Help een familliefeest

Liat

De moeder van Anna gooit de telefoon erop zodra zij heeft gezegd wat ze wil zeggen. Is in dit geval dus niet zo handig.
Persoonlijk zou ik het liefste alles uiteenzetten via een brief en daar dan naderland in een persoonlijk gesprek nog eens over praten. Maar dat komt omdat ik vaak dichtsla of emotioneel wordt en het er dan dus niet uitkomt zoals ik het bedoel (vergeet meestal de helft van wat ik wilde zeggen) en kan al helemaal niet meer beargumenteren. Dus voor mij werkt het goed er rustig voor te gaan zitten.

maxime

Gisterenmorgen

heb ik ze een email gestuurd en gezegd dat we graag komen :

met zijn allen (inqlusief man)
dat kinderen en ik graag op het feestje komen
dat we wel ergens anders slapen omdat ik denk dat door dit hele gebeuren een beetje afstand s' avonds niet slecht is.
Dat het echter niet hun taak is te beslissen wat man in de tussentijd doet.

Dit schijnt niet voldoende te zijn. Het is alles of niets.
Dus is het niets. Maar dat komt niet van ons uit,

Anna

Balletmama76

Ik heb gegoogled, al eerder vanmorgen omdat iemand hier iets schreef over emotionele mishandeling.

Ik heb het volgende gevonden http://www.jijveilig.nl/

en vervolgens gehuild. Want het klopt allemaal, punt voor punt voor punt. Het maakte me misselijk maar het is er echt. Ik denk ook dat misschien zoals jij schrijft alleen narcitische ouders dit zo kunnen.

En wat je schrijft over met kleine kinderen om kunnen gaan: dat is bij ons precies zo, totdat ze te mondig worden. En een eigen mening krijgen.

Misschien is het wel goed zoals het nu komt. Zo gaat het toch ook niet?

Anna (die jouw een dikke knuffel teruggeeft )

Anna!

Hou die gedachte vooral vast !
Het komt niet van jullie uit !!
Voel je niet schuldig, jij hebt er alles aan gedaan, en ik vind dat je je uitermate soepel hebt opgesteld.
Ik had bij de eerste uitspraken over mijn echtgenoot al op de rem getrapt.
Dikke knuffel,
M.

Balletmama76

Dat klopt, van dat vertrouwen. En emotioneel dicht bij? Mijn man en kinderen. die wél. Ik kan me ook niet herinneren dat mijn moeder me écht liefdevol eens in haar armen heeft genomen. zei zei ook altijd " Tot een jaar of tien was jij een geweldig lief kind. Daarna was dat over en het is nooit meer echt goed gekomen".

Mijn moeder werkt trouwens naar de buitenwereld als een heel mooie verzorgde vrouw die het echt allemaal goed voor elkaar heeft.
Dus toen ik als tiener ooit eens iemand in vertrouwen nam, werd ik niet geloofd. Ik heb vaak gehoopt dat ik blauwe plekken zou hebben, dan zouden ze het wél geloven. Dat is denk ik heel erg.
Toen mijn moeder er achter kwam dat ik iemand in vertrouwen had genomen, was de wereld te klein. Want ik had slechte dingen over mijn moeder gezegd (ongeveer zoals nu). Ik heb jaren boette moeten doen.

Ik vind het heel knap dat je dat nog toelaat, ook als ze tegen je schreeuwt en vreselijk onredelijk doet. Ik heb echt alles geprobeert voor de kinderen. Misschien had ik dat beter moeten laten.

Ik ben er erg van geschrokken dat zoiets meer voor komt. Aan de andere kant is het wel een opluchting.
Er is misschien toch niets mis met mij.

Anna

Ja, er is wel iets mis met je

Je laat je manipuleren!! Hier zijn toch echt 2 partijen voor nodig.

Je komt uit een relatie met je ouders waarin je je altijd hebt laten manipuleren. Het is makkelijk een kind te manipuleren, en het is heeeel moeilijk om onder dit patroon uit te komen (mijn moeder en oma waren ook heel erg manipulatief, dus ik weet waar ik het over heb).

De enige mogelijkheid om dit te doorbreken is te beginnen bij jezelf. Duidelijk je grenzen aangeven, en stoppen met jezelf in twijfel te trekken. Hiervoor is een man of een forum een handig klankbord. Omdat het jarenlang zo is gegaan, kun je niet verwachten dat je ouders in een handomslag de verandering in jou zullen accepteren. Dit kost tijd en helaas ook veel strijd.

Je kunt ervoor kiezen om de banden te doorbreken, of op een laag pitje te houden, of iedere keer weer die strijd aan te gaan. Aan jou de keuze. En echt, een cursus assertiviteit kan hierbij echt heel goed en gericht helpen!

Nee, er is niets mis met jou!

Je hebt alleen nooit de ruimte gekregen om te zien en te doen wat goed voor jou voelde.

Maar dat is nog te leren.Ja! En het is heel fijn om te voelen dat je het stapje voor stapje steeds meer gaat kunnen.

Ik snap je denk ik wel, in je schuldgevoel. Ik heb me jarenlang door het huis laten slaan door mijn ex, en voelde me zo schuldig want: ja, ik kon niet goed aangeven dat ik het niet fijn vond....ik gaf mijn grenzen niet goed aan, dus het was allemaal mijn eigen schuld eigenlijk. hoe ver kun je gaan...

Of je nu wel of niet goed bent in het aangeven van grenzen, anderen hebben het recht niet om over je heen te walsen!

Dikke knuffel.

Nema.

Lief

"zei zei ook altijd " Tot een jaar of tien was jij een geweldig lief kind. Daarna was dat over en het is nooit meer echt goed gekomen"."

Goh, dat heeft mijn moeder nou ook eens tegen mij gezegd. Frappant zeg. (Ze specificeerde alleen geen leeftijd.)

Het kwam natuurlijk veel harder aan dan zeggen dat ik altijd al een kreng was geweest, en dat weet ze. Bovendien was de bedoeling van zo'n opmerking dat ik op m'n knieën ging en probeerde het weer goed te maken. Want het was natuurlijk hartstikke vreselijk voor haar dat ik zo veranderd was. Want alles was hartstikke vreselijk voor haar. Niet voor mij.

Door veel met anderen te praten (die echt een totaal ander beeld van mij hadden dan wat mijn moeder altijd schetste) heb ik wat meer vertrouwen in mezelf gekregen. Ik herken wel dat ik niet met anderen over onze familie mocht praten. Terwijl mijn moeder altijd mijn eigenaardigheden met iedereen besprak en mij dan verslag deed van hoe raar ze me vonden.

Door haar weerwoord te geven, door haar te wijzen op onwaarheden en oneerlijkheden (want die zijn er legio als iemand zich zo gedraagt), maar vooral doordat ik het eerste kleinkind produceerde zijn de betrekkingen redelijk genormaliseerd. Ik verwacht er echter niet teveel van.

Anna

"Vergeten doet ze het sowieso nooit. Ze zal me er altijd aan blijven herinnern, net als aan alles andere wat ik ooit "fout" heb gedaan."
Verschrikkelijk. Er zijn meerdere verhalen in deze draad geweest van heerszuchtige, verwijtende, egocentrische ouders. Mijn vader heeft veertig jaar lang geleden onder zijn vader en toen het contact verbroken. Het verdriet blijft trouwens wel bij mijn vader. Al is het maar het verdriet dat je zo opgelucht bent als je eigen vader (mijn opa) overlijdt.
Ik zou niet ingaan op hun eisen. Je kunt het toch nooit goed doen, wat je ook doet. Zelfs als je je nu nog schikt naar hun wensen, krijg je nog jaren over je heen dat je zo moeilijk deed en dat ze zo gekwetst zijn. Ik zou proberen om het een beetje zakelijk te houden: het kan alleen op jouw manier en anders niet. Jammer maar helaas. Wat je eigenlijk wilt (nu ja, wat mijn vader zo graag wilde en wat nooit gebeurde) is een algehele persoonlijkheidswijziging bij je ouders. Mijn vader droomde ervan dat zijn vader ooit, desnoods op zijn sterfbed, iets van liefde of wroeging zou laten blijken. Die droom was een leeg visioen. Opa zou nooit veranderen. Jouw ouders zullen dat hoogstwaarschijnlijk ook niet meer doen.
Het klinkt inderdaad als een rouwproces, en ik wens je er ongelooflijk veel sterkte bij. En met jou alle anderen die in dit draadje hun verdrietige verhalen hebben verteld over ouders die schromelijk tekortschoten.
Groetjes
Massi

Dreigen met contact verbreken

Ik heb eens van heel dichtbij een situatie meegemaakt waarbij een kind een moeder dreigde het contact te verbreken om een beslissing te forceren. Die moeder zei rustig: "Als jij echt vind dat je dat moet doen, moet je dat doen. Maar ik vind het een slechte beslissing." De manipulatie werkte dus niet en het contact werd niet verbroken. Onnodig te zeggen dat de relatie natuurlijk ook niet goed is.
Het is ook mijn eigen ervaring dat je ernstig manipulatieve mensen strak moet begrenzen. En dat doe je door hun manipulatie niet succesvol te laten zijn. Want is die manipulatie wel succesvol dan doen ze het weer en weer en weer en weer en ...
Groet, Jo Hanna

Liat, over brieven schrijven

Ik heb ook brieven uitgewisseld met mijn ouders en ik denk dat er in die brieven dingen zijn gezegd die mondeling niet gezegd zouden zijn. Ik ben bijvoorbeeld op papier mondiger dan in een gesprek. Bij een gesprek heb ik last van emoties, huil ik sneller omdat ik het moeilijk vind en laat ik bij mensen waar ik van onder de indruk ben, zoals bij mijn vader nog steeds het geval is helaas, mij de kaas van het brood eten. In een brief krijgt hij daar niet de ruimte voor en dat is 'handig'.
Er zit wel een nadeel aan een brief. Misschien kun je een brief of tekst een-dimensionaal noemen. Het is een plat plaatje met letters. Je ziet elkaars gezichtsuitdrukking niet, hoort elkaars stem en intonatie niet. Je kunt een wat fout geformuleerde zin niet snel afvlakken of bijschaven. Die tekst ligt daar en is onherroepelijk. Dus als een zin onbedoeld onaardiger overkomt dan nodig was, is het lastiger om weer recht te breien. Als je emotie in een zin had willen laten doorklinken, dan hoor je die niet, die moet je dan door leestekens en aanvullingen kenbaar maken.
En toch ben ik blij dat ik mijn brieven geschreven heb en 'blij' dat mijn ouders dat ook gedaan hebben. In de brieven zijn ze net als ik héél eerlijk geweest. Ik ben ondanks dat ik toch al heel wat gewend was regelmatig verbijsterd geweest over de manier van denken van mijn ouders. Zo bleek hun emigratie niet uit avontuur geboren te zijn, zoals ik en mijn zussen dachten, maar omdat ze niet meer bij hun kinderen in de buurt wilden wonen, dat was te pijnlijk. Eventueel terugkomen naar Nederland voor visite werd afgedaan met 'wat hebben we daar te zoeken, er is niets wat ons aan Nederland bindt.' Daarmee serveerden ze niet alleen hun kinderen af maar ook hun eigen broers en zussen, nichten en neven. Wij, ik en zussen, hebben in dat stadium nooit gezegd dat wij hén niet meer wilden zien. Het blijven mijn ouders. Als ze nu opeens voor de deur zouden staan zou ik ze ook binnen laten.
Ik heb mijn ouders in mijn brieven vertelt hoe bepaalde zaken uit het verleden voor mij geweest zijn, iets waar ik nooit iets over heb durven zeggen. Ze namen mij kwalijk dat ik daar nog steeds over wilde praten.
Kortom, de brieven hebben veel duidelijk gemaakt. Het resultaat was dat we het contact verbroken hebben op de meest noodzakelijke meldingen na. (ziekte en overlijden dus) Dat is heel erg triest, het zal ook nooit normaal zijn, maar wel héél erg rustig. Contact met mijn ouders, dus ook de brieven, zorgde voor een hoop stress, hoofdpijn en steeds opnieuw twijfel of ik overal verstandig aan deed. Dat gevoel bekruipt mij ook een beetje bij dit draadje. Het is nogal wat om met je ouders te breken en het is nogal wat om te lezen als een ander door een soortgelijk dal gaat met zijn of haar ouders. Ik hoop oprecht dat het bij Anna niet zover hoeft te komen als bij mij.

Anna..

.. ik wens je heel veel sterkte!! Ik heb meegelezen maar niet veel toe te voegen aan de anderen. Kies voor jezelf, stel je grenzen etc. Heel veel sterkte nogmaals.

Net als massi

Wat herkenbaar, het lijkt wel alsof ik over m'n oma lees. Mijn moeder heeft zich er altijd gelukkig redelijk voor af kunnen sluiten en duidelijke grenzen gesteld (met hulp van m'n vader), maar ik weet dat ze het er ook erg moeilijk mee heeft gehad. (inclusief de opluchting toen ze oma overleed)
Wat jullie schrijven over kleine kinderen, ik heb het zelf gemerkt, ik was het kleinkind. Als baby en klein kind was ik geweldig en haar alles. En ik vond oma natuurlijk geweldig. Maar toen ik ouder werd, vanaf een jaar of 12, prikte ik er steeds meer doorheen en was ik voor oma ook niet meer zo geweldig. Hoewel ik dat naar buiten toe wel moest zijn voor oma. Wat ik overigens vaak wel geprobeerd heb om te zijn, want ja, het was toch m'n oma. Proberen om 'r te vermijden was veel makkelijker.
Anna heel veel sterkte!! Goed dat je je eigen keuzes maakt en je grenzen duidelijk stelt. Ik snap dat je je schuldig voelt, maar hee, je maakt hele begrijpelijke keuzes waar "normale" gewoon respect voor hebben.

Wat moeilijk

Wat is dit moeilijk, enerzijds is het zo duidelijk als wat dat je ouders fout zitten en is het ronduit belachelijk wat ze vragen. Los van het feit dat je man niet mee mag naar het pretpark, daar kun je van mening over verschillen, maar ze willen ook nog bepalen welk vervoermiddel je gebruikt en in welk land je man wanneer mag verblijven. Als jullie nou gewoon in NL hadden gewoond hadden ze dan ook gezegd dat hij 2 dagen naar Duitsland had moeten gaan ofzo? Dat is van de zotte. Daarnaast is er het feit hoe je ouders met je omgaan. Duidelijk dat je van zo'n relatie alleen maar slechter kunt worden en dan zou het gevolg duidelijk zijn, kappen ermee.
Wat er echter bijkomt, en dat begint nu al blijkens de reactie van je oma, is dat je je er op in moet stellen dat je iedereen kwijt gaat raken in dat geval. Dus niet alleen je ouders, wat vermoedelijk beter is, maar ook je zussen en je grootouders en misschien nog andere familie. Dan ben je dus opeens helemaal alleen met je gezin. Je merkt zelf al hoe makkelijk je moeder je kan bespelen, dat je ondanks de duidelijke feiten, je aan jezelf gaat twijfelen en je schuldig gaat voelen. Dit soort mensen kan zo overtuigend zijn. Dit zullen ze dus ook bij anderen doen.
Dit zou een overweging kunnen zijn om je ouders toch hun zin te geven, niet omdat je hun niet kwijt wilt, maar omdat je je overige familie niet ook kwijt wilt. Dat is heel erg moeilijk, want wat zij vragen is volstrekt absurd. Veel wijsheid en sterkte gewenst.

Goed gedaan anna!

Je moeder is blijkbaar een ontzettende drama-queen. De beste remedie is (net als bij kleine kinderen) haar negatieve gedrag te negeren en, mits je daar zelf van overtuigd bent, je eigen plan te trekken. Wel heel jammer dat ze jouw zelfvertrouwen al zo jong een enorme deuk heeft toegebracht. Maar ik hoop dat je m.b.v. professionele hulp daar overheen kunt komen.

Gr. Poezie.

Hillary (en alle anderen)

Ik heb net met mijn vader gebeld, nadat ik een bericht van hem had gekregen.
Hij stelde voor dat we zo komen zoals we willen komen en dat we eventueel bij mijn zus kunnen overnachten.
Wat met het pretpark gebeurd blijft nog open.
Natuurlijk moet ik dit nog met mijn man bespreken. Ik denk dat het misschien een redelijke manier is om het probleem voor nu op te lossen. Ik weet ook dat dit het probleem niet op de lange termijn oplost. Dus ik moet het even laten bezinken.
Hillary ik weet dat je gelijk hebt. Ik weet dat ik iedereen kwijt raak. Mijn oma vroeg ook vanmorgen: weet je wel wat je je kinderen aandoet? JA natuurlijk. Als ik alleen zou zijn zou het misschien ook anders zijn. Daardoor dat ik ook aan hen moet denken maakt het dat voor mij zo moeilijk. Ik moet opletten dat ze niet gemanipuleerd worden en aan de andere kant moet ik opletten dat ze niet een halve familie verliezen.
Ik weet in elk geval dat ook als we nu wel zouden gaan, dat ik er in de toekomst heel erg op toe zie dat we heel duidelijk een grens trekken. Blijkbaar gaat het toch niet anders.

Anna

Geweldig

Wat goed van je vader. Wat moedig. Ben je niet ontroerd. Ik zou nu zeker gaan, hoewel het allemaal wel beladen zal zijn. Hoop dat je man nog te porren is.
En wat betreft je moeder ... hou vol !

Inderdaad

Het ging en gaat hier om je vader. Deze stap heeft hij gezet, hij wil blijkbaar heel graag dat jullie komen! (En leg hetgeen er eerder is gezegd of gebeurd a.j.b. naast je neer. Dit is een heel moedig gebaar van je vader.

Gr. Poezie.

Gelukkig

Wat fijn dat je vader toch een handreiking doet. Stiekem denk ik dan: goed dat je voet bij stuk hebt gehouden! Het zal je zeker nog meermalen voor de voeten worden geworpen, maar jij hebt niet over je heen laten walsen. dat moet toch een enorme troost zijn.
Groetjes
Massi
PS: Tijgeroog, het bijzonderste aan mijn vader is dat hij niet in zijn eigen vader is veranderd. Hij heeft er bewust voor gekozen om zijn eigen kinderen heel anders op te voeden, en dat is hem grotendeels gelukt. Ik ben erg trots op hem, omdat hij een nare jeugd vol mishandeling en afwijzing heeft weten om te zetten in een betrokken en toegewijd vaderschap.

Tja

We gaan dus. Onder voorbehoud dat als het erg mis gaat, dat we meteen weg gaan. Gelukkig hebben we mobieltjes vandaag de dag.

Zonnetje: mocht het tóch een collectieve zelfmoord worden zul je het beslist in de krant lezen.

Ik meld me nog hoe het is gegaan.
Ik ben heel blij dat ik van jullie allemaal zoveel positieve ondersteunig heb gekregen. Dit was heel belangrijk voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ik heb altijd de grootste angst gehad "net" zo te worden en er zei ooit eens iemand: als je het probleem erkent is dat al de halve weg, want dan weet je wat de valkuilen zijn.

Thanx,

Anna

Andere overnachting voor man?

Ik heb niet alles gelezen, misschien is het al eerder genoemd. En ik wil het gedrag van je ouders nietgoedpraten, helemaal niet. Wel denk ik dat er een paar dingen door elkaar heen lopen. Ej zegt dat het probleem niet is dat je man niet naar het pretpark mee mag, maar je bent daar toch ook wel boos over.

Ik begrijp dat een deel van het probleem is dat je man zou overnachten bij je grootouders. Dat leek me al zo vanaf het begin, maar de laatste ontwikkelingen hebben dat bevestigd. Een mogelijk compromis zou zijn: je man gaat niet bij jouw familie overnachten, maar in een hotel, appartement of huisje. Of desnoods gaan jullie als gezin die paar dagen in een vakantiehuisje, is misschien sowieso fijner.
Heel fijn trouwens dat er nu een opening geboden is door je vader! Profiteer daar van...

Wisse l. nik

Soms kun je echt beter alles lezen (in ieder geval de postings van degene die de oorspronkelijke vraag stelt) voordat je met 'advies' komt voor de probleemeigenaar.'

P. zonder naam

P. zonder naam, ik had niet exact elk bericht helemaal gelezen van deze draad, maar wel heel veel, en wel genoeg om mijn reactie te durven plaatsen.

Ik heb nu wel alles gelezen en ik blijf achter mijn bericht staan: dit is een aspect dat nog niet in deze draad aan de orde is geweest. Ik denk dat de focus te veel is komen liggen op de manier van reizen, terwijl het Anna's ouders misschien meer dwars zat dat man bij grootouders ging logeren en dat daardoor het buitensluiten op de spits gedreven leek te worden. Het lijkt mij gewoon beter dat man, of het hele gezin, op een neutrale plaats overnacht, dus niet bij grootouders, zus of andere familie.

En daarmee wil ik het absurde gedrag van deze ouders helemaal niet goedpraten, en ik denk ook dat het een uiting is van een veel groter (ouder) probleem. Maar wat ook meespeelt is miscommunicatie, zoals sommigen hier al opmerkten, en dat het niet helder wordt waar het probleem zit. En vervolgens escaleert dat.
En gelukkig dat vader de moed had om een de-escalerende stap te zetten! (Al zijn daardoor de oude problemen niet weg, dat zal waarschijnlijk nooit goedkomen...)

Anna

Ik hoop oprecht dat je verblijf in Nederland nu toch goed zal verlopen. Verstandig dat je op het aanbod van je vader bent ingegaan.

"wat je je kinderen aandoet"

Over die opmerking van je oma zou ik me niet te druk maken. Iets wat je kinderen niet kennen zullen ze ook niet missen. Er zijn zoveel kinderen met weinig familie buiten hun gezin. Het ging me er meer om wat je jezelf aandoet. Stel dat je zou breken en je verliest iedereen, dan zul jij ze wel heel erg missen en je misschien eenzaam voelen daardoor.
Maar goed, blij voor je dat het voor nu toch opgelost is. Zal wel wat beladen blijven, maar je vader heeft toch een flinke stap gemaakt en dat is te waarderen.