Grrr..... voel me zo ondergewaardeerd
Ik ben momenteel bezig met een opleiding zodat ik volgend jaar na de zomer werk kan doen die ik beter kan combineren met de zorg van onze drie kinderen (was vroeger IT consultant en reisde door het hele land).
Ik ben nu bezig met het tweede jaar en was per 1 jan 2009 gestopt met mijn baan omdat ik het zwaar vond te combineren met mijn werk (inmiddels niet meer IT, maar iets wat ik niet interessant vond). Mijn man begon al een beetje te zeuren dat ik weer geld moest gaan verdienen, maar ik heb hem al een paar keer gezegd dat ik dat pas na de studie weer wil gaan doen.
We kunnen het ons financieel makkelijk permitteren dat ik even niet werk, maar manlief wil dure buitenlandse vliegvakanties en die kunnen even niet.
Vanochtend heb ik weer tegen hem gezegd dat ik pas volgend jaar na de zomer wil gaan werken. Hij stuurde me laatst namelijk zo maar een paar vacatures nadat ik hem net gezegd had dat ik niet wou gaan werken.
Vanmiddag stuurt hij me een e-mail vanaf zijn werk aan mij en een vriendin van me met een geweldig plan voor een eigen bedrijf. Ik word hier gewoon woest om. Tijdens gesprekken gewoon knikken en ja zeggen en dan dit soort acties waarbij hij insinueert dat ik alle tijd van de wereld heb om even een bedrijf erbij op te zetten.
Ik heb hem net gebeld en gezegd dat ik het gevoel kreeg dat hij totaal niet naar mij luistert en ook niet waardeert hoeveel ik hier in huis doe. Hij kan zorgeloos zo'n 45 uur per week werken. Ik alleen onder schooltijd. Soms neemt hij wel eens een dag vrij als ik een freelance klus heb.
Reactie van mijn man: ik ben overgevoelig en problematisch. Grrrrrr. Ik laat die man regelmatig een dag alleen met de kinderen dus hij moet toch wel begrijpen hoe het is. Hoe krijg ik beter aan zijn verstand gepeuterd dat ik genoeg te doen heb?
Ik heb in het verleden een aantal jaar de kost verdiend trouwens zodat hij zijn bedrijf kon opbouwen. Ik word gewoon kwaad dat hij mij niet meer ondersteunt nu aan mijn ontwikkeling te werken. Wat een lul! en morgen moet ik ermee op vakantie. Ik ga alleen mee voor de kinderen.
Eh...
..weet je zeker dat alle conclusies die je trekt uit zijn opsturen van vacatures/ plan terecht zijn? Maak je niet veel meer van zijn acties dan er is?
Shiftdeleten zo'n mail en doorgaan met ademhalen, zou ik denken. En wees voorzichtig met hem allerlei gedachten in de maag te schuiven, straks heb je een probleem dat veel groter is dan een jaar niet op vakantie kunnen (enne...prettige vakantie 
En misschien voelt hij zich ook ondergewaardeerd?
Sohee, ik vind het nogal heftig klinken. Jij werkt aan je ontwikkeling, jij hebt besloten niet meer te werken want dat is je nu te veel, en hij heeft dat te ondersteunen, het inkomen binnen te brengen en er vooral niet over te zeuren. Want dan is hij een lul.
Zou het kunnen dat hij zich misschien ook wat ondergewaardeerd voelt? Je schrijft het namelijk alsof het allemaal nogal eenzijdige beslissingen van jouw kant zijn, maar dat kan alleen bij de gratie van dat hij bereid is alleen kostwinner te zijn.
Het kan soms best zwaar zijn om in je eentje verantwoordelijk te zijn voor het inkomen. Ik zou eens proberen wat afstand te nemen en iets dieper in te gaan op hoe hij zich hieronder voelt. Weet je echt heel zeker dat het hem alleen gaat om de vliegvakanties? Of zou het ook kunnen dat hij zich er prettiger bij zou voelen als jij ook een deel van het geld binnenbrengen op je neemt? Dat hij bij nader inzien niet zo gelukkig is met deze verdeling?
En dat er dan wat andere taken ook meer verdeeld kunnen worden?
Ik zou namelijk me op zijn minst ook wel eens achter mijn oren krabben als mijn man zou zeggen: "Ik heb genoeg te doen, ik ga aan mijn ontwikkeling werken en zorg jij maar dat er geld is".
Ja maar ik heb jarenlang voor het geld gezorgd
toen hij namelijk zijn eigen bedrijf aan het opbouwen was. En daar was ik het toen helemaal niet mee eens, maar hij ging gewoon stug door. Het was toen kiezen of delen. We hebben daar jarenlang ruzie over gehad want het duurde wel meer dan vijf jaar voordat hij een redelijk salaris verdiende dat elke maand binnenkwam.
Toen ik kinderen kreeg had ik een hele goede baan als IT consultant. Op zich wilde ik dat zelf niet meer doen omdat ik dan veel op reis zou zijn, maar van zijn kant kreeg ik ook heel weinig ondersteuning om toen verder te gaan met mijn carriere. Ik verdiende toen twee keer zoveel als hij. Na veel ruzie kreeg ik hem zo ver dat hij een dag in de week minder ging werken, maar hij wou die dag wel in het weekend inhalen. Nadat ik mijn tweede kind had gekregen vond ik dat te zwaar worden en heb ik een baan voor drie dagen per week gezocht bij de overheid, waar ik het totaal niet naar mijn zin had.
We hebben ook heel vaak ruzie over het huishouden. Uiteindelijk komt hij wel weer in actie, maar het lijkt wel of er om de zoveel weken ik weer eens boos moet zijn, want is er wel heel erg weinig spontane actie van zijn kant.
Ik heb vorig jaar een anti-stress management cursus gedaan. Gedeelte daarbij was ook een assertiviteitstraining en het werd me toen wel duidelijk dat ik veel meer mijn eigen grenzen moet bewaken. Maar niet op aggressieve wijze natuurlijk. Gelukkig dat ik even hier stoom kon afblazen voordat hij thuiskwam.
De opleiding die ik doe is niet puur voor mijn eigen ontwikkeling. Ik heb die opleiding nodig om ander werk te kunnen doen. Werk dat ik heel leuk vind, maar dat ook beter te combineren is met kinderen. Ik heb jarenlang hem geholpen, vandaar dat ik zo pissig word als ik vind dat hij mij nu niet zo ondersteunt.
Eigenlijk wil ik helemaal geen waardering van hem. Ik wil alleen medewerking.
Het gaat echter al veel beter. Hij neemt nu bijv. vrijdagmiddag vrij zodat ik naar mijn opleiding kan gaan.
Zo net kwam hij thuis en toen heb ik hem verteld dat ik deze vakantie wel mijn studieboeken wil meenemen. Hij zei dat dat prima was, dat hij dan wel met de kinderen op stap zou gaan. Hij reikte toen zijn hand uit en vroeg of er dan weer vrede op aarde was.
Ik reageer inderdaad wel wat te fel soms. Maar met mijn man moet ik duidelijk mijn grenzen blijven aangeven. Hij zou er totaal geen moeite mee hebben als ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met het huishouden bezig zou zijn in het weekend, terwijl hij de krant zit te lezen en te internetten.
In ieder geval bedankt voor het meedenken!
Anoniem
Hee, wat leuk om je weer te zien! Klinkt misschien een beetje raar maar ik heb je echt gemist.. we hebben bepaalde dingen gemeen, (andere weer niet hoor,) waardoor ik het heel fijn vind om te horen hoe het met je gaat.
En ehh.. ondanks de trubbels waarover je dit draadje hebt geopend vind ik het tof om te horen dat je met een opleiding bezig bent. Klinkt goed!
Ik had het ook niet naar mijn zin bij de overheid en moet nu helaas opnieuw naar werk zoeken.. het maakt mij weer moed om te horen hoe jij het aangepakt hebt!
Hoop dat je het niet vervelend vindt dat ik er zo naar kijk, maar nogmaals, tof om te horen dat jij een nieuwe weg voor jezelf zoekt!
Jee, je hebt een man
"We hebben ook heel vaak ruzie over het huishouden. Uiteindelijk komt hij wel weer in actie, maar het lijkt wel of er om de zoveel weken ik weer eens boos moet zijn, want is er wel heel erg weinig spontane actie van zijn kant.
Hij zou er totaal geen moeite mee hebben als ik van \'s ochtends vroeg tot \'s avonds laat met het huishouden bezig zou zijn in het weekend, terwijl hij de krant zit te lezen en te internetten. "
Dit soort klachten komen echt HEEEEL veel naar voren onder bijna alle koppels die ik ken. De doorsnee man schijnt dingen echt niet te zien.
Verder denk ik dat je nu boos op hem bent, omdat jij in het verleden hem over je grenzen hebt laten gaan. Maar daar was jij toch ook bij? Hoe goed je je studie ook uitlegt, het klinkt mij in de oren of je het gebruikt als een soort wraak. Ik zeg niet dat ik vind dat je moet stoppen met je studie, maar in je communicatie naar je man moet je wel eerlijk zijn om verder te gaan, en een streep te trekken onder het verleden.
Euh
en waarom was het ook weer dat hij niet de helft van de tijd de kinderen opvoedde/ huishouden deed? Maak met hem de deal dat als hij dat doet, dat jij dezelfde verdeling van werk/opvoeden/huishouden op je neemt. eerlijk toch?
TT
Die gaat hier niet op. Mijn man zegt dat ik de lat qua huishouden veel hoger heb liggen dan hij. Hij vindt het belangrijker om met de kinderen te spelen als hij tijd heeft, dan de vloer te soppen. Dan maar minder schoon.
Aangezien ik vind dat zijn prioriteiten eigenlijk veel beter zijn dan de mijne, probeer ik me meer aan zijn idee aan te passen dan hem te dwingen een soort maniak te worden, die hij niet is.
Als man en ik woorden hebben
gaan die standaard over het huishouden. Mijn man kan rustig langs een volle wasmand lopen, de vaat op de afwasmachine zetten in plaats van die uit te ruimen.
En als hij dan een keer uit zichzelf een was draait, zitten de riemen nog om de broeken en gaat de was er als een prop in en bedenkt hij niet dat die was nog opgehangen moet worden.
Mijn man en ik hebben nu een afspraak die redelijk (maar niet feilloos) werkt. Ik zeg wat er moet gebeuren en hij doet dat. Hij gaat niet griepen over "dat ik hem commandeer", hij wordt niet boos als ik dingen zes keer vraag. Want ik ga het echt niet voor hem doen.
Dus ik zeg wat er moet gebeuren en herinner hem er in de loop van de dag nog even aan.
Niet ideaal, maar ik heb geaccepteerd dat er echt geen andere oplossing is.
Verder vind ik het toch niet helemaal reëel dat als je man 45 uur werkt en jij niet hij de helft van het huishouden zou moeten doen, maar misschien heb ik het verkeerd gelezen.
Ook denk ik dat je misschien een heeeeel klein beetje overdrijft. IS het niet juist lief dat hij meedenkt over het opstarten van een eigen bedrijf want dat kan je tijdens de schooltijden van je kinderen doen.
Ook zie ik niet helemaal in waarom jij alleen maar tijdens de schooltijden van je kinderen KAN werken. Dat is niet zo, daar kies je voor en dat moet je gewoon doen hoor als je dat prettig vind. Maar dan niet het argument gebruiken dat je alleen maar tijdens de schooltijden van de kinderen kan werken. Er is geen kind doodgegaan van een dag of twee BSO in de week, maar dit terzijde
Bedankt voor de reacties!
Mijn kinderen staan op de wachtlijst van de BSO!
Verder goed gesprek met man gehad tijdens de vakantie. Hij is het met me eens dat het belangrijkste onze lichamelijke en geestelijke gezondheid is en dat er ook tijd moet zijn voor sporten en sociale contacten.
Maar... ik wil wel al beginnen met netwerken en acquisitie voor mijn eigen bedrijf. In juni loopt mijn opleiding af en dan heb ik natuurlijk niet gelijk opdrachten.
