan moet zij accepteren dat ik geen contact met haar wil en mijn gezin met mij. Mijn partner staat hier trouwens achter. Als hij zelf wil gaan moet hij het zelf weten. Daarin houd ik hem absoluut niet tegen, maar onze jongste gaat niet zomaar automatisch mee. En misschien wel helemaal niet, daar zijn we nog niet over uit.