Heel lelijk gedaan tegen mijn moeder....wat nu?
Hoe hiermee om te gaan; het ontstaan: door een nogal problematische jeugd (moeder's gezondheid, fysiek en geestelijk, zonder vader opgegroeid, geen familie,vaak bij veel vriendinnetjes onder gebracht, basisschoolleeftijd etc) Nu een prima leventje, met lieve man en schatjes van kinderen en af en toe een coach 
De bekende maanstonde (ongesteldheid) stond voor de deur; dat kan ik ontploffen in een woede aanval, alleen was ik nu overtijd....en voelde me steeds ellendiger hierdoor worden, vage pijnklachten en zeurende migraine. Mijn moeder was bij mij, hielp mee met de avondmaaltijd (ik moest werken en 's avonds weg, zij paste op de kinderen en hielp mij) wat er gebeurde: zij klaagde over haar verleden, speelde het slachtoffer en dat ergerde mij enorm, toen ze haar gemis van haar kinderen die nooit langs komen meldde, ontplofte ik, ik heb haar vreselijk lelijke woorden gezegd, over het verleden en over hoe ik een slachtoffer ben geweest en dat ze mij niet zo moet claimen met haar gezeur etc etc...zij is heel verdrietig weg gegaan en ontzettend boos. pffff, wat een drama weer, ik ben na de uitbarsting in mijn maanstonde gekomen, heel hevig ook nog, maar goed ik wil geen drama met moeders en het spijt mij enorm maar de woede is nog steeds aan het naborrelen...dus geen verzoening mogelijk door te praten ofzo maar wat dan? een grote bos bloemen of een kaartje...ik weet het even niet, vind het wel erg rot voor haar dat ik zo uit mijn slof ben geschoten.......
Sorry!
Ik zou eerst een brief schrijven waarin je alles zet wat je dwars zit, en die gooi je dan in een la. Daarna ga je bij je moeder langs en zeg je sorry voor je uitbarsting! (je hoeft geen sorry te zeggen voor wat je echt meent, maar je kunt wel sorry zeggen voor de manier waarop toch?)
Soms kan het wel eens opluchten zo'n uitbarsting, maar je moet niet te lang wachten met het weer goedmaken, want dan wordt het steeds beladener.
Bloemen
Ik ben het met dc eens. Ga vervolgens langs met een grot bos bloemen en zeg dat je niet zo boos had moeten doen tegen haar (dan heb je het even niet over de inhoud) en dat dat je spijt.
Niet te lang mee wachten hoor,
Maxime
Dank je wel maar ze wil met rust worden gelaten
en ik hoef me voorlopig niet meer te laten zien, ze is gisteren langs geweest toen mijn man thuis was en heeft dit aan mijn man doorgegeven, hij vertelde dat ze weer een drama opvoerde en vervolgens huilend weg ging. Ze vind het verschrikkelijk dat ze de kleinkinderen nu zo moet gaan missen, (zo vaak ziet ze ze niet omdat we elkaar niet zo vaak opzoeken) ze kan het niet meer opbrengen om nog langer in mijn huis te zijn etc etc... Ik ken haar drama's, ik ben ermee opgegroeid. En als ik eerlijk ben; ik wil graag zeggen dat het me spijt met bloemen etc maar niet te veel tijd hieraan spenderen; het zuigt me helemaal leeg en maakt me weer boos en frusterend als ik weer het gehele drama moet gaan aanhoren en aanzien van haar en hoezeer zij het er gaat inwrijven dat ik ongelijk heb en het moet gaan opbrengen om haar te troosten en rustig te blijven...mijn woede en harde woorden spijten mij zeer maar wat ik haar vertelde is wel degelijk waar; mijn pijn en frustratie over haar en het verleden.
Doe het dan anders
laat de bloemen bezorgen door een bezorger, met zo'n kaartje erbij waarop je iets van sorry laat schrijven en neem gewoon over een a twee weken contact op. Het heeft even tijd nodig maar dan heb je dat in ieder geval alvast duidelijk gemaakt (dat het je spijt)
Maxime
Ja,dat ga ik doen...
goed idee! je helpt me over de streep.... en het vervolgens verder aan haar overlaten of inderdaad na twee weken ofzo een smsje sturen? Ik ga dat doen, dank je wel! Trouwens net de laatste topic (negatieve ouder) gelezen, is ook wel herkenbaar!
Zelf
Ik zou wel zelf over 2 weken, of eerder als je het gevoel krijgt dat je het aankan, contact opnemen .
Maxime
Emotionele chantage
Volgens mij heet dit emotionele chantage. Mijn moeder heeft er ook veel last van (of eigenlijk: haar omgeving) en ik had een paar maanden terug precies zo'n episode. Ze strafte mij (na een voor haar onprettige uitspraak) doordat ze geen contact meer wilde, maar eigenlijk leed ze zelf het meest omdat ze haar kleinkinderen niet meer zag. Dat laatste, dat moest ik me toch vooral realiseren. Dat ze haar kleinkinderen niet meer kon zien was mijn schuld, terwijl *ik* helemaal geen ruzie met *haar* had!
Toen ik in de puberteit zat werd ik regelmatig verantwoordelijk gesteld voor mijn moeder's overspannen toestand. 'Kijk eens wat je je moeder aandoet', je kent het wel...
Dit is waarschijnlijk zinnig leesvoer (zelf niet gelezen):
http://www.amazon.com/Emotional-Blackmail-People-Obligation-Manipulate/dp/0060928972
Emotionele chantage is een heel gemeen wapen omdat het slachtoffer (tegen wie de chantage is gericht) er eigenlijk geen verdediging tegen heeft. Het is m.i. vooral afgrijselijk als het tegen kinderen wordt gebruikt: "Kijk eens, nou heeft mama hoofdpijn, dat komt door jou!", "je doet je moeder verdriet!"
Maar - dit vind je misschien minder leuk om te horen - je doet het zelf ook als je je moeder (in woede) zegt hoe je daar vroeger het slachtoffer van was.
Het is besmettelijk c.q. erfelijk. Als ik terugdenk rea1liseer ik me dat mijn opa het ook deed. Mijn moeder zal het dus wel met de paplepel ingegoten hebben gekregen.
Wat te doen? Makkelijker gezegd dan gedaan: niet boos worden. Eigenlijk behandel ik mijn moeder meer als een kind als dit soort dingen gebeuren. Een paar weken later was ze jarig en ben ik gewoon met m'n oudste erheen gegaan. Er is geen woord meer over gesproken...
Ik let er bij mezelf en mijn partner (vv) op dat we dit onze kids niet aandoen. Ik ben boos op ze of ze krijgen straf. Maar ik ben nooit teleurgesteld of gekwetst of verdrietig door iets wat de kinderen uitvreten. Die last hoeven ze niet te dragen.
Almonde (ot)
Wat jij schrijft komt mij zo bekend voor. Mijn ouders hebben sinds mei geen contact met mij omdat ik niet deed wat mijn moeder wilde. Ze heeft me er van beschuldigt dat ik altijd alles verpest en dat ze sowieso altijd op haar tenen moet lopen bij mij in de buurt omdat ik een slecht kind ben. Ondertussen heb ik heel veel gelezen (dank zij dit Forum) over emotionele chantage en ook misbruik en ik leer langzaam dingen te relativeren. Mijn oma was trouwens ook zo en mijn moeder probeert nog steeds alles zo te doen dat mijn oma er gelukkig van wordt of haar een complinentje geeft. Wat nooit zal gebeuren. Precies zo doet moeder dat naar mij en mijn zussen (muv één zus). Ik ga mijn leven lang niet meer wachten totdat ik iets goed doe. Ik weet dat dat niet meer komt. Contact van mijn kant is mogelijk, maar wel op een menselijke manier. Dat heeft met respect te maken. Mijn kinderen heb ik vanaf het begin bij gebracht dat ik altijd van ze hou. En nee, ik ben ook niet verdrietig of teleurgesteld in ze of wat dan ook. Mijn partner let er net als de jouwe ook op, maar iemand zei hierover: als je zelf doorhebt wat er gebeurd is, is de kans klein dat jij dat ook geerft hebt, want mensen die zoiets doen zijn niet te corrigeren en hebben zelf niet door wat ze anderen hiermee aandoen. Mijn moeder meent ook echt dat ze het recht heeft haar medemensen alles te zeggen wat ze denkt, ook als dit enorm kwetsend is. Ze doet dit onder het mom van "ik ben altijd eerlijk". Deze vorm van eerlijkheid gaat dus vaak mis.
Ik voel me geen slachtoffer omdat ik me geen slachtoffer wil voelen. In mijn leven zijn die dingen gebeurd, het had veel anders kunnen zijn, maar het was niet zo. Het enige wat ik er zelf nu aan kan doen, is zo positief mogelijk naar de toekomst kijken en mijn kinderen opvoeden met het besef dat je respectvol en liefdevol met je naasten omgaat en ze niet klein probeert te krijgen met dreigen, huilen en te chanteren.
Mijn moeder zal dit niet meer lukken. Ze ziet geloof ik ook echt niet wat ze doet en dat spijt me voor haar.
Annemoontje, ik zou even afwachten en het laten bezinken. En een bloemetje sturen kan idd nooit kwaad.
Ik hoop voor jou dat het allemaal losloopt.
Anna
